telegraaf.nlDe krantLaatste nieuwsSportPriveDFTDigi






Vrouw en Relatie 
Reportages 
Uw mening 
Reageer 
WWW de Ware 
---
Uit de krant 
Voorpagina Telegraaf 
Binnenland 
Buitenland 
Telesport 
Financiële Telegraaf 
Archief 
ABONNEER MIJ 
---
En verder 
Autopagina 
Woonpagina 
Reispagina 
---
Ga naar 
AutoTelegraaf 
Reiskrant 
Woonkrant 
VacatureTelegraaf 
DFT 
Privé 
Weerkamer 
Headlines 
---
Kopen 
 Speurders 
ElCheapo  
---
Mijn leven 
Vrouw & Relatie 
AstroLink 
---
Contact 
Abonneeservice 
Adverteren 
Mail ons 
Over deze site 

     

Uw reacties op:Diep dal na scheiding

Deze pagina wordt de komende week dagelijks bijgewerkt.

Scheiden is lijden

U weet het wel te brengen. Zelfs de meest verveelde (e)ega slaapt er nog een nachtje over voor hij of zij de knuppel in het echtelijk hoenderhok gooit na het lezen van uw verhalen over scheiden. Want als één ding duidelijk is, dan is het wel dat het vriendschappelijk uit elkaar gaan een fabeltje is. De meeste echtelieden, ooit elkaar toch eeuwige trouw gezworen, vechten elkaar het huis uit als de liefde is bekoeld.


Illustratie:Dilys de Jong

"Je leven komt op zijn kop te staan", mailde Netty Wijnveen ons bijvoorbeeld. "In mijn geval werd ik eerst door mijn schoonouders gesteund, maar na drie maanden spraken ze al over hun nieuwe schoondochter. Terwijl ik toch 26 jaar lang hun schoondochter was geweest. Hij ruikt aan een jong bloemetje van 23 jaar terwijl hij zelf 42 is en wil een nieuw leven. O nee, de kwaliteit van zijn leven verhogen. En o ja: 'Ik ben met jou getrouwd om aan mijn moeder te ontsnappen. Zo is hij nu in de midlifecrisis met haar in zee gegaan om aan mij te ontsnappen."

Ook Philip kan maar moeilijk verkroppen hoe zijn leven is geworden na de scheiding. "In het artikel wordt gesproken over het sociale isolement waarin je terecht kunt komen. Eigenlijk krijg je dit opgedrongen: je moet alimentatie en/of een onderhoudsbijdrage voor kinderen en ex gaan betalen, de rechterlijke macht gaat er dan van uit dat je als gescheiden man wel van een minimum kunt leven, dit wordt (niet) netjes voorgerekend door de rekenmeesters van het Nibud. Uitgaan of een andere relatie iets te bieden hebben is er dan niet bij. Als je niet oppast gaat zelfs je nieuwe relatie mee betalen aan de onderhoudsbijdrage. Je oudedagsvoorziening moet ook nog worden gedeeld, leuk vooruitzicht voor die nieuwe relatie. Een nieuwe relatie? Ik heb niets te bieden dan schulden."

Schulden, een minderwaardigheidscomplex en geen vrienden. Het is geen prettig voorland wat de toekomstige exen te wachten staat. Ada: "Ik heb wel gezien dat de partij die niet voor de scheiding kiest het meestal het moeilijkst heeft met het opbouwen van een nieuw netwerk van vrienden en kennissen. Zij worden niet alleen in de steek gelaten door de partner, maar ook door zijn/haar familie en een deel van de vrienden/kennissen." En een anonieme inzendster schrijft: "Wat me wel heel erg is tegengevallen is dat de contacten die ik had met bepaalde vrouwen opeens wegvielen. Het voelde heel erg alsof dat ze bang waren dat ik nu als alleenstaande vrouw hun man zou afpakken of dat hun man geen zin had in etentjes met twee vrouwen aan tafel."

En toch overheerste er in al die ellende één belangrijk tegenargument. Alle eenzaamheid ten spijt; als het niet meer gaat, dan gaat het niet meer. "Mijn kinderen hebben ieder hun eigen leven en kiezen er voor te denken: mama redt zich wel, die heeft een fijn leven", bekent een anonieme inzendster. "En ik laat ze in die waan. Ze weten dat ik de feestdagen verschrikkelijk vind maar evengoed laten ze me wel alleen zitten met kerst. Het heeft dus geen zin om ze te laten weten dat ik eigenlijk erg eenzaam ben, ook al werk ik fulltime. Toch is deze eenzaamheid beter te verdragen dan de eenzaamheid die ik in dat vreselijke huwelijk had." Of, zoals Sonja Braber het kort en krachtig verwoordt: "Beter alleen alleen, dan samen alleen."

Uw reacties:

ONTVOERING

Nu circa 4 jaar geleden ben ik (man) gescheiden. De scheiding kwam voor mij totaal onverwachts. Uiteraard voelde ik wel iets in ons toenmalig gezin maar had aan een scheiding niet gedacht. Mijn ex-vrouw had destijds een voor mij vreemd gedrag, ze zocht namelijk contact met mannen in het buitenland (Italië). Ik was op dat moment nog getrouwd en vond dergelijke dingen zeer merkwaardig. Na enige tijd kwamen er talloze reacties binnen inclusief foto's. Daarna gaf mijn ex te kennen dat ze graag op vakantie zou willen samen met mijn zoontje naar Italië. Mijn zoontje was nog nooit in het buitenland geweest en mijn ex ook nagenoeg niet. De gezondheid van mijn kind was toen alles behalve in orde. Ik maakte me ongerust en zei tegen mijn ex dat ik liever niet had dat ze naar Italië zouden gaan. In een latere fase gingen we uit elkaar. Kennelijk had mijn ex nagenoeg alles voorbereid zonder daar mij van op de hoogte te stellen.

Ik stond nagenoeg van de ene op de andere dag op straat en kon amper nog wat zeer kleine eigendommen meenemen. Gelukkig was ik nog in het bezit van een garage om een auto in te stallen en daar kon ik vaak in slapen. Mijn eigen gezondheid was en is nu ook niet in orde met als gevolg dat ik ernstig ziek werd en in verschillende ziekenhuizen kwam te liggen. Ik kreeg hartklachten, blaasklachten en heb verschillende keren op de intensive care gelegen. Na mijn scheiding moest ik op zoek naar een advocaat, ik had totaal geen verstand van de advocatuur en nam desbetreffend persoon uiteraard in vertrouwen. Ik kreeg te horen dat ik een bewijs van onvermogen moest hebben, nu noemt men zoiets een Verklaring Omtrent Inkomen en Vermogen. Ik had nagenoeg geen cent meer dus was in de veronderstelling dat ik dat bewijs makkelijk moest krijgen. Ik kreeg het dus niet omdat ik nog in bezit zou zijn van mijn toenmalige garage, welke ik in een later stadium moest verkopen om de rekening van mijn advocaat te kunnen betalen. Ik kreeg al gauw door dat mijn advocaat mij belazerde, hij rekende te veel zag ik. Talloze keren ben ik op het zogenaamde dekenspreekuur geweest om mijn beklag te doen tegen mijn toenmalige advocaat. Deze werd toen destijds op het matje geroepen. Aan het eind van het verhaal heb ik mijn toenmalige advocaat moeten aangeven bij de politie op grond van verduistering van geld in dienstbetrekking. Uiteindelijk zou ik naar Luxemburg moeten gaan om daar verder te gaan.

Instanties als de Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdzorg, Loodsboot, enz. werken helaas niet zo als het zou moeten. Gelukkig ben ik nog in bezit van alle papieren uit die periode en kan ik bewijzen dat dergelijke instanties absoluut de kluit belazeren.

De rechten van een vrouw werken prima, een man heeft heden ten dage niets te vertellen. Stichting Dwaze Vaders werkt ook praktisch niet. Als een vrouw te weinig om wat voor reden dan ook alimentatie krijgt is er een stichting (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdrage) die opkomt voor de belangen van de vrouw maar voor de man bestaat er niets. Kennelijk wordt er gedacht dat hij zijn eigen boontjes wel kan doppen. Ik ben verder van mening dat wanneer een vrouw van plan is te gaan scheiden ze geen recht zou moeten hebben op alimentatie. Tenslotte wil zij niets meer met haar echtgenoot te maken hebben maar heeft dan kennelijk toch nog wel behoefte aan zijn zuur verdiende geld. Mijn zoon heb ik inmiddels, ondanks dat ik alimentatie betaal, 4 jaar niet gezien. Meneer de rechter, is dit de juiste manier? Ik noem het dan ook pure ontvoering. Als zoiets in het buitenland zou gebeuren, dan werden allerlei instanties opgetrommeld.

S. KORTEKAAS

STABILITEIT

'Diep dal na scheiding'... het wordt heel vaak belicht van de kant van de twee direct betrokkenen en hun kinderen. Begrijpelijk natuurlijk, maar nu van de kant van de ouders/schoonouders. Vier prachtige kinderen, huisje, boompje, beestje. Helemaal een perfect plaatje. Dan plotseling is daar een andere vrouw in het spel. Hoe en waarom proberen we niet eens meer te begrijpen, maar wat een kopzorgen over hoe het verder moet! Wat een verdriet! Wat mij opviel in het artikel was de vraag 'Keerde uw voormalige schoonfamilie zich van u af?' Het was bij ons juist zo moeilijk om een goede verstandhouding met de schoondochter en kleinkinderen te behouden! Wij waren immers de vijandige hoek. Onze zoon was er met een ander vandoor!

Je wil proberen iedereen en alles te begrijpen. Neutraal blijven, geen oordelen maken. Het is oorlog tussen die twee scheidende mensen, maar niet tussen ons en de kleinkinderen. Probeer dat maar zo te houden! Er wordt zoveel heen en weer geslingerd en de waarheid is soms ver te zoeken. Na jaren zijn ze er nog niet uit. Onze zoon zorgt financieel voor zijn ex-familie, maar ziet zijn kinderen niet meer. We hebben de domme dingen en hun consequenties allemaal voorbij zien gaan. Naar onze pogingen met goed (?) advies werd niet geluisterd. Je moet het met geduld en veel begrip maar blijven aanzien. Euforisch verliefde zoon aan één kant, gebroken, verdrietige schoondochter aan de andere kant. De kinderen en wij ertussenin. Toch blijft het HUN probleem. Alles wat je probeert om die twee op een lijn te krijgen faalt, en niet boos worden! Wij blijven open voor iedereen, maar vooral voor de kleinkinderen, want die hebben nog altijd opa en oma, al is papa weggegaan. Dat zal wat ons betreft nooit veranderen. Vakantie ieder jaar met ex-schoondochter en kleinkinderen, verjaardagen en bezoekjes heen en weer, het hele jaar door. Die stabiliteit is zo belangrijk voor ons. Het zal nooit meer perfect en harmonieus zijn op de manier dat het zou kunnen, maar we hebben het beste ervan proberen te maken. Nee, wij keren ons als schoonouders niet van onze ex-schoondochter af, zij blijft een goede moeder voor onze kleinkinderen en op deze manier zien we ze opgroeien. Met onze zoon hebben we net zo'n goed contact, het blijft alleen strikt gescheiden. Het is zijn keuze geweest en om de vrede met iedereen te bewaren zijn wij genoodzaakt om het zo gescheiden te houden. Natuurlijk is het soms erg moeilijk. Je zou het liefst alle leuke nieuwtjes over de hele familie met elkaar willen delen. Toch moeten we accepteren dat alleen WIJ daar behoefte aan hebben, dat hun keuzes anders zijn.

ALTIJD NOG OPA EN OMA

KINDEREN

Ook ik wil jullie wel vertellen hoe het mij is vergaan na de scheiding. Ben een vrouw van 57 jaar en tien jaar geleden is de scheiding uitgesproken, maar als ik nu terugkijk naar al die tien afgelopen jaren, kom ik tot de conclusie dat het nog steeds niet zo goed gaat. Veel verdriet, woede beheerst nog steeds mijn leven, want als je na 22 jaar huwelijk aan de kant wordt gezet als een zak vuil en ook nog al die jaren, later samen met de twee kinderen, geestelijk mishandeld bent, is het zo moeilijk om je leven opnieuw op te starten. Je bent zo beschadigd en over het vertrouwen dat je kwijt bent zullen we het maar niet hebben. Familie heb ik niet, is deels al overleden, ouders idem dito, met neven en nichten is er ook geen contact. Dus moet je het alleen uitzoeken.

De twee nu volwassen kinderen hebben het ook heel moeilijk gehad, dus met zijn drieën zijn we uit een diep dal geklommen, wat nu toch aardig lukt. Maar daar zijn zoals ik schreef tien jaar overheen gegaan. Tien jaar is niet niks. En daarbij te bedenken dat mij alles wat in die 22 jaar is opgebouwd, is afgepakt. Berooid kwam ik uit de scheiding en als je dat dan tegen die paar kennissen die je overhoudt zegt, komen ze gelijk met het argument dat je toch in gemeenschap van goederen bent getrouwd. Jazeker, maar als je ex-man zo sluw is en alles uit de kast haalt om jou een loer te draaien, doe je daar niks aan. Zelfs voor de rechter stond hij nog te liegen en als je dan van huis uit van je ouders zoveel waarden en normen hebt meegekregen, doet dat zoveel pijn. Nu springen nog de tranen in mijn ogen. Ook heb ik zelf de pech dat ik niet goed kon leren, dus geen opleiding heb, en ik ben nu afhankelijk van een magere alimentatie zodat ik alle zeilen bij moet zetten om rond te komen. Maar dan nog had ik denk ik ook niet kunnen werken omdat elke dag opnieuw een strijd is om verder te gaan. Wat nog het ergst is, is dat mijn ex-man in een huis woont dat een miljoen euro waard is en ik het moet doen met een schamel tweekamerappartementje. In het artikel hadden jullie het ook over vrienden. Natuurlijk had ik die ook wel, verschillende zijn afgehaakt en met een paar is er nog wel contact, maar ze begrijpen niks van de situatie waar je in zit. Als ze zelf 'gewoon' hun gezin nog hebben, vinden ze je alleen maar een zeur en moet het maar eens afgelopen zijn met je verdriet. Laat staan of ze je eens willen helpen als dat nodig is. Nee, nu ik nog steeds alleen ben, moet je het zelf maar uitzoeken. God zij dank heb een paar heel lieve kinderen die door het gebeurde het contact met hun vader hebben verbroken en nu ook weer op de goede weg zijn. Ik ben dankbaar voor de rust in ons leven. Want het was een hel. En dan kan je ook niet zomaar een nieuwe relatie aangaan, want een ding is zeker: alles wat in het verleden is gebeurd, hoop ik nooit meer mee te maken. Want dan is inderdaad een scheiding een lijdensweg. Dit was beknopt mijn verhaal, maar ik wil jullie bij dezen ook vragen om nog eens aandacht te schenken aan geestelijke mishandeling (in het verleden is daar wel eens een artikel in jullie krant over verschenen), want dat zit nog steeds in een taboesfeer.

M. M. KLEYHEEG

GRAPPEN

Ik ben een weduwe van 73 die zich geroepen voelt te reageren op uw artikel over scheiden in de Zaterdag Telegraaf. Ik ben natuurlijk ooit ook eens gescheiden en moet even kwijt dat het helemaal niet zo erg hoeft te zijn als iedereen roept. Hierbij dus mijn verhaal en goede raad. Welnu, pa besloot dus op zeker moment dat hij gelukkig wilde worden met een (veel) jongere juffrouw. Ik kan in dat geval iedereen aanraden niet te gaan jammeren of ruziemaken, maar maak grappen over zijn o zo serieuze voornemen. Mocht je zelf lijden, dat lijdt hij tenminste ook want dat vindt hij helemaal niet leuk. Kijk gelijktijdig diep in je hart, er is moed voor nodig, dat weet ik, en vraag je af of de betreffende figuur je liefde of wat ervoor doorgaat wel waard is. Nee dus.Wat is er dan nog van belang? Dat zijn: eventuele kinderen, status, geld en omgeving.Voor status koop je niks en is in andermans ogen nogal lachwekkend. Dan geld: wel belangrijk. Als je zelf een baan hebt, ben je goed af. Zo niet, dan moet je daar iets op vinden. Alles loopt altijd anders dan je denkt. Je schoonfamilie raak je kwijt, maar die had je vroeger ook niet. Hier en daar vallen kennissen af, maar so what, er komen wel weer nieuwe. Als je kinderen hebt, ga dan niet touwtrekken, pa mag het kind zoveel halen als hij wil. Als het mag, hoeft-ie niet zo nodig. Ikzelf heb eigenlijk best een leuke tijd gehad nadat ik gescheiden was, met een gezellige homo als buurman en geen gezeur en ergernissen meer. Kind vond het prima en we aten op tijden wanneer en wat we maar wilden en denken daar allebei nu nog wel eens heel plezierig aan terug. We waren wel arm, maar met een snertbaantje redden we het toch aardig en toen liep ik tegen een aardige en integere (ik wist niet wat me overkwam!) man aan met wie ik getrouwd ben. Geluk gehad kun je zeggen, maar je moet er wel voor openstaan en niet in een hoekje kruipen. Terugkijkend op het geheel kom ik tot de conclusie dat het feit dat pa zo nodig weg moest, heb beste was dat me (ons) kon overkomen. En, ik durf het haast niet te vertellen, maar ik heb tijdens die scheiding eigenlijk wel plezier gehad. Ik zou nog hele verhalen kunnen vertellen over hoe het allemaal toeging in dat gerechtsgebouw en hoe ik het klaargespeeld heb dat het mij zowel als mijn ex helemaal niks gekost heeft. Een beetje gevoel voor humor en jezelf niet al te belangrijk vinden helpen ook hoor! En nu ga ik nog een weekje op vakantie, voor het eerst sinds mijn man overleden is.

ELS WIJMA-WEISE

RECHT

Hierbij wilde ik reageren op uw oproep 'Scheiden doet lijden'. Mijn huwelijk was een ramp. Mishandeling, verkrachting, vier wurgpogingen enz. De kinderen werden net zo behandeld. Daarbij werd mijn dochter door incest ook nog jaren misbruikt. Verdere details zal ik u besparen, want het gaat tenslotte over de tijd na de scheiding. Ik heb alles alleen moeten doen. Van niemand steun. Ik stond altijd klaar voor anderen maar toen ik ze nodig had, was er niemand. De schoonfamilie liet me gelijk vallen. Ik was de schuldige want ik had mijn man de deur uitgezet en dat kon niet. Ondanks dat ze wisten hoe hij was, want dat had ik ze verteld. Die last moest je dan maar dragen. De kinderen lieten ze ook vallen. Ik heb een dochter, de oudste, en vier zoons.Min eigen familie wilde er ook niets mee te maken hebben. Mijn zus kon alleen maar roddelen en van mijn broers hoorde ik ook niets meer. Mijn moeder wilde zelfs niet dat ik nog spullen erfde als zij doodging, 'want als ik er dan niet meer was, dan gaat het naar jouw kinderen en die heten R.' (achternaam vader). En zo is het ook gebeurd toen ze acht jaar geleden overleed. Het is nu negentien jaar na de scheiding en de rechtszaken zijn ontelbaar geweest. Hij kan me nog steeds niet met rust laten. Hij had een goedbetaalde baan dus een goed salaris. Dus moest hij alimentatie betalen. Hij betaalde vaak niet. En ook voor de kinderen niet. Ook geen bijdrage in de studiekosten. Ik moest steeds naar de bijstand anders had ik geen inkomsten. Dus was er weer een rechtszaak. Als ik dan het geld weer kreeg moest ik de gemeente weer terugbetalen en dat was bruto. Vaak vroegen ze het dubbele terug. Ik kreeg veel schulden, ook doordat ik moest verhuizen en hij veel inboedel heeft meegenomen.Ik ben nog steeds niet van hem af, want ik blijf tot mijn dood aan toe afhankelijk van zijn pensioen. Na een rechtszaak in 2002 en de deurwaarder naar zijn huis heeft hij voor dat jaar betaald. Nu is het 2004 en ik heb voor de rest over 2003 tot nu toe niets meer gehad. Waarom besteden jullie daar niet ook eens een artikel aan?Vrienden bleven weg vanwege je ex-man. Ze waren allen maar nieuwsgierig naar de smeuïge feiten. De vrijheid is een heerlijk gevoel, maar die wordt overschaduwd door alle ellende in die negentien jaar die ik gehad heb. Ik heb zelfmoordneigingen gehad, mijn gezondheid is aangetast. Ik slik medicijnen voor het hart, voor mijn maag, voor de zenuwen. Ik moet zoveel eigen bijdrage van mijn aow betalen om via een rechtszaak weer aan mijn pensioen te komen, dat ik eigenlijk heb besloten om ermee te stoppen. Zoveel recht heeft een vrouw nu in Nederland. Ik heb veel verdriet, maar naar buiten toe altijd hartelijk en vrolijk.

MW. KROON

HAAT

Ik ben een vrouw van 54 jaar en ik heb uit mijn eerste huwelijk een dochter van 28 jaar die zelfstandig woont in en klein eenpersoonsappartementje. Ik was 25 jaar toen ik voor het eerste keer trouwde en ik was zwanger en na vijf jaar strandde dit huwelijk. Een van de oorzaken was het drankgebruik van mijn ex-man. Doordat al het geld opging aan drank, waren er veel ruzies, financiële moeilijkheden enz. Ik kon er niet meer tegen en mijn dochtertje leed er ook onder en na vijf jaar huwelijk ben ik gescheiden. Ik was 38 en mijn dochter 13 jaar toen ik mijn tweede man leerde kennen. Tijdens mijn eerste huwelijk verhuisden we van een flat naar een laagbouwwoning.Mijn tweede man was heel anders dan de eerste. Hij dronk niet, rookte niet. Hij heeft een eenmansbedrijf en werkte ook nog twee dagen in een ijzerwarenwinkel. Iedereen mocht hem, hij was rustig, behulpzaam, stond altijd voor anderen klaar. De eerste drie jaar was onze relatie goed en ook de verhouding tussen mijn dochter en hem was goed. We gingen ieder jaar met vakantie naar het buitenland, we maakten uitstapjes, gingen uit eten enz. Ik was depressief, slikte hiervoor tabletten en hij had begrip voor me en probeerde me uit de put te halen. In de loop van de jaren begonnen er toch scheurtjes te komen. Hij kon niet goed met geld omgaan en gaf veel meer uit dat hij binnenkreeg.Hij wilde aan de buitenwereld laten zien dat hij een zakenman was en dat hij alles kon kopen wat hij wilde, het nieuwste van het nieuwste. Een mooie wagen, mobiele telefoons, een computer, geluidsinstallatie, mooie inrichting van het huis Altijd betere en mooiere spullen dan de buren. Hij regelde zijn financiële zaken en hoewel ik hem tig keer heb gevraagd en gezegd om eerst zijn financiële zaken te regelen en zijn schulden te betalen, luisterde hij niet. Ik hoefde me geen zorgen te maken, hij zou er zelf voor zorgen dat het in orde kwam. Maar ik bleef me zorgen maken. In juni 1993 zijn we getrouwd. Ik wilde het eenvoudig houden, met alleen een paar vrienden en familie. We hadden geen geld voor een dure bruiloft. Ik hoorde jaren later van mijn zus dat hij een dag na ons trouwen Hlf. 7000 heeft geleend en later nog eens Hlf. 6000 om o.a. de trouwerij te betalen. Ik vertrouwde hem en dacht dat hij alles kon betalen en dat al zijn schulden waren betaald. Gelukkig zijn we op huwelijkse voorwaarden getrouwd zodat ik niet voor zijn schulden hoef op te komen. Van mijn dochter heeft hij ook nog Hlf. 6000 geleend met de belofte dat hij het maandelijks zou aflossen. Tot op heden heeft hij dit niet gedaan. Om hem te helpen zijn schulden af te lossen ben ik 4,5 jaar geleden in de avond weer gaan schoonmaken. Hij was gewoon een wolf in schaapskleren.We woonden in een huurhuis maar in 1999 konden degenen die het wilden, het huis kopen. Onze buren aan weerszijden konden het huis kopen. Mijn man kon het niet verkroppen dat zij wel het huis konden kopen en hij niet. Ik heb er alles aan gedaan om hem ervan te weerhouden het huis te kopen, hem gevraagd om eerst alle schulden af te lossen en dat pas het huis te kopen Maar hij weet zo goed te praten dat hij altijd alles voor elkaar krijgt. Hij regelde zijn boekhouding zelf en ik had daar geen inzage inVoor het kopen en het verkrijgen van een hypotheek heb ik dus min of meer onder druk en pressie van hem mijn handtekening gezet. Ik ben zo stom geweest, maar op het laatste was ik zijn gezeur zo beu. Dus tegen mijn zin tekende ik. Hij had zijn zin, het huis was van ons en dat was in september 2000. In december van hetzelfde jaar heb ik de scheiding aangevraagd na heel lang getwijfeld te hebben. Hij heeft tegen mijn zus gezegd dat hij het me moeilijk zou maken als ik bij hem weg wilde gaan en dat heb ik geweten. Hij heeft mij en ook mijn dochter zwart gemaakt en allerlei leugens over ons verspreid. Het is allemaal achterafgepraat, maar ik had nooit met hem moeten trouwen. Hij kon in het huis blijven wonen met zijn nieuwe vriendin, die hij tijdens ons huwelijk via het chatten heeft leren kennen. Hij heeft alles en ons is alles afgepakt. Het huis waarin mijn dochter is opgegroeid en waar we 23 jaar hebben gewoond, moesten we verlaten. Ik ben gewoon bedonderd, belogen en bedrogen. Alles kwijt, in de steek gelaten. Ik woon weer bij mijn moeder, maar toch voel ik me eenzaam. Ik ben depressief, denk veel aan suïcide, kortom: ik zie het niet meer zitten. Ik haat hem zo erg dat ik hem dood wens, ik moet me op de been houden voor mijn dochter. Ze heeft het ook heel erg moeilijk en is ook depressief. We hebben weinig sociale contacten, voelen ons gebruikt en misbruikt. Ze weten ons alleen te vinden wanneer ze zelf in moeilijkheden zitten en hulp nodig hebben. Ik weet dat er nog ergere dingen zijn op de wereld en dat je het verleden achter je moet laten en verder moet gaan met het leven.Maar het is zo moeilijk te geloven dat voor ons de zon nog ooit zal schijnen. Ik geloof er in elk geval niet meer in. Door mijn twee scheidingen vertrouw ik geen enkele man meer, ik voel me zo verbitterd, vooral als ik aan mijn ex-man denk.

MW. H.J. WITTEN

GESLOOPT

In antwoord op uw oproep 'Scheiden is lijden?' bij deze een reactie van een 'ervaringsdeskundige'. Gescheiden in 1977, getrouwd in 1959. Vijf kinderen, keihard gewerkt, leraar, overdag werken, 's avonds studeren, bouwkunde en wiskunde.

Tot ik er in '75 achterkwam dat mijn vrouw al tien jaar een 'vriend' had en zij dat mij opbiechtte. Praten, therapie, proberen via tweede vakantie de zaak te redden (er waren vijf kinderen!), samen tennissen, dansles enz. Het bleek niet te redden, ze knoopte de relatie met haar vriend weer aan en toen ik in '77 daar achterkwam, was dat voor mij einde verhaal. Bovendien bleek zij borstkanker te hebben en we besloten te scheiden. 'Zij wilde nog wat van haar leven maken', ze overleed in '82. Mijn voorwaarde was dat de kinderen bij mij bleven, waarvan zelfs mijn schoonmoeder zei: 'Dat komt wel goed.' Financieel werd ik geplunderd, een extra hypotheek van ruim Hlf. 100.000 was nodig voor haar deel, ik was in gemeenschap van goederen getrouwd.

Ik rechtte mijn rug, werd door mijn schoonzusjes geholpen met naaiwerk en soms logeerpartijtjes, werkte van 7 uur tot 11 uur 's avonds, migraine in het weekeinde en ging door. De band met schoonfamilie was en bleef goed, al had ik weinig tijd voor sociale contacten. Bovendien begon mijn moeder af te takelen na het overlijden van mijn vader, zodat ik de zondagmiddag meestal naar IJmuiden ging. Met de kinderen ging het goed, ze zijn intelligent, drie gingen er studeren en ondanks mijn smalle beurs steunde ik waar ik het kon. Ze zijn allemaal goed terechtgekomen en ik ben erg trots op ze. Ik probeerde omstreeks '82 de draad weer op te pakken en in die periode is Conny Sluismans bij mij op bezoek geweest en heeft een reportage gemaakt. Het artikel heb ik bewaard. Ik ging op zoek in de jungle van alleenstaandenclubs, ik kan goed dansen, contactadvertenties enz. Ik bouwde een netwerk met vrienden en vriendinnen op en vond dat ik best een leuk leven had. Tot ik omstreeks '88 'de vrouw van mijn leven' ontmoette, een verhaal apart. Helaas was ik niet 'de man van haar leven', al was in mijn ogen de relatie perfect. Het bleef een lat-relatie en zij zei ooit tegen mij: "Heyme, als ik bij je ben, is het of ik op vakantie ben." Maar toen ik na vier jaar voorstelde om samen te wonen, wilde ze niet en ik heb toen de relatie verbroken. Ik heb haar gezegd dat de tijd die we samen hadden, me nooit meer afgenomen kon worden en ik ben weggegaan. Soms bellen we elkaar nog. Ik heb weer een netwerk opgebouwd en in '97 ontmoette ik een aardige Russische vrouw via kennissen. Zij was hier op bezoek bij de schoonouders van haar dochter en wilde een keer dansen. Het klikte en ik dacht: hier kan ik wel oud mee worden. Ook dat is een verhaal apart, maar achteraf blijkt dat haar motief het Nederlandse paspoort was, dat zij inmiddels heeft, en zodra ze een woning in Almere krijgt toegewezen, vertrekt ze. Weliswaar in goede harmonie, maar toch ben ik dan weer alleen. Ik ben inmiddels gehard door het leven en weet de weg hoe alleen door te gaan. Soms ben ik jaloers op mensen die jaren bij elkaar zijn gebleven. Financieel heb ik geen problemen, maar emotioneel ben ik gesloopt en bang om me te geven. Ik heb geleerd om met mezelf gelukkig te zijn, te genieten van muziek, van een mooi boek, van theater, door mijn Russische vriendin heb ik kennisgemaakt met de Russische cultuur en een netwerk in Odessa opgebouwd en de 'warmte' van Rusland leren kennen. Daarom ben ik 'ervaringsdeskundige', zoals ik in het begin schreef. Ik kan het niemand aanbevelen, maar wat ik heb geleerd en meegemaakt is erg waardevol.

Ik heb daarom geen spijt van mijn leven, alleen soms verdrietig dat ik geen partner heb waar ik alles mee kan delen.

HEYME LANGBROEK

GEVOELENS

Scheiden kan voor een deel een bevrijding zijn, maar het is ook lijden omdat je met zoveel gevoelens te maken krijgt die niet binnen een paar maanden zijn verdwenen.

Mijn lijden duurde toch langer dan ik had gedacht. Na jaren besloot ik hulp te gaan halen bij een therapeut. Toen is dat lijden gaan verdwijnen en ben ik weer met veel meer plezier gaan leven. De familie van mijn ex-man en vrienden zijn altijd blijven komen, wel niet zoveel als in mijn huwelijk, maar dat wilde ik zelf zo.

MW. J. KROON

GESLOOPT

In antwoord op uw oproep 'Scheiden is lijden?' bij deze een reactie van een 'ervaringsdeskundige'. Gescheiden in 1977, getrouwd in 1959. Vijf kinderen, keihard gewerkt, leraar, overdag werken, 's avonds studeren, bouwkunde en wiskunde.Tot ik er in '75 achterkwam dat mijn vrouw al tien jaar een 'vriend' had en zij dat mij opbiechtte. Praten, therapie, proberen via tweede vakantie de zaak te redden (er waren vijf kinderen!), samen tennissen, dansles enz. Het bleek niet te redden, ze knoopte de relatie met haar vriend weer aan en toen ik in '77 daar achterkwam, was dat voor mij einde verhaal. Bovendien bleek zij borstkanker te hebben en we besloten te scheiden. 'Zij wilde nog wat van haar leven maken', ze overleed in '82. Mijn voorwaarde was dat de kinderen bij mij bleven, waarvan zelfs mijn schoonmoeder zei: 'Dat komt wel goed.' Financieel werd ik geplunderd, een extra hypotheek van ruim Hlf. 100.000 was nodig voor haar deel, ik was in gemeenschap van goederen getrouwd.Ik rechtte mijn rug, werd door mijn schoonzusjes geholpen met naaiwerk en soms logeerpartijtjes, werkte van 7 uur tot 11 uur 's avonds, migraine in het weekeinde en ging door. De band met schoonfamilie was en bleef goed, al had ik weinig tijd voor sociale contacten. Bovendien begon mijn moeder af te takelen na het overlijden van mijn vader, zodat ik de zondagmiddag meestal naar IJmuiden ging. Met de kinderen ging het goed, ze zijn intelligent, drie gingen er studeren en ondanks mijn smalle beurs steunde ik waar ik het kon. Ze zijn allemaal goed terechtgekomen en ik ben erg trots op ze. Ik probeerde omstreeks '82 de draad weer op te pakken en in die periode is Conny Sluismans bij mij op bezoek geweest en heeft een reportage gemaakt. Het artikel heb ik bewaard. Ik ging op zoek in de jungle van alleenstaandenclubs, ik kan goed dansen, contactadvertenties enz. Ik bouwde een netwerk met vrienden en vriendinnen op en vond dat ik best een leuk leven had. Tot ik omstreeks '88 'de vrouw van mijn leven' ontmoette, een verhaal apart. Helaas was ik niet 'de man van haar leven', al was in mijn ogen de relatie perfect. Het bleef een lat-relatie en zij zei ooit tegen mij: "Heyme, als ik bij je ben, is het of ik op vakantie ben." Maar toen ik na vier jaar voorstelde om samen te wonen, wilde ze niet en ik heb toen de relatie verbroken. Ik heb haar gezegd dat de tijd die we samen hadden, me nooit meer afgenomen kon worden en ik ben weggegaan. Soms bellen we elkaar nog. Ik heb weer een netwerk opgebouwd en in '97 ontmoette ik een aardige Russische vrouw via kennissen. Zij was hier op bezoek bij de schoonouders van haar dochter en wilde een keer dansen. Het klikte en ik dacht: hier kan ik wel oud mee worden. Ook dat is een verhaal apart, maar achteraf blijkt dat haar motief het Nederlandse paspoort was, dat zij inmiddels heeft, en zodra ze een woning in Almere krijgt toegewezen, vertrekt ze. Weliswaar in goede harmonie, maar toch ben ik dan weer alleen. Ik ben inmiddels gehard door het leven en weet de weg hoe alleen door te gaan. Soms ben ik jaloers op mensen die jaren bij elkaar zijn gebleven. Financieel heb ik geen problemen, maar emotioneel ben ik gesloopt en bang om me te geven. Ik heb geleerd om met mezelf gelukkig te zijn, te genieten van muziek, van een mooi boek, van theater, door mijn Russische vriendin heb ik kennisgemaakt met de Russische cultuur en een netwerk in Odessa opgebouwd en de 'warmte' van Rusland leren kennen. Daarom ben ik 'ervaringsdeskundige', zoals ik in het begin schreef. Ik kan het niemand aanbevelen, maar wat ik heb geleerd en meegemaakt is erg waardevol.Ik heb daarom geen spijt van mijn leven, alleen soms verdrietig dat ik geen partner heb waar ik alles mee kan delen.

HEYME LANGBROEK

GEVOELENS

Scheiden kan voor een deel een bevrijding zijn, maar het is ook lijden omdat je met zoveel gevoelens te maken krijgt die niet binnen een paar maanden zijn verdwenen.Mijn lijden duurde toch langer dan ik had gedacht. Na jaren besloot ik hulp te gaan halen bij een therapeut. Toen is dat lijden gaan verdwijnen en ben ik weer met veel meer plezier gaan leven. De familie van mijn ex-man en vrienden zijn altijd blijven komen, wel niet zoveel als in mijn huwelijk, maar dat wilde ik zelf zo.

MW. J. KROON

EX

Ik had een relatie met een gescheiden vrouw. Nou ja, gescheiden, niet heus. Weliswaar lichamelijk gescheiden, maar geestelijk emotioneel totaal nog verankerd aan haar ex. Ik telde het aantal keren dat ze haar ex als voorbeeld van een verhaal liet opdraven. Na zoveel steeds haar ex-verhalen moeten aanhoren, heb ik het tellen opgegeven. Ik heb haar toen wel duidelijk gemaakt dat het me aardig begon te irriteren om steeds wat over haar ex te moeten horen. Ik kreeg sterk de indruk dat ze dat stukje verleden (ervaring) niet goed en volledig afgesloten had en geen rekening met de nieuwkomer, ik dus, hield. Ze vond dat het heel gewoon was en dat ik me niet zo moest aanstellen. Het was in elk geval een deel van haar leven, zei ze (goede en slechte tijden) en dat wilde ze niet overboord gooien. Ik heb haar wel overboord gegooid, uiteindelijk. Ik weet niet of ze teruggekeerd is naar haar ex.

ANONIEM

CONTACTEN

Ik ben in 1991 gescheiden, mijn ex is hertrouwd, het veranderde voor mij niet zoveel. Ik kon heel goed (zeg wel kon) met mijn schoonmoeder opschieten ook i.v.m. mijn dochter. Helaas is mijn ex-man in 2000 overleden en nu doet de schoonfamilie dus wel heel vreemd. Ik probeer zoveel mogelijk het contact vast te houden met mijn ex-schoonmoeder, voor mijn dochter. Maar is niet altijd mogelijk. Gezamenlijke vrienden zijn nu mijn vrienden, ook voor zijn overlijden al. Nieuwe mannelijke contacten heb ik niet meer gehad. Ik heb daar niet zo'n behoefte aan, ik leefde voor mijn dochter. Zij is nu 19 en leeft nu haar eigen leventje (ze woont nog wel thuis). Wie weet dat ik nu wat contacten ga leggen....

THEA

ANGST

Ja, ik ben na 20 jaar gescheiden en heb ook zeker geleden en angst overgehouden om ooit weer te trouwen. Zeker, er zijn vriendschappen weggevallen, maar belangrijke vriendinnen zijn gebleven. Eenzaam, verstoten heb ik me ook erg gevoeld. Ik ben in het bejaardenwerk terechtgekomen, dat heeft me verder geholpen. Ook een lat-relatie gekregen, maar samen durf ik echt niet meer aan. Ook het vierde kleinkind gekregen, wat het leven ook weer positiviteit voor mij geeft. Binnenkort hoop ik 65 te worden en ik zie het leven positief en hoop de lach ook te blijven vinden. Dit is voor mij de eerste keer dat ik gereageerd heb. Vroeger telefonisch geprobeerd, nooit gelukt. Ik ben positief ingesteld, dat helpt dus ook. Jullie bedankt dat ik deze brief heb geschreven naar aanleiding van 'Scheiden doet lijden'. Ik blijft dat soort artikelen ook altijd lezen.

I. D. LEGUIT

WAARDEVOL

Ook ik ging, zevenentwintig jaar geleden door het diepe dal van een echtscheiding. Vernedering, geen waardering voor die 25 jaar samen en al mijn offers voor zijn carrière. Niets had ik in mijzelf geïnvesteerd: alleen in mijn gezin met vier kinderen en een carrièreman. Toch heb ik het gered: met alimentatie op het niveau van bijstand.Een baan voor mij was er niet, want ik kreeg een hersenbloeding, hartinfarct en twee kunstheupen, maar ik kreeg ook in mijn nieuwe woonplaats voor het eerst van mijn leven echte vrienden. Voor buren en kennissen begon ik op kindjes te passen en lichte huishoudelijke karweitjes te doen. Daarvoor in de plaats was er voor mij altijd hulp bij karweitjes: met gesloten beurzen deden we voor elkaar wat we konden doen.Alle welvaart in de goede jaren ging voorbij aan mij, maar het kleine beetje geld mocht ik zelf besteden. Ik maakte geen schulden en zit nu nog met de oude klassieke meubeltjes: ik kan mensen alleen helpen door te luisteren en eventueel raad te geven. Soms voel ik me heel eenzaam, maar dat gaat voorbij. In ben nu drieënzeventig jaar en leef alleen, maar ik ben er altijd voor kinderen en kleinkinderen en buren en vrienden en ik vind mijzelf een waardevol mens.

MW. C. V.D. HEUVEL

TWEEDE VIOOL

Vrouwen kiezen meestal hetzelfde type mannen uit als uit hun vorige verbroken relaties. En na de zoveelste scheiding heeft de omgeving (vrienden, familie en kennissen) er al de balen van. Alweer uit elkaar? 'Karin, kijkt toch beter uit je doppen, met wie je in zee gaat', kreeg ik soms te horen. Ik had altijd relaties met buitenlandse mannen (ik stelde me open voor alle soorten mannen, ongeacht ras, leeftijd of nationaliteit). Ik kreeg vaak te horen dat het die enorme cultuurverschillen waren, die leeftijdverschillen, die bijgedragen hebben tot de breuk. Ik geloofde het ook nog op een gegeven ogenblik. Deze mannen die 'uitgehuwelijkt' zouden worden, ontmoetten mij jaren geleden, en met hun ging ik een relatie aan. Ik heb een jarenlange relatie met een van ze gehad. Ik werd bewust niet aan hun familie voorgesteld, want dan zou de p... uitbreken. Met open geest (vrij van vooroordelen) ging ik die relaties toch aan, maar het deed me wel pijn. Ik voelde me op een gegeven ogenblik tweede viool. Hun overige familieleden,werden angstig ver van me vandaan gehouden. Het was niet te doen zo. Mijn Nederlandse vrienden en kennissen maakten opmerkingen,dat ik seksueel, fysiek misbruikt werd. Dat ik me liet misbruiken. Het waren uiteindelijk moeizame relaties die veel energie van me gevergd hebben en met veel pijn, omdat mijn intenties altijd goed waren, zuiver en mijn inbreng groot. Doch iedere keer verbrak ik de relaties. Al mijn relaties. Het waren steeds mijn eigen beslissingen en toch voelde ik me daarna ellendig. Ik was er ziek van, kreeg onverklaarbare lichamelijke klachten. Ik hield de boot soms heel lang af, met af en toe een zoenrelatie met aardige jongemannen die ik in dansgelegenheden tegenkwam. Ik ben er achteraf niet trots op. Ik had er liever één gehad voor altijd. Maar welke vrouw wil dat niet hebben? Ik kwam er bovenop door in mezelf weer te gaan geloven en te begrijpen, dat je niet thuis kan zitten kniezen en wachten totdat de liefde die in je stroomt en wilt delen met een ander, uit zichzelf in beweging zou gaan komen. Na veel vallen en opstaan, heb ik al een tijdje een liefdesrelatie met één warme, vriendelijke, verstandige, Nederlandse man met wie ik in mijn eigen moedertaal kan communiceren over mijn, zijn, onze interesses, belangen, dromen, wensen, levensvisies, meningen, stellingen, zonder de ander te hoeven veranderen, beledigen, pijn te doen.

KARIN

NIET ZEUREN

Na mijn scheiding (bijna 20 jaar geleden) kon ik gelukkig doorgaan met werk, omdat ik zelf tijdens mijn huwelijk naast een druk gezin een carrière had opgebouwd. Maar dat is maar een gedeelte van je zijn. In het emotioneel deel zet je alles op slot. Kinderen hadden het er erg moeilijk mee, raken hun thuis kwijt, ook al waren ze zelf al de deur uit. Het huis moet worden verkocht, waar moet je naar toe. Er is niemand die een helpende hand uitsteekt, men verstopt zich zelfs. Je ex weet er geen raad mee, want je hebt je toch altijd uitstekend kunnen redden, zelfs al overkomt het je als (donderslag bij heldere hemel), dus zal het nu ook wel gaan. Men weet niet hoe je ermee om moet gaan, dus daar sta je dan, je praat niet meer met mensen waarvan je dacht dat het je vrienden waren, ze durven ineens niet meer voor hun mening uit te komen. Heimwee en verdriet, terwijl je juist besloten had dat je samen oud wilde worden. De vrijheid die we elkaar in ons huwelijk gaven, is door de derde verkeerd begrepen. Kennissen, o ja genoeg, allemaal van na mijn scheiding, maar echt vrienden? Jij bent degene die naar de ander luistert en die opbeurt en dat is het voordeel van meegemaakt te hebben. Mijn ex is inmiddels overleden en nog steeds doet het pijn dat ik die laatste fase in zijn leven niet voor hem kon zorgen. Maar de winst van het alleen zijn is dat je jezelf heel goed leert kennen. Niet gaan zitten zeuren, zelfs je kinderen niet claimen, hoe moeilijk dat soms is. Bedenk dat zolang we gezond blijven je altijd in het nu moet blijven leven. Geef liefde en blijdschap aan degene die op je pad komt, dan hoef je niet eenzaam te worden.

MARIJTJE

VIERTJES

Scheiden is niet altijd lijden! Mijn eerste man ging bij mij weg als donderslag bij heldere hemel. Reden: geen andere relatie, maar psychisch in de knoei. Ik zei dat hij mocht gaan, maar dat ik hem na 15 jaar niet kwijt wilde en dat ik, als het aan mij lag, niet lang alleen zou blijven. Een mens is er niet om alleen te zijn. Hij ging twee deuren naast mij wonen voorlopig, bij mijn broer. Iedere avond als ik thuiskwam, had hij de verwarming aangedaan en de post op tafel gelegd, heel lief. Na twee maanden heeft hij hulp gezocht, omdat hij met zichzelf geen raad wist. Hij hield me iedere keer op de hoogte hoe het ging. Na 10 maanden kreeg ik een nieuwe relatie, een vriend van ons die we al 16 jaar kenden. We gingen samenwonen, mijn eerste man kwam koffie drinken bij ons en het was goed zo. Ik ben na een half jaar getrouwd en na een jaar was onze dochter er. Na twee jaar kreeg mijn eerste man een relatie met een oude bekende van ons en jawel ik was ceremoniemeester op hun bruiloft! Het kan dus echt als je maar wilt. We gaan drie keer per jaar een weekend met zijn viertjes weg, zonder kids. Heel gezellig en we zijn hier alle vier heel gelukkig mee. We zijn zelfs op de dag dat we 12,5 jaar getrouwd zouden zijn geweest met zijn viertjes uit eten geweest om dit te 'vieren'. Scheiden is dus zeker niet altijd lijden.

A.

VRIENDSCHAP

Ik had een vriendin vanaf mijn eerste werkkring. We gingen samen uit. Toen we allebei trouwden, hebben veel met zijn vieren gedaan. We gingen zelfs samen op vakantie. Toen we nog geen kinderen hadden, maar ook toen we die allebei wel hadden. Het was al vaak zo dat ik met haar man actieve dingen ging doen en dat mijn vriendin met mijn man rustig voor de tent hing. Dat ging altijd prima. De laatste zomer voordat wij gingen scheiden, waren we nog samen op vakantie geweest. Ik had mijn vriendin nooit in vertrouwen genomen dat ik het niet meer zag zitten. Was ook al een proces van jaren. Verder had ik ook niemand in vertrouwen genomen.We hadden ook geen ruzie, maar voor mij is het mijn hele huwelijk al duidelijk geweest dat hij niet de juiste man voor mij was. Maar toen ik jong was, was ik niet mondig genoeg om voor mezelf op te komen. Praten over je gevoelens was bij ons thuis ook niet aan de orde. Dus door omstandigheden ben ik gewoon, te jong, en met de verkeerde man getrouwd. We hadden het helemaal niet slecht samen. Maar de echte passie ontbrak voor mij wel. Maar waar je aan begonnen bent dat maak je af, heb ik heel lang gedacht. Na de scheiding hebben we nog wel even getracht contact te houden. Ik had op dat moment zelf niet echt behoefte om contact te zoeken. Ik was erg bezig met mijn eigen gevoelens. Uiteindelijk ben ik er weer beter doorheen gekomen. Bewuster van wat ik zelf wil. Helaas heeft zij het me blijkbaar kwalijk genomen dat ik haar niet in vertrouwen heb genomen. Dit terwijl zij zelf ook hun eigen problemen lang voor zichzelf hebben gehouden. Dat heb ik ook altijd gerespecteerd. Ze heeft nog wel steeds contact met mijn ex. Onlangs heb ik nog een poging gedaan om haar te laten vertellen wat haar nu eigenlijk zo dwars heeft gezeten, maar ze reageerde helaas niet. Ik heb nog wel summier contact met haar man. Ook andere vriendschappen zijn veranderd. Met twee andere vrouwen bouw ik momenteel een nieuwe vriendschap op en dat is bijzonder mooi. Beiden trouwens ook gescheiden. Soort zoekt soort. Je moet er zelf wel aan werken om nieuwe vriendschappen een kans te geven. Maar oude verbreken doet toch zeer.

ALIEN

CARNAVAL

Ongeveer 20 jaar geleden ben ik gescheiden, ik heb het niet zien aankomen, terwijl iedereen het al wist. Ik had mijn werk fulltime bij de Gemeente Rotterdam en mijn man vertelde dat hij een tijdje alleen wilde zijn (hij had dus iemand anders). Nu was het geval dat wij pas in Maastricht geweest waren voor een optreden in een sportschool (wij deden allebei aan bodybuilding toen). Toen mijn ex-man weg was, werd ik uitgenodigd om te komen eten bij de sportschoolhouders. Dit heb ik gedaan en even later (toen ik weer thuis was) kreeg ik steeds de groeten van iemand (een man) die ik helemaal niet kende en op dat moment moest ik ook niets meer van mannen hebben. Toch kwam ik voor de carnaval (mijn eerste) over naar Maastricht en daar is de vonk overgeslagen. Ik wil maar zeggen: in november was mijn ex-man weggegaan en in februari dat jaar erop kreeg ik al een nieuwe relatie en die heb ik nu nog steeds. We hebben ook twee kinderen (18 en 15 jaar). Ik kreeg veel steun van vrienden waar ik het niet van verwacht had, die kon ik altijd bellen al was het midden in de nacht. Ik had natuurlijk mijn werk, hier heb ik ook zitten huilen en dan kreeg ik van iemand een rustgevend pilletje en dat hielp op dat moment. Ook ging ik door de normale fases, niet geloven, heel kwaad worden, op zoek naar die vrouw (zelfs praten met haar ouders, die Jehova's Getuigen waren) en echt pijn in je hart. Alleen had ik het geluk dat ik werk had, hier kon eten (warm) tussen de middag, een vriendin die wel eens kwam logeren en vrienden en een moeder bij wie ik vooral in het begin ging slapen. Ik was nl. bang in het donker en daar moest ik nu alleen doorheen, wel met drie katten in huis. Die verwelkomden mij als ik thuiskwam. Ik ben nu 49 jaar en heel gelukkig getrouwd en sinds een half jaar zelfs een vaste parttime baan in Maastricht, want daar ben ik al vrij snel gaan wonen (datzelfde jaar nog toen we de carnaval vierden). Een broer van mijn ex-man, daar heb ik nog heel lang contact mee gehad, terwijl ik al in Maastricht woonde. Dit is pas sinds kort verwaterd. Hij had me ook veel steun gegeven toen mijn ex-man pas weg was. Ik had dus best wel snel een andere relatie en het toeval wilde dat dit weer een bodybuilder was. Mijn huidige man is 45 en traint nu samen met mijn zoon van 18 nog regelmatig op de sportschool.

BEA

FINANCIËN

De meeste vrouwen vallen na de scheiding ook in een financieel dal, omdat zij meestal in verband met de kinderen niet fulltime werken en nu afhankelijk van hun eigen kleine inkomentje zijn. Ze kan toch meer gaan werken, wordt er klakkeloos gezegd. Ten eerste kan dat niet zomaar, want dat extra werk moet ook bij een werkgever beschikbaar zijn. Ten tweede moeten kinderen in zo'n situatie ook opgevangen worden en hebben zo bovenal recht op een moeder die er voor ze is en die gezellige dingen met ze kan doen. Zeker zolang ze onder de 12 zijn. En in de pubertijd hebben ze de sociale controle van ouders nodig om hun grenzen aan te geven. Soms moet het huis worden verkocht, wat vaak betekent: verhuizen naar een andere wijk en een kleiner huis.

Allemaal niet bevorderlijk voor je sociale contacten. Mannen gaan 9 van de 10 pas weg als ze een ander hebben. Zij gaan naar hun liefdesnestje en vinden daar waardering en liefde. Zij houden hun volledige inkomen. Vrouwen moeten de schok te bovenkomen en dan heel snel, heel hard aan het werk gaan om weer een beetje op het oude leefniveau terug te komen. Dat betekent meestal door de week voor de kinderen zorgen en fulltime werken: Vroeg op, ontbijt en lunchpakketjes klaarmaken, kinderen naar school of crèche, dan naar je werk. Uit je werk kinderen ophalen of thuis eerst even met ze zitten en de dag doornemen, eten koken, afwassen, een spelletje met ze doen of tv kijken. Onder het tv kijken kun je ondertussen makkelijk strijken of de kamer afstoffen. Dus je bent weer aan het werk. Zijn ze in het weekend bij vader, dan heb jij die dag nodig voor je boodschappen, het grotere werk in huis, de kapper enz.

Je hebt weinig vrije tijd voor je zelf om je sociale contacten weer op te bouwen en vaak geen geld om uit te gaan. Ik heb drie maanden zitten janken en jammeren nadat mijn ex wegging en toen was ik mezelf zat. Ik merkte dat ik m'n vrienden met die houding wegjoeg en dat wilde ik niet; dus ben ik naar het maatschappelijk werk gegaan om mezelf weer op de rails te krijgen. Vanaf dat moment ging alles beter. Ik vond passend werkt, een beste (vrije) vriend bleek naast steun en toeverlaat meer in mij te zien en met een glas wijn op dacht ik op een gezellige avond, waarom niet, hij is eigenlijk de leukste vent die ik ken. Dat is de leukste liefde van m'n leven geworden, hij heeft me er weer bovenop geholpen en we zijn nu bijna 8 jaar getrouwd. Ik beklaag me niet, ik ben er beter uitgekomen.De kinderen hebben hun draai gevonden, maar er wel blauwe plekken van op hun ziel overgehouden. Ik heb me op kunnen werken naar een leidinggevende functie en nu werk ik weer wat minder, omdat het niet meer zo hard hoeft, maar ik zorg ervoor dat ik financieel altijd onafhankelijk van wie dan ook blijf en dat terwijl mijn huidige man zo graag voor mij wil zorgen. Maar mijn keuze respecteert hij.

TINEKE

GEWELD

Zelf zit ik nog midden in een scheiding, die met veel geweld gepaard gaat. Dit heeft zelfs tot uithuisplaatsing van man geleid. Het is erg belangrijk dat er gebruik gemaakt kan worden van professionele hulp. Helaas is hier in Nederland een tekort aan. Wat sociale contacten betreft ben ik het eens met Lissy Terhell. Zorg in je huwelijk voor eigen vrienden. Hier heb ik zelf veel steun aan. Voor mij komt het moeilijkste nog, omdat ik graag wil begrijpen waarom iemands persoonlijkheid zo kan veranderen van gelijkmatig naar agressief. Daar werk ik momenteel onder deskundige begeleiding aan. Het moeilijkste voor mij aan de hele situatie is, dat mijn man geen eerlijk gesprek wil voeren. Tegen iedereen beweert hij iets anders. Ik blijf echter positief en ga ervan uit dat hij een keer tot inkeer komt en mij gesprek gunt. Uit alle het negatieve zal zonder enige twijfel een positieve situatie voortkomen.

AMBER

BAND

Afgelopen oktober heeft mijn vrouw besloten dat ze op deze manier niet verder wilde gaan, en besloot voor ons dat het afgelopen was. Er was echter geen breuk in onze vriendschap. Wij waren 10 jaar samen, waarvan 6 jaar samenwonend, en 5 jaar getrouwd. Uit ons huwelijk zijn twee kindjes geboren. Een dochter van bijna 4 en een zoontje die net 1 is geweest. Ondanks het diepe verdriet dat we elkaar in deze periode hebben aangedaan hebben wij een uiterst fijne band overgehouden. In deze periode staan familie en vrienden met alle adviezen klaar, dat is tevens met hun mening maar daar koop je niks voor want alles moet je zelf doen en meemaken. Talloze mensen hebben aangegeven dat we twee advocaten hadden moeten nemen, maar dat ging ons te ver, we hadden elkaar al te veel gekwetst dus besloten we dit samen te doen op een correcte manier zonder inbreng van anderen. Op zich begreep de familie en schoonfamilie het een beetje, maar de enige die het niet begreep en het ook niet zal doen is mijn vader. Het heeft hem diep en intens gekwetst. Een hele periode heb ik me eenzaam gevoeld, want mijn vrouw was de persoon die me maakte tot wie ik was, ze stond voor me, achter me, naast me. Ze was een groot deel van me. Toen dit ineens weg was, heb ik me zielsongelukkig gevoeld. In het eerste ouderweekend heb ik ook zelfs getwijfeld aan mijn ouderschap of ik het wel kon, maar gelukkig was het maar een moment. In deze periode ben ik gaan beseffen wat we hebben gemist. In de tweede maand nadat we uit elkaar gingen heb ik contact gelegd met diverse mensen, via internet, maar ook met collega's. Hier heb ik veel steun aan gehad. En nu de scheiding wordt afgerond heb ik weer een beetje geluk gevonden. Een nieuwe vriendin en ja, ook via het internet. Maar ja, allebei een beetje met een achtergrond en angst om je helemaal te geven. Maar dat is iets waar we aan gaan werken. En ook dat is een nieuwe stap in mijn leven, zoals zoveel stappen die ik alleen heb moeten zetten na de breuk. En de band met mijn ex is nog goed, we zijn en blijven er voor elkaar als er iets is. Dus misschien horen wij ook wel bij die groep die ook na hun scheiding goeie vrienden blijven. Want per slot van rekening hebben wij ook twee kleintjes die we moeten opvoeden, al is het zonder elkaar. En zij hebben er zeker niet voor gekozen.

DENNIS

ONTSLAG

Met interesse heb ik uw artikel in De Telegraaf gelezen over scheidingsleed. Dit is terdege waar, vooral het leed dat kinderen en naaste familieleden ondervinden hierdoor is groot. Om bij mezelf te blijven, ik ben drie keer getrouwd geweest met dezelfde man, dus dit komt niet alleen maar voor bij filmsterren. De reden van echtscheiding in de twee vorige keren laat ik nu achterwege, u moet alleen van mij maar aannemen dat ik geen ontrouw, diefstal, geen gat in mijn hand en al die redenen heb begaan die een scheiding kunnen rechtvaardigen. Meer het onrustige karakter van mijn echtgenoot die met schorpioen als sterrenbeeld lief is, maar een egoïstische karaktereigenschap heeft. Gepaard gaande met een zak geld en een eigen bedrijf en de cirkel is rond. Je zal denken, dan moet je het toch zeker voor een derde keer niet aangaan. Ik weet het: stom, stekeblind, niet uit te leggen zeker als je weet dat door het derde huwelijk ik dierbare vrienden ben kwijtgeraakt die hier niet meer achter konden staan. Nog maar te zwijgen van mijn familieleden die ondanks mijn keuze mij in alles gesteund hebben. Onze twee zonen verdienen hiermee een gouden stoel in de hemel die dit voor de derde keer mee moeten maken. Uitleggen? Nee, dat is voor mij naar mensen toe niet meer mogelijk dus dat laat ik achterwege. Dan kom ik op uw verhaal terecht, scheiden is lijden en hoe doe je dat voor je zelf na drie keer en wat kan de reden zijn voor deze breuk? Precies de reden die u aangeeft in uw artikel, namelijk je eigen vriendenkring opbouwen in een relatiesfeer. Ik heb ontslag gekregen als vrouw en echtgenoot omdat ik meer tijd doorbracht en aandacht gaf aan mijn sociale verplichtingen als vrijwilligster in de kerk, museum en koorzang. Het eten stond niet meer op tijd klaar en ik was een gelukkig mens die voor de eerste keer zonder manlief een eigen netwerk ging opbouwen in een nieuwe plaats vol met nieuwe mensen en voer daar wel bij. Man niet gelukkig, wat ik zag gebeuren maar deze keer vond ik mijzelf belangrijker dan de problemen die hij hiermee had. U moet begrijpen dat mijn man om 04.50 uur de deur uitgaat naar zijn werk en om 18.00 uur weer naar huis toe komt. Hij had mij niet nodig, alleen om zijn huis schoon te houden, eten te koken, was te doen en lief te zijn naar hem toe wanneer hem dat zo uit komt. Dat hijzelf ook een onderdeel was in dit huwelijk met verplichtingen naar mij toe kwam niet bij hem op.Hij verdiende het geld om mij gelukkig te maken en dat was genoeg, ik woonde in een mooi huis, Mercedes voor de deur en geld in mijn zak en verder moet al dit dienen om hem gelukkig te maken. En dan het eten niet op tijd klaar en maar uit gaan eten (waar het trouwens heel gezellig was) alleen omdat mevrouw blij wilde zijn dan kon natuurlijk helemaal niet. Weg ermee, pa vertrok naar een hotel waar hij op zijn wenken bedient wordt en liefde zoekt hij dan wel als dat zo uitkomt. Hier kom ik op het artikel terug waar u over schrijft. De tol voor een eigen netwerk aan vrienden in een relatiesfeer heb ik dus betaald. En geloof mij maar: deze scheiding gaat mij zeker niet makkelijk af vooral het leed dat mijn kinderen en familieleden hierdoor ondervinden, maar voor mij is een ding duidelijk geworden: ik ben gaan houden van mijzelf met al mijn tekortkomingen. De warmte en liefde die ik ondervind met mijn kinderen, familieleden en het netwerk aan vrienden en sociale bezigheden geven mij invulling in het leven, die mij meer waarde toekennen dan mijn echtgenoot. Het gevoel dat ik kreeg van 'ik kan geen goed meer doen naar mijn man toe' gepaard gaande met een schuldgevoel over hoe ik leef, heb ik afgeworpen en in de prullenbak gegooid als niet meer belangrijk. Ieder mens moet zelf afwegen wat hij of zij belangrijk vindt in het leven. Voor mij is het gelukkig zijn met jezelf, familieleden/vrienden en als het kan met je relatie in een evenwicht waarin ieder individu zichzelf mag zijn. Als hiervoor betaald moet worden in de vorm van een stukgelopen relatie moet je jezelf de vraag stellen: wie is degene die dit van je eist?. Respect en houden van jou kun je volgens mij nooit eisen. Alleen jezelf gelukkig prijzen dat zo'n persoon in je leven is en jij de warmte mag voelen die deze persoon uitstraalt. Gewogen en te licht bevonden, het zij zo.

HANNIE SCHRIJER-ZANDVLIET

HOMO

Ik was achttien jaar gelukkig getrouwd, met twee kinderen van, toen, 16 en 17 jaar oud, toen op een dag een vriendin aan mij vroeg of ik er wel eens gedacht had of mijn man homo zou kunnen zijn. Dit bracht bij mij een schok teweeg, een maand heb ik nagedacht en daarna had ik de moed ('s nachts om 04.00 uur, toen we vreselijk waren doorgezakt) om een soort beschouwing mijnerzijds van ons huwelijk te geven en te eindigen met de woorden: 'Zeg jij nu eens wat je voelt.' Waarop mijn man antwoordde: 'Dat kan ik niet zeggen.' Waarop ik antwoordde dat er niets was dat hij niet kon zeggen. Eerst vroeg ik hem of hij een ander had, waarop hij nee schudde. Daarna vroeg ik hem op de man af of hij misschien homo was. Hij knikte ja en de wereld stond stil en stortte binnen twee minuten volledig in. Als moeder denk je alleen maar aan je kinderen. Hoe het voor ze zal zijn, wat hun vriendjes zullen zeggen, hoe je het ze moet vertellen en hoe graag je ze het zou willen besparen. Het was een nachtmerrie en dat is het gedeeltelijk nog steeds. Wij drieën, de kinderen en ik, hebben nog steeds het gevoel dat wij aan de verkeerde soap meedoen. Maar ja, het is niet anders. Mijn zoon heeft zijn vwo-diploma inmiddels gehaald, mijn dochter haar havo-diploma en ik heb inmiddels nagenoeg mijn rechtenstudie afgerond. Dus al met al hebben we hard gewerkt. En wat hebben we eindeloos veel gepraat, gehuild, geschreeuwd, geruzied, maar wat hebben we nu een fantastische band. Als ik het overigens heb over 'we', dan bedoel ik daar niet mijn man mee, want die is vanaf het moment dat hij uit de kast kwam, veranderd in een harde, narcistische man die niet anders doet dan de kinderen kwetsen en mij het licht in de ogen niet gunt. De kinderen laat hij voortdurend bungelen of ze wel of niet financieel geholpen worden. Hij heeft al een aantal keren gedreigd dat hij niet meer zal betalen als de kinderen 21 zijn en de wettelijke plicht dus wegvalt. Alsof je als vader geen morele plicht hebt, zeg, en dat verandert echt niet als je homo bent. Als je het niet hebt, dan houdt het op, maar als je een aantal keren miljonair bent en je je kinderen niet wilt helpen na wat je ze toch al hebt aan moeten doen, dan ben je gewoon een grote egoïst! Vanaf het moment dat mijn man homo bleek te zijn, en hij met zijn nieuwe partner ging wonen, die hij al vier jaar bleek te hebben, veranderde hij. Eigenlijk wilde hij niet eens meer weten dat hij ooit een gezin had gehad. Als u nu denkt dat dit een soort tweederangs familie is, dan heeft u het mis. De moeder van mijn ex-man was burgemeester en mijn ex-schoonvader was professor en directeur van een academisch ziekenhuis. Een uitstekende familie dus. Maar blijkbaar zegt dat niets, want ingaand op de relatie met de schoonfamilie, kan ik u zeggen, dat ik gedurende twintig jaar op een hele normale wijze, zonder ruzies, meedraaide in de familie en vanaf het moment dat mijn man ervoor uitkwam dat hij homo is, heb ik tot op de dag van vandaag (drieënhalf jaar later dus) nooit enig taal of teken van mijn zwagers of schoonzusters ontvangen. Ik had drie zwagers en drie schoonzusjes. Eén schoonzusje schreef mij twee regels nadat ze het gehoord had, dat ik altijd contact op kon nemen met hen als ik daar behoefte aan had. Verder geen woord, geen telefoontje, geen bloemetje, geen briefje... helemaal niets. Niet alleen ik niet, maar ook de kinderen niet. Hoe kun je iemand zoiets aandoen. U begrijpt wel, inmiddels hoeft het ook niet meer, maar wat konden we een beetje steun goed gebruiken en wat hebben we een nare tijd gehad. Van mijn man heb ik nooit meer iets gehoord, geen teken van medeleven, helemaal niets. Mijn vraag is, zou ik in het verkeerde kringetje hebben verkeerd, of is de samenleving zo hard geworden, dat ieder mens het maar lekker zelf uitzoekt?

ANONIEM

WARMTE

Getrouwd 21 februari 1976 met vrouw geboren d.d. 25 januari 1940. Zoon geboren op 23 juli 1976 en dochter op 30 september 1979. Op aandrang van o.a. vier huwelijkstherapeuten, huisarts en mijnheer pastoor scheidingsprocedure in werking gesteld in mei 1987. In het kader van voorlopige voorzieningen in november 1987 de deur uitgegaan. Scheiding uitgesproken in juli 1988. In juli 1988 kreeg ik van één van mijn zwagers te horen dat ik ervan uit moest gaan dat het contact met mijn kinderen tot het minimale beperkt zou gaan worden. En dat terwijl ik op 4 km afstand van de echtelijke woning, waarin mijn kinderen met hun moeder waren gebleven, een woning had gekocht. In november 1988 werd mijn werk verplaatst van Zwolle naar Groningen.

Mijn kinderen heb ik op 4 en 18 december 1988 een paar uur op bezoek gehad op mijn tijdelijke adres in Groningen. Daarna niet meer, omdat de kinderen het zogenaamd niet meer wilden. Van twee maatschappelijk instanties in Kampen heb ik brieven ontvangen dat de moeder geen medewerking wil verlenen aan een betere omgangsregeling. Ook op een schrijven van de dominee dat het in het belang van de ontwikkeling van de kinderen is dat zij contact met mij blijven houden, wilde de moeder niet ingaan om medewerking te verlenen. De dominee kreeg wel een uitgebreid schrijven van zeven A4'tjes met belastende argumenten, met het uitdrukkelijk verzoek mij van de inhoud niet in kennis te stellen. Van haar heb ik meerdere brieven ontvangen dat ik manisch-depressief zou zijn en dat ik ruzie maak met eenieder die het niet met mij eens is. Mijn twee zwagers, die mij het meest tot echtscheiding hebben gestimuleerd ("Wij hebben voor jullie trouwden genoeg ellende met haar beleefd"), werden door hun drie zussen onder druk gezet om te kiezen: óf voor hun familie óf voor hun zwager. Zij kozen dus voor hun familie. Ondanks de brieven van meerdere instanties die in het belang van de kinderen op een scheiding van ons hebben aangedrongen, wordt mij dat door mijn eigen familie kwalijk genomen. De lasterpraatjes (die doen denken aan uw vorige item, List en Bedrog) van mijn ex worden door mijn broer en zus, met wie ik tot mijn scheiding een goed contact had, gevreten. Mijn schoonzus, die mij in mei 1980 overleden moeder bij en na haar leven heeft verketterd, zag na mijn vertrek haar kans om met mijn ex tegen mij te gaan samenspannen. Bij mijn schoonzus herken ik veel van het syndroom van Münchhausen by Proxy. Haar jongste twee kinderen heeft zij ernstig verwaarloosd. Bij het overlijden van mijn vader, in oktober 1992, was mijn ex genodigde, haar naam was ook vermeld op het overlijdensbericht. Bij de begrafenis van mijn vader was ik dus NIET aanwezig. Zou ik er wel geweest zijn, dan waren mijn kinderen bij hun moeder gebleven. Mijn zus heeft zich door de mooie verhalen van mijn ex laten meeslepen. 3 december bezocht ik haar met bloemen op haar 65e verjaardag, maar ik was niet welkom. De houding van mijn familie is koren op de molen van mijn ex en werkt door naar mijn kinderen. Sinds juli 2000 komt mijn dochter, zij is onderwijzeres op een basisschool in Kampen, weer bij mij. Zij vertelt mij dat haar moeder hen altijd heeft gestimuleerd om naar mij toe te gaan. Zij heeft in Groningen meerdere vriendinnen wonen, komt alleen in de schoolvakanties bij mij. Dan zijn wij zo'n 3 tot 4 uur bij elkaar. Helaas heeft zij nog geen nacht willen overblijven opdat wij elkaar beter kunnen leren kennen. Het contact blijft oppervlakkig en ervaar ik als broos. Het laatste contact met mijn zoon dateert inmiddels van 18 december 1988. Mijn zoon heeft een heao-opleiding afgerond en woont ook in Kampen. Graag zal ik zien dat het contact met hem wordt hersteld. Zijn vriendin studeert in Groningen, mogelijk dat zij hem weet aan te sporen voor mijn dood het contact te herstellen. Het blijft afwachten. Eerst in 1990 had ik weer een (katholieke en één jaar jongere) vriendin, met haar had ik zeven maanden een relatie. Mijn familie zweeg haar en mij dood. Na deze vriendschap had ik vier jaar (1991/1994) een relatie met een één jaar oudere vrouw van christelijk gereformeerden huize. Met beide dames en hun familie heb ik nog steeds een heel hartelijk en warm contact. Sinds 1997 heb ik een relatie met een vier maanden jongere vrouw van katholieken huize. Haar heb ik leren kennen in een activiteitengroep met wie wij minstens eenmaal in de maand gezamenlijk iets ondernemen. Van deze groep maken ook twee van mijn oud-collega's (beiden prettig gestoord) deel uit. Ook van mijn vriendin en haar familie ontvang ik veel warmte en liefde.

GERRIT WEIJS

WAARSCHUWING

Scheiden is zeker lijden! In 1985 heb ik reeds hulp aan uw krant gevraagd. Maar toen was er geen belangstelling. Vond ik heel jammer, omdat ik dan misschien niet zo teleurgesteld zou worden, er misschien mensen waren geweest die mij konden helpen. Om een heel lang verhaal kort te maken, mijn verhaal in telegramstijl, in de hoop dat u er wijs uit wordt.Juni 1970 getrouwd, met de man van mijn dromen. Maar hoe kan iemand zo veranderen? 1970: geen huis. Drie jaar gratis bij mijn ouders ingewoond. Sparen, sparen voor een huis. 1973: zoon geboren. Huis, flatje, huur. Vader alles verbouwd en wij ingericht. Toen werd mijn man werkloos. Kon niet overweg met bazen, wist alles beter. Ik had geen baan meer. Vond 'ie niet nodig. Ik hoorde thuis. 1975: dochter geboren. Mijn man kreeg de kans voor zichzelf te beginnen. Met financiële hulp van mijn ouders een bedrijf gestart. Terugbetalen komt wel. 'Als wij oud zijn, zorg je maar voor ons.' Wij woonden op vierhoog. Voor kleine kinderen niet ideaal. Maar mijn ouders waren bereid om een buitenhuisje (tuinhuis) voor ons te betalen. Negen jaar van april t/m september feest. 1982: komt er een gelegenheid om een prachtig huis te kopen, nieuwbouw. We konden ons geluk niet op. Weer hebben mijn ouders met zeer groot bedrag bijgestaan, hoefde de hypotheek niet zo hoog. We hadden nog niet eens de sleutel van het nieuwe huis of ik kwam erachter dat mijn man diverse malen was vreemdgegaan. Verdriet, maar ik deed net of mijn neus bloedde, gaat wel weer over.

Manlief werkte (hard?), wilde met vakantie. 1983: maar we hadden geen cent, diverse schades en total loss met bedrijfsauto's. Alles wat we hadden, zat in het huis, ook de verkoop van het tuinhuis. Hij ging alleen met tent naar Frankrijk. Met z'n tweeën bleek dus, zijn vriendin, 16 jaar, Surinaams. Voor mij begon het toen een hel te worden. Ben gaan werken, paar uurtjes uitzendbureau om te trachten wat extra te hebben.

1984: manlief zag het in Nederland niet meer zitten. Ging samen met een collega naar de Antillen om te kijken of ze daar een bedrijf konden opzetten. Als dat zou lukken, zouden wij opnieuw kunnen beginnen. Hij had beloofd zijn vriendin niet meer te zien. Maar wat bleek, zij was zeer vasthoudend. Ook zij was naar de Antillen, zijn collega had het niet meer, wist van niks, vond het zo erg. Toen manlief terugkwam, heeft 'ie met zijn vriendin drie maanden in het huis van zijn ouders gewoond. Om te kijken of het wel ging, want ze was nog zo jong. Zijn ouders zaten op de camping.

Na drie maanden kwam 'ie terug. Hij wilde weer met mij en de kinderen verder. Kinderen blij, ik blij. Maar het ging niet. Zijn vriendin belde, viel ons steeds lastig. Ben op een avond naar haar ouders gegaan. Die wisten niet dat hij getrouwd was en kinderen had. Vonden het ook niet leuk dat hun dochter een vriend had die 20 jaar ouder was. 26 nov. 1984 brak de hel los. Ik heb 's morgens zijn thee, brood en lunch gemaakt. Hij ging naar zijn werk. Kinderen naar school. Ik naar mijn werk. Hij zou de kinderen 's middags opvangen. Toen ik thuiskwam om 17.00 uur, zaten de kinderen voor de deur, in het donker, koud. Deed de deur open en wat ik toen zag! Het halve huis was leeg. Alles dat was nieuw en enigszins waarde had, was weg. Tot de lampen aan toe. Ik was verslagen. Schoonouders gebeld, wisten zogezegd van niets. Wilden ook niets meer met ons te maken hebben, vond het veel te moeilijk, wilden er niet tussen zitten. Mijn vader heeft toen andere sloten op de deuren gezet. Daar zat ik, duur huis, hoge kosten, twee dagen werk, twee kleine kinderen. 1985: kreeg ik baarmoederkanker. Door het vreemdgaan van mijn man, heeft de dokter gezegd, dat zeer zeker de oorzaak was. 1986: nogmaals een operatie, voor de kinderen een hel. Werk gevonden, veel hulp van buurtjes. Vrienden van toen zag je niet meer, er kon niet meer gegeten en gedronken worden. Daar had ik het geld niet voor. Altijd zelf alle kosten betaald. Nooit een cent alimentatie gekregen. 1986: juni werd de scheiding uitgesproken. 1999: de boedelscheiding. Het huis waar mijn ouders woonden, dat zij in de jaren '60 kochten en op mijn naam zetten, kreeg hij gratis en voor niks. Ik het huis dat ik dus zelf al die jaren had betaald. Ik moest hem bijbetalen omdat het huis meer waard was. Het verhaal is nog veel langer, maar het is te veel om zomaar even op te schrijven. Mijn dochter is heel ziek geworden, diverse keren geprobeerd zelfmoord te plegen. Heeft een huidziekte en bindingsangst. Alle instanties mee afgelopen. Mijn zoon is heel erg teruggetrokken, kan het ook niet aan in het leven, is depressief en eenzaam. Durft ook geen relatie aan. Zelf ben ik in 1992 hertrouwd, op huwelijkse voorwaarden dit keer. Maar het blijft pijn doen, vooral omdat de kinderen nog steeds lijden. Scheiden doet echt levenslang lijden. Bij ons in ieder geval wel. Ook voor mijn ouders is het een hel geworden. Zij zagen alles waar zij zo hard voor hebben gewerkt in handen van een vreemde terechtkomen, terwijl hun dochter het arm had, hun kleinkinderen niet konden krijgen wat ze moesten. Hun oude dag was naar de bliksem, mijn vader is gestorven. Mijn moeder leeft van een enkel aow'tje. Gelukkig heb ik het financieel nu niet meer arm, ook niet rijk, maar kan haar en mijn kinderen af en toe nog eens verwennen. Maar de pijn zal altijd blijven. Ik ben bezig mijn verhaal in boekvorm te krijgen, maar zelf ben ik niet zo goed in schrijven, dus of het ooit uitgegeven wordt? Als ik het maar om anderen te waarschuwen. Trouwen op huwelijkse voorwaarden. Regel alles, ook al vertrouw je het nog zo. Ja, voor de zekerheid.

MW. M. SPAANS

KOUDE DOUCHE

Als Lissy Rerhell niet net haar doctorstitel had verkregen, was mijn scheiding beslist interessant geweest voor haar studie. Na 36 jaar, in mijn ogen een redelijk goed huwelijk, uiteraard met de gebruikelijk perikelen, besloot mijn ex-vrouw er een punt achter te zetten. Zonder ooit een dergelijke gedachte te hebben geuit, enkele dagen later was de vogel gevlogen. Nu, na een klein jaar een totale chaos te hebben doorgemaakt, is het artikel volkomen juist. Je verliest een groot deel van je vrienden en bekenden. Merkwaardig, zij kiezen voor één, dit heeft mij buitengewoon verbijsterd en pijn gedaan. Velen hebben nooit meer iets van zich laten horen, een belletje was toch het minste geweest. Ook juist, de contacten met de schoonfamilie: over en uit.

Wat blijft knagen, is het niet kunnen afmaken van het huwelijk na zoveel jaren, niet zozeer het vertrek/verlies van de ex, meer onmacht, mislukt leven, weggegooide jaren, alles voor niets geweest. Met 66/59 jaar is de toekomst, na een klein jaar, nog niet van: ik ga ertegenaan, ik maak er nog wat van. De ijskoude douche is nog even koud. Wel in het gelukkige bezit van enkele 'getrouwen', zij zullen het tij doen keren.

PETER GEIRNAERT

LAAIEND

Scheiden is lijden? Zeker weten!!! Voor mij bestaan er geen 'goede' scheidingen. Sommige mensen zeggen wel: mijn scheiding is goed verlopen, om er dan nog een hele tijd over te praten, ook al is het dan al ik weet niet hoe lang geleden. Mijn scheiding is nu 5½ jaar geleden en ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Als iemand tegen mij zegt: och, dat slijt wel, mijn scheiding ben ik al vergeten, dan is mijn antwoord: helemaal niet, want het is het eerste waar je over begint. Korte versie over mijn scheiding (ik kan er een dik boek en bestseller over schrijven). 30 jaar getrouwd, in Nederland een eigen bedrijf gehad, verkocht, alles in Nederland weggedaan en voor 15 jaar geleden geëmigreerd naar Spanje, inclusief onze twee kinderen, zoon en dochter.

Na een rustige periode weer de draad opgepakt, meer om de kinderen op het paard te helpen. De satelliet-tv brak door. Daar hebben we op ingehaakt. De zaak kwam te heten Blankenstein Satellite Systems. Eén van de eerste hier aan de kust en al snel echt bekend, uiteraard vooral bij de Nederlanders. Een familiebedrijf dus. Dochter sprak vloeiend Spaans, zoon was handig en klom de daken iets soepeler op dan zijn vader. Ons geld in Nederland verdiend, ging er in. We waren een voorbeeldgezin, vul maar in. Totdat... inderdaad totdat... hij (zoals hij zegt) de vrouw van zijn leven ontmoet. Zo'n type die hier is komen wonen gewoon op jacht naar een betere toekomst. Hij was niet haar eerste slachtoffer, maar hij ging er in met boter en suiker. Wij zeggen: hij heeft mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst, de toekomst van zijn kinderen en zijn kleinkinderen letterlijk en figuurlijk verneukt. Ik nog steeds denkend dat hij, zoals ik verdiend had, eerlijk met mij zou delen, was fout. Hij ging in Nederland scheiding aanvragen. Daar hadden we niets meer, dus verdeling moest in Spanje plaatsvinden. Over het schoremzooitje van advocaten wil ik het niet eens hebben, het gaat om geld en niets anders. De rechter (ik jubelde dat het een vrouw was), dat vuile smerige rotwijf heeft mij de nek omgedraaid. Ze vroeg op de zitting waarom hij in Nederland wilde scheiden en hij gaf eerlijk antwoord, omdat hij niet wilde delen. En de rechter sprak de scheiding in Nederland uit. Tot op de dag van vandaag vervloek ik haar.

Hij heeft toen alles op de naam van die fijne vriendin gezet. Zij wist de trucjes en zo gebeurde het. De kinderen werden de winkel uitgeflikkerd zonder salaris (mijn zoon had inmiddels een gezin), hij heeft met geld (mijn geld) God weet wie allemaal omgekocht, ergo, ik ben gewoon alles kwijt. 15 jaar geen aow meer betaald, was niet nodig, we hadden genoeg. Hij heeft dus genoeg, ik heb niets meer. Volgende maand word ik 65 en moet het doen met 650 euro in de maand. Pensioen? De pensioenregeling die wij tijdens onze arbeid in Nederland hadden opgebouwd, heeft hij een maand voor de scheiding afgekocht. De enige genoegdoening is dat hij ook zijn eigen pensioen heeft afgekocht en in het nieuw gebouwde huis heeft gestoken, wat uiteraard op haar naam staat. Ik wacht op de dag dat ze hem een grote schop geeft. Maar onderhand. Wat is er dus in mijn leven veranderd? Na een leven van kei en keihard werken, dag en nacht, met de bedoeling om 'straks' daarvan te genieten, is niets meer over. Dat hij alles van mij af heeft gejat, samen met dat stuk vergif waar hij mee woont, dat is iets waar ik dagelijks aan denk. Na 5½ jaar kan ik er nu over praten zonder te huilen. Vaak doe ik dat nog wel stiekem in mijn bed. Het positieve van deze geschiedenis is dat ik nu pas inzie wat een egoïstische klootzak hij altijd was, wat inhoudt dat ik mij nu prettig voel bij alles wat ik doe, omdat IK het nu uitmaak en zijn commentaar er niet meer is. Mijn vrienden heb ik allemaal gehouden, mijn sociale contacten zijn zelfs toegenomen. Nu is mij pas duidelijk wat voor een hoerenloper hij was (tegenwoordig wel een onderwerp in Nederland, of je daar trots op moet zijn of niet). Ik heb mijn kinderen en kleinkinderen en die kan hij met geen geld kopen, zelfs niet onder druk van die hoer van hem. Mijn kinderen hebben afstand van hem genomen en zien hem nooit meer. Ik dus ook niet. We wonen hier nu wel in dezelfde plaats, maar het is hier vrij groot en ik zie hem zodoende nooit (gelukkig). Want ik ben nog steeds zo, dat als hij voor mij staat, schop ik hem dood. Scheiden is lijden? Nou en of!!! En bij veel meer mensen dan we ook maar denken. Als je zelf in het schuitje zit, hoor je nog eens wat. Om te huilen allemaal. Mijn schoonfamilie? Ik weet als de dag van gisteren dat zijn ouders kennismaakten met mijn ouders en op mijn vraag hoe mijn ouders over hen dachten, zei mijn vader: het is jouw keus, maar deze mensen hebben geen moraal. Wat had die man gelijk!!!En als je ouder wordt, dan begrijp je steeds meer dat psychologen zeggen dat je in je jeugd gevormd wordt, en dat is maar al te waar. Die ex van mij heeft een moraal van drie keer niks en dat wijf van hem is net zo, zo niet nog erger. Wat ik en mijn kinderen in de afgelopen vijf jaar hebben meegemaakt, is met geen pen te beschrijven. Het is dat er uiteraard veel mensen getuige van zijn geweest, een vreemde zou mij niet geloven. Nooit een cent alimentatie. Altijd hoor ik: maar dat kán toch niet? Ik zeg nu: alles kan, als je maar betaalt. Eén grote corrupte rotbende is het zogenaamde recht. Emancipatie? Ik veeg er mijn ... mee af. Ik vraag mij altijd af als ik hoor dat een of andere idioot iemand om zeep heeft geholpen, hoe ze zomaar een bekende advocaat hebben om op de tv te roepen hoe zielig de dader is. Ik heb zo'n advocaat niet, ook niet een andere, want ik had geen geld. Het advocatenkantoor Levensbach en Gerritsen had mijn zaak bij een advocaat afgehaald en aan een snotneus gegeven die net was afgestudeerd, maar wel voor dezelfde prijs als iemand met ervaring. Duizenden guldens heeft mij dat gekost, tot ik blut was, en toen kon ik verrekken.

U begrijpt uit mijn brief dat ik nog steeds laaiend ben over alles wat mij is aangedaan. Ik begin nu pas een beetje de draad op te pakken. Volgende maand mijn aow en ik kan weer zelfstandig functioneren. Tip voor vrouwen die een man hebben die hen ineens vertelt dat hij een nieuw leven gaat beginnen: ren meteen naar een advocaat, want die schoft gaat het maar om één ding en die types die jouw man willen hebben, geven hun dat ene ding in alle variëteiten, als er maar voor wordt betaald, al stort zijn hele familie in elkaar. Mannen?! Voor mij niet meer. Rechten voor een vrouw? Vergeet het! Maar weet u, ik heb absoluut iets wat niemand mij kan afnemen, ik ben hartstikke gezond. Zelfs met alle ellende en af toe een Prosac ben ik erdoorheen gerold. Iedere morgen word je vanzelf wakker en iedere avond probeer je te slapen. Maar vergeten? Nooit. Het is een stempel op je ziel, de vernederingen die zo'n man je aandoet, je neemt het mee je kist in. Scheiden doet lijden. En hoe. Ook de volwassen, getrouwde kinderen. Als je hebt ingezet voor een zaak die nu opgevreten wordt door zo'n mens, dat doet zelfs zeer, ook al ben je jong. En tegen al die stelletjes die zo nodig om niets willen scheiden, wil ik zeggen: bedenk je, de ellende is veel groter dan dat je ooit had gedacht. Zeker ook als er nog kleine kinderen zijn, voorbeelden ten over. Alleen als je geen kinderen hebt, er niets te verdelen valt, dan zou het een goede scheiding kunnen zijn, maar ook dan nog lopen ze met dat stempel van al eerder getrouwd.

AGNES DE SWART



© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf. Alle rechten voorbehouden.