Zou de middeleeuwse ziener Nostradamus de komst van Vladimir Poetin hebben voorspeld? Volgens de bioloog Nikolaj, in de vrieskoude rondjes trekkend op de schaatsbaan in het Gorkipark, is daarover geen twijfel mogelijk.

"Ik heb zijn werk hier natuurlijk niet bij de hand", zegt Nikolaj, als hij even op adem komt bij een 'wodka-en worstenbroodje', de Moskouse versie van een koek-en-zopie, "maar het staat er. In een geheime code. En ook dat Rusland onder Poetins leiding weer snel zal heersen over de wereld. Het westen moet oppassen."

Ook voor de ongelovige Russen is de 7de januari, het orthodoxe kerstfeest, een vrije dag. Er verschijnen nauwelijks kranten en de televisie zendt gezellige winterfilms uit.

Het is in deze sfeer van Russische gezapigheid, waarin waarnemend-president Poetin in het Kremlin kalm verder bouwt aan de consolidatie van zijn macht, die hem over drie maanden definitief het presidentschap moet bezorgen.

De analist Andrej Piontkovski is ronduit verbijsterd over de positieve reacties van het Westen op Poetins promotie tot interim-president. Zijn spectaculaire opkomst is alleen te danken aan Poetins keiharde optreden tegen de moslimrebellen in Tsjetsjenië, en heeft volgens Piontkovski met democratie niets van doen. "Televisie is alles. Ze hebben van Poetin uit het niets een virtuele held gemaakt."

De Rus in de huiskamer is maandenlang via de staats tv-kanalen met de 47-jarige ex-KGB'er overspoeld. Als straaljagerpiloot, medailles uitreikend op het slagveld, energiek op de judomat.

Een uitblinker op school, in de jaren vijftig in Leningrad, was de schriel ogende Vladimir Vladimirovitsj bepaald niet. Zesjes, zeventjes. Geliefd onder vriendjes evenmin. "Op een keer leende ik hem een boek over spionage. Dat bracht hij nooit meer terug", vertelt een lerares op zijn oude school.

Na zijn rechtenstudie werd Poetin gerecruteerd door de KGB, waarna hij zich jarenlang in het Oost-Duitse Dresden kon wijden aan zijn vroege passie: de spionage.

Eerst door de lokale machthebbers in Sint-Petersburg, later door de kliek rond Jeltsin werd Poetin geprezen om zijn kalmte en zijn bijna geruisloze wijze van ondernemen. Anders dan de impulsieve Jeltsin kan Poetin goed luisteren. En genadeloos optreden als het moet, zoals tegen "het moslim-ongedierte" in Tsjetsjenië.

Deze kwaliteit bezorgde hem zijn huidige populariteit. Zijn betoonde trouw aan de kring rond Jeltsin heeft diezelfde kring ertoe gebracht, dat zij zich feitelijk aan hem hebben overgeleverd: in ruil voor strafrechtelijke immuniteit gaf de familie Jeltsin hem op oudejaarsdag de macht.

Maar wat gaat Poetin, eenmaal president, doen met de zakentycoons? Met de corrupte bankiers, de generaals en machtige regionale leiders, die de afgelopen jaren elkaar de staatsrijkdommen hebben toegespeeld?

De Russen zijn jarenlang blij gemaakt met de dode mus van de markteconomie die slechts voor een kleine groep welvaart heeft gebracht. Zij verwachten dat Poetin orde brengt in de chaos, dat hij onrecht en willekeur bestrijdt, dat hij een einde maakt aan de schandelijke verrijking ten koste van de massa. Dat Poetin (kortom) zal slagen, daar waar Jeltsin heeft gefaald.

Maar hoe kan hij dat doen, zonder in aanraking te komen met de huidige clan van 'roverskapitalisten' rond Jeltsin? Poetin zelf zegt voorstander te zijn van verdere hervormingen, van democratie, van de werking van de markt. Maar zijn daden zijn tot dusverre niet indrukwekkend.

Al enige jaren circuleert voor Rusland het 'Pinochet-model', waarbij repressie het middel is om het doel van economische groei te bereiken. Poetin ("Onze eerste taak is te voorkomen dat het land verder uiteenvalt") lijkt daarvoor de juiste man. Zijn voornaamste wapen, eenmaal in het Kremlin, daarbij is de Russische constitutie die de president bijna tsaristische volmachten geeft.

Poetin heeft inmiddels de hand gereikt naar het Westen en de komst van investeringen aangemoedigd. Ook heeft hij de chef van de Centrale Bank, Viktor Gerasjenko, de opdracht gegeven om te onderzoeken hoe 'de koopkracht' van de gewone Rus snel kan worden verhoogd.

Het bijdrukken van geld zal het volk tot de verkiezingen in maart misschien enige lucht geven. Als dan na zijn herverkiezing (zoals wordt verwacht) de economie nog steeds bergafwaarts gaat kan hij zijn voorgangers daarvan de schuld geven. De vraag is wie dan zijn vijanden zijn, en wie zijn vrienden.