Voor het eerst in de jaren negentig is het aantal arme huishoudens in Nederland afgenomen. De daling is vooral te danken aan het gevoerde inkomensbeleid en opmerkelijk genoeg niet aan de sterk gestegen werkgelegenheid.

Dat blijkt uit de Armoedemonitor 1999, die het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) gisteren heeft gepubliceerd. Het SCP-rapport gaat uit van een daling van het aantal huishoudens met een laag inkomen met 130.000 in de afgelopen twee jaar.

Vooral de alleenstaande 65-plussers hebben de afgelopen twee jaar dankzij de ouderenaftrek geprofiteerd van koopkrachtverbetering. Werklozen, bijstandsontvangers en arbeidsongeschikten zijn iets minder geholpen.

Het verschil tussen autochtone en allochtone huishoudens met een laag inkomen is groot. In 1996 had 14 procent van de autochtone huishoudens een laag inkomen, onder de allochtone huishoudens laag dat percentage twee keer zo hoog. De niet-westerse allochtonen hebben zelfs maar liefst driemaal zo vaak (43 procent) een laag inkomen dan autochtonen.

Bij Marokkanen en asielzoekers was het armoedepercentage nog iets hoger (respectievelijk 49 procent en 60 procent). Volgens het SCP ligt dat niet aan het wel of niet hebben van werk, want ook als de kostwinner een baan heeft is het armoedepercentage van niet-westerse allochtonen driemaal zo hoog als bij autochtonen.

De groep alleenstaande ouders staat er het slechts voor, zo blijkt uit de SCP-cijfers. Zes van de tien eenoudergezinnen hadden in 1997 moeite om rond te komen. Zij hadden ook veel vaker schulden dan andere huishoudens.

De geringe bijdrage van de sterke groei van de werkgelegenheid aan de daling van de armoede komt volgens het SCP doordat de meeste banen zijn ingenomen door partners van werkende mensen. Hierdoor is het aantal gezinnen zonder kostwinner niet afgenomen.