AMSTERDAM - De gezondheidszorg wordt geteisterd door groeiende wachtlijsten. Het personeel werkt keihard, maar ziet dagelijks de angst en onvrede van burgers die te lang op een behandeling moeten wachten. Niet alleen de burger, ook het personeel krijgt er genoeg van. Dat vandaag de dag tienduizenden mensen met een zorgdiploma op zak niet (meer) willen werken in de gezondheidszorg, is een regelrechte motie van wantrouwen tegen D66-minister Els Borst. Een schande voor het rijke Nederland.

Ander voorbeeld: zonder ingrijpen is over een aantal jaren één op de drie (!) Nederlanders verstoken van een huisarts. Een grote verworvenheid van het Nederlandse gezondheidszorgstelsel staat op het spel. De huisarts is de spil in de gezondheidszorg, die in overleg met de patiënt bepaalt wat er moet gebeuren en de weg wijst in de zorg. Dat geeft patiënten een gevoel van veiligheid.

Waarom die tekorten? Meer ouderen en nieuwe medische technieken leiden tot meer operaties, verpleegtehuizen en thuiszorgers. Dat moet betaald worden. Maar onder paars was er geen geld, omdat PvdA, D66 en VVD in 1994 een spijkerhard bezuinigingsprogramma lanceerden. Het budget voor de zorg mocht nauwelijks stijgen, ondertussen steeg de vraag naar zorg.

Zo'n krap budget werkt verlammend. Op alles moet beknibbeld worden, van salarissen en ziekenhuisgebouwen tot operatiekamers en medische opleidingen. Om budgetoverschrijdingen te voorkomen is een streng bureaucratisch systeem opgetuigd, dat tot idiote toestanden leidt. Zo worden, om 90 miljoen euro eigen bijdragen (een bezuinigingsmaatregel) in de thuiszorg te innen, 30 miljoen euro aan administratiekosten gemaakt. Gevolg van dit alles: minder mensen gaan werken in de gezondheidszorg en de wachtlijsten stijgen.

Borst heeft er de afgelopen jaren wel geld voor aanpak van de wachtlijsten bijgekregen, maar het grootste leed was al geschied: er zijn bijvoorbeeld niet voldoende opgeleide operatieassistenten. Bovendien is er nog steeds geldgebrek. Toen laatst de Tweede Kamer de problemen van de huisartsen wilde aanpakken, had Borst opnieuw 'geen geld'.

Maar er was helemaal geen gebrek aan geld. Paars heeft 13 à 14 miljard euro uitgegeven aan lagere belastingen voor burgers en bedrijven. GroenLinks heeft steevast ervoor gepleit om dit geld aan publieke voorzieningen als de gezondheidszorg te besteden. Lagere belastingen zijn leuk, maar wat schieten we er mee op als de publieke sector in elkaar stort?

Sommigen vinden dat er onder paars al te veel geld naar de gezondheidszorg is gegaan. Miskend wordt dat veel meer mensen zorg nodig hebben en dat bij aanvang van twee paarse kabinetten ongehoord weinig geld voor de zorg is uitgetrokken. Dat er tussentijds wat geld bij is gekomen maakt de schade niet ongedaan.

Willen we een goede gezondheidszorg, dan is meer geld nodig én moet de zorg beter worden georganiseerd: meer handen aan het bed, minder bureaucratie. GroenLinks wil dat het budget de komende vier jaar met 18 procent stijgt. Dat geld moet besteed worden aan veel meer personeel, hogere salarissen voor verplegenden en verzorgenden, meer kwaliteit - zoals privacy in verpleeghuizen en voldoende dagbesteding voor gehandicapten en psychiatrisch patiënten - en natuurlijk voor het aanpakken van de wachtlijsten.

We vertellen er eerlijk bij: lagere belastingen gaan in de ijskast. Het is afgelopen met het paarse consumptiefeest. Anders verliezen we definitief de grote betrokkenheid van huisartsen, verplegend en verzorgend personeel en specialisten. Vindt u, net al ik, een betere gezondheidszorg belangrijk? Mijdt dan de politieke partijen die u lagere belastingen beloven.

Reacties:

zoek naar gerelateerde artikelen

do 2 mei 2002