De timing kan bijna niet ongelukkiger. Uitgerekend op het moment dat de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) voor komend jaar een economische groei in Frankrijk voorspelt van 3 procent, is het Franse parlement definitief akkoord gegaan met de omstreden invoering van een 35-urige werkweek per 1 februari 2000.

De voorzitter van de overkoepelende Franse werkgeversorganisatie Medef, Ernest-Antoine Seillière, verwijt het linkse kabinet-Jospin een enorme kortzichtigheid. Volgens Seillière heeft het Franse bedrijfsleven, juist in een tijd van hoogconjunctuur met scherpe internationale concurrentieverhoudingen, behoefte aan slagkracht en flexibiliteit. Het keurslijf waarin alle 90.000 Franse bedrijven met meer dan 20 werknemers vanaf 1 februari worden gedwongen, door verplicht een 35-urige werkweek in te voeren op straffe van hoge boetes, kan volgens Seillière 's lands economie op termijn behoorlijk schade toebrengen.

Bovendien blijkt de deze week aangenomen Wet-Aubry, genoemd naar de gelijknamige minister van Sociale Zaken, uiterst vaag over de wijze waarop in 2002 een 35-urige werkweek voor bedrijfjes met minder dan 20 werknemers moet worden ingevoerd. Zo is onduidelijk of deze kleinere ondernemingen ook in aanmerking komen voor een premie van de staat, indien zij vooraf schriftelijk hun instemming betuigen met de arbeidstijdverkorting.

Van de grotere bedrijven, die deze beloning in het vooruitzicht is gesteld ter compensatie van de aanloopkosten om op korte termijn het personeelsbeleid te reorganiseren, heeft tot op heden slechts 14 procent zich akkoord verklaard met de 35-urige werkweek.

Niet alleen werkgevers, maar ook de Franse vakbonden staan inmiddels zeer sceptisch tegenover de plannen van de regering. De grootste bonden CFDT, CGT, FO CFTC en FNCR zijn bang dat de kosten van het hele project, waarover de regering zich overigens nog niet durft uit te laten, de pan uit zullen rijzen. Zij vrezen dat uiteindelijk de werknemers voor deze kosten moeten opdraaien, via een verhoging van de premies voor sociale zekerheid. De bonden zijn bovendien kwaad op premier Lionel Jospin dat deze zijn verkiezingsbelofte verkorting van de werkweek zonder inlevering van loon niet gestand kan doen.

Minister Martine Aubry (Sociale Zaken) is de negatieve publiciteit over haar wet inmiddels meer dan beu. De laatste weken reageerde zij steeds geagiteerder op kritiek van het bedrijfsleven, de vakbonden of toonaangevende economen. De dochter van de voormalige voorzitter van de Europese Commissie, Jacques Delors, laat niet na te benadrukken dat de 35-urige werkweek een van de peilers is van het kabinet-Jospin om de hoge werkloosheid, die de afgelopen drie jaar tussen 11 en 12 procent schommelt, omlaag te brengen.

Werkgeversvoorzitter Seillière zet evenwel grote vraagtekens bij het uitgangspunt van de Franse regering dat de 35-urige werkweek op termijn daadwerkelijk extra werkgelegenheid schept. Hij en de rechtse oppositiepartijen RPR en UDF verwachten dat veruit de meeste bedrijven ervoor zullen kiezen om hun werknemers vier weken aan een stuk extra vakantie te geven, in plaats van vier uur minder werk per week. Het in een blok onderbrengen van de arbeidstijdverkorting, wat volgens de Wet-Aubry is toegestaan, is voor de meeste bedrijven gunstiger. Indien er gedurende een bepaalde periode meer productie nodig is, kan een beroep worden gedaan op tijdelijke (uitzend)krachten.

Voor de rechtse oppositie is de strijd nog niet gestreden. De gaullistische RPR en de liberale UDF hebben inmiddels de Constitutionele Raad gevraagd zich te buigen over de Wet-Aubry, die in hun ogen ongelijke arbeidsomstandigheden creëert. Normaal gesproken heeft de Raad zeker een maand nodig om dergelijke nieuwe wetgeving te toetsen. In dat geval is het nog maar de vraag of de datum van 1 februari, wanneer de wet in werking moet treden, zal worden gehaald.