&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

donderdag 30 september 1999

Na tien jaar crisis verwacht Frankrijk nu gouden tijden door Pieter Nijdam - PARIJS, donderdag Alle seinen staan op groen voor de Franse economie. Na tien magere jaren, die resulteerden in een recordwerkloosheid van 12,6 procent in 1997 en veel sociale onvrede, wordt volgend jaar een economische groei verwacht van 3 procent. Het financieringstekort neemt af van 2,3 procent dit jaar naar 1,8 procent in 2000, terwijl de geraamde inflatie slechts 1 procent bedraagt. "De crisis is voorbij!" en "Gouden tijden breken aan" staat in vette koppen op de omslag van enkele grote financiële weekbladen. Het pessimisme van de jaren negentig lijkt plaats te hebben gemaakt voor een ongebreideld optimisme. "Frankrijk telt weer mee als economische wereldmacht", schrijft een grote krant met enig chauvinisme. Ondanks de fel bekritiseerde plannen van de regering voor invoering van een 35-urige werkweek, ziet ondernemend Frankrijk nieuwe kansen. Extra investeringen, expansie en schaalvergroting hebben de afgelopen maanden de koersen op de Parijse beursvloer naar recordhoogten gebracht. Sinds voorjaar 1997 steeg de beursindex (CAC- 40) met 50 procent. "The sky is the limit", roepen jonge entrepreneurs, die steeds vaker het Engels machtig zijn. De zucht naar globalisering wordt in Frankrijk het best verwoord door de enorme golf van fusies. Het olie- en chemieconcern TotalFina-Elf, de supermarktketen Carrefour-Promodès en de bankcombinatie BNP-Paribas behoren tot de grootste ter wereld. Aangespoord door de eigen regering willen Franse bedrijven een leidinggevende rol gaan spelen in de internationale economie. Met de sterk stijgende binnenlandse consumptie als steun in de rug heeft de linkse regering van premier Lionel Jospin besloten verder te gaan met de privatisering van logge staatsbedrijven. De verwachte samensmelting van Crédit Lyonnais en Crédit Agricole levert een bank op die qua balanstotaal tot de eerste vijf van de wereld zal behoren. Philippe Jaffré, de gedumpte president-directeur van Elf Aquitaine, zal naar verluidt deze nieuwe megabank gaan leiden. Voorts staat de verzelfstandiging van France Télécom en Air France hoog op de agenda van premier Jospin en de socialistische pragmaticus minister Dominique Strauss-Kahn (Economie, Financiën en Industrie). Intussen kijkt de vleugellamme gaullistisch-liberale oppositie met lede ogen toe hoe de linkse regering nieuwe impulsen geeft aan het bedrijfsleven door het de vrije hand te laten. Iets dat in het centralistische denken van Jospins socialistische leermeester, wijlen president François Mitterrand, volstrekt ondenkbaar was. Hoewel premier Jospin begin dit jaar de zogenoemde 'Third way' van zijn Britse collega Tony Blair openlijk naar de prullenbak verwees, lijkt hij in de praktijk de grondslagen van deze liberaal-socialistische visie wel degelijk te omarmen. "Wetten kunnen geen economie reguleren", liet de socialist zich onlangs voor de televisie ontvallen. Een opmerking die volledig in het verkeerde keelgat schoot van zijn politieke geloofsgenoten, die van oudsher geloven in een centraal aangestuurde economie. Jospin zag zich gedwongen openlijk een rukje naar links te maken. Afgelopen maandag verklaarde hij voor socialistische Europarlementariërs in Straatsburg dat bedrijven die winst maken en tegelijk banen schrappen in de toekomst forse boetes tegemoet kunnen zien. Bovendien zal paal en perk worden gesteld aan het grote aantal uitzendkrachten die sommige bedrijven inhuren in plaats van werknemers met een vast contract. Met het oog op de presidentsverkiezingen in 2002 heeft voor Jospin het terugbrengen van de enorme werkloosheid van thans 11,2 procent absolute prioriteit. De nieuwe generatie socialistische politici, met Strauss-Kahn voorop, realiseert zich echter dat de beproefde Franse methode om werkloosheid tegen te gaan door simpel meer overheidsbanen te creëren, anno 1999 niet meer werkt. De rol van het bedrijfsleven, die de ruimte moet krijgen voor expansie en nieuwe investeringen, is daarbij onontbeerlijk. Franse economen waarschuwen dan ook dat het optimisme van nu als sneeuw voor de zon verdwijnt, als er zich weer een recessie zal aandienen. De Franse overheid, die tot op heden nauwelijks bezuinigingen heeft doorgevoerd en aldus geen reserves heeft opgebouwd, zou zwaar in de problemen komen bij een stagnerende economie. Met een kolossaal en zeer kostbaar ambtenarenapparaat (één op de drie werknemers in Frankrijk is overheidsdienaar, P.N.) is de staatskas snel uitgeput. Dezelfde economen benadrukken bovendien dat de verwachting van economische groei de eerste jaren na 2000 van 2,5 tot 2,9 procent in feite flinterdun is. Het succes van de Franse export van de afgelopen twee jaar kan in belangrijke mate verklaard worden door de hoge dollar. Wanneer de dollar eenmaal daalt, gaat dat onherroepelijk ten koste van Frankrijks concurrentiepositie. En dan is er nog de hoge werkloosheid die met 11,2 procent nog steeds uitsteekt boven het gemiddelde van 10,2 procent in de Eurozône. Indien investeringen door het (inter-)nationale bedrijfsleven uitblijven vanwege een dreigende recessie, heeft de Franse overheid zélf geen handvat om dit grote sociaal-economische probleem aan te pakken. Philippe Brossard, hoofd research van ABN-Amro Frankrijk, waarschuwt dan ook voor al te hoge verwachtingen over de Franse economie. "De problemen waarmee de regering kampt zijn nog steeds dezelfde." Tot nog toe leveren de aangekondigde fusies en de rooskleurige winstcijfers alleen maar banenverlies op. Bij TotalFina-Elf worden als gevolg van reorganisatie de komende drie jaar 2000 arbeidsplaatsen geschrapt en bij Michelin, dat de eerste zes maanden van dit jaar een recordwinst boekte van 17 procent, staan liefst 7500 banen op de tocht.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.