Kinderen en pc's

Doordat we bij de start nogal wat aanmeldingen voorzagen, hebben we een leeftijdsgrens gesteld: vanaf groep 5. Daar zit de kleine meid dus nog onder. Haar broer mag wel meedoen (dat is vast waar het echt om gaat)!. Toch is ze behoorlijk nieuwsgierig naar computers, tekenprogramma's en dat soort zaken. Regelmatig zit ze achter een tekenpakket dat ook bij de computerclub wordt gebruikt. Nu is dat ook een heel leuk programma waarmee kinderen ongelooflijk creatieve dingen kunnen maken. Maar dat moet mijn dochter dus 'noodgedwongen' thuis doen. En dat zit haar kennelijk niet lekker.

Dus kwam laatst die vraag om een eigen computerclub. Eerst begreep ik het helemaal verkeerd, want ik dacht dat ze bedoelde dat ze graag met mij dezelfde opdrachten wilde gaan maken als haar broer op de computerclub had gedaan. Tot ik haar hoorde praten over alle vriendinnetjes die ze ging meenemen naar haar eigen computerclub. Hé, dacht ik verbaasd. We gingen toch samen achter de PC? Grote consternatie bij dochterlief: mocht ze nu ook al niet haar eigen computerclub hebben? Eeeeh... hoe red ik mij uit dit misverstand, vroeg ik mij wanhopig af. We hebben nu de afspraak gemaakt dat we haar eigen computerclub op een zondagmiddag gaan doen. Ze mag twee of drie vriendinnetjes meenemen en dan gaan we met z'n allen achter de pc.

Kinderen en pc's. Die hebben wat met elkaar. Veel kinderen vinden het een prachtig stuk speelgoed. Ze zien een pc ook heel anders dan volwassenen. Dat is na een paar bijeenkomsten van de officiële computerclub op de basisschool van de kinderen wel duidelijk. Nog heel wat ouders hebben nauwelijks ervaring met het werken met een pc. Ze zijn dus vaak erg onzeker en bang dat ze iets verkeerd zullen doen. Kinderen daarentegen storten zich met heel hun hebben-en-houden op zo'n systeem. Die doen gewoon en vragen zich helemaal niks af. Dat is trouwens ook niet altijd slim, want soms doen ze dingen die echt niet kunnen en dan zijn ze ineens hun tekening kwijt. Het is trouwens verbazingwekkend om te zien hoe kinderen soms een hele tijd hebben zitten tekenen, eindeloos naar de juiste kleuren hebben gezocht en dan niet eens kwaad of verdrietig worden wanneer die mooie tekening per ongeluk ineens verdwenen is. Met een lach gaan de meesten gewoon weer opnieuw beginnen.

Kinderen leren snel en bovendien veel van elkaar. De computerclub telt 26 kinderen en is daarmee eigenlijk wat te groot om met drie of vier volwassenen te kunnen begeleiden. Dus moeten kinderen soms best wel een tijdje wachten voordat hun vraag kan worden beantwoord. Het grappige is dat je dan ineens een wat oudere jongen of een net wat slimmer meisje aan andere kinderen ziet uitleggen hoe bijvoorbeeld een bestand moet worden opgeslagen.

Creatief werken met PC's werkt heel aanstekelijk. Niet alleen houden de leden van de computerclub elkaar heel enthousiast, ook praten ze er over met klasgenootjes die geen lid zijn. Ouders van kinderen, maar ook kinderen zelf komen inmiddels vragen of ze ook mee mogen doen. 'Hoe meer zielen hoe meer vreugd', is natuurlijk de eerste gedachte. Maar dan zie ik die 'zee van kinderkoppies en beeldschermen' voor me en hoor ik weer al die vragen van die toch al zo grote groep en dan besef ik ineens dat leraren misschien tóch wel gelijk hebben wanneer ze zeggen dat schoolklassen van pakweg twintig kinderen eigenlijk het maximale aantal is om nog goed te kunnen begeleiden. Ik dacht altijd dat ik best wel wat kon hebben, maar zelden ben ik zo moe geweest als na de eerste paar bijeenkomsten van de computerclub.

Tegelijkertijd zijn kinderen en PC's voor mij een ontzettend leuke combinatie. Ik kan het iedere ouder alleen maar aanraden: als het even kan, koop een PC voor je kinderen. En dan samen op ontdekkingstocht!