&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

donderdag 27 mei 1999

Rechter beslist Frans- Italiaanse tasjesoorlog Vijf jaar geleden was Gucci bijna vergane glorie in de wereld van luxegoederen en mode. Jarenlange vetes binnen de familie Gucci en een uitverkoop van de merknaam deden het eens zo trotse en exclusieve Italiaanse familiebedrijf aan de rand van de financiële afgrond belanden. Een aantal Arabische financiers, verenigd in Investcorp, stak in 1994 de helpende hand toe en gaf het bedrijf de broodnodige kredieten. Anno 1999 is Gucci terug aan de absolute top in de modewereld en zeer winstgevend. Met het succes kwamen echter ook de kapers op de kust die het zelfstandig voortbestaan van Gucci bedreigen. door MONIQUE HARMSEN - FLORENCE, donderdag Gucci-topman Domenico de Sole, met ontwerper Tom Ford het brein achter de wederopstanding van het Italiaanse modemerk, had mooie plannen voor de toekomst nu Gucci goed op de rails stond. Voor hij die kon uitvoeren moest hij echter begin dit jaar de barricaden op om Gucci te verdedigen tegen een vijandige overname van de Franse concurrent Moet Hennessy Louis Vuitton (LVMH) die sluipend zijn belang in de Italiaanse tasjesmaker uitbreidde naar ruim 34 procent. "Het is een nachtmerrie", stelt De Sole geëmotioneerd in het Gucci-kantoor in Florence. "De rechtszaak tegen LVMH eist al onze aandacht op. Het enige dat ik wil, is gewoon weer aan de slag gaan met het runnen van Gucci." Of dat lukt, zal afhangen van de uitspraak van de Ondernemingskamer van de rechtbank in Amsterdam. Die beslist vandaag of de beschermingsconstructies die De Sole in stelling heeft gebracht tegen LVMH wel of niet toelaatbaar zijn en of er een enquete komt naar het handelen van de Gucci-directie. Hoewel hij geen mogelijkheid onbenut laat om het onredelijke van de overnamepoging van LVMH te benadrukken, praat De Sole liever over het bedrijf zelf. In zijn strakke grijze pak oogt De Sole, van huis uit advocaat, in geen enkel opzicht als topman van het meest trendy modebedrijf van dit moment. Desalniettemin praat hij enthousiast over de laatste collecties. Vol trots laat hij de nieuwste tassen zien die in een iets aangepaste vorm precies lijken op het eveneens van Gucci afkomstige exemplaar waarmee de toenmalige presidentsvrouw Jacqueline Kennedy zich vaak in het openbaar vertoonde. "Alles is vakwerk en met hand gemaakt", vertelt De Sole. "Een deel doen we zelf, maar we werken ook nauw samen met ambachtslieden uit de buurt van Florence. Er is hier een enorme traditie en kennis in leerbewerking. Dit werk kunnen we niet uitbesteden aan andere landen. Italie is erg belangrijk voor ons imago. In onze branche moet je je imago beschermen". Het oppoetsen van de merknaam was een van de eerste wapenfeiten van De Sole nadat hij in 1994 het roer van Gucci in handen nam. Nog steeds heeft hij een dagtaak aan het controleren van de kwaliteit en exlusiviteit die de merknaam sterk moeten houden. Zijn grote voorbeeld hierbij is Heineken. "Ik heb regelmatig discussies met Karel Vuursteen van Heineken, die in onze raad van commissarissen zit. We praten dan over de merknaam en hoe je die moet beschermen. Heineken doet dit erg goed. Het bier heeft overal dezelfde kwaliteit en geld als een topmerk. Dat geldt ook voor Gucci. Consistentie is erg belangrijk. We moeten overal ter wereld hetzelfde leveren. Daarom letten we er sterk op dat onze winkels er waar dan ook ter wereld hetzelfde uitzien." Om fouten uit het verleden te vermijden, heeft De Sole een limiet gesteld aan de groei van Gucci. "We hebben in november vorig jaar diep nagedacht over de toekomst. Er is een limiet aan de groei als exclusief merk. We kunnen als merk uitbreiden tot een omzet van $1 miljard. Dan zijn de grenzen bereikt. Het plan was om er een tweede merk bij te nemen. Er zijn veel goede merken in de markt, die met onze hulp verder kunnen komen. We waren hierover in onderhandeling met Morgan Stanley toen LVMH met haar belang op de proppen kwam." De ridder op het witte paard kwam voor Gucci in de vorm van Pinault Printemps Redoute, die voor $3 miljard een belang van 40 procent in het bedrijf nam en daarmee LVMH de pas afsneed. Hoewel de reputatie van bestuurder Pinault niet veel beter is dan van LVMH-topman Arnault, beiden worden vergeleken met vroegere roofridders, heeft De Sole er vertrouwen in dat de toekomst van Gucci bij Pinault in betere handen is. "Ik was natuurlijk liever alleen doorgegaan. Ik had voor 7 maart nog nooit van Pinault gehoord. Zij hebben echter een goede prijs voor de aandelen Gucci betaald en gedroegen zich zeer fair in de onderhandelingen. Bovendien, waarom zou ik ongerust zijn over Pinault? Ik heb $3 miljard van hen in handen. Zij zouden eerder ongerust moeten zijn." Minder gerust is De Sole over de afloop van de rechtszaak. Als de rechter de beschermingsconstructies verbiedt, krijgt LVMH alsnog een kans Gucci in te lijven. Dit gebeurt echter wel tegen een hogere prijs per aandeel dan in januari, toen LVMH werd gevraagd een volledig bod uit te brengen. Bovendien is het de vraag of Tom Ford en Domenico de Sole zullen blijven. Zelf heeft De Sole zijn kinderen al verteld dat hij dan op zoek moet naar ander werk. Valt de beslissing uit in het voordeel van Gucci, dan zal De Sole zich de komende jaren ook gaan richten op het revitaliseren van Yves Saint Laurent. Dat is nu nog in handen van Pinault, maar zal dan worden doorverkocht aan Gucci.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.