Sinds het Turkse Hof van Appèl vorige maand de doodstraf bevestigde voor de leider van de Koerdische terroristische afscheidingsbeweging PKK, Abdullah Öcalan, reageert het land afwachtend. Is uitvoering van de doodstraf wel in het belang van Turkije?

Sinds 1983 heeft Turkije de doodstraf niet meer uitgevoerd. Gewoonlijk vernietigt het parlement dit zwaarste vonnis. Maar Öcalan is gehaat. Hij wordt verantwoordelijk geacht voor 30.000 doden, die werden geofferd voor de onafhankelijkheidsstrijd. De meerderheid van de bevolking vraagt daarom om de strop.

De meeste Turkse politici willen de doodstraf. De extreem-rechtse regeringspartij MHP was altijd de fanatiekste voorstander, hoewel haar vice-voorzitter Baskanvekili Köse deze week onverwacht verklaarde dat Turkije zich goed moet beraden.

Een oude parlementariër van de centrum-rechtse oppositiepartij DYP, die zojuist zijn handen heeft laten kussen door plaatselijke partijgenoten die hem om een gunst vroegen, heeft geen enkele twijfel. "Wij vinden dat hij moet hangen. Hij is een misdadige terrorist." Toch hecht hij belang aan het Europese Hof van Mensenrechten.

"Onze partij heeft beloofd dat ze de doodstraf zal ondersteunen. Daar willen we ons aan houden", zegt een parlementslid van de Islamitische oppositiepartij FP.

"Het Hof kan Turkije niet dwingen de doodstraf niet uit te voeren, maar kan wel om uitstel vragen zoals is gedaan. Het zou nog kunnen zeggen dat het proces ongeldig is en dat een nieuw proces moet worden gehouden. Daar gaan dan twee jaar overheen", aldus Andican. Uitvoering van de doodstraf binnen twee jaar sluit bijna iedereen in Turkije dan ook uit.

's Avonds komt uit een café prachtige muziek. Binnen danst een groep mannen. De groep wordt steeds groter. Twee vrouwen sluiten zich erbij aan. Er wordt als een gek gefeest en geklapt, terwijl een paar mannen ritmisch met witte zakdoekjes zwaaien.

"Koerdische muziek. We zijn allemaal Koerden", roept een man vrolijk. Pas na aandringen en druk overleg durven de mannen over politiek te praten. "We zijn tegen de doodstraf voor Öcalan. De PKK is oké", zegt de een. "Öcalan is een afgelopen zaak, maar Koerdistan blijft leven", roept een ander lachend. Iedereen blijkt uit de omgeving van Dyarbakir en Van te komen, steden in Zuidoost-Turkije waar de Koerden vandaan komen.

"De Turkse politie gaf me elektroschokken en sloeg me, omdat ik pro-Koerdische stukken schreef voor een Koerdische krantje", zegt een van hen. "Veel van mijn vrienden die ook schreven zijn opgepakt en verdwenen. We weten dat ze zijn vermoord door de politie. Je kunt hier niet openlijk zeggen wat je denkt. Wat we willen is handhaving van de Koerdische taal en traditie."

Turkije wordt met de Verenigde Staten vergeleken. "Wat ze in Amerika hebben gedaan met de indianen doen ze hier met onze cultuur. Assimilatie wordt het genoemd, maar de ene cultuur wordt vernietigd ten koste van de andere. Onder Koerdische traditie versta ik gastvrijheid, trots en respect voor het huwelijk en het gezin. Wij komen nooit aan de vrouw van een ander. Echtscheiding is uit den boze."

Plotseling komt een glimlachende lange jongeman aanlopen, die niemand kent. "Waar hebben jullie het over?", vraagt hij nieuwsgierig. Het onderwerp wordt direct veranderd. De angst bij de Koerden voor geheime politie is groot. We praten nu over hoe mooi Turkije is.