&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="RIGHT" ALT="">

vrijdag 4 december 1998

President Assad speelt poker met buur Libanon door Hans Kuitert -JERUZALEM, donderdag Het lijkt allemaal dorpspolitiek, zoals zo vaak in het Midden-Oosten. Gekwetste ego's en politieke koehandel. De premier die Libanon begon te herstellen na vijftien jaar burgeroorlog ruilt met een oud-premier die juist uit dat tijdperk van religieuze bloedbaden stamt. Libanon is echter de volgende hobbel op het nog slecht geplaveide pad naar een allesomvattende vrede in het Midden-Oosten. En daarom is, vooral voor Israël, de politieke ommezwaai in het noordelijke buurland niet zonder belang. De hand van Syrië is erin te herkennen. Syrië is de macht die de ontwikkelingen in Libanon dicteert, niet alleen omdat er 35.000 Syrische soldaten zijn gestationeerd, maar ook omdat iedere politieke ontwikkeling eerst met de Syrische president Hafez al-Assad moet worden besproken. Zonder Syriërs Daar zat een beetje de klad in de laatste jaren. Libanon begon een beetje uit zijn handen weg te glippen. Steeds meer Libanezen, ook in de politiek, begonnen wel wat te zien in het Israëlische idee dat er ook een vrede mogelijk is zonder dat de Syriërs meteen aan de onderhandelingstafel aanschuiven. Vrede betekent immers een eind aan de Israëlische bezetting en de oorlog in het zuiden van het land. Vooral Libanese investeerders, door premier en multi-miljonair Rafik Hariri danig in de watten gelegd bij de herbouw van Libanon, Beiroet voorop, zien in de situatie in Zuid-Libanon nog steeds een bedreiging. Ze koesteren graag hun belangen, die overigens tot stand zijn gekomen ten koste van een steeds groter wordende kloof tussen weinig rijken en een overvloed aan armen. Golan terug Assad heeft nooit iets gezien in dergelijke Israëlische voorstellen. Hij houdt de Israëli's liever onder druk door de pro-Iraanse Hezbollah in het zuiden van Libanon in te zetten tegen het Israëlische leger. Assad kan zich alleen een vrede voorstellen waarbij Israël rust krijgt aan zijn noord-grens in ruil voor volledige teruggave van de in 1967 door Israël bezette Golanhoogte. Sluw als hij is verordonneerde Assad in oktober dat het Libanese parlement de chef van het leger, generaal Emile Lahoud (foto boven), moest kiezen als president als opvolger van zijn trouwe, maar zwakke vazal Elias Hrawi. Voor de Libanezen zou dit geen grote ommezwaai betekenen, want de sterke, razend populaire, niet door corruptieschandalen achtervolgde Lahoud zou het vast aan de stok krijgen met de machtige premier Hariri. Knechting Anderhalve week na de installatie van Lahoud verdwijnt Hariri in de coulissen en is Salim Hoss (foto onder) van stal gehaald. Hoss was de man die in 1989 het vredesverdrag van Taef sloot, dat een einde maakte aan de burgeroorlog en het begin vormde van blijvende Syrische knechting van Libanon. Voor Israël, dat momenteel worstelt met de vraag of het zich niet eenzijdig uit Zuid-Libanon moet terugtrekken, is het geslaagde pokerspelletje van Assad slecht nieuws. Lahoud en Hoss, maar ook de derde macht van het land, parlementsvoorzitter Nabih Berri, zijn uitgesproken pro-Syrisch. Zij zullen niet, zoals Israël graag ziet, het Libanese leger naar het zuiden dirigeren om Hezbollah te ontwapenen. En Assad blijft de lachende derde.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1998, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.