Zorgverlof

Ons land dreigt weer een nieuwe sociale voorziening rijker te worden. Onder druk van de Tweede Kamer en de vakbeweging is het kabinet vorige week alsnog gekomen met een regeling voor zorgverlof.

Elke werknemer krijgt, met behoud van 70 procent van zijn loon, een wettelijke recht op tien dagen betaald ziekteverlof om zieke kinderen of een zieke partner te kunnen verzorgen. De kosten daarvan worden betaald door de overheid en het bedrijf zelf.

Dat werknemers moeten kunnen inspringen als partner of kinderen ziek zijn, is op zichzelf niet vreemd. Maar dat behoren de sociale partners onderling te regelen zodat invoering van dit verlof tegen andere arbeidsvoorwaarden kan worden afgewogen. Voor een wettelijke regeling die de gemeenschap en het bedrijfsleven op ongewisse kosten jaagt, is geen plaats.

Volgens de vakbeweging en het kabinet kost de regeling het rijk en werkgevers ieder 'maar' ƒ185 miljoen. Dat valt te bezien. Bij de invoering van de bijstand en de wao gingen toenmalige kabinetten ook uit van beperkte kosten. Die werden er een veelvoud van. Bovendien eist de vakbeweging nu al aanvulling tot 100 procent van het salaris, wat de kosten voor de werkgevers doet verdubbelen.

Hogere loonkosten leiden tot meer werkloosheid. Dat zal ook nu het gevolg zijn wat vreemd is in een land waar nog een enorme verborgen werkloosheid bestaat. Beter was het geweest de enorme overvloed aan bijvoorbeeld atv-dagen in te zetten voor zorgverlof.

Dat verlof brengt vooral het klein- en middenbedrijf in grote moeilijkheden. Het kan vaak personeel niet missen. Op papier kunnen bedrijven het zorgverlof weigeren als het bedrijfsbelang zich daartegen verzet. Maar dat werkt in de praktijk niet en zal in bedrijven tot veel heisa zorgen. Het plan leidt ook tot een enorme bureaucratie.

Kortom een verkeerd, onnodig en de kosten opdrijvend voorstel.

Artikel 3 der Statuten