Lafeber weet in de regen te genieten

door Charles Taylor - JOHANNESBURG, maandag

Op zoek naar 'een tas', een caddy die zijn golfgereedschap kon dragen, kwam Nederlands grootste golftalent Maarten Lafeber onverwacht bij de ervaren topcaddy Gerry Byrne terecht. "Een atleet met ballen", drukte de Ier zich na afloop van het dramatisch verlopen en door de Engelsman Anthony Wall zeer verrassend gewonnen Alfred Dunhill Championship van Zuid-Afrika nogal wat bombastisch uit. Maar hij meende het uit de grond van zijn hart. "Lafeber heeft alles in zich om binnen twee jaar een groot toernooi te winnen. Hij is een adembenemende en potentiële top-20 speler."

Byrne had Lafeber eerder zien optreden in Ierland en Spanje en kwam van hem diep onder de indruk. "Hij is een boeiende speler die zich al snel goed heeft ontwikkeld. Hij overtuigde me met alles. Ik heb hem vlak voor deze wedstrijd in Johannesburg gebeld omdat ik twee weken vrij was. Hopelijk heeft hij mijn werk gewaardeerd. Ik heb hem in ieder geval geleerd dat het ook tijdens stromende regen fijn is om te golfen. Te kúnnen golfen. Dat heeft Maarten positief opgevat. Hij haalde de schifting op een zelfverzekerde wijze. En het eindresultaat mocht er ook zijn", vertelde Byrne met een tevreden grijns van oor tot oor op zijn stekeltjes-kort geknipte kop.

En Maarten Lafeber zelf, was ook hij een tevreden speler, na al die miserabele regendagen op de bijkans verzopen Houghton Golfcourse in Johannesburg?

"Zeker weten", oordeelde de 24-jarige pupil van coach Ruud Bos, en zijn volop lachende en stralende ogen vertelden meteen, en zonder hapering, dat ook hij het meende. "Alleen de drie laatste holes slopen er wat foutjes in die eigenlijk niet mochten." Maar de score van 71, 70 en 72 slagen over de drie in plaats van vier gespeelde rondjes (3 onder par), een prijzengeld van rond de 19.000 gulden voor zijn gedeelde 22e plaats en de terechte blijdschap dat hij ook in zijn tweede Europese Tour-wedstrijd de finale mocht spelen, ach, dat was zo slecht nog niet.

Deze jonge, zeer getalenteerde professional in ontwikkeling weet al heel goed de balans te vinden tussen persoonlijke verwachtingen, ambities en de keiharde werkelijkheid van het leven en werken op de Tour. Een leven waarin een moordende concurrentieslag woedt en talent alleen beslist niet voldoende is om tot een erkende ster van betekenis te kunnen uitgroeien. Maarten Lafeber heeft wat dat betreft zijn lesje wel geleerd, en ongetwijfeld zullen er ook nog vele volgen. Toch wordt zijn naam op de Tour al met steeds meer respect genoemd en topcaddy's zoals Byrne weten hem dus ook al te vinden.

"Toen ik na mijn debuut-jaar terugviel naar de Challenge-Tour (de Europese Toto Divisie voor golfers, C.T.) had ik een moment dat ik ermee wilde kappen. Ik wilde graag studeren omdat niets meer lukte zoals ik wilde en alles me te veel werd. Maar gelukkig is het door de relaxte privé-omgeving om me heen anders gelopen. Ik weet nu ook dat alle andere spelers slechte periodes meemaken, maar ik weet nu ook beter hoe ik daarmee om moet gaan. Haal de positieve dingen eruit, is de les die er altijd in zit. En ja, door die ervaringen ben ik de laatste tijd een stuk rustiger geworden. Kan ik makkelijker een mislukte slag, of zelfs dag, accepteren. Mijn spel is er daardoor ook beter op geworden, al mis ik nu nog ritme en een goede swing. Ruud Bos en ik werken daar keihard aan. Putten gaat sinds het TNT-Open van vorig jaar vrijwel zonder problemen. Ik ben er zo langzamerhand van overtuigd dat ik straks kan gaan meedraaien met de beste 20 tot 30 Tour-spelers en dat een paar top-10 finishes mogelijk zijn. Ik maak me er ook niet meer druk om met wie ik speel. Het liefst ga ik nu met de grote jongens door de baan. Die maken zich nergens druk om. En daar leer je heel veel van. Eigenlijk wil ik ze zo gauw mogelijk ontmoeten."

Maarten Lafeber kijkt vol zelfvertrouwen vooruit. Naar een veelbelovende toekomst, dat staat wel vast. Naar nieuwe uitdagingen ook op de Europese Tour, zoals deze week opnieuw in Johannesburg. En vervolgens naar twee zeer zwaarbezette wedstrijden in Australië, waaronder de Heineken Classic. Vervolgens wordt Maleisië gemeden, waarna het Tour-bestaan verder wordt beproefd in Portugal, Dubai, Qatar en Brazilië.

"Ik neem er af en toe wel wat rustweken tussen, maar speel in principe zo vaak als het kan en mijn conditie en gezondheid dat toelaten. Op de Tour spelen is altijd veel beter dan alleen maar trainen en af en toe een wedstrijdje meepikken. Bovendien kan ik vrijwel overal spelen waar ik wil vanwege mijn top-10 plaats op de Challenge Tour van 1999. Het beste dat me, na mijn diepe terugval in het debuutjaar als profgolfer, ooit is overkomen."

Sensationele triomf Wall

Anthony Wall verdiende met zijn sensationele triomf in het Alfred Dunhill Championship van Zuid-Afrika een bedrag van bijna 270.000 gulden. Vanwege de dagenlange regenval werden op de Houghton Golfcourse niet vier maar drie ronden van 18 holes gespeeld. De 24 jaar oude zoon van een Engelse taxichauffeur woont in Sunningdale bij Londen. De Brit oogstte vorig jaar in totaal 435.000 gulden en staat bekend als een regelmatige speler die zelden de 'cut' mist.

In 1995 werd Wall professional maar hij miste in 1997 een heel competitiejaar vanwege gordelroos. Via de Qualification School voor de Europese Tour kwam hij in 1998 terug en verdiende toen rond de 168.000 gulden. Op de Europese ranglijst eindigde Wall als 90e. Vorig jaar klom hij op tot de 59e plaats. "En dit jaar beleef ik mijn doorbraak", wist hij zeker nadat hij de cheque op de 18e hole in ontvangst had genomen.

Johannesburg (Z-Af). Alfred Dunhill Championship, Europese Tour, 1,8 miljoen gulden. Eindstand na drie ronden: 1. Wall (GBr) 204 slagen, 2. Price (GBr), Orr (GBr) 206, 4. Goosen (ZAf) 207, 5. Lynn (GBr), Frost (ZAf), McGinley (Ier), Van der Walt (ZAf), Doods (Nam) 208, 22. Lafeber (Ned) 213.