NIJMEGEN - Eigenlijk is de Nederlandse basketbalcompetitie heel voorspelbaar. Het blijft lang spannend en aan het eind van de rit is de ploeg van coach Ton Boot gewoon weer kampioen. Ricoh Astronauts is voor de vierde achtereenvolgende keer, allemaal met de zo langzamerhand legendarische coach, kampioen van Nederland geworden. In een duel waar de emoties en de heroïek vanaf dropen, versloeg het Eiffel Towers in Nijmegen met 71-80 in de zevende en beslissende ontmoeting van de best-of-sevenserie.

De Astronauts vieren feest. (Foto: ANP)

Dit is de twaalfde Nederlandse landstitel voor Boot. Pas volgend seizoen, als hij zijn traditionele 'sabbatical year' neemt, is de strijd weer open en mag iedereen hoop koesteren. Het is te hopen dat hij na dat jaar bereid is zijn enorme kennis en mentale kracht in Nederland te etaleren. Het sigaretje vlak voor aanvang buiten de sporthal, zijn pokerface tijdens de wedstrijd, de uitbarstingen tegen spelers waaraan hij twijfelt, de karakteristieke houding met de licht gebogen schouders, de provocerende uitspraken na afloop, we zullen het missen. "Zo'n jaar ertussenuit is voor mij een absolute voorwaarde om het zo lang vol te houden", verklaarde Boot ooit. "Ik kan het iedereen aanraden."

Boot heeft in zijn vier Amsterdamse jaren veel te danken gehad aan Chris McGuthrie en Joe Spinks, zijn twee Amerikaanse oogappels. 'The Mighty Mouse' leverde gisteren een fantastische prestatie. We moeten terug naar de dagen van Kees Akerboom en Mitchell Plaat om een vergelijkbare aanvallende dominantie op de Nederlandse basketbalvelden voor de geest te halen als de kleine spelverdeler in de tweede helft toonde. Astronauts was door de in die fase sterk spelende Ryan Robertson en Chris Mims vrijwel uitgeteld, maar kwam na een achterstand van vijftien punten miraculeus terug. Juist in de beslissende minuten van de zevende en beslissende wedstrijd om het kampioenschap, als de mannen zich onderscheiden van de jongens, trok McGuthrie het spel naar zich toe. Met fabelachtige drives naar de basket creëerde hij zijn eigen scores of speelde zijn ploeggenoten vrij met flitsende passes. En natuurlijk was daar ook zijn handelsmerk: de driepunter, achteruitvallend, over de graaiende handen van zijn verdediger. "Ik voelde me in die fase toeschouwer, we gaven hem de bal en wachtten af wat hij nu weer zou bedenken", genoot Joe Spinks na van zijn spelverdeler.

Spinks zelf bleef na afloop van de wedstrijd minutenlang op zijn knieën op het veld liggen, met zijn gezicht in zijn handen verborgen. "Ik huilde, bad en zag flitsen van dit seizoen passeren. Dit was zo loodzwaar, met al die blessures, schorsingen, de rotte appels, het verlies van goede vrienden, al die spelersmutaties. Maar ondanks het verlies van zes van de laatste zeven competitiewedstrijden bleven we erin geloven, we hebben nooit opgegeven. Daarom hou ik zo van Ton Boot, ik zou nog vijftig jaar voor hem willen spelen. Hij weet me altijd weer te raken. Vlak voor deze wedstrijd hadden we nog een diepgaand gesprek over God, zomaar uit het niets. Hij helpt me om positief te blijven."

De inbreng van Spinks was ditmaal door een plotseling opspelende polsblessure relatief bescheiden. Zijn scorende rol werd, na een vreselijke eerste helft, waarin de landskampioenen slechts 29 punten lieten aantekenen tegen het beschamende percentage van 28, overgenomen door de rest van de ploeg. Behalve McGuthrie was dat Terrance Herbert, die zijn 'finest hour' beleefde. Regelmatig bekritiseerd door Boot, leverde de center op het moment suprème de beste prestatie uit zijn periode bij Astronauts. Hij kwam tot achttien punten, vaak vrijgespeeld door McGuthrie, en hielp zijn ploeg aldus door moeilijke momenten heen. Mede daardoor scoorden de Amsterdammers na de hervatting een record aantal van 51 punten. McGuthrie: "Wij zijn mentaal gehard en daardoor tegen elke druk bestand. Een training van Boot is mentaal zwaarder dan welke wedstrijd ook." De opvolger van Boot zal het zwaar krijgen.

Topscorers Astronauts: McGuthrie (23 punten), Herbert (18) en Spinks (9 punten en 11 rebounds). Towers: Chris Mims (16 p.), Erik Nelson (14), Kendell Mack (13), Ryan Robertson (11), en John Duggan (11).

In tegenstelling tot de competitie bij de mannen is de kampioen bij de vrouwen nog niet bekend. BV Lely had afgelopen weekeinde de titel voor het grijpen. Het begon de derde wedstrijd van de best-of-fiveserie tegen Perik Jumpers in de finale van de play-offs met een 2-0 voorsprong. Zes minuten voor tijd leek het, onder de impulsen van Esther van den Bosch en bij een achterstand van 54-50, te gaan doordrukken, nadat het van 44-28 was teruggekomen. Op dat moment moest de sterspeelster van Perik Jumpers, spelverdeler Daphne Berends, met vijf fouten het veld verlaten. Berends (topscorer met vijftien punten) was hoofdverantwoordelijk geweest voor de grote voorsprong van Jumpers. Toch bleef de ploeg uit Tubbergen in de slotfase op de been, waardoor donderdag in de Amsterdamse Apollohal een vierde duel nodig is.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 6 mei 2002