De Villepin (foto) leerde het politieke handwerk op de École Nationale d'Administration (ENA), de elite-school waar een bovenlaag van gaullisten en socialisten wordt voorbereid op het leiderschap van 's lands bestuur.

Toen Chirac (ook ENA-oudleerling) in 1995 tot president werd gekozen vroeg hij Dominique de Villepin zijn persoonlijk secretaris-generaal te worden. Met als als hoofdopdracht: bescherming van de president en versterking van diens machtspositie.

Naar verluidt was het De Villepin die zijn baas in 1997 had geadviseerd tot uitschrijving van vervroegde verkiezingen om daarmee de gaullistisch-liberale machtspositie tot 2002, het jaar van nieuwe presidentsverkiezingen, veilig te stellen.

Terwijl de rechtse oppositie door ruzie steeds verder uit elkaar viel, groeide de populariteit van Chirac tot grote hoogte. Alleen Jospin hield in de opiniepeilingen gelijke tred met de president, wat alleen maar de wens van het Franse volk voor cohabitation onderstreepte.

Hoewel de karakters van Chirac en Jospin enorm verschillen, kunnen ze als het erop aan komt wel samen door één deur. Zeker als het nationale belang daarmee is gediend. Het Franse volk waardeert dat, wat ook De Villepin is opgevallen.

Samen met Claude Chirac, die de public relations voor haar vader verzorgt, moet een imago gecreëerd worden van een president die boven alle partijen staat. De publiciteit wordt vervolgens beperkt tot optredens in het buitenland, wanneer hij de 'groten der aarde' treft. Dat moet de burger het gevoel geven dat Frankrijk in de wereld een woordje meespreekt.

Deze strategie is erop gericht Chirac in 2002 opnieuw een overwinning te bezorgen bij de presidentsverkiezingen. Maar aangezien rivaal Jospin daar ook zijn zinnen op heeft gezet en deze een hechte Socialistische Partij (PS) achter zich weet, is voor Chirac de RPR-steun onontbeerlijk in zijn campagne.

Op aanraden van De Villepin schaarde Chirac zich achter Jean-Paul Delevoye in de strijd om het leiderschap van de RPR, die de de president geen moment zou dwarszitten.

Misrekening
Maar helaas, weer een misrekening van de adviseur. Uit het niets kwam Michèle Alliot-Marie (MAM) naar voren, die overtuigend het vertrouwen van de gaullistische partij voor het voorzitterschap kreeg.

Zij liet onmiddellijk weten zich vierkant in te zullen zetten voor Chirac. In de wandelgangen klinkt het dat de president wel gecharmeerd is van deze rijzende ster in zijn partij, alle adviezen van De Villepin ten spijt.

De rechtervleugel van de RPR ruikt dan ook bloed, en vindt het tijd om definitief af te rekenen met de 'golden boy' van het Élysée. Volgens ingewijden ligt het lot van De Villepin echter in handen van Alliot-Marie. Indien zij zijn vroegtijdig vertrek eist, zal Chirac vermoedelijk niet aarzelen.