AMSTERDAM - Liters zwarte koffie giet hij naar binnen. Door zijn onderneming het huis uitgezet, omdat deze van de bedrijfswoning afwilde. Zijn nieuwe huis is voorlopig een hotelkamer. Jack McMaster, eens topman van een bloeiend bedrijf met een wereldomspannend kabelnetwerk voor telecommunicatie, goed voor een jaarsalaris van €435.000, wat bij goede resutaten kon worden opgevoerd met 150%, heeft het niet makkelijk. Niet alleen financieel, maar ook in aanzien heeft hij een stap terug moeten doen.

Jack McMaster ... mij treft juridisch geen blaam ...

Hij is ceo af, mag de curatoren van het failliete KPNQwest nu nog af en toe bijstaan met het verstrekken van informatie over het verleden. De val van 'zijn' KPNQwest heeft hem beslist niet onberoerd gelaten, zo maakte hij gisteren tijdens een door hem gearrangeerd gesprek met journalisten duidelijk.

"Ik heb goede en slechte dagen. De slechten vormen echter de meerderheid", zei hij. De goede dagen zijn die waarop hij denkt dat hij eigenlijk niets had kunnen doen om te voorkomen dat het doek zou vallen voor KPNQwest; de slechte zijn die waarop hij aan het twijfelen slaat. Twijfel onder meer over wat er gebeurd zou zijn als hij anders had gehandeld dan hij nu heeft gedaan.

Toch blijft de voormalige topman, die door zijn boze werknemers steevast The Master of Disaster werd genoemd, ervan overtuigd dat de ramp niet te voorkomen was geweest, en dat hij de juiste keuzes heeft gemaakt. In die overtuiging werd hij gesterkt toen hij twee maanden geleden aan de banken aanbood ontslag te nemen als zij vonden dat hij verkeerd had gehandeld. Dat vonden ze toen niet; hij mocht blijven.

De problemen bij KPNQwest ontstonden volgens McMaster aan het einde van het eerste kwartaal van dit jaar. Met een zestal grote klanten waren contracten ter waarde van bijna $20 miljoen vrijwel rond. Door het instorten van de telecommarkt werden die contracten echter op het laatste moment afgezegd. Kredietbeoordelaars kwamen vervolgens met een neerwaartse bijstelling van hun rapportcijfers voor KPNQwest, wat tot liquiditeitsproblemen leidde. Getracht werd een oplossing te vinden door een gezamenlijke actie door aandeelhouders, obligatiehouders en banken. Dat liep echter op niets uit.

De banken onder leiding van de Citibank besloten de geldkraan dicht te draaien. "Zonder cash kun je echter geen bedrijf runnen", zei McMaster. De voltallige raad van commissarissen, die zich onder curatele van de banken voelde gesteld, was intussen afgetreden. Dat alles luidde het einde van het eens zo veelbelovende KPNQwest in, resulterend in het faillissement van twee weken geleden.

McMaster wil echter wel een paar geruchten uit de wereld helpen. Dat de accountant Arthur Andersen de jaarcijfers niet wilde ondertekenen is volgens hem pertinent onjuist. Volgens geruchten zou Andersen na het debacle in de VS met het energiebedrijf Enron erg voorzichtig zijn geworden met het afgeven van een goedkeuring van jaarstukken.

"De resultaten over het vierde kwartaal waren onderzocht en goedgekeurd. Het jaarverslag is zelfs gedrukt." Ook de beschuldiging dat er informatie is achtergehouden of dat de zaken rooskleuriger werden voorgesteld dan de werkelijkheid was, bestrijdt hij. Eventuele juridische acties van boze beleggers ziet hij met vertrouwen tegemoet. Hij is ervan overtuigd juridisch niets fout te hebben gedaan. De 25.000 aandelen, die McMaster bij de beursgang kocht, heeft hij naar eigen zeggen nog steeds.

Het netwerk van KPNQwest bleef ook gisteren goed functioneren. Een groot deel van het personeel van de vestiging Den Haag, samen met Brussel het belangrijkste KPNQwest-knooppunt in de Benelux, heeft zich bereid verklaard het netwerk draaiende houden, zelfs als de curatoren het opgeven.

Het belang van het netwerk is nog erg groot. Ondanks de herhaalde oproepen van KPNQwest en de curatoren om naar een andere netwerkexploitant uit te kijken, is naar schatting pas 20% van het dataverkeer overgeheveld.

Zie verder pagina 27

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 21 juni 2002