Vierdaagse

Met het voorstel vier in plaats van vijf dagen per week te gaan werken, maakt de vakbeweging vooral de FNV dezelfde fout als met de wens tot arbeidstijdverkorting. Men wil de vierdaagse collectief invoeren; voor alle werknemers voor wie een cao geldt.

Het lijkt alsof de vakbonden aansluiting zoeken bij de maatschappelijke ontwikkeling om de werknemer meer keuzes voor vrije tijd en werken te bieden.

De werkelijkheid is dat de vierdaagse slechts in een beperkt aantal sectoren realiseerbaar is. Vooral in zeer grote werkorganisaties doet zich een kans voor. Maar dan alleen als er voldoende gekwalificeerd personeel is om de bedrijvigheid de rest van de week gaande te houden.

Anders is er het reële gevaar dat de bedrijvigheid in Nederland na een bepaalde dag stil komt te liggen. De ervaringen wat dat betreft met het overheidspparaat moeten tot nadenken stemmen.

Maar nog belangrijker is dat in het overgrote deel van de bedrijven de vierdaagse een onmogelijkheid is. Dat geldt zeker voor het midden- en kleinbedrijf. Maar eveneens voor al die sectoren waar nu al het personeelstekort een bedreiging vormt voor de continuïteit.

De FNV probeert een deel van de werknemers te paaien met een illusie, die bij eventuele realisatie zelfs nog kan uitdraaien op een economische ramp.

Artikel 3 der Statuten

Treurig

Minister Zalm heeft de hoop van de pomphouders in de grensstreek weggevaagd: géén compensatie voor gemiste inkomsten na de accijnsverhoging.

Het is het slot van een treurig schouwspel. Eenzijdig verhoogde Nederland de benzine-accijns om daardoor het autogebruik te laten dalen.

De gevolgen waren dramatisch. Massaal gingen landgenoten over de grens tanken. Honderden pomphouders dreigden failliet te gaan. In plaats van het logische terugdraaien van de accijnsverhoging bedacht Zalm een omstreden compensatie-regeling. De regeling werd (zoals deskundigen al voorspelden) verboden door Brussel.

Zalm ziet geen mogelijkheden om de pomphouders in de grensstreek anderszins te steunen. Om de zaak nog erger te maken wil het kabinet een andere steunpilaar van de pomphouders, de verkoop van artikelen, verder aan banden leggen.

Al met al een drama voor honderden ondernemers. Voor hen dreigt faillissement omdat benzine in de buurlanden veel goedkoper blijft.

Extra wrang is de constatering dat er geen enkel bewijs is dat het autogebruik is afgeremd door de accijnsverhoging. Een navrant voorbeeld van mislukte paarse milieu-politiek.

Treuriger kan het bijna niet.