De beroemde kraamtranen, drie dagen na de bevalling, zijn helemaal niks vergeleken met de heftige gevoelens die een aantal kersverse moeders ten deel valt nadat het meestal hevig gewenste baby'tje is geboren. Sommigen krijgen de neiging hun kindje te vermoorden, anderen denken eraan zichzelf van het leven te beroven. En dat allemaal onder invloed van hormonen. Enkele reacties op onze oproep van vorige week 'hoe zwart was uw roze wolk?'

Illustratie: Dilys de Jong

"Mijn zoon ligt in de box en is eindelijk in slaap gevallen. Ik pak hem op en breng hem voorzichtig naar boven en leg hem in zijn bed", schrijft Yvonne. "Zachtjes naar beneden, even genieten van de stilte... Vijf minuten en daar begint het gekrijs weer. Er knapt iets in me. Ik ren naar boven pak mijn kind uit zijn bed, schudt hem door elkaar, gil tegen hem dat hij z'n kop dicht moet houden. Het raam op zijn kamer staat open vanwege het mooie weer. Zo, denk ik, nu is het afgelopen, en ik haal aan om mijn kind letterlijk door het raam naar buiten te gooien. Gelukkig kon mijn man me nog net tegenhouden." En een anonieme inzendster: "Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer de kinderen iets wou aandoen, maar mijzelf. Ik dacht dat als ik er een eind aan zou maken, dan kon mijn man tenminste weer op zoek naar een lieve vrouw en een aardige moeder voor de kinderen."

Zij zijn er inmiddels overheen. Mailster Monica daarentegen zit er nog middenin. "Ik was dolgelukkig toen ik moeder werd. De baby is een prachtig lief mannetje die heel zoet is en heel goed slaapt. Maar van binnen voel ik me dood. Ik geef alles om een leuke moeder te zijn, vlieg op handen en voeten door de woonkamer met mijn oudste zoontje op mijn rug, kir blij tegen de baby, maar van binnen voel ik een wervelstorm van pijn en emoties, mijn hele lichaam doet pijn van verdriet en er zit een constante hand om mijn strot, die hard knijpt. Ik weet niet meer wat ik moet doen."

Wat ze in ieder geval moet zien te vermijden, is de behandeling die A. ten deel viel.

"Ze propten mij vol met veel en zware medicijnen tot ik als een zombie daar rondliep. Als ik te lastig werd, als ik mijzelf wat aan wilde doen, werd ik opgesloten als een zware misdadiger in de 'groene kamer (Een cel met gladde, kale wanden en groen zeil op de vloer. Met in het midden een bed met een laken. In de deur zat een klein raampje met een gordijntje ervoor). Ik voelde mij daar vreselijk naar. Ik heb op die deur staan bonzen of ze mij er alsjeblieft uit wilde laten. Hoe kunnen ze iemand zoiets aandoen?!" In het vervolg van haar brief vertelt ze hoe ze uiteindelijk met medicijnvergiftiging en longontsteking vanuit de psychiatrische afdeling naar het gewone ziekenhuis werd vervoerd, waar ze uiteindelijk dankzij hormoonpreparaten er bovenop kwam.

Hormoonpreparaten

Er kwamen veel reacties van vrouwen die ons wezen op de heilzame werking van hormoonpreparaten en op het bestaan van de Stichting Selene in Utrecht, die zich speciaal richt op vrouwen met een postnatale depressie.

En dan waren er nog wat berichten van vrouwen die ons erop wezen dat er naast de bekendere postnatale ook een prenatale depressie bestaat (waaronder één bericht van een opa die met lede ogen het verdriet van zijn zwangere schoondochter aanzag). Liesbeth schreef ons:

"Een paar uur na de bevalling lag ik in het ziekenhuis en opeens was het net of de cocon openbarstte en ik er weer uit kon kruipen. Het klinkt erg vreemd, maar zo voelde het echt, en het cocongevoel is nooit meer terug geweest. Na de nodige tegenvallers in de kraamtijd en een huilbaby (zou het een reactie zijn op mijn depressie tijdens de zwangerschap?) ging het weer bergopwaarts en is een postnatale depressie (ook weer die hormonen) mij gelukkig bespaard gebleven. Het zou voor vele vrouwen goed zijn, dat ze weten dat er ook een prenatale depressie bestaat en dat het verschrikkelijk moeilijk is om toe te geven dat je de zwangerschap geen bal aanvindt, je klote voelt, terwijl je toch op een roze wolk moet zitten? Veel artsen geloven niet in een prenatale depressie en vinden dat je je schouders er maar onder moet zetten of geven je een pilletje. Maar het sterkt je alleen al als je weet dat er veel meer vrouwen met deze problemen rondlopen en dat je er niets aan kunt doen."

Uw reacties:

LOODZWAAR

Of ik mij herken in het verhaal van Inge Janssens. Nou en of! Na de geboorte van mijn eerste kindje ging het met mij helemaal mis. Maar ik schaamde mij hier vreselijk voor: een gezond kind, een leuke baan en dan nog al die vooroordelen van buitenstaanders op mijn leeftijd, 22 jaar, was volgens veel mensen onverantwoord jong. Alsof je nog een puber bent!Een tijd lang heb ik toneel kunnen spelen. Tot op de dag dat ik mezelf betrapte op het beoordelen van de hoogte van gebouwen... als ik ervan afspring zijn ze van mij af, want ik veroorzaak alleen maar ellende. De volgende dag ben ik naar mijn huisarts gegaan en via de Paazafdeling van een ziekenhuis heb ik hulp gekregen.Het was loodzwaar (intussen kwamen er allerlei vervelende gebeurtenissen vanaf mijn zesde jaar naar boven, die ik tot die tijd zoveel mogelijk verdrongen had. Mishandeling op allerlei gebied. Maar met medicijnen, praten en relativeren en vooral ook met zelfspot en humor ben ik er weer bovenop opgekomen.Wel was ik vreselijk bang voor een herhaling na de geboorte van mijn volgende kinderen. Mijn huisarts had alle vertrouwen in mij (zei hij) en is de eerste drie weken na de geboorte van mijn tweede kindje dagelijks langs geweest (ook in het weekend en op feestdagen!). Hier ben ik hem nog altijd intens dankbaar voor. En inderdaad ging het toen wel goed.Na de geboorte van mijn derde kindje ging het zonder ondersteuning goed. Maar ik schaam mij tot op de dag van vandaag nog steeds over mijn 'inzinking' en heb het aan vrijwel niemand verteld. Op mijn werk weten ze ook niet wat er precies aan de hand was. Vrij snel na de geboorte van mijn eerste kind werd de ziekte van Pfeiffer bij mij vastgesteld en dit was een geluk bij een ongeluk (de depressie), want dan kon ik het voor mijn collega's op die ziekte van Pfeiffer houden.Ik hoop dat iemand wat aan mijn verhaal heeft. Overkomt je dit: zoek hulp.

ANONIEM

DONKERGRIJS

Mijn drie roze wolken waren ook behoorlijk grijs. Vooral de eerste wolk, 21 jaar geleden, was donkergrijs.Ik was zo blij met de zwangerschap en dat ik een gezond kindje kreeg, maar na een week voelde ik mij steeds vermoeider en vermoeider worden. Ik was niet meer zo blij met de baby. Ik voelde mij helemaal niet moeder van de baby; wel moe, heel moe. En down, zo vreselijk diep in de put waar geen sprankje (zon)licht meer doordrong. Na een half jaar begon ik weer wat te lezen en kon ik eindelijk weer hele zinnen lezen zonder aan het einde van de zin het begin van de zin alweer vergeten te zijn. In een vrouwenblad las ik een verhaal over p.n.d. Dat was ik waar ze over schreven!Bij de tweede (en derde) baby was ik voorbereid en herkende ik de symptomen en kon voorzorgsmaatregelen nemen (o.a. rust, vitamines en mineralen, meer taken door mijn man laten doen, enz.)Samen met een vriendin (ook met p.n.d.-ervaring) besloten we om een lotgenotenavond te organiseren. Dat werd een groot succes. Daarna startten we een telefoonhulplijn en gespreksgroepen. Ook een oproep in regionale bladen leverde veel reacties op. We hadden op een gegeven moment 30 vrouwen verdeeld over heel Overijssel die andere lotgenotes wilden helpen.Het kostte enorm veel tijd, inzet en ook wel geld (o.a. telefoontjes, brieven beantwoorden, reiskosten enz.) Op een gegeven moment was ik er wel 20 uur per week mee bezig. En dat ging af en toe wel ten koste van mijn eigen gezin (drie kleine kinderen en een drukbezette man). Ook ben ik nadien nooit meer zo sterk geworden (lichamelijk en geestelijk). Nog steeds moet ik rekening houden met de verdeling van mijn dagelijkse energie. Het heeft me financieel nooit iets opgeleverd dat ik andere vrouwen heb geholpen, integendeel. Maar het heeft mij emotioneel en geestelijk enorm rijk gemaakt dat ik zovelen heb kunnen helpen. Dat is nooit in geld uit te drukken.

JANNY DIJKSTRA

P.S. voor vrouwen die hulp zoeken is er stichting Selene in Utrecht.

HELE DAGEN HUILEN

Na de geboorte van mijn tweede kind ging het helemaal mis.Ik werd psychotisch, had waanideeën en was verschrikkelijk depressief.Ik ben nog vrij jong, 25, ik kreeg mijn eerste kind toen ik 22 was en mensen gooiden het daarop. Ach kind, je bent nog zo jong, zeur niet zo.Maar het ging dieper dan dat.Ik kwam in een dal zo diep dat ik geen uitweg meer zag en wilde mezelf van kant maken. Ik wilde over het spoor gaan lopen maar bedacht op het laatste moment dat het toch wel erg zou zijn voor mijn familie als ik dit zou doen en toen ben ik hulp gaan zoeken. Twee uur nadat ik had gebeld zat ik al op de PAAZ afdeling.Mijn babytje mocht ook openomen worden.Na drie weken mocht ik naar huis, zes weken later werd ik weer opgenomen.Deze keer was ik niet psychotisch maar zwaar depressief.Twee weken ben ik daar gebleven, toen ging ik weer naar huis en nu ben ik weer op het punt aangeland dat ik verschrikkelijk depressief ben. Ik huil soms hele dagen en andere dagen ben ik te verdrietig om te huilen. Dan zit ik vast en stik ik.Ik heb heel veel hulp van mijn moeder, die komt iedere dag om te helpen met de verzorging van de kinderen.Ik geef alles om een leuke moeder te zijn, vlieg op handen en voeten door de woonkamer met mijn oudste zoontje op mijn rug, kir blij tegen de baby maar van binnen voel ik een wervelstorm van pijn en emoties, mijn hele lichaam doet pijn van verdriet en er zit een constante hand om mijn strot die hard knijpt.Ik weet niet meer wat ik moet doen.Ik loop bij een psychiater, krijg medicijnen, hulp en steun van iedereen, ik lees zelfhulpboeken van dr Wayne Dyer en Louise Hay maar ik blijf me diep ellendig voelen.Wanneer houdt dit eens op?Ik hou zielsveel van mijn kinderen, daar ligt het niet aan.Ik was dolgelukkig dat ik moeder werd, onze kinderen zijn volledig gepland en gewenst, ik heb bij mijn tweede kind een prachtige natuurlijke bevalling gehad en mijn oudste zoontje is niet jaloers op de baby!De baby is een prachtig lief mannetje die heel zoet is en heel goed slaapt.Maar van binnen voel ik me dood.Ik dacht altijd dat een postpartum depressie alleen voorkwam bij vrouwen die ongewenst zwanger waren of niet toe aan kinderen krijgen. Carrièrevrouwen die plotseling thuis moeten blijven. Vrouwen die tegen de muren opvliegen omdat ze hun werk missen.Inmiddels weet ik wel beter.Wanneer houdt dit eens op?

MONICA

ZOMBIE

Zeven jaar geleden heb ik een postpartum psychose gehad. ( Dit is een erge vorm van een postpartum depressie. Zwangerschap en bevalling zijn grote lichamelijke prestaties, die diep ingrijpende gevolgen hebben voor het functioneren van je lichaam. Er treden grote hormonale veranderingen op. Tijdens de laatste periode van je zwangerschap is de hoeveelheid progesteron, een natuurlijk zwangerschapshormoon, in je bloed ruim dertig maal zo hoog als kort na de bevalling. Het is bekend, dat zulke grote en snel verlopende hormonale veranderingen ook gevolgen kunnen hebben voor het emotionele leven van een mens. Bij sommige vrouwen, 1 op de 500 kraamvrouwen, is dit in heel versterkte mate het geval. Deze worden het slachtoffer van een postpartum psychose). En dan zweef je beslist niet op de roze wolk.

Ik hoorde en zag dingen die een ander niet hoorde of zag. Ik had slapeloze nachten en was heel onrustig. Ik verloor de realiteit en was heel bang. Ik had de neiging mijzelf iets aan te doen. Zoals in mijn geval blijk je eerder kans op een postpartum depressie of psychose te hebben, als je daarvoor ook altijd al last hebt gehad van premenstrueel syndroom; klachten voor, tijdens en na de ongesteldheid.

Ik was een aantal dagen na een zware en langdurige bevalling van mijn dochter opgenomen in een gesloten psychiatrische afdeling van een groot ziekenhuis in Amsterdam. Ze propten mij vol met veel en zware medicijnen tot ik als een zombie daar rondliep. Als ik te lastig werd ( als ik mijzelf wat aan wilde doen of medicijnen uit hun handen sloeg, omdat ik voelde dat die niet goed voor mij waren) werd ik opgesloten als een zware misdadiger in de "groene kamer". ( Een cel met gladde, kale wanden en groen zeil op de vloer. Met in het midden een "blok"-bed met een laken. In de deur zat een klein raampje met een gordijntje ervoor ). Ik voelde mij daar vreselijk naar. Ik heb op die deur staan bonzen of ze mij er alsjeblieft uit wilde laten. Ik heb daar op het zeil geplast, want er was geen toilet en je werd er absoluut niet uitgelaten ! Hoe kunnen ze iemand zoiets aandoen ! Ik kreeg daar nog steeds niet de juiste behandeling die een vrouw nodig heeft na een (in mijn geval zware) bevalling. Bijv. hormonen in een goede dosering, die ik zo hard nodig had om er weer uit te komen! Want na de bevalling heb je kans op een hormoonstoornis, zoals in mijn geval.

Nee, het ging daar in zijn geheel de verkeerde kant op! De psychiaters praatten amper met mij. Mijn familie kreeg ook heel moeilijk goed contact met hen. Ze bleven mij daar volproppen met zware middelen en zelfs middelen weer tegen de bijwerkingen van die zware medicijnen. Pas na drie weken na sterk aandringen van mijn man en familie, gaf men mij een (te) voorzichtige dosis hormonen. Ondertussen verstijfde ik door de veels te zware medicijnen, die naast de hormonen erbij gegeven werden. Daardoor verslikte ik mij steeds en kon ik op gegeven moment ook niet meer lopen! Op een keer kon ik niet meer opstaan. Ik lag dwars over het bed met mijn hoofd achterover en had het zeer benauwd. Ik smeekte God om hulp van mijn man. Mijn man was onderweg naar mij, buiten de bezoekuren om, om maandverband te brengen. Hij had bijna geen benzine meer in zijn auto, maar was gelukkig doorgereden. Als mijn man mij niet net op het nippertje zo benauwd had aangetroffen, was ik gestikt! Ik ging met loeiende sirene van de psychiatrische afdeling naar de e.h.b.o.- afdeling van hetzelfde ziekenhuis. Men pompte mijn maag leeg ( omdat ze dachten dat ik een overdosis medicijnen had ingenomen, wat dus niet zo was! ). Mijn man werd onwel toen hij dat allemaal zag. Er werd ook bloed afgenomen en er werden longfoto's gemaakt.

Goh, wat was ik jaloers toen ik vanuit dat ziekenhuisbed mensen zag lopen in het ziekenhuis en ik helemaal niks meer kon! De diagnose luidde; ernstige longontsteking en medicijnvergiftiging!

Ik heb drie nachten op intensive care gelegen en het godzijdank overleefd! Ik lag hierna nog een tijd op een grote zaal en toen werd ik gelukkig overgeplaatst naar een ander ziekenhuis in Amsterdam die wel direct wilden meewerken aan hormoontherapie. Daarnaast had ik nog wat medicijnen waar ik wel tegen kon en in niet zo'n abnormale hoeveelheid als voorheen. Na twee weken tijd kon ik zelfs weer lopen en beter praten! Mijn dochter mocht ik ook zelf weer leren verzorgen op een heel leuke kinderafdeling met zelfs speelkamers! De verpleging was gek op haar. Soms zat ze op schoot bij iemand aan de balie daar. De psychiatrische afdeling waar ik verbleef had een tuin, een recreatieruimte en een sportzaal. Af en toe kwam er een psychiater met mij praten en regelmatig waren er groepsgesprekken. Hier ging ik zienderogen vooruit en na ongeveer twee maanden in dit ziekenhuis te zijn geweest, mocht ik naar huis. Ik heb gelukkig heel veel steun gehad van mijn familie, de gespecialiseerde thuishulp en gesprekken met een psychotherapeute. Maar al met al duurde het nog een hele tijd voordat ik weer een beetje de "oude" was.

Met mijn dochter gaat het overigens prima en heeft van dit alles gelukkig weinig gemerkt.

A.

P.s: Voor hormoontherapie kunt u contact op nemen met p.p.d. (postpartum depressie) / p.m.s. (premenstrueel syndroom) - deskundige: Eileen Engels. E-mail: E-engels @ het net.nl / e-engels@planet.nlZij heeft tweeëntwintig jaar ervaring als hormoondeskundige en werkt in nauw contact met een gynaecoloog.

TRANEN

Hierbij mijn reactie op 'Gesloopt door postnatale depressie'. Hoe zwart was uw roze wolk? Mijn verhaal is langer geworden dan de bedoeling was en heeft mij tijdens het schrijven een hoop tranen gekost. Maar misschien is het schrijven ervan een deel van het verwerkingsproces en 'genezing'.

Het heeft mij in ieder geval opgelucht na ermee tien lange jaren te hebben rondgelopen. Ik herkende veel in het verhaal van Inge Janssens en ga misschien haar boek kopen. Ik zeg 'misschien', omdat ik bang ben weer wonden die nog steeds aan het genezen zijn weer te openen. Dit is mijn verhaal:

"De eerste keer zwanger worden, ging bij ons niet makkelijk. In die periode had ik erg veel last van heimwee en aanpassingsproblemen na het 'emigreren' van mijn geboorteland Engeland naar Nederland toe, op negentienjarige leeftijd om bij mijn vakantieliefde te zijn, die ik in Spanje had leren kennen. Wij trouwden gauw en wilden graag aan kinderen beginnen. Maar dat ging moeilijk. Ik was erg mager geworden door alle veranderingen in mijn leven. 57 kilo bij een lengte van 1.81 en daardoor bleef vaak mijn menstruatie uit. Ik ben bij een gynaecoloog terecht gekomen en ben met hulp van het hormoonpreparaat chlomid na twee jaar in verwachting geraakt.

We waren dolgelukkig maar mijn zwangerschap verliep moeilijk. Ik was vaak erg depressief en de laatste weken van de zwangerschap toen ik 'over tijd' was, raakte ik in een vreselijke dip. Ik maakte me zorgen hoe het moest na de geboorte als dit zo zou blijven. Maar, toen K na een zware bevalling ter wereld kwam, voelde ik me herboren! Ik bruiste van energie en kon de hele wereld aan. Ik genoot intens van ons dochtertje, al was ik wel erg druk en hyper, maar mijn wereld draaide om haar. Ik deed alles met haar. Ben gestopt met werken en werd fulltime moeder. Ik wandelde hele stukken, ging met haar fietsen. De hele eerste zomer gingen we dagelijks op pad. Naar het water, een speeltuin, van alles deden we met haar. We waren een hecht team en mijn band met K was optimaal. Het was zo leuk, honderd keer leuker dan ik had verwacht.

Toen K net een jaar werd en ik spontaan zwanger bleek te zijn zonder al het gedoe van hormoonpillen en onderzoeken, kon ik mijn geluk niet op. Die tweede zwangerschap vloog voorbij in tegenstelling tot de eerste keer en ik voelde me heel goed. De hele zwangerschap hebben K en ik weer van alles ondernomen en weer zaten we, zij nu lopend en kletsend en ik met een dikke buik, hele dagen op het water, in de speeltuin of kinderboerderij, noem het maar op. Ik was een gezellige ondernemende moeder, die erg genoot van haar peutertje en keek gigantisch uit naar de geboorte van weer zo'n leuk kindje, die zo gewild was in ons gezinnetje.

Tot op de dag vóór de geboorte waren K en ik op pad. Zingend en kletsend liep ik achter de buggy. Alles deed ik lopend met die dikke buik, want mijn rijbewijs had ik niet. 's Nachts twee dagen na de uitgerekende datum braken de vliezen. De volgende ochtend werd K naar oma en opa gebracht en gingen wij naar het ziekenhuis. Ik ben in de uren daarna werkelijk door een hel gegaan. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad en zoveel doodsangst beleefd. Ik dacht echt niet dat ik het zou overleven. De pijn van de weeën was afschuwelijk en het enige wat ik wilde, was dat iemand mij zou verlossen van die immense, onverdraaglijke helse pijn. Iedereen maakt pijnlijke uren mee tijdens zo'n periode, maar voor mij waren het de meest traumatische uren en de meest traumatische gebeurtenis uit mijn leven. Het gevoel dat ik dood zou gaan laat mij, na nu elf jaar, nog niet los. Het werd een prachtig meisje met donkere krullen, aan wie ik meteen mijn hart verloor toen ik haar in mijn armen kreeg.

Maar ook ben ik toen mezelf verloren. Ik was direct verliefd op ons baby'tje maar gelijk voelde ik me zo ongelooflijk vreemd. Totaal leeg. De dagen daarna dacht ik, ik ben gewoon moe, maar dat was het niet alleen. Ik voelde mij geloof ik alsof ik een heel stuk van mezelf in het ziekenhuis had achtergelaten. Ik werd 's nachts met drijfnatte haren en lichaam wakker, zeker de eerste weken en takelde met de dag af, vooral psychisch. Maar ik liet het niet merken.

Mensen hadden zich ervoor afgevraagd of een tweede kind zo snel na de eerste wel zo'n goed idee was, maar dat vond ik onzin en zag er totaal geen probleem in. Ik kon toch wel vier kinderen hebben, zo sterk was ik. Maar na de geboorte van A was er niets meer van die oude persoon over. Ik was lijkbleek, sliep niet, voelde mij een wandelende tijdbom die op een gegeven moment af kon gaan. Ik trilde en bibberde en voelde mij zo leeg. Ik gaf borstvoeding en gaf dat de schuld. Dacht dat ik zelf geen voedingswaarde meer overhield. Maar het werd alsmaar erger. K kende mij natuurlijk niet meer terug. Al kon ze zich niet kenbaar maken met haar 21 maanden, het was duidelijk hoe zij ervoer dat ze haar mama kwijt was en die wilde ze terug. Alleen ik kon er niets mee. Ze werd erg druk om aandacht te krijgen en dat kon ik niet aan.

Het enige wat ik nog wilde was rust en nog eens rust. Maar met een baby en een peuter is er weinig of geen rust en 's nachts kon ik ook niet mijn batterij opladen want slapeloosheid nam mij in zijn greep. Hele nachten was ik aan het spoken en overdag liep ik naast mijn lichaam van vermoeidheid. Ik werd een wrak, zowel lichamelijk als psychisch. Ik werd wel, ondanks intense vermoeidheid en wanhoop, super perfectionistisch. Liep ramen te lappen en stofzuigen tegelijkertijd, bij wijze van spreken. Alles moest perfect zijn gepoetst en gepolijst. De badkamer glom altijd en mijn huis zag er eigenlijk ALTIJD netjes uit ondanks de baby en peuter alsof ik ieder moment een bezoek van de koningin kon verwachten. Er lag geen speelgoed, er was geen was in de wasmand, de aardappelen waren om 9 uur 's ochtends al geschild en de kinderen zagen er uit om door een ringetje te halen. Als wij naar buiten gingen, liep ik dan trots achter de kinderwagen met K er bovenop in een zitje, mijn haar gedaan en lipstift op, kop omhoog, glimlachend alsof ik de gelukkigste vrouw van de wereld was.

Kwam ik een bekende tegen die mij een compliment gaf voor mijn prachtige gezinnetje merkte die persoon niets van wat er werkelijk aan de hand was. Maar eenmaal thuis als ik dat 'masker' af kon zetten, stortte ik volledig in, zakte door mijn knieën van ellende maar ging direct verder met strijken, boenen, borstvoeding geven en weer alles aan de kant zetten zodat alles er weer pico bello uitzag. Een ritueel sloeg ik nooit over. De kinderen werden dagelijks gebadderd en lagen 's avonds op een vaste tijd stipt in een schoon gestreken pyjama in een schoon gestreken bedje. Ik deed alles behalve dat ik echt aandacht aan die lieve meiden kon geven. Want daar was geen puf meer voor. Iedere avond als ik bij ze ging kijken, als ze lief en mooi, zacht lagen te slapen, als alles rustig was, brak mijn hart dat ik die dag weer gefaald had als moeder en moest ik huilen en beloofde ik ze om het de volgende dag beter te doen. Ik WILDE wel de boel de boel laten en quality-time met ze besteden, want ik hield zo intens van ze, maar de volgende dag begon het hele ritueel weer van voren af aan. En verzoop ik weer in het dwangmatige ruimen, poetsen en schoonmaken. Ik werd er helemaal GEK van en tranen biggelen nu over mijn wangen terugdenkend en schrijvend over die nare tijd.

Ik kon niet uitleggen hoe ik me voelde. Het enige dat ik mijn man kon zeggen, was dat ik me voelde alsof ik aan een touw hing en dat dat touw aan het rafelen was, elke dag een stukje meer. Ik was zo wanhopig en soms zo gek in mijn hoofd dat ik er aan dacht er een einde aan te maken. Alleen wist ik niet hoe. Ik sloot me wel eens in de badkamer op en helemaal over mijn toeren stond ik met pillen in mijn hand en een glas water in de andere. Maar mijn man trapte de deur in en ik zakte volkomen ontdaan gillend en snikkend in zijn armen ineen. Ook hij ging door een hel. Want ook hij was zijn vrouw, moeder van twee kinderen in een klap kwijt geraakt.

Met Sinterklaas ben ik echt ingestort. Het was al 5 december en ik had nog geen een cadeautje voor de meiden die ondertussen drie jaar en vijftien maanden waren. Ik kon het niet opbrengen en had er geen tijd voor door alle drukte en dagelijkse beslommeringen. Op 5 december heb ik de meiden bij mijn man gelaten en ben naar een winkel gegaan die een paar blokken verderop was. Ik liep daar heen en voelde me licht en onwerkelijk. Een paar rondjes gelopen door die zaak, maar ik was zo de weg kwijt dat ik niet eens wist wat ik moest kopen. Ik liep op een verkoopster af om ergens de prijs van te vragen en op dat moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Alles werd zwart. Het enige wat ik zag was het gezicht van die verkoopster, die heel ver weg leek en ik kon niet praten. Alles wat ik probeerde te zeggen kwam in wartaal eruit en er flitste een soort vuurwerk door me heen. Ik ben uit de winkel gestrompeld en bijna kruipend naar huis gegaan. Eenmaal thuis was er niets meer met me te beginnen. Ik kon niet lopen, niets...

Een paar dagen daarna was ik weer volop in de running. Ik ben nooit meer de oude geworden. Het is allemaal nu zo'n tien, elf jaar geleden. Ik zit nog steeds aan de antidepressiva en slaapmiddelen en weeg 80 kilo. Er is bij mij het borderline-stoornis geconstateerd zeven jaar geleden en daardoor is het nog steeds vallen en opstaan. Ik ben gescheiden maar ondertussen opnieuw getrouwd en mijn leven en gezin is nu best stabiel.

Maar die periode heeft zo'n enorme impact op mijn leven en welzijn gehad dat ik zoals ik al zei nooit meer de oude ben geworden. Ik vraag me wel eens af is die postnatale depressie veroorzaakt door het feit dat ik achteraf borderline bleek te zijn of het borderline-stoornis veroorzaakt door de postnatale depressie? Misschien een combinatie van beide. Ik weet het niet.

Wat mij wel goed heeft gedaan, is het bekijken afgelopen week van videobanden van K en A tijdens hun eerste levensjaren. Mijn beeld die ik in mijn hoofd had is een van chaos, onrust en herrie. En ik neem het mezelf kwalijk dat ik de kinderen zo'n bezorgde, ongezellige jeugd heb gegeven. Maar op die videobeelden die ik nooit meer gezien had, staan twee vrolijke, grappige, gezellige lekkere meiden die ontzettend lijken te genieten van vakanties, discomiddagen in hun kamertje en ik klink op de achtergrond vrolijk en gezellig. Misschien waren er dus toch leuke momenten, alleen die zijn in mijn herinnering overschaduwd door alle ellende. Die video's zijn in ieder geval een stukje troost voor mezelf en dat had ik hard nodig.

Met de kinderen gaat het goed, heel goed zelfs. Dat verbaast me tot op zekere hoogte. Want opgroeien met zo0n instabiele moeder als ik kan niet anders zijn als niet makkelijk geweest. Maar ondanks al mijn onzekerheden houden zij blijkt onvoorwaardelijk van mij, hoe ik ben en wie ik ben. Dat laten ze blijken en willen geen kwaad woord horen over mij. Na regen komt zonneschijn luidt toch het gezegde? Het was een flinke storm met flinke windstoten, wervelwinden, hagel en het allerergste regen, wat ik nooit meer wens mee te maken. Maar langzaam, heel erg langzaam begint de zonsopgang te komen..."

JANE

PRENATAAL

Een roze wolk is werkelijk voor elke aanstaande moeder het idee van een zwangerschap, bevalling, kraamtijd en de tijd erna. Nu kan iedereen veel lezen over een postnatale depressie, want gelukkig is hier voldoende materiaal voor beschikbaar, er zijn eventueel medicijnen voor en bij artsen is het een bekend iets.

Helaas is dit bij een prenatale depressie meestal niet het geval en zeker is, ik kan het weten, deze depressie heeft zeker evenveel impact op iemand leven als een postnatale.

Het grote verschil is, denk ik, dat de meeste vrouwen met een postnale depressie een hele goede en fijne roze wolk hebben gehad in de zwangerschap, bij een prenatale depressie, verwacht iedere aanstaande moeder dat ook, maar regelmatig komt het voor dat vrouwen juist in de zwangerschap depressief zijn, lusteloos, dodelijk vermoeid, chagarijnig, kwaad, en walgen van zichzelf ( vaak het dik worden of zijn).

Ik heb dit aan de lijve ondervonden, en kan je verzekeren dat het geen pretje is, het weinige wat je er al van kunt vinden is dat het ook met je hormonen heeft te maken, en dat er niets aan te doen is ( behalve in hele erge gevallen antidepressie middelen, wat voor het ongeboren kind gevolgen kan hebben)

Hierbij een korte beschrijving over mijn beleving van een postnatale depressie.

Gelukkig snel zwanger geworden, maar voor ik het kon weten, werd ik op een morgen wakker met een vreemd gevoel, wat ik niet kon verklaren, achteraf voelde het (de hele zwangerschap) net of ik in een cocon zat, waar ik niet uit kon breken en waarin ik mezelf absoluut niet meer herkende, waardoor ik absoluut mezelf niet kon zijn, alle energie was weg, deed niets als ruzie zoeken, kortaf, moe, moe en lusteloos, depressief dus. Ik wilde graag een kind, en waarom voelde ik me dan niet echt gelukkig en kon ik van de zwangerschap niet genieten? Ook interesserde me de kinderkamer en het inrichten ervan niet veel. Ik had geen idee wat er met me aan de had was. Tot ik op een dag in de wachtkamer van de verloskundige een artikel las over een vrouw met een prenatale depressie en het was of ik het zelf had geschreven, met dit blad ben ik bij de verloskundige naar binnen gestapt en zei, dit is wat ik heb.

Het gevoel dat ik iets had wat bestond en dat meerdere vrouwen het hadden was best wel een geruststelling, ik was niet gek, ik was depressief, maar hoe kan dat nou ik wilde zo graag een baby en nu was ik zwanger en niet gelukkig, ik begreep werkelijk niets van mezelf.

Op een gegeven moment was het zo erg, dat ik rijdende in mijn auto met een dikke buik, in de verte een vrachtwagen zag rijden en dacht als ik nu gas geeft ben ik overal vanaf. Hiervan ben ik zelf vreselijk geschrokken en heb ik wat mensen in mijn naaste omgeving vertelt over mijn depressie, maar niemand kon het begrijpen, zelf niet de mensen die heel dicht bij me stonden. Dat kan ook niet, je kunt het namelijk niet uitleggen.

Dit heeft 9,5 maand geduurd, de laatste 2 maanden werd het gevoel iets minder sterk, maar de cocon is nooit weggeweest.

Een paar uur na de bevalling lag ik in het ziekenhuis en opeens was het net of de cocon openbarste en ik er weer uit kon kruipen. Het klinkt erg vreemd, maar zo voelde het echt, en het cocongevoel is nooit meer terug geweest.

Na de nodige tegenvallers in de kraamtijd en een huilbaby (zou het een reactie zijn op de depressie?) ging het toen weer bergopwaarts en is een postnatele depressie (ook weer die hormonen) mij gelukkig gespaard gebleven.

Het zou dan ook voor vele vrouwen goed zijn, dat ze weten dat een prenatale depressie bestaat en dat het verschrikkelijk moeilijk is om toe te geven dat je de zwangerschap geen bal aanvindt, je kloten voelt, terwijl je toch op een roze wolk moet zitten?

Veel artsen geloven niet in een prenatale depressie en vinden dat je je schouders er maar onder moet zetten of geven je een pilletje. Maar het sterk je alleen al als je weet dat er veel meer vrouwen met deze problemen rondlopen en dat je er niets aan kunt doen.

Als je eraan toe kunt geven, dat je vele dingen niet meer kunt in je zwangerschap door deze depressie, geeft je dat in ieder geval een minder schuldgevoel naar je kind toe. Je wilt het zo graag, maar je voelt je zo verschikkelijk (alleen op de wereld).

Daarom is het voor vrouwen belangrijk dat ook hier over geschreven wordt.

Ga zo door met Vrouw en Relatie, want dit is een pagina waar vele vrouwen iets aan hebben.

LIESBETH

SLECHT

In 1984 ben ik op 18 jarige leeftijd en na een zeer zware zwangerschap bevallen van een zoon,waar ik dol gelukkig mee was.Toen hij 2 maanden oud was merkte ik dat ik me niet zo goed voelde als het eigenlijk behoorde te zijn,maar omdat mijn relatie net op de klippen was gelopen dat ik dat ik mij daardoor zo slecht voelde.Het woord postnatale depressie was wel eens door mijn hoofd geschoten maar ik herkende mijzelf niet in de vehalen die ik had gehoord of gezien. Zoals een film met Moniek van de Ven in de hoofdrol

ANONIEM

TIJDBOM

Wat fijn dat er nu een boekje is die geschreven is door een ervaringsdeskundige. Tja, ik kan het niet anders noemen. Inge heeft het doorgemaakt, dus weet waar ze het over heeft.

Mijn roze wolk heb ik nooit gezien. Het begon al dat de zwangerschap heel zwaar was. Ik was in de rouw door het overlijden van mijn oma en ik moest rechtzaken tegen mijn werkgever aanspannen, omdat hij mijn salaris inhield nadat ik mij had ziek gemeld. Ik heb dus al niet kunnen genieten van de zwangerschap. Ik werd depressief en mocht geen medicijnen slikken omdat ik zwanger was.

De bevalling, ach bah... als ik er nog aan terugdenk dan walg ik gewoon. Het was zo erg zwaar en moeilijk, dat ik nooit meer een baby zou willen hebben. De littekens doen overigens nog pijn.

Na de bevalling was ik uitgeput en wilde alleen maar slapen, maar mijn zoontje werd al snel aangelegd aan de borst. Raar hoor, je hebt het kind net en dan moet je hem al de borst geven. Ik had ook geen band met de baby. Dat werd erger toen de kraamhulp weg was en ik het zelf moest gaan doen. Als mijn zoontje huilde werd ik gek en wenste hem weg. Ik bleef aldoor huilen en kreeg last van woede-aanvallen, waardoor ik mijn zoontje ook wel hardhandig in zijn wiegje deed. Wat gebeurde er met mij? Ik had geen idee.

Ik heb 6 maanden borstvoeding gegeven, omdat dat het beste is voor het kind. Maar ja, voor mij niet. Ik was gesloopt. Ik ben ook een paar keer ter aarde gestort, omdat ik op was. Ik besloot weer naar de huisarts te gaan en kreeg Seroxat voorgeschreven. Ik werd nog veel moeier en had totaal geen zin in het leven. Ik heb vaak op de grond in een hoekje zitten huilen. Letterlijk met mijn handen in het haar denkend aan de manier hoe ik het snelst van deze aardkloot af kon komen. Maar dan kwam dat ik mijn kind niet achter kon laten bij anderen. Ik was zo erg beschermend en dan weer heel onverschillig.

Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ik ben nog niet van de ppd af.

Kun je nagaan, dat het nog niet eens als een echte ziekte wordt gezien in de medische wereld. Ik kwam erachter dat ik ppd had, door op het net te kijken wat bij mijn symptomen hoorde. Van artsen krijg je te horen, je bent zwaar depressief. Depressief is depressief. Maar ik wil dat het een naam heeft. Ik heb nog niet volledig geaccepteerd dat ik ppd heb, de woedeaanvallen heb ik ook nog zo nu en dan, de Anti-depressiva slik ik niet meer (mijn zelfmoordnijgingen werden verergerd), ik kan me niet concentreren, mijn geheugen laat mij in de steek, mijn partner en andere buitenstaanders begrijpen me niet. Tja, je hebt toch een kind gekregen. Hij is gezond, dus wat heb je te klagen, maar de werkelijke gevoelens hou je binnen. Je hoort toch ook niets te klagen te hebben en gelukkig te zijn met het moederschap?

Voor de buitenwereld kan ik mijn werkelijke gevoel aardig onderdrukken, maar daardoor ben ik thuis een tijdbom.

C.B.

PANIEK

Ik word wakker. Wit, veel wit. Gepiep, stemmen, gekreun, gehuil van een kind, ik denk een kleuter.Kan nog net de klok zien. Elf uur. Jemig, d'r is wat misgegaan zeker.Mijn stem doet het niet doordat de slang van de beademing mijn stembanden heeft beschadigd.Ik raak in paniek maar kan niemand bereiken. Ik moet huilen. Dat doet zeer aan m'n buik.

Eindelijk een verpleegster met een vraagteken op haar gezicht. Gaat het wel? vraagt ze. Nee, schudt ik met mijn hoofd terwijl de tranen over m'n wangen lopen. "Wat heb ik gekregen en is alles goed?", hoor ik mezelf vragen. Ja hoor, een zoon van ruim 8 pond! Gezond en alles er op en er aan. Oh.....

Dit was 18 jaar geleden. Het begin van een periode die, zoals ik later hoorde, een "postnatale depressie" genoemd zou worden.Toen ik mijn zoon voor de eerste keer zag en in mijn armen hield voelde ik grote wanhoop. Het was mijn tweede kindje en het voelde zo anders dan bij de eerste. De hele kraamperiode heb ik gehuild. Niet altijd met tranen, maar mijn hart liep leeg. Ik begreep niets van mijzelf. Tot overmaat van ramp bleek hij ook nog een huil en spuugbaby te zijn. "Gaat vanzelf over hoor".....Ja, maar wanneer dan???

9 maanden heb ik voortgetobd, niet begrijpend wat er met me aan de hand was. Een vreemde keek me aan in de spiegel. Een vrouw die niet van haar kind kon houden. En niet van zichzelf. Er gaat een orkaan van gevoelens door je heen en tegelijkertijd voel je niks. Dat is zeer beangstigend.

Voor de buitenwereld leek het allemaal perfect. Kind doet het goed, Yvonne ziet er goed uit en zo knap, ze kan alles aan. Geweldig gewoon. Ondertussen ging ik stukje bij beetje verder de neerwaartse spiraal in.Tot de maat vol was. De bekende druppel.Mijn zoon ligt in de box en is eindelijk in slaap gevallen. Ik pak hem op en breng hem voorzichtig naar boven en leg hem in zijn bed.Zachtjes naar beneden, even genieten van de stilte...Vijf minuten en daar begint het gekrijs weer.

Er knapt iets in me. Ik ren naar boven pak mijn kind uit zijn bed, schudt hem door elkaar, gil tegen hem dat hij z'n kop dicht moet houden. Het raam op zijn kamer staat open vanwege het mooie weer. Zo, denk ik, nu is het afgelopen, en ik haal aan om mijn kind letterlijk door het raam naar buiten te gooien. Gelukkig kon mijn man me nog net tegenhouden.

Na dit incident begon een lange periode van genezing. Dat heb ik gedaan zonder hulp van buitenaf. Zonder medicijnen. Veel huilen, praten, schrijven. Heel langzaam durfde ik weer te gaan voelen en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Het was een lijdensweg die ik niemand gun. Elke vrouw zal het anders ervaren denk ik. Dat ligt voor een deel aan de omgeving waar je in leeft. Voor mij was er geen herkenning in mijn directe omgeving. Niemand snapte er iets van. "Doe niet zo raar, iedereen voelt zich wel eens niet zo lekker". Een veelgemaakte opmerking.Stoer zijn, je groot houden. Vooral niet aanstellen.

Ik ben enorm veranderd, sterker geworden, mijn eigen ik heeft de ruimte gekregen door deze depressie. Helaas heeft mijn huwelijk het uiteindelijk niet overleeft. Ik was "zo anders" geworden.Nee, ik ben mezelf weer tegengekomen en dat was zo gek nog niet.De relatie met mijn zoon is pas sinds anderhalf jaar goed te noemen. Een en ander heeft zijn sporen getrokken.

Momenteel ben ik 40 jaar, en ik kan van mezelf zeggen dat ik er bovenop ben, eindelijk...

YVONNE

ONRUST

Achter de wolken schijnt ALTIJD de zon!!Na de geboorte van mijn 1ste kindje , ongeveer 5 jaar geleden, kon het niet op, volop kraamvisite. Ik was zo sterk dacht ik, de allereerste dag 25 man want iedereen moest haar natuurlijk zien. Ik als kersverse mama om 21.30 s'avonds , 1 dag na de geboorte met een wijntje en een kamer vol vrienden stoer doen, zo van dat was dus dat en nu gewoon weer verder. Helemaal hyper was ik, energie te over, slapen of even rustig zitten kon ik niet. Kramen wat was dat? Ik kon zelf mijn brood wel smeren en de visite ontvangen, niet zeuren , gewoon door gaan. Ik had me immers altijd groen en geel geërgerd aan die vrouwen die zo moeilijk deden wanneer ze een kind hadden gekregen.

Heel langzaam gleed ik na ongeveer 6 weken in een PPD die zo heftig was, dat ik mezelf volkomen kwijt was. Hyperventilatie, paniekaanvallen, zelfdestructief. Ik was een brok spanning, zoveel angst en onrust in mijn hoofd zowel als in mijn lijf. Aan de buitenwereld wilde ik niets laten merken, maar mijn partner heeft het zwaar moeten ontgelden. Boosheid en agressief gedrag van pure onmacht, want zo wilde ik niet zijn en dat uitte ik tegen mijn partner en als ik daar zo op terug kijk, dan is het een wonder dat hij me al die tijd gesteund heeft. Ik had moeite met de kleinste dingen, boodschappen doen ging gepaard met angst aanvallen en hyperventilatie. Ik heb een keer in de supermarkt gezeten, letterlijk op de grond, nog net in staat om naar huis te bellen omdat ik alleen niet meer verder kon, zwaar lijdend van weer een aanval hyperventilatie. Nooit gedacht dat zoiets mij zou kunnen overkomen, als sterke vrouw die altijd alles te lijf kon gaan en alles tot in perfectie wist te regelen!

Ongeveer 8 maanden heb ik zo doorgesukkeld en het vrat me helemaal op. Op het dieptepunt toen ik het leven niet meer zag zitten en meerdere malen de gedachte had om met mijn auto tegen een vrachtwagen te rijden, dan had ik tenminste weer rust, ben ik met hulp van de huisarts en een goede psychologe aan de antidepressiva gegaan. Ik had voor die tijd op oxazepam geleefd om iets van die gekmakende onrust kwijt te raken. Ik was alleen maar bezig om mezelf bij een te rapen en heb heel veel van die fijne babytijd gemist.

Heel langzaam kwam er weer wat licht, het was keihard werken en de ene dag ging het beter dan de andere. Een gewone boodschap doen was al een hele overwinning. Ik geloof niet dat mijn baby er iets van heeft gemerkt, ik hield me bij haar altijd groot en de tranen liet ik lopen als ze sliep. Ondanks de medicatie en de therapie voelde ik me nooit helemaal rustig maar het was te doen.

Toen mijn dochtertje ongeveer 18 maanden was raakte ik vrij plotseling zwanger en ben ik van de ene op de andere dag gestopt met de antidepressiva, want dat vond ik niet rijmen met het zwanger zijn. Gek genoeg voelde ik me meteen goed, beter dan met pillen. Misschien de hormonen? Blijdschap maar ook grote angst voor een nieuwe PPD, want dat wilde ik niet meer meemaken, dat zou ik niet aankunnen. Samen met mijn psychologe hebben we beken wat er de eerste keer allemaal fout is gegaan, feit is dat ik het nu eerder zou herkennen en het dus nooit zover meer zal hoeven te laten komen.

Een half jaar voor mijn eerste zwangerschap, ben ik ernstig ziek geweest, geconfronteerd met kanker, maar heb dat overwonnen, misschien dat dat onverwerkt was gebleven en daar de angst vandaan is gekomen. Ik zelf denk echter dat het voor een groot deel hormonaal is.

Het is ook niet gebeurd !! Ik heb echt enorm genoten van de kraamtijd na de geboorte van mijn zoontje. Ik voelde me soms niet helemaal zoals het hoorde, maar het is nooit meer zover gekomen als de eerste keer. Wel ben ik voor ongeveer een klein halfjaar weer even met medicatie begonnen, meer uit voorzorg dan dat ik depressief was. Ik had alleen maar een beetje last van af en toe een lichte angstaanval en ben ook daar met behulp van een goede therapeut weer af gekomen.

Nu 5 jaar verder gaat het erg goed en kan ik zeggen dat ik met mijn fijne gezin op en top gelukkig ben. Als ik terug kijk, is het de ergste periode in mijn leven geweest, maar uiteindelijk heeft het me ook sterker gemaakt en heb ik meer begrip gekregen voor andere mensen. Het is heel moeilijk om te begrijpen, want het is niet tastbaar, een been breken is aan de buitenkant te zien maar een depressie niet.

Dus voor iedere vrouw, die hier ooit mee te maken krijgt en ook in dat zwarte gat valt, het gaat over, zoek hulp en probeer er vooral niet alleen mee door te worstelen. Echt waar achter de wolken schijnt altijd weer die zon, de rosé en blauwe wolk bestaat, jammer genoeg ook de zwarte, maar het gaat echt over. Doe rustig aan forceer niets en probeer het niet allemaal perfect te willen doen. Goed is goed genoeg!! Die uitspraak heb ik van de stichting Selene meegekregen. Ik wens iedere vrouw heel veel sterkte en kracht toe, die hier mee te maken heeft.

FEE

MEISJES

Ik zal me even voorstellen: G. Stegehuis, huisvrouw, moeder van 6 kinderen (4 zoons en 2 dochters).

Ik had het geluk eerst 3 zonen te baren en daarna 2 dochters en toen nog een zoon. Van de zoons had ik nergens last van, maar van mijn twee meisjes heel veel. Ik kreeg last van sombere gedachten en heel was heel erg moe en voelde de verantwoordelijkheid zo oneindig groot. Ik was ook heel erg bang, kan ook bijna niet uitleggen wat je voelt. Je voelt je vreselijk bezorgd en heel erg ongelukkig, maar waardoor weet je ook niet. Ik denk zelf dat het de combinatie is van hormonen en het stoppen van borstvoeding.

Ik heb zelf twee keer gezinshulp gehad en en alles is heel goed afgelopen met hulp van vrienden en een lieve man die ook altijd niet snapte wat er aan de hand was. Je snapt het zelf niet, laat staan een ander.

G. STEGENHUIS

GITZWART GAT

Een roze wolk?

Een gitzwart gat!

En nog nóóit van gehoord. Als ik 2 jaar zeg is het te weinig, 't waren jaren!

En maar doorgaan tot moord en/of doodslag zich aandiende, pas toen heb ik gezegd 'Ik kan niet meer'.

Bevelende stemmen in je hoofd, alsof ze achter je staan. Werken in een dienstverlenend bedrijf tot en met de laatste dag, niks zwangerschapsverlof, 5 dagen rust dan weer aan 't werk. Alsof het een tussendoortje was in dat mannenbedrijf.

Het is bij 1 kind gebleven. Jammer voor ons kind, maar ik kom en wilde het niet meer.

Nu na al die jaren, omdat veel mensen mij kennen, blijf ik liever anoniem.

ANONIEM

HET GAAT OVER

Ik reageer naar aanleiding van het herkenbare stuk van Inge Janssens. Ook ik heb een zware postnatale depressie gehad na de geboorte van ons derde kind, onze derde dochter. Eigenlijk heb ik na iedere geboorte van een kind een depressie gehad alleen was de laatste de zwaarste. Ik heb nooit op een roze wolk gezeten en was eigenlijk altijd blij als het kind 1 jaar werd. Pas bij de derde durfde ik dat toe te geven en durf ik nog steeds te zeggen dat ik nooit een moeder voor een pasgeboren baby zal zijn. Bij de derde hoopte ik dat het anders zou lopen, ons tweede kind heeft ook nog vreselijk veel gehuild, wat later een koemelkeiwitallergie bleek te zijn. Ik kon mijn depressieve gevoelens aan het gehuil van de tweede toeschrijven en hoopte dat dit bij de derde niet meer het geval zou zijn want we hadden ons er toch zo goed op voorbereid. Bij de tweede kwam ook pas na zes maanden aan het licht dat ze die allergie had, daar kwamen wij pas na een ziekenhuisopname achter.

Het totaal overhoop liggen van je hormonen plus het gebrek aan slaap en een stuk karakter hebben bij mij meegespeelt om in zo'n zware depressie terrecht te komen. Gelukkig herkende ik het bij de derde wel eerder en hebben we een hele goede huisarts die heel serieus met ons probleem is omgesprongen. Dit hadden we na de geboorte van ons tweede kind niet en zijn na alle ellende dan ook overgestapt naar een andere huisarts. Nadat ik bij de derde stopte met borstvoeding begonnen de gevoelens weer op te spelen, de zenuwen gierde af en toe door mijn lijf ik onderdrukte dit door veel paracetamol te slikken, maar op een ochtend besefte ik dat het zo niet langer kon. Mijn man bleef thuis en samen zijn we naar de huisarts gegaan. Eerst gesprekken bij een maatschappelijk werkster, die na drie keer geen verbetering zag alleen verslechtering en in overleg met de huisarts en mij hebben we besloten om met anti-depressiva te beginnen. Ook ik had inmiddels al verschillende keren bedacht hoe ik

weg kon lopen of een eind aan mijn leven kon maken, ik was zo bang. Het nadeel van het slikken van een anti-depressiva is dat er in het begin bijwerkingen kunnen zijn, en die bijwerkingen kunnen zijn dat de situatie juist verslechterd en dat was bij mij. Het werd zo slecht dat ik als enige oplossing nog dacht te hebben om me op te laten nemen, gelukkig had ik op dat moment hele lieve mensen om mij heen die ervoor gezorgd hebben dat dat niet hoefde te gebeuren. Tot aan de tijd dat de pillen gingen werken heb ik mij heel, heel erg slecht gevoeld, daarna ging het stapje voor stapje beter. Inmiddels had ik gezinszorg en gespecialiceerde gezinszorg, ook mede door de huisarts en de thuiszorg die steeds inzagen dat de situatie ernstig was. Door de gesprekken die ik gehad heb met iemand van de thuiszorg kwam er wat meer lucht in de situatie en durfde ik weer wat meer voor mijzelf op te eisen, want ook dat was een van mijn problemen dat ik dacht dat het gezin alleen maar kon functioneren als ik er voor 200 % voor ging en eisde daarom onzettend veel van mijzelf en kon het daardoor niet aan andere overlaten, iets waar ik nog steeds wel moeite mee heb. We zijn nu een jaar verder en stukje bij beetje komt het allemaal in een wat rustiger vaarwater, helemaal de oude zal ik nooit meer worden, maar dat geeft niet want er is heel veel rijkdom voor teruggekomen. Als je eigelijk bijna met twee benen aan de 'andere kant' hebt gestaan en de dood in de ogen hebt gekeken geniet je van elk moment en ben ik blij dat ik weer een kans heb gekregen, mede dankzij het goed handelen van huisarts en andere hulpverlenende instaties en natuurlijk partner, familie en vrienden. Het voelt als een leven voor de depressie en erna. En gelukkig herkende ik het zelf ook als een probleem omdat ik het eigenlijk herkende van de andere twee. Het moet in de samenleving en het normale dagelijkse proces met kinderen veel meer erkend worden als een probleem, op een consultatiebureau en over het algemeen ook bij huisartsen wordt het vaak niet als zodanig erkend. !

Ik zou mij dan ook hard willen maken om dit als een normaal punt te beschouwen bij vrouwen en mannen met pasgeboren kinderen die op het consultatiebureau verschijnen en niet alleen het geven van een prik en het wegen en meten moet bij een consultatiebureau behandeld worden.Het groot brengen van een klein babytje is een zorg een grote zorg en hoeft niet altijd te betekenen dat dit gepaard gaat met een grote roze wolk, werd er maar wat meer over gepraat en geschreven dan zou het voor vrouwen die zelf in zo'n situatie terrechtkomen wat makkelijker te begrijpen zijn. En tegen alle vrouwen die in een vergelijkbare situatie zitten wil ik zeggen, het komt goed, het gaat over.

LIDUIN

DUIVELTJE

Volgende maand wordt onze dochter negen jaar. Het waren jaren van vele hoogtepunten, maar ook van enorme dieptepunten. Laat een ding voorop staan, geen kind was meer welkom dan onze dochter. De negen maanden zwangerschap was een feest. We zouden een kind krijgen, een meisje nogwel, dat was onze stille wens.

Gedurende de zwangerschap hield ik een dagboek bij, zorgde ervoor dat de babykamer er tip-top uit kwam te zien en met zorg kozen wij de naam "Fleur" voor onze aanstaande dochter.

Onze prinses kwam 29 mei 1994 na een moeilijke bevalling, uiteindelijk met een keizersnede ter wereld. Ze was gezond, prachtig en deed haar naam direct eer aan. Zelfs het ziekenhuispersoneel was vol verwondering om dit prachtige kind. Wij ook!

Die paar dagen in het ziekenhuis waren heerlijk,ik lag in bed met een heerlijke dochter. Uren, dagen heb ik gekeken, geroken aan dat zachte bolletje met die lieve pluishaartjes, wat was dit een wonder.

De wond op mijn buik herstelde voorspoedig, ik mocht naar huis.

Ik had het allemaal volledig onder controle; huis was blinkend schoon, evenals de baby en ik zelf, want daar kon je toch wel aan aflezen hoe goed het met ons ging...

En heel langzaam sloop daar een duiveltje mijn leven in. Ik was wat snel geprikkeld, huilde snel, had niet altijd zin in 'weer een dag met kind'. Je walst er over heen, wat moet je anders, je geeft wel eens aan een vriendin aan dat je het allemaal wel heftig vindt, z'on baby, huishouden en werk.

Dat vinden anderen ook wel, maar niet zo erg als jij dat zelf ondervindt.

Dus weer op de automatische piloot. In eens blijken de zogenaamde astma aanvallen (die ik wel eens had) hyperventilatie-aanvallen te zijn, mijn hart dat steeds zo snel klopt, lijkt te willen schreeuwen STOP. Ik stop niet...

Het is inmiddels bijna 4 jaar na de geboorte, maar WAT IS ER TOCH MET MIJ???

De huisarts komt aan bod, evenals de haptonoom de regressietherapeut en de angst-poli in Utrecht. Ze brengen mij weinig.

Na een paar jaar modderen ga ik zelf op onderzoek en lees een boek uit de bibliotheek: "Een baby en toch niet blij". Ik herken veel, het opgejaagd zijn, slapeloosheid, huilerig, jezelf kwijt zijn en dat vreselijke machteloze gevoel: IK WIL ZO GRAAG GENIETEN, MAAR IK KAN HET NIET.

Aan de huisarts geef ik door dat ik zelf denk aan een postpartum depressie.

Er kan nu gericht actie worden ondernomen. Ik wordt lid van de Angst en Fobieclub in Driebergen (helaas wilde ik zo graag perfectie en eiste zoveel van mijzelf dat de postpartum depressie verwaarloosd is en ik er een angststoornis aan heb overgehouden). Er wordt een anti-depressivum voorgeschreven en moet een goede therapeut hebben. Ik wil mezelf weer terug.

Fleur wordt nu bijna 9 jaar, stukje voor stukje vind ik mijzelf weer terug. Ga nog steeds naar mijn therapeut, ben aan het afbouwen met de medicatie en... IK LEEF WEER.

Het was een moeilijke weg ook voor mijn echtgenoot, onze dromen over het krijgen van een kind, liepen anders dan we gedacht hadden. Dat lijkt mij ook de kern van dit probleem.

De droom moet aangepast worden, een kind krijgen is het meest fantastische wat ik in mijn leven heb meegemaakt, maar de hemel gaat niet voor je open.

Het zijn jaren van investeren, van weinig tijd voor jezelf en je partner, gebroken nachten en aangekoekte liga's.

Voor de moeders die nu in een postpartum depressie zitten wil een ding graag kwijt; HET GAAT OVER, soms was ik wanhopig, dacht dat ik doodging van de angstaanvallen. Ik heb dat nu redelijk onder controle en ik leef ook nog.

En trek vooral aan die bel, vraag hulp, want ze zijn er voor je. Hoe sneller je toegeeft aan je probleem, des te sneller is de weg naar genezing.

Maar het licht uit die bodemloze put is al zichtbaar: ik kan weer gelukkig zijn.

ANETTE BORN-VAN KLEEF

ISOLEERCEL

Mijn hele leven is door Pd. overhoop gegooid en verknald. Ik ben in 1974 opgenomen 14 dagen na de geboorte van mijn zoontje.Het ging al fout toen de huisarts eea onderschatte en mijn man hoofdpijn tabletten meegaf. Ik had erzo naar uitgekeken dat iedereen weg zou zijn en ik eindelijk met mijn mooie lieve kindje alleen zou zijn.Maar alles ging mis ik was over bezorgd en had de grip verloren.Mijn schoonzus, die op dat moment kraamverpleegster was, had overlegd met mijn man en samen met de arts is tot opname besloten.Ze vertelden mij dat het beter was dat ik met mijn kindje even op een "soort"vakantie zou gaan, dus stemde ik toe. In het academisch ziekenhuis aangekomen werd ik onmiddelijk van mijn kindje gescheiden en werd ik bij voorbaat, omdat het weekend was en net opgenomen was, in een ISOLEERCEL gezet. Zonder kleding aan alleen in mijn slipje, ik gilde het uit zonder mijn kindje. Ik voelde mij net een wild dier dat haar jong was afgepakt, ik werd plat gespoten

ik kreeg eten op een plastic bord met kunstof bestek, ja ik werd hier gek van, WIE NIET? Nog kan ik mij zou hulpeloos voelen nu ik het schrijf. ruim 3 maanden heb ik op een gesloten afdeling gezeten en 6 weken op een open afd.Ik heb in een dwangbuis en al gelegen. Terwijl ik mijn zoontje, man, liefde een aandacht nodig had kreeg ik de eerste 3 en een halve mnd alleen interviews met doktoren, studenten en dominees, mijn eigen man en familie mocht ik niet zien, spreken of schrijven. Kortom na 5 mnd. ziekenhuis was ik totaal een ander mens, volgens mijn toenmalige man, gehersenspoeld.Ik was totaal tegen de draad in en heb nooit meer echt van het leven kunnen genieten, na 23 jaar huwelijk kon mijn man erniet meer tegen, dat ik hem niet meer vertrouwde, omdat hij mij op had laten nemen. Ik had zo graag samen met mijn man 4 kinderen willen krijgen en opvoeden, wat heb ik nu 1 kind die zonder hecht stabiel gezin opgevoed is, hij wil door niemand vastgepakt of geliefkost worden, wan!

t dan raakt hij volledig in paniek, logisch dat kind was 5 maanden voordat papa en mama met hem konden gaan knuffelen, hij verzette zich er toen al tegen, de eerste maanden voor een kind zijn zo belangrijk, de wetenschap heeft ons toen, zo blij gezinnetje, helemaal verkeerd behandeld en onbewust stuk gemaakt. Ik ben blij dat de meeste artsen het probleem meestal wel herkennen en dat de moeders niet gescheiden worden van hun kindje en gezin, ik durf nog steeds niet op kraamvisite, ik denk altijd als dat maar goed gaat en ben blij als ik mama met kindje na een jaar zie lopen.

ANONIEM

AANBEVOLEN

Een compliment voor uw artikel over pastpartum depressie is zeker op zijn plaats. Helaas krijgt 10% van de zojuist bevallen vrouwen een depressie met soms vergaande gevolgen. Graag attendeer ik u, en hoop dan op een vermelding in uw krant, op het boek "Als je depressief bent na de bevalling" van schrijster Marianne Cuisinier (ISBN 90-269-2730-4). In dit boek staat (alles) wat men zou willen cq moet weten over PPD. Het boek is up to date en vermeldt o.a. ervaringen van ouders, meningen van artsen en wetenschappelijk nieuws.

Ik kan dit boek aan vrouwen in kwestie en hun partner, familie, hulpverleners enz. van harte aanbevelen.

JEANNETTE SMIT