Telegraaf-iDe krantLaatste nieuwsSportflitsenDFTDigiNieuwsCrazyLife






Vrouw en Relatie 
Reportages 
Uw mening 
Reageer 
WWW de Ware 
---
Uit de krant 
Voorpagina Telegraaf 
Binnenland 
Buitenland 
Telesport 
Financiële Telegraaf 
Archief 
ABONNEER MIJ 
---
En verder 
Begroting 2002 
Over Geld 
Scorebord 
Autopagina 
Filmpagina 
Woonpagina 
Reispagina 
---
Ga naar 
AutoTelegraaf 
Reiskrant 
Woonkrant 
VacatureTelegraaf 
DFT 
Privé 
Weerkamer 
Headlines 
---
Kopen 
 Speurders 
ElCheapo 
---
Met Elkaar 
Netmail 
Dating 
---
Mijn leven 
Vrouw & Relatie 
AstroLink 
---
Contact 
Abonneeservice 
Adverteren 
Mail ons 
Over deze site 

     

Uw reacties op:"IK BEN GEEN WATJE"

Deze pagina wordt de komende week dagelijks bijgewerkt.

SJOERD IS BIJ LANGE NA DE ENIGE NIET

Toen wij vorige week schreven dat er ook mannen mishandeld worden door hun partner dachten we eerlijk gezegd 'maar veel kunnen dat er nooit zijn'. We hadden dan ook niet veel reacties verwacht op onze oproep en al helemaal geen reacties van mannen die hun eigen verhaal herkenden in dat van Sjoerd. Toch bleken juist die ons massaal te schrijven. Brieven vol opluchting, omdat ze niet de enigen waren.

"Mijn broer gaf mij vandaag de krant van zaterdag en zei daarbij 'kijk, er zijn nog meer van zulke vrouwen in Nederland'. Ik las de kop en er vloog een straal van blijdschap door mij heen, zoiets van 'hé, erkenning'. Dit is belangrijke aandacht voor ons, de mishandelde mannen, en begon te lezen. Sjoerd heeft bij mij de tranen losgemaakt met zijn verhaal. Ik dacht 'dit slaat op mij'", schreef bijvoorbeeld Fred. En zo voelde ook Ronald zich: "Ik heb vijf jaar geleden afscheid genomen van mijn toenmalige vrouw die me zeven jaar lang dagelijks terroriseerde en mishandelde. Mijn klanten dachten vaak dat ik onder een trein had gelegen of dat ik een eng beest in huis had." En Gerrit: "De vernederingen van haar kant begonnen al drie weken na ons huwelijk. Ze is hier jaren mee door gegaan. Ook ik geloofde jarenlang dat het aan mij lag als ik weer eens als klootzak werd betiteld. Of het uitspreken van 'ik haat je' veelal als de kinderen er bij waren. Hoe je je dan als man voelt, is niet te verwoorden." Moeten we doorgaan? Wat dacht u dan van Peter: "Als je thuis kwam van je werk, zei ze rustig: 'ik zal blij zijn als je weer snel oprot naar je werk'. Ik zit op een servicewagen en heb menig keer op een parkeerplaats zitten huilen in de auto."

Nicole wijt de toename van huiselijk geweld waarbij de vrouw de dader is en de man het slachtoffer aan de emancipatie: "Met de emancipatie van de vrouw is alles veranderd. De vrouw is niet langer ondergeschikt aan de man. Dat werkt natuurlijk in alles door. Ook binnen relaties." Het feminisme heeft veel positieve gevolgen gehad en misschien inderdaad ook wat negatieve. In Jac (91) zijn tijd bijvoorbeeld sloeg je als vrouw je man hooguit vier keer. "Bij klap 5 deed ik het anders. Ik greep haar beet, legde haar over mijn knie, het rokje omhoog en het broekje omlaag en gaf haar toen een stevig pak billenkoek. Haar gezicht toen ze weer stond met haar broekje op de enkels zal ik nooit vergeten. Ze was totaal van slag en ik ging zonder een woord te zeggen gewoon aan het werk." Maar een anonieme schrijver denkt dat mishandeling niet geslachtsgebonden is. "De man trekt altijd aan het kortste eind. Om een degelijke relatie te boven te komen, heb je professionele hulp nodig. De effecten van mishandeling zijn voor mannen net zo desastreus als voor vrouwen. Dat heeft niets met geslacht te maken."

De uitgebreide reacties vindt u hieronder

KROMME WERELD

Ik word er misselijk van dat mensen lachen om het verhaal van Sjoerd, of over het feit hoe hij zich eronder voelt, waar halen mensen het lef vandaan om over andere mensen te oordelen of beoordelen, als het gaat om zoiets. Voor een vrouw is het zielig en een man is dan zielig, eigenlijk is het een kromme wereld!!!!!!!! Het is een gevoel en is iets wat je wil vergeten wat je een plaats wil/moet geven, ik zou wel eens willen weten hoe die mensen het zouden vinden, als er word gelachen om hun "verleden" wat bij hen nog littekens heeft achter gelaten. Dit zijn vaak mensen die niet weten waar ze het over hebben, ik noem ze krampachtige zieltjes.

YOLANDA

SPIJT

Als Sjoerd inziet hoe fout dit alles is, gaat hij hulp zoeken. Niet alleen voor zichzelf maar juist ook voor zijn vrouw en (eventueel) de kinderen. Er ligt een dieper probleem bij de mishandelaar, waar zeker hulp voor is. Ikzelf ben als kind, met broer en sommige zussen ernstig mishandeld (slaan met traproe)geweest door mijn vader. Pas na mijn 40e jaar, kreeg ik zoveel relatieproblemen dat er jaren van therapie (samen met m'n man en alleen), pijn, verlies van levensvreugde etc. nodig waren om bewust onder ogen te kunnen zien ,wat me als kind is overkomen. Ik had alle ellende en verdriet, voor jaren onbewust, diep weg gestopt, ik denk om te overleven. Maar vroeg of laat, loop je vast, en dan moet je kiezen. Een nog erger rotleven; iedereen van je afstoten, of hard aan een genezingsproces werken. Ik ben nu 53,heb m'n vader nog voor zijn dood vergeven en kon hem op z'n sterfbed verplegen. M'n leven is er een stuk beter op geworden. "Doe" het beter met m'n man en 3 zoons. Soms steekt er nog wel eens een pijnlijk moment door m'n ziel en dat heeft dan ook nog veel met "spijt" te maken. Spijt van zo'n angstige, pijnlijke jeugd, spijt dat m'n moeder ons onvoldoende kon beschermen en dat ik mijn eigen kinderen vaak onnodig op de nek heb gezeten. Hiermee wil ik zeggen dat mijn ervaring met hulp zoeken en voor een beter leven kiezen- het waard was en is en ik me nu een fijner, prettiger mens voel.

ANNET

WHIPLASH EN VRIJHEID

Ik ben een vrouw die uit een 16 jaar durende soortgelijke situatie ben gestapt en eigenlijk nog steeds met twijfels en vragen rondloop of ik het wel goed heb gedaan. Ik denk dat ik Sjoerd zijn handelswijze heel goed kan begrijpen. Ik vind hem een held omdat hij het toch na 6 jaar heeft aangedurfd om op te stappen. Ik heb gewacht totdat mij partner een time-out inlaste. Ik heb toen de gelegenheid aangegrepen met mijn drie kinderen te vertrekken en twee maanden later echtscheiding aan te vragen. Deze stap heeft mij een flinke mishandeling met een blijvend whiplash opgeleverd, daarnaast ook mij vrijheid. Niet helemaal hoor, 5 jaar na dato oefent hij nog steeds druk op mij uit door het niet betalen van de kinderalimentatie of in mondjesmaat en door het niet te betalen schadebedrag wat hem is opgelegd door de rechter. Daarnaast via rechter afdwingen van omgangsregeling met de jongste die het niet wilde omdat hij getuige was van de laatste mishandeling. Over mishandeling van mannen heb ik eerder gehoord in mijn leven en vind daarom de stappen die Sjoerd gezet heeft, ook de hulpvraag waar hij aan heeft voldaan en de waakzaamheid naar zijn kinderen toe een hele goede stap naar een heldentoekomst. Ik wens hem meer dan wie dan ook veel geluk in zijn verder leven met zijn kinderen.

SUNSHINE

GROENTEBOER

Is het toeval, of was de enige weken geleden uitgezonden film met Judith Light en Peter Strauss de aanleiding voor het onderwerp 'De geslagen man'? De film en de reportage op Vrouw en Relatie behandelen hetzelfde facet van dat probleem: de gestoorde vrouw als echtgenote en moeder en die variant zal ongetwijfeld vaker voorkomen dan men zou vermoeden. Dat vrouwen hun partnet slaan komt mijn inziens veel vaker voor dan men wil toegeven. Mijn vader zakte nogal eens door. Op een avond bracht hij de groenteboer naar huis, die in het dorp als alcoholist bekend stond. Bij zijn huis aangekomen begon hij mijn vader uit te schelden: 'Rooie klootzak, donder op, maak dat je weg komt'. De hond had al gegromd en begon nu te blaffen, waarop de vrouw van de dronkelap ten tonele verscheen. Dat was het teken voor mijn vader om weg te gaan, want hij was inderdaad sociaal ingesteld en liet een laveloos persoon niet zomaar aan zijn lot over. Hij kon nog wel horen hoe die op zijn beurt werd uitgescholden en klappen kreeg.

H. NIJHOF-MÜHLEMANN

LOYALITEIT

Allereerst denk ik dat deze Sjoerd inderdaad niet de enige is, maar dat dit verschijnsel zeker net zo sterk is bij kinderen en vrouwen. De afgelopen vier jaar ben ik zelf uit een zeer moeizame relatie met zowel lichamelijk maar vooral ook emotioneel geweld, omhoog geklommen. Ik heb van de poging tot doodslag wel aangifte gedaan, echter doordat tegelijkertijd sprake was van een scheiding en er een aangifte van incest lag betreffende drie van mijn vier kinderen, is daar nooit wat mee gedaan en als scheidingsperikel geseponeerd. Het grootste probleem zit in het feit dat je als slachtoffer van lichamelijk en/of geestelijk geweld helemaal niet de behoefte voelt om aangifte te doen tegen de dader. Een groot stuk loyaliteit en emotionele beïnvloeding liggen daaraan ten grondslag. Een en ander nog buiten het feit dat dit soort delicten altijd achter gesloten deuren plaatsvindt en zelden met getuigen. Dat mishandeling lichamelijk, seksueel en emotioneel bestaat, is een feit wat door de maatschappij maar mondjesmaat wordt erkend. Dat mensen in zo'n situatie terecht komen, gebeurt helaas meer dan we denken. Ook bijvoorbeeld op financieel gebied worden nog steeds partners misbruikt. Gelet op het feit dat ik helaas in mijn vorige relatie dat alles heb moeten ervaren, wil nog niet zeggen dat het vanzelfsprekend is om ermee te koop te gaan lopen. Niet alleen uit een soort van valse schaamte, maar ook om het onbegrip dat je tegenkomt. Je wordt inderdaad als minder bekeken, sterker nog: meestal niet geloofd. Stel dat ik op dit moment mijn verhaal volledig in de openbaarheid zou brengen, dan zou mijn ex het zeker niet nalaten me aan te klagen wegens smaad. Ik ben al vier jaar aan het wachten op het nog steeds te komen strafproces tegen mijn ex. Met alle gevolgen, straatverboden en dergelijke van dien. Gezien het simpele feit dat ik vanuit de bijstand omhoog ben gekrabbeld, een geweldige partner heb gevonden die een en ander zeer goed kan begrijpen omdat hij zelf ook uit een relatie komt waarin hij werd mishandeld, vernederd en gechanteerd en dat via zijn dochtertje nog steeds wordt, zijn wij in een situatie beland waarin wij moeten procederen. Aangezien we geen rechtsbijstand meer krijgen, kunnen we niet procederen omdat dat ons faillissement zou betekenen. Ik sta ook hier met mijn rug tegen de muur. Dat een man of een vrouw of zelfs een kind zich laat mishandelen is en direct gevolg van loyaliteit. Wanneer iemand zich loyaal opstelt naar de ander, is er meteen sprake van vertrouwen. Op het moment dat iemand zich in vertrouwen naar een ander opstelt, is er ook ruimte om machtsmisbruik te laten plaatsvinden. Of mensen nu voorwenden ziek te zijn om aandacht te krijgen, zich minder voorstellen dan de ander of de ander juist vernederen doet dan niet meer ter zake. De machtsverhouding is zoek en de claims vliegen je om de oren. Dan is het ineens gewoon zoals een kind ook doet: 'als jij niet doet wat ik wil, dan…..' Inderdaad is het zo at op het moment dat de eerste klap valt je je dat beter realiseert dan wanneer de eerste claim valt, maar lichamelijk geweld mag dan erg zijn, de psychische druk die tegelijkertijd op je wordt uitgeoefend, richt vele malen ernstigere schade aan. Dat is ook wat blijkt uit het verhaal van Sjoerd en wat ik herken bij mijn huidige echtgenoot, mezelf en mijn kinderen. Met alleen het accepteren dat het gebeurd is, ben je er nog niet want al gauw kom je situaties tegen waarbij je vervalt in je oude gedrag. Want ook degene die mishandeld wordt, heeft hierin eigen verantwoordelijkheden. Alleen bij oplettendheid in een nieuwe relatie, kun je daar uitgroeien. En geloof me, sommige reacties en emoties gaan nooit meer echt weg. Ze doen alleen maar minder pijn op den duur. Gelet op de hopeloosheid van mijn eigen situatie, de herkenning van het wel en niet durven praten, ben ik zelf de afgelopen jaren heel hard bezig met het zoeken naar publiciteit opdat er aan deze ontkenning in de breedste zin eindelijk eens iets zou kunnen gaan veranderen. U moet mij maar niet kwalijk nemen dat deze brief wat warrig overkomt, maar hij is geschreven na een middag puzzelen om goede brieven te sturen naar de Raad voor Rechtsbijstand. Wellicht sprak mij daarom het door u in de krant gepubliceerd stuk zo aan. Al lijkt het nihil, ik zou toch via deze weg iedereen die met mishandeling in aanraking komt op welke wijze dan ook willen zeggen dat wat gebeurd is een signaal is en dat je daar zelf vaak niets aan kunt doen. Neem het jezelf niet kwalijk dat het is gebeurd, maar probeer herhaling te voorkomen. Mocht het zich toch herhalen omdat je geen andere keus hebt of denkt te hebben, ga er dan vanuit jezelf anders mee om. Wat dat betreft is het verhaal van Sjoerd een goed voorbeeld. Laat de mishandeling bij de ander en vertrouw diegene niet meer. Heb je kinderen, net als Sjoerd, dan kom je ellende tegen dat Nederland lomp omgaat met omgangsregelingen en klakkeloze uitspraken op kinderen loslaat. Blijf strijdbaar. Zeker kinderen die in zulke situaties moeten opgroeien, hebben recht op bescherming. In mijn ogen zou Sjoerd nooit een omgangsregeling in de weg mogen staan, maar wel de kinderen bij hem moeten laten wonen bij het eerste signaal dat het met zijn kinderen niet goed gaat. Dat is hij aan zijn kinderen verplicht. Het trieste aan het verhaal is dat Sjoerd ermee moet leren leven, net als alle anderen (man, vrouw of kind) en dat degene die het hen heeft aangedaan, de bescherming krijgt van onze totale maatschappij.

ACHZA

DOMINANT

Ik vind dat als iemand zich mishandeld voelt in welk opzicht ook het zeker niet om te lachen is. Of het nu een vrouw is die mishandeld word door haar man, of een man die mishandeld word door zijn vrouw. Het komt echter minder vaak voor dat een man word mishandeld door zijn vrouw dan andersom, daarom wordt er vaak om gelachen. De reden hiervoor is dat vrouwen vaak minder dominant zijn dan mannen en dominantie is de reden voor de mishandeling. Trouwens sommige vrouwen zijn ook erg sterk

IKE

VERTROUWEN

En of dat ik me dit kan voorstellen: Ik ook ben door enkele politieagenten uitgelachen toen ik meldde dat mijn vrouw me had mishandeld. (Mede daardoor durf het nog steeds tegen niemand uit mijn omgeving te zeggen). Het koste me veel moed om deze stap te zetten: Eerst naar de dokter om de mishandeling te laten vaststellen en verzorgen. Nadien twee uur in het politiekantoor een proces verbaal laten opmaken. Nu ik dit schrijf begin ik te huilen als een klein kind. Ik wordt nu behandeld bij een (mannelijke) psychiater waar traag vooruitgang wordt geboekt. Na jaren te zijn mishandeld door mijn vrouw heb ik een diepe afkeer van elke vrouw. Mijn moeder en zussen moeten het soms bekopen. Ik kan geen respect opbrengen voor welke vrouw dan ook. Ik tracht mijn frustraties te kanaliseren, de psychiater helpt me daarbij. Ik hoop snel weer normaal naar de maatschappij te kunnen kijken. Ik heb lang getwijfeld te schrijven aangezien mijn vertrouwen in elke vrouw zoek is, laat staan in een website als deze. Ik hoop dat mijn reactie met respect zal worden begrepen.

KOEN

SCHAMEN

Ik vind Sjoerd absoluut geen watje maar ook niet echt een held. Gewoon iemand die voor zijn rechten vecht. Ik heb in zo'n zelfde situatie gezeten en weet hoe het is en of je nu man of vrouw bent, dat maakt geen verschil. Mijn huidige vriend zit nu ook in deze situatie, wij hebben al 2 en een half jaar een relatie en nog steeds is hij getrouwd met (zoals ik haar noem) de bitch. Geestelijk en lichamelijk mishandelt ze hem en hij is (nog) niet sterk genoeg om er goed mee om te gaan. Hij geeft zichzelf overal de schuld van terwijl hij ook ergens wel weet dat dat niet zo is. Niets kan hij goed doen, mag niets zeggen, mag nergens naartoe zonder controle, zelfs de kilometerstand van de auto wordt opgenomen. Zij weet volgens mij van onze relatie en wil daarom niet weggaan bij hem maar nog even flink doortreiteren. Hij kan ook niet zelf weggaan omdat hij zijn bedrijf aan huis heeft en altijd aanwezig moet zijn voor eventuele storingen, dus dat maakt het nog eens extra moeilijk. Dat het voor Sjoerd heel moeilijk was om zijn verhaal te vertellen is logisch want daar loopt toch niemand te koop mee? Ik vind niet dat hij zich moet schamen maar dat zijn ex vrouw zich moet schamen Ik hoop voor Sjoerd dat hij in zijn eventuele volgende relatie een normaal mens treft.

MORGAINE

OPVOEDING

De man hoeft zich niet te excuseren voor zijn nette opvoeding. De andere partij ontbreekt dat. Dat is voor hem een dilemma. Scheiden kost hem geld en ellende. Zij zal dat nooit ervaren.

D.C. GREINER

LAAT ME NIET LACHEN

Weer een duidelijk beeld van hoe het niet moet. Als een man een vrouw slaat dan is zij zielig en hij een beest, hij moet in therapie of achter de trailies. Maar in ieder geval zal hij zijn kinderen nooit meer te zien krijgen. Maar nu is het andersom en is hij een watje, en wat heeft zij? Therapie? Straf? Nee de voogdij over de kinderen. Controle eens in de 14 dagen laat me niet lachen, een blauwe plek is meestal na een week weer weg en kinderen kunnen ook mishandeld worden zonder blauwe plekken te krijgen.

BETTY

MIJN VERHAAL

Mijn broer gaf mij vandaag de krant van Zaterdag en zei daarbij 'kijk er zijn nog meer van zulke vrouwen in Nederland'. Ik las de kop en er vloog een straal van blijdschap door mij heen, zoiets van hé erkenning. Dit is belangrijke aandacht voor ons, de mishandelde mannen en begon te lezen. Sjoerd heeft bij mij de tranen losgemaakt met zijn verhaal. Ik dacht 'dit slaat op mij' of tenminste zo voelde dat. Ik kon 95% 1 op 1 met elkaar vergelijken. Marjolein, je kan het je misschien niet voorstellen maar zo'n onderwerp is voor mij en alle andere mannen die dit is overkomen zeer belangrijk vanwege het eenzijdig denken over mishandeling bij vele mensen. Ik ben nu ook zover dat ik er normaal over durf te praten maar dat is de eerste twee jaar na het scheiden wel anders geweest. Het begon bij mij zo'n maand of drie na het begin van onze relatie. Mijn verhaal van mij is gewoon precies hetzelfde als dat van Sjoerd. Ik was alleen maar twee jaar bij haar en je gelooft het niet: na één jaar ook nog met haar getrouwd. Voor buitenstaanders niet te vatten, maar ik kon niet de kracht vinden bij deze vrouw weg te gaan. Zij maakte daar, zo noem ik het maar, dankbaar gebruik van. Ze zei altijd 'als je dit naar buiten brengt, zorg ik dat je kan verhuizen door te zeggen dat jij mij mishandelt' (terwijl mijn huid vernietigd was en zij geen schrammetje). Niet allen door dit kom je er niet mee naar buiten maar ook doordat je het voelt als een falen van je mannelijkheid. Toen ik het niet meer kon verbergen, uiterlijk en innerlijk, kwam ik ermee naar buiten vlak voor de geboorte van mijn lieve dochter Valesca. Ik heb haar nooit gezien. Twee uur na de geboorte ik werd gebeld en was helaas te laat mijn dochter bij het gemeentehuis aan te melden. Dit had de moeder van mijn ex mij afgenomen ik heb mijn kind twee uur gezien en daarna nooit meer. Ik heb alles geprobeerd maar in Nederland is het zo dat als de moeder alle medewerking weigert en het kind bij de vader wil weghouden, puur om te treiteren, dan slaagt zij hier 100% in. Ik wil Sjoerd nog zeggen: 'Ik leef met je mee. Petje af voor je dat je dit hebt willen zeggen. Je verhaal is een kopie van het mijne. Als laatste wil ik iets zeggen aan de mannen die dit lezen en misschien ook mishandeld worden en de kracht nog niet hebben kunnen vinden dit naar buiten te brengen: Zet alle belangen opzij, laat je door haar niet manipuleren en besef dat jouw leven je door niemand fysiek of mentaal mag worden afgenomen en ren dan in godsnaam zo snel mogelijk naar vriend of familielid voor ze je weer in haar macht heeft.

FRED

HELD

Ik vind Sjoerd geen watje maar eerder een held dat hij het zolang heeft volgehouden in de hoop dat alles wel zou veranderen. Wat ik helemaal knap vind is dat hij zelf nooit zijn vrouw heeft geslagen er zijn genoeg mannen die dat wel zouden doen! Soms kan ik zelf ook wel eens zo kwaad worden op mijn man dat ik hem ook een knal voor zijn kop geef maar dan moet hij me wel heel erg kwaad maken. Maar achteraf voel ik me dan weer ontzettend schuldig omdat het in principe niets verandert, je kan beter praten over de problemen die je hebt dan ze met geweld proberen op te lossen. Ik vind het knap dat hij zich zelf toch los heeft weten te weken uit deze relatie en als ik hem was zou ik zijn kinderen goed blijven controleren op blauwe plekken!!

LINDA

OOK IK

Ook ik, man van 49 jaar, heb het verhaal van Sjoerd met belangstelling gelezen. Ik herkende heel veel zaken. Ik ben dan wel niet lichamelijk mishandeld door mijn vrouw, maar geestelijk des te meer. De vernederingen van haar kant begonnen al drie weken na ons huwelijk. Ze is hier jaren mee door gegaan. Ook ik geloofde jarenlang dat het aan mij lag als ik weer eens als klootzak werd betiteld. Of het uitspreken van "ik haat je" veelal als de kinderen er bij waren. Hoe je je dan als man voelt is niet te verwoorden. Ook haar familie vond het nodig om eens in de tijd een "duit" in het zakje te doen en mij en de kinderen te bestoken met onwaarheden. Nu, kiest mijn vrouw voor een, zoals ze zegt, "Eigen" leven, waarin geen plaats is voor man en kinderen. Ze heeft dan ook een scheiding aangevraagd, mij en de twee kinderen achterlatend. Eindelijk krijgen wij rust na zoveel jaren. Omdat ik steeds maar beleef geloven in een gedragsverandering van haar heeft het huwelijk bijna 22 jaar stand gehouden. Ook ik hield, net als Sjoerd, intens van mijn vrouw en het is waar "liefde maakt blind". Het artikel over Sjoerd heeft mij in ieder geval wel geholpen om bepaalde zaken een plaatsje te geven en het herkenbare sterkt mij in de gedachte dat ik mij niet hoef te schamen voor mijn kinderen. DE keus die ze maken om nu bij hun vader te blijven, geeft kracht om weer positief naar de toekomst te kijken. Sjoerd, blijf in jezelf geloven. Je bent een held! Telegraaf bedankt voor het artikel.

GERRIT

GEBRUIK JE VERSTAND

Geweld van welke partij dan ook is niet te rechtvaardigen. Degene die geweld wordt aangedaan moet alles doen om dit te laten stoppen. Hierbij maakt het niet uit of het om een man of een vrouw gaat. Huislijk geweld is geen monopolie voor mannen. Daarom is het verhaal van Sjoerd niet vreemd. Vrouwen kunnen misbruik maken van de liefde van hun man om hem te onderdrukken. Hierbij gaat het niet alleen om fysiek geweld maar vooral om psychische mishandeling. Het advies aan de mannen in deze situaties is daarom gebruik je verstand

MOHAMMED

WEERZINWEKKEND

Waarom zou Sjoerd een watje zijn? Hoeveel vrouwen die systematisch in elkaar geslagen worden, verzinnen geen smoezen omdat ze zich schamen? Ergens moet er voor Sjoerd nog een reden zijn om zo lang bij haar gebleven te zijn. Tenminste, dat vermoed ik. Ik heb geleerd om niet voor anderen in te vullen. En ik weet ook niet wat ik zou doen als ik geestelijk dan wel lichamelijk mishandeld zou worden. Het is erg makkelijk om te zeggen: ik zou het zo en zo doen. Maar dat is niet te voorspellen. Met de emancipatie van de vrouw is alles veranderd. De vrouw is niet langer ondergeschikt aan de man. Dat werkt natuurlijk in alles door. Ook binnen relaties. Maar.....elke vorm van mishandeling is weerzinwekkend of het nu door een man of door een vrouw gebeurt.

NICOLE

MISBRUIK Hallo Sjoerd, ik heb je verhaal gelezen en ik kan me zeer zeker in je verhaal verplaatsen met wat je hebt meegemaakt, ook al ben ik een vrouw. Dat er ook vrouwen zijn die mishandelen, zowel geestelijk als lichamelijk geloof ik zeker. Ze heeft van jouw goedheid misbruik gemaakt. En ik hoop dat andere mannen die dit overkomt, er ook in het openbaar over durven praten. En je bent zeer zeker geen watje.

H. VAN LEEUWEN

NET ZOVEEL

Er zijn net zo veel vrouwen als mannen die mishandeld worden

VLINDER

MOED

Er staan geschiedenisboeken vol geschreven over mensen die in staat zijn om anderen te misleiden, te vernederen, te mishandelen en te verraden. Het is Sjoerd overkomen, het is mij overkomen, het overkomt kinderen en volwassenen, mannen en vrouwen, hoog opgeleiden en analfabeten, overal ter wereld. Sjoerd is wat mij betreft absoluut een held. Hij heeft zich aan zijn vernietigende leefsituatie weten te ontworstelen. En ik weet hoeveel moed daarvoor nodig is!

ANNEMIEK

ZIEKE GRAP

Het artikel in de Telegraaf over mishandelde mannen vond ik uitstekend en goed getimed. Sjoerd is absoluut een held, omdat hij erover durft te praten, omdat hij uit deze relatie is gestapt en omdat hij zijn zelfbewustzijn heeft terug gevonden. Een mishandelende partner heeft niets met gender te maken, ook al schijnt iedereen te denken van wel. Zelf heb ik ook onlangs een relatie beëindigd waarin ik emotioneel enorm werd mishandeld. Het was geen gemakkelijke beslissing. Ik heb mijn 4 maanden oude kind achter moeten laten bij een gewelddadige moeder. Ik heb geen enkele mogelijkheid mijn kind te beschermen omdat ik het 'gezag' niet heb. De paar legale rechten die ik wel heb, zijn bijna niet te gebruiken omdat ik in dat geval de kans loop mijn omgangsrecht te verliezen. Ik heb met drie verschillende advocaten gesproken over het Nederlandse (en Europese) familierecht en ik heb begrepen dat de wetten in Nederland zijn ontworpen om het kind te beschermen. In realiteit echter zijn de wetten een zieke grap die vooral de misbruiker beschermen. Momenteel zit ik in een zeer delicate situatie waarbij het onmogelijk voor me is mijn kind te beschermen als ik me aan de wet houd. Ik wacht in angst de dag af dat ik voor de keuze gesteld sta om of vanaf de zijlijn toe te kijken hoe mijn kind emotioneel mishandeld wordt of ervoor te kiezen een strafbaar feit te plegen om mijn kind te kunnen beschermen. Iedere situatie waarin de mishandelaar de vrouwelijke partner is, ligt erg moeilijk, de man trekt altijd aan het kortste eind. Om een degelijke relatie te boven te komen, heb je professionele hulp nodig. De effecten van mishandeling zijn voor mannen net zo desastreus als voor vrouwen. Dat heeft niets met geslacht te maken.

ANONIEM

BILLENKOEK

Ik had ook een echtgenote die begon te slaan en goed kon kankeren. Toen zij mij de eerste klap gaf, heb ik haar gezegd dat zij in het vervolg voor elke klap van mij een dreun terug zou krijgen. Dus volgde klap 2, 3 en 4. Bij 5 deed ik het anders. Ik greep haar beet, legde haar over mijn knie, het rokje omhoog en het broekje omlaag en gaf haar toen een stevig pak billenkoek. Haar gezicht toen ze weer stond met haar broekje op de enkels zal ik nooit vergeten. Ze was totaal van slag en ik ging zonder een woord te zeggen gewoon aan het werk. Voor een volwassen vrouw is billenkoek een vernederende ervaring, maar ze heeft nooit meer een klap gegeven. Wel kankeren, maar daar had ik geen moeite mee. Ik kankerde nooit terug maar altijd mee en dan is de pret minder. We zijn thans 35 jaar getrouwd, zij 81 en ik 91 en we kankeren nog prettig met elkaar. Ze is thans van mij afhankelijk, kan bijna niet meer lopen en geen huishoudelijk werk meer verrichten. Ik ben huisman geworden, zorg voor het eten, doe de was en alle inkopen. Ze krijgt altijd thee op bed en soms het hele ontbijt en we kankeren nog steeds gezellig door samen. Soms komt ze naar me toe, geeft me een kusje en zegt: 'je bent toch wel lief'. Voor geen goud wil ik haar missen, want als zij weg is hebben wij niets meer om te kankeren.

JAC

FEEKS

Lange tijd, ongeveer 22 jaar lang, ben ik getrouwd geweest met een feeks en maakte ik alle dagen de vier windstreken mede. Mijn echtgenote tierde, schreeuwde, beschuldigde, gooide diverse dingen kapot, vernederde me, pestte me en mishandelden mij duizenden keren psychisch. Ik was achteraf veel te netjes, te goed en te verdraagzaam en verwende haar steeds meer ten koste van mijzelf en ten gunste van mijn twee zonen om maar vrede in huis te hebben. Zo veegde ik alle brokken steeds op na het stukgooien. Slaan deed ze me één keer en ik zei 'bij de tiende vuistslag die je me geeft, sla ik terug'. Ik telde er tien, toen gaf ik een klap terug en heeft ze me nooit meer geslagen. Ze vernietigde wel dag na dag mijn zelfrespect en ik werd psychisch door haar heel zwaar belast. Ik voelde me een grote nul. Een bevriende pastoor regelde een scheiding en ik kwam terecht in een klooster. Men noemde mij daar 'Hongerend Rusland'; ik was een lopende zombie. Na vijf jaar verliet ik het klooster en ik leerde ongeveer zeven jaar geleden een fijne vrouw kennen. Deze is precies het tegenovergestelde van mijn ex-vrouw en nu kan ik al zeven jaar genieten van het aanwezig zijn van Roos, een wereldvrouw, met recht een Godsgeschenk.

WIM

MACHT

Huilen, dat gebeurde er meteen met me toen ik aan uw artikel begon over mishandeling van mannen door vrouwen. Ik ben een man van 38 jaar, 198, stoer voorkomen en ook mishandeld. Echter niet door een vrouw, maar door mijn inmiddels ex-vriend. Ik heb vier maanden een relatie met Wim gehad. Snel werd duidelijk dat hij heel agressief kon reageren. Ik keek uit wat ik zei om hem maar niet op de kast te jagen. Hij was vaak boos en viel dan in de slachtofferrol. Na twee maanden kreeg ik een asbak naar mijn hoofd gegooid. Ben toch bij hem gebleven. Ik dacht dat ik hem kon ondersteunen om zijn leven wat structuur te geven. Hij bleef agressief met woorden. Ik was bang van hem. Gek genoeg dacht ik steeds dat ik weg zou gaan als ik zou worden geslagen. Dat gebeurde op zondag 28 januari. Ik kon geen kant op. Hij heeft me drie directe vuistslagen in mijn gezicht gegeven en me tegen de rand van het bed gegooid. Ik dook in elkaar en deed niets terug. Ik ben toen bij hem weg gegaan. Hij zei nog: 'als je nu maar een beetje op je woorden past, dan sla ik jou niet meer.' Kun je nagaan…… Na een week heb ik melding van het voorval bij de politie gedaan. Bij een melding wordt daar door de politie niets mee gedaan; alleen bij aangifte gaan ze naar hem toe. Ik denk er nog steeds over om deze melding om te zetten in een aangifte. Hij heeft me nadat ik bij hem ben weg gegaan, nog drie weken telefonisch bedreigd. Enkele uitspraken waren: 'ik sla je kop eraf' en 'ik krijg je nog wel, is het niet vanavond, dan volgende week' en 'je hebt me naar de klote gemaakt, ik pak jou nog wel'. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die door Wim is mishandeld. Ook heb ik gehoord dat Wim zijn taalgebruik en agressiviteit heel gewoon vindt. Hij heeft geen last van zijn geweten. Nu weet ik dat niet hij, maar ik het slachtoffer ben en dat slaan niet uit onmacht gebeurt maar uit macht.

RJ

HUILEN IN DE AUTO

Ik ben 26 jaar getrouwd geweest met zo'n dominante vrouw waarbij je niks goed kon doen. Mijn leeftijd is nu 55 jaar. Sinds anderhalf jaar gescheiden, het was niet meer uit te houden bij deze vrouw. Als je thuis kwam van je werk, zei ze rustig: 'ik zal blij zijn als je weer snel oprot naar je werk'. Ik zit op een servicewagen en heb menig keer op een parkeerplaats zitten huilen inde auto. Je denkt dan waaraan heb ik dit verdiend. Altijd word je zwart gemaakt, dat je een jan Lul bent, of een klootzak. Nooit een zoen als je thuis komt en veertien jaar geen seks gehad met mijn ex. Op den duur hadden we iedere dag ruzie om de kleinste dingen. Ik was ongeveer vijf jaar geleden bij de huisarts om te praten en die zei dat we naar relatietherapie moesten, maar mijn ex zei dat zij gezond was en alle schuld bij mij lag. Mijn ex deed net of we het heel arm hadden, maar ik heb een gewoon salaris waarvan we met twee kinderen rond konden komen. Ze kreeg het voor elkaar bij de supermarkt groente en diverse levensmiddelen te krijgen die over de datum waren of slecht waar ze dan voor ons weer eten van maakte. Ze klaagde ook op de markt dat ze het slecht had en kreeg toen alle soorten brood voor één gulden. Ze was ook heel stiekem en vertelde nooit wat ze deed. Als we met vakantie gingen naar Duitsland regelde zij dat altijd en dat mocht niets kosten. Drie jaar terug liep de ruzie zo hoog op dat ik het zat werd en het huis ben uitgegaan omdat ze toen zei dat ze vies van mij was en dat ze daarom ook geen seks met me wilde. Ik kan wel boekdelen schrijven over deze vrouw. Ik wil niet zielig doen, maar ik moest mijn hart luchten. Ik heb in 2001 een Indische vrouw ontmoet waarmee ik in december 2001 ben getrouwd. En met deze vrouw ben ik dolgelukkig, zelfs vlinders in mijn buik. Ik wist niet dat het nog kon als je 55 was. Ik word helemaal in de watten gelegd, maar op dit moment is ze nog in Jakarta omdat we op en verblijfsvergunning wachten.

PETER

HET TOPJE VAN DE IJSBERG

Ik wil niet met mijn naam in de krant omdat ik nog steeds getrouwd ben. Ik ben nu 60 jaar en ongeveer 35 jaar getrouwd, diverse huwelijkscrises doorgemaakt en therapie gevolgd waardoor veel duidelijker is geworden. En draaglijker. Ik heb gemerkt dat het vaak je eigen jeugd is waarmee het begint, waarna je dergelijke mensen aantrekt. In mijn huwelijk begon het dan ook met het zien dat mijn vrouw zich niet happy voelde en als ik dan zei 'is er iets?', dan kwam het antwoord: 'dat weet je heel goed'. En dn wist ik het niet en omdat ik me zo verantwoordelijk voelde, kreeg ik een rotgevoel. Zo gaat het zonder dat je het in de gaten hebt steeds verder tot scheldpartijen, beschuldigingen die niet waar zijn, beledigen, vernederingen over inkomen, negeren, stiltebehandelingen (bijvoorbeeld drie weken lang geen woord of blik krijgen). Gelukkig door mijn eigen instelling geen fysiek geweld. In principe ben ik anti-geweld en mijn twee kinderen hebben dan ook nog nooit een tik gehad. Dit is een korte reactie van mij en daar ik veel mannen tegenkom, bijvoorbeeld in een café die dan wat opener zijn, weet ik dat geestelijke mishandeling voor veel mannen een probleem is. Van negeren en seksuele onthouding tot in een andere ruimte van het huis gaan wonen aan toe. Daar het de meeste mannen niet eigen is te reageren, zal wat u binnen krijgt waarschijnlijk het topje van de ijsberg zijn.

HANS

ENG BEEST

Ik heb vijf jaar geleden afscheid genomen van mijn toenmalige vrouw waardoor ik zeven jaar lang dagelijks werd geterroriseerd en mishandeld. Mijn klanten dachten vaak dat ik onder een trein had gelegen, of dat ik een eng beest in huis had. Ik ben al die tijd bij haar gebleven vanwege het feit dat we twee kinderen hadden en dat ik altijd weer hoopte dat zij zou veranderen. Dat bleek dus niet het geval te zijn. Voor de buitenwereld waren wij een zeer representatief gezin, woonden in een huis van circa twee miljoen, reden in de beste auto's, altijd perfect gekleed etc. Haar laatste wapenfeit was dat als ik ook maar overwoog om weg te gaan, ik me wel moest realiseren dat zij al het mogelijke zou doen om mijn kinderen (waarvan ze wist dat ik heel veel van ze hield) bij me vandaan te houden. Uiteraard heb ik netjes met advocaten de rechtsgang doorlopen en ook de rechter zei dat er 'hoe dan ook een omgangsregeling zou komen, mevrouw'. Nu, diverse instanties en rechtszaken verder, is dit tot op heden nog steeds niet gebeurd. Zelf heb ik met mijn huidige vrouw een zoontje van drie jaar en gelukkig zelden problemen. Mijn vertrek is het beste dat ik ooit heb gedaan. Dat een man een vrouw mishandelt is haast 'logisch', maar omgekeerd vindt men onmogelijk. Zelf ben ik zowel geestelijk als lichamelijk in zeer goede conditie en gelukkig heel sociaal. Dat heb ik van huis uit meegekregen. Wat ik ervan geleerd heb, is dat alles zolang duurt als je het toelaat en dat iedere burger onder dergelijke onvoorziene omstandigheden zomaar opeens met een aanklacht in de cel kan belanden

. RONALD

 


© 1996-2001 Dagblad De Telegraaf. Alle rechten voorbehouden.