Tragedie

Nu de eerste fase van de luchtaanvallen op Servië niet onmiddellijk heeft geleid tot toegeven van Milosevic en het onderdrukken van de Kosovo-bevolking en het moorden in alle hevigheid is toegenomen in plaats van verminderd, steekt langzaam kritiek de kop op.

Kritiek dat de bombardementen een averechts effect hebben en juist de humanitaire catastrofe versnellen.

Dat is niet terecht. Niets doen of voortzetten van een vruchteloos diplomatiek overleg zou evenzeer de etnische Albanezen in Kosovo aan bruut geweld bloot hebben gesteld.

Erger nog, Milosevic zou niet geaarzeld hebben na Kosovo zijn machtstreven te verleggen naar Macedonië en Montenegro. De man moest worden gestopt en daarbij lijkt massaal en, naar nu blijkt, langdurig bombarderen van militaire faciliteiten en personeel de aangewezen weg.

De roep om interventie door landtroepen moet worden weerstaan. Dat leidt tot veel verliezen aan westelijke zijde en waarschijnlijk ook tot verzet tegen verder ingrijpen door de bevolking van de NAVO-landen zelf.

De tragedie in Kosovo is niettemin onvoorstelbaar. Het Westen moet in ieder geval zorgen voor financiële hulp bij de opvang van de tienduizenden, mogelijk honderdduizenden vluchtelingen in Albanië, Macedonië en Montenegro. Die landen zijn arm en kunnen daar niet zelf voor zorgen. Dat is het minste wat de NAVO-regeringen kunnen doen.

Ook deze oorlog is vuil. Overwinningen hoeven niet bejubeld te worden. En het neerschieten van elk vliegtuig, of het nu van de NAVO is of van de Serven, is op zichzelf een nederlaag.

Minister De Grave (Defensie) zou er wat dat betreft goed aan doen in deze tragedie niet als eerste militaire woordvoerder van de NAVO te willen fungeren door melding te maken van luchtgevechten, zegepraal en verliezen, nog voordat deze zaken bevestigd zijn. Voor een politicus is in deze crisis gepaste terughoudendheid de beste houding.

Artikel 3 der Statuten