Wao

De vinnige verkiezingsstrijd was nauwelijks voorbij en de uitslag nog geen vierentwintig uur bekend, of de paarse coalitiepartijen vlogen elkaar weer in de haren, dit keer over de aanpassing van de wao.

Het probleem is helder. Het aantal wao'ers stijgt fors en dreigt zelfs het aantal van het beruchte wao-jaar van 1991 te overschrijden. Dat is niet goed, in de eerste plaats niet voor de betrokkenen, maar ook niet voor de premiebetalers die weer meer lasten moeten opbrengen.

Gegeven deze ontwikkeling mag van de regeringscoalitie worden verwacht dat zij de handen ineen slaat om het tij te keren. Onderlinge verschillen moeten ondergeschikt worden gemaakt aan gemeenschappelijke oplossingen.

Niet echter de paarse partijen. Die gingen gisteren tijdens het wao-debat een robbertje vechten, waarbij PvdA en D66 het nodig vonden de VVD asociaal beleid te verwijten. Het door de kiezers zo verafschuwde gooien met modder naar elkaar door paarse partijen gaat rustig door. De VVD-plannen hadden ook op een fatsoenlijke manier kunnen worden afgewezen.

De strijd tijdens de verkiezing en de uitslag zelf zijn zorgelijk voor de stabiliteit van Paars en nopen tot een voorzichtige wederzijdse opstelling. Dat is kennelijk nog niet doorgedrongen tot politiek Den Haag.

Artikel 3 der Statuten

Hengelo

Minister Peper scoort hoog in ontactisch optreden.

Kwamen zijn uitlatingen over het bestuurlijk nut van provincies middenin de campagne voor de Provinciale Statenverkiezingen op zijn zachtst gezegd ongelukkig over, in Hengelo heeft hij door zijn arrogante houding tegenover de tegenstanders van een fusie met Enschede de kat in de bomen gejaagd.

Resultaat: een actiecomité Twentestad Nee, dat de bevolking heeft geactiveerd; bij de verkiezingen van woensdag, gecombineerd met een referendum over de fusie, een meer dan gemiddelde opkomst in Hengelo en een vernietigend 'nee' van de bevolking tegen het beoogde samengaan.

Meer dan 92 procent van de kiezers liet ondubbelzinnig weten niet gediend te zijn van het plan van de provincie dat door minister Peper is overgenomen.

Een raadgevend referendum is niet bindend; het is een signaal aan Den Haag over de stemming onder de burgers ten aanzien van een bepaald beleidsvoornemen.

Er zijn ongetwijfeld ook nog wel argumenten te bedenken voor een fusie tussen de bedoelde steden. Maar zo'n plan doordrukken tegen de wens van de overgrote meerderheid van de bevolking in is onjuist en irreëel.

Voor een fusie van die omvang is brede steun van de mensen zelf een vereiste.

Is die er niet dan kan het wetsvoorstel, zoals het er nu ligt, niet doorgaan.