&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

donderdag 29 juli 1999

Van den Hoogenband op roze wolk na zege op idool Popov door Luuk Blijboom - ISTANBOEL, donderdag Vier jaar geleden, tijdens de Wereldbekerwedstrijd zwemmen in Gelsenkirchen, meldde zich een schuchtere, slungelachtige tiener aan de rand van het Zentral Bad in de Kohlenpot. Na de schroom van zich af te hebben geworpen en alle moed bijeen te hebben geschraapt durfde de toen zestienjarige Pieter van den Hoogenband het pas aan aarzelend plaats te nemen naast de grote zwemmer Alexander Popov om voor het nageslacht te worden vereeuwigd. Het contrast is groot tussen de kroonprins en de tsaar. Voor de tweede keer laat Pieter van den Hoogenband de 'grote' Alexander Popov in verslagenheid achter. Ditmaal op het koningsnummer, de 100 meter vrij. FOTO: ANP Gisteren, na afloop van de 100 meter vrije slag, ging het tweetal wederom op de foto. Nu stond evenwel niet een kennis van Van den Hoogenband, maar de verzamelde wereldpers klaar om het tweetal op de gevoelige plaat vast te leggen. De jeugdige bewonderaar van toen keek na afloop van het koningsnummer van de Europese zwemkampioenschappen in Istanboel voor de eerste maal in zijn leven neer op de Rus. Letterlijk, wel te verstaan. "Ik beschouw het als een eer dat ik Popov mag verslaan. Het was alsof ik droomde op het erepodium. Ik vond het alleen jammer dat het Wilhelmus maar een half minuutje duurde. Ach, misschien was het maar goed ook. Anders had ik het waarschijnlijk niet droog gehouden." In februari 1995 keek de Russische zwemgigant, bijgenaamd De Tsaar, nors voor zich uit omdat hij zojuist de hoofdprijs in de vorm van een auto aan zijn neus voorbij had zien gaan. Gisteren stond het gezicht van Popov (27) wederom op onweer. Ditmaal omdat hij voor het eerst sinds acht jaar een nederlaag kreeg te slikken op het onderdeel dat hij tot aan het begin van deze EK als het zijne beschouwde. Hoewel de man uit Sverdlovsk zijn uiterste best deed de nederlaag te bagatelliseren ('Shit happens'), kwam het verlies bikkelhard aan, concludeerde Van den Hoogenband. "Ik heb hem na afloop van een race nog nooit zo chagrijnig gezien." De 21-jarige student uit Geldrop besefte een uur na afloop van zijn fabelachtige race nog altijd niet welke historische prestatie hij had neergezet. "Dat komt pas over een paar uur, denk ik." Zijn tijd, 48,47, was naast een verbetering van het nationaal record met 0,27 seconden de op één na snelste tijd ooit op de 100 vrij gezwommen. Alleen Popov was tijdens de Mare Nostrum-wedstrijd van 1994 in Monte Carlo met 48,21 sneller geweest. "Het was alsof ik droomde tijdens de slotfase van mijn race. De laatste tien meter, toen ineens tot me doordrong dat ik deze wedstrijd niet meer kon verliezen en ik eindelijk de grootste zwemmer aller tijden achter me hield, was het alsof het vanzelf ging. Ineens was het, pats, afgelopen." "Kriebels" Bij het betreden van het Olimpik Yüzme Hawzu bespeurde hij een uurtje daarvoor een gevoel in zijn buik dat hij sinds mensenheugenis niet meer had gehad. "Kriebels." En dat terwijl hij zo'n ontspannen dagje achter de rug had. "Ik heb vanochtend heerlijk uitgeslapen. Om tien over tien werd ik pas wakker, gelukkig werd ik niet lastig gevallen door de kamermeisjes van het hotel. Toen ik me bij het ontbijt meldde, merkte ik al dat er een goede spanning op mijn spieren stond. Op dat moment was ik er eigenlijk al helemaal klaar voor. De finale kon me niet snel genoeg beginnen." Onderweg van het hotel naar het zwembad deelde Van den Hoogenband de taxi met zijn coach Jacco Verhaeren. Die was zojuist begonnen in het boek De Vertraging van Tim Krabbé en gezellig keuvelend over het verhaal van een Nederlandse vrouw die in Australië haar vliegtuig mist, doodde het tweetal de tijd. Ook voor de 30-jarige trainer kwam het verzetje niet geheel ongelegen. "Voor het eerst in mijn leven was ik echt gespannen voor een wedstrijd", moest de coach schoorvoetend toegeven. "Dat mag je natuurlijk alleen niet laten blijken. Ik kan het tegenover de zwemmers niet maken als een zombie in de rondte te lopen." "Het was maar goed dat Jacco erbij was om me een beetje af te leiden, want ik besefte me dat ik hier écht moest pieken", herinnerde Van den Hoogenband zich. "Het is natuurlijk leuk en aardig om al twee gouden plakken op zak te hebben en straks nog meer medailles te halen. Maar er is natuurlijk maar één échte afstand en dat is de 100 vrij. Vroeger kon ik er als aankomend zwemmer gewoon een beetje knallen. Nu moest ik er voor het eerst in mijn loopbaan écht staan op een moment dat van tevoren zorgvuldig was uitgekozen." Dat laatste deed de PSV-zwemmer meer dan voortreffelijk. Met een reactietijd van 0,84 was hij driehonderdste seconde langzamer dan Popov en had hij zoals te doen gebruikelijk de langzaamste start van het gehele deelnemersveld, maar desondanks hield hij zijn hoofd koel. Waar hij in het verleden vaak de drang voelde voor Popov te keren, werkte hij zijn slag zorgvuldig af en nam hij genoegen met een tussentijd van 23,60 waar de Rus na 23,40 aantikte. Pas halverwege de tweede baan plaatste hij de beslissende versnelling die hem urenlang op een roze wolk deed belanden.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.