Kabinetsbeleid koude
douche voor Duitsers
door Theo Jongedijk - BERLIJN, zaterdag
Er is met sneeuw en ijs niet alleen een
klimatologisch koude wind in Duitsland opgestoken. Ook de politiek
zorgt voor een buitengewoon lage huiverdrempel.
De kiezers wilden Gerhard Schröder en ze kegen
Gerhard Schröder. "Wij gaan het niet anders doen, maar
beter", luidde zijn verkiezingsleus. Na ruim een maand nieuw
regeringsbeleid beginnen de 82 miljoen oosterburen een beetje te
begrijpen wat daarmee wordt bedoeld.
Bijna dagelijks melden de media prijsverhogingen die het
gevolg zijn van Bonner maatregelen. Dit alles ter wille van het heilige
doel om energie duurder te maken, waardoor arbeid goedkoper zou kunnen
worden.
Een van de spoorwegvakbonden trok uit bezorgdheid al aan
de noodrem: "De energieheffing kan het spoor op de korte trajecten
drie procent en op lange afstanden één procent duurder
maken."
Ontnuchterend
Een zwembad in Berlijn beklaagde zich erover
dat als gevolg van de energiebelasting elektriciteit, gas en water een
half miljoen gulden per jaar duurder worden. De ontnuchterende werking
van een frisse duik begint dus straks al aan de kassa.
Het zijn maar een paar voorbeelden, die duidelijk
maken dat de regering wel op weg is om haar eerste politieke doelstelling te bereiken (duurdere
energie), maar er voorlopig nog niet in slaagt om ook de tweede
(goedkopere arbeid) te verwezenlijken.
De Duitse kiezer ervaart in het dagelijkse leven steeds
vaker welk prijskaartje er hangt aan het nieuwe regeringsbeleid. En dan
is het nog niet eens 1 april 1999, de datum waarop de automobilist aan
de pomp zeven cent meer per liter gaat betalen en de energiemeters
thuis regelrecht een aanval gaan doen op het huishoudgeld.
Is het gek dat voor het eerst sinds een jaar de CDU
van de vorige bondskanselier Helmut Kohl in de peilingen op een hogere
score uitkomt dan de SPD? Zouden er deze week verkiezingen worden
gehouden dan haalt de grootste oppositiepartij 39 procent tegen 38
procent voor de grootste regeringspartij. Niet alleen de burgers
beginnen na een blauwe maandag rood-groen regeringsbeleid te morren.
Bondskanselier Schröder (foto) moest in allerijl
rond de tafel met zijn geestverwante minister-presidenten van de Duitse
deelstaten. Naar de mening van deze vooraanstaande SPD'ers wentelt het
nieuwe regeringsakkoord te veel lasten af op de toch al slecht bij kas
zittende 'Länder'.
De 'muiterij' vanuit de 'provincie' werd voor de
camera's uitgevochten. Ondertussen spuwde de CDU gal. Nog nooit eerder
was vertoond dat een bondskanselier alleen met de deelstaten overlegt
die door partijgenoten worden geregeerd. Alsof de rest van het land
niet meer meedoet.
In een televisiegesprek moest Gerhard Schröder al
in de wittebroodsweken van zijn 'huwelijk' met Joschka Fischer
publiekelijk toegeven dat er wat schoonheidsfoutjes waren gemaakt.
"We willen te veel in te korte tijd", luidde zijn excuus.
De Groenen, die in de regering kwam met niet meer dan
zes procent van de stemmen, lijkt ondertussen de agenda te bepalen.
Discussies over extra verhogingen van de benzineprijs en het niet als
eerste gebruiken van atoomwapens door de NAVO zijn valse noten, die
verontrusting veroorzaken tot over de Atlantische Oceaan. Dirigent
Schröder weet zich er duidelijk nog geen raad mee.
Crisisberaad
Al deze zaken leidden woensdagavond, naar eigen
zeggen van beide partijen, tot topoverleg om in het vervolg beter
gecoördineerd te kunnen optreden. Politieke waarnemers in Bonn
zagen er echter al het eerste crisisberaad in.
Ook in Duitsland geldt de ongeschreven regel dat een
nieuwe regering pas na de eerste honderd dagen op haar daden mag worden
beoordeeld. Dat rood-groen na zestien jaar oppositie even tijd nodig
zou hebben om in het Bonner labyrint de weg te vinden, stond bij
voorbaat vast.
Maar dat de bondskanselier al in de 'stille' periode
de weg kwijt is en zijn gevolg niet binnen de paden kan houden, is voor
Duitsland en zijn buren een zorgelijke zaak die niet onopgemerkt mag
blijven. Zeker gezien het feit dat Duitsland als voorzitter van de
Europese Unie vanaf januari 1999 een belangrijke stempel drukt op het
Europees beleid.
|