Je hebt van die weken waarin alles misgaat. Er komt weinig respons op de oproep en wat er binnenkomt, is zo negatief dat we een kater aan het lezen van de mails en brieven overhouden. Of zo triest dat we de neiging hebben met zijn allen een fles whisky weg te kachelen. En je hebt van die weken waarin de jubelende mails ons overspoelen, er bedankberichtjes worden gestuurd en het lijkt alsof vrijwel iedereen blijer is geworden van de reportage en oproep. Dit is zo'n week. Het verhaal van Jacqueline en Ilse die een speciale verwendag voor alleenstaande werkende moeders willen organiseren en waarvoor ze het startschot gaven met het organiseren van een grandioos feest afgelopen donderdag in Amsterdam, was kennelijk een schot in de roos.

"Na het lezen van jullie artikel voelde ik me ook een supermoeder, dankjewel voor het verkregen gevoel. Ik nam mijn dertienjarige dochter mee naar het centrum en heb ons beiden verwend", schreef bijvoorbeeld Ira Maduro. En Isabella Tangkilissan hangt ons zelfs aan de muur: "Er mag meer gedaan worden voor de alleenstaande werkende moeder! Het artikel lijst ik in. Heel veel succes."

Louisa Peereboom is vast en zeker op het feest geweest: "Eindelijk een beetje (h)erkenning. Want hoe je het ook bekijkt, je moet jezelf altijd op de borst slaan en complimenten geven om te voelen dat het allemaal oké is hoe het gaat. Dus ik kijk erg uit naar die leuke dag!" En hopelijk Marvelyne Wiels ook: "Soms heb ik het gevoel dat ik contactgestoord aan het worden ben. Ik heb veel moeite om mij met andere zaken en/of mensen bezig te houden dan met mijn kinderen en mijn werk. Je begint jezelf af te zonderen. Best lastig soms. Mede daardoor vind ik de Supermoederdag een geweldig initiatief en ik zal alles proberen te organiseren om aanwezig te kunnen zijn."

Een anonieme inzendster kan zich haar laatste snipperdag niet eens meer herinneren: "Een vrije dag! Wat is dat? Ik kan me niet meer heugen dat ik een hele dag voor mezelf heb gehad. Zelfs in de uurtjes die je even niet doorbrengt met je kind of staat te strijken, wassen, koken, rotzooi opruimen etc., ben je niet kind-vrij. Plannen en zorgen voor de aankomende week gaat gewoon door. Het lijkt me heerlijk één dag in het jaar een (betaalde) dag vrij te hebben en te kunnen doen en laten wat ik zelf wil, je kind is die dag immers ondergebracht omdat je zou werken", zo schrijft zij bij voorbaat al genietend.

Begrip

Maar Annemieke Kolman wil, ondanks het feit dat ook zij vreselijk veel zin heeft in een supermoederdag, toch ook laten weten dat het natuurlijk niet alleen om die ene feestdag per jaar gaat. "Ik vind het veel fijner als mijn collega's zo nu en dan even echte aandacht voor mij hebben, of begrip tonen als ik even snel iets moet regelen", schrijft zij. Om daaraan toe te voegen dat het haar wel heel erg lekker lijkt om op een speciale feestavond gezellig met lotgenoten te lachen en te klagen: "Enne, wat die vrijgezellen betreft..... kom maar op", zo besluit ze haar mail.

Uw reacties:

J. Hendriks

SUPERVADER

Wat dacht je van deze "supervader"? Die zijn er nl. ook, vaders die èn werken èn voor hun kinderen en het huishouden zorgen. Niet zielig doen maar gewoon genieten van elk moment!

Luc J. Pattiwael

TEVREDEN

Ik ben een vrouw van 38 jaar en heb 4 kinderen van 15, 13, 9 en 8 jaar (3 meisjes en 1 jongen). Ik ben in 1996 gescheiden en aangezien ik toen in Italie woonde moest ik zelf werken om in het onderhoud van ons te kunnen voorzien. Gelukkig had ik een baan voor de Nederlandse overheid en het lukte me om in 2000 terug te keren naar Nederland met de kinderen. Sinds vorig jaar augustus woont mijn zoon nu bij zijn vader in Zeewolde omdat hij een vrouwenhuishouden niet zo zag zitten. Ook in Nederland heb ik weer een full-time baan. Niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat ik geen andere optie zie/heb. Men (!?) vindt het niet goed voor mijn kinderen dat ze zelf de deur achter zich dicht moeten trekken als ze naar school gaan en zelf hun drinken moeten pakken als ze weer thuis komen. Maar zo lang zijn ze niet echt alleen en als ik er wel ben, dan ben ik er ook echt voor ze. Ze zitten op zwemmen en paardrijden. Tot voor kort hoorde voetbal en volleybal daar ook bij thuis. Dat hield in dat ik na mijn werk nog overal naar toe aan het rijden was en ik altijd in de knel zat met het avondeten. Want die moest dit en die moest daarvoor trainen. Natuurlijk kan ik thuis gaan zitten en ze opwachten met een kop thee. Maar zijn ze dan gelukkig als ik zeg:"jongens, sorry maar paardrijden zit er niet meer in want ik verdien niet genoeg meer. Volgens mij wordt het isolement van een kind veel groter als ze alleen maar kleding van de Zeeman, etc (sorry) kunnen dragen en niet naar een sportvereniging kunnen gaan dan, dat ze hun moeder een paar uur per week moeten missen omdat die moet werken. Ook ik voel me vaak schuldig omdat ik er niet altijd voor ze ben en zo dingen probeer goed te maken. Een weekje Slagharen is alweer geboekt. Een week echt naar de zon zit er voor ons niet in maar we gaan toch ook met de grote vakantie weer een week er op uit. Ook al ben ik niet altijd fysiek aanwezig, ik ben wel telefonisch altijd voor ze te bereiken en als ze ziek zijn ben ik er ook. Weekenden zijn rommelig omdat ik dan het huis extra moet schoonmaken (door de weeks is het bijhouden) en de boodschappen moet doen. De kinderen zijn echter al helemaal aan dit ritme gewend geraakt dus zoveel vragen krijg ik niet van ze. Voor mijzelf zit er op sociaal gebied niets in. In de eerste plaats omdat ik eigenlijk geen tot weinig tijd voor mezelf heb en ik allang blij ben als ik op de bank kan ploffen. Maar ook omdat ik er niet zoveel behoefte aan heb. Ik ben toch tevreden met mijn kinderen, honden, katten en huis. En ik heb een tevreden gevoel over me want het had slechter kunnen zijn.

Het enige waar ik wel ooit eens vanaf hoop te zijn is dat vermoeide gevoel en het gevoel dat ik me nog steeds moet bewijzen als goede moeder naar de buitenwereld.

Ik ben een goede moeder, ook al ben ik alleenstaand en werk ik ook nog!

Monique Landswier

MOE

Het idee om een nationale feestdag in het leven te roepen voor de groep overbelaste (dubbelbelaste) vrouwen juich ik van harte toe. Zelf heb ik (nu 72 jaar) toen mijn kinderen in de leeftijd van 6 t/m 16 jaar waren, aan den lijve ondervonden wat het betekent, naast deze zorg, een fulltime baan te hebben. Die baan gaf me wel veel voldoening en zelfrespect, maar het is zeer zwaar altijd moe te zijn en weinig tijd voor rust te krijgen. Bovendien deed ik nog vrijwilligerswerk in verenigingsbestuur. Sterkte en succes met het plan!

G.B. Jacobs

SCHULDGEVOEL

Een vrije dag! Wat is dat? Ik kan me niet meer heugen dat ik een hele dag voor mezelf heb gehad. Zelfs in de uurtjes die je even niet doorbrengt met je kind of staat te strijken, wassen, koken, rotzooi opruimen etc. ben je niet kind-vrij. Plannen en zorgen voor de aankomende week gaat gewoon door. Het lijkt me heerlijk 1 dag in het jaar een (betaalde) dag vrij te hebben en te kunnen doen en laten wat ik zelf wil, je kind is die dag immers ondergebracht omdat je zou werken. Ook het idee van de kortingsbonnen lijkt me geweldig. Een uurtje een masseur om de stramme spieren te verlichten, rustig een hapje eten zonder geknoei, gehuil en de bekende kreet ''dat lust ik niet, nee, nee, nee" een heerlijk vooruitzicht. Als de alleenstaande werkende moederdag doorgang gaat krijgen denk ik dat heel wat vrouwen zonder schuldgevoel een dagje kunnen genieten. Ik hoop oprecht dat de dames dit voor elkaar gaan krijgen, mijn zegen hebben ze!

Anoniem

HERKENNING

Een heel leuk idee. Als ik vrij kan krijgen doe ik zeker mee. Ook ik ben een alleenstaande moeder met een (full time) baan dus ik kan me grotendeel wel herkennen in de verhalen. Ik hoop dat we hier meer van horen.

Succes!

Sophia de Ruiter

SOCIALE LEVEN

Helemaal mee eens met het artikel. Geen zelfmedelijden maar wel een heel druk leven en weinig kans om je eigen sociale leven weer op te bouwen. En als je kinderen ziek zijn dan is dat meteen rampzalig. Het kost je je vrije dagen of je levert inkomsten in.

Christa

GROTE STAP

Ook ik herken me in het verhaal van Ilse en Jacqueline. Ik ben een alleenstaande werkende moeder met vier kinderen. Natuurlijk is dat zo nu en dan zwaar maar voor mij was het een bewuste keuze om alleen verder te gaan. Het is een goede stap geweest die mij veel goeds gebracht heeft. Ik vind het initiatief hartstikke leuk, maar om nu een betaalde vrije dag te krijgen hoeft van mij niet zo. Er zijn veel meer mensen die het ook soms zwaar hebben en geen vrij(kunnen)krijgen. Ik vind het veel fijner als mijn collega's zo nu en dan even echte aandacht voor mij hebben, of begrip tonen als ik even snel iets moet regelen. Ik vind het een ontzettend leuk plan want het lijkt me heerlijk om met lotgenoten te lachen en een beetje te klagen! Enne wat die vrijgezellen betreft..... kom maar op.

Annemieke Kolman

CADEAUTJE

Ook ik ben een lotgenoteen vind het een fantastisch idee om de minister te vragen deze ene dag aan werkende moeders cadeau te geven. Als ik van het feest geweten had, was ik zeker gekomen en hoop jullie bij het volgend feest te ontmoeten. Namens alle werkende alleenstaande moeders wil ik jullie vast bedanken.

Livina Bornet

DOEN

Alleenstaande werkende moeder; ja dit lot ligt ook nu mij al drie jaar in mijn handen. Bijstellen, inventief met je geld omspringen, meer tijd voor het kind of meer willen verdienen. Nee, niet uit dat laatste maar uit gelukkig zijn en gelukkig maken door te geven, daar haal ik mijn waardering uit en dus de kracht om door te gaan. 't Kost me steeds minder moeite danwel verdriet dat ik door deze situatie inlever, want ik zie het niet meer als inleveren, ik denk niet meer waarom maar doe. Ik probeer in te spelen op wat er gegeven wordt; 't heeft niet met geluk te maken het is wat je ermee doet. De kinderen kunnen er niks aan doen en zolang je die wetenschap voor je kunt halen,leer je vanzelf accepteren dat je te niet veel hebt om te willen maar moet je gewoon doen. We willen veel en kunnen weinig en zolang je daar mee bezig blijft kun je het jezelf knap lastiger mee maken. Het initiatief voor zo'n feestdag is geweldig.

Angela Bons

CALAMITEITEN

Ik ben het hier helemaal mee eens, maar een feestdag per jaar (er zijn al zo veel van dat soort feestdagen ) vind ik zelf niet zo belangrijk. Wel zou er in de CAO en secundaire arbeidsvoorwaarden meer rekening gehouden moeten worden met het feit dat je een alleenstaande werkende moeder bent en dat je bij calamiteiten met de kinderen extra tijd krijgt om zaken te regelen. Nu voel ik vaak een enorme druk om alles weer te organiseren zonder dat het ten koste van weer opnemen van vrije c.q.vakantietijd gaat.

J. Rensen

GEWOON MOEDEREN

Het wordt eens tijd dat moeders gewoon moeders zijn. Of je nu alleenstaand bent of niet. Werkend of niet. Het maakt niks uit. Aan elke situatie zitten voor- en nadelen. Ik zelf ben moeder van een geweldige zoon van vijf en zorg alleen voor hem en ja ik heb ook nog een baan. En als ik mijn vrienden moet geloven verricht ik een wonder. Maar dat voel ik helemaal niet zo. Nee hoor, ik doe gewoon wat elke moeder doet, ervoor zorgen dat mijn kind gelukkig is. En ik betwijfel ofdat alleen veel zwaarder is als dat je met zijn tweeën bent. Je kan het in je leven zo moeilijk maken als je wilt. Je kan hoge eisen stellen en elke dag op je tenen lopen en achter jezelf aan rennen. Je kunt ook genieten van elke dag die je gegeven is. Natuurlijk geeft het hebben van kinderen grenzen en onmogelijken met zich mee. Die keuze heb je echter zelf gemaakt. Ik kan zo wel een hele pagina vol schrijven zeker nu ik ook nog zwanger ben van mijn tweede kindje. En ook deze ga ik alleen opvoeden. Achter mijn rug wordt er heel wat gekletst, maar laat mij maar lekker genieten van mijn zoon en zwangerschap. Elke dag weer. Dat noem ik tijd voor mijzelf.

Mieke van der Avoird

RESPECT

Toppie dames! Vaak wordt er gedacht dat alleenstaande werkende moeders zielig zijn maar dat is absoluut niet waar. Zelf ben ik opgeklommen van bijstandsmoeder tot systeembeheerder en dat vind ik toch wel heel wat. Maar Ja, dat kost je ook je vrije tijd en is het altijd maar rennen en plannen want tenslotte moet het voor de kids ook goed lopen. Ik zou graag eens zien dat mensen (mannen in het algemeen) hier wat meer respect voor hebben. Hun hapje staat thuis klaar en hun wasje is gewassen en gestreken, die van ons niet, die ligt nog in de winkel. Ach, het is geen ramp hoor maar er wordt vaak te makkelijk over gedacht. En dan vinden ze het nog gek dat je geen tijd meer over hebt om uit te gaan of vaak te moe bent. Ik geniet van mijn leventje en ben onafhankelijk en dat zou ik graag zo houden. Maar ja, wie wil er nu niet af en toe een lekkere knuffel of iemand die even inspringt als je het hebt gehad? Ga zo door meiden, kom maar op met die feest!

Morgaine

SCHULDGEVOEL

Dit is o zo herkenbaar, het leek alsof ik mijn eigen verhaal zat te lezen, de tranen liepen over mijn wangen. Tegelijkertijd was ik blij dat er ook andere vrouwen zijn die het hetzelfde beleven als ik, ik ben dus niet de enige, maar hoe kom ik nou van die eeuwige schuldgevoel af? Terwijl ik weet dat ik het als alleenstaande moeder goed doe. Ik ben alsmaar bezig, bezig en bezig, verwaarloos mijn socialecontacten want 's avonds heb ik geen puf meer om op bezoek te gaan of om bezoek te ontvangen, neem dus ook geen ontspanging in geen enkele vorm (wat eigenlijk heel dom is). Sinds 24 december ben ik overwerkt en in een dip thuis, nu gaat het weer bergopwaarts. Graag wil ik van Jacqueline het adres van de cursus die zei gevolgd heeft om af te rekenen met de trauma's uit haar verleden en ook van de moederdagproject. Na het lezen van jullie artikel voelde ik me ook een SUPERMOEDER (dankjewel voor het verkregen gevoel). Ik nam mijn dertienjarige dochter mee naar het centrum en heb ons beiden verwend.

Ira Maduro

DRUK

Ik ben Marleen, werkende en studerende moeder en ik kan me best vinden in voorgaande: ook ik hoef (behalve met mijn twee meiden van 17 en 5, maar dat is een tweede of misschien beter gezegd eerste natuur) niet met een partner rekening te houden. Ik moet zeggen dat dat rekening houden mèt, er toch, ondanks goede voornemens (de tweede keer), bijna ongemerkt insluipt. En de partner liet zich dit heerlijk aanleunen en ik probeerde door ... nou ja ik kan wel mijn hele verhaal vertellen, maar het komt erop neer dat ik nu na weer ruim twee jaar met mijn meiden te zijn zonder partner de balans opmakend kan zeggen: ik heb het druk, maar ik voel me de meeste tijd erg goed (behalve de dagen voor, maar dat is een ander verhaal, iets met pms).

Marleen in 't Veld

COMPENSATIE

Ik ben al 6 jaar een alleenstaande werkende moeder van 2 kinderen. Na gescheiden te zijn en achtergebleven met een hoop schulden van mijn ex en zijn woorden 'ik wil jou en de kinderen nooit meer zien want anders moet ik alimentatie betalen' ben ik doorgegaan. Het is zeer zeker zwaar maar the kids houden mij op de been. Net als Ilse opmerkte is mijn drang groot om mijn kinderen niet tekort te doen met het gevolg dat ik vaak probeer te compenseren voor wat ik mijn tekortkomingen noem. Het zou heerlijk zijn in mijn geval vooral omdat ik geen familie heb of hechte vrienden om mij te kunnen spiegelen aan een ander. Soms heb ik het gevoel dat ik contactgestoord aan het worden ben. Ik heb veel moeite om mij met andere zaken en of mensen bezig te houden dan met mijn kinderen en mijn werk. Je begin jezelf af te zonderen. Best lastig soms. Mede daardoor vind ik de Supermoederdag een geweldig initiatief en zal alles proberen te organiseren om aanwezig te kunnen zijn.

Marvelyne Wiels

BEST ZWAAR

Ook ik ben een alleenstaande werkende moeder en ik vind het initiatief van Ilse en Jacqueline echt fantastisch!! Ik ben al alleenstaand en werkend vanaf het moment dat ik drie maanden zwanger was. Een "oude rot in het vak" dus eigenlijk. Voordat ik het artikel las, realiseerde ik me eigenlijk geeneens dat het allemaal best zwaar is! Niet dat ik nu in een soort van slachtofferrol ga zitten hoor, nee, dat is absoluut niets voor mij. Ik erken mijzelf juist, juist omdat ik vind dat ik me er zeer kranig doorheen sla en in de opvoeding van mijn dochter zeker mijn mannetje sta! Mijn dochter is inmiddels 15, is redelijk zelfstandig te noemen en loopt absoluut niet in 7 sloten tegelijk. En dat is fijn, temeer ook omdat ik een onregelmatige baan heb waardoor ik 2 avonden per week van huis ben! En tja, oppas, dat wil ze niet meer. Maar nogmaals, ik ondersteun het initiatief van Ilse en Jacqueline ten zeerste.

Anoniem

WEEKENDJE

Zondag 23 februari, Uitgeslapen en warm lees ik jullie artikel. Gisterenmorgen kwam ik bevroren en met weinig slaap de scouting tent uit waar ik met nog één andere moeder en 2 vaders mee mocht op scouting Ouder en kind weekend. Als alleenstaande werkende moeder (4,5 dag) met maar gemiddeld één weekend per maand de kids bij pa, breng ik veel tijd met mijn jongens (15 en 11 jaar) door. Van vrijdagavond tot zaterdagavond 11.00 uur was het afzien, nog nooit eerder mochten ouders mee en de delegatie was zeer klein. Tenten opzetten onder de sterrenhemel, zelf keukens bouwen van palen, een Hike (zoek zelf de route m.b.v. een kompas) van drie uur door de bossen, kampvuur waardoor je van voren verbrande terwijl je van achteren zo koud was,en een kampdoop, een werkelijke survival voor een mollige moeder zonder conditie die met haar 49 jaar ook nog eens de kampoudste was. Maar het belangrijkste was toch wel het meemaken van het gehele gebeuren, weten waarom je kinderen zo stinken en goor zijn na zo'n weekend, een knul van 15 op schoot voor het vuur en de jongste die als scout geïnstalleerd werd en trots na zijn kampdoop naar me keek. Door zo'n intensieve beleving valt alle spanning van werk, alleen ervoor staan en alle andere spanningen van je af. Dit was voor mij een feestelijke gebeurtenis, het feest op 27 februari sla ik dit jaar maar over. Volgende week maken we er met zijn drieën weer een leuk weekend van, is dat niet zalig voor een alleenstaande werkende moeder?

H. van Doorn

OVERLEVEN

Geweldig, eindelijk eens aandacht voor de alleenstaande werkende moeder. Ik heb een dochter van bijna 12 jaar en ben alleenstaande werkende moeder. Diverse instanties, waaronder Bur.Jeugdzorg en Pleegzorg, verweten mij vaak dat ik werk en geen aandacht kan schenken aan mijn dochter. Advies van pleegzorg; beter naar de vader, heeft meer tijd (werkloos) en zorg dan een full-time werkende moeder. Het maakt mij razend, want als een full-time werkende man wordt geaccepteerd. Het is zelfs triest dat je tijdens sollicitaties beter niet kunt melden dat je een alleenstaande werkende moeder bent. Zoals in het artikel; organisatievermogen is voor de volle 200%! Moeders weten te overleven zelfs als zij er alleen voor staan. Men leest gauw in de kranten dat een man het niet aan kan zodra de vrouw wegvalt; zelfmoord incl. de kinderen of men steekt huis en haard in brand. Er mag meer gedaan worden voor de alleenstaande werkende moeder! Het artikel lijst ik in. Heel veel succes,

Isabella Tangkilissan

IK

Wat ik herken is dat ik er af en toe ook alleen voor stond. Maar wat mij vooral opvalt in deze tijd is dat we in een wegwerpmaatschappij leven. Voor mij is een moeder/vaderdag voor de super vrouw/man iets voor mensen die JUIST met vallen en opstaan bij elkaar blijven. Hun best blijven doen om het voor elkaar aangenaam te maken. Niet alleen maar denken aan hoe kom ik aan mijn trekken. We zitten zo diep in de "IK" cultuur verankerd! Alleen al het voorbeeld wat Ilse geeft. Zoals Youp van Hek ooit eens zei,"daar krijg ik bosbrand van in mijn liezen." Stond haar man erbij met een zweep om er vooral maar voor te zorgen dat hij vlees kreeg? Duwde hij het bij haar naar binnen? Waar is de compromis gebleven? Of de gedachte bij het feit..."oke, hij/zij vindt dat lekker en ik eet wat anders. Mensen,vrouwen en mannen, waar hebben we het toch over? Wat ik helaas slechts lees tussen de regels, is "IK" heb het zwaar en dat is het voorbeeld wat wij aan onze kinderen meegeven.

N. Franken

SUPERVROUW

Ik heb gisteren het artikel gelezen en vind het een erg goed idee van de supervrouwendag! Dit vind ik wel een betere benaming want naast moeder voel ik me ook altijd een soort supervrouw. Ik ben nu 10 jaar gescheiden en heb 2 kinderen van 17 en 13. Om de week gaan ze naar hun vader en op woensdag. Ik beschouw dat echt als mijn vrije dagen en ga uit en doe leuke dingen. Ik werk fulltime als lerares Nederlands op een scholengemeenschap en doe 2 keer per week aan sport.Na een aantal relaties en veel ontmoetingen hoop ik nu toch wel een erg leuke man tegen te komen om samen aan een toekomst te werken.In die 10 jaar ben ik ook wel alleen op reis geweest en heb veel dingen gedaan die behoorlijk wat lef hebben gevraagd. Ik heb daardoor een hele ontwikkeling doorgemaakt en veel levenservaring opgedaan. Ik merk daardoor dat het soms moeilijk is om een geschikte persoon te vinden, als partner. Mensen zien mij altijd als een mooie powervrouw die alles voor elkaar heeft en geen man nodig heeft. Ik zou nu niets liever willen dan samen met iemand zijn en lekker knus thuis te koken e.d. en ook veel leuke dingen samen te doen. Door de jaren heen heb ik veel mensen ontmoet,wat ik erg leuk heb gevonden en heel verassende dingen meegemaakt. Ik ken ook niet zoveel vrouwen die fulltime werken en 2 kinderen opvoeden en ik besef dat het wel een hele prestatie is en daarom lijkt mij die dag erg leuk. Eindelijk een beetje (h)erkenning. Want hoe je het ook bekijkt, je moet jezelf altjd op de borst slaan en complimenten geven om te voelen dat het allemaal okay is hoe het zo gaat. Dus ik kijk erg uit naar die leuke dag!

Louisa Peereboom

BEWONDERING

Ik ben zelf geen moeder. Ik heb tien jaar alleen gewoond en sinds zeven jaar woon ik weer samen. Ik ben bewust geen moeder. Ik heb diep respect voor de alleenstaande moeders. Ik weet heel erg goed hoe zwaar zij het hebben. Ook natuurlijk, hoe gelukkig zij zijn, maar vooral hoe zwaar zij het hebben. Vroeger (ik ben nu 40 jaar, toen ik een jaar of 24 was) wilden mijn vriendinnen allemaal kinderen. Ik had het er geregeld over hoe het zou zijn om die 'kleine' alleen op te voeden. Zij zagen dat altijd erg positief. Dat vond ik altijd erg knap, ik kon dat niet! Ik zag de zwaarte. Het financiele, de opvoeding, de pubertijd en wat nog meer. Natuurlijk zag ik ook de positieve dingen, zoals zelf weten wat je eet! Tja, eigenlijk alle dingen die ik toen ook deed (ik woonde immers alleen). Maar ik zag vooral de zorgen en begreep dat het een klus zou zijn. Ik heb veel respect voor de alleenstaande moeders en ik vind dat wij ze altijd moeten blijven helpen. Ik vind dat de alleenstaande moeders alle hulp moeten krijgen om vooral moeder te kunnen blijven en ook dat zij zich zelf kunnen blijven ontwikkelen (als zij dat zelf willen en vooral wanneer zij dat zelf aangeven wanneer die tijd er voor hun is). Ik vind het erg knap een alleenstaande moeder te zijn, vooral als het een moeder is die echt moeder is!

Mandy

VADER

Ik ben een alleenstaande werkende vader van 35 met twee kinderen van 11 en 13 jaar die altijd bij mij zijn. Ik zou graag op deze dag willen komen om ervaringen uit te wisselen met "lotgenoten", ook al ben ik en man!

Berry Pees

GENIETEN

Goed van Ilse Eversen en Jacqueline de Jager om dit initiatief te nemen. En inderdaad vrouwen die het initiatief en de power hebben om zo voor zichzelf en hun kinderen en hun baan te gaan zijn supervrouwen.....alleen...wat ze ook zelf zeggen: "op normale dagen alleen maar overleven en nooit eens genieten" en "in mijn stamkroeg komen nauwelijks mensen die ik niet al ken". Als ik die stamkroeg kende zou ik er morgen heen gaan. En dat is juist het probleem. Een blik opentrekken van een datingservice is toch wat te makkelijk. Ik zou me nooit bij zo'n service opgeven en ik denk dat er velen met mij zijn. Ik zoek liever zelf in plaats van via een ander. Ieder mens is uniek dus is de kans op succes bij een dating zeer gering. Beter zou het zijn om eens wat meer ontmoetingsplaatsen ( bijv. Grand Café's) bekend te maken waar alleenstaande werkende moeders alleenstaande mannen face to face kunnen ontmoeten om zo vriendschap te maken. En als die er niet zijn wordt het hoog tijd dat die er komen. Dan kunnen Ilse en Jacqueline in de weinige tijd die zo hebben daar eens heen gaan en meerdere avonden mensen ontmoeten zoals ik. Één avond (27/2) voor supervrouwen is toch veel te weinig! Misschien kan ik eens met hen communiceren om plannen te maken dit soort supervrouwen te supporten. Ik ben sinds drie jaar weduwnaar na een lang gelukkig huwelijk en heb de laatste anderhalf jaar een relatie gehad met zo'n alleenstaande supervrouw. Een van de oorzaken van het overgaan van de relatie was: tijd. Want als je met elkaar wilt omgaan en het klikt.. dan wil je méér en daar moet tijd voor zijn. En dat is het enige wat deze supervrouwen (helaas) niet hebben. Genieten en niet altijd te moeten overleven betekend keuzes maken. Een mij heel aansprekend artikel van de beide dames!

Anoniem

AANDACHT

Een feest voor alleenstaande werkende moeders en vaders lijkt mij fantastisch en ook de kortingsbonnen of kaarten maar om er een jaarlijks vrije dag voor te krijgen vind ik enigszins overdreven. Ik ben zeker van plan om te komen. Voor de rest is het zeker de moeite waard om dit ondergewaardeerd 'gebied' de speciale aandacht te laten verkrijgen.

Erna Waal

IN DE WEER

Wat een ontzettend leuk initiatief om een nationale feestdag te organiseren voor alleenstaande moeders. Ik ben er ook één, maar dan helemaal alleenstaand moeder, want ik heb géén ex, die ook deels voor mijn zoon zorgt, ik doe het echt alleen. Natuurlijk met hulp van opa en oma, waar ik erg blij mee ben, want daardoor kan ik 32 uur per week werken, verdien mijn eigen geld, regel mijn eigen zaken en ben van niemand afhankelijk. Alles staat in het teken van voetbal, andere sporten, je bent altijd in de weer maar ik zou niet anders willen. Mijn werk betekend heel veel voor mij, want dat is voor mij een groot deel mijn sociale leven. Uitgaan doe ik zelden, ja ik ga uit met mijn zoon, naar het bos, naar het strand, naar het voetbalveld. Het enige waar ik me wel eens boos over maak is het feit, dat als je als alleenstaande ouder niet werkt, je kwijtschelding krijgt of korting voor onroerend goed belasting, rioolbelasting, huursubsidie, maar dat als je ook maar iets boven het minium verdient doordat je er voor werkt, krijg je niets meer. Ze mogen daar wel eens bij stil staan wat mij betreft.

A. Groenendijk

DRIE BANEN

Wat een geweldig idee. Ik ben een alleenstaande moeder met kinderen die ondertussen bijna volwassen zijn. Op het moment van mijn scheiding waren mijn kinderen 2 en 5 jaar oud. En inderdaad er was geen tijd voor mijzelf. Altijd bezig met werken(full-time) de kinderen of het huishouden. Toch heb ik het nooit als een opoffering gezien. Nu de kinderen bijna volwassen zijn merk ik dat ik weer meer tijd voor mezelf heb. Jammer genoeg heb ik geen sociale contacten meer over want daar was geen tijd voor in de periode die achter me ligt. Daarom vind ik het idee van jullie zo geweldig, daaruit kunnen weer vriendschappen ontstaan en bovendien vind ik dat elke werkende alleenstaande moeder wel eens verwend mag worden. Werkende alleenstaande moeders hebben eigenlijk 3 banen, kinderen verzorgen en het huishouden, de auto en de tuin en de baan buitenshuis. Organisatorische toptalenten.

A. Bots

SUPERMOEDERDAG

Mjn naam is Ageeth en net zoals jullie ben ik ook een alleenstaande moeder met 2 kids van 7 en 11 jaar oud. Ik heb jullie stuk in De Telegraaf gelezen en vind het eigenlijk een heel goed idee. Het is best wel zwaar om alleen je kids te moeten opvoeden, daarnaast werken en natuurlijk niet te vergeten ook nog eens je huishouden te moeten doen. Natuurlijk heb ik ook een omgangsregeling met mijn ex, zodat ik geregeld een weekend voor mezelf heb, maar een Supermoederdag zou geweldig zijn. Mijn steun hebben jullie in ieder geval. Ben daarom ook zeer beniuwd tot hoever jullie het voor elkaar kunnen krijgen. Ik zou zeggen: Hou me op de hoogte. Succes!

Ageeth van Enk

ALLEENSTAANDE OUDERS

Een feestdag voor aleenstaande moeders is opzich een aardig idee maar eigenlijk moet het thema dan zijn: alleenstaande ouders, want er zijn ook vaders die hun kind/kinderen alleen opvoeden en ook die hebben het net zo zwaar als wij. Het is ook zeker een leuk idee dat er datingservices zijn benaderd, dan wordt het plubiek wat gemengder. Anders krijg je weer alleen van die verhalen met elkaar over kinderen en juist op zo'n dag wil je juist lekker met je eigen "ik" bezig zijn, lijkt mij. Het is voor mijn gevoel wel zo dat de buitenwereld het moeilijker voor je maakt dan dat het eigenlijk hoeft te zijn. Het co-ouderschap is ook een leuk idee, maar je wordt daar nergens in geholpen. Neem nou alleen het feit dat je dan graag een woning naast of zeer vlakbij je ex wil hebben. Wanneer je geen geld hebt om die te kopen is er geen woningbouw of instantie die je daar bij kan helpen. Dus een feestdag, altijd doen maar dan wel voor alle alleenstaande ouders!

Sandra

VERDIEND

Zelf ben ik al sinds 1986 een alleenstaande werkende moeder en ik vind mezelf soms een supervrouw. In vergelijking met de dames uit de reportage ben ik dan misschien nog wel meer supervrouw. Mijn man is in 1986 overleden en ik bleef achter met drie kinderen van 1, 4 en 6 jaar oud. Al die jaren ben ik blijven werken om de kinderen niets te kort te doen. Ik voelde me ook vaak schuldig al ik te moe was om nog iets leuks met ze te gaan doen of als ik ten onrechte uitviel over een futiliteit. Deze dames hebben echter nog een ex waar de kinderen eens in de twee weken naar toe kunnen en ik heb het echt alleen moeten doen. Niet dat ik me zielig voel of zo, maar af en toe word ik wel boos op die vrouwen die maar lopen te klagen dat ze het zo moeilijk hebben. Vaak hebben ze zelf de keuze gemaakt om bij hun partner weg te gaan. Wil niet zeggen dat er ook nog huwelijken zat zijn die echt niet kunnen en daar worden de kinderen ook de dupe van, dus dan is het beter om uit elkaar te gaan. Ook ik heb niet de kans gehad om een sociaal leven op te bouwen, om lekker uit te gaan enz., terwijl gescheiden vrouwen altijd wel een weekendje hebben dat ze zonder kinderen zijn. Nu de kinderen groter zijn is het echt niet gemakkelijker. Ze willen ook studeren, hun rijbewijs halen enz. Maar door de wijziging van de AWW, een verzekeringsuitkering notabene, in de inkomensafhankelijke ANW voel ik me extra gestraft. Van iedere zes uur die ik werk, mag ik maar twee uur zelf salaris houden, de rest wordt gekort op die ANW. Of je een of vijf kinderen hebt, je krijgt maar een kindsdeel ANW en als die jongste dan 18 wordt krijg je dus niets meer voor het onderhoud van de kinderen. Maar van een beurs kan hij echt zijn studie niet betalen. Ik heb nu twee studerende kinderen, die dus handen vol geld kosten en waar ik dus eigenlijk nog meer voor moet gaan werken. Ik moet het ook allemaal ALLEEN verdienen terwijl gescheiden vrouwen dan ook nog alimentatie krijgen voor henzelf en de kinderen! Buiten het feit dat ik weduwe ben zit ik ook met een posttraumatische stressstoornis door incest en verkrachting in mijn hele jonge jeugd. Ook dit kost erg veel energie, zowel voor mij als voor de kinderen. Het betekent in mijn geval dat ik opgenomen zou moeten worden maar dat kon nooit omdat ik ook voor de kinderen moet zorgen. Als je dan, ondanks je geknok, in een depressie terecht komt en je uiteindelijk in de WAO belandt voel je je wel extra gestraft. Nu lijkt het alsof ik alleen maar last heb van de kinderen maar dat is gelukkig niet zo. Ik hou zielsveel van ze en ik zou ze voor geen goud willen missen. Ik ben er dan ook trots op dat ik ze op heb kunnen voeden tot leuke sociale mensen die hun eigen verantwoordelijkheid nemen. Ondanks dat ik ze misschien ook wel verwend heb, omdat ik nu eenmaal vond dat ik vader en moeder tegelijk moest zijn. De periode van kinderziektes, tanden krijgen maar ook puberen heb ik bijna gehad en ik had het voor geen goud willen missen. Maar dat alleenstaande werkende moeders het zwaar hebben kan ik alleen maar beamen, maar er zit wel nog een verschil in gescheiden alleenstaande werkende moeders en weduwen die moeder zijn en blijven werken. Ik hoop dan ook dat jullie initiatief leidt tot een leuke fijne verwendag voor al die moeders. We hebben het verdiend.

Margreet Roose

TROTS

Mijn dochter is nu 21 en mijn zoon 19; vanaf dat mijn zoon 1 jr was ben ik van hun vader gescheiden. Een scheiding met een hele lange nasleep; voorafgegaan door nare dingen. Ik ben degene die besloten had om alleen verder te gaan met de kinderen. Ik wist en weet nog steeds dat ik het goed heb gedaan. Okay, het was niet altijd gemakkelijk. Je bent altijd aan het regelen; maar gelukkig heb ik geweldige mensen om me heen; mijn ouders, zuster, de leidsters van de creche en buitenschoolse opvang, mijn buurvrouw, vriendinnen. Ik knijp nog steeds in mijn handen dat mijn kinderen heel gezond waren/zijn. Als alleenstaande werkende moeder heb je meerdere bazen, maar ik heb het altijd kunnen redden op alle vlakken. Hoeveel schiet gebedjes heb ik gedaan en doe het nog steeds. In het begin heb ik mezelf vaak weggevlakt uit schuldgevoel, maar later niet meer. Ik ben ervan overtuigd dat ik alles naar eer en geweten heb gedaan of besloten. Als het blijkt dat het niet goed was dan is het jammer of sorry, maar op dat moment was het de beste oplossing. Mensen zeggen weleens tegen mij: "Je zult het wel zwaar hebben?", als ik hen vertel over mijn leven. Mijn antwoord is altijd: "Ik weet het niet beter". Ik weet niet wat het is om 2 inkomsten te hebben of met 2 man voor de kinderen te zorgen etc. Ondanks alles ik heb nooit één moment spijt gehad dat ik destijds het besluit heb genomen om alleen met de kinderen door te gaan. Terugkijkend ben ik best trots op mezelf; ik ben gegroeid en groei nog steeds.

Els Hagendoorn