Grootste complex:
zijn flaporen

Hoewel Charles elegant oogde en zich soepel bewoog, voelde hij zich nooit op zijn gemak. Hij speelde vaak zenuwachtig met de gouden zegelring voorzien van de drie pluimen van de prins van Wales die hij aan de pink van zijn linkerhand droeg.

"Volgens mij lag het aan die oren", peinsde een voormalige hoveling van de koningin. "Daar is hij nooit overheen gegroeid. Eigenlijk wel jammer." Hij zei dat de wijd uitstaande oren van de prins binnen de koninklijke familie een bron van amusement werden en dat hij heel onzeker was geworden omdat hij er voortdurend mee geplaagd werd. Prinses Margaret drong er bij haar zuster op aan om Charles plastische chirurgie te laten ondergaan, maar daar verzette de koningin zich tegen.

Mountbatten zat de koningin en prins Philip ook voortdurend op de huid om iets aan de oren van hun zoon te laten doen, maar daar reageerden ze niet op. Vandaar dat Mountbatten er bij Charles op aandrong om aan zijn ouders te vragen of hij naar een plastische chirurg mocht. "Je kunt toch geen koning worden met zulke oren", zei hij.

Mountbatten had Charles ook gewaarschuwd om niet verliefd te worden. Dat was volgens hem een luxe die Charles zich niet kon veroorloven.

Charles was in IJsland aan het vissen toen hij op 27 augustus 1979 werd opgebeld door de Britse ambassadeur. "Uwe Koninklijke Hoogheid", zei de ambassadeur. "Ik ben bang dat ik tragisch nieuws voor u heb... Lord Louis is... Sir, het spijt me zo verschrikkelijk... de graaf Mountbatten van Burma is dood." Charles was te verbijsterd om te huilen. Stotterend van ongeloof vroeg hij om bijzonderheden, maar de ambassadeur zei dat hij alleen wist wat hij tijdens een korte nieuwsuitzending van de BBC had vernomen. Vandaar dat hij zijn moeder op Windsor Castle belde. Zij vertelde hem dat 'oom Dickie' tijdens een vakantie in Ierland was opgeblazen door een bom van de IRA.

Prins Charles was er kapot van. Hij stuurde een telegram aan Mountbattens privé-secretaris: "Dit is de ergste dag van mijn leven. Ik kan me niet voorstellen dat ik zonder hem verder moet." Die avond schreef hij zijn verdriet van zich af in zijn dagboek: "Ik heb iemand verloren die en oneindig belangrijke plaats in mijn leven innam. Nu hij er niet meer is, zal het leven nóóit meer hetzelfde zijn."

Een paar dagen later kwam Charles voor een lunch naar Broadlands om met zijn vader en moeder de begrafenis van Mountbatten te regelen. Hij was nog steeds in de war en zei dat hij het gevoel had dat hij zich tijdens de dienst niet in de hand zou kunnen houden. "Hij is er niet meer, Charles", zei zijn vader. "Jij moet er mee leren leven."

De prins van Wales begon te huilen en liep de kamer uit. De koningin gaf geen krimp en bleef gewoon dooreten. Ze liet stukjes kip uit haar salade op de grond vallen om haar corgi's te voeren. Prins Philip gooide zijn servet neer. "Ik hoop dat dit ervoor heeft gezorgd dat Charles niet in tranen uitbarst als hij zich in het openbaar vertoont", zei hij. De koningin nipte van haar water en zei niets.

"Het klinkt wreed", blikte John Barratt terug, "maar de hertog van Edinburgh was vastbesloten om zijn zoon een hart onder de riem te steken. Hare Majesteit kon het geen ruk schelen. Die arme Charles was helemaal kapot. Hij hing ontzettend aan Lord Mountbatten. Ze hadden dagelijks contact en schreven elkaar iedere week. Hij betekende alles voor Charles: hij was een soort grootvader voor hem, zijn vader, zijn onderwijzer en zijn beste vriend."