Zij is 22, hij 44 en samen hebben ze één kindje. Hij houdt niet zo van uitgaan, zegt ze, maar daar kan ze wel mee leven want ze heeft echt voor hem gekozen. En ze hoopt dat ze over 10 jaar nog steeds gelukkig getrouwd zijn. De verworvenheden van de moderne tijd; de toekomstverwachting van een relatie die de tien jaar niet overstijgt. Geef haar eens ongelijk. Als zij 32 is, is hij 54. Tien jaar samen lijkt het maximaal haalbare. Welke vrouw van 42 wil het bed delen met een vent van 64? Dasha Nijboer, die reageerde op onze oproep van vorige week over relaties met een groot leeftijdsverschil en die 22 jaar jonger is dan haar man, denkt niet aan 20 jaar verder. Dat is misschien ook wel het verstandigste.

Illustratie:Dilys de Jong

Het leeftijdsverschil tussen Dasha en haar wederhelft was verreweg het grootste van alle reacties die wij binnenkregen. De meeste huwelijken en relaties vermelden een 'generatiekloof' van zo'n 10, 15 jaar.

"Ik was 28 jaar toen ik een relatie kreeg met een 15 jaar oudere man", zo schrijft een anonieme inzendster. "Mijn ouders hadden me altijd gezegd dat het belangrijkste was dat ik gelukkig zou worden, maar op het moment dat ik het vertelde hoefde ik niet meer thuis te komen. Na 12 jaar zijn we nog steeds samen, makkelijk was en is het niet door het leeftijdsverschil. Als mijn ouders dat voorzien hebben, geef ik ze gelijk. Maar ze hadden het voor mij en mijn vriend veel gemakkelijker gemaakt als we thuis hadden mogen komen."

Henk Molendijk is 10 jaar ouder dan zijn vrouw en hij zegt bijna te hopen dat zijn dochters later ook met een oudere vriend thuis komen. "Inmiddels zijn we al 20 jaar getrouwd en hebben drie kinderen. Om ons heen zien we veel relaties stuklopen van echtparen die qua leeftijd dichter bij elkaar liggen. Persoonlijk denk ik dat dat vaak de reden is van het uit elkaar gaan. Jongens hebben dan niet eerst de kans gekregen om uit te dollen en worden door hun vrouwen veel te vroeg met kinderen etc. opgezadeld."

Tja, daar kunnen wij heel wat op zeggen. We zullen het kort houden. Misschien dat Henk er eens over na zou kunnen denken of hij zijn dochters ook niet graag even lekker uit zou willen laten 'dollen'. En of hij niet van mening is dat je kindjes met z'n tweeën maakt en dat een vent die weet waar hij voorbehoedsmiddelen kan halen zich dus niet met een kind 'laat opzadelen'. Tot zover onze feministische boodschap van deze week.

D. van der Aa vindt in ieder geval dat iedere volwassene die het aanlegt met een minderjarige stevig moet worden aangepakt. "Ze behoren opgepakt en vervolgd te worden. Wie willens en wetens een minderjarige wint voor eigen genoegens, behoort achter de tralies!" Hij of zij staat niet alleen op dit standpunt.

Meer schrijvers noemden de volwassen geliefden van een puber een 'pedofiel'. En daarmee blijft de vraag 'Is een vent van halverwege de 20 die het aanlegt met een meisje van 15 pervers of iemand die gaat voor de ware liefde?' Zoals met vrijwel alle vragen, is het antwoord afhankelijk van aan wie je de vraag stelt.

Uw reacties:

SPANNEND

Ik ben een 3e jaars studente aan het HBO en heb 1,5 jaar een relatie met een 14 jaar oudere man. Mijn ouders waren hier al vanaf het begin van op de hoogte en hebben mij de vrijheid gegeven. Probeer je los zand vast te houden door erin te knijpen met je vuist, dan glipt het door je vingers. Laat je het rustig op een open hand liggen, dan zal het daar blijven... En het leeftijdsverschil? Ach, het houdt het spannend... ;-)

INGE

GEWENST

Ik ben een kind van een moeder van 40 en een vader van 65. Geboren in '67 dus e.e.a. lag toen weliswaar ietsjes anders. Nog geen conceptiepil, maar niettemin, neem van mij aan het meerendeel van de kinderen geboren uit ouders met een dergelijk leeftijdsverschil zijn gewenst! Dat gevoel heb ik zelf ook altijd gehad. Geliefd en en gewenst te zijn en ik zou ook niets anders willen hebben dan deze ouders die mij iets te bieden hadden doordat ze zelf inmiddels mensen waren met leeftijdservaring. Zeker, mede door het leeftijdsverschil is mijn vader weggevallen rond mijn 10e. Alleen met mijn moeder de pubertijd in was niet altijd even makkelijk, maar zou dat net zo min geweest zijn met een moeder die zelf nog maar amper stevig in het leven staat. Ik wil hier niet suggereren dat jonger ouders gedoemd zijn te mislukken, zeker niet. (Hoewel ik me wel eens afvraag wat er van zo'n combinatie'kind achter de kinderwagen' terecht moet komen.) Wel wil ik pleiten voor het voorordeel dat een liefdevolle en sucsesvolle opvoeding niet aan de leeftijd, maar wel aan de integriteit en het begrip van de opvoeders ligt.

ANONIEM

GEVOELENS

Ik ben een iemand die een ralatie heb met een oudere vrouw. Zij heeft twee kinderen, we zijn voor elkaar gegaan. Sommige mensen hebben het er moeilijk mee maar mijn vrienden en haar vrienden en ouders niet. Helaas wel mijn moeder. Die vindt het niks. Ik ben zelf 23 en zij 35. Leeftijd maakt niet uit het gaat er om wat je voor elkaar voelt.

THE CROW

VERLIEFD

Hij was de neef van mijn vader van mijn vriendin, werkte daar ook als slager en - ofschoon pas eind twintig - al bijna helemaal kaal. Toch werd ik, pas 17 jaar oud, verliefd op hem, waarschijnlijk om zijn innemend wezen en zijn mooie blauwe ogen. Maar hij wilde trouwen en ik wilde eerst mijn opleiding afmaken, daar zouden wij allebei baat bij hebben, want hij wilde een eigen zaak beginnen, gezien zijn leeftijd kon hij daar niet al te lang meer mee wachten, meende hij, en vroeg me niet meer mee uit. Dat was wel even slikken, maar al te veel zin had ik toch niet om al voor mijn twintigste slagersschorten en luiers te wassen. Op mijn 18e werd ik pas echt verliefd op een vent van weer rond de dertig, bezig te scheiden, want zijn vrouw zus en zijn vrouw zo. Maar dat zeggen ze allemaal. Ik wilde toch niet trouwen, alleen maar verliefd zijn en een relatie hebben, die ik na twee jaar op een laag pitje zette omdat ik bepaalde plannen koesterde. Kort daarna moest ik vaststellen dat ik zwanger was. Dat was het ergste niet, wel het feit dat die man ineens beweerde dat dat kind nooit van hem kon zijn. Hij viel gruwelijk door de mand toen halverwege mijn zwangerschap uitkwam dat een meisje, nog een jaar jonger dan ik, ook al van hem in verwachting was. Hoe gelukkig ze geworden zijn weet ik niet, wel schijnt het hem thans, 70 jaar oud, niet zo goed te gaan, misschien hebben zijn 'dames' - ze kregen twee dochters - hem in de steek gelaten toen het uit was met de pret. Het schijnt in de familie vaker voor te komen: een oudtante was tien jaar ouder dan haar man, mijn dochter koos een man die twaalf jaar ouder is dan zij. Maar ik trouwde uiteindelijk met een man die maar twee jaar ouder is dan ik, hij oogde en deed dan ook allang niet meer zo jongensachtig toen ik hem leerde kennen. Want met zulke knapen kon ik nooit veel beginnen, mogelijk dat ze me aan mijn broers deden denken. Daarvan heb ik drie stuks, en een zus die zich toen ook al meer als een kerel gedroeg dan als een jonge meid.

Off the record: er was ook nog een man die bijna 30 jaar ouder was dan ik, maar toen was ik al boven de 20, we kregen een zoon, waarop hij heel trots was, maar toen leerde ik mijn huidige man kennen, die met mij wilde trouwen, zonder enige voorwaarde, met de twee kinderen erbij.

H. Nijhof-Mühlemann

AANPASSEN

Wat maakt het tegenwoordig uit. De tegenwoordige jeugd is veel volwassener dan de vorige generatie. Mijn dochter heeft een vriend die 16 jaar ouder is. Hij heeft ook nog eens 2 kinderen. Maar je merkt aan beiden niet dat er een groot leeftijds verschil is. Hij ziet er nog jong uit en gedraagt zich er ook naar. En mijn dochter is 28 jaar maar kan de verantwoording voor de kinderen heel goed aan. Daarbij vinden de kinderen het hardstikke leuk met haar want door haar jonge leeftijd kan zij veel hebben van deze kinderen en veel met hun optrekken. Nee, leeftijdsverschil maakt niets uit als beiden zich aanpassen. Mijn schoonzoon is in een woord geweldig!

S. VERMEER

NIET BLIJ

Op een avond belt mijn jongste dochter (25 jr) op. Mam ben je thuis, ik moet je wat vertellen, zet het theewater maar vast aan. Oke. Zij stapt stralend binnen, het geluk spatte eraf. Jammer, dat Pa er niet is. We praten eerst over allerlei zaken. Pa is er nog steeds niet en zij wilde wel haar verhaal doen. "Ik ben verliefd op een vrouw" en in een adem vraagt zij: "Wat vind jij daarvan?". "Heb ik wel wat vinden, je bent en blijft mijn kind." Wij praten in het algemeen over homofilie, wat ik destijds heb ervaren met collegaas, zowel mannelijk als vrouwelijk. Zij kon hier uit afleiden dat ik er niet moeilijk over doe, want dan verlies je alleen maar je kind. En stel voor; als jij overtuigd bent van jouw gevoelens stel haar dan maar eens voor. Waarschijnlijk kwam ik met mijn open instelling te dichtbij en zij legt mij uit, dat zij allebei teleurstellingen met mannen achter de rug hebben, dat het nog pril is en over een poosje komt ze misschien wel met een vent thuis. Ondertussen komt Pa thuis en weer zegt zij stralend "Pa, ik moet je iets vertellen. Jij zegt toch altijd wat je doet en hoe je doet maakt niet uit, als je maar gelukkig bent? Ik ben heel gelukkig." En vertelt dat zij verliefd is op een vrouw. De reactie van Pa ging als volgt: "Daar ben ik niet gelukkig mee maar zal het moeten accepteren" en zegt tenslotte in combinatie met andere problemen: "Ik geloof dat ik maar zelfmoord moet plegen." Ik ben met stomheid geslagen en vraag mij af over wiens geluk hebben wij het. Dit lijkt wel chantage. Hij gaat met zijn teleurstelling naar bed: "Nu krijg ik zeker geen kleinkinderen." Mijn dochter zegt nog: "Pa, er zijn genoeg andere mogelijkheden al ben ik met een vrouw." Mijn dochter en ik praten nog wat na en bij vertrek zeg ik haar: "Zit er maar niet over in, ik praat nog wel met hem."

Het had mij behoorlijk in de greep.Wat heeft bezield hem zo te reageren tegen een jonge vrouw, die in haar puberteit suicidaal was en jaren therapie heeft gehad?

Ik vertel hem wat zij mij heeft verteld, dat zij nog niet geheel zeker is van haar gevoelens. "Het zit in een beginfase en beide vrouwen hebben teleurstellingen met mannen. Laten wij het eerst maar eens afwachten en kijken hoe het zich ontwikkeld. Het kan ook nog zo zijn dat zij met een vent komt aanzetten. Hoe kan jij nou tegen haar zeggen ik pleeg zelfmoord met haar achtergrond. Jij, die bang is, dat zij terugvalt door tegenslag. Met jouw reactie stoot jij haar van ons af, die blijft weg, heb jij daar wel aangedacht." Het staat zo haaks op hetgeen hij tegen mij zegt: "Zijn mijn kinderen gelukkig dan ben ik het ook."

De relatie van mijn dochter staat ondertussen op een laag pitje. Zij is helemaal nog niet zo zeker van haar gevoelens. Zij zijn in elkaars armen gedreven vanwege het gebrek aan geestelijke intimiteiten, die zij beiden nog niet in een man gevonden hebben.

ANONIEM

STEUN

Ik was 28 jaar toen ik een relatie kreeg met een 15 jaar oudere man. Mijn ouders hadden me altijd gezegd dat het belangrijkste was dat ik gelukkig zou worden, maar op dat moment dat ik het vertelde hoefde ik niet meer thuis te komen. Na 12 jaar zijn we nog steeds samen, makkelijk was en is het niet door het leeftijdsverschil, als mijn ouders dat voorzien hebben, geef ik ze gelijk. Maar ze hadden met voor mij en mijn veel gemakkelijker gemaakt als we thuis hadden kunnen mogen komen. Ik vraag dan ook aan alle ouders: laat je kind thuis komen ook met een partner die niet voldoet aan je keuze. Zo kun je je kind tot steun zijn en blijven, als deze je nodig heeft.

ANONIEM

WRANG

50 jaar geleden, alles was anders.... Puberteit ? "Stel je niet zo aan!" en "Niet zo lastig wezen!" Ik was 17 en ontmoette m'n droomprins, grote blauwe ogen en lichtblond krullend haar, 29, getrouwd en twee kinderen. Onze 'relatie' was geheim en is dat ook gebleven. Het heeft me (veel eenzame, geïsoleerde) jaren gekost om zelf te ontdekken dat mijn droomprins een egoïstische profiteur was, die het liefst van alle walletjes graasde... Nu kan ik er om lachen, wat wrang overigens.

JACQUI

22 JAAR VERSCHIL

Hoi, ik ben Dasha ik ben 21 en ben nu al 5 jaar samen. Wat is daar zo raar aan? Nou, mijn man is 22 jaar ouder. We zijn 07-06-2000 getrouwd en 22-03-2000 is onze dochter geboren. Ik heb altijd de tik gehad om verliefd te zijn op oudere (volwassener) mannen. Ik heb mijn man ontmoet doordat ik nog thuis woonde 16 was en hij woonde tien huizen verderop. We hebben tot ongeveer 17 jaar geen geslachtsgemeenschap gehad. Maar langzaam aan kwam het toch en ik raakte zwanger. Tja, mijn moeder die vond het allemaal wel best. Het leeftijdsverschil is wel duidelijk te merken. Als we het over uitgaan hebben bijvoorbeeld, nee dat wil hij niet. Maar ik heb echt voor hem gekozen en hoop jullie over tien jaar nog te kunnen vertellen dat ik gelukkig getrouwd ben.

DASHA NIJBOER-HAAIMA

BESCHERMING

Als er twee verliefd zijn en het leeftyd verschil is erg groot, dan raad ik het af. Om die reden dat de persoon in kwestie, vrouw of man, in degene die veel ouder is een vader of moeder figuur ziet en erg afhankelijk van deze liefde is. Zij of hij geeft zich niet zo over. Het houdt vast, bang de liefde van die persoon te verliezen. Het heeft te maken met wat er zich vroeger heeft afgespeeld in het leven van diegene. Het is een verlating of een scheiding die ze hebben meegemaakt. Ook kan het zijn dat ze of hij bang is om alleen te staan. Dus kortom: het is een bescherming die ze afdwingen en daarom zoeken ze iemand uit die in leeftyd een groot verschil is. Dus ze voelen zich goed geborgen en niet in staat om zelf beslissingen te nemen, kijken hoog op naar de persoon waar ze verliefd op zijn en trekken zich er niet van aan, wat anderen zeggen. Het is hun wereld.

M. GUITOMEAU

DOLLEN

Voor mijn schoonouders was het totaal geen probleem toen hun dochter van 16 met een 10 jaar oudere vriend thuis kwam omdat ze zagen dat wij goed bij elkaar pasten. Inmiddels zijn we al 20 jaar getrouwd en hebben drie kinderen. Om ons heen zien we veel relaties stuklopen van echtparen die qua leeftijd dichter bij elkaar liggen. Persoonlijk denk ik dat dat vaak de reden is van het uit elkaar gaan omdat jongens eerst niet eens de kans krijgen om uit te dollen en door hun vrouwen veel te vroeg met kinderen etc worden opgezadeld. Als vader van twee dochters zal ik hun later ook zeker adviseren een wat oudere jongen te kiezen en zou een leeftijdsverschil van 10 jaar geen probleem zijn belangrijker vind ik of ze qua karakter interesses etc goed bij elkaar passen.

HENK MOLENDIJK

LEVENSERVARING

Ik ben een vrouw van 25 en heb zelf altijd te kampen met leeftijdverschillen in een relatie. Het verschil ligt dan meestal rond de 15 jaar (dat zij ouder zijn). Het vinden van een geschikte partner, vriend hoe je het dan ook noemen wilt, valt dan ook echt niet mee. Soms mis ik wel iets als ik alleen ben, maar gelukkig heb ik ook heel veel hobby's waardoor ik me goed kan vermaken. Ik ben dus toch van mening dat je beter langer kunt zoeken naar de ware dan een relatie aangaan met een leeftijdsgenoot waar je uiteindelijk toch niets voor voelt. Ik heb het wel geprobeerd om een maatje te zoeken van dezelfde leeftijd en gedeeltelijk dezelfde interessen maar helaas kom ik er toch niet verder mee. Gezamenlijke hobby's zijn niet het voornaamste. Er komt meer bij kijken. Later bleek dat ik er toch niets voor voelde. Ik word er vaak op aan gekeken en mensen denken dan dat ik ook niet goed bij mijn hoofd ben. Gelukkig krijg ik veel begrip uit mijn vriendenkring. En waarom nu iemand met zo'n leeftijdsverschil, "wat zie je er in?". Deze personen stralen levenservaring uit, komen volwassen en verstandelijk over. Het zijn ook niet meer van die 'stappers'. Daar houd ik zelf nml helemaal niet van.Af en toe een keertje is wel leuk, maar niet iedere week. Zelf heb ik er nogal wat problemen mee. Maar dit ligt denk ik meer aan het feit wat de buitenwereld van mij denkt. Dat is hardstikke fout, dat weet ik. Toch schaam ik me er niet meer zo voor als vorig jaar. Mensen die mij goed kennen, beschouwen dit meer als vanzelfsprekend. Het past ook wel bij mij. Terugkomend op het artikel, blijf ik dus van mening dat het mogelijk moet zijn (tot op zekere hoogte) om een relatie aan te gaan met iemand die een stuk ouder is. Weglopen of vluchten naar het buitenland is echt wel een tienergedrag en zou ik zelf ook nooit gedaan hebben. Maar het is dus ook maar net wat je er voor over hebt.Het beste voor iedereen die daar dan ook problemen mee heeft, is er veel over te praten. Dat helpt. Ik heb dat ook gedaan en doe dat nog steeds. Ik wens iedereen met een leeftijdsverschil heel veel succes en 'go for the lover of your life'.

MAAIKE WOUTERS

PRATEN

Als er familieproblemen zijn, moet er gepraat worden, zoeken naar oplossingen. Indien nodig een arts, vertrouwenspersoon inschakelen. Echter als er sprake is van pedofilie of enige vorm van geestelijke chantage dienen de ouders resoluut de politie in te schakelen of justitie. Ik geloof heilig in praten met je kind, de beste oplossing!!

ANNE M.

PEDOFILIE

Minderjarigen moeten ten alle tijde beschermd, begeleid worden door ouders (volwassenen, bevoegden, authoriteiten..) Pedofielen en of volwassenen die misbruik maken van minderjarige 'geeste-mentale-gesteldheid' ,behoren opgepakt en vervolgt te worden. Willens en wetens een minderjarige winnen voor eigen genoegens, behoort achter de tralies. Al moge dit tegenwoordig niet duidelijk genoeg als afschrikmiddel dienen, want de heren (vrouwen) pedofielen laten zich gewoon niet afschrikken door justitie en of de ouders (familie). Als het om je kind(eren) gaat, doe je alles om dit 'euvel' aan te pakken. Hoe dat uit zal pakken doet volgens mij niet zo zeer terzake, dat je wel wat moet doen, staat als een paal boven water..

D. VAN DER AA

HANDELEN

Waar ik me druk om maak is dat we in een psycho-tijdperk schijnen te leven, dat we bang zijn om leefregels te maken en deze te handhaven. Stel je voor zeg?

(met zachte hand, ieder op zijn/,haar eigen manier) Hier in Nederland wordt alles beargumenteerd: je bent weken, maanden verder en er is niets gebeurd. Een puber, die doelbewust 'veroverd, geschaakt' wordt door een volwassen persoon, MOET juridisch hard aangepakt worden. Punt uit. Welke discussie, mensen? De authoriteiten inschakelen! De gewone burger hoeft geen hobby psycholoog-psychiater, sociaal maatschappelijk medewerker te zijn om de daad, aktie van een pedofiel te beargumenteren, naadloos te ontleden. Gewoon handelen en niet te veel nadenken. Scheelt energie, slapeloze nachten en geld! Het gaat om je kind.

D. DE JONG

GELUK

Zelf ben ik in de gelukkige omstandigheid als 59-jarige man van Nederlandse afkomst een Surinaamse vriendin van 25 jaar te hebben. Wij gaan al drieënhalf jaar met elkaar om tot volle tevredenheid van beide. Ik ben versierd door mijn vriendin in februari 2000. Zij was toen dus 22 jaar jong en het was liefde op het eerste gezicht. Op vragen van mij aan haar, zoals 'waarom zo'n oude vent?' komt geen duidelijk antwoord. Niet verder dan 'je ziet er goed uit' en 'je bent lief voor mij'. Mogelijk dat het cultuurverschil een rol speelt; men is immers gewend dat de man voor de vrouw zorgt en dat is in Suriname vaak een oudere man. Ik ben voor mijn vriendin Joze beslist geen vervangende vaderfiguur. We kunnen samen lachen en gezellig uitgaan - ook naar een discotheek. Ik dans dan niet, maar Joze gaat helemaal uit haar dak met leeftijdgenoten. Er is totaal geen sprake van jaloezie. Joze gaat toch weer met mij naar huis. Met mijn schoonouders heb ik een goed contact. Beiden zijn ong. 41 jaar; ook oma van 62 jaar is blij voor haar kleindochter. Op vragen van mij (wat vinden jullie ervan dat Joze met zo'n oude kerel thuiskomt?) aan haar ouders kreeg ik een heel simpel antwoord: 'Och, als zij maar gelukkig is!' Ik denk dan ook dat de mensen het verschil in leeftijd aan de betrokken personen over moeten laten. Indien het niet klikt, stopt het vanzelf. Belangrijk in deze situatie is dat de relatie niet uitsluitend op seks is gericht. Er zijn veel meer aspecten in een relatie. Als de rest ook goed is, loopt het vanzelf.

Nog even een opmerking hierbij. Amsterdam is niet zo tolerant als de meeste mensen denken. Joze, 25 jaar, Surinaams, Rob, 59 jaar, Nederlands en grijs haar, veroorzaken veel reacties bij diverse mensen. Wij trekken ons daar niet van aan en zijn al drieënhalf jaar gelukkig met elkaar.

ANONIEM

IDOLAAT

Ook ik was idolaat, op 17-jarige leeftijd, van een man die 15 jaar ouder was, weduwnaar en die een dochtertje had van 12 jaar, dat was in 1969. We hadden een half jaar verkering, zoals dat toen heette, en niet meer dan dat. Toen hij de verkering stopte, was ik er 'ziek' van, zelfs jarenlang. Desondanks trouwde ik op 21-jarige leeftijd met een 8 jaar oudere man die ik van het voorgaande op de hoogte had gebracht. Eind 1998 kwam mij, via mijn moeder, ter ore dat mijn grote liefde uit 1969 mij zocht, ze wist er ook nog bij te vertellen dat ze daar niet blij mee was. Pas veel later ben ik erachter gekomen waarom. Mijn grote liefde zocht mij en met dit gegeven ben ik naar hem op zoek gegaan. Nu kon het eindelijk een plek krijgen, want ik leefde toch altijd met hem in mijn achterhoofd. Soms vaak, dan weer eens in mindere mate. Maar vergeten deed ik hem nooit. Hij was er altijd, en nog steeds. Na enkele telefoongesprekken zou hij naar mij toe komen, en wel op 8-2-1999. Ik doodzenuwachtig naar het station in Gouda. Ik zie hem nog uit die mensenmassa op het station komen! Ik dacht dat ik duizend doden stierf. Hij was het nog steeds voor mij. Dat was eigenlijk niet wat ik gehoopt had. Ik had de hoop dat het eindelijk een plek voor mij zou krijgen. Niet dus.

Het was nog steeds hetzelfde. Ik was dol op die man, inmiddels een zestiger, ook jaren getrouwd, vier dochters, vier kleinkinderen. De volgende afspraak heb ik gezegd: dit kan niet. Nee, zei hij. Dit is onze laatste afspraak, heb ik hem gezegd. Maar toen was het voor beiden al te laat. Tot voor kort hebben we een relatie gehad van ruim vier jaar. Met het eerdere halfjaar meegeteld toch bijna vijf jaar. Hij buitenechtelijk, ik had mijn man alles verteld, vanaf het begin. Ik ben na 29 jaar huwelijk bij mijn inmiddels ex-man vertrokken en op mezelf gaan wonen. Mijn grote liefde krijgt ook de schuld van mijn ex-man dat ik bij hem ben weggegaan. Voor mij was mijn huwelijk al veel eerder over en ik heb mijn ex-man dat ook verteld. Ik denk wel dat mijn grote liefde op de achtergrond in mijn gedachten aanwezig was en dus wel een rol heeft gespeeld. Van mijn grote liefde ben ik inmiddels te weten gekomen dat mijn moeder hem destijds in 1969 heeft gesommeerd het contact met mij te verbreken. Zonder dat ze de persoon in kwestie ooit had gezien of er een woord mee gewisseld. Mijn moeder weet hier echter niets van, want ik heb geen contact meer met mijn ouders omdat ik mijn man nooit in de steek had mogen laten. Ze veroordelen mij om mijn echtscheiding.

De relatie met mijn grote liefde heb ik verbroken omdat hij niet de moed had voor mij te kiezen. Hij kon naar zijn vrouw toe met het bedrog van onze relatie leven. Ik niet meer. Ik kan geen relatie hebben om de relatie en heb daarom voor het eerst in mijn leven voor mezelf gekozen. Desondanks is er de pijn, elke dag nog steeds, en ik hoop (tegen beter weten in) dat hij wel een keer voor me kiest. Mijn gevoel is nu: toen mocht het niet van mijn moeder en nu kan het niet meer omdat hij zich te oud voelt en alles niet meer overhoop wil halen, zoals echtscheiding etc. Voor mij blijft het gevoel dat ik destijds nooit de kans heb gekregen om voor hem de vrouw te mogen zijn die ik wilde zijn, ook al was ik pas 17. Ik hield en houd nog steeds zielsveel van hem. Ik denk dat dat wederzijds is. Het voelt ook als onterecht. Onterecht wat me destijds is aangedaan door mijn moeder. Dus roep ik ouders op: laat kinderen zelf uitzoeken met hun liefdes en relaties en de pijn die dat met zich mee kan brengen. Daar leren ze van, laat ze zelf kiezen. Wij hebben destijds niet voor elkaar mogen of kunnen kiezen. Wat nog erger is: dat ik het destijds niet eens heb geweten en daar pas 30 jaar later achter ben gekomen. Ik realiseer me best dat het destijds misschien niets was geworden tussen ons. Ik weet uiteraard ook niet of we een beter of slechter leven zouden hebben gehad. Ik denk wel dat we beiden een ander leven hadden gehad. In zijn laatste sms had hij het ook over zijn verdriet en teleurstelling. Voor mij geldt hetzelfde elke dag weer. Ik ben nu 51 jaar, single en zonder liefdesrelaties, en leef met de wetenschap dat mijn grote liefde op anderhalf uur afstand leeft met zijn vrouw en een leugen van vier jaar. Met vier dochters en vier kleinkinderen. Maar ook met het gevoel dat het voor ons beiden nog steeds niet klaar is, niet af. En ik, misschien ook hij, hoop blijf houden. het had zo heel anders kunnen zijn. Ik doe mezelf weel veel pijn door dit alles op te schrijven. Het enige dat ik nu nog heb, zijn onze foto's, fijne herinneringen en de foto's van hem, zijn dochters en zijn kleinkinderen, de hond en de hoop op een happy end.

Of is hij alleen maar een egotripper die het leuk vond om er op z'n zestigste vier jaar lang een minnares op na te houden. Oordeel zelf. Voor mij is/was dat niet zo.

Wij spraken samen ook regelmatig over zijn overleden vrouw. Ik bezoek ook nog steeds haar graf. Die band was er ook, destijds en later ook nog, hoewel ik haar nooit heb gekend. Misschien heeft u iets aan mijn verhaal. Wellicht onnodig te vermelden, maar ik heb absoluut geen spijt van mijn echtscheiding, dat was er toch wel van gekomen.

MIEKE