Uw reacties op: Bewust kinderloos

Deze pagina wordt de komende week dagelijks bijgewerkt.

Kinderlozen versus ouders

Eigenlijk zijn wij een beetje geschokt naar aanleiding van uw reacties op onze oproep 'Wel of geen kinderen?' van vorige week. Als religieuze fanatici gaat u tegen elkaar tekeer. Kinderen worden uitgemaakt voor "kleine teringlijertjes", ouders voor egocentrische mensen die alleen maar een baby op de wereld zetten om die te verwaarlozen en zo beroerd op te voeden dat de kindervrijen daar last van hebben. En de kindervrijen op hun beurt voor egoïsten die alleen maar uit zijn op het najagen van plezier. Zelfs Marije, de oprichtster van het Kindervrij-prikbord, is er van ondersteboven. Ook op haar site is het commentaar niet van de lucht en vliegen de beledigende opmerkingen je om de oren. "Ik schaam me over al die intolerantie van 'mijn mensen'", aldus de webmaster.

                                                                                                 Illustratie: Simon Weeda   

Afijn, terug naar uw reacties. Ingebart bijvoorbeeld is vooral blij met haar kindervrije bestaan omdat zij daardoor - in haar eigen woorden - nog zo'n mooi strak lijfje heeft: "Ik mag er zijn, ook al heb ik geen kinderen, menige vrouw is jaloers op mij, ik heb nog steeds geen enkele rimpel. Gaan ze zeuren over kinderen. Ja dames, wie kinderen krijgt, dijt meestal uit en dan moet je niet bij een ander gaan klagen."

Frank van der Zanden verwijt vaders en moeders de bewust kinderlozen op kosten te jagen: "Waar is de tijd, aandacht en liefde die deze kinderen nodig hebben? En wie betaalt mee aan deze crèche? Juist die egoïstische kinderloze vrouwen." Overigens is een van de belangrijkste tegenargumenten van de ouders dat juist de kindervrijen op andermans zak - of andermans baarmoeder, zoals iemand schreef - teren doordat zij niet voor nageslacht zorgen om de vergrijzing te bekostigen. En Katerina vindt iedereen die een kind op de wereld zet, een egoïst: "Je bent niet egoïstisch als je geen kinderen krijgt, maar juist als je koste wat kost een (groot) gezin sticht in een wereld die een paar extra bewoners best zou kunnen missen."

In tientallen brieven en mails werd gerefereerd aan het feit dat mensen vooral een kinderwens hebben om later niet alleen te zijn. Een enkele kindervrije heeft het idee dat dat inderdaad een gemis kan zijn: "Ik heb nooit spijt gehad dat ik geen kinderen had. Behalve op één moment: toen het overlijden van mijn moeder zich aankondigde. Ik zag mezelf al in mijn eentje achter de kist aanlopen. Mijn man was ernstig ziek en zou niet mee kunnen komen, ik had geen broers of zusters. Dat was het enige moment in mijn leven dat ik dacht: had ik nu maar kinderen gehad", schrijft bijvoorbeeld Paula Mathlener. En Carlette Mutsaers, inmiddels 55, heeft vreselijke spijt van het feit dat ze er ooit voor koos kinderloos te blijven, omdat haar man genoeg had aan de kinderen uit zijn eerste huwelijk: "Enige maanden na zijn overlijden zat ik naar een bevalling op tv te kijken. Toen pas realiseerde ik me hoe erg ik het vond geen kinderen te hebben en kon het verdriet de vrije loop krijgen. Ik had niets meer van hem."

Maar er kwamen ook berichten van ouders die bij nader inzien graag beter over hun keuze voor kinderen zouden hebben nagedacht: "Geweldig dat deze vrouwen deze keuze hebben kunnen maken. Ik ben een (gescheiden) moeder van drie tieners en wou dat ik er nooit aan begonnen was. Het ligt echt niet aan de kinderen, maar gewoon aan mij. Het ouderschap wordt nog te veel gepromoot als het grote ideaal."

Vanzelfsprekend kwamen er ook berichten van vrouwen die ongewenst kinderloos zijn gebleven. Zoals die van Harma: "Het belangrijkst is dat je respect voor elkaars besluit kunt hebben en begrip kunt tonen voor de situatie van een ander. Dit betekent dat zij niet aangevallen mag worden omdat ze geen kinderen wil en ik geen medelijden wil hebben omdat ik ze niet kan krijgen. Wederzijds begrip en respect, dan zouden artikelen en websites als deze helemaal niet nodig hoeven zijn!"

M. van Gastelen-Buttazzoni

HANDICAP

Ik ben 41 jaar en bewust kinderloos. Op dit moment ben ik zielsgelukkig. Ik heb een woning met mooie spulletjes. Ik leef van een wao-uitkering. Ik heb verschillende handicaps, namelijk zwaar slechthorend, spastisch en een scoliose. Dat betekent dat ik chronisch pijnpatiënt ben en veel energie kwijt ben aan mijn hele doen en laten. Ik wist op 24-jarige leeftijd al dat ik geen kinderen wilde. Maar wel een partner. Die heb ik en die is ook lichamelijk gehandicapt. Samen gaat dit heel goed. We gaan ons verloven binnenkort. Ik vind het onverantwoord om dan nog kinderen te ’nemen’. Het is ook nog voor je weggelegd of niet. Ik heb mijn handen vol aan het omgaan met mijn handicaps en toch geniet ik intens van het leven. Samen met mijn partner. Hoezo ongelukkig zonder kinderen?

Netty

LEED

Ik ben ook kinderloos. De belangrijkste reden voor mij is dat een kind dat niet geboren wordt ook niet kan lijden. Ik zie dagelijks ontzettend veel leed om me heen. Mensen die pijn hebben, angst, eenzaam zijn. Mensen die gewond, verminkt, psychisch beschadigd zijn. Ik denk dan wel eens met een wrang gevoel aan het liedje ’Bedankt lieve ouders’ van Vader Abraham, want hoe je het ook wendt of keert, als ouder zet je een proces in werking waarvan je dan wel hoopt dat het goed afloopt maar waarop je feitelijk toch maar een marginale invloed hebt. Een kind wordt op de wereld gezet of het dat nu wil of niet en het leven is voor velen een loterij met vele nieten. Het feit dat ik er bewust voor gekozen heb mij niet voort te planten, geeft me iedere dag weer een goed en dankbaar gevoel en daar put ik kracht uit als ik het zelf wel eens moeilijk heb.

Met het geld wat een kind me hier gekost zou hebben, kan ik het leed van vele kinderen in een derdewereldland verzachten. Van het geld dat mijn niet geboren kind in de kroeg voor een biertje zou uitgeven, kan ik tien kinderen in Bangladesh een dag voeden, om maar eens wat te noemen. Zijn er dan geen nadelen aan kinderloosheid? Ik heb ze tot nu toe niet ervaren en ik kan me niet voorstellen dat dat ooit nog zal veranderen. In ieder geval zal mijn kind mij nooit kunnen verwijten dat ik het op de wereld heb gezet en ik zal daar nooit wroeging van hebben. Een rustgevende en bevredigende gedachte.

Nicolien Nijhuis

NIEUWSGIERIG

Ik ben wel nieuwsgierig of de ladies nog meer argumenten te melden hebben dan oppervlakkigheden als rommel, snotneuzen en niet meer in de kroeg te kunnen hangen wanneer je er zin in hebt, dus: wat is de naam van de website van Marije? Tja en verder vraag ik me af waarom het zo steekt als iemand zegt dat je niet weet wat je mist. Dat is namelijk gewoon een feit, en verder is het je eigen beslissing om het wel of niet te willen weten. In feite wil je, als je alleen met je verstand beslissingen neemt, in deze tijd ook helemaal geen kinderen denk ik. Een kind willen is inderdaad een gevoelskwestie en als dat gevoel niet wordt losgemaakt door een geweldige partner of een tikkende biologische klok of een soort van oer-moeder gevoel (zou ook niet weten wat dat is, en ik ben nota bene wèl moeder; oeioeioei laat ik ook maar gauw een webzijde gaan maken), ja dan ga je niet zo snel aan kindjes beginnen.

Maike Siedenburg

HERKENNING

Herkenbaar, ik wist vanaf mij 22ste dat ik geen moeder wilde worden, de verantwoordelijkheid vond ik te groot. Ik ben nu 50 jaar en op mijn 35ste gesteriliseerd, met veel pijn en moeite een arts gevonden. Ik houd van kinderen (van mijn zusters) maar ik heb nooit geen spijt gehad van mijn beslissing. Mijn ouders hebben mij hierin gesteund maar de omgeving vaak niet: wacht maar als je oud bent. Nou, in mijn omgeving zie ik vaak oudere mensen eenzaam zijn terwijl ze kinderen hebben. Dat is dus geen garantie en geen reden om kinderen te nemen.

Linda Uhlenbusch

ANDERS

Vrouw van 43 met een man van 38. Kinderloos maar, klinkt gek, slechts gedeeltelijk bewust. Beiden nooit duidelijk voor of tegen eigen kinderen geweest, maar gezien mijn leeftijd was het nu of nooit. Ik werd niet zwanger en we wilden beiden geen onderzoeken, ivf, adoptie o.d., dus hier bleef het bij. Ik ervaar het niet hebben van kinderen gelukkig niet als een zwaar gemis. Wel voel ik me vaak "anders". Overal in onze familie en vriendenkring zijn kinderen en zo hebben wij niet de lusten, maar delen vaak toch in de "lasten". Er wordt naar mijn idee te snel aangenomen dat wij kinderlozen het zo gemakkelijk hebben: uitslapen, uitgaan wanneer we willen enz. En dat is ook zo! Maar als wij onze vrienden of familie willen zien hebben wij vanzelf ook te maken met schooltijden, de oppas die naar huis moet en kinderziektes. Met een groep of de familie iets organiseren wordt bemoeilijkt door middagslaapjes en schoolvakanties. Op visites en verjaardagen zitten wij er vaak voor spek en bonen bij omdat de gesprekken grotendeels gaan over kinderen:hun garderobe, hun school, hun voeding etc. Voor zover een gesprek voeren al mogelijk is want ik ervaar dat dit nauwelijks lukt doordat kinderen voortdurend niet alleen de aandacht vragen maar ook consequent krijgen. Het zijn niet louter lusten die wij door onze kinderloosheid ervaren. Het inhoud geven aan het leven als die inhoud niet uit (o.m.) kinderen bestaat; de kracht hebben om je vrijheid goed te gebruiken en structuur in je dagelijkse leven aan te brengen i.p.v. toegeven aan allerlei foute invullingen; het tot de dood alleen op je partner aangewezen zijn (als die er al/nog is), nooit opa/oma worden (iedereen om je heen wel, dus straks draait alles om de kleinkinderen), als je het echt niet meer ziet zitten geen kinderen hebben om voor op te staan omdat zij je tenminste nog wel nodig hebben. Alles heeft meerdere kanten!

Mieke

BEWUST ÉÉN KIND

Mag ik ook reageren als ik wel een kind heb ? In ieder geval kort mijn verhaal hier omdat ik het een geweldig stuk vond inde Telegraaf. Het kwam wel drastisch over die sterilisatie maar beter dat dan achteraf een ´slechte´moeder. Ik wilde nooit trouwen en zeker geen kinderen vandaar dat mijn ex ook wegging. En wel ik was 30 en toen ontmoette ik mijn huidige man en inmiddels hebben wij een dochter van 5 waar we heel gelukkig mee zijn (ik ben bijna 39). Mijn schoonvader ging op ons huwelijk direct insinueren over kinderen en mijn man wilde ook wel, maar mijn eierstokken rammelden niet en zouden ook niet gaan rammelen dus ik ben gewoon gestopt met de pil en we kregen onze dochter. Wat nu onze grootste ergernis is dat mijn man sinds kort gesteriliseerd isomdat we bewust kiezen voor 1 kind (misschien bijna net zo´n bewuste keuze als geen) en wij dus al 2 ruzies met vrouwelijke vriendinnen hebben gehad.. Een man die een vrouw geen kinderen kan geven is asociaal enz enz. Waar zijn die vrouwen mee bezig ?? Mijn idee is dat je het eerst goed moet hebben met je partner en ´neem´ geen kinderen omdat ze een broertje of zusje moeten hebben, of dat 3 ín´is of dat je jezelf moet voortplanten cq bewijzen, twee is net als 1 en ga zo maar door. Ga eerst eens na wat je met je leven wilt, wij hebben bewust voor 1 gekozenomdat we zoveel anderen dingen nog willen doen en onze dochter past daar perfect in maar meer ook niet, bovendien hebben wij ons de vraag gesteld ofwe in deze wereld nog wel een kind wilden neerzetten, buiten deoverbevolking.Voor mij hoeven al die testen en improvisaties ook niet (misschien is datmakkelijk gezegd als je een kind hebt) maar als het niet lukt dan is hetgewoon niet zo zoek een andere partner waar het wel mee lukt of sla eenander weg in.Mijn verhaal is langer geworden dan ik wilde maar ik moest het even kwijtomdat ik denk dat 1 kind bijna net zo erg is als geen kind.

Ellen Visser

HAPPY MEAL

Het is wellicht nóg interessanter om in te gaan op het feit dat veel ’’singles’’, veelal gescheiden met kinderen, er in deze tijd moeilijk in slagen om een partner te vinden. Terwijl dit zo eenvoudig te begrijpen is. Een (gescheiden) vrouw, vaak met twee kinderen, wil liever geen man met ook twee kinderen. Een dergelijk samengesteld gezin telt dan vier kinderen en beide volwassenen weten hoe veel aandacht (én kosten én ergernissen én tijd, enz.) twee kinderen vragen, laat staan vier!!! En die kinderen vinden het ook niet altijd leuk, ik verwijs naar een artikel dat vorig jaar in de Elsevier heeft gestaan over dergelijke ’nieuwe’ gezinnen.

En als je, zoals ik, geen kinderen hebt dan wordt je héél erg nerveus van een partner met kind (eren). Ik ben mijn vrijheid gewend. De kinderen van de partner vereisen dat ik oppas en dergelijke moet gaan regelen. Bovendien is het beslist niet romantisch om 1 keer per 2 weken lastig te worden gevallen door een paar spiedende kinderogen, nog afgezien van het verplicht pretparken bezoeken en het Happy Meal bij Mc Donalds. En dan spreek ik nog niet eens over de kosten! Waarom krijgt zijn zoontje een nieuwe fiets terwijl de partner genoegen moet nemen met een bloemetje? Dit is een heikel punt, mevrouw Hurkmans en zal zeker veel stof tot gesprek doen opwaaien.

Het tegenovergestelde, een kindervrije man, wil ook liever geen partner met kinderen. Hij heeft vaak dezelfde argumenten als ik reeds heb aangevoerd. En enige kindervrije vriendinnen denken er precies zo over.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen op bovenstaande, die zijn er namelijk altijd. Maar...........als je diep in de harten kijkt dan moet je toch constateren dat kinderen- m.b.t. het aangaan van een nieuwe relatie- hinderen. Dat het kind hier letterlijk ’’het kind van de rekening’’ is, is weer een hele andere discussie die ik nu even buiten beschouwing laat.

S. de Graaf.

OUD EN BEJAARD

Mijn mening is als je oud bent en in het bejaarde huis zit of waar dan ookdan komt het gemis pas dan zal je dagen zitten turen en er komt niemand op bezoeken er kijkt niemand naar je om, zeker als je niet meer uit de voeten kan komen maar als je wat mankeer dan moeten wel andere volwassen (kinderen van nu) naar je om kijken.Ken jij je voor stellen dat ik zelf uit een gezin van 17 kinderen kom waarvan alles nog in leven is van een vader en moeder.Denk daar maar een over na succes

MARTIEN

ONMOGELIJK

Ik ben kindervrij en ontzettend blij en gelukkig "gek hé"...... want volgens de rest van de vrouwelijke (en ook mannelijke) bevolking is dat vostrekt onmogelijk.

Ine Valkenburg

ZEUGEN

Vandaag las ik in de krant het artikel over vrouwen die "bewust kinderloos" zijn. We -mijn net zo kinderloze echtgenoot en ik - zijn net terug van een skivacantie en een stapel kranten wachtte ons. Zo bij wat koffie en een broodje waren we bezig ons door de papierzooi heen te werken.

Daar stuitte ik op uw stuk. En ik begon gretig met lezen. Want het lijkt in de mode te zijn, dat spreken over vrijwillige kinderloosheid.

Ik had zo graag wat positieve geluiden "gehoord". Hetwas een op zich nogal treurige tekst. Ik vond er zo weinig vrolijkheid en vrijheid in terug; de toon was een beetje excuserend, nog steeds, alsof "wij" onsmoeten blijven verantwoorden voor onze keuze. Dat meldde u ook wel en de dames die aan het woord waren, gaven dat ook wel enigszins weer, maar TOCH! De tekst bleef zeer voorzichtig en politiek correct.

Als iemand geen babies wil, dan mag dat óók van de daken geschreeuwd worden.

De vrouwen die daar geen begrip voor wensen te hebben, zijn zeer kortzichtig. Ik neem aan dat de kindervrije vrouwen respecteren dat andere vrouwen kiezen voor een gezin, dan verwacht ik omgekeerd ook respect voor de keuze zonder kinderen door het leven te gaan. Maar dergelijke verwachtingen zijn toch iets te hoog gegrepen; mijn persoonlijke ervaringen zijn wat dit onderwerp betreft, zeer negatief.

Er is echter toch een klein aspect dat me met afschuw vervult. Ik zie de meeste vrouwen verworden tot zuchtende en steunende melkmachines, tot vormloze zeugen die hun dagen klagend en zeurend doorbrengen.

Slapeloze nachten, ruzies, kringen onder de ogen, het sociale leven dat ineens of opnieuw in het slop raakt, problemen op het werk, uitgestelde verloven, bekkeninstabiliteit, postpartumdepressies, totaal ontheemde en verbijsterde echtgenoten.

Dat kan anders!

De meeste mannen die een bevalling hebben meegemaakt, weten niet hoe snel ze een andere dame moeten versieren, want het beeld van die gapende bloedende vagina waar alles tegelijk uit lijkt te komen - bij een totaalruptuur neemt een en ander helemaal onwaarschijnlijke vormen aan - bloed, poep, pies, pus, vocht en ten lange leste... een ding dat beweegt en telijkertijd dood en beschimmeld lijkt- dat is dan De Beeeeeeeeeeebie!!! -, dat beeld zullen ze nooit meer van hun netvlies kunnen schrapen, hoe zeer ze ook hun best doen.

Vind je het gek dat het vrijen opeens een geheel andere dimensie lijkt te krijgen...?

Persoonlijk adivseer ik al mijn vriendinnen dan ook de bevalling alleen of met vriendinnen, vrouwen, zusters te doen. Laat die vent in hemelsnaam thuis een fles whisky leegzuipen. Want dan ben je tenminste verzekerd van een vervolg op je seksleven na de worp.

Enfin. Ik heb hier een zeer duidelijke mening over.Alle zusteren die er voor kiezen een gezinte stichten, kunnen rekenen op mijn luisterend oor, cadeautjes op zijn tijd en adviezen. Maar medelijden heb ik met niemand. Iedereen weet waar hij aan begon, iedereen weet wat er gebeurt. Maar wat me opvalt: niemand wenst de werkelijke consequenties cq effecten van een zo ingrijpende gebeurtenis te accepteren. Laten we daar nou eens eerlijk over zijn. Dat is een onderwerp dat nooit wordt besproken, waar men zich kapot voor schaamt. En terecht! Maar het mag wel eens in de openbaarheid gebracht worden.

Laat ik nog eens benadrukken dat ik me voor kan stellen dat er vrouwen zijn die met alle geweld kinderen willen. Daarnaast wil ik ook stellen dat ik begrijp dat er vrouwen zijn die heel graag in verwachting willen raken, maar bij wie het niet lukt en dat die vrouwen dan gefrustreerd raken.

Maar dat ze dan nijdig worden omdat iemand niet aan de kids wil, die nijd wens ik weer nièt te begrijpen.

En ik heb ook geen begrip voor mensen die zich niet kunnen neerleggen bij het feit dat ze biologisch kennelijk niet voldoende geëquipeerd zijn voor het voortplanten. Ga iets anders doen, zou ik zeggen. Richt je op je carrière, ga orchideeën kweken, of in een crèche werken. Maar maak iets van dat leven en zeur niet. ZEUR NIET!

Nu ga ik me opgeven voor een interview in dat boek dat geschreven moet worden. Kommaarop allemaal. Ik loop straks wel met de vlag vooraan.

Hartelijke groet van een hartstochtelijk kinderloze,

Linda Schuller

HANDENBINDERTJES

Graag reageer ik op uw oproep naarvrouwen die er bewust voor hebben gekozen om geen kinderen te nemen. Ik ben zo’n vrouw.

Op jonge leeftijd wist ik al dat iklater geen kinderen wilde. Ik heb ze ook niet gekregen c.q.genomen.

Er zijn verschillende redenen waaromik geen kinderen wilde.

Ik was het jongste kind uit een katholiekgezin van acht kinderen. Het huishoudelijk werk en dedagelijkse zorg voor man en kinderen slokte alle vrije tijd van mijn moeder op.Zij "moest" zichzelf wegcijferen. Tijd voor ontspanning of hobby’s had zij niet. Ze was elke dag moe. Zij beschouwde "het leven op aarde"als een tranendal en "God zal je belonen in het hiernamaals" waseen vaste uitdrukking van haar geworden.

Ik legde als kind verband tussen haar vermoeidheid en het hebben van kinderen en besloot dat mij dat niet zouoverkomen. Bovendien wilde ik mijn levensgeluk niet uitstellen tot "het hiernamaaIs".

Ik zag mijn eigen broers en zussenmet baby’s en vond hen "vervelende handenbindertjes".

Later heb ik mijn standpunt –mede voor mezelf - verdedigt door te veronderstellen dat er al genoeg ouderloze kinderen op de wereld waren, zodat adoptie meer voor de hand zou liggen.

Het is er echter nooit van gekomen. Ik ben blijven werken en studeerde daarnaast M.B.O. en H.B.O., richtingMaatschappelijke Dienstverlening. Ik probeerde van mijn werk mijn hobby temaken en te genieten van mijn vrije tijd en vakanties in verre landen.

Mijn huwelijk is kinderloos gebleven.Ik weet niet wat het is om naar kinderen te verlangen. Ik heb het gevoel niet gekend.

Ik heb geen kinderen en daarom mis ik ze ook niet.

Ik raak er trouwens steeds meer van overtuigd dat er al veel te veel mensen op deze aardbodem rondlopen. Er worden wereldwijdsteeds meer natuurgebieden, zoals jungle en tropische regenwouden opgeofferdt.b.v. de mens.

Dit alles gaat ten koste van het leefgebied van de steeds zeldzamer en met uitsterven bedreigde diersoorten, die naar mijn mening evengoed recht op bestaan hebben.

Het vrijwillig afzien van kinderen of bewust kindervrij blijven ben ik daarom gaan zien als een waardevollebijdrage aan het voortbestaan van alle levende wezens op deze planeet en ikvind dat het navolging verdiend.

Voor een juist begrip van mijnverhaal voeg ik er nog aan toe dat ik onlangs 60 jaar ben geworden en nogsteeds full-time werk.

Vriendelijke groeten,

Coby Bijleveld

TWEEDE

Iedereen weet zelf wel wat goed is voor hem/haar. Iedereen is dus vrij in z’n eigen keuze. Ikzelf heb een zoon en men vraagt mij ook constant wanneer de tweede komt. Mensen, die tweede komt er niet!

Annelies Koster de Groot

VOORRECHT

Hallo vrienden van vrouw & relatie, elke week lees ik jullie reportages en de reacties daarop, maar heb zelf nooit ergens op gereageerd. Wat betreft het onderwerp wel of geen nageslacht wil ik toch even iets kwijt. Ik ben getrouwd en heb twee zoontjes, één van 13 en één van 10, ben fulltime moeder en ik vind het heerlijk. Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen en ik voel me (ondanks sommige neerbuigende opmerkingen van werkende moeders soms) zéér bevoorrecht dat ik vanaf de geboorte van de kids thuis kon zijn en zorgen dat alles hier op rolletjes loopt. Dat is míjn mening en míjn keus! En dat wil perse niet zeggen dat ik de hele dag alleen maar poets, kook en boterhammen smeer. Er komt veel volk bij ons over de vloer en het is altijd gezellig, er word over van alles gepraat en veel kinderen uit de buurt komen vaak zomaar binnenvallen, altijd goed. Ik heb twee vriendinnen die ongewild kinderloos zijn en een vriendin die bewust heeft gekozen voor het níet krijgen van kinderen. We kunnen daar goed over praten en laten elkaar in waarde. De vriendinnen die nooit kinderen konden krijgen en van alles geprobeerd hebben, relativeren de boel nu, ik "zit" met pubers en zij gaan met vakantie, kunnen zich meer luxe veroorloven en vullen hun leven op een andere (niet minder waardevolle) manier in. Ze hebben hun weg gevonden. De vriendin die per se geen kids wilde óók. We hebben levens die in niets overeen komen. Maar daar kan ook met elkaar op een respectvolle manier over gepraat worden, ieder zijn meug.

Ella

TWIJFELS

Wat klinkt dit heerlijk bekend! Ook mijn omgeving is er van overtuigd dat ik best kinderen wil. Oooo niet nu, want ik studeer nog. Maar met een vaste vriend en een goede baan komt het heus wel... Nou, we zullen wel zien. Met grotere kinderen (7+) kan ik aardig overweg, maar jonge kinderen vind ik eng en lastig. Familieleden met kinderen dumpen uiteraard de kleintjes bij mij op schoot en vinden het ’een mooi plaatje’, maar ik vind het maar niks. En kinderen voelen dat aan... ze komen dolgraag naar me toe, want ik laat ze tenminste met rust! Ook heb ik mijn twijfels over wat ik een kind te bieden heb. Ik heb aanleg tot dik worden, ben klein, heb familieleden die voortijdig zijn overleden en ben met een keizersnede gehaald. Was ik een rashond geweest dan had men echt niet met mijn lijn door willen gaan! Moet ik dat dan wel doen, omdat ik als vrouw nou eenmaal kinderen hoor te willen? Wel maak ik me soms zorgen over hoe dat later zal gaan. Oud en in een verzorgingstehuis en dan niemand hebben om je te helpen met alle paperassen, dat lijkt me doodeng. Maar als ik om die reden aan kinderen zou beginnen, dan zou ik pas echt egoïstisch bezig zijn!

Annoniem

PIJN

Wij zijn ongewild kinderloos. Dat gevoel van gemis zal er altijd zijn: in elke leeftijdsfase en bijna overal spelen kinderen een belangrijke rol. Nu is het bij leeftijdgenoten met jonge kinderen en iets oudere kinderen. Later krijgen dezelfde leeftijdgenoten (hopelijk) kleinkinderen en zullen zij hiermee verguld zijn. Ongewenst kinderlozen staan dan meestal stilletjes langs de zijlijn. En voelen hun pijn.

We proberen er natuurlijk het beste van te maken, zien ook de voordelen en proberen daarvan te genieten (vakantie, spontane afspraken, omgang met andermans kinderen), maar we zullen ons eigen kindje altijd missen!

Y. Meijer

OPA

Ik kan het niet laten om toch ook een reden in te sturen waarom ik wél kinderen heb.

Komt-ie:

Zal je hem missen? "Daantje, ga je mee naar het bejaardentehuis, gaan we opa opzoeken." Ze lopen hand in hand door de hal, vader en zoon, zoon en kleinzoon, gaan door de gang tot de laatste deur die al op een kier staat. Daantje loopt voorop en in de hoek van de kamer ziet hij nog net hoe de broeders de stekker eruit trekken. Alle toeters en bellen zijn al verwijderd en Daan rent erop af. "Nee, nog niet, ik had hem nog zo graag willen zien." De broeder draait zich om en zegt: "Maar hij was allang op, neemt alleen maar ruimte in die we hard nodig hebben. Je was hier toch bijna elke dag?" Zijn vader aait hem over zijn bol. "Geef opa maar eerst eens een kus. Heb je nog niet gedaan manneke." Daantje loopt naar de rand van het bed, gaat op zijn teentjes staan en probeert zijn opa te zoenen. "Opa... jij blijft toch nog wel hier he? Zal je hem missen, de kerstboom?"

Barbara Kolb

ONBEGRIP

Ik ben een vrouw van 53 jaar en al 32 jaar gelukkig getrouwd met mijn eerste man, die ik in Epe heb leren kennen, waar ik nu nog steeds woon.

In het begin van mijn huwelijk heb ik heel veel in ziekenhuizen gelopen, omdat ik dichte eileiders had. Na diverse onderzoeken bleek dat ik met dichte eileiders geboren ben. Toen er niets meer aan te doen was, heb ik me erbij neergelegd.

Sommige mensen begrijpen er niets van en vragen waarom ik geen kinderen heb. Jammer, dat onbegrip. Het lijkt me erger je kinderen te moeten verliezen door ziekte, geweld of een ongeluk. Soms denk ik dat mensen in mijn buurt jaloers zijn op mij, maar dat interesseert me niet. Dus nu kent u een beetje mijn achtergrondverhaal, of het erg is? Nee, ik vind het goed zo. Het is maar of een mens tevreden is in zijn leven.

Mevr. R.C.M. van Malsen-Wagenaar

MEE BETALEN

Ik wil graag reageren op het artikel: Bewust kinderloos: Waarom moet ik me altijd verdedigen als ik zeg dat ik geen kidneren wil? In deze tijd is het namelijk precies andersom. Voglens mij zijn er een heleboel ouders die zich moeten verdedigen: Waarom zijn zij ouders geworden? De verhalen van crècheleidsters: baby’s worden ’s morgens door hun ’ouders’ uit bed geplukt, ongewassen, in vieze luiers, afgeleverd, want pap en man moeten aan het werk! Sommige mensen (ouders?) vergeten ’s avonds hun kindje weer op te halen…! Ouders die lopen te leuren met hun kindertjes omdat ze niet weten waar ze ermee naartoe moten, want zij moeten werken, vergaderen, sporten etc. er bestaat zelf een bond voor ouders, die ervoor opkomt dat er tussen de middag op school geschoolde opvang moet komen i.p.v. oppasmoeders, want dat mogen de ouders toch verwachten voor hun kinderen. Het liefst zien ze ook nog dat de kidneren op school de warme maaltijd krijgen, dan hoeven de ouders daar ook niet meer voor te zorgen. Wij, bewust kinderloze mensen, mogen daaraan meebetalen! Ik (wij) hebben gekozen voor vrijheid: werken, hobby’s, sporten, feesten, weekendjes weg etc. Dan is er dus geen ruimte in ons leven voor kindertjes. Ik heb bewondering voor de ouders die wél bewust kinderen nemen, die alles opzij zetten om hun kinderen zelf op te voeden. Daar komen de kinderen gelukkig wél op de plaats waar ze horen: de eerste Maar er zijn mij te veel mensen die kinderen nemen omdat het erbij hoort en verwachten dat de opvoeding wordt gedaan door crècheleidsters, peuterleidsters, opa’s, oma’s, docenten, overblijfmoeders, naschoolse opvang etc. Dat kinderen ontsporen, is volgens mij logisch. Opvoeden is de taak van ouders, als je daartoe niet bereid bent word je geen ouder, zo simpel is dat! Ach, en moet ik kinderen nemen? Waarom? Omdat ik, als ik later oud ben, alleen zit met o.a. de kerst? Nee hoor, mijn sociale leven is prima, nu, en dan ook nog wel!

M. Koopman

PS: Voor al die alleenstaande ouders, met een baan, moeten we wél goede opvang regelen, gratis. Maar al die tweeverdieners… Regel en betaal dat zelf maar of maak eens een keuze!

VERBAZING

Zelf ben ik 46 jaar en bewust kinderloos gebleven. Ook mijn eierstokken zijn nooit gaan ’rommelen’. Hoewel ik gek op kinderen ben, maar ik zag mezelf niet zo achter een kinderwagen lopen. Met verbazing heb ik uw artikel ’Bewust kinderloos’ gelezen. Het verbaast mij anno 2003 dat er gezegd wordt: je bent een egoïst als je geen kinderen neemt. Die uitspraak heb ik ook vele malen gehoord. Maar wie is nu de egoïst! Je kunt, sinds de pil is uitgevonden, een keuze maken. Wel of geen kinderen. En van beide kanten kan dat gerespecteerd worden, niks egoïsme. Dan kan ik er nog wel een heel verhaal aan vast knopen, maar om kort te gaan, dit is mijn mening.

E. Kiestra Broertjes

HOOP

Ik speelde nooit met poppen, maar met autootjes. Had geen vriendinnetjes, liep altijd te ravotten met vriendjes. Zei vroeger ook altijd dat ik geen kinderen wilde, totdat ik me in mijn pubertijd echt vrouw begon te voelen. Ik werd mij bewust van mijn eigen lichaam, en het feit dat ik een veilige haven kon zijn voor 9 maanden van zo’n kleintje. Moeder worden was voor mij vanzelfsprekend. Naarmate ik ouder werd, zag ik om mij heen mijn tantes proberen zwanger te raken. Hetzij met enige moeite. Een neefje geboren met klompvoetjes, een neefje met het syndroom van down, een tante die helemaal geen kinderen kon krijgen. Toen was het voor mij niet meer zo vanzelfsprekend. Ik was voorheen nooit regelmatig ongesteld en ben toen met goedkeuring van de huisarts op mijn 13e met de pil begonnen. Begin 2002 (ben nu bijna 23) ben ik gestopt met de pil om te kijken of mijn menstruatie weer terug kwam. Dit was dus niet het geval. Doorverwezen naar de gyneacoloog. Daar bleek dus dat ik PCO heb. Wat betekent dat mijn eitjes niet uit zichzelf rijpen. Er zijn medicijnen voor, maar of ze ooit zullen helpen? Langzamerhand zagen mijn vriend en ik " de droom" vervliegen. Ik hield nooit van dingen plannen, liet alles lekker op zijn beloop. Als we nu kinderen zouden willen, zou ik een afspraak bij de gyneacoloog moeten maken om een kindje te halen even cru gezegd. Ik heb heb met mijn vriend afgesproken, dat als het met het medicijn niet lukt, en we zijn 3 jaar verder, dan blijven we kinderloos. Op dit moment is dat best moeilijk te accepteren, maar in die medische mallemolen terechtkomen vind ik ook niet de perfecte situatie. Ik vind dat een kind krijgen iets natuurlijks is en dat je blij moet zijn als het je gegund is, zonder alle (chemische) poespas. Ik snap de kindvrije vrouwen wel. Ik ga volgend jaar trouwen en nu pas ik veel op mijn neefjes en nichtje op. Je bent na twee uur kapot, en toch de hele dag met ze bezig blijven zijn, terwijl je het huishouden ook nog hebt. Toch schuilt er in mij nog altijd een beetje hoop. Laat ik het zo zeggen: " Iedereen is zoals hij is, met zijn eigen ideeën en gevoelens, en dat maakt een mens uniek". Laat iedereen lekker in hun waarde, en vaag je eigen unieke IK niet uit.

Anoniem

GENIETEN

In 1974 zijn wij getrouwd en daarvoor hadden we besloten om geen kinderen te nemen. Ook zou ik mijn meisjesnaam behouden en blijven werken. In die tijd kon dat volgens iedereen helemaal niet, dat was een schande. Op een gegeven moment vroegen eerst mijn ouders en daarna mijn schoonouders botweg waarom ze nog geen kleinkind van ons hadden. Tegen mijn ouders heb ik gezegd: ’Je hebt er al drie, vind je dat niet genoeg?’ Mijn schoonouders hadden al twee kleinkinderen, en daar hebben we tegen gezegd dat we ze niet wilden omdat wij van ons leven wilden genieten. Mijn mening is dus dat je gewoon je eigen leven moet leiden en dat je je dus niets van een ander moet aantrekken.

ANONIEM

EGO

Met verbazing heb ik het stuk ’Bewust kinderloos’ gelezen. Ik wist niet dat er zóveel vrouwen zó egoïstosch en zó egocentrisch zijn. Die worden al gek van de aandacht die een jong katje van ze vraagt!! Ze kunnen dan wel alle tijd voor hun eigen ego hebben, maar ik vind dat ze zo erg veel missen! En dan die vrouw die alle ’ellende’ van het zorgen voor een kind tussen de nul en achttien jaar er niet voor over heeft. En alle gezelligheid en al ’t leuke ervan dan? Later, als je oud bent en alleen en er niemand is die écht van je houdt, dat lijkt me vreselijk! Ik (76 jaar) zal wel ’ouderwets’ zijn, maar ben wel heel gelukkig!

E. Janssens-Francken

LEUK VERDIEND

Ook wij werden natuurlijk hierover aangesproken en als je dan gewoon zegt: "IK WIL GEEN KINDEREN" vindt men je maar een egoïst die alleen maar aan zichzelf denkt, zodat je later als je oud bent helemaal alleen en zielig achter blijft omdat er geen kinderenzijn om je op te vangen! Wij zijn resp. 55 en 53 jaar. Alletwee een fulltime baan gehad. Hard gewerkt. Leuk verdiend. De hele wereld afgereisd. Willen nog veel meer gaan reizen en genieten hier volop van, want een cruise op de Middellandse

Zee IS écht geweldig en wij moeten er dan ook écht niet aan denken om op een

overvolle kindvriendelijke camping te moeten zitten! Ikdenk eigenlijk toch wel dat

mensen met kinderen zelf óók wel een cruise met z’n tweetjes op de Middellandse Zee prefereren!! Ons leven is dus zeer compleet, we hebben nog geen seconde spijt gehad

dat we geen nazaten hebben. We missen niets kunnen doen wat wij willen,

gaan lekker uit eten, ’n weekend weg, van ’n leuke vakantie genieten, hebben ’n

leuke vriendenkring, zodat we niet bang hoeven te zijn als we oud zijn om dan

eenzaam en alleen over te blijven omdat er geen kinderen zijn. Conclusie: Bewust kiezen om te leven zonder kinderen is geen enkel probleem

om een gelukkig leven te hebben.

H. Nobel

STABIEL

Ik ben een vrouw van 29 en heb ruim 6 jaar een relatie. Dit onderwerp spreekt me erg aan, omdat er vaak onbegrip onstaat over het feit dat ik geen kinderen wil. Reacties als ’dat gevoel komt nog wel’, ’kun je dan wel gelukkig zijn’, ’je weet niet wat je mist’ komen vaker voor dan ’dat is jouw eigen keus’.

Ik heb veel redenen die ik deel met mijn vriend. Hieronder een greep:

- ik hou niet van kinderen (alleen piepklein zijn ze wel schattig);

- ik wil de vrijheid waarin ik van alles kan ondernemen met en zonder mijn vriend niet kwijt; met kinderen ben je altijd afhankelijk van opvang en of je überhaupt kunt gaan;

- de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden wil ik niet nemen; je hele leven zorgen, je afvragen of je het goed doet;

- je best doen om een kind op te voeden en dan de angst over wat de maatschappij van je kind gaat maken. Vaak krijg ik de reactie: maar je kunt je kind opvoeden hoe jij wil dat je kind zich gedraagt. Onzin! Ik zie in mijn omgeving veel kinderen waarvan de ouders proberen hun kind normen en waarden bij te brengen, beleefd zijn, respect tonen, aan verkeersregels houden enz. Maar dan komen ze op school of ontmoeten andere kinderen die wat ’vrijer’ daarin zijn. Om ze te vriend te houden gaan ze zich ook zo gedragen. Gevolg? Een heel ander kind dan dat mama ’gevormd’ heeft!

- de maatschappij wordt steeds haastiger, agressiever, enz. Het klinkt cliché, maar ik wil mijn kind hierin niet terecht laten komen. Het is toch een feit dat Nederland anders in elkaar zit dan 30 jaar geleden?

- nog een persoonlijke: zelf sta ik niet zo sterk in mijn schoenen. Altijd al last van gehad en er wordt aan gewerkt, maar ik denk dat het geen stabiele ondergrond biedt voor mijn kind.

Zo, lekker alles op een rijtje kunnen zetten. Ook geweldig dat er zo’n site bestaat nu waarop meer mensen staan met dezelfde gedachte over kinderen.

Lenny

SPIJT

Geweldig dat deze vrouwen deze keuze hebben kunnen maken. Ik ben een (gescheiden) moeder van drie tieners en wou dat ik er nooit aan begonnen was. Het ligt echt niet aan de kinderen, maar gewoon aan mij. Het ouderschap wordt nog teveel gepromoot als het grote ideaal. We moeten ons beter bewust zijn van onze motieven voor we zo een belangrijke beslissing nemen.

Gelieve, wegens de kinderen, mijn naam niet te noemen in de krant.

C.

SLAP

Ik heb er nooit over hoeven nadenken of ik kinderen wilde of niet. Dat stond al vast toen ik nog heel jong was. Nee dus. De aandrang om kinderen te willen heb ik nooit gehad en op dat punt voel ik me in het geheel niet ongelukkig. Ik kan mijn tijd lekker indelen zoals ik het wil. En bovendien zijn er al te veel mensen op deze wereld. Ik vind trouwens ook dat ouders van tegenwoordig een zeer slappe opvoeding geven aan hun kroost, zonder normen en waarden. Hoe komt het anders dat jonge mensen van tegenwoordig zo respectloos zijn?

Joyce

MEDISCH

In mijn omgeving ken ik twee gevallen van ongewenste kinderloosheid, t.w. bestraling na hersentumor en MS waarbij zwangerschap sterke nadelige gevolgen kan hebben.

Het lijkt mij zeer gewenst als aan dit soort gevallen ruime aandacht gegeven zou worden.

J.A. v.d. Bosch

FOKMACHINE

De reden waarom ik wil reageren op uw artikel over vrijwillig kinderloos zijn heeft te maken met mijn leeftijd. Ik ben 52 en voor mijn generatie was het niet gewoon om geen kinderen te willen. Bovendien begin in nu op een leeftijd te raken waar veel mensen bang voor zijn en denken juist dan kinderen nodig te hebben. Op m’n twaalfde wist ik het al: dat ik ze niet wilde. Ik zat toen op een meisjesschool (1962) en hield een vragenrondje onder mijn klasgenootjes over de vraag: waarom wil jij later trouwen? Is dat omdat je kinderen wilt krijgen of trouw je vanwege de man waarmee je de rest van je leven wilt doorbrengen? Het antwoord was ronduit verbijsterend: kinderen krijgen was reden nummer 1 om te trouwen, de man kwam pas op de tweede plaats en werd voor mijn gevoel alleen gezien als fokmachine. Misschien dat dat een verhelderend licht werpt op het grote aantal echtscheidingen. Toen ik zelf trouwde met de man met wie ik de rest van mijn leven samen wilde zijn, heb ik het met hem van tevoren niet over kinderen krijgen gehad: ik dacht er niet aan omdat het totaal geen rol in mijn leven speelde. Eenmaal getrouwd zei mijn man: „Als jij een kind wilt, dan kan dat. Ik zal er financieel voor zorgen, maar voor de rest is het jouw kind. Ik wil er eigenlijk niets mee te maken hebben.” Het was voor hem een enorme geruststelling toen ik zei: „Maak je niet ongerust, ik wil helemaal geen kinderen.” Ik heb nooit spijt gehad dat ik geen kinderen had. Behalve op één moment: toen het overlijden van mijn moeder zich aankondigde. Ik zag mezelf al in mijn eentje achter de kist aanlopen. Mijn man was ernstig ziek en zou niet mee kunnen komen, ik had geen broers of zusters. Dat was het enige moment in mijn leven dat ik dacht: had ik nu maar kinderen gehad. Maar vrienden stelden mij gerust: we kennen weliswaar je moeder niet, maar wij zullen met jou meegaan naar de begrafenis als het zover is – daar zijn vrienden voor. En zo gebeurde het. Ik heb fantastische vrienden die veel voor mij betekenen. Als ik kinderen gehad had, zouden die waarschijnlijk vaak gezegd hebben: ’ma, wij hebben een eigen leven’, zoals ik zelf ook regelmatig tegen mijn ouders zei. Maar mijn vrienden zeggen dat soort dingen niet: ik maak deel uit van hun leven, en zij van het mijne. Angst voor eenzaamheid ’later’ hoef ik niet te hebben, dat heb ik nu al wel gemerkt.

Paula Mathlener

PRETTIG LEVEN

Mijn man en ik zijn bewust met z’n tweetjes gebleven, en we hebben daar nooit spijt van gehad.

De buitenwereld reageert vaak met: ja maar, jullie missen zoveel"

Nou wij missen niets,we kunnen ons alles permitteren, en doen en laten wat we willen.

Ik denk dat de buitenwereld wat jaloers is.

Wij zijn dit jaar 30 jaar getrouwd, en we hebben tot nu toe een heerlijk leven samen gehad en we hopen nog lang met elkaar door te gaan met het genieten van bv.lekker zomaar ergens te gaan eten of iets dergelijks.

De buitenwereld reageert ook vaak met:"ja maar later dan, als je oud bent, dan heb je geen kinderen die bij je op bezoek komen"

nou als je eens wist hoeveel oudere mensen er zijn,die wel kinderen hebben, maar die nooit opgezocht worden door die kinderen, dan hoef je daar niet vanuit te gaan.

Wie dan leeft, wie dan zorgt, wij kunnen in elk geval terug kijken op een prettig leven!

Lenie van Leeuwen

DEMOCRATIE

Iedereen kiest, wel of geen hond, wel of geen brood, wel of geen man, wel of geen kind, wel of geen krant enz. Voor mij, wel of geen kind --- geen kind. Waarom, dat is een persoonlijke mening, gaat niemand wat aan. Waarom mensen er zo moeilijk over doen. Zij hadden zelf graag willen kiezen maar onder druk van de omgeving (ouders, familie, buren, vrienden)konden zich niet staande houden. Vandaar de heftige reacties. Ik dacht dat wij in een democratie leefden. Dat geldt alleen wanneer er niemand wat kan zeggen, of wanneer het een ander aangaat, maar owé als het hen zelf aan gaat.

Corrie Bastinck

VRIJBUITER

Ik heb toen ik jong was, een jaar of 20 altijd gedacht, kinderen dat is niks voor mij. Ik had die moederlijke gevoelens gewoon niet. Maar men denkt in de omgeving, dat trekt wel bij. Nu 22 jaar later, schijnt er nog niks verandert te zijn, na een huwelijk en daarna weer een overlijden. Ik heb ze nooit gemist, en ik dank god op mijn blote knieeen dat ik na het overlijden van mijn man, geen kinderen had. Wat een minder zorg was dat,en wat een vrijheid. Je bouwt weer makkelijker relaties op als je alleen bent, en kunt doen wat je wilt. Ik ben een echte vrijbuiter en wilde dat voor geen goud kwijt. VRIJHEID BOVEN ALLES, HETGEEN NIET WIL ZEGGEN DAT JE ER MAAR OP LOST LEEFT. Lekker gaan en staan waar je wilt, minder complicaties. Kinderen boeien mij gewoon niet, ik heb geen hekel aan ze, mag ze graag, maar zelf hebben en krijgen, NOU NEE BEDANKT. MIjn ervaring is wel dat je door velen niet voor vol wordt aangezien, als afwijkend wordt beschouwd. WAAROM NIET????????????

Vooral is dat gebleken in het medische circuit, geen kinderen, geen onderzoeken, wel psychiaters, voor een gluten allergieetje bleek 3 jaar later. Nee ik schijn niet zo een nestbouwertje te zijn. Een voordeel vind ik, hoewel ik uiterlijk niet belangrijk vind, dat ik er nog steeds uitzie als 30 jaar, maatje 36 heb en een mooi strak lijfje. Ik mag er zijn, ook al heb ik geen kinderen, menig vrouw is jaloers op mij, ik heb nog steeds geen enkele rimpel. Gaan ze zeuren over kinderen. Ja damens wie kinderen krijgt dijt meestal uit , en dan moet je niet bij een ander gaan klagen. Eigen keus, eigen consequentie. Maar wel een mooie vriend, die vreselijk veel van mij houdt, kortom ik ben een vrouwtje om trots op te zijn, modern, onafhankelijk, mooi,goed lijntje, creatief, sportief,humorvol,iemand die iets voor een ander overheeft, maar KINDERLOOS. FOUTJE????

Ingebart

OVERVOL

In uw verhaal van afgelopen zaterdag stond een strofe dat men het als egoistisch bestempelt om geen kinderen te "nemen". Ik denk dat het eerder andersom is: het is juist egoistisch om ze wel te nemen. Want voor wie doe je het?? Juist... voor jezelf. En als je de mensen nou werkelijk vraagt waarom ze eigenlijk kinderen willen, krijg je vaak als antwoord dat "het zo leuk is voor later". Als je in een bejaardenhuis zit, of alleen bent dat ze dan nog eens op bezoek komen. Dat vind ik nou egoistisch. Een mens op deze toch al overvolle aarde zetten en het dan ook nog vanzelfsprekend vinden dat hij of zij je later op komt zoeken of zelfs verzorgen. Daar vraagt een kind toch niet om? Ik zou hier nog wel pagina’s over vol kunnen schrijven en ook over het hoe en waarom van mijn keuze, maar dat doet er hier nu even niet toe. Bovenstaande geeft heel kort samengevat mijn, misschien wel boude, mening.

Danielle

MOEDERBRIL

Wat een kind je geeft in onbeschrijvelijk, maar eerlijk is eerlijk je laat er ook wat voor. Na een bewuste gezinskeuze is bij mij de zoektocht begonnen naar de balans tussen de rollen van ik-zijn, moeder, partner, medewerker, dochter, vriendin e.d. (ja, hier zijn zelfs cursussen voor!) Op een dag waarop wij alle vier goed in onze vel zitten, willen wij nog al eens beslissen om lekker uit eten te gaan, hetgeen bij ons o.a. staat voor kwaliteit van leven. Als ik dan in het restaurant door mijn moederbril in de rondte kijk vraag ik mij af wie de sfeer verpest: ik met mijn twee etters met stinkende luiers (alhoewel babylotion het best goed doet hoor!) of een redelijk beschonken bobo met iets te luide stem die kennelijk geen thuiskomen heeft?

Antje

NOOIT GETWIJFELD

Wat een verademing is dit artikel. Ik had het zelf kunnen schrijven! Mijn reactie op de veel gestelde vraag "maar waarom heb/wil je dan geen kinderen" is simpel: "ik ben er niet voor in de wieg gelegd".

10 januari wordt ik 42. Vragen doen ze het inmiddels niet meer. Een mens twijfelt nogal eens aan gemaakte keuzes in zijn/haar leven, maar aan de keuze om kinderloos te blijven heb ik tot op de dag van vandaag nog nooit getwijfeld. Eigenlijk werd het in de loop van de jaren een steeds bewustere keuze, zeker als ik zie hoe de hedendaagse kids worden "opgevoed".

Neemt niet weg dat ik wel hevig moeder ben over 2 katten, 1 hond, 2 konijnen en zes kippetjes.

Berna Rietveld-Arends

KIPPENVEL

Ik ben 25 en wil ook geen kinderen.

De mensen die ik vertel dat ik geen kinderen wil reageren erg verbaast, zo van "ach over 5 jaar praat je wel anders" en " die moeder gevoelens komen vanzelf wel".

Ik word hier een beetje moe van. Ik heb zelfs een beetje het idee dat ik niet serieus genomen word. Het komt dan echt over van je bent als vrouw geboren en dan moet je kinderen baren punt uit. Ik vind kinderen wel leuk hoor, maar wel van een ander. Het idee al dat ik ze 18 jaar moet kleden en voeden, krijg ik al kippevel.

Jacqueline

BEWUST

Wij zijn bewust kinderloos. Wij waren van mening dat een van beide ouders thuis zou moeten zijn om op de kinderen te passen en deze op te voeden. Daar wij beiden niet wilden stoppen met werken en wij de opvoeding niet in handen van derden wilden geven was de keuze snel gemaakt. En ja je kunt zeer gelukkig zijn zonder kinderen. Wij ’lenen’ wel eens kinderen, maar weten dat ze altijd weer naar hun eigen ouders terug gaan en dan blijft het leuk, want het is zeker inspannend om voor kinderen te zorgen. In deze tijd is het schijnbaar modern dat anderen verantwoordelijk zijn voor jouw kinderen en dat het opvoeden en het meegeven van normen en waarden dan geen zaak zijn voor de ouders, maar van buren, vrienden, grootouders en school. Wij denken dat daarmee het verval van normen en waarden o.a. is ingezet. En kinderen neem je en niet krijg je. Je hebt tegenwoordig de keuze. En als je kinderen neemt, neem ze dan voor jezelf en niet voor anderen of omdat het nu eenmaal hoort, of je bang bent dat je spijt krijgt of dat er later dan niemand voor je zorgt. Maak je een bewuste keuze krijg je geen spijt en de bejaardenhuizen zitten vol van ouderen die meerdere kinderen hebben en waar ook niemand voor zorgt en geen bezoek krijgen. Je kunt geen kinderen nemen om garanties van ze te verwachten voor later.

Bea Sterk

RAMP

en bevalling lijkt mij een ramp, daarna het bezoek van bekenden, buren en familie die stiekem hopen op een spannend horrorverhaal over de geboorte. Geen favoriet radio- of tv programma meer kunnen volgen vanwege oorverdovend gekrijs. ’s Nachts bij -10 graden het warme bed uit om de baby te verzorgen. Mijn tuin die in een jungle verandert omdat ik geen tijd meer heb om erin te werken. Verplichte bezoekjes aan de (schoon)familie die de baby graag willen zien.

Willy Schellingerhout

FOUT

Ik ben een vrouw van 30 en op dit moment nog bewust kinderloos. Ik ben het eens met de dames voor wat betreft dat iedereen zelf mag weten of je wel of geen kinderen wilt. Het is niet zielig of dom of ondoordacht als je er bewust voor kiest om geen kinderen te krijgen. Er is zoveel meer in deze wereld waar je heel goed je leven een zinvolle invulling mee kunt geven. Waar ik het niet mee eens ben is de laatste opmerkingen. Ik vind het erg jammer dat deze zin in dit verhaal komt omdat het ook tegenwoordig nog niet zo is dat als je kinderen wilt dat je ze gewoon neemt. Ik heb 2 voorbeelden in mijn omgeving van echtparen die allebei heel graag kinderen willen en ondanks alle medische hulpmiddelen is dit nog steeds niet gelukt. Als je respect wilt van mensen voor je mening dat je geen kinderen wilt moet je ook respect tonen naar mensen die van mening zijn dat ze wel kinderen willen. En "gewoon" kinderen nemen is een wel heel foute uitspraak.

Anouska

TOCH GEZINNETJE

Wie wel een nageslacht wil moet dat zeker niet laten. Mijn man en ik zijn dol op kinderen. Wij hebben een periode gehad dat we er meer dan anders mee bezig waren.(o.a. door overlijden vader) Ik zelf was nooit echt overtuigd om moeder te worden, maar mede door veel vragen uit de omgeving, zwangerschappen van collega’s en vriendinnen (allemaal overigens ver achter in de 30!)zetten je aan het denken. Op bepaald moment mitsen en maren opzij gezet. 1 jaar gestopt met pil. Niet gelukt. Nieuwe baan. Van uitstel komt afstel. Voor ons was het niet weggelegd. Lag ook veel aan mij: ik koos meer voor het werk en de vrijheid. Mijn man ging daar in mee. Hij zei onlangs: jij kunt geen twee dingen voor 100% doen. Het is of werk of moederschap. Hij heeft gelijk. Onbewust toch een bewuste keuze, ondanks 1 jaar proberen. We hebben inmiddels een hond en voelen ons nu ook een gezinnetje. En we zijn een hele goede tante en oom. En in die rol voelen we ons prima.Wij hadden het ouderschap makkelijk aangekund, maar blijkbaar was het voor ons toch niet weggelegd. We kunnen voldoende invulling vinden in werk, reizen en sporten. Kinderen zouden voor ons dan ook nooit een opvulling zijn, maar een aanvulling. Wat je van menig ouder niet altijd kunt zeggen. Overigens geldt dat niet voor onze vrienden. Alhoewel ik zeker weet dat de meesten het zonder kinderen ook prima naar hun zin hadden gehad, omdat ze al zo lang met zijn tweeen leefden. Zodra ze moeder zijn, hoe ambitieus ook, komt het werk meer op tweede plan. Ik zou dat niet kunnen. Ik prijs de vrouwen die de combinatie wel aandurven en kunnen!

S. Vrolijk

ONDOORDACHT

Een kind is geen hondje dat je terug naar het asiel kan brengen als het je onverhoopt niet bevalt (iets waar ik overigens ook geen voorstander van ben), dus als iemand twijfelt of zegt geen kinderwens te koesteren, respecteer dit dan. Blijkbaar wordt, of is er goed over nagedacht. Naar mijn menig is dat beter dan ondoordacht een kindje krijgen omdat de omgeving dit nu eenmaal verwacht.

Miranda

ZORGVULDIG

De keuze van, nu is het tijd voor kinderen is meer gemaakt door de verwachting van derden als een bewuste keuze. Toen het eerste kind er was dacht ik allemachtig hebben we hier voor gekozen dat heb ik mij nooit gerealiseerd. Meerdere mannen in mijn omgeving delen deze mening. Daarom ook mijn stelling dat als we wisten waar we voor kozen (kinderen) er heel wat minder kinderen werden geboren. Een gelukkig getrouwde vader van 2 kinderen (jongen 14 meisje 11) die ze nooit meer zou willen missen. Maar zegt de keuze is niet zorgvuldig gemaakt.

B.S.

BEGRIP EN RESPECT

Natuurlijk kan je gelukkig zijn zonder kinderen, het feit is alleen of je hiervoor zelf hebt kunnen kiezen. Voor mij, een ongewenst kinderloze vrouw van inmiddels 39 jaar, heeft het toch een hele tijd geduurd voor ik ’het geluk’ hervonden had. Mijn dromen, mijn toekomstplan, mijn manier van leven: alles viel in duigen toen mijn kinderwens niet vervuld kon worden. Pas nadat mijn leven opnieuw ingericht was door ander werk, nieuwe hobby’s en recent een ander huis, bleek ik het kinderloos blijven te kunnen verwerken en een plek te geven. Hierdoor kan ik zeggen dat ik toch gelukkig ben geworden, hoewel het gemis van kinderen altijd aanwezig zal blijven. In uw artikel gaat het over een vrouw die bewust geen kinderen wil. Zelf is ze gelukkig, maar helaas niet gelukkig met de reacties van anderen. Mijn mening is dat ze haar leven mag leiden zoals zij dat wilt. Het belangrijkst is dat je respect voor elkaars besluit kan hebben en begrip kan tonen voor de situatie van een ander. Dit betekent dat zij niet aangevallen mag worden omdat ze geen kinderen wil en ik geen medelijden wil hebben omdat ik ze niet kan krijgen. Maar tevens dat ze begrip moet hebben voor kinderen, die nu eenmaal niet altijd makke schaapjes zijn en niet altijd stil en lief kunnen zijn. Wederzijds begrip en respect: dan zouden artikelen en websites als deze helemaal niet nodig hoeven zijn!

Harma

BAARMOEDER

Als alle vrouwen zouden besluiten geen nageslacht te nemen is het vlug gebeurd met de menselijke soort. Niet dat dit valt te vrezen, maar bewust kinderloos nu ten faveure van de huidige genoegens, vergt later de inzet van andermans kroost. Bewuste kinderloosheid is een private beslissing (en moet dat blijven). Niettemin teert men in latere jaren op andermans baarmoeder. Zak vond ik in dit geval niet het juiste woord.

R. Pepijn

HEBBEN, HEBBEN, HEBBEN

Voor mij (een vrouw,35 jaar) geen kinderen. Niet in deze maatschappij.Ik vind kinderen negen van de tien keer, brutaal en vervelend,(hebben hebben hebben) omdat hun ouders niet de moeite, geen tijd hebben of nemen, hen behoorlijk op te voeden. Kinderen worden dan uit geestelijke armoede of uit schuldgevoel overladen met kadootjes. Mede daardoor heeft kinderen krijgen voor mij zijn charme verloren Het schijnt normaal te zijn, kinderen te hebben, die nadrukkelijk aanwezig zijn, schreeuwen en gillen, en ander hinderlijk gedrag vertonen in de tram, op straat, in de supermarkt (welk toetje wil je????? vraagt een moeder aan een 3 jarige....en dan irritatie omdat het kind niet snel genoeg een keuze maakt). Het is of ouders geen leiding meer willen nemen, is daar wat mis mee, om voor een klein kind te beslissen? Ook vind ik dat er gewoon teveel mensen zijn op aarde, en teveel kinderen die een moeilijk leven hebben omdat ze verwaarloosd worden. Ik vind het daarom al een egoïstische daad om nog meer kinderen op de wereld te zetten. Alleen omdat het VAN MIJZELF moet zijn? Ik heb een lieve hond die veel graag knuffelt, daar heb ik meer plezier van dan ergenis.

Anoniem

HERRIE

Ik ben 53 jaar en al 29 jaar bewust kinderloos gelukkig getrouwd. Ik was 15 jaar en kreeg nog een zusje en twee broertjes. Ik werkte al en vond het thuis altijd maar een hoop herrie. Mijn moeder gevoelens kon ik ook wel kwijt.Toen ik trouwde met een man die niet zo nodig kinderen wilden en ik het wel gehad had hebben we het maar zo gelaten. Ik heb 18 jaar gewerkt en ze nooit gemist en nu ben ik blij dat ik ze niet heb

Nanny Gelok

VERVULLING

Hallo, ik ben een jonge moderne vrouw van 31 jaar. Ik riep altijd dat ik later zeker moeder wilde worden. Op mijn 28ste was ik al een aantal jaren alleen, geen probleem vond ik,alleen het feit dat ik "dus" ook geen kinderen had vond ik wel erg vervelend. En toen, op mijn 29ste, ontmoette ik mister Rigt. En ik wilde spontaan geen kinderen meer... Begrijp me niet verkeerd, het ligt niet aan mijn man (ja ja het kan snel gaan) maar met hem heb ik alle liefde gevonden waar ik behoefte aan heb / had. Sterker nog, 1 maand geleden heeft hij zich laten sterliseren dus nu komen ze zeker weten niet! Gelukkig word ik er door niemand op aan gesproken en respecteerd iedereen in mijn omgeving mijn keuze. Begrijp me niet verkeerd; ik heb geen hekel aan kinderen, absoluut niet zelfs! Ik word elke keer weer vertederd door baby’s en de dochters broer (2 & 4 jaar) zijn mijn prinsessen maar zelf?..... Nee hoor echt niet.

Jeanette

KORTZICHTIG

Anno 2003 vind ik het wel kortzichtig als je van mening bent dat je kinderen "neemt".

Die krijg je nog steeds als je hebt besloten dat je dat graag wilt. Als je dat niet wilt neem je ze niet, dat is een bewuste keus. Of je ze krijgt moet je nog maar afwachten. Om niet de verkeerde indruk te wekken, ik heb 2 inmiddels volwassen kinderen.

M. Bielen-Van leeuwen

NOOIT VERVEELD

Bewust geen kinderen staat niet voor een leeg,schoon en disign-huis.Toen wij in 1960 trouwden, hij 30 en ik 24, hadden wij 8 jaar verkering. Oorzaak geen geld en avondstudies. Het onderwerp kinderen was vaag aan de orde geweest. Na 3 en een half jaar inwonen kochten we een bijna onbewoonbare woning. Inmiddels was mijn man leraar aan een school met 520 leerlingen.Kinderen? Hij zag er al genoeg en er moest nog eigenhandig een huis herbouwd worden. Mezelf had ik nooit als moeder gezien. Nee,dus. Bij wijze van spreken kon het altijd nog. Op een dag kwam ik een tante tegen, ik droeg een swagger-jas, ben je nu eindelijk zwanger? Nee tante Truus en het zal ook niet gebeuren. In 1961 was dat vloeken ik denk doordat bijna iedereen rissen kinderen had. Wij hebben altijd veel kinderen te logeren gehad en veel jongelui om ons heen.Er werd van alles gespeeld en gedanst enz.maar... ze gingen ook altijd weer weg.Dat was het hem. In 1970 begon ik een eigen zaak en sinds 1985 wonen we in Spanje en zijn nog altijd bezig met hobby´s. In maart vieren we ons eerste afspraakje van 50 jaar geleden. Het is omgevlogen en hebben ons geen dag verveeld.

Johanna van Meerten

DAPPER

Het artikel was goed, alleen vond ik de oproep erg generaliserend, net of alle kindervrijen een leeg en smetteloos huis hebben en net of er gezinnen met kinderen zijn waar dit niet zo is, laat ik dit voorop stellen: ik ben zelf samen met mijn man kindervrij en we hebben heel wat dieren, dus geen leeg/schoon en design huis en wat de reisjes betreft, ik heb een collega met kinderen en die gaat vaker,verder en luxer op vakantie dan wij. Ik zou er niet aan moeten denken om kinderen te krijgen, gewoon omdat me dat niet aantrekt, ik bezit geen vertederende gevoelens als ik naar zo’n minimensje kijk. Zie ik daarentegen een hond of kat dan smelt mijn hart, tja ieder zijn/haar eigen.

Het is jammer dat er zo’n vertekend beeld geschetst wordt van mensen die niet voor het ouderschap kiezen. Ik vind de beide dames in het stuk, Marije en Lucia erg dapper, ze begeven zich toch op glad ijs, er heerst nog steeds een taboe op de kindervrije keuze.

E.G.I. Veeningen

RESPECT

Allereerst wil ik zeggen dat ik ieders mening over het wel of niet krijgen van kinderen respecteer. Zelf heb ik van jongsaf aan getwijfeld over het wel of niet ’krijgen’ van kinderen (kinderen neem je nl. nog steeds niet!!) Op mijn 32e was ik ’om’, misschien mede door ’bemoeienissen’ van de buitenwereld (vrienden/familie). Achteraf ben ik daar alleen maar blij om. Op mijn 33e kregen we een prachtige meisjestweeling. Ze zijn nu 2,5 jaar en ik kan ze soms inderdaad achter het behang plakken. Maar dat weegt absoluut niet op tegen alle bijzondere momenten die we ervoor terugkrijgen. Mijn man en ik zijn ongelooflijk trots op onze dochters. We kunnen ons een leven zonder die twee dan ook niet meer voorstellen. Zaten we vroeger uren te tafelen, nu gaan we met de kinderen naar een kindvriendelijk restaurant (manieren kun je ze overigens prima bijbrengen) of we regelen oppas en gaan lekker samen. Vakanties brengen we nu meestal door op één van de eilanden (ook daar vermaken we ons prima). Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn… de verantwoordelijk van de zorg is er altijd en je kunt niet zomaar eens ’de biezen pakken’. Daarnaast moet je er zelf voor zorgen dat niet alles alleen om de kinderen draait. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zonder mijn (part-time) baan zou kunnen. Die afleiding heb ik wel nodig en zorgt ervoor dat ik extra geniet van de momenten met mijn kinderen. En wat is er mooier dan een kind dat tegen je zegt: ’Mama, ik hou van jou…”

A. Hartman Kok

VERANTWOORDELIJKHEID

Kinderloos blijven was voor ons, nu 60 en 65 jaar, een wijs besluit, omdat er altijd honger, armoede, kindermishandeling en overbevolking was, verantwoordelijkheid dus. Anoniem

ZEUREN

Ik ben een man en kan heel goed begrijpen en accepteren dat er genoeg vrouwen zijn die absoluut geen kids willen. Ik kan een A4 volschrijven over de voordelen van leven without kids. De rest van de wereld moet niet zo zeuren. Vrijheid, blijheid is mijn motto. Net zo goed als je vrouwen heb die bewust ongetrouwd willen zijn en blijven.

Daar kiezen deze vrouwen duidelijk voor en ik steun ze in hun keuze. Maar ik ben wel een hoop ouden van dagen tegengekomen die vroeger ook bewust gekozen hadden om geen kids te nemen en die zitten meer dan vaak met de feestdagen en weekenden

altijd alleen. Geen kleinkind of kind die op bezoek komt. En dat vinden ze vreselijk jammer en frustrerend. Het is waar je voor kiest. Er zitten nu ook tig bejaarde mannen en vrouwen in bejaardentehuizen,waar geen hond naar omkijkt, dus ik bedoel maar!

Don

BEDREIGING

Tegen je kinderen zeggen dat het allemaal zo hoort, is onzin, maar wie tegen de stroom opvaart, bedreigt de gevestigde orde zoals verzet in de oorlog.

Anoniem

EGOÏSTISCH

Ikzelf (man, 40 jr) heb geen kinderen en ben momenteel alweer zo’n 5 jaar alleen. De tijd alleen is niet altijd even gemakkelijk, heeft zijn voor en nadelen. Net zoals ik denk het hebben van kinderen. Ikzelf heb nooit echt het gevoel gehad dat ik kinderen zou willen hebben, nu nog steeds niet. Het eventueel nog krijgen van kinderen zal dan ook voor een belangrijk deel beslist worden door de vrouw die eventueel nog tegenkom. Echter het nemen van kinderen vind ik niet iets wat (tegenwoordig) iets vanzelfsprekends is. Je hebt een grote verantwoordelijkheid als je eraan begint. En je moet goed beseffen vooraf, waar je aan begint. Diegene die dan ook zeggen tegen kindeloze vrouwen dat ze egoistisch zijn, hebben in mijn ogen dan ook helemaal geen gelijk. Kijk eens naar de vrouwen die per se een kind willen hebben en niet in een geschikte kindomgeving verkeren (homoseksueel, anti-man, etc.) Dit alleen maar om hun eigen wensen te vervullen. En het kind in dit geval? Heeft dat ook nog iets te willen? Nee dus. Pas dan kun je je afvragen wie egoistisch is. En wat nog te denken van al die (echt)paren die aan kinderen nemen maar niet van plan zijn om hun lever aan te passen, of zo min mogelijk aan te passen. Kinderen mee naar de kroeg, kinderen/baby’s laat naar bed zodat ze ’s morgens (hopelijk) maar niet vroeg wakker zijn zodat de ouders kunnen uitslapen. En altijd schermen met het "recht" dat zij hebben. Aan het "recht/plicht" van hun kind denken zij niet. Ouders die beide blijven werken, ondanks het hebben van kinderen, want ja we willen toch een nieuwe auto en een leuke vakantie en etc. etc. En waar blijven de kinderen? Ze zijn bij deze mensen een onderdeel van alle luxe. De kinderen horen in het rijtje van huis, auto, caravan, vakantie. Alles in het kader van wij hebben ook kinderen. En om dit alles mogelijk te maken worden de kinderen "gedumpt" in de creche, om te kunnen blijven werken en alles (luxe) te kunnen betalen. En hun kinderen? Waar is de tijd, aandacht en liefde die deze kinderen nodig hebben? En wie betaald mee aan deze creche? Juist die "egoistische" kinderloze vrouwen. Zelf schermen alleen maar met het "recht" waar ze overal op hebben, maar zijn zeker niet egoistisch. Ik kan zeker veel waardering opbrengen voor vrouwen die daar over nadenken en besluiten om geen kinderen te nemen.

Frank van der Zanden

STIL VERDRIET

Ik ben een gehuwde 47 jarige vrouw en helaas ongewild kinderloos gebleven, na een 11-jarig traject gevolgd te hebben van medisch handelen om onze vurige wens te realiseren. Helaas zonder het gewenste resultaat. Omdat er in "onze" tijd bijna niets te vinden was wat het betekende voor een echtpaar als een kinderwens niet in vervulling kon gaan heb ik toen zelf het boekje "Stil verdriet" geschreven. Nu, 6 jaar later, kan ik zeggen dat het "gelukkig" zijn en voelen niet in het hebben van kinderen zit. Wel zal het altijd een gemis blijven. Waar ik me wel aan gestoord heb in het artikel is nl: Tegenwoordig neem je kinderen als je dat wilt, en als je dat niet wilt dan neem je ze niet. Dit is echt een typische uitspraak van iemand die nooit de moeite heeft genomen om zich eens te verdiepen in mensen die ongewild nooit een kind hebben kunnen krijgen. Want zij hebben vaak niets te nemen, er was voor deze mensen geen keuze, deze is door de natuur voor hen gemaakt. En wat een strijd het is voor zowel man en vrouw om steeds om te gaan met de teleurstelling als het weer niets geworden is, deze pijn en verdriet die dit met zich meebrengt moet niet onderschat worden. Het blijft dan ook altijd een rot uitspraak om te horen voor deze mensen. Je hebt nl niets te nemen, het is altijd nog een wonder dat een vrouw zwanger wordt en blijft. Een beetje meer gevoel is dan altijd wel op zijn plaats. Ik heb geen moeite met vrouwen die inderdaad kunnen kiezen dat ze geen kinderen willen, maar zij hebben deze keus. Wij ongewenste kinderloze hadden deze keus niet.

Marianne Disseldorp

DRAMA

Ik ben een man van net 48, vanaf mijn 38e tot 45 heb ik een relatie gehad met een vrouw die geen kinderen wilde en ik berustte hierin. We hebben die tijd een yuppenbestaan geleid allebei een goede baan, 2x per jaar naar de Caribbean, zeilboten en een mooi huis (wat meer op een showroom leek dan een plek waar je in leefde). Het was een achteraf lege relatie waarin echte warmte en liefde ontbrak. Nu heb ik wel een schat van een vrouw, die ook wel graag kinderen wilde. Wat ik op mijn leeftijd niet meer verwachtte, gebeurde toch: ze raakte zwanger van een zoon. In november gebeurde het grootste drama van mijn leven. Een week te vroeg diende de bevalling zich aan, alles was klaar voor de komst van onze Bas. De hele zwangerschap was goed verlopen, op het laatste moment ging het in het ziekenhuis mis. Bas is met een spoedoperatie gehaald maar door de stress had zijn hartje het begeven. Ons leven stond totaal op zijn kop. I.p.v. van geboortekaartjes moest ik rouwkaarten bestellen en zijn begrafenis regelen. Dit kleine mannetje verliezen (er mankeerde verder niets aan hem) is het meest erge wat ik in mijn leven moest meemaken. We hebben veel hulp en medeleven gehad uit de meest onverwachte en komen er langzaam weer bovenop. In mei gaan we trouwen en gaan dan nog een keer proberen een kind te krijgen, want zonder kinderen is toch een leeg bestaan.

Wilbert Tool

GELUKKIG

Toen mijn vrouw en ik ruim 27 jaar geleden trouwden gingen we er min of meer vanuit dat we kinderen wilden. Maar na een jaar of zes kwamen we erachter dat mijn vrouw in de richting van kinderen helemaal geen gevoelens had. En ik als oudste van negen kinderen - het leeftijdsverschil tussen mijn jongste zus en mij is vijftien jaar - zag het eigenlijk ook niet zitten. Als jongen moest ik thuis vroeger altijd meehelpen en dan bedoel ik ook luiers verschonen, flessen klaarmaken, de jongsten in bad doen enz..

Ik zal nooit de reactie van mijn moeder vergeten toen ze hoorde van ons besluit. "Ben je niet bang om later eenzaam te worden?" Alsof het hebben van kinderen een basis vormt om niet te vereenzamen. Kijk eens om je heen! Nee, wij hebben er nog geen seconde spijt van gehad om vrijwillig kinderloos door het leven te gaan.En we zijn nog steeds gelukkig met elkaar.

Hans van der Meer

RIT

Ik ben van mening dat ieder zijn leven moet kunnen leven zoals hij/zij dat wil. Zelf zijn we ongewild kinderloos maar het is geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten.

Ik heb een leuke baan en alles gaat naar mijn zin. Je ontkomt er jammer genoeg in onze maatschappij niet aan omdat de commercie-machine volop draait en de babymarkt erg lonend is. Baby’s worden je eigenlijk constant door je strot geduwd, kijk maar naar reclames etc. Ik ben er echter van overtuigd dat je zonder kinderen ook een leuk leven kunt leiden, of je hier nu bewust voor kiest of dat het je overkomt. Mijn motto is leven en laten leven en ieder doet dat gelukkig op zijn eigen manier. Trek je dus niets aan van wat anderen vinden, want het is je eigen rit en die moet je zo goed en leuk mogelijk maken.

Mickey

ERGERNIS

Ik ben een bewust kinderloze vrouw (44 jaar). Ook ik erger me aan m.n. vrouwen die nogal aggressief reageren wanneer ik kenbaar maak bewust geen moeder te zijn. Mij werd destijds verweten dat ik later op kosten van hun kinderen mijn AOW zou genieten. Hoe zo op kosten van hun kinderen, wat denk je dat ik nu betaal aan belasting etc? De reden van mijn keuze komt voort uit mijn jeugd en gelukkig heb ik een man getroffen die inzag dat ik destijds (15 jaar geleden) niet geschikt was als moeder. Nu zou ik het opvoeden van een kind (denk ik) wel aankunnen maar ik mis het moederschap niet. Hierdoor heb ik het financieel inderdaad beter, maar ik voel mij daarbij niet egoïstisch! Egoïstisch vindt ik die vrouwen die van hun kinderen "eisen" dat ze aandacht aan hen besteden en hen "verzorgen" op hun oude dag. Wat ik nog wil toevoegen is dit: ik vindt het vreselijk dat er vrouwen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, terwijl ze die wens wel hebben. Ik ben er voor om de mogelijkheid te scheppen dat vrouwen (met behoud van anonimiteit) hun eicellen kunnen doneren.

Joke van der Meij

VRIJHEID

Wij (Roland, 36 jaar en Paulette, 34 jaar) zijn en blijven bewust kinderloos. Wij hebben hier tal van redenen voor waarvan de meeste voor de hand liggend. Wij zijn nl. beide onderenemers, dus vaak druk overdag. Wij willen vrij zijn; gaan en staan waar en vooral wanneer we willen. Niet weken van te voren al afspraken maken omdat je oppas moet zien te vinden. Wij houden van spontaniteit. Wij zijn gek op kinderen en mensen om ons heen snappen niet dat wij zelf geen kinderen willen. Kinderen zijn leuk voor een paar uurtjes, hooguit een weekend, maar dan graag weer terug naar pa en ma.

Wij zien ons zelf liever als suikeroom en -tante. Mensen die ons en anderen die bewust kinderloos zijn egoistisch vinden moeten zichzelf hoognodig een spiegel voorhouden.

Het kind vraag er nl. niet om om geboren te worden. Het is dus juist andersom; omdat de ouders zo graag een kind willen hebben komt het er (als alles goed gaat). Het kind heeft vervolgens niets te vertellen en moet zolang het thuis woont zich houden aan de regels van de ouders. Heeft u enig idee hoeveel kinderen er met zelfmoordgedachten rondlopen? Schrikbarend!! Dan heb ik het nog niet eens over de wereld waarin u zo nodig een kind moet zetten. Denkt u nou echt dat de wereld nog te redden is? Dit is natuurlijk erg zwart/wit maar zoek het even dichter bij huis. Tot de middelbare school kunt u uw kind nog aardig vormen en in de hand houden. Vanaf de middelbare school beginnen doorgaans de problemen (tegenwoordig al wel in groep 7). Wiet roken is de normaalste zaak van de wereld en als u denkt dat doet mijn kind niet, denk dan maar eens harder. Over criminaliteit en geweld wil ik het al helemaal niet hebben. Wat dit laatste allemaal betreft; petje af voor de ouders die hun kind ongeschonden door het leven krijgt, maar waarvoor? Waarom uzelf en het kind al deze ellende aandoen? Omdat u zo nodig een kind wil? Ik vind het helemaal prima, maar zeg niet dat wij (bewust kinderlozen) egoistisch zijn want dat bent u dus overduidelijk zelf. Nou heb ik het nog niet eens over de tweeverdieners gehad. Hoezo egoistisch. De mensen willen tegenwoordig allebei een baan, twee auto’s en natuurlijk vakantie. 1000 euro per maand betalen voor de kinderopvang is de normaalste zaak van de wereld (en ik overdrijf echt niet). Waarom nemen deze mensen kinderen? Ik snap het echt niet. De meesten waarschijnlijk omdat het erbij hoort, "iedereen" neemt toch kinderen, dus wij ook! Daarbij niet denkend aan wat dit voor de toekomst met zich meebrengt. De meesten zien alleen de "leuke" dingen van het ouderschap, maar over de negatieve kanten [en dat zijn er heel wat] wordt minder nagedacht. Dat zien we later dan wel weer. Hoeveel kinderen zien trouwens hun vader of moeder een weekend om de andere week. Geweldig voor die kinderen, maar niet heus. Er is verschrikkelijk veel leed hieromtrent. Veel kinderen zien zelfs hun vader of moeder vrijwel nooit meer, of mogen ze niet meer zien. Wij vinden dat als je samen besluit om kinderen te nemen je je zelf voor de volle 100% daar voor in moet zetten en dat betekent vaak dat je je dingen moet ontzeggen voor een groot deel van je leven. Ofwel dat je je leven moet aanpassen aan de kinderen. Dat heeft ook vaak een grote impact op je relatie samen. Kinderen op de eerste plaats, daarna je eigen relatie en tal van andere zaken, bv. hobbies, uitgaan, vakanties. Heel veel mensen komen daar pas achter als het kind cq. kinderen er al zijn. Laten we het er maar over eens zijn dat dit allemaal niet makkelijk is. Voor ons is het juist erg makkelijk, wij kiezen hier bewust niet voor!! Wij zijn in de positie om te doen en te laten wat wij willen. Lang leve de vrijheid! En voor de mensen die ons zgn. egoistisch noemen, heeft u wel eens iets slechts gehoord over mensen die bewust kinderloos blijven? Wij ook niet, goed he! Andersom legio voorbeelden maar dan zit ik hierover volgende week nog te typen.

Paulete van Wijk

KINDERTERREUR

Ja, ook ik wist als klein kind al dat ik nooit moeder zal worden, al ben ik pas in de loop van mijn inmiddels 36 jaar gaan begrijpen waarom. Voor een deel om dezelfde reden als jullie, Marije en Lucia - de enorme vrijheid die je hebt. (Volgens mij is één van de redenen waarom mensen met kinderen jou willen overhalen hun voorbeeld te volgen, dat zij jaloers zijn op jouw vrijheid. Zijzelf zitten met handen en voeten vast aan - de minder aangename kanten van - hun koters/pubers en vinden het oneerlijk dat sommigen zo slim zijn geweest een dergelijk lot te ontlopen.) Maar ik denk dat de belangrijkste reden waarom ik me nooit zal voortplanten, is dat de wereld (en zeker Nederland) al overbevolkt genoeg is zonder dat ik dat nog erger maak. Als je er goed bij stilstaat, zijn zowat alle problemen van de moderne samenleving (o.a. geweld, haast en stress, ziektes, milieuvervuiling, dierenmishandeling) direct of indirect terug te voeren op de - helaas nog steeds toenemende - overbevolking. Sommige vrouwen twijfelen of ze het een kind kunnen aandoen om hem/haar op deze wereld te zetten; ik weet zeker dat het absurd zou zijn deze planeet te belasten met nóg één of meer inwoners, terwijl ik heel goed kindervrij kan leven. Overigens heb ik weinig last van mensen die me een kind proberen aan te praten. (Misschien scheelt het dat ik geen partner heb.) Ik zeg gewoon vriendelijk doch overtuigend dat ik geen behoefte heb aan nageslacht en als men er een discussie van wil maken (mij best), dan vraag ik ze of zij dan zelf niet vinden dat de wereld een beetje overvol begint te raken. Dan zie je bij de meeste mensen toch wel wat aarzeling over hun eigen standpunt en enig begrip voor het jouwe. Als je uitstraalt dat jouw leven boeiend, gelukkig en compleet is zonder kinderen, dan kiest uiteindelijk zelfs de meest fervente kindervoorstander eieren voor zijn/haar geld. Ik vind het vreselijk als een (pasgetrouwd) stel roept dat ze vooral een heel groot gezin willen, omdat a) minstens één van de partners uit een groot nest komt, waar het altijd "zo gezellig" was, en/of b) minstens één van de partners enig kind was, wat hij/zij vreselijk vond. Het valt me trouwens op dat vooral mannen - soms weliswaar niet om de gezelligheid, maar uit religieuze/culturele overwegingen - graag veel kinderen willen, maar ja, het is de vrouw die na een paar maanden dikke buik het kind op de wereld moet zetten. (Over dikke buiken gesproken: vinden jullie het niet gek dat fotomodellen, filmsterren e.d., die normaal gesproken hysterisch worden als ze een paar pondjes aankomen, er blijkbaar geen enkele moeite mee hebben dat ze tijdens een zwangerschap aan alle kanten uitdijen?). Ook blijken sommige vrouwen - los van druk met een religieuze/culturele achtergrond - te zwichten voor emotionele chantage door hun ouders (vooral de moeder). Zo van "Kind, wat ben jij ondankbaar en egoïstisch dat je me geen oma wilt maken." Dank je de koekoek, dan kan oma ze kapot verwennen en ondertussen haar (schoon-)dochter compleet gek maken door zich constant met de opvoeding te bemoeien. Vreemd, hè, dat al die mensen die vinden dat iedereen kinderen zou moeten krijgen, er blijkbaar van uitgaan dat iedereen voor het ouderschap geschikt is. Dat lijkt mij absoluut niet het geval. Je hoeft maar de straat op te gaan en je komt binnen de kortste keren een rokende vader en/of moeder met jonge kinderen tegen. En in de krant staan dagelijks voorbeelden van de (maatschappelijke) gevolgen van een slechte opvoeding. Waarom moet je voor vrijwel alles een diploma of gelijksoortig papiertje hebben, behalve voor zoiets belangrijks als het opvoeden van je kinderen? Maar stel dat er zo’n diploma zou worden ingevoerd. Nu al roepen sommige mensen dat de overheid zich niet met de opvoeding moet bemoeien. En kijk naar de kritiek die China krijgt over haar één-kind-per-gezin beleid. Weliswaar leidt dat soms tot dramatische situaties, maar de mensen moeten gewoon rekening met elkaar houden. In het verleden hebben de mensen te veel kinderen gekregen, de bevolking is te hard gegroeid, dus de overheid moet ingrijpen voordat het helemaal uit de hand loopt en de enige oplossing bestaat uit een systeem van verhandelbare kinderrechten (iedere vrouw mag 2 kinderen krijgen; als ze kindervrij wil blijven mag ze haar kinderrechten verkopen aan een vrouw die er meer dan 2 wil). Maar ja, in vele landen tel je zonder kinderen helaas niet mee. Blijkbaar tel je in de ogen van sommigen ook niet mee zonder kinderen van je huidige partner. Dit standpunt is een bron van "verborgen" bevolkingsgroei. Een stel trouwt, krijgt keurig twee kinderen en gaat helaas uiteindelijk uit elkaar. Ze komen allebei een nieuwe partner (die misschien al zelf kinderen heeft uit een eerdere relatie) tegen, met wie ze vervolgens weer een gezin stichten. Ook de medische wetenschap is medeschuldig aan de "kinderterreur". De huidige lage kindersterfte (in westerse landen dan) is uiteraard een goede zaak, zolang de mensen maar goed beseffen dat elke vrouw dan in principe 2 (hooguit 3) kinderen mag krijgen om de bevolking niet te laten toenemen. Maar van zaken als de pijnloze bevalling (wat geloof ik de norm is in o.a. de VS) ben ik een stuk minder gecharmeerd. Uiteraard weet ik niet wat het is om een kind op de wereld te zetten, maar ik ben er wel van overtuigd dat sommige vrouwen minder snel voor een (zoveelste) kind zouden kiezen als ze op natuurlijke wijze zouden moeten bevallen (tenzij er een medische noodzaak bestaat om in te grijpen). De toenemende onvruchtbaarheid is gewoon een seintje van de natuur dat onze aardbol behoorlijk overvol aan het raken is. Maar in zijn (haar) alwetende arrogantie begrijpt de mens dit niet. Gewend om alles te krijgen wat haar hartje begeert (dan wel meent te begeren onder de invloed van reclame, vrienden, partner, ouders e.d.), neemt de "moderne vrouw" geen genoegen met het feit dat haar doel in dit leven blijkbaar geen voortplanting inhoudt. Hup naar de kunstmatigebevruchtingskliniek en als je maar voldoende doorzettingsvermogen hebt, kun je toch nog tegen de natuur in een kind krijgen. Jammer genoeg zijn dat er bij kunstmatig totstandgekomen zwangerschappen vaak meerlingen, dus dat schiet lekker op met het in toom houden van de bevolking. (Bovenstaande geldt trouwens ook voor paren van hetzelfde geslacht die "eigen" nageslacht willen - begrijpt niemand dan dat homoseksualiteit gewoon een bevolkingsregulerend mechanisme is, aangezien een homopaar zich niet op natuurlijke wijze kan voortplanten?). Mensen die om andere dan erfelijk-medische redenen een kind van een bepaald geslacht willen, vind ik verwende "control freaks". Waar halen die het gore lef vandaan om de overbelaste gezondheidszorg lastig te vallen met zo’n (in mijn ogen) luxeprobleem? Mensen, als jullie echt een kind willen en niet een statussymbool of mode-accessoire, krijg er dan gewoon een en wees maar blij als hij/zij gezond is. Als jullie per se een jongen/meisje willen, kies dan voor adoptie van een al bestaand kind. Begrijp me goed: in principe gun ik iedereen zijn of haar geluk. Wie kinderen wil omdat ze dat weloverwogen als (één van) haar levensdoel(en) beschouwt, mag ze wat mij betreft krijgen, maar dan wel graag in milieuvriendelijke aantallen, en ze vooral goed opvoeden. Wat mij betreft ben je niet egoïstisch als je geen kinderen krijgt, maar juist als je meent koste wat het kost een (groot) gezin te moeten krijgen in een wereld die een paar extra bewoners best zou kunnen missen.

Katerina

WONDERTJE

Ik ben niet zo’n reageermens op artikelen die in de krant verschijnen, want ik respecteer ieders mening en in kan me over het algemeen wel enigszins verplaatsen in andermans meningen hoewel ikzelf af en toe een andere mening ben toegedaan dan in de krant vermeld word. Deze keer echter voelde ik mij geroepen te reageren op het artikel ’Bewust kinderloos’. En dan vooral om de laatste alinea van het artikel waarin beweerd wordt dat je tegenwoordig ’een kind neemt’. Ik kan u verzekeren dat dat absoluut niet het geval is. Mijn man en ik proberen al 6 jaar een kindje te krijgen en hoewel alles bij ons beide goed is en er niets een bevruchting in de weg zou hoeven staan, wil het helaas nog niet lukken. Ook met medische hulp is het nog niet gelukt. Ik vind het prima dat mensen ervoor kiezen geen kinderen te willen krijgen, maar het krijgen van een kind is nog altijd een wondertje en het ’nemen’ van een kind is er nog steeds niet bij. Bij deze is mijn hart gelucht.

Jacqueline Schenk

MOEDERSCHAP

Bijna drie jaar geleden raakte ik in mijn kersverse relatie onverwacht zwanger. Omdat we in elk geval zeker wisten met elkaar verder te gaan hebben we ervoor gekozen ons kind op de wereld te zetten. Hij is nu twee jaar en we houden zielsveel van hem. Toch kunnen wij ons allebei goed voorstellen dat er mensen zijn die ’kindervrij’ willen blijven. Het is maatschappelijk en in de sociale kring niet aanvaard aan te geven dat je ervaart dat kind een rem is op je vrijheid en je persoonlijke ontwikkeling. Als vrouw moet je je voortdurend verdedigen als je carrière wil blijven maken en des te meer als je te kennen geeft het er bij een te willen houden. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het moederschap vanuit mijn gevoel voor mijn partner en kind als iets heel moois beschouw (ons ’eigen’). Maar het valt niet te betwisten dat ouderschap iets is waar niet te makkelijk of te romantisch over gedacht zou moeten worden. Het is ons overkomen en wij nemen de verantwoordelijkheden serieus, maar wij kunnen ons 100% voorstellen dat er mensen die ervoor kiezen bewust kinderloos te blijven.

Marika

SUPPORT

Om gelijk maar antwoord te geven op uw vraag, of je gelukkig kunt worden zonder kinderen, kan ik heel veel vertellen. Gelukkig wórden kun je wel, maar er zal altijd iets missen. En gelukkig wórden kost in ons geval: ongewenst kinderloze vrouwen, heel veel strijd en moeite. Op het moment dat je nog in de medische molen zit, krijg je van vele kanten support. Valt het doek definitief, dan is er opeens (bijna) niemand meer.

Waar je in terecht komt is een heel heftig, onzichtbaar, rouwproces. Dat kost strijd. Strijd die je met jezelf aan moet gaan. De strijd om te gaan verwerken en zoals het zo mooi heet: de kinderloosheid een plekje te geven. Ben je daar met ups en downs overheen, dan komt het zingevingsproces. Je moet je hele leven opnieuw bezien, zonder dat fel begeerde kind, en er opnieuw zin aan geven. Vaak gaat dit gepaard met veel pijn en moeite. Een van de grote vragen is of je je werk nog wel wilt blijven doen, zoals je het deed. Of wil je een hele andere richting uit? Of kun je een interessante hobby vinden, waarin je je liefde en zorg kwijt kunt? Kun je je dromen ombuigen naar iets wat wel haalbaar is? De stelling die op het eind van het artikel wordt geponeerd: dat je anno 2003 kinderen néemt of niet, stuit mij bijzonder tegen de borst. Je hebt de keuze om te próberen of je kinderen kunt krijgen of niet. Die keuze heb je wel. Of je ze kunt krijgen is nog altijd maar de vraag. Ik ga niet kijken op het genoemde www adres in het artikel, omdat ik mezelf niet overstuur wil maken, met wat in mijn ogen agressieve anti-kind uitspraken zullen zijn. Maar dat kunt u misschien al begrijpen uit de strekking van mijn verhaal? Om nogmaals uw vraag te beantwoorden over geluk: ik ben gelukkig met mijn partner, met mijn 3 poezen, met mijn nichtjes en neefjes en andere dierbaren. Maar vooral ben ik gelukkig met mijn e-mail groepje lotgenoten: de Parels. Als 48-jarige heb ik het roer volkomen omgegooid, qua werk, en daar vind ik veel bevrediging in. Ik ben tevreden met wat ik wel heb. Maar terugkijkend zie ik zoveel strijd die ik heb moeten leveren. En het zou fijn zijn als de maatschappij dit verdriet en deze strijd, zou erkennen.

Loes de Blok

WIL

Ieder moet voor zich weten of men kinderen wil of niet. Wil moet daarbij onderstreept worden. Bedenk echter altijd dat het beter is geen moeder of vader te zijn dan een slechte moeder of vader.

M.van Irsel

ZEKERHEID

Ik ben een kinderloze man van 43. Ik heb een paar jaar geleden een relatie gehad met een vrouw, die al een peutertje had. Een jochie, waar ik als een vader 2 jaar lang voor heb gezorgd. Er ging een wereld voor mij open, vol liefde en genegenheid, plezier en alle leuke kanten van het opvoeden en verzorgen van een klein kind. De relatie liep helaas stuk en na een rouwperiode (ik mocht de kleine niet meer zien), ben ik een gelukkig mens geworden. Op mijzelf, met een fijne kennissenkring, zo nu en dan een affaire; een prettig leven. Over het nemen van een kind heb ik nu ook duidelijkheid gekregen: ik vind mijn leven waardevoller zonder kinderen. De vrijheid, het niet hoeven dragen van de verantwoording, de rust, ja, ook de kosten, het speelt allemaal een rol. Mijn twijfel over mijn kinderloosheid heeft plaatsgemaakt voor de zekerheid van een juiste keuze. Ik ben gek op kinderen, maar ik hoef ze niet zelf. En wat de angst voor een eenzame oude dag betreft: dat hangt niet af van het hebben van kinderen.

Fred Hekkelman

KWETSEND

Ik vind dat iedereen vooral zelf (uiteraard ook met eventuele partner) moet bepalen of zij kinderen wil. Zelf heb ik helaas geen kinderen. Ik had ze graag willen hebben, maar ook met diverse medische mogelijkheden zoals ivf heb ik ze niet kunnen krijgen. Ook ik heb ervaren dat veel mensen hierover een mening hebben, die ze graag en ongevraagd ventileren. Ik zal dan ook nooit vrouwen veroordelen of aanvallen die geen kinderen willen. Iedere vrouw moet dat voor zichzelf uitmaken en niemand heeft zich hiermee te bemoeien of je een egoist te noemen. Maar aan het eind van het artikel zegt Lucia dat het tegenwoordig wel anders is: "Tegenwoordig neem je kinderen als je dat wilt." Dat vind ik wel een heeldomme opmerking. Het gezegde ’kinderen neem je niet, die krijg je’ is namelijk niet gebaseerd op het feit dat je tegenwoordig kunt kiezen of ze je wilt, maar op het doodeenvoudige ware feit dat niet iedere vrouw kinderen kan krijgen. Dan valt er dus weinig te nemen! Behalve een hele domme opmerking is dit dus ook een heel kwetsende opmerking. Juist als je vind dat het niet vanzelfsprekend is dat je kinderen wilt, moet je ook vrouwen respecteren die ze wel graag willen maar geen keus hebben.

Beatrix Liethoff-Bauer

KLT’TJES

Ik ben een vrouw van 48 jaar en heb bewust gekozen om geen KTL’tjes

(kleine teringleiertjes) te nemen. We hebben een goed huwelijk en veel plezier in ons leven. We hebben nooit het gevoel gehad dat we graag kinderen wilde hebben. Rond mijn 32 jaar heeft mijn man zich laten steriliseren. Als we alle verhalen hoor en aanschouwden hoeveel verdriet je ook van kinderen kunt hebben danken we god op blote knieën dat we er nooit aan begonnen zijn ondanks de druk van huisarts en familie. Toen ik voor een herhalings recept voor de pil kwam destijds vroeg de huisarts waarom ik nog geen kinderen had. Hij vroeg ook nog of er soms financieële problemen waren of andere redenen. Toen antwoorde ik dat we gewoon geen kinderen willen.Ik kreeg de pil niet en moest er thuis nog maar eens over gaan praten. Andere huisarts was het resultaat. Ook moeders vonden het jammer geen oma te worden en familie zei dat mijn man altijd zo gek op kinderen was. Dus met andere woorden jij houdt het tegen. Ik ben gek op kinderen (van een ander) heb nog een tijd in het Emma kinder ziekenhuis gewerkt en vond het enig. Vertroetelde de kinderen en was stapel op ze. Daar vonden de verpleegkundigen het onbegrijpelijk dat ik zelf geen kineren had. Het heerlijke vond ik dat ik ’s avonds weer zonder kinderen naar huis ging. Het enige waar ik me soms wel eens zorgen over maak is als we hulpbehoevend worden en waarbij je soms een beroep op je kinderen moet doen. Oplossing daarvan is gewoon je ervenis aan je neven en nichten beloven. Dan lopen ze hard en dat vinden we geen probleem. Ze zullen ook wel voor hun oom en tante zonder het geld doen (denk ik). En anders moet er betaalde hulp komen. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Ook als je kinderen hebt, hoef je niet altijd hulp te verwachten en dan doet het nog pijn ook.

G. Helmhout

KUNSTJES

Wij zijn supergelukkig, zonder kinderen. Ik heb altijd geweten dat ik geen kinderen wilde en het is dan ook een bewuste keuze geweest. Hoewel mijn eerste echtgenoot hirvan op de hoogte was, had hij de gedachte dat dat wel zou veranderen na ons huwelijk, dat om die reden dan ook stuk liep. Op mijn 30e (ik ben nu 48) heb ik me laten steriliseren. Mijn huidige echtgenoot heb ik daarvan vrij kort na onze kennismaking op de hoogte gesteld en hij had er totaal geen problemen mee. Ik heb geen hekel aan kinderen (een deel van onze vrienden hebben die wel), maar kan me van tijd tot tijd ergeren aan ouders, die hun kroost "kunstjes" laten doen, om te laten zien hoe goed hun nageslacht het wel doet, of die een goed gesprek afbreken, omdat het kroost op dat moment aandacht wil en dat dan ook meteen krijgt.

Tiny van Amsterdam

FANATIEK

Uiteraard heb ik alle begrip voor vrouwen die zeggen kindervrij te willen zijn. Maar de manier waarop dat naar buiten wordt gebracht komt op mij bijna aanvallend over.

Dat mensen zeggen bewust kindervrij te willen zijn daar heb ik alle begrip voor. Toch wordt er vaak met volle overtuiging en vaak uiterst fanatieke mening gesteld dat men kindervrij wil blijven. Ik ben van mening dat dit gevoel altijd een moment opname is. Het vrouwelijk lichaam en haar hormonen hebben een enorme invloed op lichaam en geest en daarom ben ik van mening dat je dit nooit met zekerheid kan zeggen. Pas als je afscheid neemt van het leven kun je jezelf afvragen of je wel of niet de juiste keuze hebt gemaakt. Ik heb tot mijn 29e stellig beweerd dat ik nooit kinderen wilde. Nu ben ik 33 en heb twee geweldige kereltjes van 6 maanden en 20 maanden. Ik kan zeggen dat ik het niet had willen missen.

Caroline van den Heuvel

AANPASSEN

Ik ben ook bewust kinderloos. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik niet weet of ik überhaupt vruchtbaar ben, maar daar wil ik ook niet achter komen. Ervan uitgaande dat ik de keuze inderdaad heb, kies ik dus ook voor een leven zonder kinderen, zonder eigen kinderen wel te verstaan. Ik ben gek op kinderen en houd enorm veel van hun vermogen om liefde te geven, naïviteit, puurheid en logica. Aan de andere kant zijn zij vreselijk kwetsbaar. Je moet van goeden huize komen wil je die kwetsbaarheid herkennen en in mijn ogen zijn er flink wat ouders die dat niet zien. Zonder hier verder over te oordelen, opvoeden kun je toch nooit goed doen, is dat wel de voornaamste reden waarom ik besloten heb mijn vruchtbaarheid niet te testen. De voorwaarde voor het ’nemen’ van kinderen is wat mij betreft dat je er je eigen leven flink voor aanpast en dan kun je na het eten niet meer zo makkelijk op de bank ploffen en je voeten op tafel leggen. Er is al veel gezegd over vrouwen met kinderen en carrière, ik neem mijn petje af voor hen die de eigen idealen opzij hebben gezet om zich geheel te kunnen wijden aan de opvoeding, al dan niet volledig gedeeld met vader. Aandacht en liefde staan mijns inziens centraal bij de opvoeding en ik weet dat ik dat niet zou volhouden al die jaren achter elkaar. Ik zou door mijn eigen drukke bezigheden wellicht de aandacht laten verslappen, een keer ’verkeerd’ uitvallen en mezelf dat vervolgens niet vergeven. Dat doe je kwetsbare ’schepsels’ niet aan. Mijn partner is een andere mening bedeeld met betrekking tot het krijgen van kinderen. Hij zou best voor nageslacht willen zorgdragen. Dat de één wel wil en de ander niet zie je wel in meer relaties. Omdat ik, net als Marije, al heel lang weet dat ik geen kinderen wil, heb ik dat vanaf het begin van de relatie aangegeven. We hebben fantastische nichtjes en neefjes waar we de liefde neer kunnen leggen, maar waar we niet de volledige verantwoordelijkheid voor hoeven te dragen. Lekker makkelijk. In mijn omgeving respecteert, voor zover mij bekend, iedereen deze mening. Zelfs degenen die niet als vanzelfsprekend een kind kunnen krijgen. Dat is best moeilijk als je weet dat zij eenzelfde soort verantwoordelijkheidsgevoel hebben en die keuze, zoals Lucia die beschrijft in het einde van het artikel, niet hebben. Overigens ben ik niet gebonden aan de mening ’nooit kinderen’. Tot op heden is dat zeker zo, maar je weet nooit hoe een balletje rolt in de toekomst. Ik geef het echter weinig kans...

Nicole Versteeg

HOND

Het artikel sprak mij wel aan, want al vanaf mij geboorte had ik geen zin in kinderen. Later kwam ik er achter dat dit met mijn ouders te maken had: zij hadden 4 à 5 dagen per week ruzie. Daardoor duurde het ook lang voordat ik een vriendinnetje kreeg (ik was 18 jaar). En mijn eerste woorden waren ”niet trouwen en geen kinderen”. Oeps dacht zij en probeerde dit 2 jaar later nog eens (om te testen zeker) te vragen en mijn beslissing was nog even sterk: ”nee, geen kinderen”. Zij verbrak toen de relatie, jaartje later had ze een kind van een 21-jarige weduwenaar tja die wil he... Enfin, als ik om heen kijk dan zie ik de gezinnetjes weer uit elkaar vallen en dan dat dat scheidingsgedoe en kinderen die heen en weer worden geslingerd.

Anoniem

JALOERS

Mijn moeder drukte vandaag een artikel uit De Telegraaf onder mijn neus: "Moet je eens lezen – een artikel over bewust kinderloos zijn". Ik word binnenkort 32, woon gezellig in een huurhuis dat ik deel met mijn ouders en heb zelfs geen vriend, laat staan kinderen. Nooit overwogen zelfs. Toen ik zes was, beweerde ik tegen iedereen die het (niet) horen wilde dat ik nooit van mijn leven ging trouwen en ook geen kinderen wilde. "Wacht jij maar," zeiden mijn moeder´s vriendinnen, "over tien jaar spreken we jou nog wel. Jouw tijd komt nog wel als je biologische klok gaat tikken, daar doe jij helemaal niets aan." Het is inmiddels 25 jaar later, en mijn biologische klok denkt er nog precies hetzelfde over als toen. Er is echt niets raars aan de hand. Ik ben dol op kinderen en kan heel goed met ze opschieten, maar ik heb er totaal geen behoefte aan om ze zelf te hebben. Er zijn zoveel andere dingen in mijn leven. Ik heb een uitdagende baan als IT’er, leef samen met fantastische mensen en kom tijd te kort voor al mijn hobby’s. Omdat ik geen kinderen heb houd ik bakken met geld over. Ik kan bijna altijd kopen waar ik zin in heb. Ik ga vier keer per jaar op vakantie met vrienden of familie, laat me verwennen in een luxe hotel en geniet dan van de mooiste plekjes op aarde. De kennissen om me heen zijn daar vaak erg jaloers op. "Tja, ik kan me dat niet meer veroorloven sinds ik een huis heb gekocht en kinderen heb. En met de kleintjes kan ik natuurlijk alleen nog maar een midweekje met de tent naar Drente, want daar is een zandbak en daar vermaken ze zich het beste." Maar dat neemt niet weg dat ze me daarna streng aankijken en me vermanend toespreken: "Jij bent toch al 31? Heb je nog steeds geen kinderen? Meid, je moet wel opschieten hoor, je weet niet wat je mist..."

Jawel hoor, maak je niet ongerust, ik weet PRECIES wat ik mis. En dat wil ik graag zo houden.

Sophia van der Nent

GENIETEN

Hierbij een reactie van een 36 jarige man uit Voorschoten. Ik lees dit soort verhalen jammergenoeg veel te weinig in mannenbladen, maar dat terzijde. Ik heb ook meerdere keren in mijn leven voor de keuze gestaan om aan kinderen te beginnen, alle keren heb ik een einde aan de relatie gemaakt juist daarom. Tegenwoordig zeg ik mijn kinderloze wens direct aan het begin dat scheelt een hoop ellende achteraf. Ik ben uiteraard geen vrouw maar ik herken wel heel veel in het stuk. Ik ben als enige van mijn vriendenkring kinderloos en dat maakt me een beetje vreemde eend in de bijt. Ik ben zelf semiprof artiest dus dat vreemde uit-de-maatschappij-geplaatste past wel bij me. Ik verdien een basisinkomen als taxichauffeur en daarmee hoor je uiteraard nogal vaak wat. Ik hoor vaak van oudere kinderloze dames dat zij het leven zwaar in zien omdat zij nooit aan kinderen begonnen zijn. Nu zij ouder worden gaat het gemis wreken. Ik kan me dat eigenlijk wel voorstellen. Ik hoor vaak klachten over eenzaamheid op hogere leeftijd. Ik hoorde onlangs van een vriendin dat zij opeens heel oud wilde worden nu zij een kind had gekregen, daarvoor wilde ze jong sterven. Ik heb zelf eerlijk gezegd helemaal geen behoefte om oud te worden. Ik vind mezelf nu nog mooi, jong, vitaal en volop van het leven genietend, misschien wel van te veel materiele zaken. Ook ik heb een mooi huis, dito auto, hobby´s, geinige baan en bla bla bla. Het leven draait nog altijd om het zing-vecht-huil-bid-lach-werk en bewonder-gehalte al dan niet met of zonder kind.

Ed Citroen

STERILISATIE

Ben 57 jaar en heb al heel jong besloten geen kinderen te willen (volgens mijn moeder al op mijn 11e). Op mijn 28ste me laten steriliseren, voor die tijd uitzonderlijk, was voor mijn gynecoloog de eerste vrouw onder de 30 zonder kinderen, waarbij dat gebeurde. Ben 25 jaar getrouwd geweest en sinds 6 jaar weduwe. Was wel getrouwd met een man die kinderen had maar die woonde niet bij ons. Daarmee heb ik nog steeds een goed kontakt. Heb veel vriendinnen en als ik vaak die problemen hoor kan ik moeilijk zeggen dat het me spijt dat ik ze niet heb. Ben overigens dol op kinderen maar voel me niet minder omdat ik ze niet heb.

Jeanne Steyven

STOM

Het is toch te gek voor woorden dat je jezelf vandaag de dag moet verantwoorden of je wel of geen kinderen wil. Dus omdat je een vrouw bent, wil je vroeger of later kinderen? Net zo stom is de vraag: waarom heb je geen auto, alleen omdat ik er ook partime bijwerk. Liever geen kinderen dan dat men kinderen op de wereld zet die niet welkom zijn. Laat iemand toch in zijn of haar eigen waarde! P.S.: Ikzelf heb wel drie heerlijke kinderen.

Mw. A. v.d. Linden

BEHOEFTE

Ik wil geen kinderen omdat mij de basisbehoefte daaraan ontbreekt. Da’s voor mij prioriteit 1 om maar aan het (willen) hebben van kinderen te denken. Ik wens niet de energie in het opvoeden van kinderen te steken: heb je kinderen, dan moet je er ook voor ze zijn en dat wil ik niet opbrengen. Dus: ’t is geen egoisme, het bespaart eventuele kinderen de ellende van te weinig aandacht en een gedegen opvoeding. Wat mede als reden om er niet aan te beginnen voor mij geldt: in de hedendaagse tijd is de degeneratie van ons menselijk ras te merken: kinderen met aangeboren afwijkingen/aandoeningen, die aan de praat worden gehouden met evt. levenslang medicijngebruik, die tzt zelf aan kinderen beginnen,met de evt gevolgen van dien. Ik wil geen deelgenoot zijn van die terugloop van kwaliteit van leven. Blijft nog over: kids kunnen je leuke, maar ook slopende momenten bezorgen. Ik hoef maar terug te kijken naar m’n eigen jeugd: wat kon ik een darm van een kind zijn voor m’n arme ouders! Diep respect voor hun geduld. Gelukkig ben ik positief opgedroogd! (Zeggen ze).

Willem de Niet

BENAUWD

Ik ben 30 jaar. Ik wil geen kinderen en eigenlijk wil ik dat al vanaf dat ik 19 ben niet. Maar toen zei de omgeving, ach je bent nog jong het komt vanzelf... Maar al wat er gekomen is toen ik ouder werd, het moedergevoel is er niet. Vorig jaar is een vriendin bevallen. De truttigheid waarmee zij en haar man met het kind bezig zijn, boezemt mij meer dan gewoon angst in. Waar zijn de avonden gebleven dat zij de kerels in de kroeg eruit zoop? Vanaf dat er getrouwd werd, is het zoals ik dat zie definitief mis gegaan met haar. Of is het soms mis met mij? Ben ik te veel met carrière bezig? Ben ik kinderachtig door nog steeds nachtenlang door te halen in de kroeg waar ik ook al kwam toen ik 17 was? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik LEEF, ik geniet van mijn vrijheid en van het gevoel niet gebonden te zijn. Het gebler van kinderen, het gejengel in de bus of supermarkt en moeders die uit pure wanhoop beginnen te schreeuwen tegen hun kinderen, ik krijg daar een ontzettend benauwd gevoel van.

Chanelle

BESCHIKBAAR

Kun je gelukkig zijn als je kindervrij bent? Ja, waarom niet? Als je geen kinderen hebt, verlang je ernaar (tenminste: ik wel). Maar ik durf gerust aan te nemen dat als ik ze ooit krijg, ik regelmatig terug zal verlangen naar de rust en de vrijheid van een leven zonder kinderen. Zo blijft er altijd wel iets te verlangen over. Zelf ben ik inderdaad kindervrij. Min of meer gedwongen, want ik ben vrijgezel. En hoewel ik heel erg graag kinderen zou willen (dat wist ik al toen ik een jaar of negen was), ben ik nog niet de ware Jacob tegen het lijf gelopen. En me alleen in een kinderavontuur storten lijkt me inderdaad een ramp: dan moet je echt 24 uur per dag "beschikbaar" zijn. Met z’n tweeen kun je ze op zware dagen - van het type "ik kan ze wel achter het behang plakken" - tenminste nog een beetje verdelen, zodat de ander weer even bij kan komen. En dat er mensen zijn die bewust geen kinderen willen, dat is toch HUN keuze? Je kunt overal wel een probleem van maken.

Margreeth

ERFJES

Ik ben nu 46 jaar en heb mij laten sterileseren toen in 22 jaar was. Het was (toen zeker) niet eenvoudig om mijn gyneacoloog te overtuigen dat ik echt bewust hiervoor koos: geen kinderen. Mijn partner was hier volledig van op de hoogte voordat wij gingen samenwonen en hij steunde mij in mijn beslissing. Wij zijn nog steeds bij elkaar en hebben er geen spijt van. Als ik wel kinderen had willen hebben, was het hem ook goed geweest. Hij wist gewoon: samen met mij, dan zonder kids. Wel hebben wij inmiddels via testamenten enige kinderen (ons petekind en kinderen van zijn broer en zus en van mijn nicht) als erfjes aangewezen. Verder hebben wij nog wat kinderen van vrienden in een Cuba, die wij financieel steunen door daar een spaarrekening voor ze te hebben die vrij komt als zij gaan trouwen en bijv, een huis (-raad) moeten kopen. Het is niet zo, dat wij niet van kinderen houden, maar ik mijzelf nooit gezien als een ’moederfiguur’. Baby’s zeggen mij niets, pas als ik met kinderen van gedachten kan wisselen, ga ik het leuk vinden. Of het egoïstisch is, ach, dat denk ik niet. Veel mensen die kinderen hebben, en deze vervolgens verwaarlozen of mishandelen: dat is pas echt egoisme. Dat gebeurt naar mijn smaak maar al te vaak. Heel triest wordt ik daarvan. Iedereen kan een kind krijgen, als je tenminste geen lichamelijke problemen hebt, en niemand, werkelijk niemand vraagt van te voren of je denkt een goede ouder te zijn..... Pas als je geen kinderen wilt, moet je dat uit gaan leggen. Nee, laat ons maar zo!

Ilona Pijlman

STANDPUNT

Ik ben een vrouw van 30 en heb bewust gekozen om mijn dochter alleen op te voeden.

Ik vind dat iedereen zelf zijn keuzes in het leven mag maken en ben blij dat dat anno 2003 ook mogelijk is. Verder wilde ik iedere vrouw die het gevoel heeft geen kinderen te willen aanraden om dat dan ook vooral niet te doen want het lijkt me voor een kind afschuwelijk en misschien ook wel mensonterend om opgevoed te worden door een moeder die er niet voor de volle 100% achter staat. Dus bewust kinderloze vrouwen, BLIJF BIJ JE STANDPUNT!!!

Silvia

HINDEREN

Wij hebben in november j.l. gehoord dat wij op een normale manier geen kinderen zullen krijgen. Het enige wat nog een mogelijkheid zou kunnen zijn is met behulp van donormateriaal. Ook al hebben wij WEL die kinderwens, zullen wij ons toch af moet vragen of we dit traject ingaan. Juist daarom zijn de meningen van mensen die bewust kinderloos zijn ook erg belangrijk. Hetgeen wat wij (mijn partner en ik) in onze toekomst moeten missen: geboorte, eerste lachje, eerste stapje enz. maar ook: geen kleinkinderen en opa of oma zijn, zijn voor deze mensen bewuste keuzes. Natuurlijk realiseer ik me terdege dat ik met kinderen nooit meer kan uitslapen, ik altijd in het hoogseizoen met vakantie zal moeten, kinderen ook wel eens "hinderen" zijn". Ik moet helaas weltoegeven dat ik deze "hinderpaal" graag zou nemen. Wij hebben niet de keuze, wel of geen kinderen. Maar toch begrijp ik wel waarom sommigen ze niet willen. Ik zie de voordelen waar ze het over hebben. Als wij het andere traject niet ingaan zal ons toekomstbeeld een andere worden. Ik probeer me dan een beetje te verplaatsen in de bewust kinderlozen onder ons. Knap hoor!

Els

DRUKTE

Ik ben een meisje van 18 jaar. Ik heb 1 zusje en 2 broers en ik woon best gelukkig met deze mensen en mijn ouders. Maar ik weet al jaren dat ik later geen kinderen wil. Het is gewoon niet aan mij besteed. Ik heb vroeger altijd met Lego, Playmobile en dergelijke gespeeld. Ik heb wel Barbiepoppen van mijn ouders gekregen indertijd, maar die liet ik links liggen. Ik ging wel voetballen met mijn broers of in bomen klimmen of oorlogje spelen. Ik kan ook niet goed overweg met kinderen. Op zich zit me dat een beetje dwars, want kleine kinderen zijn op zich best wel leuk, maar die drukte alleen al. Ik heb trouwens de reportage gelezen en ik begrijp die vrouw volledig die zegt dat mensen haar egoistisch verklaren. Dat zeggen mijn ouders ook tegen mij. Maar ik trek me er niks van aan. Als ik geen kinderen wil (in ieder geval niet baren), dan hebben andere mensen er maar vrede mee. Ik heb er namelijk geen moeite mee. Ik weet niet hoe het komt, maar ik weet nu al wel dat ik geen kinderen wil later. Ik heb er gewoon geen behoefte aan. Maar ik ben nog maar 18 jaar en wie weet veranderen mijn gedachten nog. Of wordt ik beinvloed door mijn man die ik dan zal hebben...? Ik weet het niet en eigenlijk hou ik het in het midden.

Christianne

ONZIN

Ik vind het onzin om te stellen dat vrouwen die bewust kinderloos blijven, geen moedergevoelens kennen, noch schaar ik mij onder de vrouwen die kinderen haten. Wel heb ik bemerkt dat er een maatschappelijk druk is om een partner te hebben en als je een partner hebt van het andere geslacht begint het gezeur over kinderen. Toen ik mijn partner ontmoette was ik 36 jaar en hij 11 jaar ouder, vader van volwassen kinderen en gestelleriseerd. Ik vond dat geen probleem. Ik vind kinderen leuk, maar hoef ze niet zo nodig van mijzelf. Mensen die vragen wanneer ik kinderen krijg, vraag ik weleens waarom zij kinderen hebben. Veel mensen geven hierop de meest wonderlijke antwoorden, varierend tussen: het doorgeven van de genen tot omdat ik kinderen leuk vind. Het zou voor veel kinderen wellicht beter zijn als hun ouders kinderloos waren gebleven, omdat hun ouders zo druk met zichzelf bezig zijn en eigenlijk geen tijd voor hun kinderen hebben. En als je van jezelf al weet dat je het druk met allerlei dingen hebt en deze niet op wil geven, dan moet je ook zo reeel zijn om te kiezen voor het niet krijgen van een kind.

Willemein Poot

SPIJT

Sinds wanneer is men egoïstisch als me iets niet wil? Er moeten veel meer mensen er voor uitkomen dat ze geen kinderen willen of kunnen opvoeden. Het is belachelijk een kind op de wereld te zetten alleen maar omdat de omgeving druk op je uitoefent en constant roept; "Later heb je spijt".

Mw. J.C.H. van Veen

DEBBIE

Kleine Debbie zit in een hoekje van de kamer met haar pop te spelen. Ze denkt dat ze alleen in de kamer is en heeft haar moeder niet horen binnen komen. Die zit met haar glas thee op de bank naar haar dochter te kijken. Debbie pakt een andere pop en zet die naast haar lievelingspop. Ze begint tegen de pop te praten: "Jij trut, sodemieter naar boven, naar je kamer jij." Haar moeder verslikt zich in een slok thee en begint te hoesten. Geschrokken kijkt Debbie om en ziet dat haar moeder met grote ogen naar haar zit te kijken. "Kindje, wat zeg je nu?" Haar moeder zet haar theeglas op de salontafel en loopt naar haar dochter. "Oh, niks hoor, mijn pop was vervelend en nu moet ze van mij naar boven." Ze gaat weer verder met wat ze aan het doen was. "Potver, ben je nu nog hier? Naar boven met die luie reet van je!" Debbie pakt haar pop en smijt het door de kamer. "Zo, opgeruimd staat netjes." Ze knuffelt haar lievelingspop. Haar moeder staat haar met een verbijsterde uitdrukking aan te kijken. Debbie kijkt naar haar moeder op en zegt: "Zeg slettebak, heb jij niets beters te doen?" Haar moeder wordt rood en begint te stamelen. "Maar... wie... waar heb je die taal vandaan?" "Van de oppas natuurlijk." Ze draait zich weg van haar moeder en gaat door met spelen. Haar moeder staat op en loopt naar de telefoon. Debbie neemt haar pop bij de haren en loopt naar de gang, de trap op. In haar kamer gaat ze op bed liggen en zingt een liedje. Haar pop schommelt ze heen en weer. De deur gaat open en haar grote zus komt binnen. "Hier heb jij je tientje, dat deed je echt gaaf!”

Barbara Kolb

FREYA

De uitspraak dat je anno 2003 kinderen ’neemt’, is zeker niet waar. Je kunt bewust een keuze maken of je kinderen wílt of niet. Wil je ze niet, dan is dat eenvoudig op te lossen met anti-conceptie of sterilisatie. Wil je ze echter wél, dan is het nog lang niet zeker dat je ze krijgt. Kijk daarvoor maar eens op de site van ’Freya’ (www.freya.nl), de patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen.

Irene Koedijk

JONG

Bewust kinderloos!!! Eindelijk eens een onderwerp waarbij ik me volledig kan aansluiten. Eerste even vermelden dat ik 66 jaar ben. Sta er even bij stil dat ik jong was in de jaren vijftig.

Mijn redenen om bewust geen kinderen te nemen:

1) Als je zelf negatief bent ingesteld.

2) Als het leven een opgave voor je is.

3) Als je nerveus en angstig bent.

4) Als je overbezorgd bent en je alles aantrekt.

5) Als je als onderwijzeres aan een katholieke school je ontslag krijgt als je trouwt en je wilt (de tijd vooruitlopend) graag als vrouw onafhankelijk zijn.

Genoeg redenen voor jezelf en voor je kind om kinderloos te blijven.

Hoe heb ik dit aangepakt?

We zijn toen het ouderlijk huis van mijn huidige man in 1966 leeg kwam, in een katholiek dorpje (schrik niet) gaan hokken. Het hele dorp sprak er schande over. In zonde leven. Op school hield ik alles geheim (ik stond in een ander dorp). Mijn huisadres was van mijn moeder en als ik ziek was, ging ik bij haar op bed liggen.

Mijn moeder was modern en ik was ontzettend lief voor haar. Het was uit dankbaarheid, omdat ze mij in die tijd heeft laten studeren. 3 jaar ULO en daarna de Kweekschool (4 jaar). Ik ondersteunde haar financieel en met mijn auto bracht ik haar overal naar toe. Later toen er een nieuwe wet kwam, ben ik getrouwd. Ik heb 40 jaar voor de klas gestaan en geniet van mijn pensioen. Misschien ben ik straks wel eenzaam, maar ik ben nu al die jaren bespaard gebleven van alle zorgen en problemen, die ik moeilijk aangekund zou hebben. Alles wat ik u schrijf, berust op waarheid. Ik ben soms nog gedeprimeerd en ik heb een tremor. Ik kan niet schrijven.

Anoniem

GETUTTEL

Ik ben 37 jaar, mijn man 41, ik weet al van jongs af aan dat ik geen kinderen wil.

In de loop der jaren nooit een moment van twijfel gekend. Vaak genoeg op kraamvisite geweest, maar de vertedering die dit over het algemeen bij mensen teweeg brengt, blijft bij mij uit. Toen ik mijn man 17 jaar geleden ontmoette heb ik hem bij de eerste afspraak gezegd dat als hij ooit kinderen wil, moeten wij niet samen verder gaan.

Ik heb een hele goede jeugd gehad, ben geen carriere vrouw en durf de verantwoording best aan, maar ik vind kinderen gewoon niet leuk! Ik wil met deze uitspraak absoluut niemand kwetsen, en ik kan het verdriet van de mensen die geen keuze hebben begrijpen, maar kan het niet delen. Mijn familie en vrienden respecteren mijn keuze en zeuren daar nooit over, dit in tegenstelling tot andere mensen in mijn omgeving, ondanks dat mijn keuze bij hen bekend is wordt er toch herhaaldelijk gevraagd of ik al zwanger ben. Erg grapig. Een andere vraag die mij soms wordt gesteld: vind je het dan niet erg om alleen over te blijven? Komt op mij wat vreemd over, als waren kinderen een soort van oude dag voorziening, over egoistisch gesproken. Mijn broer heeft drie kinderen, mijn schoonzussen hebben ook kinderen, dus wederzijdse ouders kennen het gelukzalige gevoel van het opa en oma zijn. Met mijn neefjes en nichtjes kan ik goed overweg, zij zijn vertrouwd, vreemde kinderen doen mij niets. Het getuttel boven een kinderwagen bezorgt mij de kriebels, evenals de eeuwige gesprekken over welke luiers het beste zijn, welke kleertjes het kind allemaal in de kast heeft hangen of hoeveel stapjes het kind al kan. De voordelen die mijn keuze met zich meebrengt, zijn een leuke bijkomstigheid, we gaan regelmatig uit eten, gaan op vakantie in een rustige periode en we kunnen gaan en staan waar we willen zonder eerst een oppas te moeten regelen. Zoals gezegd heeft egoisme en materialisme bij ons geen rol gespeeld, wij hebben geen kinderen nodig om ons leven compleet te maken, er zijn andere dingen waar wij gelukkig van worden. Toch wordt ik er soms wel een beetje moe van dat ik mijn keuze altijd maar moet verdedigen, tenslotte hoeft een vrouw die wel voor kinderen kiest dit ook niet. Ik was zeer verrast "gelijk gestemden" op uw pagina VROUW tegen te komen en heb ook gelijk de site www.kindervrij.nl bezocht. Erg fijn om nu ook eens de andere kant te horen, hiervoor mijn dank. Ik denk dat de stelling wel of geen nageslacht voor mij uit deze brief wel duidelijk is geworden.

Mw. Taling

ALTRUÏSTISCH

Ik ben een vrouw van 74 en vind er niets mis mee als een vrouw geen kinderen wil. Tot ongeveer mijn 33e wilde ik ook kinderen, maar ik had nog geen man. Ik trouwde pas op m'n 42e en had toen die behoefte niet meer (ben inmiddels al jaren gescheiden).

Ik zie niet in waarom het egoïstisch is geen kinderen te willen. Vrouwen die dit wél willen, doen het toch ook niet uit altruïstische motieven, maar omdat het hebben van kinderen hun liefste wens is (wat ik volledig respecteer). Dus ook omdat ze hun eigen aandrang willen bevredigen. Ik hou van kinderen (ben onderwijzeres geweest), maar kan ze niet goed dag en nacht om me heen verdragen. Laat iedereen toch in z'n waarde en zie niet altijd jezelf als norm!

Anoniem

DIEREN

Ik herkende helemaal mezelf in Lucia Brouwer. Als kind had ik ook al het gevoel dat ik geen kinderen wilde. Maar dat komt vanzelf zei iedereen. Ik werd 15, kreeg verkering, verloofd zelfs. Maar nog wilde ik geen kinderen. Zeker geen eigen kinderen. Als ik ooit spijt krijg, kan ik altijd nog adopteren, dacht ik toen. Want er zijn al zo veel kinderen die wachten op een gezin dat voor ze wil zorgen. Maar éigen kinderen? Wat een verantwoordelijkheid! Het begint al bij de zwangerschap. Ook niet niks. Negen maanden lang. Een buik die zo dik als een ballon wordt, ongemakken als misselijkheid, dikke enkels, hoge bloeddruk, soms zwangerschapsdiabetes. En dan de bevalling! Wat die vrouwen moeten meemaken: uren in pijn voordat het kind eruit geperst moet worden. Gaat het niet? Wordt ze ingeknipt of er wordt een keizersnee uitgevoerd. Een enorm litteken voor de rest van je leven. Nu, dan is de baby er en kan begint de taak. Ook voor de rest van je leven. Want het zorgen en verzorgen stopt nooit. Slapen? Vergeet het maar. Om de paar uur voeding, schone luier enz. Uitslapen? Kan niet meer. Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk. Opvoeden. Ook een taak apart. Als ze amper twee jaar zijn, spelen ze al de baas over de ouders. Ze krijsen als ze hun zin niet krijgen. Dus vooruit maar weer. Een mooi opgeruimd huis, mooie meubels? Een kind knoeit, vernielt en we vinden het nog gewoon ook. Dan de kosten. Soms raakt een vrouw niet zwanger. Geeft ze grote geldbedragen uit aan ivf-behandelingen e.d. Lukt het wel, dan is er de baby-uitzet, kleertjes die al snel te klein zijn. Ieder jaar nieuwe schoentjes, step, fiets, moutainbike, schoolgeld, boeken, zakgeld. Doorleren? Nog meer schoolgeld. Kinderen worden pubers, zetten zich af tegen alles en iedereen. Zeker tegen de ouders. Ze gaan uit tot diep in de nacht. En weer zit je in de zenuwen en ben je blij dat ze weer goed thuiskomen. Alleen de gedachte al om je kind te verliezen, door ziekte of een ongeluk. Mijn vriendin overkwam het. Haar zoon stierf aan een overdosis drugs. Ze is nooit meer de vrouw geworden die ze daarvoor was… Al die angsten, problemen. Het verbaast mij dat er nog zoveel vrouwen wél kinderen willen. Die het zo gewoon vinden. Anders is je leven niet compleet, zeggen ze. Nu, ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik ben nu 47 jaar. En als ik oud word en alleen achterblijf? Wie zorgt er dan voor je, zeggen ze ook. Wie dan leeft, die dan zorgt, is mijn antwoord. Want niet alle kinderen zorgen voor hun ouders, al lijkt dit zo vanzelfsprekend. En dat is moeilijk te accepteren ook. Denk nu niet dat ik kinderen haat. Integendeel. Als ik op ze moet passen, ben ik niet gauw boos. Ik heb jarenlang muzieklessen gegeven aan kinderen. Ik had altijd engelengeduld. En soms kijk ik vertederd naar zo'n mooi kindje, dat naar je lacht met van die grote ogen. En zoals Lucia ook zegt, soms kan ook ik jaloers zijn op vrouwen die een goede band met hun dochter hebben. Die bijna als zussen met elkaar omgaan. Maar misschien is dit vaak schijn? In ieder geval geniet ik van de vrijheid die je zonder kinderen hebt. Ik ben heel gelukkig met m'n man en onze vijf katten. Dieren geven zoveel liefde. Ze houden onvoorwaardelijk van je. Voor mij is dat genoeg!

Mw. Y. R. Vercauteren

WAAROM?

Ook ik ben 'kinderloos'. Voor een groot deel kozen wij hier zelf voor. Maar ook voor een deel gedwongen.

1. In de familie van mijn man (ook mijn man heeft er last van) komen ernstige depressies voor (erfelijk).

2. Daarbij kwam dat ik op 36-jarige leeftijd trouwde.

3. Onze financiële positie was niet zoals hij nu is.

Ik ben dol op kinderen, kan goed met ze omgaan, maar heb het 'geen kinderen hebben' bijna nooit als gemis ervaren. Mede omdat ik altijd, en nu nog als gepensioneerde, in het basisonderwijs werk(te). Men vraagt nooit: Waarom heb jij kinderen? Wel altijd: Waarom heb je ze niet!

D.v. Huijster

BENIEUWD

Keer op keer vraag ik mij af hoe het zou zijn zonder kinderen. Waar zou ik dan mee bezig zijn? Ik heb er twee en zou die, soms loden last van zorg en aandacht, van mijn schouders willen en dat terwijl ik eigenlijk niets te klagen heb; ik heb geen echte probleem-kinderen (drugsverslaafd, crimineel, geestelijk- en/of lichamelijk gehandicapt). Kinderen als "redmiddel" voor een relatie is helemaal uit den boze; ze plegen daar juist een aanslag op. Ik ben eigenlijk razend benieuwd naar de reacties van vrouwen die bewust geen kinderen hebben genomen en toch een gevuld, voldoening gevend leven leiden. Ik heb echt op dit moment geen idee hoe mijn leven er zonder kinderen uit zou kunnen zien.

Christa

MANWIJF

Op mijn 17e kreeg ik te horen dat ik door endometriose geen kinderen kon krijgen. Zo'n 10 jaar later, een maand na het verbreken van een langdurige vaste relatie, bleek ik zwanger. Op dat punt in mijn leven had ik daar dus nooit over gedacht en besloot tot een abortus. Inmiddels weer 7 jaar verder heb ik er wel over nagedacht en weet nu zeker dat ik geen kinderen wil. Mijn directe omgeving, ik heb weer een vaste relatie, schijnt dit echter niet te willen/kunnen accepteren en er gaat dan ook geen verjaardag in beide families voorbij zonder dat ik de hele avond wordt gepushed en gekgezeurd over wanneer ik aan de beurt ben??? Ik heb de sterke indruk dat gewenste kinderloosheid in NL niet wordt geaccepteerd en het krijgen van minimaal 1,3 kinderen toch wel de norm is. Voldoe je bewust niet aan die norm dan ben je egoïstisch of niet genoeg vrouw?? Als je ze echter niet kunt krijgen ben je zielig en wordt je ook niet voor vol aangezien, en dat in een land waar democratie, zelfbeschikking en een eigen mening en uiting daarvan zogenaamd zo hoog in het vaandel staan. Mijn idee echter is dat NL op dit gebied nog net zo calvinis-tisch, bekrompen en ongeemancipeerd is als 50 jaar geleden. Zolang in dit land de norm blijft dat vrouwen alleen wat voorstellen als ze kunnen en willen baren, wordt het ook nooit wat met vrouwen op hoge posten in de politiek en het bedrijfsleven. Kies je daar nl. voor kinderen, zijn je carrièrekansen verkeken omdat de zorg toch voornamelijk op de moeder neerkomt en word je niet meer voor vol (werkende dus slechte moeder en slechte want deeltijdwerkende en dure arbeidskracht)aangezien, en kies je bewust voor je carriere en geen kinderen word je al snel als egoïstisch manwijf in een hokje gestopt en wederom als vrouw niet voor vol aangezien. Naast de discussie over normen en waarden die nu gaande is in dit land zou ik daarom bij deze ook willen oproepen tot het hebben van respect voor de keuzes van anderen, zonder deze te veroordelen en te stigmatiseren. Uiteindelijk is ieder individu anders en wat goed is voor de een is misschien niet goed voor de ander en vice versa. Respect graag!

Arize

GRAAICULTUUR

Deze generatie van de vrouwen en hun argumenten is typisch het produkt van de graaicultuur van de afgelopen decennia. Men kan het deze vrouwen niet eens kwalijk nemen. Ze zijn de slachtoffers van de materialistische opvoeding, die door de gehele maatschappij geaccepteerd is. Over normen en waarden gesproken. Het zijn wel nogal infantiele argumenten die de vrijwillig kinderLOZE (dat is toch het juiste Nederlandse woord) vrouwen aankaarten. Ik ken echter niemand die van schreeuwende kinderen geniet of poepluiers lekker vindt ruiken, toch maken mensen hun leven met het krijgen van kinderen 'ongemakkelijk'. Met moedergevoelens wordt niemand geboren, die worden tijdens de zwangerschap ontwikkeld. Het ligt niet ook aan de eierstokken, het is een gevoelskwestie tegenover jezelf en je partner aan het eind van een bepaalde levensfase. Kinderen krijgen en opvoeden is de essentie van het menselijk bestaan. Het arbeidzame leven is een mooi monument, maar helaas niet blijvend en de kans dat men langer blijft leven dan al zijn/haar leuke vrienden is groot. Weegt die volle overgave aan al die hobby's, werk en vrienden echt op tegen het ouderschap? Van de tachtig jaar dat aan de vrouw nu gemiddeld wordt gegund, zijn die enkele jaren voor de opvoeding van hun kroost geen groot offer. Er zijn wel minder zichtbare, vooral geestelijke, nadelen van het bestaan zonder kinderen. Het perfectionisme – smetteloze woning, het niet tegen herrie en drukte kunnen van kinderen, verschillende (bindings)angsten etc.; dat zijn duidelijk tekenen van neuroses. Deze verergeren meestal met de loop van de tijd en dan praten we nog niet over de gevaren van het toenemende egocentrisme waaraan zich kinderloze mensen blootstellen.

Dr. E. Kriva

EVENBEELD

Vorig jaar is mijn man na 42 jaar huwelijk overleden. Wij waren kinderloos. Er was iets niet goed bij mij en een operatie gaf geen garantie op kinderen. Mijn man en ik hebben er nooit een probleem van gemaakt (dat was voor mij iets moeilijker dan voor hem). We waren met elkaar getrouwd omdat wij van elkaar hielden en samen verder wilden gaan. Ik voelde mij gelukkig en veilig bij hem. Nu is het helaas over en ben ik alleen. Dan denk je, als wij kinderen hadden gehad dan had je iets van hem, iets tastbaars nog. En misschien een beetje een evenbeeld. Toch verheerlijk ik het kinderen hebben niet. Je verwacht vaak te veel van ze (je wordt vaak teleurgesteld). Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Ze gaan hun eigen gang en gelijk hebben ze, heb jezelf ook gedaan, maar dan is het misschien nog erger. Ze wel hebben en toch niet zoveel contact. Maar ook zie je andere weduwen, die door (schoon)dochters worden gevraagd om mee te gaan winkelen, boodschappen doen, op de kleinkinderen passen. Dan voel je je nuttig (nodig). Zoals u leest, is het een dubbele gedachte. Ik heb gelukkig vrienden, met kinderen, die ook naar mij omkijken, dus dat doet goed. Ben bang voor de toekomst als er wat met mij mocht gebeuren. Doe vrijwilligerswerk in een verpleeghuis (zie daar veel eenzame oudjes). Anderzijds, als ik de zorgen zie die ouders, opa's en oma's, hebben voor hun nageslacht, dat houd mij toch weer op de been. Ik schrijf eerlijk dat ik toch wel erg alleen ben en denk daarbij: misschien was het met kinderen anders geweest… Hoop dat u wat met mijn brief kunt doen. Zo niet, dan heb ik toch mijn hart kunnen luchten.

Th. Schaefers-v.d. Loos

HUWELIJKSCRISIS

Om te beginnen ben ik een man, mijn leeftijd is 58 jaar. In het genoemde artikel vind ik zeer veel in mijzelf terug. Al op zeer jonge leeftijd, ik was nog een kind, wist ik al zeker dat ik later nooit kinderen wilde. Mijn eigen jeugd vond ik ook niet leuk en was blij dat deze periode voorbij was. Toen ik voor het eerst in de winkels met 'mijnheer' werd aangesproken, was ik dan ook erg blij. Bij mijn geboorte is verzuimd het vaderschapsstekkertje te plaatsen. Ik ben 25 jaar getrouwd geweest en aanvankelijk wilde ook mijn echtgenote geen kinderen. Een groot aantal jaren wilde ze het niet, maar langzaam kwam daar verandering in. In 1987 heeft dit geleid tot een zeer ernstige crisis in ons huwelijk. Zij was toen ± 40 jaar oud en ik 46. Serieus heb ik toen overwogen om toch een kind te nemen, als het het huwelijk maar zou redden! Na een periode van plusminus een half jaar, en samen bij het Riagg te zijn geweest, kwam ik tot de definitieve conclusie dat ik geen kinderen wilde en kon nemen. Omdat ik daar zo vast van overtuigd was, heb ik gezegd: nu en nooit in mijn leven kinderen. Niet bij deze vrouw en ook niet bij een eventuele andere vrouw. Uiteindelijk heb ik besloten om mij te laten steriliseren. Ik heb dit gedaan met medeweten van mijn echtgenote en de huisarts, alsmede het Riagg. Mijn echtgenote heeft hierop gereageerd met het standpunt, dat weet ik tenminste zeker, dat er geen kinderen zullen komen. Zij is ook meegegaan naar het ziekenhuis tijdens de sterilisatie. Mijn ongelooflijk sterke drang om geen kinderen te willen en de enorme druk die door mijn echtgenote werd uitgeoefend, hebben mij dit doen besluiten. Helaas waren toen de problemen niet voorbij. Door mijn schoonfamilie word ik verguisd en aangemerkt als een egoïst. In die tijd werd er toch zeer negatief over gedaan als je bewust geen kinderen wilde. Deze eigenschap om geen kinderen te willen heb ik van mijn vader. Alhoewel hij twee kinderen had, heeft hij zich nooit met mijn opvoeding bemoeit. Ook op latere leeftijd was er nauwelijks interesse voor mij. Mogelijk dat hier ook een oorzaak ligt. Kortom, vanuit mijn omgeving werd er negatief over gesproken dat er bij ons geen kinderen waren. In 1996 is het huwelijk op verzoek van mijn echtgenote ontbonden. In de eindfase heeft ze mij gezegd dat vanaf het moment van steriliseren, het voor haar al niet meer hoefde. Verder heeft ze gewacht tot er zich een mogelijkheid voordeed om er met een ander vandoor te gaan. Wat er tijdens en na de echtscheiding allemaal is gebeurd, zal ik u besparen. De acties van mijn echtgenote waren erop gericht om mij zowel financieel als psychisch kapot te maken. Dit uit rancune en straf dat ik geen kinderen wilde. Inmiddels bens ik zo ontzettend blij dat ik geen kinderen heb. Dagelijks zie ik dingen om mij heen die dit voor mij bevestigen. De straf die ik heb gekregen, moet ik de rest van mijn leven ondergaan. Gelaten, maar met rechte rug zal ik deze met me meedragen.

Th. Kooi

GEROMANTISEER

Alvorens vrouwen aan kinderen 'beginnen', hebben ze er geen idee van wat ze zich op de hals halen. Het geromantiseer over het in verwachting zijn en later de 'trippelende kindervoetjes' komt alleen maar voort uit vrouwen die zelf vreselijk teleurgesteld zijn dat ze er überhaupt aan begonnen zijn en nu met valse argumenten proberen hun soortgenoten de wens voor en het hebben van kinderen aan te praten. Tenzij er wegens 'vluchtgedrag' naar het wapen van kinderen gegrepen wordt (b.v. van huis weg willen, uit een baan willen etc.) dient iedereen een periode van bewust moederschap door te maken. Velen zullen dan genezen zijn! De beperkingen die je je als individu moet getroosten, de veranderende relatie met je partner, je komt er pas HARD achter als je eenmaal als kindermeisje thuiszit. Het percentage aan huwelijken dat op de klippen loopt als gevolg van kinderen is groter dan menigeen denkt, juist omdat dat niet in de beginjaren is maar later vanwege het sluipende almaar groter wordende conflict tussen de ouders OVER de kinderen waardoor men volledig uit elkaar groeit. Al die vrouwen met hun zogenaamde moederinstincten, die door kind(eren) aan huis gebonden zijn en andere (kinderloze) vrouwen bekijken, zijn slechts één ding: afgunstig. Dat niemand het daar over heeft, vind ik heel opvallend en bewijst dat dit waarschijnlijk zo is want dat durf je toch niet toe te geven!? Dat je een grote blunder hebt begaan door te vallen voor aangepraat gedrag! Schrijnende gevallen zie je overigens waar de ene partner eigenlijk helemaal geen kinderen wilde (hij of zij wilde een verder leven met haar of hem) maar door de ander is overgehaald, met het vreselijkste argument dat er is: "We houden toch van elkaar". Ja, ze houden van ELKAAR maar dat nu niemand ziet dat dat enorm op de proef zal worden gesteld, is mij een volkomen raadsel, tot de uiteindelijke onvermijdbare echtscheidingen. In de bloei van je leven aan huis geketend te zijn en te moeten zorgen voor kinderen totdat ze het huis uit gaan (en vaak komen ze weer terug naar 'Hotel Mama'), te worden verketterd voor wat je allemaal verkeerd hebt gedaan en te worden genegeerd als ze zelf een partner gevonden hebben. Op het moment dat ze zelf in de val gelopen zijn, je opnieuw gaan gebruiken (zeg maar gerust misbruiken) door te appelleren op je 'grootoudergevoelens' (wat zijn dat eigenlijk? Ook weer zoiets dat aangepraat is) om vervolgens de kinderen te dumpen. En zo gaat de vicieuze cirkel maar door, heel wat mensen achterlatend die terugkijkend op hun leven, eigenlijk geen leven gehad hebben.

Paula Willems