Het zonlicht wordt oranje gefilterd door het uitgedunde en verkleurde bladerdek en zelden zijn zonsondergangen zo mooi als na een lange dag vol regen die aan het einde toch nog een sprankje herfstzon laat zien. Wie geen last heeft van een herfstdepressie kan zich nauwelijks voorstellen dat er mensen zijn die de schoonheid van elfenbankjes niet zien, die niet genieten van de geur van een open haard uit een huis verlicht met kaarsen. Toch zijn er legio mensen voor wie dit het seizoen bij uitstek is waarin ze het leven niet meer zien zitten, waarin ze het gevoel hebben dat het nooit meer zomer zal worden. Massaal schreven ze deze week hun ellende van zich af naar aanleiding van onze oproep over omgaan met een depressie.

Illustratie:Dilys de Jong

Sommigen hebben zelfs geen idee meer hoe ze er ooit uit moeten komen. Zoals A.G.-Z.: "Het kost je jaren van je leven, want je doet niets met dat leven. Wij zijn al twee jaar niet met vakantie geweest, terwijl wij een stacaravan en een toercaravan hebben, zuiver omdat ik dat niet zie zitten. We werken allebei niet meer en het geld is geen probleem. Mijn man heeft er geen enkel idee van hoe ik mij voel: hartstikke dood van binnen." Of zoals Leni Hakker schreef: "Na tien jaar prozac is mijn gevoel voor sommige dingen geheel verdwenen. Ook voor de dingen die je blij zouden moeten maken. Alleen het gevoel van eenzaamheid is gebleven." José Wassenaar noemt haar leven zelfs een hel. "Al jaren kamp ik met depressies. Een hel, een somber zwart gat. Daarbij heb ik te maken met adhd dat het nog zwaarder maakt. Ook nu zit ik in een moeilijke periode, heb op het ogenblik geen werk. En mijn eerste kind woont sinds kort op zichzelf. Mijn zelfbeeld is somber en zie op dit moment geen toekomstperspectief."

Tussen de tientallen reacties, die u overigens kunt lezen op onze website www.vrouwenrelatie.nl, zaten ook tips van ervaringsdeskundigen, zoals Margareth: "Momenteel zit ik al bijna een jaar in de ziektewet. Maar ik heb contact weten te houden met mijn werkgever. Werk nu op therapeutische basis bijna weer hetzelfde aantal uren. Tips (wetende dat deze niet altijd op te brengen zijn, maar blijf proberen): kruip niet weg, ga sporten, fietsen, zoek een praatmaat, ga naar buiten, doseer je contacten, zoek het licht op, huil als je moet huilen, gooi oude bloempotten stuk als je je boos voelt. Zorg voor structuur in je dagindeling. Laat mensen het begrijpen als ze het niet kunnen begrijpen. En houd vol!"

En van M.A. Middelkoop-Koning, die haar zwaarmoedige buien succesvol te lijf ging met een kwast en pot vol witte verf: "Samen met mijn man hebben we de bestaande bruine kasten crèmekleurig geverfd. Het was een reden tot grote dankbaarheid een partner te hebben, die ondanks heel drukke werkzaamheden kans heeft gezien die donkere kasten om te toveren in lichte. Dat licht heeft een stimulerende invloed om je gevoelens de baas te blijven."

Els Beelen pleit voor openheid. "Ik heb er nooit een geheim van gemaakt ieder jaar in oktober weer een fikse depressie te hebben. Ik weet ook zeker dat de depressie zo rond half november of zelfs eerder verdwijnt, dus maak ik er het beste van en slik zeker geen medicijnen. Ik denk niet dat er een oplossing is, maar gewoon toegeven dat het zo is maakt het al een stuk draaglijker, ook voor de omgeving. Kop op, het gaat elk jaar vanzelf weer over!"

Uw reacties:

UITPUTTING

Ik ben een alleenstaande vrouw van 61 jaar. Ik ben moeder van twee zonen en twee dochters en grootmoeder van een kleinzoon en twee kleindochters. Mijn leven is er een van tegenslagen geweest op elk gebied. Deze ervaringen hebben een wissel getrokken op mijn feestelijk welzijn van nu en in het verleden. Toen ik jonger was, had ik de kracht om depressieve gedachten om te zetten in keihard werken, te zorgen vóór etc. etc. om maar vooral niet bij mijn eigen persoonlijke misère te hoeven stilstaan. Dus was ik in wezen te moe om te piekeren en sliep bijvoorbeeld als een blok, zonder pillen. Dus was er ook geen noodzaak om voor mijn depressies psychische hulp te zoeken. Ik kon het alleen wel af. Daarbij kreeg ik de steun van mijn naaste familie en oude kern van vrienden waarmee ik alles kon bespreken. Zeker toen ik met mijn kinderen op mijn 43e jaar alleen kwam te staan. Door overlijden c.q. is dit ook weggevallen. De mogelijkheid om depressie in actie om te zetten wordt i.v.m. mijn leeftijd ook steeds kleiner. Het gevolg hiervan is dat ik steeds sterker de neiging voel om het bijltje erbij neer te gooien. De constante stroom van depressieve gedachten hebben mij geestelijk totaal uitgeput. Hierdoor, zo blijkt nu, is mijn vermogen om tijdig actie te ondernemen op problemen op allerlei terrein ernstig afgenomen. Met alle voor mij desastreuze gevolgen. Ik ben ook ernstig wantrouwend geworden, hetgeen een normaal maatschappelijk gedrag in de weg staat. Hierdoor voel ik mij gigantisch eenzaam en mis de kracht om hier verandering in te brengen. In mijn dagelijks leven probeer ik zo goed mogelijk normaal te functioneren. Ik sta vroeg op, wandel veel met mijn hondje en kleindochter van 2,5 jaar. Verder heb ik geen sociaal leven. Ik tracht zo gezond mogelijk te eten. Ik drink niet, maar rook wel. Ik verzorg mijn uiterlijk tot in de perfectie. Dit laatste om te voorkomen dat aan mijn uiterlijk is af te lezen hoe ik mij van binnen voel! Eigenlijk denk ik, dat in mijn geval nu, een intensieve psychiatrische behandeling noodzakelijk is om weer mens te worden en daardoor een betere en draaglijke toekomst op te bouwen. Conclusie: mijn depressies gaan nooit vanzelf meer over. Antidepressiva bestrijden de gevolgen, maar niet de oorzaak. Alle zelfhulpmogelijkheden zijn in mijn geval niet meer aan de orde. Wat uw oproep in ieder geval wel teweeg heeft gebracht is dat ik voor het eerst voor mijzelf durf uit te spreken en op te schrijven: door mijn depressiviteit heb ik geen leven! Ik moet hulp hebben en die moeten er ook nog voor mij zijn! Beter laat dan nooit.

HERMY F. V. ROOYEN

MOED

Jaren word ik geteisterd door depressie, wat er de oorzaak van is dat ik zowat geen sociaal leven meer heb. Ik ben nu 50, zit al jaren aan de fluvoxamine wat tevens weer geleid heeft tot heel veel overgewicht. Natuurlijk blijf ik ook voor mezelf doorknokken, maar er zijn zo weinig mensen die het begrijpen, dus is het vaak heel moeilijk om je te fixeren op leuke en fijne dingen. De moeilijkheid waar ik ook tegen aanloop is dat na jaren bij het RIAGG te lopen, je dat ook wel kunt uitspugen, want meestal wil je over wat anders praten dan waar zij het over willen hebben. Ik weet wel dat ik daar op in moet spelen maar op een gegeven ogenblik heb je daar de puf niet meer voor. Maar ik blijf knokken. Heel veel bewondering voor de schrijfster, want er is toch wel wat moed voor nodig.

CARMELITA BUNT

SLIKKEN

Ik ben meer dan 20 jaar depressief geweest. Veel therapie gehad, niets hielp echt. Totdat ik seroxat ging gebruiken. Binnen twee weken was ik totaal van al mijn klachten af. Al zou het mijn gezondheid schaden, ik kies ervoor om het altijd te blijven slikken. beter een korter dan een lang en ongelukkig leven.

R. GERRITSEN

SOFT

Uw artikel van j.l. 1 november, 'Knokken tegen depressie' viel mij op. Na het lezen vroeg ik mij af of de machteloze benadering en context typisch iets van deze tijd is. Het definitief aanvaarden of erbij neerleggen. De wao-mentaliteit is o.a. het grote voorbeeld. Geen oplossingen, maar conformeren aan soft theoretische aanpak en de jaren strijken voorbij.....Waarom is bij voorbaat alleen de enige mogelijkheid; er -mee om tegaan-, (hoe doe je dat)? Terwijl ook genoeg voorbeelden zijn van mensen die ergens definitief vanaf raken, of door verkregen zelfdicipline en inzicht zaken geen kans meer geven. Misschien een kwestie van achtergrond. Het gaat te ver de percentages van depressie door te trekken zonder schakering. Zelfs dit te koppelen aan veroordeling en onbegrip of te vergelijken met middeleeuwse geesteszieke situaties. Of nog anders, het toppunt, alles centraal medicinaal op te lossen en aanvaarden. De zeer extreme gevallen daargelaten, wordt er voor bijgegaan aan de mogelijke cultuurtechnische bodem waar een hoop gevallen op drijven. Misschien hebben een aantal cultuuraspecten van de afgelopen decennia hier mee te maken. Na de opvoedingtechnische omslag en crash van de zestiger jaren, ingestoken door de allesomvattende verzorgingsstaat, naief idealisme en wereldvreemde sociale wetenschappers, werd definitief de band weggeslagen met de stabiele gezin, nuchtere sociale achtergrond en zorgzame opvoeding. Daarvoor was dit grotendeels gebaseerd op het doorgeven van beproefde waarden en gereedschappen om zaken op te merken, herstellen en niet te laten escaleren. (Groot)ouders, ouders, scholen en iedereen, merkten op en gaven door. De tijd was daarvoor aanwezig. Dat was toen niet volmaakt en zalig makend, had verder verbeterd kunnen worden, natuurlijk, maar kennis en ervaring compleet liquideren was de doodsteek voor volgende generatie's. De prijs wordt daarvoor nu zwaar op allerei zaken betaald. Deze generatie wordt nu nog volop vertegenwoordigd in de gehele maatschappij. Vaak doorgeslagen. Ook het journalistieke circuit, de TV programma's, artikelen met boterzachte en zoetzappige benaderingen van wereldvreemde wetenschappers, die een onderbouwing geven die alleen maar goed is voor de commeciële onderlaag van pseudo therapeuten en fantasten die hun zakken ermee vullen.... en met allerlei pillen en alternatieve geneesmiddelen een miljarden industrie geworden is. Een zichzelf voedende en in stand houdende carrousel. Maar laten we duidelijk zijn, pillen zijn nooit de oplossing. Hoogstens een zeer tijdelijk hulpmiddel. Waarom mensen tussen de 45 en 64 groter gebruikers van anti-depressiva gebruiken is logisch, zij zijn de laatste vertegenwoordigers van de oude waarden en losgelaten door de breuk met de volgend doorgeslagen generaties. Zij zijn los gelaten en zie voor verder inzicht de nationale schande van de bejaardenzorg... en ontheemdem. De tijd heeft echter geleerd dat er geen houden meer aan is. Een gekocht imago met een merk, cosmetiche eeuwige jeugd, de intellectuele nammak, vele vacanties, dubbel werken, weinig tijd in de kinderen steken, sexuele shifting, show en vooral veel pillen. Quote: 'Het niets meer leuk vinden', waar herken ik dit van. Peggy Lee; is this all there is, misschien? We kunnen zaken niet terugdraaien, maar de hedendaagse waan doorprikken kan op bepaalde punten geen kwaad. In hoeverre en met wat dit op Maria Henderson slaat kan ik niet geheel beoordelen. Ik wil niet generaliseren maar zeker is dat vele op een of andere manier hier niet aan ontkomen en dolenden zijn door voornoemde maatschappelijke kenmerken. De vraag, quote: 'kan iedereen het slachtoffer worden van deze ellende? Ja, zelfs de hardste zakenman. Belangrijk is hoe je er mee omgaat', laat de samenhang hierin zien en bewijst de stelling. Herkend wordt niet dat we afgegleden zijn en weer moeten aanhaken aan datgene wat het fundament was; de samenhang. Ook voor depressie is dit de eerste vereiste. Er worden ook linken gelegd, met stress, burn-out en libido , stresshormenen, en het toppunt (ik wist niet dat dat bestond) zelfs de Bio-psychiater....Hoe ver gaan we in dit circus? Van jongs af aan moet opgemerkt, geholpen, gestuurd, geleerd en bevestigd worden om dit soort zaken te begeleiden en op te lossen. Houvast, in gezin, school en omgeving. Een nuchtere sociale kwestie. Als het dan nog openbaard, dan een visie te ontwikkelen om te begrijpen waar zaken eventueel losgeraakt zijn in dat verband. Een herstelde en vervangende samenhang daarvoor creëren. Vooral eerst kritisch naar je omgeving te kijken en eventueel in te wisselen in een stabiele factor met tegenovergestelde duidelijke bewezen waarden waar je houvast aan hebt. Als dat normale niet meer helpt, dient degene eerst zelfzich te oriënteren waar hij of zij staat en te verdiepen in de probleemstelling, oorsprong en verschillende mogelijkheden, wel of niet met een ervaren pragmatische psycholoog/psychiater. Via internet is de kennis van de gehele wereld te vergaren. Of gewoon iemand die kennis heeft, ervaren en wijs is en je steun geeft en de weg wijst naar mogelijkheden. Dit zal het overgrote deel van de problemen doen afnemen. Er leiden vele wegen naar Rome. Bij sterke overheersende gevallen met een genetische oorsprong, dan nog gelden deze kwalifacatie's voor een groot deel. De vraag is dan ook waar de grens ligt met de zeer extreme gevallen die professioneel psychiatrisch behandeld moeten worden of de kassa voor het circus. De zieke schrijft een boek voor de zieke....het leed te verzachten....? Herkenning of herkennen van de ongevraagde aap. Ik denk dat ik het boek niet hoef te lezen.

F. PEEREBOOM

DIERENTUIN

Ik heb wel eens een hele dierentuin op mijn rug. Zolang je maar vooruit loopt, vallen er vanzelf dieren af. Ik gebruik geen medicijnen, maar een positieve instelling. Tevreden zijn, bewust genieten van dingen. Jezelf verwennen en voorhouden dat het altijd erger kan. Dit helpt erg bij mij. Sporten doet mijn humeur ook ontzettend veel ten goede. Dat maakt een mens erg rustig in zijn hoofd.

S.M.W.

MANISCH

Lithium was mijn steun nadat ik opgenomen was, ik lag alleen in bed en was erg bang en triest en dan weer 'manisch', wat een ramp, gesprekken met een psychiater is prettig, en reactie in bloed nakijken. M'n familie gaat goed met me om, haalt me wel uit leed na bepaalde tijd! En ik luister dan ook net als een klein kind, of ik ga boos op de fiets weg. Mijn kleindochter is een nieuwe oppepper, wat een bezit is dat.

Herfst heeft geen invloed op me. Ik ben wel altijd heel open tegen mensen, waar ze wel van schrikken! Manisch-depressief is een variant, niet alleen depressief. Geen krant, af en toe ontspanning 'goede film'. Die mevrouw in jullie stuk over depressie, zegt wel te blijven knokken, maar dat is voor mij erg moeilijk. Ik denk vaak aan m'n lieve moeder van 77 jaar, die 8 kinderen had in zo'n achterlijk dorp op de Veluwe, ik heb wel een lijst om mijn huis schoon te maken en daarna ga ik weer in bed tijdens m'n slechte dagen of fietsen, ook ontspannend. Onderzoeken naar oorzaak eventueel zijn erg goed, ik heb lieve kinderen, maar wel een dominante man waar ik tegen vechten moet om iets voor elkaar te krijgen, dat lukt nu aardig, maar wel na 33 jaar zou je wel depressief van kunnen worden volgens mij! Je houdt het wel zelf in stand zeggen lieve mensen tegen me. Wie weet komt er iets uit een onderzoek dat we stralend kunnen zijn in deze bedorven wereld, ik denk nog altijd je kunt niet blij zijn als mensen vechten, honger hebben, ik probeer in m'n naaste omgeving iets te betekenen door vrijwilligerswerk te doen, dat is ook goed.

ILONA BAKKER

DOWN

Ik ben een persoon van 29 en ben vaak down, de omgeving denkt dus dat ik niets mankeer. Niets is minder waar. Ik onderdruk het, ik geef niet toe, maar je wordt er wel heel moe van, die strijd met jezelf al die jaren. En ik denk dat medicijnen niet helpen.

PIET

ZIEKTE

Met interesse las ik uw artikel over depressie, 'Een aap op je rug'. Zo kun je het wel stellen. Maar als de aap van je rug is, dan is hij nog wel ergens in huis. Dit is althans mijn ervaring. Aldus: Toen ik met de vut ging, viel ik in een zwart gat. Ik was leraar bloemsierkunst en miste mijn leerlingen en het dagelijks ritme. De huisdokter gaf medicijnen (de verkeerde) en ik werd daardoor alleen maar depressiever. De psycholoog kon me weinig helpen. En toen ben ik zes weken in de Herenberg in Hattem geweest. De Herenberg is geen inrichting, maar een soort rustoord op christelijke basis. De sfeer was daar heel goed. Toen ging ik met de medebewoners bloemschikken, tuinieren en van de buitenlucht genieten. Ik knapte helemaal op en was na zes weken geheel genezen (zonder medicijnen). Bij ernstige ziekte van mijn vrouw kreeg ik de tweede depressie. Een andere huisarts gaf me Clomipramine, wat hielp. Door weer te tuinieren, kwam ik er weer bovenop. Bij nieuwe tegenslag (mijn dokter werd door haar man in de steek gelaten en moet zich redden met twee opgroeiende kinderen). Mijn vrouw en ik wonen er vlak bij. Mijn vrouw heeft het er heel moeilijk mee. Deze situatie bezorgde mij de derde depressie. Hierdoor ben ik er over na gaan denken, over deze ziekte en het ontstaan hiervan. Een aanknopingspunt vond ik, dat door te tuinieren, dit steeds verbetering bracht. Mijn vroegste herinnering is: ik lag in een wieg in de tuin. Zon, bloemen etc. (sluit aan bij verbetering van mijn depressie). En ik dacht: als ieder die depressies krijgt, probeert zijn vroegste herinnering op te halen, wat hij of zij toen deed of onderging, zou men met een depressie hetzelfde moeten uitvoeren. Voorbeeld: X herinnert zich (vroegste) dat hij bijv. met zijn ouders met de trein ging. Probeer bijv., evt. onder begeleiding, hem of haar ertoe te bewegen wat reisjes met de trein te maken of interesse te kweken met bijv. miniatuurtreinen. Tijdens mijn periode in het rustoord heb ik veel geschommeld. Schommelen geeft een heerlijk vrij gevoel en verjaagt alle sombere gedachten. Resumé: 1. gebruik de juiste medicijnen (kan per patiënt verschillend zijn), 2. probeer aansluiting te vinden met de vroegste jeugdherinnering en tracht dit weer actief te maken, 3. veel schommelen! Ik hoop dat u na het lezen van deze brief de doelstellingen van mij serieus neemt. Misschien door gezamenlijke inspanning komt de aap niet op de rug, maar uit de mouw.

J.W. DE VINK

DODELIJK

Depressie is hardnekkiger dan tot nog toe wordt aangenomen. Het is veel vaker de doodsoorzaak dan andere chronische aandoeningen. Depressieve ouderen hebben meer kans op hart- en vaatziekten, maar ook andere langdurige aandoeningen. Dit blijkt uit een langdurig onderzoek van het medisch centrum van de Vrije Universiteit Amsterdam onder ouderen met depressie. De resultaten worden vrijdag in Amsterdam gepresenteerd tijdens een congres van de VU over depressie en angst bij ouderen. Nou, dit mogen we in onze zakken steken. Ben benieuwd. Alarmerend genoeg om die lui in Den Haag van hun luie achterwerk te knallen en oproepen eindelijk iets goeds, concreets en langdurigs voor deze mensen te doen. Nederland is ziek, in de geest, fysiek en mentaal. Ik neem alvast een paracetamol.

C. FITZPATRICK

GEDEPRIMEERD

geloof niet in medicijnen. Al die bijwerkingen en hoge rekeningen. Daar wordt een 'normaal' mens zieker van. De huisartsen raffen de bezoekuurtjes af en ook de doktersbezoekjes worden in moordend tempo afgewerkt. Hoe kan men dan in dit land nog beter worden? Depressie wordt vaak al door de huisarts lachend weggesproken uit je hoofd. Want het zit tussen je oren. Je krijgt ook nog een uitbrander als je te lang blijft hameren op een betere diagnose of een die begrijpelijk, acceptabeler is. Door zo'n huisartsenbezoek word je alleen maar meer gestressd, onzeker, panisch en kwader. Nee, het is bedroevend gesteld in de gezondheidszorg in dit land. Ik kom vaak genoeg als vrijwilliger in verzorgingstehuizen annex bejaardentehuizen. Goeie God, als je ziet wat er daar gebeurt, dan zakt je broek van je kont af. En dat speelt zich af in een welvaartstaat, een land dat zich hoog binnen de EU en of internationaal profileert, een land waar het goed toeven is? Nou, mijn neus, hier raakt een mens alleen maar gedeprimeerd van.

ERICA M.

MEDICIJNEN

Iedereen heeft weleens een dip, maar depressief zijn is anders, ook niet iedereen ligt dagenlang op bed. Ik werkte gewoon jarenlang door, sleepte mezelf door het leven met steeds weer dwanggedachten, negatieve gedachten over mezelf en over mijn mogelijkheden, een minderwaardigheidsgevoel. Na twee jaar medicijnen (Seroxat) kwam ik ervanaf, en ik had/heb een goede psychotherapeut. Nu gaat het goed, geen dwanggedachten meer ! En ik zeg: er valt uit te komen!

ANONIEM

SLECHTE ERVARING

Mevrouw Henderson bedoelt het natuurlijk goed om een heel boekwerk te schrijven over haar ervaringen m.b.t. depressie, haar depressie. Maar wat moet ik met een boek? Geef mij maar een pil die goed werkt tegen mijn depressieve klachten (en alle neveneffecten die daarbij vaak optreden zoals angst, vermoeidheid, stress etc.).

Ik heb zo'n beetje alle middelen geslikt, van Anafranil, Tofranil en Prozac tot Zoloft, en al deze middelen gaven vreselijke bijwerkingen. De enige die er beter van wordt, is de farmaceutische industrie. En ik ben beslist niet de enige met slechte ervaringen, het grootste deel van de slikkers stopt met deze middelen vanwege de vele bijwerkingen en omdat de middelen niet doen wat ze moeten doen, namelijk je beter voelen.

Dus wat nu? Ik kom tot de conlcusie dat depressieve gevoelens het leven van heel veel mensen ruïneren oftewel de kwaliteit van leven tot een minimum terugbrengt. Als 1,6 miljoen Nederlanders depressief zijn (in meerdere of mindere mate), dan hangt hier een fors prijskaartje aan i.v.m. arbeidsongeschiktheid en/of het minder functioneren van mensen. De overheid draagt een steentje bij van 4,5 miljoen euro, ook hier wordt dus fors op bezuinigd, ik schrok echt van dat bedrag. Ik zie maar één oplossing en die is dat particulieren zelf genoeg geld bijeen brengen, voor onderzoek naar depressie en goede medicijnen. Het lijkt mij een goede zaak als mensen zoals bijvoorbeeld biopsychiater Tuinier, die in het artikel vermeld stond, het geld en de middelen krijgen om hun visie verder uit te werken en die te realiseren. Ik ben graag bereid mijn portemonnee te trekken voor dit soort onderzoeken. Niet dat ik als wao'er veel heb weg te geven, maar een gelukkiger leven is mij heel wat waard. Graag zou ik willen weten wat u van mijn plan vindt? Tot slot wil ik voor één ding toch wel waarschuwen: goed onderzoek doen kan alleen zonder inmenging van de farmaceutische industrie, zonder belangenverstrengeling. Er wordt grof geld verdient aan de pil die u via uw huisarts of psychiater krijgt voorgeschreven.

JAN VAN ELVERHOVEN

ONDERDRUKKEN

Ik moet u eerst duidelijk maken dat het mij moeite kost om de juiste toonaard te betrachten in een brief als deze, want ik ben zo verschrikkelijk boos, verdrietig en ontstemd. Dit kost mij hoegenaamd geen moeite met een cliënt in mijn praktijk, omdat ik op de persoon kan afstemmen, maar nu spreek ik over hen (als dé genezers) die beter zouden moeten weten ten einde alle cliënten/patiënten te kunnen genezen daar waar, zo vrees ik, thans in mystificerend taalgebruik gejonast wordt met de gezondheid en 'het niet beter weten' van de cliënten/patiënten. Veelal komt men immers niet verder dan hen te leren onderdrukken en ermee om te gaan! Een aantal maanden heeft uw krant zelf gepubliceerd dat de (westers georiënteerde) psychologen een slagingspercentage kennen van slechts 12 procent (zij die de mens als chemisch proces zien), terwijl mijn praktijk op ruim 90 procent zit. Maar daar gaan we weer. Schrijft meneer Koppelaar om zijn praktijk te promoten? Dat is in de regel de eerste gedachte vaak. Het antwoord is neen. Ik ben de tel kwijtgeraakt in de hoeveelheid brieven aan allerlei goedbedoelde stichtingen die het allemaal ook niet weten. Dat geldt ook voor alle betrokken ministeries overigens, en ook met hetzelfde resultaat. Nul dus. Dat heeft dan ook te maken met geld c.q. omzet, baantjes en bestaansrecht. In het verleden werden veel naar hun oorzaak nog onbegrepen aandoeningen op ontoereikende en onbevredigende gronden als louter endogeen* opgevat. Zoals wij nu weten dat; manisch-depressieve psychoses niet zonder meer endogeen van aard zijn.Endogeen is een gebruikte term waarmee de erfelijke en/of constitutionele oorzaak van een aantal psychiastrische ziektebeelden wordt aangegeven. Alle oplossingen zijn al duizenden jaren voorhanden, maar toch gaat men tien jaar onderzoeken en besteedt men 4,5 miljoen euro aan nieuwe onderzoeken, terwijl alles al bekend is. Daarvoor heb ik een methode ontwikkeld die dat garandeert, alhoewel niet onvermeld mag blijven dat dit afhankelijk is van de wens van de cliënt om te willen genezen. Zoals placebo's (medicijn zonder werkzame bestanddelen) nog mensen genezen, de geest sterker is dan het lichaam, niemand kan lijden wanneer hij geen lichaam zou hebben, is de meer spirituele benadering dé oplossing en gaat boven alle medicijnen. En waarom? Omdat alle medicijnen niet meer doen dan onderdrukken. Op ons vakgebied bestaan er namelijk geen medicijnen die genezen! Geloof ik dat ik iedereen kan genezen? Nee, dat weet ik zeker, omdat het enkel een kwestie van tijd en aandacht is die niet meer gegeven wordt. Wat je gelooft, gaat elke wetenschappelijke verklaring te boven namelijk. En waar is het lopende onderzoek mee bezig? Met een wetenschappelijke verklaring te zoeken, die niet gevonden zal worden. Dezelfde fout wordt nog elke dag gemaakt wanneer men denkt dat we mensen met dezelfde klacht bij elkaar kunnen zetten (lotgenotencontacten e.d.) en ze tezamen hun klachten laten evalueren. En waarom functioneert dit niet? Omdat ze het zelf namelijk niet weten (dan zouden zij niet lijden) en dus niet meer dan pleisters voor elkaar zijn die niet genezen, maar een aai zijn over de bol die wij hun ego noemen. Maar pas op! Neem het alle cliënten en patiënten niet kwalijk, want zij weten niet beter. Het thans lopende onderzoek vertelt dezelfde cliënt/patiënt hetzelfde. Wanneer we spreken over psychisch in onbalans zijn - en over de taak van psychologen - is iedereen te genezen. M.a.w.: iedereen is weer zo terug te brengen tot dat moment zoals hij eens lekker in zijn/haar vel zat. Bovendien met kinderlijke eenvoud. Ik zal het u nog sterker vertellen. No cure, no pay desnoods. Maar wanneer je gelooft dat je werkelijk lijdt, buiten je eigen schuld, al geslikt hebt dat het nu eenmaal zo is, wie zal mij dan geloven? Zie je wel, weer zo'n gedreven brief. Excuses.

HENK A.J. KOPPELAAR, psycholoog/hypnotherapeut

Geen regering, werkgever, autoriteit of geestelijk leider zal ons nog vertellen hoe we moeten leven.De moderne mens moet zichzelf (leren) redden! Hoewel hij zal weten dat je geluk een handje moet helpen, is de zorgverzekeraar er voor zijn ongeluk. Hierdoor moet hij leren dat de zorgverzekeraar er is voor zijn geluk, door er geen gebruik van te maken! Gelukkig 'zijn' is immers niet een kwestie van geluk hebben, maar van 'verdienen'!

H.A.J. KOPPELAAR

TIPS

Heel herkenbaar artikel. Kon de samenvatting van mijn leven zijn. Ga ook zeker het boek lezen. Momenteel al bijna een jaar in de ziektewet. Maar ik heb contact weten te houden met mijn werkgever. Werk nu op therapeutische basis bijna weer dezelfde aantal uren. Tips (wetende dat deze niet altijd op te brengen zijn, maar blijf proberen):

Kruip niet weg, ga sporten, fietsen, zoek een praatmaat, ga naar buiten, doseer je contacten, zoek het licht op, huil als je moet huilen, gooi oude bloempotten stuk als je je boos voelt. Zorg voor structuur in je dagindeling. Laat mensen het begrijpen als ze het kunnen begrijpen. Accepteer mensen die het niet kunnen of willen begrijpen.En hou vol!

MARGARETH

HEL

Ik heb de stoute schoenen maar aangetrokken om te reageren. Al jaren kamp ik met depressies. Een hel een somber zwart gat. Daarbij heb ik te maken met adhd dat het nog zwaarder maakt. Ook nu zit ik in een moeilijke periode, heb op het ogenblik geen werk. En mijn eerste kind woont sinds kort op zich zelf. Mijn zelfbeeld is somber en zie op dit moment geen toekomstperspectief.

JOSE WASSENAAR

SCHULDGEVOEL

Sinds ruim 5 jaar ben ik depressief. Ik heb al van alles geprobeerd, zoals pillen, psycholoog, psychiater en vorig jaar nog meegedaan met een medicijnentest in de hoop er vanaf te komen. Je gunt het je ergste vijand niet. Nergens zin of plezier in, als je jezelf probeert te dwingen toch iets te doen kost dat enorm veel energie, je bent al doodmoe voor je eraan begint. Het kost je jaren van je leven want je doet niets met dat leven. Wij zijn b.v. al twee jaar niet met vakantie geweest, terwijl wij een stacaravan en een toercaravan hebben, zuiver omdat ik dat niet zie zitten. We werken allebei niet meer, en het geld is geen probleem. Mijn man had graag veel gaan reizen, maar door mij komt dat er niet van en dat geeft mij dan ook nog een schuldgevoel. Aan de andere kant heeft mijn man er geen enkel idee van hoe ik mij voel: hartstikke dood van binnen en van praten houdt hij niet. Hoe kom ik hieruit?

A.G.-Z.

LICHT

Het vluchten in mijn eigen droomwereld was, nadat ik later pas begreep, een manier om een 'boze wereld' te ontvluchten, om op deze wijze jezelf staande te houden en grip te krijgen op je angstige, niet benoembare gevoelens. Jaren geleden, weer op zoek mezelf te corrigeren en te hervinden, besefte ik dat de naderende herfst (hoezeer ik ook houdt van dat geweldige natuurwonder) mijn depressieve gevoelens sterk deed toenemen. Dat donkere, besefte ik toen, moest omgezet worden in licht. Samen met mijn man hebben we toen voor een licht interieur gekozen en bestaande bruine kasten crèmekleurig geverfd. Het was een reden tot grote dankbaarheid een partner te hebben die ondanks heel drukke werkzaamheden kans heeft gezien die donkere kasten om te toveren in lichte. Dat licht heeft een stimulerende invloed om je gevoelens de baas te blijven.Uit angst dat deze gemoedstoestand overdraagbvaar zou zijn, maakte ik een boekje, met zoveel mogelijk positieve adviezen op allerlei levensvragen middels citaten en verwijzingen naar boekjes die ik zelf vaak raadpleegde. Die boekjes zijn o.a. geschonken aan onze kleinkinderen. Omdat je anderen niet wil belasten met van tijd tot tijd terugkerende somberheden, deels uit schaamte omdat er zeker in mijn situatie geen direct aanwijsbare redenen zijn, geeft dat in die perioden vaak een eenzaam gevoel.

Het bovenstaande zou een vertekend beeld geven wanneer ik niet zou vermelden dat ik, niettegenstaande mijn 'verborgen leven', ook heel veel geluk ken en daarmee met heel grote zorgvuldigheid en dankbaarheid omga. Toen iemand eens zei 'je straalt licht uit', raakte dat mij diep. Omdat dat nu juist een opdracht is die ik mezelf heb gesteld. uit eigen ervaring weet ik dat, waneer je vriendelik en aandachtig wordt begjegend, dat een enorme invloed heeft op je welbevinden.

M.A. MIDDELKOOP-KONING

B12

Het is goed uitgezocht dat vitamine B12 een rol speelt bij depressie (proefschrift Tiemeier EMC, februari 2003). Tien procent van de Nederlanders heeft een functioneel vitamine B12-tekort (Dagnelie NTVG, 5 juli 2003). Het wachten is op degene (journalist?) die deze twee feiten aan elkaar durft te koppelen.

T. WIJLHUIZEN, internist

ELLENDE

Mijn ervaringen met depressies begonnen toen ik plm. elf jaar oud was (geboren in 1952). Omstreeks de tijd dat ik voor de eerste keer ging menstrueren. Vaak had ik een neerslachtig gevoel en voelde me eenzaam. Ik groeide op in een gezin met vader, moeder en twee zussen en twee broers. Op mijn vijftiende leerde ik, godzijdank, mijn huidige man kennen. Ben op mijn zeventiende met hem getrouwd. Na de bevalling in mei 1970 van onze dochter kreeg ik een postnatale depressie en belandde in de hel. Dit werd toen nog niet (h)erkend. Zonder hulp ben ik er na drie maanden weer bovenop gekomen. Maar bij de geboorte van onze tweede dochter (1973) was het weer hetzelfde verhaal. Weer drie maanden ellende! Vanaf die tijd kreeg ik ieder jaar in mei weer depressieve gevoelens (niet slapen, suïcidegedachten enz.). Het ebde op den duur wel weer weg, maar om een lang verhaal kort te maken, het werd elk jaar wat erger. Ik bleef zoveel mogelijk in bed. Sloot mij af van mensen, kon er niet fatsoenlijk meer mee praten. Concentratieproblemen, terwijl ik anders nooit briefjes nodig had om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Mijn man en kinderen hebben heel wat te verduren gehad met mij. Uiteindelijk kwam in 1994 de omslag. Mede doordat een vriendin van mij ernstig ziek was en in november van dat jaar kwam te overlijden. Het was zo erg met mij gesteld, dat ik een psychose kreeg en door de crisisdienst van het Riagg opgehaald werd. Toen is er eindelijk een einde aan mijn lijden gekomen. Ik werd uiteindelijk door mijn psychiater naar het plaatselijke ziekenhuis gestuurd. Daar, op de P.A.A.Z. (psychiatrische afdeling), werd ik ingesteld op lithium. En nu gaat het al jaren perfect. Af en toe heb ik nog een periode van slecht slapen en last van manies. Maar dat duurt dan meestal zo'n veertien dagen. Dus ik ben enorm blij dat er eindelijk is geconstateerd dat mijn serotonineoverbrenging niet vanzelf goed gaat. En dankzij de lithium gaat het fantastisch. Ik lééf weer en mijn man verdient een medaille voor de wijze waarop hij alles opgevangen heeft. Anders was ik opgenomen geworden in een kliniek. Het thuisfront is erg belangrijk bij deze stoornis. Gelukkig zijn onze dochters er niet door beschadigd. Dus, medicijnen zijn soms beter dan maar wat aanmodderen.

Het heeft een heel belangrijk deel van mijn leven minder kwaliteit gegeven (het zien opgroeien van de kinderen) dan wat ik er aan had kunnen geven. En dat is wat ik anderen graag wil besparen.

JOKE V. HERWAARDE-HEERSCHOP

TABOE

Wat een ontzettend herkenbaar verhaal van Marian Henderson. Ik ben een vrouw van 46 jaar en ben ook regelmatig depressief. Het begon bij mij toen ik dertig werd. Mijn dochter Esther werd geboren op 10 december '87 en een paar uur na haar geboorte is mijn moeder aan borstkanker overleden. Het is heel schril om dan te zien hoe dicht leven en dood naast elkaar staan. Ik ben toen volledig in elkaar geklapt. Ik werd destijds doorverwezen naar een maatschappelijk werkster. Na heel veel praten ben ik er weer bovenop gekomen. De tweede keer dat het mij overkwam, was in 1995, na de dood van mijn vader. Toen heb ik weer veel gesprekken gehad met m'n maatschappelijk werkster. Het is zo frijn als je met iemand kan praten die je begrijpt. Depressief zijn is nog steeds een groot taboe. Er is in je omgeving veel onbegrip. Er wordt tegen je gezegd dat je zwak van geest en dat je je niet zo moet aanstellen. Het is echt vreselijk om psychisch ziek te zijn. In mijn geval is het erfelijk, mijn vader had er ook last van. Je kan beter een gebroken arm hebben, dan zien de mensen dat je iets hebt, dan psychisch ziek te zijn. Ik heb nu ook wel als 'kenner' ervaren dat er verschillende vormen van depressies zijn. Het varieert van matige tot ernstige depressies. Momenteen heb ik last van een ernstige depressie. Ik ben in januari 2001 verhuist en daarna ben ik zwaar depressief geworden. Een verhuizing is heel ingrijpend, het is me allemaal te veel geworden. Deze keer werd ik door mijn huisarts doorverwezen naar de GGZ. Ik ben nu anderhalf jaar in therapie. Ik krijg psychotherapie in combinatie met medicijnen. Maar om de juiste medicijnen te slikken, is het vaak lang zoeken. Ik ben nu ongeveer een jaar beziggeweest naar de goede verhouding en slik nu medicijnen die wel helpen. Ik begin me nu steeds beter te voelen. Al geloof je het niet in het begin van de depressie, maar je word echt een keer beter. Je moet wel blijven knokken en de moed niet opgeven, soms duurt een depressie heel lang, zoals bij mij, nu drie jaar. Ik zou tegen iedereen willen zeggen die zich depressief voelt: ga hulp zoeken en praat erover en gebruik medicijnen. Het kan weer goed komen, maar je moet er wel voor blijven knokken.

Mw. I.B.

VOEDING

Speciaal in verband met het te houden universitaire onderzoek onder depressieve mensen in 2004, zou ik de aandacht willen vestigen op iets ánders dan het gebruik van anti-depressiva, n.l. op het geheel of gedeeltelijk ontbreken van bepaalde nutriënten in de voeding (op de opname daarvan), zoals B-vitaminen en bepaalde mineralen zoals magnesium. In mijn geval heb ik als kind door bacillaire dysenterie het vermogen om vitamine B12 op te nemen bijna geheel verloren, met als gevolg vele lichamelijke kwalen zoals bloedarmoede, neuralgische hoofdpijnen, tachycardie én zware depressies. Gelukkig kreeg ik als kind, in verband met mijn constante bloedarmoede, leverinjecties toegediend, wat mijn redding was. In later tijden werden deze leverinjecties niet meer gemaakt en als onzin bestempeld. Pas nadat ik op veel oudere leeftijd tot de ontdekking was gekomen dat ik vitamine B12-injecties kon krijgen, en bovendien alle B-vitamen plus multimineralen- en vitaminesupplementen moest innemen, ben ik van die depressieve buien verlost. Aangezien de meeste mensen - vooral in de laatste decennia - niet meer zo gezond en bovendien zeer eenzijdig eten, verbaast het mij niet dat er meer en meer mensen met depressies zijn bijgekomen.

Mijn verzoek is dus, dat er in de geneeskundige wereld veel meer contact wordt gezocht met de natuurgeneeskunde. Herstel van ziekten moet zo min mogelijk worden gezocht in het toedienen van medicijnen, lichaamsvreemde stoffen dus, maar in het bevorderen van de opname van natuurlijke, in de lichaamsprocessen passende natuurlijke ingrediënten (die stoffen als serotonine helpen aanmaken i.p.v. ze als zodanig toe te dienen). Conclusie: allereerst werken aan het totale lichaamsmechanisme i.p.v. de gebruikelijke symtoombestrijding. Daarna pas praten over de psychische oorzaken.

M. BOONACKER-ADAMA VAN SCHELTEMA

OEFENING

Veel te snel worden sombere gevoelens van patiënten met het etiket 'depressie' beplakt. Gevolg is dat huisartsen te snel antidepressiva voorschrijven. Dat ligt (hopelijk) minder aan hun gebrek aan deskundigheid, dan aan hun werkdruk. Pilletjes erin, patiënt stil, opgelost, dat is het voordeel voor de arts. Nadeel voor de patiënt is dat hij wordt afgesneden van zijn gevoelens, deze dus moeilijk kan verwerken en afhankelijk wordt gemaakt van medicijnen. Dit proces blijft overigens gaande ondanks diverse sites op internet die hiervoor nadrukkelijk waarschuwen, bijvoorbeeld als het over Prozac gaat. Krijgen wij mensen met antidepressiva in onze praktijk, dan kunnen wij hen niet goed helpen. Onze werkwijze maakt namelijk juist gebruik van de gevoelens die mensen in hun lichaam ervaren. Dat is een kostbare biofeedback die gebruikt wordt om de meeste van onze cliënten binnen vier zittingen van forse gedragsproblemen af te helpen.Cliënten die geëtiketteerd zijn als depressief en niet lijden aan vormen van depressie die psychiatrische behandeling behoeven, laten wij aan hun arts vragen hun medicatie met antidepressiva zo snel als mogelijk te beëindigen. Als alternatieve behandeling stellen wij hen het volgende voor:- ga dagelijks op de fiets naar het zwembad.- zwem daar een uur in schoolslag op je gemak wat heen en weer, kijk rustig om je heen en geniet van het warme water. Doe dit bij voorkeur tijdens het bejaardenzwemmen, wanneer de temperatuur van het water meestal wat hoger is dan normaal.- oefen dagelijks een aantal keren tien minuten met een dik boek op je hoofd. Leg dat boek op je hoofd en loop ermee rond zonder het vast te houden met de handen. Probeer met het boek op je hoofd wat je dan allemaal kunt doen, zoals iets oppakken van tafel, iets drinken en wat je verder kunt verzinnen. Zie het als een leuk spel. Lukt het eerst niet? Probeer het even later nog eens. Oefening baart kunst.In circa tachtig procent van de gevallen is de cliënt binnen twee weken van zijn/haar sombere (depressieve) gevoelens verlost. Het principe achter deze werkwijze is dat het bijna onmogelijk is om sombere gedachten te hebben wanneer iemands blik gericht is op een punt boven de horizon.

J. MOJET

ZIEL

Ik denk dat een depressie zielenleed is, onze ziel doet werkelijk pijn! Ons lichaam en/of ons pijnlijke bestaan, zegt met een depressie dat we ergens in ons leven de verbinding met onze ziel kwijt zijn geraakt. En aangezien een mens met pijn in zijn hart-en-ziel niet werkelijk kan leven, zal hij op zielsnivo de verbinding met zich Zelf moeten herstellen. Hij moet zoeken IN zich-Zelf. Hoe of waarom is hij geworden wie hij nu is, waar, wanneer is de breuk ontstaan enz. Dit soort vragen helpen om in-zicht te krijgen over wie je nu eigenlijk werkelijk (wezen-lijk) bent. Het gaat om Zelf-ver-Wezen-lijking, bewust worden van wie hij Is, van zijn Zijn, zijn (zich)-Zelf. Als de verbinding met je-Zelf hersteld is, hebben we het over iemand die zich-Zelf is en daarmee bedoelen we, iemand die zich Zelf kent (!) en ook daarmee op zijn gemak is, zichzelf accepteert dat hij is zoals hij is, zonder daar afbreuk aan te doen of laten doen door (ver)oordelingen, enz. een gelukkig mens dus. Geluk zit IN ons-ZELF, je Zelf-Zijn, Zelf-acceptatie, Zelf-vertrouwen, Zelf-erkenning, Zelf-waardering, Zelf-standig, eigen-liefde enz. Ons-Zelf kan ons precies vertellen wie we zijn, wat ons gelukkig maakt of wat niet, het enige moeilijke hierbij is echter dat we alleen met ons GEVOEL kunnen communiceren met ons Zelf. Het gaat hier dus om bewustwording.

PAULINE VAN KLOOSTER

GELUKSPIL

Na 10 jaar prozac is mijn gevoel voor sommige dingen geheel verdwenen. Ook voor de dingen die je blij zouden moeten maken. Alleen het gevoel van eenzaamheid is gebleven. Dus welke een keuze moet je maken? Of steeds in de stress over alles of dit? Ik ben er nog niet uit maar ik denk deze keuze. Een gelukspil is helaas nog niet uitgevonden, toch?

LENI HAKKER

POSITIEF

Als mensen depressief zijn zal positief denken en handelen een goed alternatief zijn. Zoiets moet aangeleerd worden met een cursus b.v. of door zelftraining (er zijn tegenwoordig genoeg boeken daarover). Ook kunnen de mensen gestimuleerd worden om vrijwilligerswerk te gaan doen (je goed en nuttig voelen omdat je anderen kan helpen). Ook helpt het om voor dat je opstaat te bedenken wie je vandaag weer in gedachten zal bedanken voor datgene wat ze doen om het ons leven prettiger te maken b.v. de bakker en te beseffen dat we elkaar nodig hebben.

JUDITH MOULINE- VAN DE VIJVER

STEMPEL

Drie jaar terug heb ik een periode gehad van depressiviteit. Ik ben een vrouw en was toen 50 jaar. Het was een opstapeling van gebeurtenissen. Ik heb een jaar medicijnen geslikt die goed hielpen en ben anderhalf jaar onder behandeling geweest bij een psycholoog. Ook met mijn man kon ik goed praten en hij stond altijd voor mij klaar. Ik heb daar een enorme bewondering en respect voor. Intussen heb ik alles een plekje kunnen geven. Er blijven nog wel eens moeilijke dagen. Dat wordt nog het meest veroorzaakt door je omgeving. Daaraan merk je dat er nog veel onbegrip is. Een gebroken been zie je en kan er rekening mee gehouden worden. Momenteel is alles weer goed, maar sommige mensen in mijn omgeving kunnen dat niet begrijpen. Ze gaan er vanuit, een keer geestelijk wankel, altijd geestelijk wankel. Doordat ik heb geleerd te relativeren en voor mijzelf op te komen, wordt dat niet in dank afgenomen. Vaak wordt er gereageerd van; nou zeg, ik kan niks meer tegen je zeggen, of; ik moet voor jou uitkijken wat ik doe en moet op mijn tenen lopen. Of er wordt juist dingen verzwegen omdat ik er toch niet mee kan omgaan. Niets is minder waar. Vaak zeg ik: 'kom jongens, ik ben niet zielig, zet mij niet in een hoekje, ik hoor er helemaal bij!' Regelmatig heb ik spijt van dat ik er met mensen over heb gesproken. Mensen die je nastaan en die ik vertrouwde. Daar ben ik in bedrogen. Ze zeiden mij dan dat ze het begrepen en dat ze voor mij klaar stonden.Dat geloofde ik en daar bleek achteraf niets van te kloppen. Het is ook veel te moeilijk. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben er geen idee van waar je doorheen moet. En terwijl ze denken dat ze je helpen doen ze juist het tegenovergestelde. Vaak wordt ook gedacht dat je je aanstelt. Ikzelf heb erdoor geleerd te luisteren en geen oordeel klaar te hebben en ook geen goedbedoelde raad te geven. Je moet het toch zelf doen, maar als er iemand naast je staat lukt het wel.

ELLEN BROEKHARST

MOETEN

Graag zou ik twee dingen willen zeggen over dit onderwerp. Ten eerste komt de uitdrukking 'aap op je rug' mij erg vreemd voor, deze uitdrukking betekent namelijk in het engels dat je verslaafd bent aan drugs! Ten tweede wordt in in Nederland veel te snel naar medicijnen gegrepen door de verschillende hulpverleners. Dit vind ik een zeer kwalijke zaak. Ik heb in mijn Praktijk voor Mental Coaching vele mensen met een depressie die al jaren in de hulpverlening rondlopen en die daar niet uitkomen. Deze mensen komen aan deze depressie omdat ze vreselijk moe zijn van alles wat ze MOETEN. Ze leven onder voortdurende prestatiedruk. Dit is echter niet iets wat van buitenaf komt, maar van binnenuit. Vaak is het onbewust aangeleerd gedrag. Uit ervaring reken ik hier in 3 sessies voorgoed mee af door dit gedrag af te leren. Helaas weten vele hulpverleners niet wat een depressie werkelijk is en wat er aan te doen. Niettemin wordt de patient niet doorverwezen naar andere beter opgeleide hulpverleners, vaak uit commercieel oogpunt. Ik vind dat buitengewoon kwalijk en niet in het belang van de patient.

Gerard Wouters, Ph.D.

DIPJE

Gelukkig heb ik tot nu toe nooit geen last gehad van enigerlei vorm van deze aandoening. Wel zit ik wel eens in een dipje, daar geef ik me aan over en doe alleen dingen die ik leuk vind.In de herfst overvalt me zo nu en dan een gevoel van melancholiek sentiment, dat ik over me heen laat komen, zo van: Lekker warmbinnen zitten, me verheugen op Sinterklaas, Kerstmis, Oud- en Nieuw waar allerlei traditionele lekkernijen bij; bedenken welke ik waar zal kopen en welke zelf maken. Mijmeren hoe de tuin eruit zal zien, als de eerste krokusjes ontluiken en later met al de bloeiende tulpen en het gekwetter van de terugkerende trekvogels naast het getjilp van de mussen en het lied van de merels, als ze allemaal weer om hun plekjes gaan vechten.

H. NIJHOF-MÜHLEMANN

PROEFKONIJN

Mijn moeder lijdt al jarenlang aan depressies, zij heeft allerlei medicijnen toegediend gekregen, maar tot op heden heeft het nog niet geleid tot het opheffen van de depressie. Misschien is het wat draagbaarder geworden, maar echt een depressie is zo iets ongrijpbaars, zo ingrijpend voor degene met een depressie maar ook voor de gehele omgeving. Ik zou wel pleiten voor een beter beleid met betrekking tot medicijnen. Ik vond m'n moeder af en toe net een proefkonijn. Huisarts schrijft voor, daarna diverse therapeuten.

CORINE GITTENS

STERK

Wanneer ben ik niet depressief ben dan ben ik druk bezig met afwachten of dit jaar me diploma haal. Op een dag laat me vriend me stikken. Ik kan het niet meer aan. Het enige wat ik hoor is 'blijf sterk, je bent een sterke meid'. Mmaar ik kan het niet meer aan.

ANONIEM

BEGRIP

We mogen straks, als we door die malle regeringsbezuinigingsmolen heen getrokken zijn, zelf onze eigen medicijnen op onze zolders gaan brouwen. Wat hebben we aan fantastische medicijnen als alleen straks de elite die kunnen betalen? Het is daarom zaak om nu te handelen en ervoor zorg te dragen dat we onze kinderen, kleinkinderen en medemensen met respect, warmte, begrip benaderen. Zou al een enorme hoop schelen in deze (wan)hopige, in depressie verkerende wereld. Depressies,in mijn optiek, zijn vaker doelmatiger te behandelen met begrip, praten, hoop, doen, acceptatie dan met synthetisch spul.

CLEO P.

MONSTER

Zo herkenbare reportage dat na het lezen ik even een moment voor mij zelf nodig heb. Leven met depressie is inderdaad knokken. Als ik me goed voel denk ik 'wat stom depressie, onzin, ik ga plannen maken, wil op vakantie'. Ik wil dan weer van alles gaan doen, maar ik weet dat de mist op de loer ligt. Mijn omgeving (man en twee pubers) begrijpen het niet echt, denk trouwens dat iemand die nooit een depressie heeft gehad het kan begrijpen. Medicijnen helpen wel, ik heb er heel wat gehad in de afgelopen jaren, praten veel praten met psychologen, psychiaters en opname. Conclusie de depressies komen en gaan. Nu gebruik ik geen medicijnen, omdat ik de bijwerkingen vervelend vindt en omdat als je je 'goed' voelt weer wilt stoppen. De uitdrukking 'aap op uw rug' vind ik niet een al te goede naam. Het blijkt namelijk een monster te zijn.

JOLANDA

EVENWICHT

Veel van het artikel is erg herkenbaar voor mij, ook ik ben door diepe dalen gegaan. Maar ik had liever somber herfstweer dan 'vrolijk, zonnig' weer waardoor ik me a.h.w uit huis gestuurd voelde terwijl ik liever stil in een hoekje wou zitten! Ik zonderde me zoveel mogelijk af, want anderen begrepen toch niet wat mij dwarszat en reageerden duus altijd verkeerd. Wat ik nu leer is (denk en voel ik) dat het toch een kwestie is van een verborgen, verstopte kwaadheid. De energie die daarmee gemoeid is kan nergens heen. Dat voelt ongelukkig en tegelijkertijd vertrouwd, een patroon dat al heel lang het mijne is. Geen reden om te veranderen, zo lijkt het. Toch wel, want op een gegeven moment is er geen voldoening meer in dit patroon. Het voelt niet goed om met die onvrede te blijven rondlopen. Ik vond een opening in het Padwerk van Eva Pierakos (www.padwerk.nl). Hierbij gaat het volgens mij om het nemen van de verantwoordelijkheid van elk deel in je wezen, dus ook de verborgen, donkere stukken. Om meer evenwicht te vinden tussen de uitersten die een depressief iemand zo goed kent. Mij spreekt het erg aan om in te zien dat ik me lang verzet heb tegen het leven, tegen succes, tegen mensen, tegen kontakt met anderen. Het is enerzijds beangstigend om te zien hoe fel, hoe verborgen en hoe afbrekend dat verzet was, anderzijds is het ook zeer hoopgevend want ik sta op het punt al die negatief gebruikte energie nu positief aan te wenden. Als dat geen oplossing van depressiviteit is!

PHILIP BOSMA

STEUN

Ik geloof wel in medicijnen als goede steun in de rug naast praten erover.

INGRID HARMS

UITPUTTING

Ik ben een alleenstaande vrouw van 61 jaar. Ik ben moeder van twee zonen en twee dochters en grootmoeder van een kleinzoon en twee kleindochters. Mijn leven is er een van tegenslagen geweest op elk gebied. Deze ervaringen hebben een wissel getrokken op mijn feestelijk welzijn van nu en in het verleden. Toen ik jonger was, had ik de kracht om depressieve gedachten om te zetten in keihard werken, te zorgen vóór etc. etc. om maar vooral niet bij mijn eigen persoonlijke misère te hoeven stilstaan. Dus was ik in wezen te moe om te piekeren en sliep bijvoorbeeld als een blok, zonder pillen. Dus was er ook geen noodzaak om voor mijn depressies psychische hulp te zoeken. Ik kon het alleen wel af. Daarbij kreeg ik de steun van mijn naaste familie en oude kern van vrienden waarmee ik alles kon bespreken. Zeker toen ik met mijn kinderen op mijn 43e jaar alleen kwam te staan. Door overlijden c.q. is dit ook weggevallen. De mogelijkheid om depressie in actie om te zetten wordt i.v.m. mijn leeftijd ook steeds kleiner. Het gevolg hiervan is dat ik steeds sterker de neiging voel om het bijltje erbij neer te gooien. De constante stroom van depressieve gedachten hebben mij geestelijk totaal uitgeput. Hierdoor, zo blijkt nu, is mijn vermogen om tijdig actie te ondernemen op problemen op allerlei terrein ernstig afgenomen. Met alle voor mij desastreuze gevolgen. Ik ben ook ernstig wantrouwend geworden, hetgeen een normaal maatschappelijk gedrag in de weg staat. Hierdoor voel ik mij gigantisch eenzaam en mis de kracht om hier verandering in te brengen. In mijn dagelijks leven probeer ik zo goed mogelijk normaal te functioneren. Ik sta vroeg op, wandel veel met mijn hondje en kleindochter van 2,5 jaar. Verder heb ik geen sociaal leven. Ik tracht zo gezond mogelijk te eten. Ik drink niet, maar rook wel. Ik verzorg mijn uiterlijk tot in de perfectie. Dit laatste om te voorkomen dat aan mijn uiterlijk is af te lezen hoe ik mij van binnen voel! Eigenlijk denk ik, dat in mijn geval nu, een intensieve psychiatrische behandeling noodzakelijk is om weer mens te worden en daardoor een betere en draaglijke toekomst op te bouwen. Conclusie: mijn depressies gaan nooit vanzelf meer over. Antidepressiva bestrijden de gevolgen, maar niet de oorzaak. Alle zelfhulpmogelijkheden zijn in mijn geval niet meer aan de orde. Wat uw oproep in ieder geval wel teweeg heeft gebracht is dat ik voor het eerst voor mijzelf durf uit te spreken en op te schrijven: door mijn depressiviteit heb ik geen leven! Ik moet hulp hebben en die moeten er ook nog voor mij zijn! Beter laat dan nooit.

HERMY F. V. ROOYEN

MOED

Jaren word ik geteisterd door depressie, wat er de oorzaak van is dat ik zowat geen sociaal leven meer heb. Ik ben nu 50, zit al jaren aan de fluvoxamine wat tevens weer geleid heeft tot heel veel overgewicht. Natuurlijk blijf ik ook voor mezelf doorknokken, maar er zijn zo weinig mensen die het begrijpen, dus is het vaak heel moeilijk om je te fixeren op leuke en fijne dingen. De moeilijkheid waar ik ook tegen aanloop is dat na jaren bij het RIAGG te lopen, je dat ook wel kunt uitspugen, want meestal wil je over wat anders praten dan waar zij het over willen hebben. Ik weet wel dat ik daar op in moet spelen maar op een gegeven ogenblik heb je daar de puf niet meer voor. Maar ik blijf knokken. Heel veel bewondering voor de schrijfster, want er is toch wel wat moed voor nodig.

CARMELITA BUNT

SLIKKEN

Ik ben meer dan 20 jaar depressief geweest. Veel therapie gehad, niets hielp echt. Totdat ik seroxat ging gebruiken. Binnen twee weken was ik totaal van al mijn klachten af. Al zou het mijn gezondheid schaden, ik kies ervoor om het altijd te blijven slikken. beter een korter dan een lang en ongelukkig leven.

R. GERRITSEN