Weer thuis, Een jong gezin kijkt verslagen naar hun woning waarvan maar weinig is overgebleven na de vreselijke explosie van afgelopen zaterdag.
FOTO WFA

Al om twee uur in de middag melden zich de eerste buurtbewoners aan de afzettingen. Niet iedereen krijgt goed nieuws te horen: een straal van zo'n tweehonderd meter rond de voormalige vuurwerkopslag blijft afgesloten wegens instortingsgevaar en asbest.

Voor de overige bewoners gaat 's middags even na drieën het licht op groen. De confrontatie met de zaterdag in allerijl verlaten woning brengt bij velen een traan, bij anderen een enorme opluchting.

Zoals bij mevrouw Cornelissen aan de Kotterdijk. Zichtbaar opgelucht staat ze in de keurig aangeharkte voortuin van haar woning op zo'n vierhonderd meter van de rampplek: "Het valt erg mee. Alleen de ruit in de achtergevel ligt eruit. Als ik onze situatie vergelijk met die van buren verderop in de straat mogen we absoluut niet klagen." Van plunderingen in de buurt heeft ze niets gehoord. "We zijn blij dat de politie de zaak goed heeft bewaakt en dat voorlopig ook blijft doen."

Een van die getroffen buren is uitbater Martin Bos van café De Stoep aan de Walhofstraat. De totale voorgevel van de gezellige buurtkroeg is weggeblazen, vreemd genoeg zitten de kleine glas-in-loodruitjes nog boven het grote raam. De inventaris van het bruine café ligt dwars door het etablissement. Het is vooral een tegenvaller voor de bejaarde moeder Elly van Tellingen, die het café al sinds mensenheugenis runt. "Hoewel ze nu nog geregeld achter de tap staat, is dit haar laatste jaar", aldus opvolger Bos.

Hij denkt snel weer open te kunnen. "De gevel moet hersteld en hier en daar moeten we wat herschikken. Maar echt grote rampen hebben zich hier niet voorgedaan." De twee katten die in de kroeg achterbleven, hebben alle commotie eveneens goed doorstaan. "Na de ontploffing ben ik zaterdagavond stiekem teruggegaan om wat voer voor een paar dagen neer te zetten."

De familie zou graag even bij hun huis kijken om te zien of er wellicht wat persoonlijke bezittingen te vinden zijn. "Nu zijn we immers alles kwijt. Ik weet ook niet wat we zoeken, misschien een stukje metaal als aandenken", zegt P. Ganesi, die zijn hevig geëmotioneerde echtgenote constant moet ondersteunen. De politie weigert de totaal berooide familie echter de toegang.

De rest van de avond blijft de wijk het toonbeeld van af- en aanrijdende wagens van glaszetters en aannemers. Overal weerklinkt glasgerinkel. Over een paar dagen zal een groot deel van de wijk optisch weer zijn hersteld. De pijn en schrik zullen echter blijven. "Het wordt nooit meer zoals het was", mijmert een man die de glasscherven van zijn stoep staat te vegen.