Langzaam maar zeker keren de bewoners terug naar hun veelal verwoeste huizen. Ring voor ring van het afgezette gebied wordt vrijgegeven. Schil voor schil openbaart zich de ellende. Huilend over wat ze aantreffen bij hun woningen die ze zaterdagmiddag in allerijl moesten verlaten, vallen bewoners elkaar in de armen. Het nijvere gehamer van de glaszetters vermengt zich met het gesnik.

"Hoe onmachtig kan een mens zich voelen", en "Never, never, nooit meer", valt te lezen op de kaartjes en briefjes die tussen de bloemenzee aan de Deurningerstraat liggen. Een geplastificeerde kaart aan een bos anjers roept: "Alles is vreselijk onwerkelijk! Het zou zo moeten zijn dat als je je ogen sluit en ze over enkele ogenblikken weer opent, dat alles was als voor de ramp."

Een knalrode FC Twente-sjaal keurig gedrapeerd onder de rijen boeketten symboliseert op geheel eigen wijze de bijzondere verbondenheid van de bewoners van de wijk. Minutenlang staan stadsbewoners naar het grasperk te staren.

Over het pleintje voor het stadhuis wurmen tientallen Enschedeërs zich tussen de opgestelde straalwagens van de omroepen door, op weg naar het condoleanceregister. Struikelend over de talloze elektriciteitsdraden die de afgelopen dagen letterlijk voeding gaven aan de stroom van onheilstijdingen die het hele land overspoelden.

In het stadhuis een rij van vele tientallen wachtenden. De rust in de zaal waarin de tafels met daarop de ordners met condoleanceformulieren liggen te wachten is haast sereen. De zes stoelen achter de tafels zijn voortdurend bezet. Men neemt de tijd.

Op een stenen richel voor de brandweerkazerne zit een brandweerman te bellen. De tranen biggelen over zijn wangen. Even verder het einde van de rij van de talloze belangstellenden, die ook daar een schriftelijk eerbetoon willen brengen aan de brandweerlieden die in de allesverzengende vuurzee het leven lieten. De emoties lopen hoog op.