'Laat me alleen, alleen met al mijn verdriet. Een glimlach, dat is pure parodie. Niemand, niemand, niemand die me troosten kan. Ik verloor mijn toekomst en mijn doel'. Rita Hovinck zong het al: liefdesverdriet heb je in stilte. De tranen huil je in eenzaamheid, want juist die ene schouder is weg en geen enkel ander die hem of haar kan vervangen. Die eenzaamheid sprak ook uit reacties op onze oproep van vorige week.

Illustratie: Dilys de Jong

"Mijn wereld is ingestort, ik ben afgewezen, mijn eigenwaarde is weg", schreef bijvoorbeeld Cees Kamer wiens vrouw Bianca hem heeft verlaten vlak nadat hij twee zussen had verloren aan kanker. En iemand die zichzelf Desert Rose noemt en er werkelijk alles aan gedaan heeft om haar geliefde terug te krijgen - tot het bezoeken van mediums aan toe - verwoordde het als volgt: "Hij zit in mijn haar, in mijn huid, in mijn hoofd en in mijn hart en ik kan niet omgaan met deze pijn. Mijn sociale leven ligt op zijn kont, want ik onderneem niets meer; ik zit alleen maar thuis te huilen.

Ik functioneer alleen nog maar op mijn werk en weet niet hoelang dat nog goed gaat. Ook daar word ik geconfronteerd met mijn onzekerheid en onrustgevoelens. Een andere relatie hoef ik niet zo nodig, maar ik wilde dat er een knopje op mijn hoofd zat waarmee ik even al mijn emoties uit kon zetten."

Zij mist overigens niet alleen haar minnaar, maar ook diens dochtertje aan wie ze zich tijdens hun relatie erg had gehecht: "Jullie reportage over gebroken harten las ik net nadat ik de nacht ervoor een hele mooie droom had gehad over het dochtertje van mijn vriend en wanhopig huilend wakker werd omdat het over is", schreef ze. "Zijn foto staat nog steeds op mijn nachtkastje."

Helene betrapte haar verloofde op overspel en beëindigde zelf haar relatie: "Niet in mijn hart, in mijn ziel was ik geraakt, ben ik geraakt. Op alle minder goede dagen begint de wond opnieuw te zweren."

Waarom Natascha het uitmaakte met haar Koos weet ze zelf ook niet precies. Waarschijnlijk, denkt ze, was ze nog niet toe aan een relatie met iemand die zoveel van haar kon houden, omdat ze indertijd nog niet zoveel van zichzelf hield.

Ze heeft spijt als haren op haar hoofd van het feit dat ze nooit probeerde het goed te maken en nu alleen nog maar kan dromen van een toevallige ontmoeting: "Die trots die het mij belette om Koos te benaderen, om hem te vertellen dat ik het helemaal mis had, dat ik wel kruipend naar hem terug wilde, zijn armen om mij heen, zijn zorgzaamheid, zijn liefde miste. De zon heeft nooit meer in mijn hart geschenen", vertelt ze. Ze zoekt hem nog steeds.

Uw reacties:

MOKERSLAG

Het was een droom die mij voorbereidde op de verschrikking van de volgende dag. In mijn droom zag ik een huiskamer waar in een hoek een vreemde plant stond, een soort boompje eigenlijk, die constant trilde en vol zat met uitgedroogde, gele bladeren.

Het boompje stond in een pot met aarde. Ik liep naar het boompje, maar ineens, bliksemsnel verdween het boompje in de aarde en vol paniek probeerde ik het boompje nog te vinden, maar het was tevergeefs, ik wroette in de aarde, maar vond niets meer, geen wortel, geen tak. Even later werd ik wakker en dacht ik na over de droom zonder echter aan de droom een betekenis te kunnen geven. De volgende dag was het zaterdag en omdat mijn vrouw nog sliep, ging ik naar de huiskamer en zette wat borden klaar voor het ontbijt. Mijn jongste dochtertje van zeven jaar kwam ook de kamer in en begroette mij vrolijk. Mijn vrouw was inmiddels wakker geworden en kwam de huiskamer binnen. 'Goedemorgen', zei ik opgewekt. Ik kreeg geen antwoord, verbaasd keek ik naar mijn vrouw. Daar stond zij in de deuropening met een bleek verwrongen gezicht, ze sperde haar ogen open en spoog als het ware de woorden uit haar mond. "Het is over", sprak ze met snijdende stem, "ik heb een vriend en ik ben er ook al mee naar bed geweest." Ik keek haar niet begrijpend aan, "Wat bedoel je?" mompelde ik, wat is er? "Het is over!" krijste ze en ik zag aan haar gezicht dat het haar dodelijke ernst was. Verbijsterd ging ik zitten op een stoel, de wanden van de kamer leken uiteen te vallen, zelfs de vloer nam ik niet meer waar met mijn vernauwde bewustzijn. Ik graaide met mijn handen in de lucht, op zoek naar houvast, naar steun, maar ik vond niets en greep doelloos in de lucht, als een drenkeling die verdrinkt in het luchtledige. In een paar seconden werd mijn hele oude leven verwoest, mijn gezinsleven en huwelijk met één mokerslag vernietigd, na 26 jaar en 2 kinderen.

Urenlang huilde ik terwijl mijn vrouw onbewogen toekeek. Haar gezicht stond hard, alsof er nieuwe, vlijmscherpe trekken in waren gebeiteld. Met bitse stem zei ze: "Ik wil dat je vanavond bij je moeder in huis gaat slapen, ik wil alleen zijn." "Ja", zei ik zacht, "dat lijkt me ook beter". Ik kleedde mij aan en kuste mijn dochtertje die niet begrijpend dan weer naar mama en dan weer naar papa keek. Wat ging er om in haar hoofdje? Papa en mama horen toch bij elkaar? Waarom gaat papa weg? "Papa komt wel terug", zei ik zacht, ik aaide even over haar zachtblonde haar en liep toen zonder mijn vrouw gedag te zeggen naar buiten. Het was al donker, ik keek omhoog en zag het sterrenbeeld Orion, omgeven door talloze, twinkelde sterren. Dit schouwspel gaf mij een wat kalmer gevoel en ik liep vrij rustig naar het huis van mijn moeder. Nu, na zoveel maanden, slaap ik nog vaak in het huis van mijn moeder, want mijn vrouw is het huis uitgegaan en de stilte in huis kan ik nog niet verdragen. De tijd heelt alle wonden, zegt men, jawel, maar hoe lang duurt het voordat een mens na veel verdriet weer op een dag onbezorgd kan lachen? en is er ooit nog een nieuwe liefde mogelijk? Ach, ik weet het niet, berusten is nu de voornaamste opgave, pas na berusting is een nieuw begin wellicht mogelijk.

JOHN

ANDER MENS

Ja, gek van verdriet. Als je zielsveel van iemand houdt en je wordt je huis uitgetreiterd met een kind van net twee jaar, dat is echt om gek van te worden. In 1988 heb ik hem ontmoet, een schat van een jongen, achttien jaar waren we allebei. Precies tien jaar later zijn getrouwd nadat we eerst drie jaar hadden samengewoond. We wilden graag kinderen en een maand na ons huwelijk was ik zwanger! Dolblij waren we. In augustus 1999 werd ons zoontje geboren en toen begon de ellende. Verneder en weggepest ben ik en woon nu noodgedwongen al meer dan een jaar met ons zoontje bij mijn ouders in. In plaats van genieten en samen je kind zien opgroeien, ga ik nu gebukt onder alle ellende die een scheiding met zich meebrengt. Hij wil een ander leven en ik pas niet in dat plaatje, hij is in korte tijd zo veranderd, gewoon iemand anders in hetzelfde lichaam. De laatste maanden samen waren een hel. En toch houd ik van hem, zoals hij ooit was.

ANONIEM

LITTEKEN

Ook ik heb het meegemaakt een gebroken hart, ben 50 jaar, 28 jaar gehuwd geweest met een man die vanaf het begin altijd vreemdging, diverse affaires heeft gehad, jullie zullen je wel afvragen waarom bleef ze bij hem. Heel simpel, ik hield van hem en hoopte dat 't vanzelf weer overging. Ik weet dat hij van me hield en trots op me was, zelf ben ik een goed verzorgde vrouw die er ook leuk uitziet, sinds mijn scheiding heb ik een schare aanbidders bij gekregen, maar zelf ben ik nog niet over mijn scheiding heen! Ik ben degene die de knoop heeft doorgehakt omdat ik niet als een oude verzuurde vrouw wil terugkijken op mijn leven. Helaas heb ik al 3 jaar de ziekte van non-Hodgkin, tijdens mijn chemokuren kon hij het respect niet opbrengen om te stoppen met zijn zoveelste liefje! Het verdriet, de wanhoop en eenzaamheid heeft een enorm groot litteken achtergelaten die me nog steeds na 2 jaar achtervolgt. Voel me geestelijk en lichamelijk een wrak. Slapen en eten gaat slecht, maar mijn 3 volwassen kinderen houden me op de been. Er is gelukkig ook een lichtpuntje, ik word grootmoeder! Het eerste jaar na de scheiding leefde ik als een zombie, kreeg als gevolg van stress allerlei lichamelijke klachten, slapeloosheid, hartkloppingen, gewichtsverlies, nek + schouderklachten! Dit alles weegt niet op tegen het gevoel van verdriet en eenzaamheid. Ik probeer de draad van mijn leven weer op te pakken, soms voel ik de pijn weer komen, het is zo wrang, ben altijd een goede moeder en vrouw geweest. Ik heb bijna 1,5 jaar bij een psycholoog gelopen, die vertelde me ook dat we helaas geen knop hebben om het zaakje dicht te draaien. Ik ben van de rails gevallen en die mensen hebben mij weer op de rails gezet! Zie overal mensen lopen die samen zijn, ben jaloers op hun intimiteit. Ben wel erg zelfstandig geworden, moet voortaan voor mezelf opkomen. Maar de eenzaamheid is iets waar ik nog steeds moeite mee heb. Maanden heb ik het gevoel gehad, waar moet ik nog voor leven, heb 's nachts gedacht hoe zal ik het doen, zag het niet meer zitten. Maar zoetjes aan zie ik de zon weer opkomen achter de wolken, na een hele lange 'herfst' wordt het weer zoetjesaan lente. Mijn ex gaat door met zijn leven, gaat leuke dingen doen met haar en onze kinderen, dat doet pijn! Mijn kinderen hebben me al verweten dat het niet meer gezellig is bij mij. Maar ondanks al deze ellende, wil ik niet als een zielige vrouw overkomen. Ze zullen me niet klein krijgen. De laatste jaren van mijn leven probeer ik er nog iets van te maken en ik hoop dat ik in de toekomst nog gelukkig mag worden. Ieder huis heeft zijn kruis, zegt men. Ik mag blij zijn dat ik ondanks mijn ongeneeslijke ziekte er nog steeds ben. Berusting heb ik al gevonden, maar de boosheid is er nog. Wil ook geen contact meer met mijn ex, kan nog niet opbrengen om te doen of er niets aan de hand is!

A.

GEK

Vanaf 1992 ben ik begonnen mijn gevoelens op papier te zetten. Een verhaal van een dromerig meisje, lief en mooi (oorzaak en gevolg). We trouwden, hij 19, ik één dag 16. Na 30 jaar proberen het sprookje vast te houden. Zal de grote leugen aan het licht komen? Verdriet, wanhoop, geloof, hoop en liefde. Brieven gedichten. Een nieuwe liefde. Wederom smachtend naar??? Het heeft me mijn kapitaal gekost en bijna gek gemaakt. Ook mijn vijf kinderen met hun wel en wee komen regelmatig in mijn beleving voor. Het is te veel en te ingewikkeld om jullie een concreet beeld te geven. Wel denk ik dat ik veel te vertellen heb... over gek worden van verdriet. Het overleven en het altijd roze plekje in mijn hart.

KLAARTJE

GROF VUIL

Na 17 huwelijksjaren als eeneiige tweeling samen te hebben geleefd, is mijn man letterlijk en figuurlijk gevlucht. Deze traumatische ervaring is zo hevig (hoewel ik een sterke vrouw ben) dat ik de hulp moest inroepen van een psychiater. De psychiater raadde mij aan om alles op papier te zetten en een brief naar mijn man te sturen. Na een lange aarzeling heb ik uiteindelijk mijn brief verstuurd. Uiteraard geen reactie op mijn brief. Voor mij werd alles nog erger. Vanaf het moment dat hij in z'n auto uit mijn leven wegreed, zondagavond 2-12-2001 tot het moment dat hij de echtscheidingspapieren tekende d.d. 22-8-2002 heeft hij mij geen ene cent gegeven om te kunnen overleven. Vanaf 22-8-2002 werd het wettelijk vastgelegd dat mijn man alimentatie moest gaan betalen. Er werd weer niet vrijwillig betaald en de deurwaarder moest eraan te pas komen. Precies 9 dagen en 3 maanden is het de deurwaarder gelukt om alimentatie te innen, vanaf 1-12-2002 tot op de dag van vandaag heb ik niets meer ontvangen. Hij heeft ons gezamenlijk bedrijf voortgezet per 1-1-2002, een goedlopende zaak. Nu zegt hij niets meer te verdienen, sluist al het geld weg, rijdt zelf een BMW, lapt de uitspraak van de rechtbank aan z'n laars en onttrekt zich gewetenloos aan iedere verplichting. Ik ben ten einde raad, ik heb het recht aan mijn kant, maar dit soort gewetenloze mannen presteren het om steeds weer hun verantwoording te ontlopen. Ongetwijfeld zijn er lotgenoten, zowel vrouwen als kinderen die dit overkomt.

Ikzelf was de derde vrouw van mijn ex, hij heeft vier kinderen van wie er twee zijn achternaam niet meer willen dragen, twee kleinkinderen die hij nooit wil zien, hij heeft deze 'truc' al meerdere malen toegepast, namelijk verliefd worden op een vrouw met een 'redelijk goed' inkomen, zelf berooid zijn, liefst geen kinderen, samen iets 'opbouwen', veel voor zichzelf opeisen, dan het verhaal weer van voren af aan. Kortom, ik noemde hem destructief en ziek, ziek omdat hij het navigatiesysteem in zijn auto Kim of Karin noemde al naar gelang de verhouding die hij op dat moment met Kim of Karin had... Inmiddels ben ik ruim 58 en als grof vuil op de schroothoop gedumpt. Het is met geen pen te beschrijven wat dit geestelijk en lichamelijk met je doet. Je moet je huis uit, je moet naar de sociale dienst. Nu kan ik pas begrijpen dat mensen zo neergehaald worden, dat ze niet meer verder willen leven.

Gek van verdriet, gek van wanhoop.

RIEN

GEBORGENHEID

Per se wilde ik dit jaar naar de grote autoshow, de Rai. Mijn man vroeg zich af wat ik me nu weer in het hoofd haalde. "Zeker weer zo'n hormoon gerelateerde bevlieging van je." Maar na veel zeuren was hij bereid om mee te gaan. Met een blos op de wangen van spanning die ik niet kon plaatsen loop ik met manlief in mijn kielzog de eerste hal binnen en zie direkt bij binnenkomst dat de standhouder van oldtimers een oudbuurt genoot van me is. Ik ben niet meer te remmen, ik stap op de standhouder af en vertel hem zenuwachtig wie ik ben en waar ik vroeger woonde en dat ik als 18-jarige bruid via zijn bedrijf al in een van zijn auto's had mogen zitten. Ik was dan wel geen prinses maar had me die dag, zoveel jaren geleden wel zo gevoeld. Manlief was zo bijdehand om de camera ter hand te nemen en hem te vragen of hij er bezwaar tegen had om met mij op de foto vereeuwigd te worden, hij was tenslotte toch een beetje beroemd.

Ademloos hoor ik mezelf opeens vragen of hij weet waar zijn buurjongen, mijn eerste vriendje, tegenwoordig verblijft, de man die mij op Koninginnedag 1965 met zijn liefdevolle kus op mijn grondvesten deed schudden.Uitgebreid verteld hij mij waar hij woont en werkt en dat zijn moeder nog steeds bij hem op de hoek woont. Overspoeld door herinneringen nemen wij afscheid en struinen de rest van de tentoonstelling af.

Op weg naar huis rijden we langs de afslag naar het wijk waar ik destijds woonde en mijn gedachten dwalen af naar die mooie dag toen ik met mijn buurmeisje naar het park mocht om Koninginnedag te vieren en ik mijn eerste liefde ontmoette, mijn eerste kus mocht ontvangen en voor het eerst in mijn leven mocht ervaren hoe het voelde om van iemand te houden en om geliefd te worden. Door mijn jeugdige onschuldigheid, ik was 14 en hij 20, had de relatie geen bestaansrecht en op een dag vertelde hij me dat het uit was. Mijn wereld stortte in en werkelijk gek van verdriet ging ik spijbelen van school. Ik ging dat jaar niet over, mijn hart was gebroken. Weer voelde ik die pijn en wanhoop van toen en nam terplekke de beslissing om hem de volgende ochtend te bellen. Vol verwachting belde ik hem de volgende ochtend op, ik hoefde niet uit te leggen wie ik was en we spraken af om elkaar te zien na overleg met zijn echtgenote. Op Valentijnsdag nam ik het heft in handen, belde hem op en vernam dat onze ontmoeting niet doorging. DAAR was ik niet op voorbereid en verslagen legde ik de telefoon op de haak om vervolgens naar de stad te lopen een doos bonbons te kopen en die met een begripvolle vriendin op te eten: HAPPY VALENTINE! Een paar dagen later heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar zijn moeder gegaan die mij met open armen ontving en bij wie ik weer even de liefde, warmte, veiligheid en geborgenheid mocht ervaren die haar zoon mij 38 jaar geleden ook had gegeven. Een mooie en waardige ervaring die ik dankzij mijn bezoek aan de RAI heb mogen beleven en met liefde een plaats in mijn hart heb gegeven.

MARJAN ERNENS

WOND

Het is nu 4 1/2 jaar geleden dat mijn man vreemdging met iemand van ons personeel. Het gekke was dat ze al 7 jaar bij ons werkte zonder dat er ook maar iets was tussen hen. Het overkwám hem gewoon van de één op de andere dag, zo vertelde hij me. 26 jaar lief en leed gedeeld, 26 jaar opgebouwd vertrouwen weg. Ja, mijn hart was gebroken. Weliswaar hebben we gelijk secondenlijm gebruikt om het te helen, maar een hart bestaande uit vastgelijmde scherven is anders. Nog altijd verkeer ik in een "niemandsland". Indertijd had men een enorme bewondering voor mijn moed om door te gaan met hem, ik heb het altijd anders gezien. Ik heb mezelf meer laf gevonden, heen en weer geslingerd tussen verstand en gevoel. Nog steeds. De tijd heelt alle wonden wordt er gesuggereerd. Ik kan alleen maar concluderen dat ik dan wel een héél groot hart moet heb..... Op welk tijdstip, in welke bezigheid dan ook, ik kan nog altijd geëmotioneerd raken en even helemaal de weg kwijt zijn! Dit raak ik, denk ik, nooit meer kwijt, ik ben een instrument van de doelloosheid geworden. Ondanks dat we een "nieuw" leven zijn gestart, sjouw ik het toch in mijn bagage mee. Men ziet het niet meer aan mij, maar binnenin zit zit nog altijd een diepgeslagen wond. En mijn man? Die is nuchter, het is al zo lang geleden tenslotte......

JULIA

GEMIS

In een wereld als vandaag, oorlog en allerlei ellende, lijkt me dit niet zo'n opwekkend idee. Ikzelf verloor een dochter die het leven niet meer aankon toen haar vriend haar verliet. Nog dagelijks het gemis en niet alleen dat van mijzelf, onbeantwoorde vragen, voorkomen van lijkt mij een betere optie. En u plaatst nog wel de leukste reacties ook, alsof dit onderwerp iets leuks als inhoud zou kunnen hebben. Zijn we echt zo ver afgedwaald van de werkelijke waarde van het leven?

ANONIEM

MINACHTING

Mijn man ging vreemd met een vriendinnetje van onze zoon. Hij voelde zich zo oppermachtig dat hij een lekker jong strak ding had dat hij dat van de daken schreeuwde, ons honds behandelde, financieel probeerde uit te buiten, iedereen vertelde van zijn uitzonderlijke goede sexuele prestaties en ook nog applaus verwachtte. En dan wil ik het nog niet eens hebben over zijn leugens en bedrog!

Hij pretendeerde maatjes te zijn en we konden toch goede vrienden blijven na zo'n fijn huwelijk van 32 jaar? Ik moest toch snappen dat hij haar liever had? Ik snapte het niet en heb hem de deur uitgegooid (zielig, he?). Het is twee jaar geleden, ik minacht hem vanuit mijn tenen en ik hoop hem nooit meer te zien!!

R. VISSER

ROUWPROCES

Ik kan mij voorstellen dat iemand zelfmoord pleegt omdat hij/zij gek van verdriet is. Vaak komt daar dan ook onmacht, angst voor de toekomst en kwaadheid bij. Zelf zit ik ook in zo'n situatie (bijna 28 jaar getrouwd, twee keer met dezelfde man, waarvan ik nu opnieuw ga scheiden). Zonder hulp kom ik er niet meer uit. Er komt zoveel op je af en alles is zo onzeker voor de toekomst dat je niet slaapt, niet eet en je hoofd constant een grote chaos is. Vooral wanneer je a.s. ex-partner je nergens bij helpt, nergens over praat. Je voelt je verschrikkelijk eenzaam en wilt ook niet steeds bij familie/vrienden je verhaal vertellen. Ik ben vaak mijn orientatievermogen kwijt en heb al bijna twee keer een auto-ongeluk gehad. Maar iets in mij zegt mij dat ik er wel weer kom, al zit je nu midden in een rouwproces wat zijn tijd nodig heeft.

ANONIEM

SCHRALE TROOST

Mjn meest treurige ervaring heb ik onlangs meegemaakt. Begin vorig jaar heb ik een vrouw ontmoet met wie het direct meer dan goed klikte. Er ontstond vriendschap, wat overging in verliefdheid, wat weer resulteerde in "houden van". We maakten plannen voor een toekomst samen, eerst voor de langere duur, later werd dat tijdsbestek om verschillende reden steeds korter. Onze plannen gingen ver, heel ver, alles wat je zou kunnen bedenken of willen, hadden we gepland, zoals evt. trouwen na onze scheiding, zelfs over een kind hadden we het gehad. Dit alles wilden we dolgraag, tot ineens in eind november alles veranderde zonder aanwijsbare redenen (op dat moment). De toestand bij haar thuis werd onhoudbaar en ze ging het huis uit en vroeg scheiding aan

vanaf dat moment was niets meer hetzelfde. Ze wilde nadenken en rust, het leek me logisch in de gegeven omstandigheden. Eind december werd de relatie min of meer door haar beeindigd. Een maand later bleek ze al die tijd (vanaf oktober/november) nog een vriend te hebben gehad. Dat is dan de grote liefde van je leven, van wie je meer houdt dan je ooit van iemand hebt gedaan. Waar je je zelf helemaal open voor hebt gesteld, waar je huis en haard voor wilt opgeven. Nooit had ik verwacht nog zo verliefd te kunnen worden, te houden van iemand zoals ik nu heb gedaan. Elke dag moet ik er nog aan denken en heb er eigenlijk nog steeds pijn van. En ook vraag ik me nog steeds af waar en waarom het fout ging, en vooral waarom heb ik het niet zien aankomen. Eén troost is er wel: niemand in onze omgeving had enig idee, niemand heeft dit aan zien komen. Voor iedereen kwam dit alles als een donderslag bij heldere hemel, iedereen was verbijsterd. Maar het is een schrale troost.

ANONIEM

VERSLAVING

Liefdesverdriet: een prettig gevoel is het natuurlijk niet en de een is er sneller overheen dan de ander. Maar wat mij altijd opvalt, zowel bij mijzelf als bij anderen, is dat het in essentie hetzelfde is als afkicken. Hoe langer de 'verslaving' geduurd heeft, hoe ernstiger de 'cold turkey'. De beste remedie: snel een andere liefde oppikken. Het grote probleem lijkt mij dat veel mensen zeer verlegen zijn en maar moeilijk weer een nieuwe liefde kunnen vinden (of beter: durven aanspreken). Dat maakt het verdriet (en de gruwelijke verwijten aan de ander) groter dan nodig. Velen hebben zich zo goed als opgesloten in hun relatie, dan valt het niet mee weer een ander te vinden. De enige mannen en vrouwen die ze kennen zijn vrienden, buren, collega's; dus beginnen ze daar maar vaak een relatie mee. Dan krijg je die ingewikkelde, maar vooral genante vertoning van mensen die het opeens doen met de beste vriend of vriendin van hun ex of met getrouwde collega's. De liefde: neem het niet te serieus, praat er niet te veel over, maar doe het!

FRED

DROOM

Jullie reportage over gebroken harten las ik net nadat ik de nacht ervoor een hele mooie droom had gehad over het dochtertje van mijn vriend en wanhopig huilend wakker werd omdat het over is. Tijd heelt alle wonden, zo zeggen ze, maar ik vraag me af hoeveel ik nog kan verdragen....Het is nu iets meer dan een jaar geleden na een relatie van (maar) anderhalf jaar. Ik merk alleen dat ik er steeds verder in kom te zitten ipv dat het beter gaat. Het begon allemaal zo mooi: we hebben elkaar op een bijzondere manier leren kennen en vanaf het begin kon het niet mooier: hij en ik leken tweelingzielen met dezelfde slappe humor die alleen wij snapten, zijn ouders zijn mensen die je iedereen gunt als schoonouders en van zijn kinderen hield ik vanaf de eerste dag net zoveel als van hun vader!! Het leek voor mij een prachtige droom die uitkwam, hier had ik mijn hele leven naar gezocht. in het begin was ik nog voorzichtig door eerdere teleurstellingen maar hij kuste de grond waarop ik liep en gaf mij alle liefde die je je maar wensen kan.Langzamerhand liet ik al mijn voorzichtigheid varen en toen was het opeens over...van de ene op de andere dag. Zonder enige waarschuwing..een telefoontje dat hij zijn gevoel voor mij kwijt was!!! De wereld stortte in en in die fase zit ik nog steeds. In het begin wilde hij absoluut niet met mij praten en kon ik de dingen niet verklaren. Ik vulde het zelf maar in. Later bleek dat hij zijn verleden nog niet verwerkt had en vond dat ik er niet voldoende voor hem was.Het afgelopen jaar heb ik hele rare dingen gedaan om hem maar te kunnen vergeten: ik heb een Afrikaans medium ingeschakeld om hem weer terug te krijgen, ik heb een advertentie in de krant gezet, zijn foto staat nog steeds op mijn nachtkastje en ik lees nog dikwijls zijn kaartjes en brieven die hij mij schreef. 2 dagen voordat hij onze relatie beeindigde schreef hij mij nog een brief waarin stond dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest!!! Al het bovenstaande heeft helaas niet geholpen maar de hoop op blijft... In je wanhoop en verdriet doe je hele rare dingen die je "normaal"zeker niet zou doen maar je wilt zo graag dat het weer goed komt dat je alles probeert. In mijn geval is er ook nog het probleem dat hij telkens contact blijft zoeken met mij terwijl dat niet nodig zou zijn aangezien we ver van elkaar vandaan wonen.Uit pure wanhoop heb ik vorig jaar aan hem gevraagd of hij mij wel met rust wilde laten aangezien ik nog steeds aan het verwerken ben. ik hoopte dat ik me daardoor beter zou voelen maar het piekeren gaat door en eigenlijk wil ik graag contact met hem blijven houden...je weet maar nooit... Echter 4 maanden geleden vroeg hij of ik wel met hem wilde gaan eten!!! Hij had gereserveerd in 'ons'restaurant en ik kreeg weer hoop. Het was een verwarrende avond: enerzijds wilde hij mij verduidelijken waarom hij er mee was gestopt en anderzijds gaf hij aan mij niet te kunnen vergeten... Deze avond heeft tot op heden nog geen vervolg gekregen aangezien hij een volgende afspraak heeft afgebeld. Ik kan het nog steeds niet afsluiten en ben bij tijd en wijle helemaal radeloos, mijn vrienden en familie val ik er niet meer mee lastig en ik ben erg goed geworden in het verbergen van mijn verdriet. Alleen thuis en in de auto laat ik mijn tranen vloeien en vraag me af hoelang dit intense verdriet nog moet duren. Ik vraag me dagelijks af hoe het met hem gaat en wat hij doet maar bellen durf ik niet. Ik ben enorm bang dat hij mij helemaal niet wil horen en aleen uit schuldgevoelens met mij belt. Hij heeft zijn leven weer opgepakt en denkt niet eens meer aan mij. En ik voel me elke dag ellendiger en nuttelozer. Hij zit in mijn haar, in mijn huid, in mijn hoofd en in mijn hart en ik kan niet omgaan met deze pijn. Mijn sociale leven ligt op zijn kont want ik onderneem niets meer, ik zit alleen maar thuis te huilen. Ik functioneer alleen nog maar op mijn werk en weet niet hoelang dat nog goed gaat. Ook daar word ik geconfronteerd met mijn onzekerheid en onrustgevoelens. Een andere relatie hoef ik niet zo nodig maar ik wilde dat er een knopje op mijn hoofd zat waarmee ik even al mijn emoties uit kon zetten.Even niet meer herinnerd worden aan de mooie momenten met hem en zijn familie, even niet meer piekeren of hij al een andere relatie heeft, even niet meer de pijn voelen maar weer mijn eigen vroegere ik zijn. Ik wil weer kunnen lachen en genieten!!! Hoelang moet deze ondraaglijke pijn nog duren...?

DESERT ROSE

VERLIES

Mijn oudste zus is in mei 1999 op 46 jarige leeftijd aan kanker overleden of dat niet genoeg was bleek mijn zus onder mij in juni van dat zefde jaar ook kanker te hebben met uitzaaiingen in haar botten. Ze konden niets meer voor haar doen. Na een lijdensweg en vreselijke pijnen ging ze op kerstavond 2000 dood. Op 6 Augustus 2002 overleed mijn schoonvader aan een long ziekte op 60 jarige leeftijd. En nog stopte het niet voor mij, toen op 2 november 2002 mijn grote liefde Bianca, samen met onze twee dochters van 1.5 en 6 jaar bij mij wegging. Het enorme liefdesverdriet waar ik in belande, gecombineerd met mijn verdriet over het verlies van mijn geliefde zussen, was met geen pen te beschrijven. En vooral wat daarvoor allemaal aan vooraf is gegaan en wat Bianca tot deze, ook voor haar moeilijke beslissing heeft gedwongen. Mijn wereld is ingestort, ik ben afgewezen, mijn eigenwaarde is weg, ik voel mij onzeker en ik ben bang voor de toekomst. Het is voor mij de tweede keer dat nu na 14 jaar mijn huwlijk is omgezet in een scheiding. Ik heb vijf prachtige dochters en zal dus niet gaan meemaken om ze dagelijks om je heen te hebben en optezien groeien tot ze op eigen benen gaan staan. Bovendien verlies je niet alleen je geliefde maar een hele familie. Ik woon nu alleen in ons droomhuis waar haar geest en die van de meiden nog hangt. Verkopen is een optie maar gezien de markt lukt dat nu niet. Ik voel de pijn dagelijks en geen minuut zijn ze uit mijn hoofd. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed, slapen is een ramp. En ik kan het nog niet begrijpen, we hadden vooral voor dat de kinderen kwamen een droomrelatie, hevig verliefd waren wij. Na de dood van mijn zussen ben ik veranderd en we hebben veel meegemaakt met mijn ex en mijn dochters uit mijn eerste huwlijk. Die druk kon Bianca niet meer aan.Vooral de actie van mijn dochter Sharon die na een handgemeen aangifte tegen Bianca deed wegens mishandeling wat leidde tot een rechtszaak heeft onze relatie deels stuk gemaakt. Ook haar ben ik als vader kwijt.

CEES KAMER

PIJN

Met heel veel belangstelling heb ik uw oproep gelezen met betrekking tot Gek van Verdriet. Ook bij mij is dat het geval, iets waar je bijna niet meer alleen uitkomt en vastloopt omdat je geen geld of middelen hebt om het te verwerken. Zelfs na ruim drie jaar laat deze zaak mij niet los, en vooral in de weekeinden of 's avonds alleen thuis maken tranen zich meester van mij, ik weet dan ook heel zeker dat deze pijn eens mijn dood zal betekenen, omdat het mooiste wat ik had is weggegaan. Ik leerde mijn tweede vrouw kennen in 1993 en zijn in januari 1994 getrouwd. Zij was ook getrouwd geweest, maar door relatieproblemen moest haar man het huis uit en heeft zich voor de trein van het leven beroofd. Ook was ik gewaarschuwd dat ze al meerdere relaties had gehad, maar ja, liefde maakt blind. Van tevoren had ze al eens gezegd dat ze graag kinderen wilde, gezien mijn leeftijd was ik een beetje huiverig, immers ik was 46 jaar en mijn vrouw was 30 jaar, daarnaast had ik al twee grote kinderen waarvan de jongste op bijna tweejarige leeftijd gehandicapt was geraakt. Toch wilde het toeval dat uitgerekend op onze trouwdag in januari wij trots konden vertellen dat zij zwanger was. Onze dochter is op 7 oktober 1994 dan ook geboren en is een fantastische meid. Ondanks de problemen en soms ook wat ruzies wilden wij er allebei nog graag een tweede kindje bij, op vakantie in 1999 in Zuid-Frankrijk raakte mijn vrouw zwanger, nadat wij weer terug waren van vakantie liet ze na zes weken een zwangerschapstest doen. Enige dagen later vertelde ze dat ze alles had en ging scheiden, de wereld stortte voor mij in, ik had daar nooit op gerekend en er was daar ook nooit over gesproken.

Binnen twee maanden had ze een flat en ook diverse one night stands, tot grote ergernis van mij. Immers was ze zwanger van mij en wij waren ook nog niet gescheiden. In de tussentijd was het alleen maar vechten bij een psycholoog en advocaat om te kijken om er zo goed mogelijk uit te komen. Er werd door mij een verklaring gemaakt waarin stond dat ik bij de bevalling aanwezig mocht zijn, het kind zelf mocht aangeven bij de burgerlijke stand en daarnaast dat wij samen voor het kindje de naam zouden bedenken. Onze dochter werd op 16 april 2000 geboren en twee dagen later kreeg ik van de moeder die ook een kindje had zitten bij onze oudste dochter in de klas, gebeld op mijn mobiele telefoon met een felicitatie dat ik vader was geworden van een dochter. Ik was bij een klant en ben daar in huilen uitgebarsten, de pijn en de deuken die ik toen heb opgelopen, zijn voor mij onuitwisbaar, alleen al het gevoel om eraan te denken doet heel veel verdriet. Ook voor die tijd gaf het al veel problemen, in het begin mocht ik mee naar de verloskundige en later mocht dat niet meer, in februari 2000 kreeg ik van haar een briefje waarin stond dat ik weer mee mocht naar de verloskundige als ik voor haar een box, babybadje met standaard en een babydraagzak zou kopen. Natuurlijk wilde ik graag mee en heb toen deze zaken aangeschaft, echter nu de jongse bijna drie jaar is, heb ik ze echt niet teruggekregen, zelfs niet over gepraat. Het ergste wat er voor mij is, is dat wij allebei het ouderlijk gezag over de kinderen hebben, maar dat mijn ex alles op eigen houtje regelt zonder overleg, alleen met de man waar ze op 17 oktober 2002 mee is getrouwd (haar 3e huwelijk) mag mee als mijn dochter naar b.v. het ziekenhuis moet voor onderzoek, hij tekent op het schoolrapport als zijnde de ouder, en bij het invullen van de schoollijst als ouder van mijn dochtertje mee te rijden naar de scholierencross was mijn naam doorgekrast en was de zijne ingevuld. Ik kan dan wel boos worden, maar mijn kinderen zijn dan daar de dupe van. Daarnaast doet het mij elke dag zo'n verdriet dat ik mijn kinderen niet bij mij heb, immers, ik had gekozen voor een gezin en het enige resultaat is, dat ik met lege handen sta, terwijl mijn dochter graag vaker bij haar vader wil zijn, de moeder dat zelfs opschrijft en vervolgens gebeurt er niets, ondanks dat ik dat ook graag wil. Zij weet het zo goed te spelen dat ze mij met de kinderen kan pakken, en overal waar je er over spreekt geeft iedereen je gelijk, maar je kunt er niets mee. Evenals het gevecht dat de kinderen bij mij in het paspoort kwamen, ik heb er bijna drie jaar om moeten vechten en nu kwam er weer van de rechtbank een brief binnen dat ze wilde dat de kinderen, 8 en 3 jaar nu, een eigen identiteitskaart kregen, dan konden ze op eigen benen naar haar moeder in Hongarije, die daar sinds twee jaar woont. Zij heeft ruzie met de moeder en ik vind mijn kinderen te klein om daar alleen heen te gaan. Ja, haar zus zou mee kunnen, maar dat wil ik niet, ik heb kinderen om voor te zorgen en ik wil niet dat anderen dat overnemen. Nog uren zou ik door kunnen gaan om mijn verdriet weg te schrijven, maar het lukt mij niet meer.

ANONIEM

KOOS

Al vijftig jaar oud, met reeds de nodige diepe dalen op liefdesgebied, is het mij overkomen dat ik door eigen toedoen helemaal gek werd van liefdesverdriet. En eerlijk gezegd ben ik er tot heden, zes jaar later, nog niet van genezen. Op een mooie dag ontmoette ik Koos. Het leek wel of een bom mijn hart insloeg. Vanaf het eerste begin zinderde mijn hele lichaam, mijn bloed stroomde wild door mijn aderen en ik kon nauwelijks een woord uitbrengen. Het was zeer beslist wederzijds. De vonken spatten er van af op elk terrein. De liefde was meer dan een jaar zeer intens en de herkenning in elkaar groot, we waren een eenheid. Juist die ongelofelijke intensiteit beangstigde mij. Ik raakte er van overtuigd dat dit niet normaal was en ik begon te zoeken naar negatieve punten bij mijn lief. Die zijn altijd te vinden zeker als je met een vergrootglas kijkt. Dom, dom, dom, oliedom ben ik geweest. Ik heb een einde aan de relatie gemaakt. Ik ben helemaal gek geworden. De handvaten in mijn leven zoals werk, kinderen, vrienden, familie, hobby's hielden me op de been anders was ik zeer zeker dood gegaan van gemis, fysiek ziek werd ik er van. En dan was er die trots van mij. Die trots die het mij belette om Koos te benaderen, om hem te vertellen dat ik het helemaal mis had, dat ik wel kruipend naar hem terug wilde, zijn armen om mij heen, zijn zorgzaamheid, zijn liefde miste. De zon heeft nooit meer in mijn hart geschenen. Nu besef ik dat ik er destijds niet klaar voor was om mijzelf die diepe intense liefde te gunnen. Ik vond mijzelf niet de moeite waard. Kon niet geloven dat iemand zoveel van mij kon houden. Dat is toch triest. De afgelopen tijd heb ik acties ondernomen om Koos te vinden. Ik besef dat ik ook hem veel pijn heb gedaan. Ik zou hem mijn excuses willen aanbieden en ik wens van diep uit mijn hart dat hij iemand gevonden heeft die zijn kwaliteiten herkent en waardeert zodat hij krijgt wat hij verdient.

NATASCHA

SCHADE

Het leek op een donderslag bij heldere hemel toen wij verliefd werden. Hij getrouwd, ik vrijgezel. Ddeze intense relatie heeft 15 jaar geduurd. In de laatste jaren, toen ik vorvoelde geen toekomst met hem te hebben heb ik geprobeerd deze relatie vaak te verbreken, maar met zijn aanhoudende argument 'hoe weet je dat nou' ging ik keer op keer twijfelen. De liefde voor hem had me toch teveel in de ban om daadwerkelijk te stoppen. Totdat bij mij borstkanker werd geconstateerd. De dag voordat ik naar het ziekenhuis ging, is hij gekomen en blijven slapen. de dag daarop vroeg ik hem even te blijven todat mijn vriendin kwam, zij zou me wegbrengen en dan konden we gezamenlijk weggaan. Zijn opmerking dat het toch geen défilé was, schokte mij. Maar toen ik de laatste hand legde aan een beetje opmaken, met toch het vooruitzicht van een borstoperatie en niet wist of er wel of geen toekomst voor mij was en hij vanuit de woonkamer riep 'Mies, ik verveel me', toen viel het doek. Mijn hart is niet gebroken, wel is er schade aangericht in geloof en vertrouwen. Meer dan ik kon vermoeden. Inmiddels ben ik een kleine twee jaar verder, gaat het goed met mijn gezondheid en merk ik door sterke en positieve gesprekken met vrienden dat geloof in oprechte liefde langzaam weer in mijn hart terugkeert. Laat het nooit zo ver komen dat een man/vrouw je eigen ik torpedeert. Al lijkt de liefde nog zo mooi!

MIES

BH

Een verhaal voor jou. Ik ben een 'meisje' van middelbare leeftijd en ben 11 jaar geleden gevlucht uit mijn oude leven in een ander land om in Nederland een plekje voor mij te veroveren. Ik heb in het verleden zoals een ieder mijn verloren liefdes gehad. Ik heb liefdesverdriet in al zijn facetten ondervonden en weet van vallen en opstaan. Ik heb nog jaren later gedroomd van liefde en tederheid die ik nota bene zelf heb afgekapt om uiteenlopende redenen, waarvan het ervaren van oneerlijkheid één van de meest relevante was. Alle fases zijn mij bekend, de pijn van het verlangen naar hetgeen verloren was, de pijn van de eenzaamheid en de pijn van het overendkomen en doorgaan. De mens heeft toch de veerkracht van een grasspriet en op een goede dag richt hij zich weer op en kijkt vooruit. Je ervaart iets leuks en kijkt met nieuwsgierigheid een nieuwe kant op. Och, het leven heeft nog zo veel dagen. Wel opnieuw gelouterd en wantrouwend maar toch. Het kon wel eens jaren hebben geduurd maar de dag X kwam altijd als een nieuwe lente. Zonder de grootsheid en alomvattendheid van een Echte liefdesverdriet uit een relatiebreuk er onderuit te willen halen, heeft een kleine anderhalf jaar geleden een voor de buitenwereld vrij onschijnbaar incident in mijn dagelijkse gang van zaken mijn leven volledig op z'n kop gegooid en geleid tot een - noem het maar chronische ontsteking van mijn hart.

Mijn man is de laatste en belangrijkste grote liefde in mijn leven. Hoewel, het ultieme liefdesbewijs was naar mijn gevoel nooit gebracht. Zou hij werkelijk tot aan het einde van de wereld voor mij lopen, het antwoord bleef en blijft gedroomd. Onze gemeenzame weg was toen al bijna 10 jaar lang en geplaveid met vele witte en vele zwarte tegels. Het begon toen zijn moeder ongeneeslijk ziek werk. Na enkele zeer emotionele weken verliet zij ons en haar heengaan deed mij werkelijk veel verdriet.

Juist deze zware tijd had ons naar mijn gevoel dichter dan ooit bij elkaar gebracht, en ik weet niet hoe het gebeurde maar ik werd als het ware opnieuw verliefd op mijn man.

Niet dat onze gevoelens voor elkaar eerder versleten waren maar het strovuur wordt op gegeven moment een het maar rustige vlam. De vlinders worden bloemen en de rozenkleur wordt licht en schaduw. Weliswaar hield ik elke minuut van de dag van hem, maar ineens was ook het strovuur weer aan. Ik voelde mij enigszins beneveld gelukkig. In november op een nauwkeurig uitgekiend tijdstip vroeg ik hem om met mij te trouwen, een stap waarmee je voor de buitenwereld je liefde bezegelt en waarna ik heel lang al had verlangd. Nadat de verrassing geblust was kwam toch het antwoord ja.

Nu, minder beneveld, vind ik het minder, dat voor mij alleen de Vraag was weggelegd en niet het Antwoord. Maar, dit is een ander terrein. Een week of wat later was Sinterklaas, een feest dat wij elk jaar celebreerden met veel leuke cadeaus maar ook met veel spreuken en grappen. Ik moet vooraf uitleggen dat de natuur mij zeker een mooi lichaam heeft geschonken maar bijzonder kleine borsten. Ik zou liggen als ik zou beweren dat ik niet gebukt ging onder dit tekort, temeer nu mijn jeugdigheid er ook langzaam ophield te bestaan en mijn zelfvertrouwen de eerste deuken had opgelopen. Mooie lingerie was in de meeste gevallen dus voor mij niet weggelegd, de cuppen waren allemaal niet door mij invulbaar. Met veel grappen eromheen kreeg ik van mijn man een zwart lingeriesetje. Hem kennende verbaasde ik mij openlijk dat hij dit durfde te kopen. Hij opperde dat de verkoopster hem verzekerd had dat dit 100% zou passen. Kon ook bijna niet missen, het had 70A. Het weekend na Sintklaas brachten wij door in de woning van zijn moeder, een schitterende bungalow 100 km verder op waar hij ook zijn kantoor had ingericht en vaak overdag naartoe trok om te werken. Onder het opruimen vond ik daar op één der eetstoelen een gekreukeld oud lijkend maar ingeschlagen Hema-zakje. Ik was op dit moment alleen. Ik nam het zakje op en keek erin. Ik nam de op het eerste oog vrij onbekende inhoud in mijn handen en zakte zowat door de grond van het schok: een bh, bijzonder grote cup, 80D naar mijn idee, gedragen. De gele zweetsporen die je er nooit uitgewassen krijgt, waren ondanks de wat schemerige verlichting van de eettafel nog te zien. Ik rook eraan. Ik rook de lichaamsgeur van volle warme borsten, de geur van een onbekende vrouw. Ik rook geheime verhalen die het daglicht niet moesten hebben. Ik rook de antwoorden op voor mij onbegrijpelijke gebeurtenissen uit het verleden. Mijn fantasie sloeg op hol. Ik voelde mijn knieën zacht worden en alle kracht wegtrekken uit mijn handen. Ik voelde mij wegdrijven in de pijn met een hevigheid waarvan ik eerder geen benul had gehad. Ik voelde mij vergaan van vernedering en ellende, van grenzenloze hulpeloosheid, voelde de dwang van die ene schreeuw die er nooit uitwil. Ik stierf terplekke. Ik greep mijn jas en met het zakkie in de hand ging ik naar buiten, weg, lopen, om maar gewoon iets te doen. Omdat je toch altijd terugkomt, kwam ook ik terug. Mijn man vroeg wat mij mankeerde. Het zakje aan hem tonende kwamen antwoorden bij stapjes. Geen idee wat dit is, bah, gooi maar weg, heb ik voor jou voor Sinterklaas gekocht als grap, heb ik uit de grabbelbox voor oude spullen bij de Hema, heb ik vergeten in te pakken.

Zoals blijkbaar gebruikelijk in dit soort gevallen werd een beschermingsmuur van verwijten tegen het slachtoffer - of ik hem niet zou vertrouwen, en wat ik dan wel dacht - achterna gegooid. Omdat ik geen kracht had voor een geënsceneerde ruzie waarvan ik de schuldige zou worden, liet ik het erbij zitten. Later zijn er nog veel meer redenen geweest waarom ik het erbij liet zitten. Het is geen lafheid. Hij liet het er ook bij zitten, begreep hij dan niet dat hier de moeite van een uitleg op z'n plaats was. Dit was niet zo maar iets. Wat er ook achter zat, het behoorde gewoon eruit te komen. Ik kon er zo geen genoegen mee nemen en mijn vrede was passé. Enige maanden later vond ik nog eens een plastic zakje in zijn auto bij het schoonmaken. Ongeveer dezelfde cup, gebruikt, ouder en meer versleten. Ik zakte voor de tweede keer op ongeveer dezelfde wijze door de grond. Maar ik kwam echt niet meer overeind. Ik was nu werkelijk geslagen. Het was raak met natrappen. Volgens hem een grapje van de garagebaas bij de vorige termijn van de auto. Elke pijn slijt, maar deze sleet niet. Dit keer was het anders. Ik kan niet eens goed verklaren waarom, na een leven als het mijne te hebben geleefd, juist deze bizarre vondsten zoveel invloed op mij zouden blijven houden. Niet in mijn hart, in mijn ziel was ik geraakt, ben ik geraakt. Op alle minder goede dagen begint de wond opnieuw te zweren. Toch probeer ik sindsdien mijn evenwicht, mijn zelfrespect en kracht weer terug te vinden. Pas dan gaat voor mij de X-file nog eens open.

HELENE

ANDER

Momenteel heb ik te maken met liefdesverdriet en niet zo'n beetje ook. In mijn ex dacht ik de ware liefde te hebben gevonden. Toen in zes maanden zwanger was van ons kindje, begon zijn gedrag langzamerhand te veranderen. Hij irriteerde zich aan de kleinste dingen, was niet altijd even aardig tegen me en voortdurend kreeg ik te horen dat hij eigenlijk vond dat we op een aantal punten van elkaar verschilden, hetgeen hij jammer vond. Niet alleen deed dit me veel verdriet, ik begreep er ook niets van want ik was me ondanks de zwangerschap niet anders gaan gedragen, en naar mijn idee ging het om kleine verschillen die zich in elke relatie voordoen en waar hij al die jaren daarvoor nooit last van had gehad. Bovendien was hij voorheen altijd zichbaar gek op me en zei hij destijds vaak dat hij van me hield en me nodig had. Daarnaast zou hij vader gaan worden, hetgeen mij, zeker nu, veel belangrijker leek dan de kleine verschillen tussen ons. Twee maanden na de geboorte van onze prachtige dochter was ik zo langzamerhand moedeloos en wanhopig geworden van zijn gedrag en begon ik te vermoeden dat er misschien een ander in het spel was. Toen ik hiernaar vroeg en hij uiteindelijk bevestigde dat er een ander was met wie hij verder wilde, stortte mijn wereld helemaal in. Hoe kon degene die ik altijd blind had vertrouwd en zich altijd zo negatief uitliet over mensen die vreemd gaan en over mensen die een relatie aangaan met iemand die gebonden, mij zoiets verschrikkelijks aandoen? Inmiddels ben ik een paar maanden verder en heb ik nog steeds moeite met het verwerken van wat mij is overkomen. Nog steeds mis ik de man met wie ik jarenlang gelukkig ben geweest, waar ik intens veel van gehouden heb en die ik als mijn grote liefde zag (waarvan ik bovendien dacht dat dit wederzijds was). Daarnaast heb ik geen vertrouwen meer in andere mensen doordat hij zo'n misbruik heeft gemaakt van mijn vertrouwen (alleen de mensen die ik heel goed ken en mijn vertrouwen nooit beschaamd hebben, krijgen nog het voordeel van de twijfel). Ook heb ik veel last van het feit dat ik zo ontzettend bedonderd ben door hem (ik voel me vernederd en gekwetst). Ik denk er niet alleen veel aan, ik droom er zelfs nog regelmatig over! Het doet pijn dat hij mij zomaar inruilt voor een ander. Zeker nu we net een kindje (zij was beslist geen ongelukje) hebben gekregen, waarvan het de bedoeling was dat we haar samen groot zouden gaan brengen. Ik had vooral haar zoveel meer gegund. Ook al was hij verliefd op een ander en had hij onrust in zich (dit vertelde hij me later), wat hij gedaan heeft had hij niet op een slechtere manier kunnen doen. Ik voel me nog steeds verslagen en verscheurd door verdriet.

J

NACHTMERRIE

Langs deze weg, wilde ik mijn verhaal kwijt, omdat ik Uw bericht las over lijden in eenzaamheid. In 1998 werd bij mijn vrouw acute leukemie ondekt, en er was weinig keus of chemokuren of 5 weken te leven, ja dan is de keus niet moeilijk zeker als je al 45 jaar bent getrouwd,en zolang mogelijk bij elkaar wild blijven. Nooit een dag ziek geweest altijd hard gewerkt in een groentezaak, en 4 kinderen gekregen, waarvan een is overleden. Je wereld stort dan in en weet je je geen raad. Na die zware kuren en 40 dagen in het ziekenhuis te zijn geweest ,eindelijk thuiskomst,en was ook zoals ze dat noemen "schoon", dus we waren bijzonder blij. Maar er was ons bij het eerste gesprek gezegd,denk erom het komt altijd terug, wanneer is niet te zeggen. En ja na twee jaar was de leukemie weer terug,en uit het beenmerg bleek dat het nog goed te behandelen was. Dus weer de hele film opnieuw weer drie zwaardere chemokuren en weer 38 dagen opname, weer die vreselijke spanning. Hoe zou het nu gaan en hoe zal ze het oppakken, omdat ze er vreselijk tegenop zag al die ellende weer mee te maken, ze zei toen tegen mij: 'heus, ik doe het voor jou, omdat ik zoveel van je hou'. Dus heb ik haar voor de tweede maal ontzettend gesteund en bijgestaan, maar soms kun je niets doen. Als de koorts oploopt tot 42 graden, sta je machteloos. Ook deze kuren heeft ze met veel ellende doorstaan en weer die ontzettende blijdschap weer thuis te zijn. En weer ging het redelijk goed, wel iedere week bloedplaatjes en om de week drie zakjes bloed en bij elke wekelijkse controle die spanning, goed of niet goed. Tot op 25 november, we weer voor controle waren, er werd een beenmergpunctie genomen, en de drie belangrijkste cijfertjes bekend waren, werd ons een goed bericht gegeven: alles zag er op dat moment goed uit. Blij gingen we naar huis, zou het toch eindelijk goed gaan? Nog geen half uur thuis, werd er gebeld door het ziekenhuis of we de andere dag even wilde komen, want ze hadden dwalende cellen in het bloed gevonden. We schrokken hevig, keken elkaar aan: en nu? De andere dag zijn we gegaan, we werden opgevangen door de arts die ons voorging naar de spreekkamer toen mijn vrouw tegen me zei: "Har, het zit niet goed, ik voel het!" De arts keek zorgelijk en vertelde: "Ja mevrouw en meneer, het is niet zo mooi. Bij verder onderzoek is gebleken dat de helft van uw cellen door leukemie zijn aangedaan. Helaas, wij kunnen niets meer voor u doen." "Dus ik ben opgegeven?" vroeg mijn vrouw. "Ja, uw lichaam is op, we hebben alles en zelfs meer dan dat voor u gedaan. U heeft zo gevochten en heeft zo een geweldige wilskracht,maar heeft niet mogen baten." U begrijpt dat we beiden waren verslagen, we barstten in tranen uit. Maar toch op haar verzoek werd er bloed gegeven. Tot 4 februari, ze was zo verzwakt dat de professor bij ons kwam en na een lang gesprek mijn vrouw voorstelde het hoofd in de schoot te gooien, omdat alles wat er nog aan werd gedaan niet meer hielp. En ook de hevig pijn in haar rug, waar ze al maanden last van had, kon alleen nog met morfine worden bestreden. En zelfs de hoogste dosereing hielp niet. Het was echt een mokerslag die we moesten verwerken. Diep verslagen en barstend van verdriet gingen we naar huis, nadat ik een recept had gehaald bij de arts die mij toen vertelde dat ze nog 4 tot 5 weken had te leven, wat ik haar nooit heb verteld. En geen 4 weken maar twee en een halve dag heeft het geduurd. Een aftakeling, zo erg dat had niemand voorspeld, toen nog 19 uur in coma gelegen, u begrijpt,dat het een afschuwelijke ervaring is geweest. Nog steeds is het een droom nu na 6 weken. Ik kan het niet verwerken en weet niet hoe nu verder, alleen in huis, geen vriendelijk woord en een arm om je heen, veel verdriet, voel me verloren. Heb hele lieve kinderen, doen alles voor me, maar toch ze hebben hun eigen gezin en zorgen. Je blijft alleen achter. Ik wil ook niet graag een ander lastigvallen met mijn verdriet, ben dan bang om medelijden op te wekken, dat wil ik niet. Heb een mooie foto van haar en praat af en toe er tegen. Wat is het toch moeilijk, ik mis haar zo verschrikkelijk! Tot overmaat brak ik twee dagen na de crematie mijn enkel op twee plaatsen door een onverklaarbare wijze. Ik viel maar weet niet hoe, heb daarna vijf weken in een verzorgingshuis gezeten en ben nu met loopgips weer thuis. Maar de muren komen op je af, soms denk ik, wat heeft het leven nog voor zin? Ik ben 69 jaar, dan gaat alles ook wat moeilijker. Dit is in het kort mijn verdrietige verhaal de tekst van "niemand die me troosten kan" en liefdesverdriet heb je in stilte is dus op mij van grote toepassing.

Dank voor Uw aandacht en hopelijk heeft U nog een goede raad voor me

HARRIE POUW

THOMAS

Mijn allereerste grote liefde heette Thomas, ik was zo gek op hem en samen konden we de hele wereld aan. Ik was nog heel erg jong. Toen hij door een auto-ongeluk overleed, stortte mijn hele wereld in elkaar. Niets of niemand kon mij troostten. Na een aantal jaren heb ik mij geprobeerd er overheen zetten. Toen ontmoette ik Daan, hij begreep hoe het was om iemand te verliezen van wie je zoveel hield en ik kon er met hem gewoon over praten, ik hoefde het niet weg te stoppen. Soms als ik een bepaald muziekje hoor of dingen zie op t.v. , dan denk ik nog aan Thomas, hoe het had kunnen zijn of dat we misschien wel niet meer bij elkaar waren gebleven. Ik zal het nooit te weten komen, maar ik mis hem nog steeds iedere dag. Ook al ben ik nu verliefd op een ander. Misschien voel ik me soms er een beetje schuldig over, maar ik weet dat Thomas had gewillen dat ik gelukkig zou zijn.

STEPHANY

WAAROM?

Ik heb in 2001 een perfecte relatie gehad. Een relatie waar ik alles in zag. Ik ben een man. Die vrouw was perfect en heel lief maar in verleden had ze veel problemen gekend in haar leven. En toen ik het hoorde, schrok ik heel erg maar ik ving haar op en liet zien het ook anders kon. Na een tijd zijn we samen veelvuldig op vakantie gegaan en het werd hechter en hechter de relatie. Naar turkije geweest, onze eerste lange vakantie. Na die vakantie werd ik plots in de gang geroepen door haar en haar moeder. Zij stond op de trap, moeder en tante in gang. Toen vroeg ze me ten huwelijk en vroeg: 'wat is je antwoord?'. Ik zei ja, zonder twijfel. Want ik zag allang toekomst met haar en een gezinnetje vormen met haar was wat ik wilde. We wilde samenwonen, alles maar dan ook alles klopte. Tot de dag kwam, 22 november ik moest bij haar komen. Ze maakte het uit. We leven nu in 2003 en ik baal nog steeds ze bij me weg is. Elke dag, elke dag denk ik aan haar. Vorig jaar zag ik mijn leven aan me voorbijgaan en wilde zelfs zelfmoord plegen omdat haar nieuwe vriend sms-de met woorden: 'ik ben liever, spontaner en knapper en ik maak haar zwanger'. Dat deed me pijn, want ik wist ze pas kinderen wilde als ze een jaar of 25 was. Ik respecteerde haar en die andere man dus niet. Dat smsje deed me erg veel verdriet. God, ik hou van haar, met hart en ziel. En ik wil haar terug. In 2002 ging ik naar een medium omdat je in kranten las 'terugkeer van geliefde'. Ik ging akkoord en na een tijd vroeg ik 'als niet uit komt, krijg je dan je geld terug?' Zei hij ja, maar het antwoord is nee dus. Ik had 1497 euro betaald. Ik ben er zelfs mee bij Kat in de zak op tv geweest. Het belangrijkste ja ben ik voor altijd kwijt en dat is mijn vriendin. Ze is mooi en heeft goed hart. Ik gaf haar alles, zelfs meer dan ik kon geven, maar deed het uit liefde voor haar. Helaas is ze weg en ik leef nu al ruim 14 maanden met veel verdriet. Ik kan niets nieuws beginnen, want de klap is hard aangekomen. Een volgende klap fataal, want dit is geen leven ik verdien. Ik weet ik zeer goed was en de relatie van 11 maanden in 2001 was ook zeer goed te noemen. We zagen elkaar vier dagen in de week omdat we in verschillende plaatsen wonen.

2003 is hetzelfde als 2002: ik kan gewoon niet meer en ben kapot. Ik weet niet wat er fout was of ging, want we hadden het beiden erg goed. Ze keek niet naar mijn leeftijd, 33, en ik niet naar de hare, 22, want de relatie was serieus kloppend en perfect.

Waarom ging ze toch weg bij me? Ik kan dan 33 zijn maar ik weet wat verlies is. En dit doet me heel erg zeer. Ze wilde niet in de plaats wonen waar ik woon, dus kozen we een tussenweg. En dat was voor beiden goed. Maar ik was uiteindelijk toch overstag gegaan om in haar plaats te wonen, want deze vrouw blijft me mijn leven lang volgen in hart en gedachten. Ik geef mezelf de schuld omdat ik nog steeds niet weet waarom de relatie stopte. Zelfs haar ouders vonden het vreemd en hadden het niet verwacht. Ik had het doel haar gelukkig te maken en wens de rest van mijn leven er altijd voor haar te zijn en altijd naast haar te staan. Ik heb haar ooit honderd rozen gegeven. Ze pakte die aan. En kijkend in de stralende ogen zei ik: 'Lieve schat, 1 roos is voor elk jaar dat ik bij je wil blijven'. Ik heb er over nagedacht om haar alles zo duidelijk mogelijk te maken en dat lukte. Maar het resultaat na 11 maanden een trouwe en goede relatie gehad te hebben, is dat ze weg is. De vrouw over wie ik het heb, is voor mij de ware vrouw, de enige vrouw ik zo graag terug wil maar ze heeft me geblokkeerd per email en de brieven die ik stuur, stuurde ze terug tot vorige week. Zij is de ware en blijft de ware vrouw in mijn ogen. Ik kan niet verder met leven en ben er wel bang voor

RONALD

ONTROUW

Ik dacht dat ik de man had gevonden waar ik de rest van mijn leven mee kon delen. Natuurlijk was niet alles rozengeur en maneschijn, maar ik hield zoveel van hem, hij was de ware. Van de een op de andere dag zei hij dat hij niet meer van mij hield en geen toekomst met me zag. Mijn leven stortte totaal in. Nu blijkt dat hij helemaal niet de man te zijn die ik dacht dat hij het was. Ik ben ontsnapt aan een leven vol leugens en ontrouw. Maar het doet zo'n zeer, want houden van zet je niet zomaar uit. Af en toe droom ik nog even weg over wat voor heerlijk leven we samen hadden kunnen hebben. Ik had graag oud met hem geworden, maar het heeft niet zo mogen zijn.

DESIREE DEKKER

LIEF

Mijn ervaring is dat de vader van mijn dochtertje niet zo aardig meer was tegen mij toen ik hem vertelde over mijn zwangerschap.Ik voelde me down, ik wilde het kindje laten weghalen maar de echo die ik heb laten maken heeft mij van gedachten doen veranderen. Het was een heel lastige periode, ik wil het niet meer meemaken. Het leuke van dit alles is dat ik nu een heel lief dochtertje heb waarvan ik houd. Ik hoop eens een heel lieve vader voor haar te vinden. Een die van haar kan houden en haar beschouwt als zijn dochtertje. Maar dan wel iemand die het meent. Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn, maar ik weet dat er iemand voor mij en mijn dochtertje op de aarde rondloopt.

JOY ZANDGROND