Leontien van Moorsel met
gemengde gevoelens op truienjacht

Door Bert Schaap - BERLIJN, woensdag

De nachtvorst regeert nog in het kille Berlijn als Leontien van Moorsel op haar baanfiets stapt. Slechts een paar lampen verlichten de houten baan, waarop de wereldtop de komende dagen zal schitteren.

Om half acht in de ochtend is Van Moorsel vanzelfsprekend de eerste die haar trainingsrondjes afwerkt. In het kielzog van een kanariegele derny begint haar werkdag. Langzaam wordt het steeds drukker op de piste en al snel begint voor de veelvoudig wereldkampioene het uitbollen. "Wat een luxe", zegt zij tevreden. "Over een half uurtje sta ik onder de douche en zit mijn werkdag erop. Wat een luxe."

Een paar uur later, in een restaurant op de Kurfurstendamm, is het tevreden gevoel nog niet verdwenen. "Om zes uur ging de wekker. Wij zaten al aan het ontbijt toen de controleurs van de UCI ons bloed kwamen prikken. Dat ging heel goed. Vorig jaar in Valkenburg leek het wel een slachthuis, maar hier ging het goed. Ik heb alleen een blauwe arm. Gelukkig had ik tijdens de training nergens last van. Ik durf het niet om met honderd man over de baan te vliegen. We zijn niet voor niets zo vroeg opgestaan. Ik heb heerlijk getraind."

De voldoening straalt van haar afgetrainde gezicht. In geen enkel opzicht zijn de sporen van een spartaans trainingskamp in Frankfurt aan de Oder zichtbaar. Morgen begint voor de 29-jarige vedette het wereldkampioenschap op de baan. Op het onderdeel achtervolging moet Van Moorsel één van de vier snelste tijden rijden. Indien zij daarin slaagt, wachten er nog twee hindernissen op weg naar haar zevende regenboogtrui. Mocht de missie mislukken, dan levert een plaats bij de laatste acht een ticket voor Sydney op.

Bak ijs
Zoals altijd ligt de lat voor de Boekelse een stuk hoger. Daarom werd haar wereldtitel tijdrijden in Treviso slechts gevierd met een dineetje en een bak ijs. "Vorig jaar heb ik Valkenburg nog een fles Baleys leeggemaakt. Dat kon ik mij in Italië niet veroorloven. Nadat wij hadden besloten om de wegwedstrijd te laten schieten, zijn we teruggegaan naar Rotterdam. Op de rollen voor de tv heb ik de rest van het wereldkampioenschap in Italië gevolgd. Vorige week maandag begon het trainingskamp in Frankfurt. De faciliteiten waren super. Een steile baan van 285 meter lang, weinig landen. Omdat Nederland hier de ploegenachtervolging rijdt, heb ik heerlijk met die jongens meegetraind. Zij volle bak en ik er achter aan. Zo heb ik geprobeerd om de macht die ik voor het WK op de weg had opgebouwd om te zetten in snelheid."

Haar gevoel zegt dat ze een goede keuze heeft gemaakt. "Maar toen ik vanochtend een aantal dames zag rijden, begon weer die twijfel. Dan zie je de meiden uit Nieuw- Zeeland. Die zijn heel goed, dacht ik. Toen kwam Lucy Tyler. Zij is ook heel sterk. Zo word ik langzaam onzeker. Weet je wat het ergste is? Ik kan er niets aan doen. Twee dagen voor de tijdrit in Treviso was ik misselijk van de spanning. Op zulke momenten moet ik er even tussenuit. Lekker tussen de mensen een kopje koffie drinken. Anders word ik helemaal gek."

Het winkelcentrum met de naam Kurfurstendamm is in dit opzicht een paradijs vergeleken met Frankfurt aan de Oder. In de ene vleugel van het sportcomplex verbleven militairen, de Nederlandse ploeg zat aan de andere kant. "We zijn een paar keer de stad ingegaan, maar er liep niemand op straat", vergelijkt zij. "In het café zaten we alleen aan de bar. Het complex was somber en grijs en lag in een kille buitenwijk. Luxe was er niet. Wij hebben een week op een slaapbank geslapen. Maar de baan was perfect en die gaat voor het bed."

Zelfs voor een zesvoudig wereldkampioene die de hele wereld heeft gezien. Hoewel 1999 voor veel atleten een tussenjaar is op weg naar Sydney maakt Leontien van Moorsel zich opnieuw op voor het Grote Lijden. "Al vanaf mijn achtste zit ik op de fiets. Nu nog train ik zelfs in de winter met heel veel plezier. Ik vind mijzelf prettig gestoord. Dat moet, want anders hou je het niet vol."

Finale in zicht
Toch komt langzaam de finale van haar schitterende carrière in zicht. Op de Olympische Spelen mikt ze volgend jaar op de achtervolging en de tijdrit. Indien de goudjacht geen succes wordt, komt er met een aanval op het werelduurrecord van Jeannie Longo (48.159 kilometer) volgend jaar november een einde aan het tijdperk Van Moorsel.

"Maar als ik olympisch kampioen word, ga ik nog een jaar door", zegt ze kordaat. "Op welke discipline maakt mij niet uit. Omdat ik al een wereldtitel op zak heb, voel ik veel minder druk dan in Treviso. Wellicht is dat een voordeel, want ik zal donderdag meteen moeten knallen. De vier snelste tijden gaan door naar vrijdag. Nummer 1 rijdt dan tegen 4 en nummer 2 tegen 3. Als de onderlinge verschillen heel klein zijn, is dat geen probleem. Maar wat er ook gebeurt, ik weet dat ik er alles aan gedaan heb om hier te gaan beuken. Op de drie kilometer moet je blijven draaien. Een lichte versnelling en maar tollen. De laatste twee minuten schiet de verzuring dan zelf in je neus. Op de weg kan ik er nog doorheen trappen, maar op de baan voelt het verzuren heel anders. Dan is het net alsof je hele lichaam uit elkaar ploft."

Dat zal de komende dagen moeten gebeuren om de brede wereldtop te verslaan. Een peloton Litouwers, Judith Arndt, titelverdediger Lucy Tyler en Antonella Bellutti behoren tot de favorieten. Zij duelleren met onder meer Leontien Zijlaard-Van Moorsel om een plaats in de finale, die vrijdagavond om half elf op het programma staat. Met een diepe zucht: "Dat wordt weer een lange dag."