EINDHOVEN - De wolven huilen in het bos, maar PSV plengt tranen in stilte en weigert de kudde te volgen. Erik Gerets voelde zich zaterdagavond, kijkend naar de gênante vertoning tegen Vitesse, knap machteloos. PSV is als een tv-serie uit de jaren tachtig. Steeds weer herhalingen in plaats van vernieuwing. En elke herhaling lijkt slechter. In het Philips-stadion, waar de landskampioen tot voor kort dacht onverslaanbaar te zijn, werd het verlies in Heerenveen in feite gekopieërd. Pak de kritiek en de argumenten er weer bij, vul alleen twee andere doelpuntenmakers in, vlak de uitslag een beetje af en het verhaal is verteld.

Kevin Hofland

Ronald Koeman beleefde zijn finest hour in de stad waar hij nog aan de basis heeft gestaan van het laatste Europese succes (1988). Vitesse zegevierde met 0-2, onthutsend eenvoudig eigenlijk. Had ook moeiteloos 0-4 of 0-5 kunnen zijn, haalde de trainer nog even aan. Om die woorden direct weer in te slikken. Hij vond het schijnbaar te pijnlijk voor de tegenstander, voor zijn oude kompaan Gerets en wilde de eerder over zijn eigen ploeg uitgestrooide lofrede niet in de schaduw plaatsen.

Twee weken geleden legde Koeman zijn positie nog op de vergadertafel. 'Zeg het maar', was de boodschap aan de spelers van Vitesse. Het antwoord kwam luid en duidelijk. Niemand bij Vitesse heeft nog genoeg van Ronald Koeman. Toch was deze daad een opvallende, omdat de Arnhemmers sinds de start van de competitie vrij hoog genoteerd staan. Hoe anders ligt dat in Eindhoven. PSV is na zeven wedstrijden maar drie punten verwijderd van de laatste plaats (Roda JC). En toch, geen spoor van grote paniek.

Op de vraag of Gerets het stellen van een 'daad' overweegt, reageerde de Belg dan ook afwijzend. "Voor mij ligt de situatie iets anders dan voor Ronald. We zijn twee jaar achtereen kampioen geworden; de spelers hebben mij altijd gesteund en zijn nu even de weg kwijt. Zo'n hard signaal lijkt me op dit moment geen goede zaak."

Gerets ("Ik wil niemand afbranden") heeft al enkele malen de verwachting uitgesproken dat de spelers hem niet in de steek zullen laten. Twijfel is inmiddels gezaaid. Hoe is het anders te verklaren dat PSV twee keer diep wist te gaan in de Champions League en vervolgens in de competitie zo genadeloos faalde? Gerets laat PSV weer in een vaste formatie spelen, daar kan het niet meer aan liggen.

De selectie heeft vandaag en morgen vrij. Verschillende betrokkenen vertelden dat iedereen deze adempauze maar eens moest gebruiken om voor een spiegel te gaan staan. Dat is dus nog niet eerder gebeurd. Yuri Nikiforov maakte het wel erg bont. Hij werd in de tweede helft gewisseld en koelde zijn woede tegen het hek. Hoe durft een speler zich zo te uiten terwijl hij zich, zijn persoonlijke prestaties bestuderend, juist diep zou moeten schamen?

"Ik voel me hier niet lekker bij. En dat is zwak uitgedrukt", somberde Gerets na de vierde nederlaag in zeven duels. "Ik ben mijn ganse leven verdediger geweest. Als ik zie hoe we tegengoals weggeven die niet mogen vallen, voel ik me heel machteloos." Een kampioenschap is verder weg dan ooit. Natuurlijk boog PSV vorig seizoen een achterstand op Feyenoord om in een grote voorsprong. Maar toen is er nimmer sprake geweest van een diepe crisis. PSV verloor geen wedstrijd, speelde slechts een paar keer gelijk.

"Een titel is nu wel het laatste waar we aan denken", beaamde Gerets, die evenmin denkt aan versterking. "Ik heb niet het gevoel dat we nu opeens vijf spelers moeten halen."

Alles is inmiddels wel gezegd, alles geschreven. Clichématige argumenten tellen even niet meer. Topvoetballers kunnen nooit lang lijden aan een gebrek aan vertrouwen, kunnen drie dagen na een Europa-cupwedstrijd best scherp een competitieduel afwerken en kunnen al helemaal niet vaker dan twee keer als excuus aanvoeren dat tegenstanders zich nu beter instellen op de bekende speelwijze. Dat zou namelijk betekenen dat alle clubs die net als Heerenveen en Vitesse kort dekken, agressief zijn en PSV in de fuik laten lopen, ook kunnen rekenen op winst. Met de kwaliteit die er is, moet PSV met een passend antwoord komen. Ook als je Mark van Bommel mist, of Ronald Waterreus, of André Ooijer.

Theo Janssen kreeg zaterdag de vrijheid om te exelleren. De twintigjarige middenvelder, vaak het mikpunt van kritiek (lui, niet eerzuchtig genoeg), speelde als een echte patron. Hij koppelde kwaliteit aan mentaliteit. Bij Koeman verscheen een glimlach van nostalgie in zijn ogen. "Ik herken veel van mezelf in Theo. In 1988 zei Guus Hiddink tegen me: als jij de adrenaline laat stromen, is er geen betere. Voor Theo geldt hetzelfde. Het mannetje kan fantastisch voetballen, maar ik zag hem nu ook slidings maken en ballen veroveren. Zo zorgt hij voor enorm veel vermogen op het middenveld."

Janssen deed nog iets anders. Hij schoot een vrije trap meesterlijk mooi achter Ivica Kralj, die op een voorzet rekende en bijna van verbazing tegen de paal botste toen hij te laat kwam. Janssen was in deze wedstrijd de complete prof. Zoals Koeman dat vroeger was. En Gerets. Spelers die PSV momenteel vreselijk mist.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 1 oktober 2001