&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

maandag 20 september 1999

Van Dooren moddert naar zesde plaats op WK mountainbike door Ard Bierens - ARE, maandag In de schaduw van de successen die Bart Brentjens voorafgaand en tijdens de laatste Olympische Spelen boekte, konden andere Nederlandse mountainbikers zich rustig opwerken tot de wereldtop. Met name de professionele aanpak van het Be One-team werpt zijn vruchten af. Hoewel die vruchten inmiddels overrijp zijn, kon tijdens de wereldkampioenschappen in het Zweedse ski-oord Are de verwachte buit niet worden binnengehaald. Het door bergen en meren omzoomde parcours had door enkele dagen regenval veel weg van een modderbad. Die omstandigheden temperden de optimistische verwachtingen van de Nederlandse equipe al enigszins. De stylisten van bondscoach Leo van Zeeland zagen namelijk weinig heil in de glibberige ondergrond. Desondanks ging crosscountryrijder Bas van Dooren gisteren voortvarend van start. Hij reed in de eerste ronde even op kop, leek halverwege op de bronzen medaille af te stevenen, maar moest in de slotfase buigen voor de zuiderburen Meirhaege en Paulissen. Met zijn vijfde plaats restte de gedreven renner uit Ravenstein, op ruim vier minuten van de verrassende Deense winnaar Michael Rasmussen, slechts de eer. De overige Nederlanders hadden een beroerde start. Patrick Tolhoek kreeg problemen met de ketting en belandde in het achterland tussen Japanners en Chinezen. De veelgeplaagde Be One-biker vocht zich echter terug tot de 23e plaats, wat met het oog op Sydney nog een aantal belangrijke landenpunten opleverde. Door een mindere start raakte Bart Brentjens in de eerste ronde op die positie verzeild. Uiteindelijk finishte de pupil van Gert-Jan Theunisse teleurstellend als elfde. "Gezien de omstandigheden ben ik tevreden", analyseerde de monter ogende Van Dooren. "Op dit parcours kan ik nou eenmaal niet mijn tempo rijden. Ik moet mijn kracht kwijt kunnen, maar door die modder zit je constant in het niets te trappen. Die Belgen kunnen dat gewoon beter." Toch weerde de nationaal kampioen zich kranig. Op de harde stukken poogde hij steevast aan zijn concurrenten te ontsnappen. "Maar ja, dan kwamen we weer in die modder. Op een gegeven moment berust je daarom in de vijfde plaats", zei hij gelaten. Ook de Nederlandse downhillers slaagden er niet in de hooggespannen verwachtingen in te lossen. Vice-kampioen van 1998 Gerwin Peters won onlangs de wereldbekerfinale in Kaprun en sleepte een week nadien de nationale titel in de wacht. In een winning mood reisde de Brabander naar Zweden af. Dat een medaille door brute pech, zijn zadel brak af, werd misgelopen, was dan ook een ontgoocheling van de eerste orde. Zijn armen ten hemel geheven en hevig nee schuddend zette hij na zijn afdaling zijn fiets tegen de dranghekken: een droom gebroken. Net als teamgenoot Bas de Bever moest Peters zestien seconden toegeven op de Fransman Christoph Vouilloz, die zijn achtste wereldtitel op rij binnenhaalde. Een medaille was wellicht mogelijk geweest als de onfortuinlijke downhiller niet een halve race zonder zadel had hoeven afleggen. "Maar als bestaat niet in de sport", reageerde hij met bewonderenswaardige nuchterheid. "Ach ja, elfde: best goede uitslag. Maar niet een waarvoor ik hier ben gekomen. De stomste dingen gebeuren op de ongelukkigste momenten."

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.