Verdachte Zeeuwse
moord bekent alsnog

Van een onzer verslaggevers

MIDDELBURG, zaterdag

Column Prof. dr. B. Smalhout:

Kunnen we ze nog ruilen?

Anderhalve week geleden schoot de zeventienjarige Turk Ali D. op De Leygraaf-school te Veghel vier leerlingen en een docent neer. Eigenlijk was het de bedoeling geweest alleen de Turkse leerling Hassan Keskin dood te schieten. Maar Ali was een klunzige schutter. Hij knalde maar wat in het rond. Zodoende vielen er alleen gewonden en gelukkig geen doden. Maar het Nederlandse Veghel stond via de tv-zender CNN opeens wél op de wereldkaart.

Een golf van publiciteit volgde, want deze moordaanslag was een zogenaamde ere-wraak en dat is een typisch oosters-islamitische folklore, waar wij als simpele polderbewoners maar niet aan kunnen wennen. Ali's vijftienjarige zusje Yeliz vrijde met de negentienjarige Hassan en dat scheen niet de bedoeling te zijn van Ali's familie. Hassan had de eer van Yeliz en haar familie geschonden en dus moest hij dood. Zoiets schijnt meestal in gezinsverband te worden besloten waarbij pa het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Meestal moet de jongste zoon het bloedige klusje opknappen, waarna die zichzelf vrijwillig bij de politie aangeeft en verder in het Turkse koffiehuis als held wordt beschouwd. Hij heeft immers de familie-eer, de 'sharaf' gered.

Soms wordt de ongewenste vrijer vermoord, maar dikwijls ook de dochter of het zusje. In de meeste islamitische landen krijgt de moordenaar een pro-forma gevangenisstraf van hooguit zes maanden, want eer is daar belangrijker dan een mensenleven. En vrouwen zijn in die cultuur soms niet meer dan wegwerpproducten. De Turkse criminoloog dr. Yücel Yesilgöz, werkzaam aan de Universiteit van Amsterdam, legde ons uit dat dit alles in Turkse ogen 'zinvol geweld' is. De ere-wraak is immers een 'levend element' in de Turkse cultuur. Het behoort, zei hij, tot de 'kernidentiteit' van zijn landgenoten. Ook bij de moderne Turken. Daar moeten wij als polderjongens een beetje begrip voor hebben.

Zo werd op 22 juni jongstleden in Zwijndrecht de 29-jarige Kezban Vural onder de ogen van haar kinderen Cohan (7) en Medine (9) op straat door haar ex-man doodgeschoten. Zijn eergevoel was door de echtscheiding aangetast. Enkele dagen later werd te Amersfoort de 30-jarige Naciye Kurt onder de ogen van haar dochtertje Hazal in de badkamer door pappa Nesat met een mes vermoord. Haar keel werd doorgesneden. In 1993 werd de 21-jarige Özden op de parkeerplaats van het Academisch Ziekenhuis te Utrecht door haar broertje met pistoolschoten afgemaakt. Ze had eveneens de familie-eer geschonden door ongehuwd zwanger te worden. In januari van dit jaar doodden twee Turkse jongeren twee willekeurige Nederlandse meisjes. Ze waren diep beledigd omdat ze uit de Gorkumse disco Bacchus waren gezet. Op 15 november 1998 stak vader Mohammed zijn dertienjarige dochtertje Nadia met een mes dood. Gewoon op straat, op de Amstelveenseweg in Amsterdam. Volgens pa had ze wel twéé jongens gezoend en dus haar eer verloren.

De lijst van de ere-moorden is lang en het einde is nog niet in zicht. Talloze deskundigen hebben er al hun mening over gezegd en het komt allemaal op hetzelfde neer: familietradities, oude stamgewoonten, cultuurverschillen, andere religie, moeizame integratie, geringe ontwikkeling en de machtige sociale terreur via geouwehoer in het Turkse koffiehuis. Daar zouden we eigenlijk rekening mee moeten houden. Zo luidt de ultieme bullshit van links-progressieve politiek-correcte ethici die onze samenleving al dertig jaar van hoog tot laag demoraliseren.

Heilig

De allochtoon is heilig verklaard. Jarenlang mocht na een misdaad niet eens gemeld worden dat de dader uit Marokko, Turkije, de Antillen of Iran kwam. Slechts de mededeling dat de 'Amsterdammer' Hassan B. en de 'Rotterdammer' Joessoef C. nog voortvluchtig waren, deed vermoeden dat het wiegje van de daders niet in Urk of Volendam had gestaan. Intelligente Nederlanders, die het allochtonenprobleem openlijk en ook kritisch wilden bespreken zoals recentelijk bijvoorbeeld mr. G.B.J. Hiltermann, prof.dr. Pim Fortuyn, prof.dr. Heleen Depuis en de journaliste Heleen Crul, kregen heel links Nederland roze-schuimbekkend over zich heen.

Nederland is eeuwenlang een gastvrij land geweest voor immigranten uit alle delen van de wereld. Chinese hongerlijders, joden uit Polen, Duitsland, Spanje, Rusland en Portugal, Franse Hugenoten, Spaanse en Griekse landarbeiders, gevluchte Vietnamezen, Hongaren en Tsjechen. Allen waren welkom. Ze werkten hard, ze leerden de taal, stuurden hun kinderen naar school, bouwden een bestaan op en eerbiedigden de Nederlandse wet. Ze verrijkten onze cultuur.

Dat is heel wat anders dan het zweverig-ethische gezwets over de huidige allochtonen, die soms na een verblijf van tientallen jaren nog geen woord Nederlands spreken, in getto's wonen en zich soms ernstig misdragen. Het ergste is nog wel dat de geschifte ere-moordenaars de goede naam verpesten van hun landgenoten die zich uitstekend hebben geïntegreerd en die een aanwinst zijn voor onze samenleving. Zoals bijvoorbeeld de charmante cabaretière Nilgün Yerli, die, hoewel 100 procent Turkse, in uitstekend Nederlands alleraardigste columns schrijft in Het Parool en het Utrechts Nieuwsblad. Het is dit soort immigranten, die de bescherming verdienen van onze overheid.

Het is dan ook een ondoorgrondelijk raadsel waarom al die moordende Turken en Marokkanen in Nederland kunnen blijven wonen, maar de door en door fatsoenlijke en hard werkende Turkse kleermaker Gümüs met zijn hele gezin door onze totaal gestoorde overheid twee jaar geleden het land werd uitgeschopt. Kunnen we de waardeloze Veghelse schutter niet inruilen voor een goede Turkse kleermaker?