Uw reacties op: 'Schat, ik ben homo'

Deze pagina wordt de komende week dagelijks bijgewerkt.

Pijnlijke betekenis

En dan denken wij dat anno 2002 homoseksualiteit volledig is geaccepteerd. Dat als je maar echt van iemand houdt het niet uitmaakt of die iemand van het andere of hetzelfde geslacht is. Eigenlijk hadden we zelfs niet echt veel reacties verwacht van getrouwde homoseksuelen, we dachten dat de meesten gewoon in de puberteit hun geaardheid hadden ontdekt en daar de juiste consequenties aan hadden verbonden. Mooi niet dus. Nog steeds waart in veel Nederlandse huishoudens een geheim rond met meestal desastreuze gevolgen als het uitkomt. En bekennen blijft moeilijk. Geen enkele oproep leverde zoveel anonieme reacties op als die van vorige week.

                                                                                                       Illustratie: Dilys de Jong

En dan denken wij dat anno 2002 homoseksualiteit volledig is geaccepteerd. Dat als je maar echt van iemand houdt het niet uitmaakt of die iemand van het andere of hetzelfde geslacht is. Eigenlijk hadden we zelfs niet echt veel reacties verwacht van getrouwde homoseksuelen, we dachten dat de meesten gewoon in de puberteit hun geaardheid hadden ontdekt en daar de juiste consequenties aan hadden verbonden. Mooi niet dus. Nog steeds waart in veel Nederlandse huishoudens een geheim rond met meestal desastreuze gevolgen als het uitkomt. En bekennen blijft moeilijk. Geen enkele oproep leverde zoveel anonieme reacties op als die van vorige week. "Mijn man raakte spoedig in de wao. Geslachtsziekte opgelopen, waardoor aantasting van de hersenen optrad. Gevolg: manisch en de daaropvolgende ellende. Dwangneurose is daar bijgekomen. Ik wens niemand zoiets toe. Ook voor de partner is het soms een hel." En deze: "Kortom, ik zit met een man die homofiel 'geworden' is, wat wij maar als normaal moeten accepteren, een scheiding die niet erg vlot, mijn eigen gevoelens over alles, drie tienerkinderen die ik nu al twee jaar alleen opvang met al hun emoties. Ik begrijp heel goed dat mannen en vrouwen die al die tijd met deze verborgen gevoelens hebben rondgelopen het ook niet gemakkelijk hebben en hebben gehad. Ik zou toch wensen dat ze zich eerder zouden bedenken dat ze door in een huwelijk te stappen en kinderen te krijgen, nog veel meer kapot maken."

Uw reacties:

VERLIEFD

Ik ben een vrouw van 46 jaar, bijna 25 jaar getrouwd en twee volwassen kinderen. Ik werk part-time in de gezondheidszorg. Al vanaf mijn jeugd weet ik dat ik bepaalde gevoelens voor meisjes/vrouwen koester, die je rustig kan omschrijven als verliefdheid. Indertijd begreep ik mijn gevoelens niet en het was ook niet een tijd (jaren zestig, zeventig) dat je daar nu echt over praatte. Zeker niet in de omgeving waar ik woon (noorden des lands). In mijn puberteit werd ik ook af en toe verliefd op een jongen en dacht dan: zie je wel, niets aan de hand. Totdat ik dan toch soms weer gevoelens kreeg, bijv. voor een lerares waar ik tijden verliefd op ben geweest. Af en toe had ik een vriendje en op één daarvan, een man die 30 was en ik 18, was ik erg verliefd. Het vervelend was dat hij al jaren verloofd was en ik voor hem slechts een scharreltje was. Kort daarna ben ik mijn huidige man tegengekomen en kregen we 'vaste verkering'. Ik kan niet zeggen dat ik verliefd op hem was, het was meer een 'maatjes'-gevoel, ik kon veel met hem bespreken en de seks was nieuw en spannend. Drie jaar later zijn we getrouwd, hoewel ik toen al beter had moeten weten. De seks was al niet meer geweldig, maar ik dacht dat het wel beter zou gaan als we ons eigen huisje hadden. Bovendien was ik voor ons huwelijk alweer een keer verliefd geworden op een collega (vrouwelijk). Ik stopte dat natuurlijk ver weg en sprak er niet over. Na ons huwelijk kregen we binnen vier jaar twee prachtige kinderen, een zoon en een dochter en alles leek goed te gaan. Alleen kreeg ik steeds minder zin in seks. Maar voor echt grote problemen zorgde dat niet. Op een gegeven moment ben ik weer erg verliefd op een vrouw geworden, maar gelukkig was het een artieste, dus ik kon het goed op afstand houden. Na verloop van tijd merkte ik dat ik het toch steeds moeilijker kon opbrengen om seks met mijn echtgenoot te hebben en na een vreselijke ruzie hebben we hierover eigenlijk voor onszelf duidelijkheid geschapen. Ik heb aangegeven dat ik het niet meer kon opbrengen om seks te hebben en dat ik mijn man de vrijheid gaf om bij me weg te gaan. Of op zoek te gaan naar een vriendin/maîtresse o.i.d. Dat wilde hij niet. Dus bleef onze relatie bestaan als een vriendschappelijke c.q. broer/zus-relatie. Anderhalf jaar geleden liep ik echter helemaal vast. Ik dacht dat de moeilijke relatie tussen mijn ouders en mij de hoofdoorzaak was en ben in therapie gegaan. Een paar maanden later werd mijn dochter ernstig ziek. Ze kwam onder behandeling bij een vrouwelijke arts, een jong, mooi, pittig ding. Ik werd verliefd en deze keer zo hevig dat ik in een flinke depressie terechtkwam. Ik kon er niet meer omheen: ik was lesbisch of op zijn minst bi-seksueel. Ik ben er toen toch maar met mijn psycholoog over gaan praten en enkele maanden later heb ik het aan mijn man en later aan mijn dochter verteld. Voor mijn man vielen er een heleboel puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn dochter vat het erg goed op, met mijn man erover praten blijft wel moeilijk. Hij wil mij niet kwijt, maar zou ook niet accepteren dat ik er een vriendin op na zou houden. Ik hou van mijn man en respecteer hem enorm om zijn begrip en heb hem ook verteld dat ik bij hem wil blijven, maar geen garanties voor de toekomst kan geven. Dus hoe verder alles loopt, blijft afwachten, ik ben niet 'op zoek' maar kan me voorstellen dat er ooit iets of iemand op mijn pad komt. Hoe het dan verder moet, moet ik dan maar weer zien. Het is en blijft gewoon heel moeilijk, verdriet, het gevoel van gemiste kansen, schuldgevoel en ga zo maar door.

MINKE

ENGEL

Het is het tweede huwelijk van mijn man en mij en mijn drie kindertjes. Op de huwelijksdag word ik door de schoonfamilie als een engel beschreven. Twee jaar lang is het gezellig, leuk, behalve in bed. Op een nacht schijnen bij mijn man alle stoppen door te slaan. Hij slaat me links en rechts en trapt me de kamer door. Ik houd dit niet vol, schreeuwt hij en vertrekt. De kinderen bellen de ambulance. Dan komt m'n schoonvader met zijn verhaal. Mijn man is homo, maar wil dat beslist niet zijn. De hele familie weet dat behalve ik. 'Wist jij dat niet?' zegt opa ongelovig, 'heeft hij dat niet verteld? We bewonderden jou zo omdat je hem toch een gezin gaf.' Ik ben door blijvend letsel in de wao beland en ook gescheiden. En ik heb het zó goed bedoeld, hoopte zo op een fijne toekomst. Bij latere gesprekken vertelde mijn ex-man dat hij 'walgde' van vrouwen, maar zo graag gewoon wilde lijken en tot het uiterste was gegaan om 'gewoon' te doen. Tot hij op die nacht alle frustratie van een half leven eruit schreeuwde en sloeg. Door mijn handicap word ik daar nog dagelijks aan herinnerd. En met mij mijn drie kinderen.

ANONIEM

BEST DOEN

18 jaar was ik toen ik mijn man ontmoette, met 20 jaar verloofd. Hij heeft mij ontmaagd en zei alleen maar: gatverderrie. Door mijn schoonouders werd ik overladen met cadeaus. 1960 - 23 jaar: trouwen. Wij kregen een huis cadeau. Huwelijksnacht niets, hij was moe. In 1962 kreeg ik een zoon, daarna ging het niet. Ik raakte na zes jaar weer zwanger, maar kreeg een miskraam. Zijn reactie was: dat is niet mijn fout maar de jouwe. Het jaar hierna nog een keer mis. Toen ik in 1970 tien jaar getrouwd was, zei mijn buurvrouwtje: weet jij eigenlijk wel dat Loek homo is? Mijn vraag: wat is dat? Zij heeft mijn ogen geopend, maar met Loek erover praten ging niet. In 1972 verhuisd van Buitenveldert naar Naarden. Mijn nieuwe buurvrouwtje zei tegen haar moeder: o fijn, ik krijg homo's naast mij. Twee dagen later kwam ik, haar reactie was: arme zij! In 1973 werden de zaken van mijn schoonvader verkocht, dus er was geld. Wij hebben toen een leuke tijd gehad. In 1982 kreeg ik een buikoperatie. Mijn huisdokter zei na afloop: Astrid, ga alleen op vakantie en neem een leuke vriend. Niets voor mij, maar toch gedaan. Weer terug thuis voelde ik mij zo opgelaten, wat nu? Huisdokter: Astrid, nu eindelijk praten!?! Hij ontkende alles. Het was niet waar enz. enz. Prompt deed hij extra zijn best in bed. Ik dacht dat dat zijn best was. In 1984 zijn wij failliet gegaan, veel narigheid. In Almere had Loek het huis aangekleed, alleen waren er geen meubels (en geen geld). Op 5 augustus 1984 ga ik een gesprek met mijn zwager aan, in de slaapkamer van mijn ouders. Ik zag het niet meer zitten en deze zwager bood mij aan om te helpen. En wat ik nooit gedacht had gebeurde, de vonk sloeg over. Ik had voor de volgende dag een afspraak gemaakt, zonder Loek in te lichten. Dat is de mooiste middag van mijn leven geworden. Ik heb dit vijf jaar (in stilte) iedere maandagmiddag gedaan. Toen ik na zo'n middag thuiskwam, werd ik door Loek opgewacht. Jij bent met Hans weggeweest! Ja, was mijn antwoord. Dat ga ik vertellen! Dat moet je doen, dan vertel ik de hele familie dat jij homo bent. Hij heeft niets gezegd, maar ik kon ook niet meer weg. In 1991 heeft Loek veel in het ziekenhuis gelegen en is eind juli, na drie weken i.c., overleden. Na veertien dagen zei mijn schoondochter: jij gaat nu eerst de aidstest laten doen, want Loek heeft vriendjes in de stad gehad. Gelukkig was de uitslag goed. Ik kan hier nog meer over vertellen. Een jaar nadat Loek is overleden, ben ik de boekhouding aan het regelen. Daar vind ik de bankafschriften van voor de verhuizing naar Almere-Stad. Iedere twee maanden had hij 10.000 gulden van de bank genomen. Dat was het antwoord op het faillissement. Maar nee, in familiekring dit verteld zei mijn oudste zusje: ja, dat is logisch, hij had een vriend op het Confectiecentrum. En zo kan ik nog verder doorgaan. Toch wil ik nog zeggen dat geen mens iets ten nadele van homo's moet zeggen, dan word ik kwaad. Achteraf kon ik het Loek niet kwalijk nemen. Er was geprobeerd via een praatpaal zijn geaardheid uit zijn hoofd te praten. Niemand heeft verder ook maar iets tegen mij gezegd. Af en toe kan ik nog kwaad op mijn schoonouders zijn, dat zij hem dit hebben aangedaan. Graag wil ik eindigen met te zeggen: mannen en vrouwen, kom voor je geaardheid uit!

ASTRID KETELLAPPERS

HEK VAN DE DAM

Ik ben 59 jaar en bijna 28 jaar getrouwd geweest. Sinds plm. mijn 12e jaar wist ik dat ik anders (?) was, later besefte ik toen ik plm. 16 jaar was dat ik op mannen viel. Een en ander meegemaakt, toen in 1963 in militaire dienst, waaruit ik in begin 1964 ben verwijderd wegens een relatie met een kamergenoot, die zwaaide net af en ik werd thuisbezorgd. De betreffende persoon die mij thuisbracht, heeft toen met mijn ouders gesproken, die er nooit iets van gezegd hebben tot plm. 4 jaar geleden. Er werd toen verteld dat er met mij iets raars was gebeurd. In 1967 ontmoette ik mijn toekomstige echtgenote. Zij was de dochter van goede kennissen van mijn ouders en na plm. een jaar stelde mijn a.s. schoonvader voor maar te gaan trouwen. Ik had geen geld, maakte alles op wat ik verdiende, dure auto, tweemaal drie weken per jaar naar Spanje, nooit thuis, altijd op pad. Dus getrouwd, twee kinderen van rijke ouders, alles werd voor mij betaald: nieuwe flat, compleet gemeubileerd met alles erop en eraan. Grote bruiloft met honderden mensen. Het kon niet op.De eerste tien jaar van het huwelijk kon ik het zoals ik zelf zeg het goed onder controle houden. Inmiddels twee kinderen, totdat op een gegeven moment een vriend van mijn vrouw in het donker met zijn voet mijn voet aanraakte. Niet een keer, maar diverse keren. Het was niet per ongeluk. Toen draaide de wereld weer 360 graden om. Enkele dagen nadien zijn we gaan fietsen om te praten, maar ik wilde niet toegeven aan mijn gevoelens. Maar het hek was toch van de dam. Ik ben jaren met die vriend omgegaan, tot mei 2002. Wel geen relatie, maar toch veel dingen samen gedaan. Hij was inmiddels ook gescheiden. Dus al die jaren heb ik een dubbelleven geleid. Inmiddels ook nog een dochter geboren, had zelf een heel drukke baan, zes dagen werken per week. En mijn echtgenote deed ook van alles. Tot op een gegeven moment, nu acht jaar geleden, alles instortte: zakelijk alles kwijt, grote villa moeten verkopen. Tot op een avond dat ik thuis kwam van het werk echtgenote vroeg wat er aan de hand was. Niets, niets. Tot op een gegeven moment de vraag: 'Heb je een vriendin?' Nee. 'Heb je een vriend?' Toen zei ik 'ja'. Had inmiddels een tijdje omgang met een man die 20 jaar jonger was. Toen vielen bij haar 1000 stukken op zijn plaats. Veel gepraat, zij was blij dat het geen vrouw was, zoals ook in de krant. We konden zelfs beter met elkaar praten, maar ik werd kort daarna werkloos en ik had alles al verspeeld en moest de bijstand in. Zeer slechte periode in mijn leven. Ging geestelijk ook slecht met mij. Totdat na plm. anderhalf jaar op verzoek van mijn echtgenote de scheiding is uitgesproken. Zij heeft dit gedaan om het mij mogelijk te maken eventueel gelukkig te worden met een mannelijke partner en het leven te leiden wat ik eigenlijk mijn hele leven geleid zou moeten hebben. Ik ben niet ongelukkig geweest in mijn huwelijk. Achteraf gezien meer een verstandshuwelijk om het kapitaal bij elkaar te houden. Maar je bent steeds in je hoofd, een kleine chip, met je homoseksualiteit bezig. Waar ook andere dingen misschien in mijn geval, zakelijk toch niet je 100 procent concentratie je in die moeilijke tijden nodig had op te brengen was. De scheiding verliep probleemloos. Waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd en geld was er niet, buiten pakketten aandelen van mijn echtgenote die veiliggesteld waren. Op het dorp kreeg ik na enige tijd, ik was al gescheiden maar woonde nog bij haar zonder problemen, een nieuwe flat. Niets uit de boedel meegenomen, het hoogst noodzakelijke: 2 messen, 2 vorken, 3 borden. Alle luxe spullen zijn bij haar gebleven. Ik had het geluk dat de schoonmoeder van een collega overleed en dat ik allerlei dingen kon overnemen. Inmiddels diverse vrienden versleten, twee jaar samengewoond met een man die 22 jaar jonger is dan ik en sinds drie jaar alleen met af en toe een scharrel. Het contact met mijn ex is goed. Ook het contact met mijn twee kinderen is prima. Ze hebben het inmiddels geaccepteerd. Mijn tweede zoon had het er wel moeilijk mee. Ik zie hem weinig, maar verder is alles oké nu, want mijn oudste had ook gezegd dat het tussen ons (mijn vrouw en ik) niet langer zo kon blijven. Het leven is voor mij dus totaal veranderd. Heb leuk werk, simpel maar relaxed, hele goede bazen die mij ook begrijpen en alles voor mij over hebben. Ik ben geestelijk een heel stuk veranderd en ook mijn uitstraling is anders geworden. Mensen die mij vijf, zes jaar niet meer gezien hebben, herkennen mij niet meer. Maar ik heb ook geleerd dat als het slecht met je gaat je in je leven geen enkele vriend (?) overhoudt. Ook geen familie, ex-schoonfamilie, zogoed als niemand. Ik woon in een klein dorp, dus ons kent ons. Af en toe heb ik nog wel eens buien, vooral als ik van mijn werk kom en het alleen zijn even beu ben. Even niet je verhaal kwijt kunnen, maar dit lost zich dan ook weer op. Uit zelfbescherming heb ik een Chinese muur om mij heen gebouwd, maar deze is twee weken geleden gebombardeerd in Spanje door een man uit Duitsland. Ook een onmogelijke situatie, maar dit zal zich ook wel weer oplossen. Dit was het zo'n beetje, misschien nog te lang, ik kan nog wel honderd vellen volschrijven van de problemen, maar gelukkig zijn die problemen bij mij goed uitgepakt. Als jullie iets uit deze story willen gebruiken voor de krant mag je gewoon mijn naam erin zetten, want ik schaam mij er niet voor te zijn wie ik ben. En zo zoetjes aan weet half Nederland mijn verhaal, want ik heb het al honderdduizend keer moeten vertellen en uitleggen. Praat ook veel met getrouwde mannen met dezelfde problemen en vertel dan uit eigen ervaring.

TON

PLOMP HEL

Het valt voor de persoon in kwestie natuurlijk ook niet mee te moeten ontdekken dat Hij/Zij zich aangetrokken voelt door iemand van hetzelfde geslacht. De persoon in kwestie heeft al heel wat moeten verwerken alvorens Hij/Zij dit kan of wil melden aan de vaste partner. Neem maar van mij aan dat de persoon in kwestie al door een hel is gegaan. Het feit dat de partner gedupeerd is, is spijtig, maar het lijkt mij nog veel pijnlijker te moeten leven met iemand die zijn daadwerkelijke gevoelens onderdrukt om de partner niet te willen kwetsen.

Judy Nuyten

GEEN UITWEG

Ik ben begin jaren '70 getrouwd. Na anderhalf jaar kwam ik erachter dat mijn man homo was. Huilend heeft hij het me verteld. Toen kwamen de problemen bij mij. Hoe moest ik verder? Na anderhalf jaar huilend er uitgegooid. Na lang denken, omdat er geen uitweg meer was. Kort daarna een ernstig ongeluk, zowel lichamelijk als geestelijk. En het heeft 20 jaar geduurd voordat ik zelf uit de problemen was. Toen begon ik pas weer te leven. Mijn man raakte spoedig in de wao. Geslachtsziekte opgelopen, waardoor aantasting van de hersenen optrad. Gevolg: manisch en de daaropvolgende ellende. Dwangneurose is daar bijgekomen. Ik wens niemand zoiets toe. Ook voor de partner is het soms een hel. Familie heeft nooit geholpen, want ze moesten er niets van hebben. Problemen worden steeds groter. Als je de kans krijgt om een eigen bestaan op te bouwen, moet je het doen. In die tijd was ik gaan scheiden als er niets tussen was gekomen. Eenzaamheid en verdriet heeft dit huwelijk mij gebracht. Met niemand kun je erover praten.

ANONIEM

MOEILIJK

Mijn naam is Kees. Ik was 10 jaar getrouwd, zonder gevoelens voor mannen. Na mijn scheiding heb ik seks gehad met twee mannen, wat mij goed beviel. Sinds 7 jaar heb ik een vriendin. Hoewel ik verlang naar seks met mannen heb ik dat niet meer gedaan, omdat ik dat tegenover mijn vriendin niet kan maken. Hier heb ik het moeilijk mee. Ik weet dat mijn vriendin dit niet zal accepteren en ik wil haar niet kwijt.

KEES

BI-SEKSUEEL

Noem mij maar Lars, ik ben een man van 38 jaar, heb een fijn gezin, een droomjob, een fijn huis, kortom ik heb het geweldig getroffen en ben ook erg tevreden. Maar herkenbaar zoals in jullie artikel, is bij mij ook het verlangen naar andere mannen. Ik heb een geweldige vrouw, kijk en flirt ook graag met andere vrouwen, maar ik houd van mijn eigen vrouw. Alleen kan ze mij niet geven wat ik bij andere mannen vind. De titel boven jullie artikel had wat mij betreft ook beter kunnen luiden 'Help ik ben bi-seksueel', want dat is naar mijn mening veel meer datgene wat wordt gevoeld. Ik heb ervoor gekozen om deze mede-liefde voor mannen niet thuis te vertellen en wel om reden dat ik haar geen enkel verdriet aan wil doen. Bij een relatie met een andere vrouw zou ik het haar wel verteld hebben, maar hier staat zij helemaal buiten, kan er ook niets aan doen. In de afgelopen 10 jaar heb ik vele contacten gehad met andere mannen en jongens en wel op de bekende ontmoetingsplekken. De helft van de mensen die daar lopen zijn in mijn ogen frustraten en de andere helft bestaat uit homo-en bi-seksuelen. Geloof me er zijn veel mannen (en misschien ook wel vrouwen) die zich ook tot de eigen sekse voelen aangetrokken en dit loopt door alle lagen van de bevolking heen. Sinds een half jaar heb ik de korte en vaak onpersoonlijke ontmoetingen verruild voor een één op één-relatie met een homoseksuele man die mij thuis kan ontvangen. Het is allemaal veel relaxter en we zijn goede vrienden geworden. Ideaal lijkt het me wel wanneer hij ook nog eens een keer geïmplementeerd wordt in ons gezin, maar ik besef dat het wel een utopie zal blijven. Liegen in een relatie mag niet, maar alles vertellen hoeft naar mijn mening ook niet.

LARS

MAN MET TWEE GEZICHTEN

Mijn verhaal begint in 1990. Ik ontmoette mijn ex-man in het hotel waar wij beiden werkzaam waren. Op het moment dat ik stopte met m'n werk in het hotel, om vervolgens te gaan werken voor de KLM als stewardess, kregen wij een relatie. Wij waren beiden nog heel jong (hij 28 jaar en ik 22 jaar) en ik was stapelverliefd. Voordat ik ging beginnen bij de KLM, ben ik nog naar huis gegaan. Mijn ouders woonden toen nog in Vancouver, Canada, waar ik ook heb gewoond totdat ik het huis uit ging. Mijn ex-man kwam ook. Hij had nl. in die periode vakantie en zou naar zijn homovriend in Amerika gaan, maar daarna wist hij niet precies wat hij zou doen, dus had ik hem uitgenodigd om ook naar Vancouver te komen. En dat deed hij. Toen ik aankwam was hij er al. Hij vertelde dat hij een geweldige tijd had gehad bij z'n vriend in Amerika en naar allerlei Gay-Halloween party's was geweest. Vol trots liet hij alle foto's zien. Mijn moeder vertrouwde het voor geen meter en heeft hem in die twee weken volop geobserveerd. Uiteindelijk vertelde ze mij in vertrouwen dat ze dacht dat hij homo was. Ze heeft nl. een hele sterke intuïtie. Natuurlijk wilde ik dat niet geloven, want ik was verliefd en verliefdheid maakt blind. Zo geschiedde het dat wij 9 maanden later op 23 augustus '91 al gingen trouwen. Waarom zo snel vroeg iedereen zich af? Ik trouwde omdat ik verliefd was en onder de bescherming van mijn ouders weg wilde. Het was mijn leven, en ik deed wat ik wilde!! Ja… jong en naïef. En hij? Ik weet het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Misschien was hij ook wel verliefd of sterker nog, dacht hij dat hij verliefd was. Thuis was hij enigskind, omdat zijn broer op 30-jarige leeftijd kwam te overlijden aan een hartaanval en liet daarbij een vrouw en twee kinderen achter. Hij moest dus z'n imago hoog houden tegenover z'n ouders, vrienden, familie en de buitenwereld. Hoe kon hij er in God's naam voor uit komen dat hij andere seksuele gevoelens had? Toen wij inmiddels in 1992 een huis hadden gekocht en goed en wel gesettled waren, kwam hij thuis en vertelde dat hij naar de huisarts was geweest en als gevolg daarvan naar het ziekenhuis moest en ik moest mee. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, was hij daar heel vaag over, maar vertelde dat hij problemen met z'n ontlasting had, want het deed pijn. En om het zekere voor het onzekere te nemen, moest ik ook gecontroleerd worden door een specialist. Ik, als naïef jong meisje, had nog steeds niets door. In het ziekenhuis bleek dat mijn ex-man genitale wratten rond z'n anus had zitten en niet zo weinig ook! Hij zat onder! Ik heb in mijn onschuld nog gevraagd aan de arts hoe zoiets nou komt en ook hij was vaag en reageerde: o, dat kan door van alles komen! Gelukkig had ik niets, al moet je dan als man en vrouw toch wel op een hele aparte manier seks met elkaar hebben gehad. Terwijl wij naar de auto liepen, sloeg m'n ex z'n arm om me heen en zei iets in de trend van: „Wat fijn hè dat wij zulke geheimen met elkaar kunnen delen!" Ik begreep niets van deze opmerking en vond het raar dat hij zoiets zei. Had hij dan geheimen??!! Toen ik een aantal weken erna bij mijn ouders thuis was (ze waren inmiddels ook weer in Nederland komen wonen) en ik vertelde dit aan mij moeder, explodeerde ze bijna. Ze had het me toch al verteld, was haar antwoord, hij is homo, hoe kom je anders aan zoiets! Een jaar later werd onze eerste zoon geboren en we liepen alletwee op een roze wolk. Maar naarmate de maanden verstreken, begon hij me steeds meer te irriteren. Hij kwam thuis van z'n werk en rende meteen door naar z'n zoon. Hij wilde de controle hebben: flesjes maken, flesjes geven, hij hield de schema's bij, luiers verschonen, in badje doen, wilde precies weten wat ik had gedaan met onze zoon die dag, noem het maar op. Dit vond ik eigenlijk zo'n rare reactie. Een normale vent doet zoiets niet. Die willen echt wel luiers verschonen en flesjes geven etc, maar dan in overeenstemming of als de vrouw het vraagt. Mijn zoon werd letterlijk uit mijn handen genomen, terwijl ik er niet om vroeg. Twee jaar later was ik zwanger van onze tweede zoon en hij liet toen opeens vallen dat ook híj wel zwanger had willen zijn, want dat was toch het mooiste wat een vrouw kon overkomen en daar was hij best jaloers op. Dit vond ik dus wéér zo'n rare opmerking. In de zomervakantie zijn we naar Zuid-Frankrijk geweest en vrienden van ons kwamen ook, plus een aantal familieleden. Het was hartstikke gezellig. Met z'n allen in de tuin eten en de nodige wijn erbij. Ons zoontje lag dan heerlijk in z'n bedje te slapen en regelmatig liep m'n ex-man weg om zogenaamd even te checken. Iedere keer kwam hij weer terug met een vol flesje bier. Ook viel het me op dat hij in twee weken tijd in z'n eentje 2 à 3 grote flessen Pastis op had gedronken, de nodige flessen wijn en kratjes bier had leeggemaakt. Dat viel ook op bij mijn vriendin die hem dus duidelijk had geobserveerd deze hele periode. Toen ze mij ongeveer een jaar later in vertrouwen vertelde dat hij weleens alcoholist kon zijn, kon ik mijn oren niet geloven. Nee, dat kon niet, ik zag toch wat hij dronk! Of niet?? Haar vader was alcoholist, dus zij kon het weten. Ik werd achterdochtig en ging in de gaten houden wat en hoeveel hij dronk. Ná het avondeten ging hij altijd de schuur in, met de telefoon én z'n sigaretten, onder het mom: Ik ga klussen! Om de driekwartier kwam hij echter binnen om een flesje bier te halen en dan verdween hij weer in de schuur. Op een gegeven moment kreeg ik een ingeving dat er wellicht drank in de schuur lag. Waarom rook ik anders hele sterke drank aan het eind van de avond? Ik schrok mij dood wat ik daar vond. Volle, halfvolle en lege jeneverflessen lagen verstopt in kastjes en laatjes plus een jeneverglaasje erbij. Ik ging bijhouden wat en hoeveel hij dronk vanaf het moment dat hij thuis kwam. Het kwam erop neer dat hij 1 à 2 flesjes bier voor het avondeten dronk, een halve tot ¾ fles wijn bij het eten, ná het eten 4 à 5 flesjes bier om vervolgens in de schuur te duiken om jenever erbij te gaan drinken. Als ik de volgende dag ging checken was er zo weer een ½ fles jenever op. Na verloop van tijd was er bijna geen communicatie meer tussen ons. Des te meer omdat onze tweede zoon een huilbaby was en wij ieder in een eigen vacuüm zaten. Hij ging steeds meer drinken, zelfs als wij met familie of vrienden waren gaan eten, dook hij daarna weer snel de schuur in om stiekem bij te tanken, of het nou vroor of niet. De crisis was nabij. We zijn nog in relatietherapie geweest, maar naar mijn mening zaten we daar alleen maar toneel te spelen. En ik had het gevoel dat iets niet klopte ondanks de communicatieproblemen, ik kon alleen mijn vinger er niet op leggen. Ik werd onrustig en wilde meer! Verhuizen leek de oplossing. Tweeënhalf jaar hebben we gezocht en vonden een leuk huis. We hebben het samen opgeknapt en leken daar (tijdelijk) gelukkig. Maar het 'gevoel' kwam weer bij me terug. Te meer omdat mijn ex nog steeds de schuur inging en ik zelfs zag dat hij treden van de trap ging missen en met een dubbele tong ging praten naarmate de avond vorderde. Anderhalf jaar nadat we waren verhuisd, heb ik de knoop doorgehakt. Ik wilde scheiden. Zo kon ik niet meer verder leven. Ik was 32 en ik zag mij niet op deze manier oud worden met een man die zoveel te verbergen had. Op het moment dat de knoop was doorgehakt, vielen opeens alle puzzelstukjes in elkaar. We besloten om via een bemiddelaar te scheiden en daar hebben we het uitgebreid gehad over zijn geaardheid. Hij heeft nooit gezegd dat hij wél homo was, maar hij heeft ook nooit verteld dat hij het niet was. Zijn standpunt was: vanaf nu draai ik m'n rug toe tegen al het vrouwelijk geslacht. Dat was voor mij genoeg. Wat betreft zijn drankprobleem, hij vertelt glashard dat hij geen druppel drinkt. Ik ben getrouwd geweest met een man die niet voor zijn geaardheid durft uit te komen en zijn probleem stiekem aan het wegdrinken was, maar ik geloof dat eens in z'n leven dit er wel uit zal komen. Tot nu toe ben ik een heleboel vrienden kwijt geraakt en heb ik het moeten doen zonder dat mijn ex iets wilde regelen voor z'n kinderen en/of voor mij. Ik wilde scheiden, dus ik moest er voor boeten en nog steeds. Ik heb noodgedwongen een eigen advocaat in de hand moeten nemen, omdat hij absoluut niet mee wilde werken aan een soepel lopende scheiding. Ik was fout, hij niet!! Ik moest van hem in therapie, hij niet! Er was niets mis met hem. Ik heb zijn plaatje naar de buitenwereld verbrijzeld. Een vrouw, twee kinderen, een leuk huis, twee salarissen, twee auto's en een hond; hier kon hij zich immers mooi achter verbergen. Op dit moment heb ik een hele lieve vriend en het is een genot om te zien en te merken wat een echte man is en doet. Dit kende ik helemaal niet van mijn ex-man. Er was altijd iets aan hem wat niet klopte. Onze kinderen (8 en 6 jaar) worden nu heen en weer geslingerd tussen papa en mama, maar weten ook het fijne niet van deze scheiding. Uiteindelijk zullen ook zij groot worden en meer gaan begrijpen en ik hoop dan maar dat ze niet al te veel naar hun vader hebben opgekeken die hun beslissingen en levensloop kunnen beoordelen. Het baart mij wel zorgen. Achteraf zijn er wel een heleboel mensen om mij heen die mijn ex ook hebben gekend, die zeggen dat ze dit allang hadden vermoed, maar dit nooit kenbaar hadden willen maken uit angst dat ze mij pijn zouden doen. Een ding is zeker: ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing, het is zelfs een opluchting wetende dat ik het lef heb gehad dit door te zetten. Ik hoop dat dit een goed voorbeeld zal zijn voor mijn kinderen in de toekomst.

MARJOLEIN

SCHIP ZONDER ROER

Al is het enige tijd geleden, dat ik mijn vriendin vertelde dat ik homo ben, de gebeurtenis blijft je toch een lange tijd bij. Het is een gigantische impact voor je vriendin om haar te moeten vertellen dat je liever met een man verder wilt gaan. Voor haar een afwijzing en voor jezelf een nieuw begin met gemengde gevoelens. Het was voor mij destijds een emotionele periode. Je blijft met veel vragen zitten. Terwijl je toch het gevoel hebt dat je een keuze hebt gemaakt die later meer levensgeluk zal brengen. Toch blijf je met de vraag zitten, doe ik hier wel goed aan? Dit kan niet, dit mag niet, als je zoveel verdriet hebt blijf ik wel bij je, wat ben ik voor een barbaar om iemand zoveel verdriet aan te doen. Het meeste stekende blijft het gevoel dat je dit had kunnen voorkomen! Homo zijn is niet iets van homo worden. Eerst even met een vrouw proberen en als het dan echt niet lukt, zien we wel verder. Het is geen genezingsproces, wat ik me misschien wel had voorgesteld. In feite gebruik je haar om maar niet aan je eigen gevoelens toe te hoeven geven. Het gekke is dat je heel loyaal wil blijven aan haar, terwijl je haar net ijskoud aan de kant hebt gezet. Puur voor verzadiging van je eigen schuldgevoel. Ik woonde met mijn vriendin net een jaar samen, op jonge leeftijd voor de eerste keer samenwonen. Romantischer kan het niet, je eerste huisje samen met haar delen. Spulletjes kopen en inrichten naar de smaak van beide. Het geluk kan niet op! Jezelf constant voorhouden dat dit het is. Het enige wat nog ontbreekt, hoe luguber het ook klinkt, is een kind. Je gevoelens van homoseksualiteit worden perfect onderdrukt doordat het meest ideale maatschappelijke plaatje is ingevuld. Zelfs de seks is naar voldoening al ligt de frequentie wat lager dan de gemiddelde woensdag- en zaterdagavond. Gesteund door beide ouders, je kunt immers de vurige wens van kleinkinderen gaan vervullen en vrienden. Is dit het waarmee je de rest van je leven mee verder gaat? Je vertelt dat ook aan elkaar in intieme momenten, vooral bij het samen kijken naar een romantische film bevestig je jouw eeuwige liefde aan haar. Tranen van geluk kunnen niet op. Dan begint de schoen te wringen. De seks wordt minder en steeds vaker gaan je gedachten tijdens de seksuele handelingen uit naar andere mannen. De invulling van avonden wordt gestuurd door het druk bezig zijn met je hobby's. Het steeds minder tijd voor elkaar hebben is uiteindelijk ook niet meer te vermijden. De eerste vragen en onbegrip van haar kant zijn geplaatst. Dit is de eerste kans om eerlijk te zijn. Toch weet je haar weer te overtuigen dat er niets aan de hand is. Gewoon druk druk druk. Totdat je iemand tegenkomt waar je niet meer om heen kunt. Dit was bij mij het geval. Ik kwam iemand tegen waar ik verliefd op werd. Binnen drie dagen was de kogel door de kerk. Gesteund door je verliefde gevoelens kun je de stap wel aan. Verblind ga je wild te keer in een porseleinen kast van gevoelens. Eindelijk de bevrijding, van wie, van haar of van jezelf. De praktische invulling gaat snel. Handelen kun je in die periode vrij snel, al is de emotionele beladenheid groot. Voor haar is de onmacht ook daadwerkelijk groot, wat ik ook las in jullie stuk. Het verliezen van je geliefde aan een vrouw is te bevechten, maar aan een andere sekse is totaal onwerkelijk. Zij blijft achter als een kabouter in het grote mensenland. Gestuurd door maatschappelijke waarde ga je een verbintenis aan met een vrouw, puur voor bevrediging van je eigen normen. Dit kan niet. Het kan een moeilijk proces zijn om voor je homoseksualiteit uit te komen. Ik weet, het is nu makkelijk gezegd, maar ga geen relatie aan met een vrouw als je van tevoren al weet dat dit een schip is zonder roer. Het bewust maken van je eigen gevoelens is in dezen een belangrijke factor. Dit gaat vaak gepaard met wel of niet gesteund worden door ouders of vrienden. Homo zijn is niet iets van homo worden.

ANONIEM

BABS BIJDRAGE

Ik geef een klap op de nietmachine en de papieren zitten aan elkaar. Ik loop naar mijn drankenkast en schenk mezelf een flinke borrel in. Ik maak er een dubbele van. Ik plof in mijn luie stoel en bekijk de stapel papieren. Al een tijdje bekijk ik 's ochtends als jij naar je werk bent wat je 's avonds op onze computer hebt uitgespookt. Het is zo makkelijk te achterhalen welke websites je op internet hebt bezocht. Maar ik geloof dat jij hier totaal geen idee van hebt. Mannen zijn zo naïef soms. Van elke site heb ik een pagina uitgeprint. Ik kan niet wachten tot ik je dit pakketje kan geven, ik zal er een mooie strik om doen. Een lila strik, want het zit vol met foto's van blote mannen. Mijn god, hoe ga ik hier mee om... wil ik dat wel? Wil HIJ nog wel? ... Als hij weet dat ík het weet…? Je zit op de bank en ik heb het lila pakketje in mijn handen. Ik houd mijn adem in en dan gooi ik het naar je toe. Geen weg meer terug. Je kijkt me verbaast aan maar dan komt er een lach op je gezicht. „Leuk, een verrassing", zeg je en scheurt het papier eraf. Je bladert er doorheen en kijkt me dan aan. „Wat moet ik hier mee?" Durf je te vragen. Ha! Nog mooier zeg. „Ik heb je gang van zaken op het internet voor je uitgeprint. Kun je ervan genieten zonder dat het ons steeds geld kost", zeg ik sarcastisch. Je gooit het stapeltje naar me terug en zegt: „Geef dit maar aan je zoon, hij is dan wel pas 13 jaar, maar op die leeftijd zijn ze al heel bedreven... op de computer."

BARBARA KOLB

ZAG IK HET MAAR

Mijn verhaal is een combinatie van de twee. Twee jaar geleden kwam mijn man als donderslag bij heldere hemel met deze mededeling. Na jaren het gevoel te hebben gehad van mijn kant dat er iets aan de hand was, maar ik kon er al die tijd mijn vinger niet op leggen. Wat ik ook vroeg, wat of er toch aan de hand was en hoe ik ook aangaf dat ik het gevoel had hem kwijt te raken, het werd allemaal ontkend. Nu nog kan ik er met mijn verstand en gevoel niet bij dat het dit was, hoe had ik het kunnen bedenken na 20 jaar huwelijk en drie kinderen samen. Er waren en zijn mensen in mijn omgeving die zeggen 'wij hebben het altijd al gezegd', maar zoals ik hem zie toen en nu en met vele homo's die ik ken, kan ik het met geen mogelijkheid in hem zien, soms denk ik weleens het zou het voor mij wat makkelijker te accepteren maken als ik dat wel zag. Van enige hulpverlening qua Orpheus en dergelijke wilde en wil hij niets weten, erover praten is er ook niet bij, wij (de kinderen en ik) moeten het maar accepteren dat het zo is. Het lijkt soms wel of het begrip van één kant moet komen. Hij wil zich niet 'schuldig' voelen, maar hij had de laatste jaren voor hij hiermee op de proppen kwam al veel schade door zijn gedrag en wantrouwen bij mij en de kinderen aangebracht en dat lijkt hij maar aan de kant te schuiven. Hij is toen ook vrijwel meteen de deur uitgegaan om een nieuw leven te beginnen. We mochten en mogen ons nergens mee bemoeien. Hij zegt een nieuw leven te zijn begonnen en dat hij altijd voor ons zal blijven zorgen voor zover hij kan en dat wij ook gewoon maar door moeten gaan alsof het allemaal normaal is. Er is nog steeds contact, dat wel, maar het gaat moeizaam, al zegt hij dat niet zo te vinden, maar als ik zie hoe de kinderen toch iedere keer weer een strijd met zichzelf hebben als ze een keer naar hem toe gaan, maar ook daar wil hij niet van horen. Kortom, ik zit met een man die homofiel 'geworden' is, wat wij maar als normaal moeten accepteren, een scheiding die niet erg vlot, mijn eigen gevoelens over alles, drie tienerkinderen die ik nu al twee jaar alleen opvang met al hun emoties. Ik begrijp heel goed dat mannen en vrouwen die al die tijd met deze verborgen gevoelens hebben rondgelopen het ook niet gemakkelijk hebben en hebben gehad. Ik zou toch wensen dat ze zich meer van tevoren zouden bedenken dat ze door in een huwelijk te stappen en kinderen te krijgen nog veel meer kapot maken dan anders. Wat ik ook jammer vind, is dat er steeds zo gehamerd wordt op hoe moeilijk zij het hebben en hebben gehad, de partner en kinderen moeten er daarna ook maar verder mee zien te leven en dan merk je dat de maatschappij zeker voor kinderen erg hard kan zijn.

ANONIEM

GEEN VERKOUDHEIDJE

Ik heb het zelf niet meegeemaakt, maar als het me zou gebeuren dat mijn man na een x-aantal jaren opeens homo zou blijken te zijn, zou ik helemaal niets meer met hem te maken willen hebben omdat ik ervan zou walgen en hij er wel even wat eerder achter had kunnen komen (voor een hetero-huwelijk bijv.). Homo zijn kan volgens mij niet opeens opkomen net als een verkoudheidje. Ik heb geen moeite met homo's maar wel als daar andere mensen mee gekwetst en bedrogen worden. Ik zou dus totaal geen begrip ervoor hebben en naar zijn verstand vragen, helemaal als er kinderen in het spel zijn!!!

MELANIE VAN BOCKXMEER

IK VOELDE ME VIES

Er zijn heel veel stellen die ondergaan wat de twee echtparen in het artikel hebben meegemaakt. Ook wij zijn daar onderdeel van; ik ben homo en weet dat sinds mijn puberjaren. Toch getrouwd, kleine plaats, katholiek, (er wonen in onze plaats geen homo's) en iedereen om je heen, vrienden, familieleden in zo'n beetje dezelfde leeftijd, kreeg verkering en trouwde. Wie niet aan de man/vrouw kwam had een of andere tekortkoming, meestal uiterlijk, maar nooit werd bijvoorbeeld gezegd: „Die zal wel homoseksueel of lesbisch zijn." Alleen op tv hoorde ik wel eens iets over homoseksualiteit. En als er bijvoorbeeld een homo of lesbiënne in beeld kwam, werd daar heel vaak negatief over gesproken. Voornamelijk scheldwoorden als POOT, FLIKKER, VAN DE VERKEERDE KANT, BRUINDUIKER, etc. vlogen over tafel. Dus ik voelde me heel anders en heel vies. En omdat je niet wil dat anderen je als poot of flikker zou betitelen, probeerde je 'normaal' te zijn. Dus ook ik kreeg, zij het laat, verkering, trouwde, had (welliswaar niet al te vaak) seks en kreeg ook nog eens twee kinderen (waar ik echt dolgelukkig mee ben). Ik ben bijna 14 jaar getrouwd nu maar binnenkort gaan we toch officieel uit elkaar, hoewel ik nog zielsveel van mijn vrouw hou. Maar ruim een jaar geleden al ben ik toch uit huis gegaan omdat de situatie onhoudbaar werd. Inwonend bij vrienden die ik via 'de kringen', gespreksgroepen voor homoseksuelen, had leren kennen, heb ik daar al chattend op de pc mijn huidige vriend leren kennen, bij wie ik na een half jaar ben ingetrokken. Het contact met mijn vrouw en kinderen is gelukkig heel erg goed; daar is me alles aan gelegen. Ik woon nu 50 km bij ze uit de buurt en kan je verzekeren dat dat niet makkelijk is. Als de echtscheiding helemaal rond is, gaan we heel snel verhuizen zodat mijn kinderen, wanneer ze maar willen, op de fiets naar papa kunnen rijden. Enerzijds is het de dramatiek in ons verhaal; de kinderen die natuurlijk toch de dupe zijn van het gebeuren. Anderzijds prijs ik me heel erg gelukkig dat ik ze heb en ook dat ik getrouwd ben geweest. Die ervaring had ik voor geen goud willen missen. De ideale situatie voor mij zou zijn een woning waar we allemaal in zouden kunnen wonen; mijn vriend, mijn vrouw, mijn kinderen en ik. Hoewel mijn vriend en mijn vrouw heel erg goed door één deur kunnen zal mijn droom een utopie blijven. Overigens heb ik na mijn coming out ontzettend weinig negatieve reacties gehad van mijn (onze) omgeving. En dat had ik nooit verwacht...

JAN SNOEK

MIJN GEHEIM

Mijn leven veranderde sinds 1979 van de ene op de andere seconde. Ik was bijna 10 jaar getrouwd toen ik ontdekte dat mijn man, waarvan ik sinds 1993 gescheiden ben, homo is. Samen hebben wij een dochter en een zoon. Toen ik met hem trouwde (1968) wist hij al van zijn homoseksuele gevoelens. Maar... de tijd was anders, homofiliteit was onbespreekbaar. Je paste je dus aan de maatschappelijke normen van die tijd aan, want anders was je abnormaal, enzovoort. Sinds mijn ontdekking wilde hij dat ik zweeg omdat hij niet als homo door het leven wilde gaan. De enige duidelijkheid die ik kreeg voor deze ontdekking was zijn onverklaarbare onrust. Verder was er slechts een medicijn en dat was 'zwijgen'. Zijn homo-leven was al zo vanzelfsprekend. Daar hoorde het zwijgen over dit leven ook bij. Wij hielden van elkaar. Dus zweeg ik over mijn groot verdriet, dat zich uitte in fysieke symptonen. De therapie die erop volgde leerde mij 'mijn geheim' een plaats te geven. Ikdacht de moed te hebben om het geheim mee te nemen in mijn graf. Zeker voor mijn kinderen had ik dit fijn gevonden. Helaas, ik slaagde er niet in. Het is ook zo, zo moeilijk om liefde te blijven geven en ontvangen in een leven waarin de intimiteit ook meer is dan alleen seksualiteit. De onrust blijft en zelf blijft het je ook steeds bezighouden. Nog 15 jaar lang heb ik het bij mij kunnen houden. Ik ben ervan overtuigd dat de seksuele intimiteit tussen twee personen een vanzelfsprekende meerwaarde aan samenleven geeft. In welke vorm dan ook. Hij is niet driedeelbaar. Seksualiteit misschien wel, maar seksuele intimiteit niet. Zijn het de angsten, de vlucht voor de (vaak financiële) consequenties, de onacceptatie van je identiteit, de mensen in je omgeving, je kinderen, je vrienden en je familie de redenen die je weerhouden om als 'volwassenen' bij elkaar te blijven? Waardoor de afhankelijkheid steeds groter wordt? Mag je dat elkaar wel aandoen? Tenslotte was ik het die besloot om aan de groter wordende ongeloofwaardigheid van het huwelijk een eind te maken. En het was, na een heel nare periode, de juiste stap. Mijn ex-man woonde 4 maanden na mijn vertrek, na bijna 25 jaar huwelijk, al samen met zijn vriend. Hij is gelukkig met hem. Soms doet mij dat nog pijn. Ook dat je je kinderen belast met een echtscheiding en een homofiele vader doet je hart zeer. Nu, bijna 9 jaar later. De kinderen komen weer bij hun vader en zijn vriend. En ik... ik spreek en zie hem en zijn vriend (toch 22 jaar jonger) af en toe. Ik lach er wel eens om, samen met hem. Ik besef nu dat het mijn leven heeft getekend. Ik dacht dat ik het een plaats had gegeven. Maar door dit artikel merk ik dat het mij diep raakt. En ik merk dat het bijzonder fijn zou zijn om eens een of meerdere mannen te spreken die eenzelfde ervaring hebben opgedaan als ik, maar dan met hun lesbische vrouw. Want ook de gevoelswereld van mannen en vrouwen is geheel verschillend. Ik sta open voor elk commentaar dat een positieve waarde heeft voor de identiteit van een persoon.

ELLY VRIENDS

KAPPER

Nee, ik heb geen idee hoe een getrouwde man of vrouw zich voelt, als hij of zij alsnog ontdekt in alle opzichten meer voor een partner van de eigen sekse te voelen. Maar gezien diverse gevallen in eigen familie weet ik hoe schrijnend het is, in het ene geval voor de hetero-partner, wiens wereld totaal in elkaar stortte. In het andere geval pleegde de vrouwelijke hetero-partner overspel, enigszins begrijpelijk, omdat de, naar later bleek, biseksuele echtgenoot omtrent zijn gevoelens jaren behoorlijk in de war was en kennelijk zijn 'echtelijke plichten', zoals dat nog steeds zo mooi heet, in onvoldoende mate nakwam. In beide gevallen draaide het op een echtscheiding uit, wat in het tweede geval een behoorlijk negatieve invloed had op de sociale en emotionele ontwikkeling van de kinderen, die toen als tieners toch een zeer kwetsbare leeftijd hadden. De een heeft al diverse relaties achter de rug, uit de eerste is een inmiddels 12jarige dochter geboren, maar wat moet er van zo'n kind terechtkomen, als moeder geen houvast kan bieden door niet in staat te zijn een enigszins warm en veilig nest te bouwen, al dan niet met een vaste partner. Haar zus begon en beëindigde voortijdig twee keer een opleiding en woont na een of twee mislukte relaties nu een aantal jaren samen met een haar vader niet welgevallige man. Dezer dagen kregen ze een tweede dochtertje, voor die kindertjes zie ik vooralsnog ook geen zonnige toekomst weggelegd. De respectieve echtelieden hebben inmiddels - deels met een nieuwe partner - hun draai gevonden. Tot slot een echt triest verhaal zoals het in die gevallen zo'n 40 jaar geleden aan toe ging. Leuke jonge vrouw, enig kind van al wat oudere ouders, trouwt met knappe jonge man, met wie ze kort achter elkaar twee jongens krijgt. De jonge vader blijft steeds vaker weg, werkt onregelmatig, heeft bij tijd en wijle veel geld en wijst zijn jonge vrouw een kapper, waar ze voordelig een permanent kan laten maken. Ze is daar één keer geweest, maar ook nooit meer, ze had het ineens door wat voor vlees ze in de kuip had. Toen was er nog geen sprake van aids, maar ze vond haar man ineens vies en griezelig en vluchtte met de zoontjes naar haar ouders. De echtscheiding volgde al gauw, nog voor alles rond was, had ze een nieuwe vriend gevonden, zodra het kon trouwden ze en kregen nog een zoontje. De twee leuk ogende jongetjes uit het eerste huwelijk maakten deel uit van het nieuwe gezin, maar de nieuwe papa, een eenvoudige, hardwerkende man, kon niet veel begrip opbrengen voor de 'stadse' knaapjes en meende kennelijk de zachte kanten en kapsones eruit te moeten rammen, ook ten opzichte van zijn vrouw kon hij de handen niet thuis houden. Zo lang ze nog enigszins gezond waren, had ze veel steun aan haar ouders, zelf op middelbare leeftijd gekomen kreeg ze een hersenaandoening, die wel geopereerd kon worden, maar wel consequenties had voor haar concentratie- en spraakvermogen.

ANONIEM

ONTKENNING

Ik (47 jr.) en ex-vriendin (33 j.) bij elkaar sinds eind 1992. Samen hebben wij drie zoons (8, 5 en 2 jaar). Onze oudste geboren door 'n ongelukje (pil niet gewerkt i.v.m. diarree?). Sinds die tijd werd onze relatie steeds minder. Ik stelde mijn vriendin voor om met iemand te gaan praten, maar dat hoefde volgens haar niet, alles zou goed komen. Ik leefde in de veronderstelling dat alles weer goed zou komen en of ik misschien kon helpen, nee, dat kon niet, daar moest ze zelf uitkomen. Na verloop van tijd zwanger van tweede zoon. Voordat we aan het derde kind begonnen, heb ik weer gevraagd hoe het met onze relatie zat, bleek dat het aan de pil lag, als ik me (na de derde) zou laten steriliseren, dan hoefde zij geen pil meer te slikken en dan komt alles goed. Mei 2001 ben ik met werken gestopt omdat we geen geschikte oppas meer konden vinden. Ik ben nog ca. 8 uur per week blijven werken. Juni 2001 is sterilisatie uitgevoerd. Helaas er veranderde niets in onze relatie. Begin 2002 ging onze relatie snel bergafwaarts. Rond 9 juni kwam ik erachter dat ze een (lesbische) verhouding had met een ex-collega waar ze altijd heel negatief over was toen ze nog met elkaar werkten. Door alle leugens van mijn ex was de situatie niet meer te houden en heb ik haar half juni de deur uitgezet. De verhouding met haar ex-collega heeft ze in eerste instantie aan mij en onze oudste zoon toegegeven, maar ten opzichte van haar moeder ontkend. Sinds eind juli 2002 heeft ze een huurhuis en woont ze samen met haar ex-collega, maar ze blijft nog steeds ontkennen dat ze samen een relatie hebben, terwijl ik de bewijzen zwart op wit heb. Onze zoons zijn de ene week bij haar en de andere week bij mij, maar het is voor mij verschrikkelijk moeilijk de kinderen naar haar toe te brengen, omdat ik geen enkel vertrouwen meer in haar heb. Ik voel me ontzettend gebruikt. Het liefst heb ik helemaal niets meer met mijn ex-vriendin te maken, maar door haar heb ik levenslang gekregen. Het contact wat er nog is betreffende onze zoons gaat alleen nog via briefjes.

ANONIEM

SCHULDIG

Mij naam is Jan H., ben 43 jaar en 23 jaar werkzaam als internationaal chauffeur. Ik ben 23 jaar samen geweest met mijn vrouw, die afgelopen zomer (augustus) bij mij is weggegaan. Ik heb 2 kinderen en 2 kleinkinderen. Ik heb ongeveer vanaf mijn 18e jaar ook seksuele gevoelens voor mannen. Toen ik pas begon als chauffeur was ik bezeten van seks, zowel met mannen als met vrouwen. Als dit gebeurd was, voelde ik mij vaak schuldig tegenover mijn vrouw. Ik heb weleens verteld dat ik biseksueel was, dat werd toen niet geloofd. Ik heb veel met mannen en prostituees seks gehad. Voor mij is het met vrouwen vaak meer met liefde dan met mannen. Mijn ex-vrouw en mijn kinderen weten niet alles en dat wil ik zo ook laten. Ik voel mij dan ook geen homo, maar meer hetero of biseksueel. Als ik homo zou zijn geweest en ik was verliefd op een man geworden, dan zou ik direct de knoop hebben doorgehakt. Nu voel ik mij trots en voldaan als een man genoten heeft bij mij.

JAN H.

LEVENSPAD

Ik ben ervan overtuigd dat je bijna nooit kan zeggen „mijn man is homo of vrouw lesbisch geworden". Het ligt er helemaal aan wie er op je levenspad komt. Vijftig jaar geleden werd ik onder bijzondere omstandigheden verliefd op een jongen van 18 jaar, heb daar ook 10 maanden gevangenisstraf voor gekregen, ontucht met een minderjarige. Vanaf mijn 22e en daarna hebben vrouwen een grote rol in mijn leven gespeeld. Toen mijn vriend Adje 21 werd, hebben we enige jaren samengewoond en een reformhuis gehad. Buiten Adje (intussen overleden, we hielden altijd schriftelijk contact) ben ik nooit verliefd geweest op een andere man. Ik trouwde en hertrouwde, mijn tweede vrouw Margret was en blijft de vrouw van mijn leven. We hebben samen vier kinderen (22, 23, 24 en 25 jaar). Negen jaar geleden werd zij verliefd op een vrouw, waar ze nu nog mee samenwoont. Na veel strijd en pijn gaan we nu heel goed met elkaar om. In het begin van haar relatie gunde ik het haar, want verliefd worden is een ziekte en gaat meestal ook weer over. Ik heb veel voorbeelden van bekende cliënten van mij, die na verloop van tijd weer bij elkaar gekomen zijn. Ikzelf had het ook gehoopt, maar helaas. Ik durf te stellen, dat noch ik, noch mijn ex homo/lesbisch zijn. Alleen in deze relatie is zij dat. In mijn boek 'Even op adem komen' heb ik over mijn relatie met Adje en Margrets afscheid van het gezin geschreven. Velen (vijfde druk komt eraan) herkennen uit mijn levensgeschiedenis veel van zichzelf. Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat 90 procent van mannen en vrouwen neigingen heeft voor hetzelfde geslacht. Mijn kinderen en ex hebben vrede met de situatie. We hebben niets te verstoppen en willen alleen maar bijdragen aan begrip en liefde, waar alles in het leven om draait.

FRED VAN BEEK

VOGELVRIJ

Even heb ik zitten twijfelen of ik wel een reactie zou geven op het artikel omtrent de coming-out van homo's. Het is en het blijft een moeilijk item naar de heterowereld toe. Want hoe dan ook, als het om acceptatie gaat, is dat hier in Nederland nog altijd ver te zoeken. Door de grotere opkomst van de islam zal er een tijd aanbreken dat homo's en lesbo's vogelvrij verklaard zullen worden. Daar zijn mijn vriendin en ik het helemaal over eens. We zeiden nog tegen elkaar: wat zijn we toch blij dat wij het nooit aan de grote klok hebben gehangen! Trouwens hetero's zeggen toch ook niet dat ze hetero zijn! Daarnaast walgen wij met alles wat met roze te maken heeft. Op Roze Zaterdag mogen ze uit de kast komen, de andere dagen van het jaar weer in de kast. Het heeft niets te maken met je geaardheid maar met provoceren. Kerels die graag met een veer in hun kont lopen (sorry voor de omschrijving). Dat geeft een verkeerd beeld van ons, wat de burger als zoete koek tot zich neemt. Dat is mensen in hokjes plaatsen. Daar kiezen ze blijkbaar voor. Ik niet! Mijn vriendin en ik provoceren niet, wij gedragen ons als normale mensen, alleen wij houden als vrouwen van elkaar en daar is naar mijn gevoel en geweten niets mis mee. Maandelijks schrijf ik mijn column in het blad voor de UCEA, dat gelezen wordt door christelijke homo's en lesbo's. Op deze manier kan ik die dingen die mij dwars zitten spuien, wat wij als homo en lesbo soms moeten doorstaan.

ANS ACDA