Om de wirwar van malversaties rond Don Friedrich te ontrafelen heeft justitie wereldwijd een groot aantal getuigen gehoord. Onder meer werd de voormalige Panamese minister van volkshuisvesting Sanchez Cardenas gehoord, maar ook Russische zakenlieden en directeuren van onder meer de Commerzbank, ABN Amro en de Rabobank. En natuurlijk zijn slachtoffers: onder meer een puissant rijke Duitser die door F. maar liefst $17,6 miljoen (ruim ƒ35 miljoen) lichter werd gemaakt. En een Rus, die nog eens zo'n $8 miljoen (ruim ƒ15 miljoen) zag verdwijnen. Volgens de latere verklaringen van deze gedupeerde betrof dat geld uit de staatskas van de Russische Federatie.

Enerzijds waren de escapades van de in Duitsland geboren F. geniaal, anderzijds bleek de uitvoering meerdere malen ronduit amateuristisch. Met knip- en plakwerk werden briefhoofden van grote en kleinere banken boven valse faxen en brieven gezet, zo verklaarden oud-secretaresses van F. Justitie trof bij de inval in het kantoor van S. een nagemaakte fax van de Bank Banaico waarop te lezen viel dat de oplichter overboekingen tegemoet kon zien van respectievelijk $120.000.000, $79.000.000 en nog eens $18.102.827. Een kopie van die fax gebruikte S. om zijn slachtoffers te imponeren.

Overigens bleek tijdens het onderzoek dat Bank Banaico nauwelijks iets voorstelde. De balans van deze 'financiële instelling' uit Panama was volgens justitie zelfs "lachwekkend". Wellicht om die reden maakte Don Friedrich ook gebruik van klinkender namen: in een projectplan voor een olie-installatie in Panama vond justitie een document dat schijnbaar afkomstig was van de Amerikaanse Fidelity Bank. Het vervalsde stuk bevestigde dat S. $250 miljoen beschikbaar had voor investeringen in dat project.

De vervalste brieven moesten investeerders overhalen hun geld ook op de rekeningen van de in Duitsland geboren S. te storten. Zij zouden dan kunnen participeren in uiterst lucratieve projecten, zoals de handel in obligaties, de bouw van grote hoeveelheden sociale woningen in de Panamese binnenlanden of de bouw van milieu-installaties in datzelfde land. Ook zette S. fictieve transacties op, waarin voor $100 miljoen aan roebels zou worden omgewisseld. Geen van de projecten of transacties van de meesteroplichter zijn ooit verder gekomen dan het papieren stadium, voorzien van uitgeknipte en opgeplakte briefhoofden en handtekeningen door topbanken.

Bij een van zijn 'projecten' bood S. onvoorstelbaar grote partijen obligaties van de Bayerische Landesbank Girozentrale aan tegen prijzen die ver onder de marktwaarde lagen (89 tot 94% van de nominale waarde). Het ging daarbij om bedragen van 100 tot 200 miljoen dollar. Een deskundige daarover: "Dat zijn prijzen die in het normale handelsverkeer ondenkbaar zijn. Het is een prijs voor gestolen stukken". Volgens verklaringen van getuigen had Don Friedrich jan en alleman verteld over een pakket van in totaal $500 miljoen te beschikken. Controle door justitie achteraf wees uit dat er weliswaar obligaties waren uitgegeven door die Duitse bank, maar dat de nummering niet overeenkwam met de waardestukken van S. De obligaties bleken vals.

Don Friedrich volgde bij zijn praktijken steeds dezelfde werkwijze. Eerst werd een vertrouwensrelatie opgebouwd met de 'cliënt' waarbij hij zich meer dan eens voordeed als gediplomeerd vermogensbeheerder of officieel vertegenwoordiger van de Panamese regering. Hij ondersteunde deze poppenkast door grote en gulle uitgaven te doen en door enorme bedragen te tonen op gefingeerde bankafschriften. Onder meer ging S. er prat op het vermogensbeheer te doen voor de Panamese ex-legerleider Manuel Noriega. Uiteindelijk bleken de verhalen van de meesteroplichter stuk voor stuk luchtkastelen te zijn.

Van al het geld dat S. op duistere wijze bijeen sprokkelde leefde de oplichter goed. Hij zorgde ervoor dat zijn vrouw en kinderen niets tekort kwamen. Via een opgekochte bv investeerde hij onder meer in huizen voor zijn kinderen. Via een ander bedrijf, Ambershade uit Jersey, verwierf hij voor 6 miljoen mark een kapitaal jacht en via weer andere vennootschappen kregen de bedrijven van zijn zoons goedkope leningen aangereikt. Zo wist de inmiddels bejaarde S. in korte tijd meer dan ƒ10 miljoen op te maken.

Alle gelden vloeiden via duistere vennootschappen, waarvan de begunstigde slechts met zeer veel moeite was te achterhalen. Uiteindelijk bleek steeds oplichter S. zich schuil te houden achter die bedrijven met illustere namen als Colon Impex (Panama), de Onroerend Goed Maatschappij Gooi- en Eemland (Amsterdam), Hafri Trust (Jersey), Ambershade Ltd (Jersey) en Proteinas del Pacifico (Panama).

S. schermde zijn eigen identiteit niet alleen af via de wirwar aan vennootschappen, maar ook door zijn vrouw en mede-verdachte Hannelore H. steeds als directeur van die bedrijven in te schrijven. Zo mocht zij voor een maandvergoeding van ƒ3.000 alle handtekeningen zetten voor de vastgoedmaatschappij Gooi- en Eemland. Ook andere mensen, onder meer een advocaat, werden door S. gebruikt als stroman en 'bliksemafleider'.

Uiteindelijk liep Don Friedrich op 11 april 1997 tegen de lamp. Justitie had toen al sinds 1994 verzoeken om informatie gekregen van buitenlandse autoriteiten. Naar aanleiding daarvan en door enkele meldingen van ongebruikelijke transacties werd in maart 1996 een voorbereidend onderzoek gestart. Na in april 1997 opgepakt te zijn, kwam hij in juni 1997 weer vrij. In februari 1998 werd hij echter weer achter de tralies gezet omdat hij zich niet aan de voorwaarden voor zijn vrijlating had gehouden. In de tussentijd had Don Friedrich opnieuw iemand opgelicht.