Zjirinovski nu ook pop-artiest
door Pieter van der Sloot - MOSKOU, dinsdag
Naast politicus had de Rus Vladimir Zjirinovski zich
al onderscheiden als filmacteur, als schrijver van een handboek over
seks en als een gevaarlijke fantast.
De crypto-fascist en leider van de LDPR-parij in de
Doema (het Russische parlement) telt niet alleen dictators als Saddam
Hoessein en Gadaffi tot zijn vriendenkring; hij zou bovendien het
liefst 'de seksuele maniak' Bill Clinton in het Witte Huis willen weg
bombarderen vanwege diens 'agressie' in Joegoslavië.

Vladimir Zjirinovski brengt in de Moskouse nachtclub
Dolls een liedje van zijn cd' Een echte kolonel' ten gehore terwijl een
schaars geklede dame met danspasjes de muziek begeleidt. FOTO: REUTERS
Vorige week donderdag nam hij weer een nieuwe
hoedanigheid aan, die van pop-artiest. In de hoofdstedelijke nachtclub
'Dolls', een van Moskous duurste bordelen, presenteerde Zjirinovski
zijn cd 'Een echte kolonel', waarop de zanger in kogelvrij vest staat
afgebeeld, met gevechtsvliegtuigen in de zwarte hemel boven zijn hoofd.
Soldatenleven
Te midden van blote meisjesbenen, knallende
champagnekurken en een uitzinnige menigte zong 'Zjiri', in grijs
militair tenue, een aantal van zijn liederen die handelen over
nostalgische liefde, ware vriendschap en het harde soldatenleven.
"Onze meisjes en onze liederen zijn de beste ter wereld, wat
willen we nog meer?"
De oorlog in Joegoslavië komt, acht maanden voor de
verkiezingen van een nieuwe Doema, voor Zjirinovski als geroepen. Veel
waarnemers zijn ervan overtuigd dat de tegen Belgrado gerichte
NAVO-bommen in het richtingloze armenhuis Rusland de voorwaarden
creëren voor communisten en nationalisten als Zjirinovski om eind
dit jaar naar het centrum van de macht te marcheren.
Na zijn derde liedje begon Zjirinovski de NAVO, die in
Washington zijn 50e verjaardag vierde, uit te maken voor uitschot dat
feest viert terwijl het de Servische bloedbroeders van de Russen op de
Balkan uitmoordt.
Gejuich, champagnekurken.
Vervolgens richtte Zjirinovski zijn peilen op de
communisten, die eerder die dag bij het mausoleum op het Rode Plein de
geboortedag hadden gevierd van een andere Vladimir, namelijk: Vladimir
Oeljanov, alias Lenin. "Zij zijn de partij van de duizenden
doden", oreerde Zjirinovski, "niet bij het mausoleum, maar
hier staat de ware partij."
Gejuich, nog meer champagnekurken.
Het bordeel en het mausoleum: tussen deze twee
treurige uitersten beweegt zich de huidige Russische politiek.
Onzichtbaar
En de Russische 'intelligentsia', de geleerden, de
schrijvers, de hervormers, de westers georiënteerde filosofen,
waar blijven die? Het gros van hen is onzichtbaar en zwijgt; wil niets
meer met politiek te maken hebben, zelfs vaak niet met
hervormingsgezinde partijen als Jabloko van de liberaal Javlinksi.
"Boeken lezend leef ik en boeken lezend wil ik ook
dood gaan", zo formuleerde een Italië-deskundige, die
overigens nog nooit in Italië was geweest, onlangs zijn
levensmotto tegen mij."
Op dezelfde dag dat de communisten samenschoolden bij
het mausoleum en de nationalisten zich vermaakten in het bordeel, zat
een aantal Russische intellectuelen bijeen in een herenhuis in
Sint-Petersburg, zeshonderd kilometer van Moskou.
Daar werd, bescheiden en stil, de honderdste geboortedag
herdacht van een derde Vladimir, de Russisch-Amerikaanse schrijver
Vladimir Nabokov (1899/1977), die Rusland vlak na de revolutie van 1917
was ontvlucht en daar naartoe nooit meer zou terugkeren.
Nabokov, wiens geniale meesterwerken als 'Pnin', 'de
Gave' en 'Lolita' tijdens de jaren van de Sovjet-terreur van de eerste
tot de laatste letter verboden waren, vroeg zich eens af: "Het is
fascinerend een Rusland voor te stellen, waarin mijn boeken gelezen
kunnen worden." Het is de vraag of Nabokov daarbij het huidige
Rusland voor ogen had.
|