&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

dinsdag 12 januari 1999

De bijzondere missie van Dakar-rijder Henk Vercoelen door Bert Schaap - TOMBOUCTOU, dinsdag Met karabijnen bewapende Malinese militaire bewaken het bivak in Tombouctou tegen de opdringerige bevolking. Allemaal rallyfans. Twee eeuwen geleden was René Caillié de eerste westerling die het zwaar geïsoleerde dorpje bezocht. Deze schrijver en ontdekkingsreiziger schetste in zijn dagboeken een fraai beeld van het leven in de woestijn aan het begin van de 19de eeuw. Sindsdien lijkt de tijd te hebben stilgestaan in het mysterieuze Tombouctou, midden in de Sahara. Totdat gistermiddag de luchtvloot van Granada-Dakar op het lokale vliegveld neerstreek en de middenstand gouden zaken deed. Tien Franse francs voor een colaatje is bijna hetzelfde als een week salaris in een van de armste landen van Afrika. In zijn tent leverde Henk Vercoelen geen bijdrage aan de plaatselijke economie. De ondernemer uit Luyksgestel probeerde iets van zijn slaaptekort weg te werken nadat hij zondagnacht wederom geen oog had dichtgedaan. Vercoelen: "Het spookt dikwijls door mijn hoofd: ik kijk hier de dood elke dag in de ogen terwijl mijn schoonvader voor zijn leven vecht." Zijn passie en zijn schoonvader vormen een belangrijk deel van zijn leven. "Hij is mijn grootste supporter. Ik ben al jaren met rally rijden bezig, mijn schoonvader was er altijd bij. Hij zou mijn motor naar de start in Granada brengen. Dat was gezien zijn gezondheid onmogelijk. Na overleg met mijn familie ben ik toch gegaan. Ik moest van hem. Nu zit ik hier en ligt hij thuis. Voor mijn schoonvader moet ik Dakar halen. Dat voel ik." Daarna wil hij zo snel mogelijk terug naar Nederland om de familie bij te staan. Dan begint het lijden opnieuw voor deze bijzondere man met deze zo bijzondere passie. Rally rijden in het westen van Afrika is afzien, doet elke dag meer pijn en sloopt langzamerhand de geest en het lichaam. In deze meedogenloze ambiance handhaafde Henk Vercoelen zich onder de vier Nederlanders die nog in de race zijn. Soms met de tranen in zijn ogen. "Als ik op mijn motor zit, denk ik nooit aan thuis. Totdat ik eraf stap, want de namen van mijn drie kinderen staan op mijn kuip geschreven. Dat is nu even anders. Toch ben ik gegaan. Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat de Dakar-rally inhoudt, zelfs met twee rustdagen zo dicht achter elkaar. Hier gaat iedereen terug naar nul. Of je nu Koen Wouters of Henk Vercoelen heet; na drie dagen is iedereen vies en smerig. In de woestijn zijn er geen rangen en standen, we liggen met zijn allen in het zand te eten en iedereen stinkt." In deze primitieve omstandigheden reageert de directeur van een lakspuiterij zich af. Even weg uit de mallemolen van het gejaagde zakenleven, tijd voor de zoveelste confrontatie met de natuur en zichzelf. Alweer voor de vijfde keer rijdt Vercoelen de Dakar-rally en opnieuw heeft hij zich de afgelopen dagen verbaasd over de Afrikaanse samenleving. "Ongelooflijk, wat een ellende is er hier. Onderweg rijden wij door kleine dorpjes en als je dan ziet hoe de mensen leven en toch gelukkig zijn, dan ga je nadenken en het leven in Nederland weer waarderen. Het enige probleem dat wij thuis hebben is de kleur van de nieuwe auto: rood of zwart? Toch zie je bij ons op straat hele volksstammen met ontevreden gezichten. Hier staan mensen op blote voeten te zwaaien en feest te vieren als wij langs komen." Zijn advies: "Zet alle niet werkwillige Nederlanders op het vliegtuig en breng ze hier naartoe. Na twee weken zijn ze dolblij dat ze weer aan het werk kunnen." Met zijn 12 man personeel werkt hij zichzelf het gehele jaar een slag in de rondte. Dat is hard nodig om zijn dure hobby te financieren. Met zijn vriend Pierre Karsmakers wil hij volgend jaar nog één keer aan de Dakar-rally deelnemen. Vercoelen kan het avontuur nog niet missen. En de zelfkastijding ook niet. Onverstoorbaar, maar met zachte stem vertelt hij her tragische verhaal van een vriend die vorige week zondag in Nederland bij een motorongeluk over de kop vloog en zijn rug brak. Dat kon Henk Vercoelen er nog wel bij hebben. "Eigenlijk had dat mij hier moeten overkomen". Elfde etappe, van Mopti naar Tombouctou. Auto's: 1. Fontenay (Fra) Mitsubishi 430 km in 4.17.11, 2. Prieto (Spa) Mitsubishi 4.15, 3. Schlesser (Fra) Schlesser 5.15, 4. Shinozuka (Jap) Mitsubishi 7.16, 5. Masuoka (Jap) Mitsubishi 21.01. Klassement: 1. Schlesser 42.04.33, 2. Prieto 8.25, 3. Kleinschmidt (Dui) Mitsubishi 45.17, 4. Shinozuka 2.11.20, 5. Masuoka 2.49.46. Etappe voor motoren geneutraliseerd door opgelopen achterstand achterblijvers tijdens eerdere etappes. 10e etappe: Vrachtwagens: 1. Kabirov-Beliaev-Goloub (Rus) Kamaz 5.34.47, 2. Biasion-Siveiro-Diamante (Ita) Iveco 17.35, 3. Moskovskich-Jakoubov-Tschaguine (Rus) Kamaz 38.56. Algemeen: 1. Moskovskich 54.15.28, 2. Loprais-Stachura-Kalina (Tsj) Tatra 14.11, 3. De Azevedo-Tomecek-Neubarth (Braz/Tsj/Braz) Tatra 58.52.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.