&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

vrijdag 12 februari 1999

Zweden laat slachtoffers Estonia met rust door Rolien Créton - KOPENHAGEN, vrijdag De Zweedse regering heeft gisteren beslist dat de 852 slachtoffers, die in 1994 bij de schipbreuk van de veerboot Estonia zijn verdronken, op de bodem van de Oostzee blijven rusten. Het besluit maakt een eind aan de ruim vier jaar lange strijd tussen de nabestaanden die hopeloos verdeeld zijn over het lot van de 'drijvende zielen'. De veerboot Estonia die op 28 september 1994 in de Oostzee tijdens een zware storm verging. Eigen foto Na lang beraad en vele heftige discussies met nabestaanden, bracht de Zweedse minister van Economische Zaken, Mona Sahlin, het nieuws gisteren naar buiten: "We hebben beslist dat de veerboot Estonia een graf moet blijven. Met name de Estse regering is sterk tegen het bergen van de doden. Bovendien zou het opduiken na ruim vier jaar een lang en pijnlijk proces voor de nabestaanden betekenen". Voor Lennart Berglund betekent dit besluit het einde van zijn vurige wens om zijn schoonouders uit de Oostzee te halen. Hij is diep teleurgesteld in de Zweedse regering: "Het ziet er daar beneden uit als één groot aquarium met zwemmende lijken. Daar wil ik m'n ergste vijand nog niet in laten liggen". Bergland is één van de weinige nabestaanden die de schokkende filmbeelden heeft gezien. Het staat voor altijd gegrift op zijn netvlies. De 65-jarige Örjan Nilsson behoort tot het andere kamp: hij wil dat de doden met rust worden gelaten. Volgens een woensdag gehouden enquête vormt deze groep een kleine meerderheid, een resultaat dat de regering sterkte in haar overtuiging het goede besluit te hebben genomen. De gepensioneerde Nilsson is enorm opgelucht: "Eindelijk weet ik zeker dat ze mijn vrouw met rust zullen laten. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven weer kan oppakken". Nilsson zou het vreselijk hebben gevonden als duikers naar zijn vrouw zouden zoeken en durft er niet aan te denken dat ze haar niet meer zouden vinden: "Mijn vrouw is dood. Ik krijg haar nooit meer terug. En ik vind de zee een waardige begraafplaats. Het besluit van Stockholm komt niet als een verrassing. Hoewel een door de regering ingestelde commissie vorig jaar adviseerde om de doden te bergen, zaten er heel wat haken en ogen aan deze oplossing. Allereerst liggen de doden bijna viereneenhalf jaar in zee en is het onmogelijk om ze allemaal te identificeren. Voor veel nabestaanden zou de zoektocht daarom zeer traumatisch zijn geweest. Een ander probleem dat kleefde aan berging van de slachtoffers was dat de regeringen in Estland en Finland daar vanaf het begin af aan sterk tegen zijn geweest en daarin gesteund werden door de nabestaanden. Volgens Lennart Berglund is de Estse regering bang dat er bewijs wordt gevonden dat duidt op een blunder van de eigenaar van de Estse veerboot. Maar volgens Hanna Brogren, woordvoerster van de Zweedse adviescommissie, spelen ook culturele factoren een rol. Brogren: "De meeste Esten werkten op de veerboot. Het waren zeelui. Hun gezinnen zijn meer geneigd om de kracht van de zee te accepteren. Ze geloven erin dat de zee geeft en de zee neemt." Bovendien wijst Brogren erop dat Estland een stuk armer is dan Zweden en het land zich een dergelijke operatie nauwelijks kan veroorloven. Lennart Berglund hoopt nog steeds dat de regering alsnog haar besluit herziet. Hij vestigt zijn hoop op de vijf Zweedse nabestaanden die een rechtszaak tegen de Estse eigenaar van de veerboot hebben aangespannen. Volgens Berglund zal de advocaat van deze nabestaanden duikers inzetten om bewijsmateriaal in en rondom de veerboot te zoeken. De kans is groot dat op dat moment ook de discussie over de doden weer zal oplaaien. Berglund: "Wat doen de duikers met al de lijken waar ze tegenaan zwemmen. Moeten ze die gewoon maar laten drijven?"

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.