Illustratie:Dilys
de Jong
"Je
leven komt op zijn kop te staan", mailde Netty
Wijnveen ons bijvoorbeeld. "In mijn geval werd
ik eerst door mijn schoonouders gesteund, maar na
drie maanden spraken ze al over hun nieuwe schoondochter.
Terwijl ik toch 26 jaar lang hun schoondochter was
geweest. Hij ruikt aan een jong bloemetje van 23
jaar terwijl hij zelf 42 is en wil een nieuw leven.
O nee, de kwaliteit van zijn leven verhogen. En
o ja: 'Ik ben met jou getrouwd om aan mijn moeder
te ontsnappen. Zo is hij nu in de midlifecrisis
met haar in zee gegaan om aan mij te ontsnappen."
Ook
Philip kan maar moeilijk verkroppen hoe zijn leven
is geworden na de scheiding. "In het artikel
wordt gesproken over het sociale isolement waarin
je terecht kunt komen. Eigenlijk krijg je dit opgedrongen:
je moet alimentatie en/of een onderhoudsbijdrage
voor kinderen en ex gaan betalen, de rechterlijke
macht gaat er dan van uit dat je als gescheiden
man wel van een minimum kunt leven, dit wordt (niet)
netjes voorgerekend door de rekenmeesters van het
Nibud. Uitgaan of een andere relatie iets te bieden
hebben is er dan niet bij. Als je niet oppast gaat
zelfs je nieuwe relatie mee betalen aan de onderhoudsbijdrage.
Je oudedagsvoorziening moet ook nog worden gedeeld,
leuk vooruitzicht voor die nieuwe relatie. Een nieuwe
relatie? Ik heb niets te bieden dan schulden."
Schulden,
een minderwaardigheidscomplex en geen vrienden.
Het is geen prettig voorland wat de toekomstige
exen te wachten staat. Ada: "Ik heb wel gezien
dat de partij die niet voor de scheiding kiest het
meestal het moeilijkst heeft met het opbouwen van
een nieuw netwerk van vrienden en kennissen. Zij
worden niet alleen in de steek gelaten door de partner,
maar ook door zijn/haar familie en een deel van
de vrienden/kennissen." En een anonieme inzendster
schrijft: "Wat me wel heel erg is tegengevallen
is dat de contacten die ik had met bepaalde vrouwen
opeens wegvielen. Het voelde heel erg alsof dat
ze bang waren dat ik nu als alleenstaande vrouw
hun man zou afpakken of dat hun man geen zin had
in etentjes met twee vrouwen aan tafel."
En
toch overheerste er in al die ellende één
belangrijk tegenargument. Alle eenzaamheid ten spijt;
als het niet meer gaat, dan gaat het niet meer.
"Mijn kinderen hebben ieder hun eigen leven
en kiezen er voor te denken: mama redt zich wel,
die heeft een fijn leven", bekent een anonieme
inzendster. "En ik laat ze in die waan. Ze
weten dat ik de feestdagen verschrikkelijk vind
maar evengoed laten ze me wel alleen zitten met
kerst. Het heeft dus geen zin om ze te laten weten
dat ik eigenlijk erg eenzaam ben, ook al werk ik
fulltime. Toch is deze eenzaamheid beter te verdragen
dan de eenzaamheid die ik in dat vreselijke huwelijk
had." Of, zoals Sonja Braber het kort en krachtig
verwoordt: "Beter alleen alleen, dan samen
alleen."
Uw
reacties:
ONTVOERING
Nu
circa 4 jaar geleden ben ik (man) gescheiden. De
scheiding kwam voor mij totaal onverwachts. Uiteraard
voelde ik wel iets in ons toenmalig gezin maar had
aan een scheiding niet gedacht. Mijn ex-vrouw had
destijds een voor mij vreemd gedrag, ze zocht namelijk
contact met mannen in het buitenland (Italië). Ik
was op dat moment nog getrouwd en vond dergelijke
dingen zeer merkwaardig. Na enige tijd kwamen er
talloze reacties binnen inclusief foto's. Daarna
gaf mijn ex te kennen dat ze graag op vakantie zou
willen samen met mijn zoontje naar Italië. Mijn
zoontje was nog nooit in het buitenland geweest
en mijn ex ook nagenoeg niet. De gezondheid van
mijn kind was toen alles behalve in orde. Ik maakte
me ongerust en zei tegen mijn ex dat ik liever niet
had dat ze naar Italië zouden gaan. In een latere
fase gingen we uit elkaar. Kennelijk had mijn ex
nagenoeg alles voorbereid zonder daar mij van op
de hoogte te stellen.
Ik
stond nagenoeg van de ene op de andere dag op straat
en kon amper nog wat zeer kleine eigendommen meenemen.
Gelukkig was ik nog in het bezit van een garage
om een auto in te stallen en daar kon ik vaak in
slapen. Mijn eigen gezondheid was en is nu ook niet
in orde met als gevolg dat ik ernstig ziek werd
en in verschillende ziekenhuizen kwam te liggen.
Ik kreeg hartklachten, blaasklachten en heb verschillende
keren op de intensive care gelegen. Na mijn scheiding
moest ik op zoek naar een advocaat, ik had totaal
geen verstand van de advocatuur en nam desbetreffend
persoon uiteraard in vertrouwen. Ik kreeg te horen
dat ik een bewijs van onvermogen moest hebben, nu
noemt men zoiets een Verklaring Omtrent Inkomen
en Vermogen. Ik had nagenoeg geen cent meer dus
was in de veronderstelling dat ik dat bewijs makkelijk
moest krijgen. Ik kreeg het dus niet omdat ik nog
in bezit zou zijn van mijn toenmalige garage, welke
ik in een later stadium moest verkopen om de rekening
van mijn advocaat te kunnen betalen. Ik kreeg al
gauw door dat mijn advocaat mij belazerde, hij rekende
te veel zag ik. Talloze keren ben ik op het zogenaamde
dekenspreekuur geweest om mijn beklag te doen tegen
mijn toenmalige advocaat. Deze werd toen destijds
op het matje geroepen. Aan het eind van het verhaal
heb ik mijn toenmalige advocaat moeten aangeven
bij de politie op grond van verduistering van geld
in dienstbetrekking. Uiteindelijk zou ik naar Luxemburg
moeten gaan om daar verder te gaan.
Instanties
als de Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdzorg,
Loodsboot, enz. werken helaas niet zo als het zou
moeten. Gelukkig ben ik nog in bezit van alle papieren
uit die periode en kan ik bewijzen dat dergelijke
instanties absoluut de kluit belazeren.
De
rechten van een vrouw werken prima, een man heeft
heden ten dage niets te vertellen. Stichting Dwaze
Vaders werkt ook praktisch niet. Als een vrouw te
weinig om wat voor reden dan ook alimentatie krijgt
is er een stichting (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdrage)
die opkomt voor de belangen van de vrouw maar voor
de man bestaat er niets. Kennelijk wordt er gedacht
dat hij zijn eigen boontjes wel kan doppen. Ik ben
verder van mening dat wanneer een vrouw van plan
is te gaan scheiden ze geen recht zou moeten hebben
op alimentatie. Tenslotte wil zij niets meer met
haar echtgenoot te maken hebben maar heeft dan kennelijk
toch nog wel behoefte aan zijn zuur verdiende geld.
Mijn zoon heb ik inmiddels, ondanks dat ik alimentatie
betaal, 4 jaar niet gezien. Meneer de rechter, is
dit de juiste manier? Ik noem het dan ook pure ontvoering.
Als zoiets in het buitenland zou gebeuren, dan werden
allerlei instanties opgetrommeld.
S.
KORTEKAAS
STABILITEIT
'Diep
dal na scheiding'... het wordt heel vaak belicht
van de kant van de twee direct betrokkenen en hun
kinderen. Begrijpelijk natuurlijk, maar nu van de
kant van de ouders/schoonouders. Vier prachtige
kinderen, huisje, boompje, beestje. Helemaal een
perfect plaatje. Dan plotseling is daar een andere
vrouw in het spel. Hoe en waarom proberen we niet
eens meer te begrijpen, maar wat een kopzorgen over
hoe het verder moet! Wat een verdriet! Wat mij opviel
in het artikel was de vraag 'Keerde uw voormalige
schoonfamilie zich van u af?' Het was bij ons juist
zo moeilijk om een goede verstandhouding met de
schoondochter en kleinkinderen te behouden! Wij
waren immers de vijandige hoek. Onze zoon was er
met een ander vandoor!
Je
wil proberen iedereen en alles te begrijpen. Neutraal
blijven, geen oordelen maken. Het is oorlog tussen
die twee scheidende mensen, maar niet tussen ons
en de kleinkinderen. Probeer dat maar zo te houden!
Er wordt zoveel heen en weer geslingerd en de waarheid
is soms ver te zoeken. Na jaren zijn ze er nog niet
uit. Onze zoon zorgt financieel voor zijn ex-familie,
maar ziet zijn kinderen niet meer. We hebben de
domme dingen en hun consequenties allemaal voorbij
zien gaan. Naar onze pogingen met goed (?) advies
werd niet geluisterd. Je moet het met geduld en
veel begrip maar blijven aanzien. Euforisch verliefde
zoon aan één kant, gebroken, verdrietige
schoondochter aan de andere kant. De kinderen en
wij ertussenin. Toch blijft het HUN probleem. Alles
wat je probeert om die twee op een lijn te krijgen
faalt, en niet boos worden! Wij blijven open voor
iedereen, maar vooral voor de kleinkinderen, want
die hebben nog altijd opa en oma, al is papa weggegaan.
Dat zal wat ons betreft nooit veranderen. Vakantie
ieder jaar met ex-schoondochter en kleinkinderen,
verjaardagen en bezoekjes heen en weer, het hele
jaar door. Die stabiliteit is zo belangrijk voor
ons. Het zal nooit meer perfect en harmonieus zijn
op de manier dat het zou kunnen, maar we hebben
het beste ervan proberen te maken. Nee, wij keren
ons als schoonouders niet van onze ex-schoondochter
af, zij blijft een goede moeder voor onze kleinkinderen
en op deze manier zien we ze opgroeien. Met onze
zoon hebben we net zo'n goed contact, het blijft
alleen strikt gescheiden. Het is zijn keuze geweest
en om de vrede met iedereen te bewaren zijn wij
genoodzaakt om het zo gescheiden te houden. Natuurlijk
is het soms erg moeilijk. Je zou het liefst alle
leuke nieuwtjes over de hele familie met elkaar
willen delen. Toch moeten we accepteren dat alleen
WIJ daar behoefte aan hebben, dat hun keuzes anders
zijn.
ALTIJD
NOG OPA EN OMA
KINDEREN
Ook
ik wil jullie wel vertellen hoe het mij is vergaan
na de scheiding. Ben een vrouw van 57 jaar en tien
jaar geleden is de scheiding uitgesproken, maar
als ik nu terugkijk naar al die tien afgelopen jaren,
kom ik tot de conclusie dat het nog steeds niet
zo goed gaat. Veel verdriet, woede beheerst nog
steeds mijn leven, want als je na 22 jaar huwelijk
aan de kant wordt gezet als een zak vuil en ook
nog al die jaren, later samen met de twee kinderen,
geestelijk mishandeld bent, is het zo moeilijk om
je leven opnieuw op te starten. Je bent zo beschadigd
en over het vertrouwen dat je kwijt bent zullen
we het maar niet hebben. Familie heb ik niet, is
deels al overleden, ouders idem dito, met neven
en nichten is er ook geen contact. Dus moet je het
alleen uitzoeken.
De
twee nu volwassen kinderen hebben het ook heel moeilijk
gehad, dus met zijn drieën zijn we uit een
diep dal geklommen, wat nu toch aardig lukt. Maar
daar zijn zoals ik schreef tien jaar overheen gegaan.
Tien jaar is niet niks. En daarbij te bedenken dat
mij alles wat in die 22 jaar is opgebouwd, is afgepakt.
Berooid kwam ik uit de scheiding en als je dat dan
tegen die paar kennissen die je overhoudt zegt,
komen ze gelijk met het argument dat je toch in
gemeenschap van goederen bent getrouwd. Jazeker,
maar als je ex-man zo sluw is en alles uit de kast
haalt om jou een loer te draaien, doe je daar niks
aan. Zelfs voor de rechter stond hij nog te liegen
en als je dan van huis uit van je ouders zoveel
waarden en normen hebt meegekregen, doet dat zoveel
pijn. Nu springen nog de tranen in mijn ogen. Ook
heb ik zelf de pech dat ik niet goed kon leren,
dus geen opleiding heb, en ik ben nu afhankelijk
van een magere alimentatie zodat ik alle zeilen
bij moet zetten om rond te komen. Maar dan nog had
ik denk ik ook niet kunnen werken omdat elke dag
opnieuw een strijd is om verder te gaan. Wat nog
het ergst is, is dat mijn ex-man in een huis woont
dat een miljoen euro waard is en ik het moet doen
met een schamel tweekamerappartementje. In het artikel
hadden jullie het ook over vrienden. Natuurlijk
had ik die ook wel, verschillende zijn afgehaakt
en met een paar is er nog wel contact, maar ze begrijpen
niks van de situatie waar je in zit. Als ze zelf
'gewoon' hun gezin nog hebben, vinden ze je alleen
maar een zeur en moet het maar eens afgelopen zijn
met je verdriet. Laat staan of ze je eens willen
helpen als dat nodig is. Nee, nu ik nog steeds alleen
ben, moet je het zelf maar uitzoeken. God zij dank
heb een paar heel lieve kinderen die door het gebeurde
het contact met hun vader hebben verbroken en nu
ook weer op de goede weg zijn. Ik ben dankbaar voor
de rust in ons leven. Want het was een hel. En dan
kan je ook niet zomaar een nieuwe relatie aangaan,
want een ding is zeker: alles wat in het verleden
is gebeurd, hoop ik nooit meer mee te maken. Want
dan is inderdaad een scheiding een lijdensweg. Dit
was beknopt mijn verhaal, maar ik wil jullie bij
dezen ook vragen om nog eens aandacht te schenken
aan geestelijke mishandeling (in het verleden is
daar wel eens een artikel in jullie krant over verschenen),
want dat zit nog steeds in een taboesfeer.
M.
M. KLEYHEEG
GRAPPEN
Ik
ben een weduwe van 73 die zich geroepen voelt te
reageren op uw artikel over scheiden in de Zaterdag
Telegraaf. Ik ben natuurlijk ooit ook eens gescheiden
en moet even kwijt dat het helemaal niet zo erg
hoeft te zijn als iedereen roept. Hierbij dus mijn
verhaal en goede raad. Welnu, pa besloot dus op
zeker moment dat hij gelukkig wilde worden met een
(veel) jongere juffrouw. Ik kan in dat geval iedereen
aanraden niet te gaan jammeren of ruziemaken, maar
maak grappen over zijn o zo serieuze voornemen.
Mocht je zelf lijden, dat lijdt hij tenminste ook
want dat vindt hij helemaal niet leuk. Kijk gelijktijdig
diep in je hart, er is moed voor nodig, dat weet
ik, en vraag je af of de betreffende figuur je liefde
of wat ervoor doorgaat wel waard is. Nee dus.Wat
is er dan nog van belang? Dat zijn: eventuele kinderen,
status, geld en omgeving.Voor
status koop je niks en is in andermans ogen nogal
lachwekkend. Dan geld: wel belangrijk. Als je zelf
een baan hebt, ben je goed af. Zo niet, dan moet
je daar iets op vinden. Alles loopt altijd anders
dan je denkt. Je schoonfamilie raak je kwijt, maar
die had je vroeger ook niet. Hier en daar vallen
kennissen af, maar so what, er komen wel weer nieuwe.
Als je kinderen hebt, ga dan niet touwtrekken, pa
mag het kind zoveel halen als hij wil. Als het mag,
hoeft-ie niet zo nodig. Ikzelf heb eigenlijk best
een leuke tijd gehad nadat ik gescheiden was, met
een gezellige homo als buurman en geen gezeur en
ergernissen meer. Kind vond het prima en we aten
op tijden wanneer en wat we maar wilden en denken
daar allebei nu nog wel eens heel plezierig aan
terug. We waren wel arm, maar met een snertbaantje
redden we het toch aardig en toen liep ik tegen
een aardige en integere (ik wist niet wat me overkwam!)
man aan met wie ik getrouwd ben. Geluk gehad kun
je zeggen, maar je moet er wel voor openstaan en
niet in een hoekje kruipen. Terugkijkend op het
geheel kom ik tot de conclusie dat het feit dat
pa zo nodig weg moest, heb beste was dat me (ons)
kon overkomen. En, ik durf het haast niet te vertellen,
maar ik heb tijdens die scheiding eigenlijk wel
plezier gehad. Ik zou nog hele verhalen kunnen vertellen
over hoe het allemaal toeging in dat gerechtsgebouw
en hoe ik het klaargespeeld heb dat het mij zowel
als mijn ex helemaal niks gekost heeft. Een beetje
gevoel voor humor en jezelf niet al te belangrijk
vinden helpen ook hoor! En nu ga ik nog een weekje
op vakantie, voor het eerst sinds mijn man overleden
is.
ELS
WIJMA-WEISE
RECHT
Hierbij
wilde ik reageren op uw oproep 'Scheiden doet lijden'.
Mijn huwelijk was een ramp. Mishandeling, verkrachting,
vier wurgpogingen enz. De kinderen werden net zo
behandeld. Daarbij werd mijn dochter door incest
ook nog jaren misbruikt. Verdere details zal ik
u besparen, want het gaat tenslotte over de tijd
na de scheiding. Ik heb alles alleen moeten doen.
Van niemand steun. Ik stond altijd klaar voor anderen
maar toen ik ze nodig had, was er niemand. De schoonfamilie
liet me gelijk vallen. Ik was de schuldige want
ik had mijn man de deur uitgezet en dat kon niet.
Ondanks dat ze wisten hoe hij was, want dat had
ik ze verteld. Die last moest je dan maar dragen.
De kinderen lieten ze ook vallen. Ik heb een dochter,
de oudste, en vier zoons.Min
eigen familie wilde er ook niets mee te maken hebben.
Mijn zus kon alleen maar roddelen en van mijn broers
hoorde ik ook niets meer. Mijn moeder wilde zelfs
niet dat ik nog spullen erfde als zij doodging,
'want als ik er dan niet meer was, dan gaat het
naar jouw kinderen en die heten R.' (achternaam
vader). En zo is het ook gebeurd toen ze acht jaar
geleden overleed. Het is nu negentien jaar na de
scheiding en de rechtszaken zijn ontelbaar geweest.
Hij kan me nog steeds niet met rust laten. Hij had
een goedbetaalde baan dus een goed salaris. Dus
moest hij alimentatie betalen. Hij betaalde vaak
niet. En ook voor de kinderen niet. Ook geen bijdrage
in de studiekosten. Ik moest steeds naar de bijstand
anders had ik geen inkomsten. Dus was er weer een
rechtszaak. Als ik dan het geld weer kreeg moest
ik de gemeente weer terugbetalen en dat was bruto.
Vaak vroegen ze het dubbele terug. Ik kreeg veel
schulden, ook doordat ik moest verhuizen en hij
veel inboedel heeft meegenomen.Ik
ben nog steeds niet van hem af, want ik blijf tot
mijn dood aan toe afhankelijk van zijn pensioen.
Na een rechtszaak in 2002 en de deurwaarder naar
zijn huis heeft hij voor dat jaar betaald. Nu is
het 2004 en ik heb voor de rest over 2003 tot nu
toe niets meer gehad. Waarom besteden jullie daar
niet ook eens een artikel aan?Vrienden
bleven weg vanwege je ex-man. Ze waren allen maar
nieuwsgierig naar de smeuïge feiten. De vrijheid
is een heerlijk gevoel, maar die wordt overschaduwd
door alle ellende in die negentien jaar die ik gehad
heb. Ik heb zelfmoordneigingen gehad, mijn gezondheid
is aangetast. Ik slik medicijnen voor het hart,
voor mijn maag, voor de zenuwen. Ik moet zoveel
eigen bijdrage van mijn aow betalen om via een rechtszaak
weer aan mijn pensioen te komen, dat ik eigenlijk
heb besloten om ermee te stoppen. Zoveel recht heeft
een vrouw nu in Nederland. Ik heb veel verdriet,
maar naar buiten toe altijd hartelijk en vrolijk.
MW.
KROON
HAAT
Ik
ben een vrouw van 54 jaar en ik heb uit mijn eerste
huwelijk een dochter van 28 jaar die zelfstandig
woont in en klein eenpersoonsappartementje. Ik was
25 jaar toen ik voor het eerste keer trouwde en
ik was zwanger en na vijf jaar strandde dit huwelijk.
Een van de oorzaken was het drankgebruik van mijn
ex-man. Doordat al het geld opging aan drank, waren
er veel ruzies, financiële moeilijkheden enz.
Ik kon er niet meer tegen en mijn dochtertje leed
er ook onder en na vijf jaar huwelijk ben ik gescheiden.
Ik was 38 en mijn dochter 13 jaar toen ik mijn tweede
man leerde kennen. Tijdens mijn eerste huwelijk
verhuisden we van een flat naar een laagbouwwoning.Mijn
tweede man was heel anders dan de eerste. Hij dronk
niet, rookte niet. Hij heeft een eenmansbedrijf
en werkte ook nog twee dagen in een ijzerwarenwinkel.
Iedereen mocht hem, hij was rustig, behulpzaam,
stond altijd voor anderen klaar. De eerste drie
jaar was onze relatie goed en ook de verhouding
tussen mijn dochter en hem was goed. We gingen ieder
jaar met vakantie naar het buitenland, we maakten
uitstapjes, gingen uit eten enz. Ik was depressief,
slikte hiervoor tabletten en hij had begrip voor
me en probeerde me uit de put te halen. In de loop
van de jaren begonnen er toch scheurtjes te komen.
Hij kon niet goed met geld omgaan en gaf veel meer
uit dat hij binnenkreeg.Hij wilde aan de buitenwereld
laten zien dat hij een zakenman was en dat hij alles
kon kopen wat hij wilde, het nieuwste van het nieuwste.
Een mooie wagen, mobiele telefoons, een computer,
geluidsinstallatie, mooie inrichting van het huis
Altijd betere en mooiere spullen dan de buren. Hij
regelde zijn financiële zaken en hoewel ik
hem tig keer heb gevraagd en gezegd om eerst zijn
financiële zaken te regelen en zijn schulden
te betalen, luisterde hij niet. Ik hoefde me geen
zorgen te maken, hij zou er zelf voor zorgen dat
het in orde kwam. Maar ik bleef me zorgen maken.
In juni 1993 zijn we getrouwd. Ik wilde het eenvoudig
houden, met alleen een paar vrienden en familie.
We hadden geen geld voor een dure bruiloft. Ik hoorde
jaren later van mijn zus dat hij een dag na ons
trouwen Hlf. 7000 heeft geleend en later nog eens
Hlf. 6000 om o.a. de trouwerij te betalen. Ik vertrouwde
hem en dacht dat hij alles kon betalen en dat al
zijn schulden waren betaald. Gelukkig zijn we op
huwelijkse voorwaarden getrouwd zodat ik niet voor
zijn schulden hoef op te komen. Van mijn dochter
heeft hij ook nog Hlf. 6000 geleend met de belofte
dat hij het maandelijks zou aflossen. Tot op heden
heeft hij dit niet gedaan. Om hem te helpen zijn
schulden af te lossen ben ik 4,5 jaar geleden in
de avond weer gaan schoonmaken. Hij was gewoon een
wolf in schaapskleren.We woonden in een huurhuis
maar in 1999 konden degenen die het wilden, het
huis kopen. Onze buren aan weerszijden konden het
huis kopen. Mijn man kon het niet verkroppen dat
zij wel het huis konden kopen en hij niet. Ik heb
er alles aan gedaan om hem ervan te weerhouden het
huis te kopen, hem gevraagd om eerst alle schulden
af te lossen en dat pas het huis te kopen Maar hij
weet zo goed te praten dat hij altijd alles voor
elkaar krijgt. Hij regelde zijn boekhouding zelf
en ik had daar geen inzage inVoor
het kopen en het verkrijgen van een hypotheek heb
ik dus min of meer onder druk en pressie van hem
mijn handtekening gezet. Ik ben zo stom geweest,
maar op het laatste was ik zijn gezeur zo beu. Dus
tegen mijn zin tekende ik. Hij had zijn zin, het
huis was van ons en dat was in september 2000. In
december van hetzelfde jaar heb ik de scheiding
aangevraagd na heel lang getwijfeld te hebben. Hij
heeft tegen mijn zus gezegd dat hij het me moeilijk
zou maken als ik bij hem weg wilde gaan en dat heb
ik geweten. Hij heeft mij en ook mijn dochter zwart
gemaakt en allerlei leugens over ons verspreid.
Het is allemaal achterafgepraat, maar ik had nooit
met hem moeten trouwen. Hij kon in het huis blijven
wonen met zijn nieuwe vriendin, die hij tijdens
ons huwelijk via het chatten heeft leren kennen.
Hij heeft alles en ons is alles afgepakt. Het huis
waarin mijn dochter is opgegroeid en waar we 23
jaar hebben gewoond, moesten we verlaten. Ik ben
gewoon bedonderd, belogen en bedrogen. Alles kwijt,
in de steek gelaten. Ik woon weer bij mijn moeder,
maar toch voel ik me eenzaam. Ik ben depressief,
denk veel aan suïcide, kortom: ik zie het niet
meer zitten. Ik haat hem zo erg dat ik hem dood
wens, ik moet me op de been houden voor mijn dochter.
Ze heeft het ook heel erg moeilijk en is ook depressief.
We hebben weinig sociale contacten, voelen ons gebruikt
en misbruikt. Ze weten ons alleen te vinden wanneer
ze zelf in moeilijkheden zitten en hulp nodig hebben.
Ik weet dat er nog ergere dingen zijn op de wereld
en dat je het verleden achter je moet laten en verder
moet gaan met het leven.Maar
het is zo moeilijk te geloven dat voor ons de zon
nog ooit zal schijnen. Ik geloof er in elk geval
niet meer in. Door mijn twee scheidingen vertrouw
ik geen enkele man meer, ik voel me zo verbitterd,
vooral als ik aan mijn ex-man denk.
MW.
H.J. WITTEN
GESLOOPT
In
antwoord op uw oproep 'Scheiden is lijden?' bij
deze een reactie van een 'ervaringsdeskundige'.
Gescheiden in 1977, getrouwd in 1959. Vijf kinderen,
keihard gewerkt, leraar, overdag werken, 's avonds
studeren, bouwkunde en wiskunde.
Tot
ik er in '75 achterkwam dat mijn vrouw al tien jaar
een 'vriend' had en zij dat mij opbiechtte. Praten,
therapie, proberen via tweede vakantie de zaak te
redden (er waren vijf kinderen!), samen tennissen,
dansles enz. Het bleek niet te redden, ze knoopte
de relatie met haar vriend weer aan en toen ik in
'77 daar achterkwam, was dat voor mij einde verhaal.
Bovendien bleek zij borstkanker te hebben en we
besloten te scheiden. 'Zij wilde nog wat van haar
leven maken', ze overleed in '82. Mijn voorwaarde
was dat de kinderen bij mij bleven, waarvan zelfs
mijn schoonmoeder zei: 'Dat komt wel goed.' Financieel
werd ik geplunderd, een extra hypotheek van ruim
Hlf. 100.000 was nodig voor haar deel, ik was in
gemeenschap van goederen getrouwd.
Ik
rechtte mijn rug, werd door mijn schoonzusjes geholpen
met naaiwerk en soms logeerpartijtjes, werkte van
7 uur tot 11 uur 's avonds, migraine in het weekeinde
en ging door. De band met schoonfamilie was en bleef
goed, al had ik weinig tijd voor sociale contacten.
Bovendien begon mijn moeder af te takelen na het
overlijden van mijn vader, zodat ik de zondagmiddag
meestal naar IJmuiden ging. Met de kinderen ging
het goed, ze zijn intelligent, drie gingen er studeren
en ondanks mijn smalle beurs steunde ik waar ik
het kon. Ze zijn allemaal goed terechtgekomen en
ik ben erg trots op ze. Ik probeerde omstreeks '82
de draad weer op te pakken en in die periode is
Conny Sluismans bij mij op bezoek geweest en heeft
een reportage gemaakt. Het artikel heb ik bewaard.
Ik ging op zoek in de jungle van alleenstaandenclubs,
ik kan goed dansen, contactadvertenties enz. Ik
bouwde een netwerk met vrienden en vriendinnen op
en vond dat ik best een leuk leven had. Tot ik omstreeks
'88 'de vrouw van mijn leven' ontmoette, een verhaal
apart. Helaas was ik niet 'de man van haar leven',
al was in mijn ogen de relatie perfect. Het bleef
een lat-relatie en zij zei ooit tegen mij: "Heyme,
als ik bij je ben, is het of ik op vakantie ben."
Maar toen ik na vier jaar voorstelde om samen te
wonen, wilde ze niet en ik heb toen de relatie verbroken.
Ik heb haar gezegd dat de tijd die we samen hadden,
me nooit meer afgenomen kon worden en ik ben weggegaan.
Soms bellen we elkaar nog. Ik heb weer een netwerk
opgebouwd en in '97 ontmoette ik een aardige Russische
vrouw via kennissen. Zij was hier op bezoek bij
de schoonouders van haar dochter en wilde een keer
dansen. Het klikte en ik dacht: hier kan ik wel
oud mee worden. Ook dat is een verhaal apart, maar
achteraf blijkt dat haar motief het Nederlandse
paspoort was, dat zij inmiddels heeft, en zodra
ze een woning in Almere krijgt toegewezen, vertrekt
ze. Weliswaar in goede harmonie, maar toch ben ik
dan weer alleen. Ik ben inmiddels gehard door het
leven en weet de weg hoe alleen door te gaan. Soms
ben ik jaloers op mensen die jaren bij elkaar zijn
gebleven. Financieel heb ik geen problemen, maar
emotioneel ben ik gesloopt en bang om me te geven.
Ik heb geleerd om met mezelf gelukkig te zijn, te
genieten van muziek, van een mooi boek, van theater,
door mijn Russische vriendin heb ik kennisgemaakt
met de Russische cultuur en een netwerk in Odessa
opgebouwd en de 'warmte' van Rusland leren kennen.
Daarom ben ik 'ervaringsdeskundige', zoals ik in
het begin schreef. Ik kan het niemand aanbevelen,
maar wat ik heb geleerd en meegemaakt is erg waardevol.
Ik
heb daarom geen spijt van mijn leven, alleen soms
verdrietig dat ik geen partner heb waar ik alles
mee kan delen.
HEYME
LANGBROEK
GEVOELENS
Scheiden
kan voor een deel een bevrijding zijn, maar het
is ook lijden omdat je met zoveel gevoelens te maken
krijgt die niet binnen een paar maanden zijn verdwenen.
Mijn
lijden duurde toch langer dan ik had gedacht. Na
jaren besloot ik hulp te gaan halen bij een therapeut.
Toen is dat lijden gaan verdwijnen en ben ik weer
met veel meer plezier gaan leven. De familie van
mijn ex-man en vrienden zijn altijd blijven komen,
wel niet zoveel als in mijn huwelijk, maar dat wilde
ik zelf zo.
MW.
J. KROON
GESLOOPT
In
antwoord op uw oproep 'Scheiden is lijden?' bij
deze een reactie van een 'ervaringsdeskundige'.
Gescheiden in 1977, getrouwd in 1959. Vijf kinderen,
keihard gewerkt, leraar, overdag werken, 's avonds
studeren, bouwkunde en wiskunde.Tot ik er in '75
achterkwam dat mijn vrouw al tien jaar een 'vriend'
had en zij dat mij opbiechtte. Praten, therapie,
proberen via tweede vakantie de zaak te redden (er
waren vijf kinderen!), samen tennissen, dansles
enz. Het bleek niet te redden, ze knoopte de relatie
met haar vriend weer aan en toen ik in '77 daar
achterkwam, was dat voor mij einde verhaal. Bovendien
bleek zij borstkanker te hebben en we besloten te
scheiden. 'Zij wilde nog wat van haar leven maken',
ze overleed in '82. Mijn voorwaarde was dat de kinderen
bij mij bleven, waarvan zelfs mijn schoonmoeder
zei: 'Dat komt wel goed.' Financieel werd ik geplunderd,
een extra hypotheek van ruim Hlf. 100.000 was nodig
voor haar deel, ik was in gemeenschap van goederen
getrouwd.Ik rechtte mijn rug, werd door mijn schoonzusjes
geholpen met naaiwerk en soms logeerpartijtjes,
werkte van 7 uur tot 11 uur 's avonds, migraine
in het weekeinde en ging door. De band met schoonfamilie
was en bleef goed, al had ik weinig tijd voor sociale
contacten. Bovendien begon mijn moeder af te takelen
na het overlijden van mijn vader, zodat ik de zondagmiddag
meestal naar IJmuiden ging. Met de kinderen ging
het goed, ze zijn intelligent, drie gingen er studeren
en ondanks mijn smalle beurs steunde ik waar ik
het kon. Ze zijn allemaal goed terechtgekomen en
ik ben erg trots op ze. Ik probeerde omstreeks '82
de draad weer op te pakken en in die periode is
Conny Sluismans bij mij op bezoek geweest en heeft
een reportage gemaakt. Het artikel heb ik bewaard.
Ik ging op zoek in de jungle van alleenstaandenclubs,
ik kan goed dansen, contactadvertenties enz. Ik
bouwde een netwerk met vrienden en vriendinnen op
en vond dat ik best een leuk leven had. Tot ik omstreeks
'88 'de vrouw van mijn leven' ontmoette, een verhaal
apart. Helaas was ik niet 'de man van haar leven',
al was in mijn ogen de relatie perfect. Het bleef
een lat-relatie en zij zei ooit tegen mij: "Heyme,
als ik bij je ben, is het of ik op vakantie ben."
Maar toen ik na vier jaar voorstelde om samen te
wonen, wilde ze niet en ik heb toen de relatie verbroken.
Ik heb haar gezegd dat de tijd die we samen hadden,
me nooit meer afgenomen kon worden en ik ben weggegaan.
Soms bellen we elkaar nog. Ik heb weer een netwerk
opgebouwd en in '97 ontmoette ik een aardige Russische
vrouw via kennissen. Zij was hier op bezoek bij
de schoonouders van haar dochter en wilde een keer
dansen. Het klikte en ik dacht: hier kan ik wel
oud mee worden. Ook dat is een verhaal apart, maar
achteraf blijkt dat haar motief het Nederlandse
paspoort was, dat zij inmiddels heeft, en zodra
ze een woning in Almere krijgt toegewezen, vertrekt
ze. Weliswaar in goede harmonie, maar toch ben ik
dan weer alleen. Ik ben inmiddels gehard door het
leven en weet de weg hoe alleen door te gaan. Soms
ben ik jaloers op mensen die jaren bij elkaar zijn
gebleven. Financieel heb ik geen problemen, maar
emotioneel ben ik gesloopt en bang om me te geven.
Ik heb geleerd om met mezelf gelukkig te zijn, te
genieten van muziek, van een mooi boek, van theater,
door mijn Russische vriendin heb ik kennisgemaakt
met de Russische cultuur en een netwerk in Odessa
opgebouwd en de 'warmte' van Rusland leren kennen.
Daarom ben ik 'ervaringsdeskundige', zoals ik in
het begin schreef. Ik kan het niemand aanbevelen,
maar wat ik heb geleerd en meegemaakt is erg waardevol.Ik
heb daarom geen spijt van mijn leven, alleen soms
verdrietig dat ik geen partner heb waar ik alles
mee kan delen.
HEYME
LANGBROEK
GEVOELENS
Scheiden
kan voor een deel een bevrijding zijn, maar het
is ook lijden omdat je met zoveel gevoelens te maken
krijgt die niet binnen een paar maanden zijn verdwenen.Mijn
lijden duurde toch langer dan ik had gedacht. Na
jaren besloot ik hulp te gaan halen bij een therapeut.
Toen is dat lijden gaan verdwijnen en ben ik weer
met veel meer plezier gaan leven. De familie van
mijn ex-man en vrienden zijn altijd blijven komen,
wel niet zoveel als in mijn huwelijk, maar dat wilde
ik zelf zo.
MW.
J. KROON
EX
Ik
had een relatie met een gescheiden vrouw. Nou ja,
gescheiden, niet heus. Weliswaar lichamelijk gescheiden,
maar geestelijk emotioneel totaal nog verankerd
aan haar ex. Ik telde het aantal keren dat ze haar
ex als voorbeeld van een verhaal liet opdraven.
Na zoveel steeds haar ex-verhalen moeten aanhoren,
heb ik het tellen opgegeven. Ik heb haar toen wel
duidelijk gemaakt dat het me aardig begon te irriteren
om steeds wat over haar ex te moeten horen. Ik kreeg
sterk de indruk dat ze dat stukje verleden (ervaring)
niet goed en volledig afgesloten had en geen rekening
met de nieuwkomer, ik dus, hield. Ze vond dat het
heel gewoon was en dat ik me niet zo moest aanstellen.
Het was in elk geval een deel van haar leven, zei
ze (goede en slechte tijden) en dat wilde ze niet
overboord gooien. Ik heb haar wel overboord gegooid,
uiteindelijk. Ik weet niet of ze teruggekeerd is
naar haar ex.
ANONIEM
CONTACTEN
Ik
ben in 1991 gescheiden, mijn ex is hertrouwd, het
veranderde voor mij niet zoveel. Ik kon heel goed
(zeg wel kon) met mijn schoonmoeder opschieten ook
i.v.m. mijn dochter. Helaas is mijn ex-man in 2000
overleden en nu doet de schoonfamilie dus wel heel
vreemd. Ik probeer zoveel mogelijk het contact vast
te houden met mijn ex-schoonmoeder, voor mijn dochter.
Maar is niet altijd mogelijk. Gezamenlijke vrienden
zijn nu mijn vrienden, ook voor zijn overlijden
al. Nieuwe mannelijke contacten heb ik niet meer
gehad. Ik heb daar niet zo'n behoefte aan, ik leefde
voor mijn dochter. Zij is nu 19 en leeft nu haar
eigen leventje (ze woont nog wel thuis). Wie weet
dat ik nu wat contacten ga leggen....
THEA
ANGST
Ja,
ik ben na 20 jaar gescheiden en heb ook zeker geleden
en angst overgehouden om ooit weer te trouwen. Zeker,
er zijn vriendschappen weggevallen, maar belangrijke
vriendinnen zijn gebleven. Eenzaam, verstoten heb
ik me ook erg gevoeld. Ik ben in het bejaardenwerk
terechtgekomen, dat heeft me verder geholpen. Ook
een lat-relatie gekregen, maar samen durf ik echt
niet meer aan. Ook het vierde kleinkind gekregen,
wat het leven ook weer positiviteit voor mij geeft.
Binnenkort hoop ik 65 te worden en ik zie het leven
positief en hoop de lach ook te blijven vinden.
Dit is voor mij de eerste keer dat ik gereageerd
heb. Vroeger telefonisch geprobeerd, nooit gelukt.
Ik ben positief ingesteld, dat helpt dus ook. Jullie
bedankt dat ik deze brief heb geschreven naar aanleiding
van 'Scheiden doet lijden'. Ik blijft dat soort
artikelen ook altijd lezen.
I.
D. LEGUIT
WAARDEVOL
Ook
ik ging, zevenentwintig jaar geleden door het diepe
dal van een echtscheiding. Vernedering, geen waardering
voor die 25 jaar samen en al mijn offers voor zijn
carrière. Niets had ik in mijzelf geïnvesteerd:
alleen in mijn gezin met vier kinderen en een carrièreman.
Toch heb ik het gered: met alimentatie op het niveau
van bijstand.Een
baan voor mij was er niet, want ik kreeg een hersenbloeding,
hartinfarct en twee kunstheupen, maar ik kreeg ook
in mijn nieuwe woonplaats voor het eerst van mijn
leven echte vrienden. Voor buren en kennissen begon
ik op kindjes te passen en lichte huishoudelijke
karweitjes te doen. Daarvoor in de plaats was er
voor mij altijd hulp bij karweitjes: met gesloten
beurzen deden we voor elkaar wat we konden doen.Alle
welvaart in de goede jaren ging voorbij aan mij,
maar het kleine beetje geld mocht ik zelf besteden.
Ik maakte geen schulden en zit nu nog met de oude
klassieke meubeltjes: ik kan mensen alleen helpen
door te luisteren en eventueel raad te geven. Soms
voel ik me heel eenzaam, maar dat gaat voorbij.
In ben nu drieënzeventig jaar en leef alleen,
maar ik ben er altijd voor kinderen en kleinkinderen
en buren en vrienden en ik vind mijzelf een waardevol
mens.
MW.
C. V.D. HEUVEL
TWEEDE
VIOOL
Vrouwen
kiezen meestal hetzelfde type mannen uit als uit
hun vorige verbroken relaties. En na de zoveelste
scheiding heeft de omgeving (vrienden, familie en
kennissen) er al de balen van. Alweer uit elkaar?
'Karin, kijkt toch beter uit je doppen, met wie
je in zee gaat', kreeg ik soms te horen. Ik had
altijd relaties met buitenlandse mannen (ik stelde
me open voor alle soorten mannen, ongeacht ras,
leeftijd of nationaliteit). Ik kreeg vaak te horen
dat het die enorme cultuurverschillen waren, die
leeftijdverschillen, die bijgedragen hebben tot
de breuk. Ik geloofde het ook nog op een gegeven
ogenblik. Deze mannen die 'uitgehuwelijkt' zouden
worden, ontmoetten mij jaren geleden, en met hun
ging ik een relatie aan. Ik heb een jarenlange relatie
met een van ze gehad. Ik werd bewust niet aan hun
familie voorgesteld, want dan zou de p... uitbreken.
Met open geest (vrij van vooroordelen) ging ik die
relaties toch aan, maar het deed me wel pijn. Ik
voelde me op een gegeven ogenblik tweede viool.
Hun overige familieleden,werden angstig ver van
me vandaan gehouden. Het was niet te doen zo. Mijn
Nederlandse vrienden en kennissen maakten opmerkingen,dat
ik seksueel, fysiek misbruikt werd. Dat ik me liet
misbruiken. Het waren uiteindelijk moeizame relaties
die veel energie van me gevergd hebben en met veel
pijn, omdat mijn intenties altijd goed waren, zuiver
en mijn inbreng groot. Doch iedere keer verbrak
ik de relaties. Al mijn relaties. Het waren steeds
mijn eigen beslissingen en toch voelde ik me daarna
ellendig. Ik was er ziek van, kreeg onverklaarbare
lichamelijke klachten. Ik hield de boot soms heel
lang af, met af en toe een zoenrelatie met aardige
jongemannen die ik in dansgelegenheden tegenkwam.
Ik ben er achteraf niet trots op. Ik had er liever
één gehad voor altijd. Maar welke
vrouw wil dat niet hebben? Ik kwam er bovenop door
in mezelf weer te gaan geloven en te begrijpen,
dat je niet thuis kan zitten kniezen en wachten
totdat de liefde die in je stroomt en wilt delen
met een ander, uit zichzelf in beweging zou gaan
komen. Na veel vallen en opstaan, heb ik al een
tijdje een liefdesrelatie met één
warme, vriendelijke, verstandige, Nederlandse man
met wie ik in mijn eigen moedertaal kan communiceren
over mijn, zijn, onze interesses, belangen, dromen,
wensen, levensvisies, meningen, stellingen, zonder
de ander te hoeven veranderen, beledigen, pijn te
doen.
KARIN
NIET
ZEUREN
Na
mijn scheiding (bijna 20 jaar geleden) kon ik gelukkig
doorgaan met werk, omdat ik zelf tijdens mijn huwelijk
naast een druk gezin een carrière had opgebouwd.
Maar dat is maar een gedeelte van je zijn. In het
emotioneel deel zet je alles op slot. Kinderen hadden
het er erg moeilijk mee, raken hun thuis kwijt,
ook al waren ze zelf al de deur uit. Het huis moet
worden verkocht, waar moet je naar toe. Er is niemand
die een helpende hand uitsteekt, men verstopt zich
zelfs. Je ex weet er geen raad mee, want je hebt
je toch altijd uitstekend kunnen redden, zelfs al
overkomt het je als (donderslag bij heldere hemel),
dus zal het nu ook wel gaan. Men weet niet hoe je
ermee om moet gaan, dus daar sta je dan, je praat
niet meer met mensen waarvan je dacht dat het je
vrienden waren, ze durven ineens niet meer voor
hun mening uit te komen. Heimwee en verdriet, terwijl
je juist besloten had dat je samen oud wilde worden.
De vrijheid die we elkaar in ons huwelijk gaven,
is door de derde verkeerd begrepen. Kennissen, o
ja genoeg, allemaal van na mijn scheiding, maar
echt vrienden? Jij bent degene die naar de ander
luistert en die opbeurt en dat is het voordeel van
meegemaakt te hebben. Mijn ex is inmiddels overleden
en nog steeds doet het pijn dat ik die laatste fase
in zijn leven niet voor hem kon zorgen. Maar de
winst van het alleen zijn is dat je jezelf heel
goed leert kennen. Niet gaan zitten zeuren, zelfs
je kinderen niet claimen, hoe moeilijk dat soms
is. Bedenk dat zolang we gezond blijven je altijd
in het nu moet blijven leven. Geef liefde en blijdschap
aan degene die op je pad komt, dan hoef je niet
eenzaam te worden.
MARIJTJE
VIERTJES
Scheiden
is niet altijd lijden! Mijn eerste man ging bij
mij weg als donderslag bij heldere hemel. Reden:
geen andere relatie, maar psychisch in de knoei.
Ik zei dat hij mocht gaan, maar dat ik hem na 15
jaar niet kwijt wilde en dat ik, als het aan mij
lag, niet lang alleen zou blijven. Een mens is er
niet om alleen te zijn. Hij ging twee deuren naast
mij wonen voorlopig, bij mijn broer. Iedere avond
als ik thuiskwam, had hij de verwarming aangedaan
en de post op tafel gelegd, heel lief. Na twee maanden
heeft hij hulp gezocht, omdat hij met zichzelf geen
raad wist. Hij hield me iedere keer op de hoogte
hoe het ging. Na 10 maanden kreeg ik een nieuwe
relatie, een vriend van ons die we al 16 jaar kenden.
We gingen samenwonen, mijn eerste man kwam koffie
drinken bij ons en het was goed zo. Ik ben na een
half jaar getrouwd en na een jaar was onze dochter
er. Na twee jaar kreeg mijn eerste man een relatie
met een oude bekende van ons en jawel ik was ceremoniemeester
op hun bruiloft! Het kan dus echt als je maar wilt.
We gaan drie keer per jaar een weekend met zijn
viertjes weg, zonder kids. Heel gezellig en we zijn
hier alle vier heel gelukkig mee. We zijn zelfs
op de dag dat we 12,5 jaar getrouwd zouden zijn
geweest met zijn viertjes uit eten geweest om dit
te 'vieren'. Scheiden is dus zeker niet altijd lijden.
A.
VRIENDSCHAP
Ik
had een vriendin vanaf mijn eerste werkkring. We
gingen samen uit. Toen we allebei trouwden, hebben
veel met zijn vieren gedaan. We gingen zelfs samen
op vakantie. Toen we nog geen kinderen hadden, maar
ook toen we die allebei wel hadden. Het was al vaak
zo dat ik met haar man actieve dingen ging doen
en dat mijn vriendin met mijn man rustig voor de
tent hing. Dat ging altijd prima. De laatste zomer
voordat wij gingen scheiden, waren we nog samen
op vakantie geweest. Ik had mijn vriendin nooit
in vertrouwen genomen dat ik het niet meer zag zitten.
Was ook al een proces van jaren. Verder had ik ook
niemand in vertrouwen genomen.We hadden ook geen
ruzie, maar voor mij is het mijn hele huwelijk al
duidelijk geweest dat hij niet de juiste man voor
mij was. Maar toen ik jong was, was ik niet mondig
genoeg om voor mezelf op te komen. Praten over je
gevoelens was bij ons thuis ook niet aan de orde.
Dus door omstandigheden ben ik gewoon, te jong,
en met de verkeerde man getrouwd. We hadden
het helemaal niet slecht samen. Maar de echte passie
ontbrak voor mij wel. Maar waar je aan begonnen
bent dat maak je af, heb ik heel lang gedacht. Na
de scheiding hebben we nog wel even getracht contact
te houden. Ik had op dat moment zelf niet echt behoefte
om contact te zoeken. Ik was erg bezig met mijn
eigen gevoelens. Uiteindelijk ben ik er weer beter
doorheen gekomen. Bewuster van wat ik zelf wil.
Helaas heeft zij het me blijkbaar kwalijk genomen
dat ik haar niet in vertrouwen heb genomen. Dit
terwijl zij zelf ook hun eigen problemen lang voor
zichzelf hebben gehouden. Dat heb ik ook altijd
gerespecteerd. Ze heeft nog wel steeds contact met
mijn ex. Onlangs heb ik nog een poging gedaan om
haar te laten vertellen wat haar nu eigenlijk zo
dwars heeft gezeten, maar ze reageerde helaas niet.
Ik heb nog wel summier contact met haar man. Ook
andere vriendschappen zijn veranderd. Met twee andere
vrouwen bouw ik momenteel een nieuwe vriendschap
op en dat is bijzonder mooi. Beiden trouwens ook
gescheiden. Soort zoekt soort. Je moet er zelf wel
aan werken om nieuwe vriendschappen een kans te
geven. Maar oude verbreken doet toch zeer.
ALIEN
CARNAVAL
Ongeveer
20 jaar geleden ben ik gescheiden, ik heb het niet
zien aankomen, terwijl iedereen het al wist. Ik
had mijn werk fulltime bij de Gemeente Rotterdam
en mijn man vertelde dat hij een tijdje alleen wilde
zijn (hij had dus iemand anders). Nu was het geval
dat wij pas in Maastricht geweest waren voor een
optreden in een sportschool (wij deden allebei aan
bodybuilding toen). Toen mijn ex-man weg was, werd
ik uitgenodigd om te komen eten bij de sportschoolhouders.
Dit heb ik gedaan en even later (toen ik weer thuis
was) kreeg ik steeds de groeten van iemand (een
man) die ik helemaal niet kende en op dat moment
moest ik ook niets meer van mannen hebben. Toch
kwam ik voor de carnaval (mijn eerste) over naar
Maastricht en daar is de vonk overgeslagen. Ik wil
maar zeggen: in november was mijn ex-man weggegaan
en in februari dat jaar erop kreeg ik al een nieuwe
relatie en die heb ik nu nog steeds. We hebben ook
twee kinderen (18 en 15 jaar). Ik kreeg veel steun
van vrienden waar ik het niet van verwacht had,
die kon ik altijd bellen al was het midden in de
nacht. Ik had natuurlijk mijn werk, hier heb ik
ook zitten huilen en dan kreeg ik van iemand een
rustgevend pilletje en dat hielp op dat moment.
Ook ging ik door de normale fases, niet geloven,
heel kwaad worden, op zoek naar die vrouw (zelfs
praten met haar ouders, die Jehova's Getuigen waren)
en echt pijn in je hart. Alleen had ik het geluk
dat ik werk had, hier kon eten (warm) tussen de
middag, een vriendin die wel eens kwam logeren en
vrienden en een moeder bij wie ik vooral in het
begin ging slapen. Ik was nl. bang in het donker
en daar moest ik nu alleen doorheen, wel met drie
katten in huis. Die verwelkomden mij als ik thuiskwam.
Ik ben nu 49 jaar en heel gelukkig getrouwd en sinds
een half jaar zelfs een vaste parttime baan in Maastricht,
want daar ben ik al vrij snel gaan wonen (datzelfde
jaar nog toen we de carnaval vierden). Een broer
van mijn ex-man, daar heb ik nog heel lang contact
mee gehad, terwijl ik al in Maastricht woonde. Dit
is pas sinds kort verwaterd. Hij had me ook veel
steun gegeven toen mijn ex-man pas weg was. Ik had
dus best wel snel een andere relatie en het toeval
wilde dat dit weer een bodybuilder was. Mijn huidige
man is 45 en traint nu samen met mijn zoon van 18
nog regelmatig op de sportschool.
BEA
FINANCIËN
De
meeste vrouwen vallen na de scheiding ook in een
financieel dal, omdat zij meestal in verband met
de kinderen niet fulltime werken en nu afhankelijk
van hun eigen kleine inkomentje zijn. Ze kan toch
meer gaan werken, wordt er klakkeloos gezegd. Ten
eerste kan dat niet zomaar, want dat extra werk
moet ook bij een werkgever beschikbaar zijn. Ten
tweede moeten kinderen in zo'n situatie ook opgevangen
worden en hebben zo bovenal recht op een moeder
die er voor ze is en die gezellige dingen met ze
kan doen. Zeker zolang ze onder de 12 zijn. En in
de pubertijd hebben ze de sociale controle van ouders
nodig om hun grenzen aan te geven. Soms moet het
huis worden verkocht, wat vaak betekent: verhuizen
naar een andere wijk en een kleiner huis.
Allemaal
niet bevorderlijk voor je sociale contacten. Mannen
gaan 9 van de 10 pas weg als ze een ander hebben.
Zij gaan naar hun liefdesnestje en vinden daar waardering
en liefde. Zij houden hun volledige inkomen. Vrouwen
moeten de schok te bovenkomen en dan heel snel,
heel hard aan het werk gaan om weer een beetje op
het oude leefniveau terug te komen. Dat betekent
meestal door de week voor de kinderen zorgen en
fulltime werken: Vroeg op, ontbijt en lunchpakketjes
klaarmaken, kinderen naar school of crèche,
dan naar je werk. Uit je werk kinderen ophalen of
thuis eerst even met ze zitten en de dag doornemen,
eten koken, afwassen, een spelletje met ze doen
of tv kijken. Onder het tv kijken kun je ondertussen
makkelijk strijken of de kamer afstoffen. Dus je
bent weer aan het werk. Zijn ze in het weekend bij
vader, dan heb jij die dag nodig voor je boodschappen,
het grotere werk in huis, de kapper enz.
Je
hebt weinig vrije tijd voor je zelf om je sociale
contacten weer op te bouwen en vaak geen geld om
uit te gaan. Ik heb drie maanden zitten janken en
jammeren nadat mijn ex wegging en toen was ik mezelf
zat. Ik merkte dat ik m'n vrienden met die houding
wegjoeg en dat wilde ik niet; dus ben ik naar het
maatschappelijk werk gegaan om mezelf weer op de
rails te krijgen. Vanaf dat moment ging alles beter.
Ik vond passend werkt, een beste (vrije) vriend
bleek naast steun en toeverlaat meer in mij te zien
en met een glas wijn op dacht ik op een gezellige
avond, waarom niet, hij is eigenlijk de leukste
vent die ik ken. Dat is de leukste liefde van m'n
leven geworden, hij heeft me er weer bovenop geholpen
en we zijn nu bijna 8 jaar getrouwd. Ik beklaag
me niet, ik ben er beter uitgekomen.De kinderen
hebben hun draai gevonden, maar er wel blauwe plekken
van op hun ziel overgehouden. Ik heb me op kunnen
werken naar een leidinggevende functie en nu werk
ik weer wat minder, omdat het niet meer zo hard
hoeft, maar ik zorg ervoor dat ik financieel altijd
onafhankelijk van wie dan ook blijf en dat terwijl
mijn huidige man zo graag voor mij wil zorgen. Maar
mijn keuze respecteert hij.
TINEKE
GEWELD
Zelf
zit ik nog midden in een scheiding, die met veel
geweld gepaard gaat. Dit heeft zelfs tot uithuisplaatsing
van man geleid. Het is erg belangrijk dat er gebruik
gemaakt kan worden van professionele hulp. Helaas
is hier in Nederland een tekort aan. Wat sociale
contacten betreft ben ik het eens met Lissy Terhell.
Zorg in je huwelijk voor eigen vrienden. Hier heb
ik zelf veel steun aan. Voor mij komt het moeilijkste
nog, omdat ik graag wil begrijpen waarom iemands
persoonlijkheid zo kan veranderen van gelijkmatig
naar agressief. Daar werk ik momenteel onder deskundige
begeleiding aan. Het moeilijkste voor mij aan de
hele situatie is, dat mijn man geen eerlijk gesprek
wil voeren. Tegen iedereen beweert hij iets anders.
Ik blijf echter positief en ga ervan uit dat hij
een keer tot inkeer komt en mij gesprek gunt. Uit
alle het negatieve zal zonder enige twijfel een
positieve situatie voortkomen.
AMBER
BAND
Afgelopen
oktober heeft mijn vrouw besloten dat ze op deze
manier niet verder wilde gaan, en besloot voor ons
dat het afgelopen was. Er was echter geen breuk
in onze vriendschap. Wij waren 10 jaar samen, waarvan
6 jaar samenwonend, en 5 jaar getrouwd. Uit ons
huwelijk zijn twee kindjes geboren. Een dochter
van bijna 4 en een zoontje die net 1 is geweest.
Ondanks het diepe verdriet dat we elkaar in deze
periode hebben aangedaan hebben wij een uiterst
fijne band overgehouden. In deze periode staan familie
en vrienden met alle adviezen klaar, dat is tevens
met hun mening maar daar koop je niks voor want
alles moet je zelf doen en meemaken. Talloze mensen
hebben aangegeven dat we twee advocaten hadden moeten
nemen, maar dat ging ons te ver, we hadden elkaar
al te veel gekwetst dus besloten we dit samen te
doen op een correcte manier zonder inbreng van anderen.
Op zich begreep de familie en schoonfamilie het
een beetje, maar de enige die het niet begreep en
het ook niet zal doen is mijn vader. Het heeft hem
diep en intens gekwetst. Een hele periode heb ik
me eenzaam gevoeld, want mijn vrouw was de persoon
die me maakte tot wie ik was, ze stond voor me,
achter me, naast me. Ze was een groot deel van me.
Toen dit ineens weg was, heb ik me zielsongelukkig
gevoeld. In het eerste ouderweekend heb ik ook zelfs
getwijfeld aan mijn ouderschap of ik het wel kon,
maar gelukkig was het maar een moment. In deze periode
ben ik gaan beseffen wat we hebben gemist. In de
tweede maand nadat we uit elkaar gingen heb ik contact
gelegd met diverse mensen, via internet, maar ook
met collega's. Hier heb ik veel steun aan gehad.
En nu de scheiding wordt afgerond heb ik weer een
beetje geluk gevonden. Een nieuwe vriendin en ja,
ook via het internet. Maar ja, allebei een beetje
met een achtergrond en angst om je helemaal te geven.
Maar dat is iets waar we aan gaan werken. En ook
dat is een nieuwe stap in mijn leven, zoals zoveel
stappen die ik alleen heb moeten zetten na de breuk.
En de band met mijn ex is nog goed, we zijn en blijven
er voor elkaar als er iets is. Dus misschien horen
wij ook wel bij die groep die ook na hun scheiding
goeie vrienden blijven. Want per slot van rekening
hebben wij ook twee kleintjes die we moeten opvoeden,
al is het zonder elkaar. En zij hebben er zeker
niet voor gekozen.
DENNIS
ONTSLAG
Met
interesse heb ik uw artikel in De Telegraaf gelezen
over scheidingsleed. Dit is terdege waar, vooral
het leed dat kinderen en naaste familieleden ondervinden
hierdoor is groot. Om bij mezelf te blijven, ik
ben drie keer getrouwd geweest met dezelfde man,
dus dit komt niet alleen maar voor bij filmsterren.
De reden van echtscheiding in de twee vorige keren
laat ik nu achterwege, u moet alleen van mij maar
aannemen dat ik geen ontrouw, diefstal, geen gat
in mijn hand en al die redenen heb begaan die een
scheiding kunnen rechtvaardigen. Meer het onrustige
karakter van mijn echtgenoot die met schorpioen
als sterrenbeeld lief is, maar een egoïstische
karaktereigenschap heeft. Gepaard gaande met een
zak geld en een eigen bedrijf en de cirkel is rond.
Je zal denken, dan moet je het toch zeker voor een
derde keer niet aangaan. Ik weet het: stom, stekeblind,
niet uit te leggen zeker als je weet dat door het
derde huwelijk ik dierbare vrienden ben kwijtgeraakt
die hier niet meer achter konden staan. Nog maar
te zwijgen van mijn familieleden die ondanks mijn
keuze mij in alles gesteund hebben. Onze twee zonen
verdienen hiermee een gouden stoel in de hemel die
dit voor de derde keer mee moeten maken. Uitleggen?
Nee, dat is voor mij naar mensen toe niet meer mogelijk
dus dat laat ik achterwege. Dan kom ik op uw verhaal
terecht, scheiden is lijden en hoe doe je dat voor
je zelf na drie keer en wat kan de reden zijn voor
deze breuk? Precies de reden die u aangeeft in uw
artikel, namelijk je eigen vriendenkring opbouwen
in een relatiesfeer. Ik heb ontslag gekregen als
vrouw en echtgenoot omdat ik meer tijd doorbracht
en aandacht gaf aan mijn sociale verplichtingen
als vrijwilligster in de kerk, museum en koorzang.
Het eten stond niet meer op tijd klaar en ik was
een gelukkig mens die voor de eerste keer zonder
manlief een eigen netwerk ging opbouwen in een nieuwe
plaats vol met nieuwe mensen en voer daar wel bij.
Man niet gelukkig, wat ik zag gebeuren maar deze
keer vond ik mijzelf belangrijker dan de problemen
die hij hiermee had. U moet begrijpen dat mijn man
om 04.50 uur de deur uitgaat naar zijn werk en om
18.00 uur weer naar huis toe komt. Hij had mij niet
nodig, alleen om zijn huis schoon te houden, eten
te koken, was te doen en lief te zijn naar hem toe
wanneer hem dat zo uit komt. Dat hijzelf ook een
onderdeel was in dit huwelijk met verplichtingen
naar mij toe kwam niet bij hem op.Hij verdiende
het geld om mij gelukkig te maken en dat was genoeg,
ik woonde in een mooi huis, Mercedes voor de deur
en geld in mijn zak en verder moet al dit dienen
om hem gelukkig te maken. En dan het eten niet op
tijd klaar en maar uit gaan eten (waar het trouwens
heel gezellig was) alleen omdat mevrouw blij wilde
zijn dan kon natuurlijk helemaal niet. Weg ermee,
pa vertrok naar een hotel waar hij op zijn wenken
bedient wordt en liefde zoekt hij dan wel als dat
zo uitkomt. Hier kom ik op het artikel terug waar
u over schrijft. De tol voor een eigen netwerk aan
vrienden in een relatiesfeer heb ik dus betaald.
En geloof mij maar: deze scheiding gaat mij zeker
niet makkelijk af vooral het leed dat mijn kinderen
en familieleden hierdoor ondervinden, maar voor
mij is een ding duidelijk geworden: ik ben gaan
houden van mijzelf met al mijn tekortkomingen. De
warmte en liefde die ik ondervind met mijn kinderen,
familieleden en het netwerk aan vrienden en sociale
bezigheden geven mij invulling in het leven, die
mij meer waarde toekennen dan mijn echtgenoot. Het
gevoel dat ik kreeg van 'ik kan geen goed meer doen
naar mijn man toe' gepaard gaande met een schuldgevoel
over hoe ik leef, heb ik afgeworpen en in de prullenbak
gegooid als niet meer belangrijk. Ieder mens moet
zelf afwegen wat hij of zij belangrijk vindt in
het leven. Voor mij is het gelukkig zijn met jezelf,
familieleden/vrienden en als het kan met je relatie
in een evenwicht waarin ieder individu zichzelf
mag zijn. Als hiervoor betaald moet worden in de
vorm van een stukgelopen relatie moet je jezelf
de vraag stellen: wie is degene die dit van je eist?.
Respect en houden van jou kun je volgens mij nooit
eisen. Alleen jezelf gelukkig prijzen dat zo'n persoon
in je leven is en jij de warmte mag voelen die deze
persoon uitstraalt. Gewogen en te licht bevonden,
het zij zo.
HANNIE
SCHRIJER-ZANDVLIET
HOMO
Ik
was achttien jaar gelukkig getrouwd, met twee kinderen
van, toen, 16 en 17 jaar oud, toen op een dag een
vriendin aan mij vroeg of ik er wel eens gedacht
had of mijn man homo zou kunnen zijn. Dit bracht
bij mij een schok teweeg, een maand heb ik nagedacht
en daarna had ik de moed ('s nachts om 04.00 uur,
toen we vreselijk waren doorgezakt) om een soort
beschouwing mijnerzijds van ons huwelijk te geven
en te eindigen met de woorden: 'Zeg jij nu eens
wat je voelt.' Waarop mijn man antwoordde: 'Dat
kan ik niet zeggen.' Waarop ik antwoordde dat er
niets was dat hij niet kon zeggen. Eerst vroeg ik
hem of hij een ander had, waarop hij nee schudde.
Daarna vroeg ik hem op de man af of hij misschien
homo was. Hij knikte ja en de wereld stond stil
en stortte binnen twee minuten volledig in. Als
moeder denk je alleen maar aan je kinderen. Hoe
het voor ze zal zijn, wat hun vriendjes zullen zeggen,
hoe je het ze moet vertellen en hoe graag je ze
het zou willen besparen. Het was een nachtmerrie
en dat is het gedeeltelijk nog steeds. Wij drieën,
de kinderen en ik, hebben nog steeds het gevoel
dat wij aan de verkeerde soap meedoen. Maar ja,
het is niet anders. Mijn zoon heeft zijn vwo-diploma
inmiddels gehaald, mijn dochter haar havo-diploma
en ik heb inmiddels nagenoeg mijn rechtenstudie
afgerond. Dus al met al hebben we hard gewerkt.
En wat hebben we eindeloos veel gepraat, gehuild,
geschreeuwd, geruzied, maar wat hebben we nu een
fantastische band. Als ik het overigens heb over
'we', dan bedoel ik daar niet mijn man mee, want
die is vanaf het moment dat hij uit de kast kwam,
veranderd in een harde, narcistische man die niet
anders doet dan de kinderen kwetsen en mij het licht
in de ogen niet gunt. De kinderen laat hij voortdurend
bungelen of ze wel of niet financieel geholpen worden.
Hij heeft al een aantal keren gedreigd dat hij niet
meer zal betalen als de kinderen 21 zijn en de wettelijke
plicht dus wegvalt. Alsof je als vader geen morele
plicht hebt, zeg, en dat verandert echt niet als
je homo bent. Als je het niet hebt, dan houdt het
op, maar als je een aantal keren miljonair bent
en je je kinderen niet wilt helpen na wat je ze
toch al hebt aan moeten doen, dan ben je gewoon
een grote egoïst! Vanaf het moment dat mijn
man homo bleek te zijn, en hij met zijn nieuwe partner
ging wonen, die hij al vier jaar bleek te hebben,
veranderde hij. Eigenlijk wilde hij niet eens meer
weten dat hij ooit een gezin had gehad. Als u nu
denkt dat dit een soort tweederangs familie is,
dan heeft u het mis. De moeder van mijn ex-man was
burgemeester en mijn ex-schoonvader was professor
en directeur van een academisch ziekenhuis. Een
uitstekende familie dus. Maar blijkbaar zegt dat
niets, want ingaand op de relatie met de schoonfamilie,
kan ik u zeggen, dat ik gedurende twintig jaar op
een hele normale wijze, zonder ruzies, meedraaide
in de familie en vanaf het moment dat mijn man ervoor
uitkwam dat hij homo is, heb ik tot op de dag van
vandaag (drieënhalf jaar later dus) nooit enig
taal of teken van mijn zwagers of schoonzusters
ontvangen. Ik had drie zwagers en drie schoonzusjes.
Eén schoonzusje schreef mij twee regels nadat
ze het gehoord had, dat ik altijd contact op kon
nemen met hen als ik daar behoefte aan had. Verder
geen woord, geen telefoontje, geen bloemetje, geen
briefje... helemaal niets. Niet alleen ik niet,
maar ook de kinderen niet. Hoe kun je iemand zoiets
aandoen. U begrijpt wel, inmiddels hoeft het ook
niet meer, maar wat konden we een beetje steun goed
gebruiken en wat hebben we een nare tijd gehad.
Van mijn man heb ik nooit meer iets gehoord, geen
teken van medeleven, helemaal niets. Mijn vraag
is, zou ik in het verkeerde kringetje hebben verkeerd,
of is de samenleving zo hard geworden, dat ieder
mens het maar lekker zelf uitzoekt?
ANONIEM
WARMTE
Getrouwd
21 februari 1976 met vrouw geboren d.d. 25 januari
1940. Zoon geboren op 23 juli 1976 en dochter op
30 september 1979. Op aandrang van o.a. vier huwelijkstherapeuten,
huisarts en mijnheer pastoor scheidingsprocedure
in werking gesteld in mei 1987. In het kader van
voorlopige voorzieningen in november 1987 de deur
uitgegaan. Scheiding uitgesproken in juli 1988.
In juli 1988 kreeg ik van één van
mijn zwagers te horen dat ik ervan uit moest gaan
dat het contact met mijn kinderen tot het minimale
beperkt zou gaan worden. En dat terwijl ik op 4
km afstand van de echtelijke woning, waarin mijn
kinderen met hun moeder waren gebleven, een woning
had gekocht. In november 1988 werd mijn werk verplaatst
van Zwolle naar Groningen.
Mijn
kinderen heb ik op 4 en 18 december 1988 een paar
uur op bezoek gehad op mijn tijdelijke adres in
Groningen. Daarna niet meer, omdat de kinderen het
zogenaamd niet meer wilden. Van twee maatschappelijk
instanties in Kampen heb ik brieven ontvangen dat
de moeder geen medewerking wil verlenen aan een
betere omgangsregeling. Ook op een schrijven van
de dominee dat het in het belang van de ontwikkeling
van de kinderen is dat zij contact met mij blijven
houden, wilde de moeder niet ingaan om medewerking
te verlenen. De dominee kreeg wel een uitgebreid
schrijven van zeven A4'tjes met belastende argumenten,
met het uitdrukkelijk verzoek mij van de inhoud
niet in kennis te stellen. Van haar heb ik meerdere
brieven ontvangen dat ik manisch-depressief zou
zijn en dat ik ruzie maak met eenieder die het niet
met mij eens is. Mijn twee zwagers, die mij het
meest tot echtscheiding hebben gestimuleerd ("Wij
hebben voor jullie trouwden genoeg ellende met haar
beleefd"), werden door hun drie zussen onder
druk gezet om te kiezen: óf voor hun familie
óf voor hun zwager. Zij kozen dus voor hun
familie. Ondanks de brieven van meerdere instanties
die in het belang van de kinderen op een scheiding
van ons hebben aangedrongen, wordt mij dat door
mijn eigen familie kwalijk genomen. De lasterpraatjes
(die doen denken aan uw vorige item, List en Bedrog)
van mijn ex worden door mijn broer en zus, met wie
ik tot mijn scheiding een goed contact had, gevreten.
Mijn schoonzus, die mij in mei 1980 overleden moeder
bij en na haar leven heeft verketterd, zag na mijn
vertrek haar kans om met mijn ex tegen mij te gaan
samenspannen. Bij mijn schoonzus herken ik veel
van het syndroom van Münchhausen by Proxy.
Haar jongste twee kinderen heeft zij ernstig verwaarloosd.
Bij het overlijden van mijn vader, in oktober 1992,
was mijn ex genodigde, haar naam was ook vermeld
op het overlijdensbericht. Bij de begrafenis van
mijn vader was ik dus NIET aanwezig. Zou ik er wel
geweest zijn, dan waren mijn kinderen bij hun moeder
gebleven. Mijn zus heeft zich door de mooie verhalen
van mijn ex laten meeslepen. 3 december bezocht
ik haar met bloemen op haar 65e verjaardag, maar
ik was niet welkom. De houding van mijn familie
is koren op de molen van mijn ex en werkt door naar
mijn kinderen. Sinds juli 2000 komt mijn dochter,
zij is onderwijzeres op een basisschool in Kampen,
weer bij mij. Zij vertelt mij dat haar moeder hen
altijd heeft gestimuleerd om naar mij toe te gaan.
Zij heeft in Groningen meerdere vriendinnen wonen,
komt alleen in de schoolvakanties bij mij. Dan zijn
wij zo'n 3 tot 4 uur bij elkaar. Helaas heeft zij
nog geen nacht willen overblijven opdat wij elkaar
beter kunnen leren kennen. Het contact blijft oppervlakkig
en ervaar ik als broos. Het laatste contact met
mijn zoon dateert inmiddels van 18 december 1988.
Mijn zoon heeft een heao-opleiding afgerond en woont
ook in Kampen. Graag zal ik zien dat het contact
met hem wordt hersteld. Zijn vriendin studeert in
Groningen, mogelijk dat zij hem weet aan te sporen
voor mijn dood het contact te herstellen. Het blijft
afwachten. Eerst in 1990 had ik weer een (katholieke
en één jaar jongere) vriendin, met
haar had ik zeven maanden een relatie. Mijn familie
zweeg haar en mij dood. Na deze vriendschap had
ik vier jaar (1991/1994) een relatie met een één
jaar oudere vrouw van christelijk gereformeerden
huize. Met beide dames en hun familie heb ik nog
steeds een heel hartelijk en warm contact. Sinds
1997 heb ik een relatie met een vier maanden jongere
vrouw van katholieken huize. Haar heb ik leren kennen
in een activiteitengroep met wie wij minstens eenmaal
in de maand gezamenlijk iets ondernemen. Van deze
groep maken ook twee van mijn oud-collega's (beiden
prettig gestoord) deel uit. Ook van mijn vriendin
en haar familie ontvang ik veel warmte en liefde.
GERRIT
WEIJS
WAARSCHUWING
Scheiden
is zeker lijden! In 1985 heb ik reeds hulp aan uw
krant gevraagd. Maar toen was er geen belangstelling.
Vond ik heel jammer, omdat ik dan misschien niet
zo teleurgesteld zou worden, er misschien mensen
waren geweest die mij konden helpen. Om een heel
lang verhaal kort te maken, mijn verhaal in telegramstijl,
in de hoop dat u er wijs uit wordt.Juni
1970 getrouwd, met de man van mijn dromen. Maar
hoe kan iemand zo veranderen? 1970: geen huis. Drie
jaar gratis bij mijn ouders ingewoond. Sparen, sparen
voor een huis. 1973: zoon geboren. Huis, flatje,
huur. Vader alles verbouwd en wij ingericht. Toen
werd mijn man werkloos. Kon niet overweg met bazen,
wist alles beter. Ik had geen baan meer. Vond 'ie
niet nodig. Ik hoorde thuis. 1975: dochter geboren.
Mijn man kreeg de kans voor zichzelf te beginnen.
Met financiële hulp van mijn ouders een bedrijf
gestart. Terugbetalen komt wel. 'Als wij oud zijn,
zorg je maar voor ons.' Wij woonden op vierhoog.
Voor kleine kinderen niet ideaal. Maar mijn ouders
waren bereid om een buitenhuisje (tuinhuis) voor
ons te betalen. Negen jaar van april t/m september
feest. 1982: komt er een gelegenheid om een prachtig
huis te kopen, nieuwbouw. We konden ons geluk niet
op. Weer hebben mijn ouders met zeer groot bedrag
bijgestaan, hoefde de hypotheek niet zo hoog. We
hadden nog niet eens de sleutel van het nieuwe huis
of ik kwam erachter dat mijn man diverse malen was
vreemdgegaan. Verdriet, maar ik deed net of mijn
neus bloedde, gaat wel weer over.
Manlief
werkte (hard?), wilde met vakantie. 1983: maar we
hadden geen cent, diverse schades en total loss
met bedrijfsauto's. Alles wat we hadden, zat in
het huis, ook de verkoop van het tuinhuis. Hij ging
alleen met tent naar Frankrijk. Met z'n tweeën
bleek dus, zijn vriendin, 16 jaar, Surinaams. Voor
mij begon het toen een hel te worden. Ben gaan werken,
paar uurtjes uitzendbureau om te trachten wat extra
te hebben.
1984:
manlief zag het in Nederland niet meer zitten. Ging
samen met een collega naar de Antillen om te kijken
of ze daar een bedrijf konden opzetten. Als dat
zou lukken, zouden wij opnieuw kunnen beginnen.
Hij had beloofd zijn vriendin niet meer te zien.
Maar wat bleek, zij was zeer vasthoudend. Ook zij
was naar de Antillen, zijn collega had het niet
meer, wist van niks, vond het zo erg. Toen manlief
terugkwam, heeft 'ie met zijn vriendin drie maanden
in het huis van zijn ouders gewoond. Om te kijken
of het wel ging, want ze was nog zo jong. Zijn ouders
zaten op de camping.
Na
drie maanden kwam 'ie terug. Hij wilde weer met
mij en de kinderen verder. Kinderen blij, ik blij.
Maar het ging niet. Zijn vriendin belde, viel ons
steeds lastig. Ben op een avond naar haar ouders
gegaan. Die wisten niet dat hij getrouwd was en
kinderen had. Vonden het ook niet leuk dat hun dochter
een vriend had die 20 jaar ouder was. 26 nov. 1984
brak de hel los. Ik heb 's morgens zijn thee, brood
en lunch gemaakt. Hij ging naar zijn werk. Kinderen
naar school. Ik naar mijn werk. Hij zou de kinderen
's middags opvangen. Toen ik thuiskwam om 17.00
uur, zaten de kinderen voor de deur, in het donker,
koud. Deed de deur open en wat ik toen zag! Het
halve huis was leeg. Alles dat was nieuw en enigszins
waarde had, was weg. Tot de lampen aan toe. Ik was
verslagen. Schoonouders gebeld, wisten zogezegd
van niets. Wilden ook niets meer met ons te maken
hebben, vond het veel te moeilijk, wilden er niet
tussen zitten. Mijn vader heeft toen andere sloten
op de deuren gezet. Daar zat ik, duur huis, hoge
kosten, twee dagen werk, twee kleine kinderen. 1985:
kreeg ik baarmoederkanker. Door het vreemdgaan van
mijn man, heeft de dokter gezegd, dat zeer zeker
de oorzaak was. 1986: nogmaals een operatie, voor
de kinderen een hel. Werk gevonden, veel hulp van
buurtjes. Vrienden van toen zag je niet meer, er
kon niet meer gegeten en gedronken worden. Daar
had ik het geld niet voor. Altijd zelf alle kosten
betaald. Nooit een cent alimentatie gekregen. 1986:
juni werd de scheiding uitgesproken. 1999: de boedelscheiding.
Het huis waar mijn ouders woonden, dat zij in de
jaren '60 kochten en op mijn naam zetten, kreeg
hij gratis en voor niks. Ik het huis dat ik dus
zelf al die jaren had betaald. Ik moest hem bijbetalen
omdat het huis meer waard was. Het verhaal is nog
veel langer, maar het is te veel om zomaar even
op te schrijven. Mijn dochter is heel ziek geworden,
diverse keren geprobeerd zelfmoord te plegen. Heeft
een huidziekte en bindingsangst. Alle instanties
mee afgelopen. Mijn zoon is heel erg teruggetrokken,
kan het ook niet aan in het leven, is depressief
en eenzaam. Durft ook geen relatie aan. Zelf ben
ik in 1992 hertrouwd, op huwelijkse voorwaarden
dit keer. Maar het blijft pijn doen, vooral omdat
de kinderen nog steeds lijden. Scheiden doet echt
levenslang lijden. Bij ons in ieder geval wel. Ook
voor mijn ouders is het een hel geworden. Zij zagen
alles waar zij zo hard voor hebben gewerkt in handen
van een vreemde terechtkomen, terwijl hun dochter
het arm had, hun kleinkinderen niet konden krijgen
wat ze moesten. Hun oude dag was naar de bliksem,
mijn vader is gestorven. Mijn moeder leeft van een
enkel aow'tje. Gelukkig heb ik het financieel nu
niet meer arm, ook niet rijk, maar kan haar en mijn
kinderen af en toe nog eens verwennen. Maar de pijn
zal altijd blijven. Ik ben bezig mijn verhaal in
boekvorm te krijgen, maar zelf ben ik niet zo goed
in schrijven, dus of het ooit uitgegeven wordt?
Als ik het maar om anderen te waarschuwen. Trouwen
op huwelijkse voorwaarden. Regel alles, ook al vertrouw
je het nog zo. Ja, voor de zekerheid.
MW.
M. SPAANS
KOUDE
DOUCHE
Als
Lissy Rerhell niet net haar doctorstitel had verkregen,
was mijn scheiding beslist interessant geweest voor
haar studie. Na 36 jaar, in mijn ogen een redelijk
goed huwelijk, uiteraard met de gebruikelijk perikelen,
besloot mijn ex-vrouw er een punt achter te zetten.
Zonder ooit een dergelijke gedachte te hebben geuit,
enkele dagen later was de vogel gevlogen. Nu, na
een klein jaar een totale chaos te hebben doorgemaakt,
is het artikel volkomen juist. Je verliest een groot
deel van je vrienden en bekenden. Merkwaardig, zij
kiezen voor één, dit heeft mij buitengewoon
verbijsterd en pijn gedaan. Velen hebben nooit meer
iets van zich laten horen, een belletje was toch
het minste geweest. Ook juist, de contacten met
de schoonfamilie: over en uit.
Wat
blijft knagen, is het niet kunnen afmaken van het
huwelijk na zoveel jaren, niet zozeer het vertrek/verlies
van de ex, meer onmacht, mislukt leven, weggegooide
jaren, alles voor niets geweest. Met 66/59 jaar
is de toekomst, na een klein jaar, nog niet van:
ik ga ertegenaan, ik maak er nog wat van. De ijskoude
douche is nog even koud. Wel in het gelukkige bezit
van enkele 'getrouwen', zij zullen het tij doen
keren.
PETER
GEIRNAERT
LAAIEND
Scheiden
is lijden? Zeker weten!!! Voor mij bestaan er geen
'goede' scheidingen. Sommige mensen zeggen wel:
mijn scheiding is goed verlopen, om er dan nog een
hele tijd over te praten, ook al is het dan al ik
weet niet hoe lang geleden. Mijn scheiding is nu
5½ jaar geleden en ik sta er mee op en ga
er mee naar bed. Als iemand tegen mij zegt: och,
dat slijt wel, mijn scheiding ben ik al vergeten,
dan is mijn antwoord: helemaal niet, want het is
het eerste waar je over begint. Korte versie over
mijn scheiding (ik kan er een dik boek en bestseller
over schrijven). 30 jaar getrouwd, in Nederland
een eigen bedrijf gehad, verkocht, alles in Nederland
weggedaan en voor 15 jaar geleden geëmigreerd
naar Spanje, inclusief onze twee kinderen, zoon
en dochter.
Na
een rustige periode weer de draad opgepakt, meer
om de kinderen op het paard te helpen. De satelliet-tv
brak door. Daar hebben we op ingehaakt. De zaak
kwam te heten Blankenstein Satellite Systems. Eén
van de eerste hier aan de kust en al snel echt bekend,
uiteraard vooral bij de Nederlanders. Een familiebedrijf
dus. Dochter sprak vloeiend Spaans, zoon was handig
en klom de daken iets soepeler op dan zijn vader.
Ons geld in Nederland verdiend, ging er in. We waren
een voorbeeldgezin, vul maar in. Totdat... inderdaad
totdat... hij (zoals hij zegt) de vrouw van zijn
leven ontmoet. Zo'n type die hier is komen wonen
gewoon op jacht naar een betere toekomst. Hij was
niet haar eerste slachtoffer, maar hij ging er in
met boter en suiker. Wij zeggen: hij heeft mijn
verleden, mijn heden en mijn toekomst, de toekomst
van zijn kinderen en zijn kleinkinderen letterlijk
en figuurlijk verneukt. Ik nog steeds denkend dat
hij, zoals ik verdiend had, eerlijk met mij zou
delen, was fout. Hij ging in Nederland scheiding
aanvragen. Daar hadden we niets meer, dus verdeling
moest in Spanje plaatsvinden. Over het schoremzooitje
van advocaten wil ik het niet eens hebben, het gaat
om geld en niets anders. De rechter (ik jubelde
dat het een vrouw was), dat vuile smerige rotwijf
heeft mij de nek omgedraaid. Ze vroeg op de zitting
waarom hij in Nederland wilde scheiden en hij gaf
eerlijk antwoord, omdat hij niet wilde delen. En
de rechter sprak de scheiding in Nederland uit.
Tot op de dag van vandaag vervloek ik haar.
Hij
heeft toen alles op de naam van die fijne vriendin
gezet. Zij wist de trucjes en zo gebeurde het. De
kinderen werden de winkel uitgeflikkerd zonder salaris
(mijn zoon had inmiddels een gezin), hij heeft met
geld (mijn geld) God weet wie allemaal omgekocht,
ergo, ik ben gewoon alles kwijt. 15 jaar geen aow
meer betaald, was niet nodig, we hadden genoeg.
Hij heeft dus genoeg, ik heb niets meer. Volgende
maand word ik 65 en moet het doen met 650 euro in
de maand. Pensioen? De pensioenregeling die wij
tijdens onze arbeid in Nederland hadden opgebouwd,
heeft hij een maand voor de scheiding afgekocht.
De enige genoegdoening is dat hij ook zijn eigen
pensioen heeft afgekocht en in het nieuw gebouwde
huis heeft gestoken, wat uiteraard op haar naam
staat. Ik wacht op de dag dat ze hem een grote schop
geeft. Maar onderhand. Wat is er dus in mijn leven
veranderd? Na een leven van kei en keihard werken,
dag en nacht, met de bedoeling om 'straks' daarvan
te genieten, is niets meer over. Dat hij alles van
mij af heeft gejat, samen met dat stuk vergif waar
hij mee woont, dat is iets waar ik dagelijks aan
denk. Na 5½ jaar kan ik er nu over praten
zonder te huilen. Vaak doe ik dat nog wel stiekem
in mijn bed. Het positieve van deze geschiedenis
is dat ik nu pas inzie wat een egoïstische
klootzak hij altijd was, wat inhoudt dat ik mij
nu prettig voel bij alles wat ik doe, omdat IK het
nu uitmaak en zijn commentaar er niet meer is. Mijn
vrienden heb ik allemaal gehouden, mijn sociale
contacten zijn zelfs toegenomen. Nu is mij pas duidelijk
wat voor een hoerenloper hij was (tegenwoordig wel
een onderwerp in Nederland, of je daar trots op
moet zijn of niet). Ik heb mijn kinderen en kleinkinderen
en die kan hij met geen geld kopen, zelfs niet onder
druk van die hoer van hem. Mijn kinderen hebben
afstand van hem genomen en zien hem nooit meer.
Ik dus ook niet. We wonen hier nu wel in dezelfde
plaats, maar het is hier vrij groot en ik zie hem
zodoende nooit (gelukkig). Want ik ben nog steeds
zo, dat als hij voor mij staat, schop ik hem dood.
Scheiden is lijden? Nou en of!!! En bij veel meer
mensen dan we ook maar denken. Als je zelf in het
schuitje zit, hoor je nog eens wat. Om te huilen
allemaal. Mijn schoonfamilie? Ik weet als de dag
van gisteren dat zijn ouders kennismaakten met mijn
ouders en op mijn vraag hoe mijn ouders over hen
dachten, zei mijn vader: het is jouw keus, maar
deze mensen hebben geen moraal. Wat had die man
gelijk!!!En als je ouder wordt, dan begrijp je steeds
meer dat psychologen zeggen dat je in je jeugd gevormd
wordt, en dat is maar al te waar. Die ex van mij
heeft een moraal van drie keer niks en dat wijf
van hem is net zo, zo niet nog erger. Wat ik en
mijn kinderen in de afgelopen vijf jaar hebben meegemaakt,
is met geen pen te beschrijven. Het is dat er uiteraard
veel mensen getuige van zijn geweest, een vreemde
zou mij niet geloven. Nooit een cent alimentatie.
Altijd hoor ik: maar dat kán toch niet? Ik
zeg nu: alles kan, als je maar betaalt. Eén
grote corrupte rotbende is het zogenaamde recht.
Emancipatie? Ik veeg er mijn ... mee af. Ik vraag
mij altijd af als ik hoor dat een of andere idioot
iemand om zeep heeft geholpen, hoe ze zomaar een
bekende advocaat hebben om op de tv te roepen hoe
zielig de dader is. Ik heb zo'n advocaat niet, ook
niet een andere, want ik had geen geld. Het advocatenkantoor
Levensbach en Gerritsen had mijn zaak bij een advocaat
afgehaald en aan een snotneus gegeven die net was
afgestudeerd, maar wel voor dezelfde prijs als iemand
met ervaring. Duizenden guldens heeft mij dat gekost,
tot ik blut was, en toen kon ik verrekken.
U
begrijpt uit mijn brief dat ik nog steeds laaiend
ben over alles wat mij is aangedaan. Ik begin nu
pas een beetje de draad op te pakken. Volgende maand
mijn aow en ik kan weer zelfstandig functioneren.
Tip voor vrouwen die een man hebben die hen ineens
vertelt dat hij een nieuw leven gaat beginnen: ren
meteen naar een advocaat, want die schoft gaat het
maar om één ding en die types die
jouw man willen hebben, geven hun dat ene ding in
alle variëteiten, als er maar voor wordt betaald,
al stort zijn hele familie in elkaar. Mannen?! Voor
mij niet meer. Rechten voor een vrouw? Vergeet het!
Maar weet u, ik heb absoluut iets wat niemand mij
kan afnemen, ik ben hartstikke gezond. Zelfs met
alle ellende en af toe een Prosac ben ik erdoorheen
gerold. Iedere morgen word je vanzelf wakker en
iedere avond probeer je te slapen. Maar vergeten?
Nooit. Het is een stempel op je ziel, de vernederingen
die zo'n man je aandoet, je neemt het mee je kist
in. Scheiden doet lijden. En hoe. Ook de volwassen,
getrouwde kinderen. Als je hebt ingezet voor een
zaak die nu opgevreten wordt door zo'n mens, dat
doet zelfs zeer, ook al ben je jong. En tegen al
die stelletjes die zo nodig om niets willen scheiden,
wil ik zeggen: bedenk je, de ellende is veel groter
dan dat je ooit had gedacht. Zeker ook als er nog
kleine kinderen zijn, voorbeelden ten over. Alleen
als je geen kinderen hebt, er niets te verdelen
valt, dan zou het een goede scheiding kunnen zijn,
maar ook dan nog lopen ze met dat stempel van al
eerder getrouwd.
AGNES
DE SWART