Deze
pagina wordt de komende week dagelijks bijgewerkt.
VERSLAAFD
AAN DE GEWOONTE
Verdriet, woede, teleurstelling,
van de reacties die wij ontvingen op onze oproep 'Leven
met een verslaafde' dropen de emoties af. En terecht,
een partner van iemand die niet buiten drank, drugs
of gokken kan, heeft het echt niet makkelijk.
Leny Mooijekind is achttien jaar
getrouwd geweest met een alcoholist. "De laatste vier
jaar waren een hel. Hij was visser. Als hij thuis
was, een dag of twee, hield hij een elfkroegentocht."
Vrouw en kinderen zag hij niet meer staan, maar ze
bleef het tegen beter weten in proberen. "Wat heb
ik een spijt gehad van dit huwelijk. De pijn blijft
van mijn weggegooide mooiste jaren." In 1983 werd
hij dood gevonden op straat. "Gestikt in zijn tong,
zo dronken was hij."
Een anonieme schrijfster uit de Flevopolder
adviseert partners van een verslaafde voor zichzelf
te kiezen. "Als je echt alles hebt geprobeerd en niets
helpt, ga dan weg. Want het houdt nooit op!" W. Hoogakker
(43) uit Culemborg heeft ook een streep onder zijn
relatie gezet. Met pijn in zijn hart. "Ze heeft in
een afkickkliniek gezeten. En de bedoeling was dat
we na een jaartje zouden kijken of alles weer goed
zou gaan. Maar na al die jaren kwam ik tot de conclusie
dat ik niet meer van haar houd. Daar voel ik me heel
schuldig over, vooral ten opzichte van de kinderen
en de familie." Hij zou overigens graag in contact
komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Een hartverscheurend relaas ontvingen
wij van een meisje uit IJsselstein, dat anoniem wil
blijven. Begrijpelijk: haar beide ouders zijn zware
alcoholisten. "Ik ben blij als ze op vakantie zijn,
dan kan ik tenminste even opgelucht ademhalen, omdat
ik niet elke keer dat beeld hoef te zien: mijn moeder
en vader die slingerend door het huis lopen of ergens
dronken neerploffen." Het radeloze kind spreekt ze
aan op hun gedrag, maar zoals het een verslaafde betaamt,
wordt het probleem ontkend. "Ik heb zelfs geprobeerd
ze te laten opnemen. Maar dat kan niet als ze zelf
niet willen." - En dan hebben we nog de gokverslaafden.
"Het is vreselijk, zelfs één gulden kon ik niet laten
liggen op het dressoir", meldt Yvonne Hendriks uit
Haarlem. Ze moest met haar portemonnee onder haar
kussen slapen. "Je gaat er financieel en emotioneel
aan onderdoor."
En de drugsverslaafden. En de seksverslaafden
niet te vergeten. Zoals de man van een anonieme Groningse,
die uit schaamte alleen een mailtje via de computer
van een kennis durfde te sturen. "Hij doet het niet
met een ander, maar zodra hij thuiskomt, voelt hij
onder mijn rok en zegt hij: 'Even controleren, schat!'
en dan doen we het maar. Tijdens het eten begint hij
weer te voelen. Dit gaat door totdat we naar bed gaan.
En dan doen we het nog een of twee keer. Als hij wakker
wordt middenin de nacht neemt hij me weer. Dit gaat
al een halfjaar zo... Help!", aldus de noodkreet van
de wanhopige vrouw. "Ik houd heel veel van hem, maar
hij luistert niet..."
De
uitgebreide reacties vindt u hieronder
LOGÉ
Ik heb het vijftien
jaar volgehouden om met een alcoholist te leven. Hij
was twintig jaar jonger dan ik en we hadden geen liefdesrelatie.
Ik bedoel: we deelden niet het bed, maar verder deelde
ik met hem mijn huis en al mijn spullen. Ik leerde
hem kennen in een ziekenhuis en hij vertelde mij dat
hij, als hij het ziekenhuis moest verlaten, dakloos
zou worden, omdat zijn vader overleden was en het
huis was ontruimd. Omdat ik ongeveer drie jaar weduwe
was en in een ruim huis woonde op de Veluwe, bood
ik hem aan bij mij te komen logeren tot hij een woning
had. Het was mij niet bekend dat hij een alcoholist
was en omdat hij drie jaar Antabus slikte, merkte
ik daar ook niets van. Tot de hem behandelende psychiater
op de onzalige gedachte kwam de Antabus te laten vervallen
en daarvoor in de plaat Seresta en slaapmiddelen te
geven. Het heeft niet lang geduurd tot er weer pils
en jenever werd gebruikt. Eerst heel matig, maar in
vrij korte tijd ontaardde het in een overmatig gebruik.
Omdat het zo niet meer kon, werden er door mij instanties
ingeschakeld, zoals Riagg en Verslavingszorg. Omdat
hij steeds agressiever werd en mij geen enkele hulp
werd geboden heb ik hem op aanraden van de politie
via een kort geding het huis uit te laten zetten.
Hij heeft toen ruim een jaar in caravans gewoond en
een formidabele schuld opgebouwd en zich doodziek
gedronken. Mensen van de camping kwamen mij vragen
hulp te bieden omdat hij op straat werd gezet en nergens
heen kon. Ik heb toen een forse huurschuld betaald
en gezorgd dat hij werd opgenomen in en afkickcentrum.
Daar werd ik door het personeel op een verre afstand
gehouden, omdat ik de schuld kreeg en ik mocht ook
niet met begeleiders praten in verband met de wet
op de privacy. Dat geeft de alcoholist de gelegenheid
om maar aan te liegen. Op de tafel echter in de bezoekerskamer,
lag een rapportenboek waarin ik met naam en toenaam
werd genoemd en als een dominante tante werd gekenschetst,
die hem aan het drinken zette. Na vier weken Detox
en twee weken vervolg kon hij het er niet meer uithouden
en was ik zo dom om hem toch weer bij mij te laten
logeren. Je verwacht dan dat iemand iets geleerd heeft
en het drinken zal laten. Nee hoor, vanaf de eerste
dag dat hij weer 'thuis' was zoop en loog hij weer
als vanouds. Verslavingszorg had nog een leuk clubje,
waar hij een keer per week mocht komen. En toen ging
de hel weer helemaal open. Ik kreeg niemand te spreken
en volgens mijn logé mocht hij gerust drinken, behalve
op woensdag als hij naar het clubje moest. Hoewel
ik er niets van geloofde kreeg ik niemand te spreken
en kon hij net zo hard liegen als hij wilde. Na anderhalf
jaar heb ik hem de toegang tot mijn huis ontzegd en
kwam er een meneer van Verslavingszorg zijn kleding
halen. Ik heb met verwondering gekeken. Een man die
het goede voorbeeld moet geven. Gekleed in een vuil
wit T-shirt, een te nauwe zwarte broek en een soort
gymschoenen. Hoewel ik de aanblik beschamend vond,
heb ik hem binnengelaten en geprobeerd even te praten.
Daar had meneer geen of weinig zin in en verdween
met de kleding. Nu veronderstelt u dat mijn logé toen
alle mogelijke hulp heeft gekregen. Niets van dat
alles! Hij heeft nu een klein flatje, ingericht met
'krijgertjes'. Is nu weer aan de Antabus voor enige
maanden en je kunt erop rekenen dat het dan weer mis
gaat. Na deze vijftienjarige ervaring kan ik alleen
nog adviseren: een alcoholist in huis? Zelf geen mogelijkheid
om met instanties te proberen de zaken te regelen
omdat ze niet met je willen praten? Trap de alcoholist
de deur uit; probeer een eigen nieuw leven op te bouwen
en pas op voor zogenaamde hulpverleners. Ze doen niets
en laten alles en iedereen in de kou staan, terwijl
ze een hoop gemeenschapsgeld opstrijken.
J. Walters-de Gruijter
ELFKROEGENTOCHT
Ik ben 18 jaar getrouwd
geweest met een alcoholverslaafde. Ik heb, toen ik
14 jaar getrouwd was, na herhaaldelijk, laat ik zeggen,
dreigen met scheiding toch een scheiding aangevraagd.
Na tranen met tuiten en zoveelste beterschap heb ik
die scheiding inetrokken. De advocaat waarschuwde
mij al dat ik er verkeerd aan deed, maar het was toch
mijn keus om het toch maar weer eens te proberen.
Stomme keuze. Na 4 jaar de tweede scheiding doorgezet.
Die 4 jaren waren helemaal een hel. Ik had twee kinderen
die ik alleen, dus zonder man (hij was in het buitenland)
op de wereld heb gezet. Die twee kinderen heb ik nu
ook verloren. Ik heb de kinderen ook alleen grootgebracht
en opgevoed. Ik was met een visser getrouwd. Als hij
thuis was van een reis, was hij plm. twee dagen thuis,
maar hield dan de 'elfkroegentocht'. Dus twee dagen
dronken. Geen aandacht en liefde voor de kinderen.
Hij heeft getracht m'n keel dicht te knijpen, hij
moest nl. nog meer geld hebben voor de kroeg. Ook
heeft hij mij verkracht. Er is zoveel gebeurd, voor
mij moeilijk om het in het kort op te schrijven. Ik
treed daarom dus niet in details, maar het huwelijk
was een hel voor mij. Ik had er heel wat anders van
voorgesteld. Maar dan in positieve zin. Nu ben ik
alleen, door een medische misser gehandicapt geworden
en rolstoelafhankelijk voor buiten. Binnen red ik
me nog met een kruk. Wat heb ik een spijt gehad van
dit huwelijk, maar de klok is niet meer terug te draaien.
De pijn blijft van mijn weggegooide mooiste jaren.
In 1983 is mijn ex-man dood gevonden op straat. Hij
was gestikt in zijn tong, zo dronken was hij...
Leny Mooijekind
HOTEL MAMA
Na 17 jaar huwelijk
met een aan alcohol én gokken verslaafde echtgenoot
heb ik de stap tot echtscheiding in 1992 genomen.
Ofschoon dit dus al tien jaar geleden is, komt zo
nu en dan die ellendige tijd weer in volle hevigheid
boven drijven. Samen met mijn dochter en zoon heb
ik alles geprobeerd om hem op de andere weg te helpen,
maar geen van die pogingen zijn succesvol geweest.
Weken geen geld omdat manlief zich in de kroeg en
casino's best wist te vermaken. Zelfs de Brijderstichting
liet ons als familie volledig in de kou staan. Uiteindelijk
ben ik met een anorexia en een longembolie op eerste
kerstdag 1991 in het ziekenhuid beland. Ergens moest
ik toch goed in zijn. Een huwelijk in stand houden
kon ik niet, maar slank worden des te beter. De huisarts
vroeg mij hoelang ik nog met deze ellende dacht door
te gaan. Liever één dan vier in de problemen, vond
hij. Na een half jaar wikken en wegen was de kogel
door de kerk. Het vervelendste van de eerste tijd
was het contact met de Gemeentelijke Sociale Dienst.
Om deze instelling zo snel mogelijk te kunnen ontvluchten,
ben ik onmiddellijk een opleiding tot secretaresse
gaan volgen en heb deze met succes afgerond. Daarna
ben ik full-time gaan werken en er ging een wereld
voor mij open. Een nieuwe echtgenoot (geen alcohol
gebruikende persoon) gevonden, met mijn paard door
de duinen en langs het strand rijden, verre reizen
gemaakt en culturele uitstapjes zijn mijn deel. Met
mijn dochter gaat alles wel goed. Maar mijn zoon kan
zich heel goed vinden in drank en alle andere geneugten
des levens. En juist dit kind heeft altijd zo bijzonder
geleden onder de uitspattingen van zijn vader. Dus
de gehele film gaat weer opnieuw draaien. En dat is
nu, wat ik niet meer kan opbrengen. Wat mij betreft
gaat hij op eigen benen, want de ervaring heeft geleerd
dat er geen praten en handelen tegen is. Ondanks dat
ik weet dat hij in de fout gaat, wijs ik mijn kind
de deur. Hotel Mama is gesloten.
Mieke van Straaten
VERWOEST
Ik ben 30 jaar getrouwd
geweest met een man die net nog geen alcoholist was
maar meer in de kroeg leefde dan thuis. We hadden
vier kinderen, toen de jongste volwassen was, ben
ik uit dat huwelijk gestapt. Wat er zich in die jaren
aan drank en geweld heeft afgespeeld, daar kan ik
een boek over schrijven! Zes jaar geleden leerde ik
mijn tweede man kennen en hoe krijg ik het voor elkaar...
ook hij was verslaafd aan koning alcohol. In tegenstelling
tot mijn eerste man was hij zacht en lief, ook als
hij gedronken had bleef hij lief en nooit seksueel
gewelddadig. Ik heb mij tot Al-Anon gewend, maar daar
ben ik maar een keer op een bijeenkomst geweest. Ik
bleek best in staat om zelf een sociaal leven te hebben.
Ik heb echter wel veel gelezen hierover. Verleden
jaar is mijn lief overleden aan pancraskanker, waar
een behoorlijk percentage alcoholisten aan overlijdt.
Het enige dat ik hem kwalijk neem is dat hij niet
alleen zijn geluk verwoestte, maar ook het mijne.
Ik heb van deze man gehouden en eigenlijk doe ik dat
nog steeds. Ik mis hem iedere dag nog.
Joséphine
DILEMMA
Ik ben bijna 17 jaar
getrouwd geweest met iemand die verslaafd was aan
drank. Het heeft ons leven kapot gemaakt. Nu achteraf,
nu ik al drie jaar bij hem weg ben, verbaas ik me
erover hoe het kan dat je 17 jaar lang gelooft in
verbetering, iedere keer weer opnieuw. En iedere keer
opnieuw ging het mis. Het heeft lang geduurd voor
ik de stap zette, ik wist dat hij kapot zou gaan wanneer
ik weg zou gaan. Ik heb lang geworsteld met het dillemma.
Als ik weg zou gaan, zou ik misschien nog een kansje
hebben op wat geluk, maar door weg te gaan zouden
drie mensen ongelukkig worden, namelijk mijn twee
dochters en hij. Was dat het ward voor mijn geluk?
Uiteindelijk nadat de situatie echt levensgevaarlijk
was geworden heb ik de stap genomen. En wat blijkt?
Drie mensen zijn gelukkig geworden, namelijk mijn
dochters en ik. Hij niet, hij is bezig langzaam kapot
te gaan. En dat doet pijn, daarvoor voel ik me verantwoordelijk.
Ook mijn dochters voelen dat als ze bij hem zijn geweest
en ze zien dat het niet goed gaat met hem. Dat is
jammer, dat zag ik liever anders. Maar nu, na drie
jaar, nu sta ik weer open voor een eventuele nieuwe
relatie. Ik kan de mensen die in eenzelfde situatie
alleen maar aanraden: als je echt al alles geprobeerd
heb, en niets helpt, ga dan weg. Want het houd niet
op. Je zult door een dal moeten, maar het is het waard.
Anoniem
ONTKENNING
Mijn vriend is ook verslaafd
ook al zegt hij van niet. En dat vind ik nog het mooiste:
ik ben gek en hij is geen alcoholist. Maar dat is
de ontkenningsfase dus nog een beledigend type ook!
Lang leve de alcohol. Brengt de gezelligheid ver van
huis.
Edwine
KAPOT
Zorg dat ze eraf blijven.
En stel grenzen: of stoppen of ik verlaat je. Meteen
laten afkicken, want anders maak je je eigen leven
ook nog kapot.
Andrew
SCHULDGEVOEL
Ik ben een 43-jarige
man met 3 opgroeiende kinderen, die het 14 jaar met
een alcoholverslaafde heeft volgehouden. Sinds 11
januari jl. woont zij niet meer bij mij. Zij is in
een afkickkliniek geweest tot half juni en nu woont
zij op een flatje in onze oude woonplaats. De bedoeling
was dat er na een proefperiode van ongeveer een jaar
gekeken zou worden of alles weer goed zou gaan. Nu
na al die jaren kom ik tot de conclusie dat ik niet
meer van haar houd. Daar voel ik mij heel schuldig
over, vooral ten opzichte van de kinderen en de familie.
Maar ik kan nu niet anders. Wat een drama na 14 jaar
verslaving!!! Zijn er nog andere mensen die hetzelfde
mee hebben gemaakt of nog meemaken? Graag zou ik met
lotgenoten" in contact willen komen.
W. Hoogakker
SCHEIDING
Na 19 jaar samen, waarvan
twee jaar getrouwd, liggen we in scheiding: Oorzaak:
drank. Toen wij besloten kinderloos te blijven was
mijn vrouw alleen geïnteresseerd in het weekend stappen
en drinken tot 's morgens vroeg. Dat was niet genoeg:
na 14 jaar zegde zij ook haar kantoorbaan op om in
de kroeg te gaan werken. Zeven dagen drinken, feesten
en vreemdgaan. Dus nu scheiden, uitkopen en de pip
laten krijgen. En zelf doorgaan met leven. Zo, nu
eerst een biertje!
Rob Koelewijn
HARTVERSCHEUREND
Waarom vinden we de
film When a man loves a woman met Meg Ryan en Andy
Garcia zo hartverscheurend mooi? Hierin zien we een
echtgenoot en vader wakker geschud worden door zijn
dochtertje die haar pop met het hoofdje in de toiletpot
hangt "omdat mama dat ook altijd doet". Hij heeft
niet door dat zijn vrouw ten onder gaat aan de alcohol
omdat hij hard werkt voor zijn gezin en het misschien
ook lange tijd niet wíl zien. Hartverscheurend is
de film omdat we allemaal weten dat dit probleem dagelijkse
kost is voor velen. Wie kan zeggen dat hij niet iemand
kent met een alcoholprobleem? Het zijn er maar weinig
denk ik.
Barbara Kolb
STIEKEM
De afgelopen paar jaar
is het steeds erger geworden met het drankprobleem
van mijn ouders. Eerst was het gewoon een glaasje
wijn of sherry, maar in de loop der jaren werd dat
ene glaasje twee en later werd het een hele fles.
Nu drinken mijn beide ouders soms wel twee tot drie
flessen wijn, jenever of sherry. Mijn vader zegt dat
het door zijn werk komt en mijn moeder doet dan gezellig
mee. Ze zoekt altijd een excuss om te kunnen drinken.
Mijn vader kan geen dag zonder alcohol, net zo min
als mijn moeder. Hij zegt dat hij het nodig heeft
en als je hun erop aanspreekt dan moet je je smoel
of bek houden en dan moet je oprotten. Ik merk dat
mijn ouders enorm zijn veranderd door de alcohol.
Ze weten vaak niet meer als je iets aan hun hebt vertelt,
zelf de meest belangrijke dingen vergeten ze gewoon.
Ze gedragen zich echt als een stel kleine kinderen
en denken dan dat ze leuk zijn. Ik durf geen vrienden
mee naar huis te nemen omdat ik bang ben dat mijn
vader of moeder, sosm allebei lam liggen van de alcohol.
Als mijn ouders op vakantie zijn kan ik tenminste
even opgelucht ademhalen, omdat ik dan niet elke keer
dat beeld hoef te zien: mijn moeder en vader die slingerend
door het huis lopen en op hun bed of de bank neerploffen
en dan in een roes raken van de alcohol. Ik heb wel
eens vaker bij mezelf gedacht om weg van huis te lopen
om maar niet bij mijn ouders te hoeven zijn. Ik probeer
nu ook een huisje te huren, maar ja ik ben nog student
dus dat kan ik niet betalen. Ik kan op dit moment
alleen maar een kamertje permitteren en daar zit ik
ook niet op te wachten. Ik ben echt blij als ik klaar
ben met mijn studie en ik mijn eigen geld verdien.
Ik studeer dit jaar nog af dus dat zit wel goed, hoop
ik! Ik herken mijn ouders gewoon helemaal niet meer
terug. Vroeger kon ik nog wel met ze lachen, maar
nu ben ik soms wel eens bang voor ze. Vooral mijn
vader kan heel agressief doen als hij gedronken heeft.
Hij schreeuwt dan heel hard en begint met de deuren
te slaan. Mijn moeder is dan al helemaal niet te genieten.
Ik heb het verschillende keren met hun erover gehad
maar ze luisteren niet eens. Ze willen het ook niet
horen en ontkennen dat ze een probleem hebben. Ze
zeggen dan: Tja, een glaasje mag toch wel? Maar het
probleem is het blijft niet bij een glaasje. En het
ergst komt nog: ze drinken nu stiekem. Mijn vader
zet de wijnflessen in de schuur neer en loopt om de
tien minuten naar de schuur waar hij de fles aan zijn
mond zet. Hij drinkt dan met gemak een paar flessen
weg. Mijn moeder doet het ook. En als je haar erop
aanspreekt zegt ze: Ja, en je vader dan? Die drinkt
ook dus waarom zou ik het niet mogen doen? Ik ben
echt zo blij als ik op mezelf kan wonen, want zo gaat
het niet langer. Ik ben soms zo moe als ik naar school
moet, omdat er weer een ruzie is geweest of dat ik
weer wakker heb gelegen om te horen en te zien hoe
mijn ouders achteruitgaan. Ik zou graag willen dat
ik iets kon doen, maar er is niets dat ik kan doen.
Ik heb al wel eens gebeld naar een inlichtingenlijn
over alcoholverslaafden en te vragen of ik ze kon
laten opnemen of wat dan ook, maar dat kan niet mits
ze het zelf willen. Ik zou graag willen dat ze inzien
wat ze mij en mijn zus aandoen. Zij gaat over een
paar maanden het huis uit en is heel erg blij dat
ze dan weg is uit ons huis. Maar ja, ik hoop dat het
voor mij ook bijna zover is. Dan kan ik tenminste
een leuker leven krijgen dan dat ik nu heb.
Anoniem
MANTEL DER LIEFDE
Ook ik heb te maken
met een alcoholverslaafde vriend. Ook ik dacht dat
ik het wel kon redden. Ook ik heb vele malen verkeerde
(gevoelsmatige) beslissingen genomen. Ook ik moet
op de blaren zitten. Ook ik dacht de strijd te kunnen
winnen en veegde alles onder de mantel der liefde
weg. Ik ben 52 jaar, goed geschoold en heb sinds 6
jaar een relatie met een even oude man. Vreselijk
veel problemen met hem gehad, ik had een lat-relatie
en werd keer op keer in de steek gelaten, achtergelaten
in het buitenland. Alle vakanties waren regelrechte
nachtmerries, want het was vakantie dus een regelrechte
vrijbrief voor zuippartijen. Eigenlijk kan ik mijn
verhaal niet eens goed op papier zetten, het is veel
te chaotisch. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik
voor hem moest zorgen. Toen ik op mezelf woonde kon
ik hem buitenzetten of weigeren met hem mee te gaan.
Maar elke keer gebeurde er wel iets zoals mooie beloftes,
stoppen met drinken (voor 3 maanden), dure cadeau's
en ik geloofde hem dan en ging weer met hem mee. Het
was altijd maar van korte duur. Ik zeg altijd er zijn
twee personen, een van wie ik van houd en een van
wie ik bang ben. Een jaar geleden heb ik de meest
bizarre beslissing van mijn leven genomen. Samen met
hem een huis gekocht. Hij was weer eens gestopt en
had beloofd een jaar niet te drinken. Er moest verbouwd
worden en het zou daarna een droomhuis op een prachtig
plekje worden. Ik heb er alles voor opgegeven (niet
bijster bijdehand). Nou, het werd een jaar dat ik
nooit van mijn leven meer over wil doen. Hij werd
geweldadig en schold mij verrot afgewisseld met periodes
van doodzwijgen, want het was allemaal mijn schuld.
We hadden ook dieren aangeschaft. Vorig jaar kerst
werd het zo erg dat ik zelfs 112 moest bellen. Hij
zat mij met een mes achterna, kreeg mij niet te pakken
en stak maar mijn banden lek zodat ik niet weg kon.
Daarna volgde een periode van totale verbijstering.
Ik ben naar een makelaar gestapt om het huis te koop
te zetten. Ik moest op zoek naar een goede advocaat.
Bureau slachtofferhulp geweest, in laten schrijven
voor een huurwoning etc, etc. Het is verbazingwekkend
hoe weinig practische hulp je krijgt, eigenlijk helemaal
niets. Ik had nog heel weinig geld over had inmiddels
een uitkering. Ik kon hem ook niet buitenzetten, want
het huis was van samen. Hij had geld genoeg. Je raadt
het al, hij liet mij dus gewoon weer barsten, hij
ging weg en liet de zorg voor het huis en alle dieren
maar mooi aan mij over. Ik zag er uit als een geest.
Tegenslagen kon ik niet meer incasseren, ik raakte
van alles meteen van mijn padje. Nu is het huis nog
steeds niet verkocht, zit ik midden in de polder en
kan ook niet een ander huis kopen. Tussen hem en mij
gaat het nu redelijk, er word weer gecommuniceerd,
maar dat komt omdat ik me aanpast aan zijn wensen.
Niet omdat ik het zo leuk vind, maar voor mijn eigen
veiligheid. Ik kijk uit naar de dag dat ik vertrek
(met beesten), want ik ben er wel van overtuigd dat
de zon voor mij weer gaat schijnen.
Anoniem
SCHULD
Wat koning alcohol in
een huwelijk kan aanrichten, ik weet er alles van.
En soms ga je ze dan nog helpen, door ook een glaasje
extra te drinken, zodat zij tenminste niet die hele
fles in een keer achterover in hun keel laten klokken.
Financieel kom je er door in de schulden, zodat je
soms bij gebrek aan brood 's morgens maar gebakken
aardappels als ontbijt eet. En het duurt jaren eer
je weer een beetje uit die schulden bent, zodat je
sociale leven 0,0 wordt. Soms denk je zou het mijn
schuld zijn dat hij dat doet, maar als je goed nadenkt
weet je dat hij voor jouw tijd ook al geregeld een
zware drinker was. De vreselijke ruzies die ze maken,
waar je vreselijk onder moet lijden, zij niet, want
de andere dag kunnen ze zich dat niet meer herinneren.
Dan worden ze iedere keer weer erg ziek, krijgen maag-
en darmproblemen, maar de grote bosdoener was weerkoningin
alcohol die de lever weer zwaar beschadigd heeft en
dan kan het weer jaren goed gaan tot de volgende stressperiode
zich aandient. Dan gaan ze weer voor de bijl en begint
de misèree weer opnieuw. Dus in mijn leven nooit meer
een alcoholist!!!
Anoniem
VERANTWOORDING
Mijn man is alcoholist
en is nu 2 jaar droog. Ik heb heel veel steun gehad
aan de Al-Anon. Daar heb ik ook ingezien dat het niet
mijn schuld was wanneer hij dronk. Ik heb hem voor
het blok gezet: of naar de A.A. of weg. Gelukkig is
hij naar de A.A. gegaan. Ik heb hem toen niet meer
bemoederd wat je al gauw doet wanneer hij gaat afkicken
en erg ziek wordt. Hij heeft heel erg veel pijn gehad
in zijn lichaam maar moest ook leren zelf die verantwoording
te dragen. Nu ben ik trots op hem en hoop dat hij
niet meer terug zal vallen. We hebben geen alcohol
in huis, ikdrink ook geen glaasje wijn meer, want
je moet de kat niet op het spek binden. Maar hij doet
het goed. Dank aan de A.A. en de Al-Anon. Wanneer
hij eens niet naar de A.A. ging, zei ik daar ook niets
over. Het was n.l. zijn verantwoording en zijn leven,
en dat heeft hij goed begrepen.
Janny
MONSTER
Uw artikel heeft mij
geraakt en ik heb het nodig gevonden een klein deel
van mijn ervaring op papier aan u toe te vertrouwen.
Een verslaafde zal altijd ontkennen en verwijzen naar
een ander, deze ontkenning werkt door in alle communicatie.
Wisselende stemmingen van een liefhebbend persoon
tot een monster (boos, kater, slaan, verdrietig en
ongepaste liefde met de eigen kinderen) dat zich zelf
niet ziet en het hierbij behorende gedrag, maar wel
de reactie van de ander (deze gaat ook afwijkend gedrag
vertonen door de omgang met deze partners), deze reactie
van de ander wordt belachelijk gemaakt. Alcoholverslaafden
zien zichzelf niet, zien wel hun partner. Hun eigen
uitspraken worden ook ontkend wanneer deze op een
later tijdstip worden náverteld. Spelen een heiligboontje
naar anderen buiten het gezin, gaan juist praten over
het afwijkende gedrag van hun partner. Lochenen en
ontkenning is een vast kenmerk van een alcohol verslaafde.
Verschillende eters worden door de week uitgenodigd
met als enig doel; meerdere dagen per week een fles
wijn pp en meer te kunnen nuttigen. Voor het slapen
nog een slaapmutsje jenever. Kinderen groeien op met
dit gedrag en weten niet beter, latere partners valt
dit afwijkende gedrag op en worden als lastig en moeilijk
getypeerd! Altijd die ander.
Kees Krijnen
BLAASTEST
Opgevoed in een gezin
waar teveel drank taboe was, word ik op latere leeftijd
weer verliefd op een vriend van mijn overleden man.
Het heeft een tijd geduurd voor het tot me doordrong
dat deze man ten eerste veel te veel dronk en ten
tweede er ook bijzonder slecht tegen kon, waarschijnlijk
door een operatie. Vooral de champagne, op een party
lang voordat er gegeten werd, was fataal. Zo zag ik
dat hij te midden van mannen stond te praten en zijn
glas automatisch werd bijgeschonken door de rondlopende
bediening. Mijn glas was leeg en ben ik met mijn glas
naar hem toegelopen, heb zijn glas afgepakt en mijn
lege glas ervoor in de plaats gegeven. Hij was zo
verbouwereerd dat hij alleen 'okay' zei. Op een avond
kwam hij stomdronken van een mannendiner thuis, ik
moest hem helpen uitkleden en in bed werken. Midden
in de nacht stond hij op om naar de wc te gaan en
het duurde lang voor hij terugkwam. Ik hoorde wat
gestommel en ging kijken. Hij was bezig in de kast
te kruipen met het idee dat het zijn bed was. Toevallig
had ik een kiektoestel liggen en heb van die situatie
twee opnamen gemaakt. De volgende dag heb ik de politie
in onze woonplaats gebeld om het adres te krijgen
van een blaasapparaat, want dat mijn partner hartstikke
bezopen achter het stuur ging zitten. Nee, dat gaven
ze niet aan particulieren. Vervolgens politiepost
andere plaats opgebeld, hetzelfde antwoord. Toen Amsterdam,
hetzelfde antwoord, waarop ik hels werd en de man
mij zonder slag of stoot doorverbond met de firma
van het apparaat. Kosten: plm. 3.000 gulden. Ik zei
dat betaal je maar, moet je maar niet zo zuipen! Vele
malen liet ik hem blazen en was het vaak 1.75 i.p.v.
de toegestane 0.5. Toen raakte hij ervan overtuigd
dat hij een drankprobleem had en was bereid naar de
A.A. te gaan, hetgeen een heel goede oplossing was.
Er werd niet meer voor het eten gedronken, geen whisky
meer, alleen bij het eten een of twee glazen wijn.
Soms liep het toch nog wel eens uit de hand, maar
na enige dreigementen dat ik hem zou verlaten, drong
de ernst van de situatie tot hem door en was het weer
lange tijd goed. Mijn remedie was: gewoon zeggen in
gezelschap. Nee. niet nu of niet meer. Hij kan er
niet tegen en als men bleef aandringen (wat vaak gebeurde)
dan gaf ik de operatie als oorzaak! Maar, als er een
slecht bericht kwam, dan zette hij stiekem toch de
fles aan de mond, dan was ik extra alert en smoorde
het in de kiem.
Anoniem
KAPOT
Na vier jaar gescheiden
te zijn van een vrouw die verslaafd is aan de alcohol
ben ik er nog dagelijks mee bezig. Niet omdat ze een
rechtszaak tegen mij heeft aangespannen. Nee, gewoon
met de verwerking van wat er allemaal is gebeurt.
Ik leerde haar kennen in 1967. Ze was veertien jaar,
dronk al, niet veel maar zoals tegenwoordig nu en
dan een mixje. Ik heb haar toen gezegd 'ik kom nog
wel eens tegen want je staat als laatste op mijn lijstje'.
Twee jaar later kwam ik haar weer tegen, ze dronk
toen cola met jenever. Mijn financiële situatie liet
dat niet toe en ze is bier of sherry gaan drinken.
Dat ging ook niet zo snel ze was toen 16 jaar. We
kregen verkering, na een jaar zijn we verloofd. Op
onze verloving was ze stomdronken van de champage
en de volgende dag doodziek. We zijn in 1973 getrouwd
ook toen dronk ze redelijk veel, maar dat was in die
tijd normaal vrijheid blijheid. We kregen twee kinderen
een meisje in 1976 en een jongen in 1978. Tijdens
de zwangerschappen werd er niet gerookt of gedronken.
In de periode's voor en na de zwagerschappen werd
er steeds meer gedronken en ik dronk mee. Als ik binnen
stapte na een dag werken, stond mijn drankje al klaar.
We zijn in 1985 een eigen bedrijf begonnen, ik de
winkel en zij de boekhouding. Door alle inspanningen
ga je onspannen door een borreltje drinken. Hoe beter
het met de zaak ging hoe meer zij begon te drinken.
Rekeningen van de slijter tussen de fl 600,00 tot
fl 850,00 per maand. Na veel ruzies mocht ze niet
meer op rekening kopen. Maar dat maakte niet uit want
ze had huishoudgeld waarvan ze drank kocht door goedkoper
boodschappen te doen. Ondanks alle waarschuwingen
van ouders en kennissen heb je er geen oog voor wat
er aan de hand is. Ikzelf was geen grote drinker,
beslist geen alcoholist. Als ik een keer dronken was,
was ik twee dagen doodziek. Terwijl ik af en toe een
paar weken oversloeg om te kijken of ik het nog onder
controle had. In 1990 hebben we het bedrijf verkocht
en zijn een nieuw bedrijf begonnen. Toen ging het
echt fout. Als zij 's morgens op kantoor begon om
ongeveer 9.30 uur stonk ze al naar de alcohol. Ze
dronk wodka puur. Toen kwam ook aan het licht dat
ze vitamine B6 krijg ingespoten bij de huisarts. Dit
was al maanden aan de gang omdat ze zo moe was en
bleef. Er was er bloed geprikt. Daaruit bleek haar
tekort. Nu is het zo dat als je veel alcohol drinkt
je een groot te kort aan deze vitamine krijgt. Toen
we in 1992 met de kerst gingen verhuizen viel ze door
de mand. Er was geen land met haar te bezeilen, ze
was gewoon lazerus, zocht met indereen die kwam helpen
ruzie we werden er gek van. Na de verhuizing zijn
we daar verder over gaan praten. Ze ging minder drinken,
alleen nog zondags. Dat duurde een week. Ging dus
niet. Ze dronk niet meer voor 12 uur 's morgens. Ging
ook niet. Onder tussen was het wel mei geworden en
ging ze drank verstoppen; je kunt het zo gek niet
verzinnen. In kopjes in de kledingkast, achter de
televisie, in de kasten van de kinderen, in de schuur,
zelfs achter bomen in de duinen, waar ze kon drinken
als ze de honden ging uitlaten. Ik heb toen zoveel
drank door wasbak weggespoeld dat de kikkers in de
sloot lazerus werden. Onze zoon zag haar aan de theepot
lurken had ze daar ook wodka in zitten. Hij is nu
23 jaar maar kan het zich herinneren als de dag van
gisteren. Ik heb de neus van een speurhond, ik rook
waar ze het had verstopt. Te gek voor woorden. Echt
ik rook de alcohol. Dochter was naar een house party
geweest in Groningen. Mocht pa niet weten maar ja
toch aan moeder verteld. Wat deed ma? Ze pakte een
fles wodka en zei: 'als jij dit niet verteld (en zette
de fles aan haar mond ) dan zal ik wat jij heb gedaan
niet aan pa vertellen'. Gelukkig heeeft mijn dochter
mij gelijk gebeld. Doordat ze niet meer op rekening
mocht kopen, ging ze alle resten op drinken. Duivelsdrank
uit Zwitserland, niet te zuipen, Jan Hagel, een anijslikeur
waar je tanden van uit je mond vallen. Gewoon opdrinken,
een uur in de wind stinken naar drank, maar dat maak
niet uit. Ik heb haar toen alles afgenomen: geld creditcards,
lege flessen achter slot en alles waar ze geld mee
kon krijgen heb ik haar afgenomen. Boodschappen deden
we samen of onder begeleiden van mijn ouders. (Haar
moeders zag en ziet het probleem niet). Ze werkte
ook zwart als kapster. Op een dag dacht ik dat ik
alles onder contrôle had, kwam er een mevrouw haar
haar laten doen voor fl 25.00. Ik was aan het werk
in een flists dacht ik hieraan. Die mevrouw kwam om
9.30 uur. Om 9.45 uur sprong ik in de auto, was om
10.05 thuis. Ze lag bewusteloos onder de zonnebank!
Ze was even naar de slijterij gefietst om een fles
wodka te halen. Achterelkaar opgedronken en onder
de zonnebank gaan liggen. Heb je weleens iemand onder
de zonnebank zien liggen met een fles wodka achter
de kiezen? Ze was paars, ik dacht dat ze dood was,
schrok me te pletter. We zijn toen naar de huisarts
gegaan en hij stuurde ons door naar de Riagg. Daar
was Janneke, een moordwijf. Ze begreep direct wat
er aan de hand was en legde de vinger op de zere plek.
Maar mijn vrouw kon daar niet tegen. Na een paar sessies
wist ze het wel beter. Onder tussen gewoon door drinken.
Ook toen ze naar de Riagg ging. Fout, want je maakt
afspraken met Janneke en die moet je wel nakomen.
Anders mag je niet meer komen en moet je opnieuw beginnen,
maar dat vertelde ze mij niet. Dat hoorde ik later.Na
veel vijven en zessen is ze 3 jaar gestopt met drinken.
Over deze periode schrijf ik kort maar ik kan uren
doorgaan. Je leert ook je vrienden kennen. Ze snappen
er geen bal van, wat er in je gezin aan de hand is.
Doordat mijn ex zo geliefd persoon was geloven ze
er ook niets van. Na die drie jaar waarin je toch
de angst had dat ze weer gaat drinken. Dat je toch
blijft controleren. In die periode ben ik zelf helemaal
gestopt met alcohol om haar te helpen. En net wat
er in uw krant staat, heb je nog weinig of geen sociale
contacten. En je werk lijdt eronder. Ook met de kinderen
is het verrekt moeilijk: dochter in de puber tijd,
jongens zijn wat makkelijker, maar die hangen erg
aan hun moeder. Ook het beeld dat die jongen van zijn
moeder heeft, is in de loop der tijd veranderd. Want
als hij thuiskwam met zijn vader stond moeder te wankelen
op haar benen op de inrit dronken te zijn. In ieder
geval heeft ze drie jaar niet gedronken en toen begon
het weer erger te worden. Het begon met ijs en bitterkoekjes
gedrenkt in grand marnier. Bessenlikeur-restant van
haar dochter over bekers verdelen en in kasten verstoppen.
Een fles wodka in de vuilnisbak verstoppen, hoe kom
je er op? Nog gekker als de eerste keer. Ik heb dat
aangezien en gepraat, gepraat, gepraat. Liefde sterft
een langzame dood en houden van sterft mee. Ik heb
haar gezegd: 'Schei er mee uit, ik houd het niet vol,
kan hier niet meer tegen om een vrouw waar je zoveel
van houd naar de sodemieter te zien gaan!' Het werd
per dag gekker. Ze viel soms steen-lazerus uit de
auto. Op een avond tegen haar gezegd: 'Ik hou er mee
op, ik wil scheiden. Als jij kapot wil, prima. Ik
hou niet meer van je, ik wil scheiden'.' 's Avonds
na 150 tabletten librium van 5 mg ging ze naar bed
en legde een briefje neer: 'ik blijf altijd van je
houden'. Ik heb haar nog wakker gemaakt en gevraagd
wat de bedoeling was, ze was helder en zei dat er
niets aan de hand was. Toen ik 's morgens wakker werd,
was ze bijna dood . Ik heb de dokter gebeld. Ze is
met gillende sirene naar het ziekenhuis gebracht.
Ze heeft het - achteraf helaas - overleeft. Ik mag
dit eigenlijk niet zeggen maar ze heeft nooit beseft
wat een verdriet ze ons heeft aangedaan en doet. We
zijn toch nog een tijd bij elkaar gebleven. Weer de
Riagg waar ze, omdat ze aardig is, iedereen in de
maling nam en de boel aan elkaar loog. Ze moest iets
gaan doen waarin bevrediging vond, bijvoorbeeld hulp
in een ziekenhuis of ander vrijwilligerswerk. Mooi
niet dus, er moest geld worden verdient. Ze wilde
een nagelstudio, eerst naar school papieren halen,
een winkel huren en voor de inrichting even naar Amerika
om wat spullen te halen. Een investering van fl 40.000,00.
Ze ging ook bij de AA, mooie club. Maar je mag daar
niet dronken naar toe. Ze is drie keer weggestuurd,
toen mocht ze er niet meer in. Terwijl de mensen van
de AA haar echt hebben willen helpen. Maar wel doorblijven
drinken, elke dag een fles wodka of drie platvinkjes.
De zaak draaide goed en de wodka vloeide. Een kennis
van ons heeft haar nog geholpen door haar bij te staan.
Hij is alcoholist maar stond al 7 jaar droog. Hij
was elke dag bij haar in de zaak om haar van het drinken
af te houden. Is hem nooit gelukt. Hij is wel met
haar naar bed geweest. Ik zei toch: 'je leert je vrienden
kennen!' Ik heb haar vier keer het huis uit gezet,
drie keer teruggenomen. De vierde keer niet meer.
Ze is toen helemaal losgeslagen. Het vervelende is,
we wonen in een klein dorp. Dus ik kom alles te horen.
Dat is, mag ik wel stellen, zeer vervelend, maar mijn
kinderen horen dat ook, alle rottigheid die ze uitvreet,
en dat is triest. De kinderen willen al jaren niets
meer met hun moeder te maken hebben, ze schamen zich
voor zo'n moeder. Ze heeft een huwelijk van een jonge
gozer laten stranden door met hem het bed in te duiken
en dat rond te gaan vertellen. Ik kan zo nog wel uren
doorgaan. We hadden geen slecht huwelijk. We waren
een voorbeeld voor vele kennissen. We hielden (houden)
echt van elkaar na 24 jaar huwelijk heb ik er een
eind aangemaakt. Niet omdat ik niet meer van haar
zou houden maar ik kon er niet meer tegen; ik ging
zelf er aan kapot. Als je je partner naar de sodemieter
ziet gaan en niemand kan je helpen en ze wil ook niet
geholpen worden, sterf je langzaam af. Om te overleven
moet je gewoon stoppen. Ik heb ook nog twee kinderen
daar voor moet je blijven leven. Een klant van me
die op de hoogte was zei eens: 'Ik ben 74 jaar, 36
jaar getrouwd met een alcoholiste. Is ze niet verslaafd
aan de drank dan wel aan de pillen. Je kunt niet op
vakantie, je kunt er niets mee. Kap er mee jongen,
je gaat er aan kapot'. Een uitspraak van mijn advocaat:
je ben verslaafd aan de verslaafde. Nogmaals ik kan
vellen vol schrijven over alcoholverslaving, maar
als ze niet willen stoppen, helpt er geen moedertje
lief aan. Neem afscheid, neem je kinderen onder de
arm en ga.
Guus
WONDERE WERELD
Ik was net achttien
toen ik Jan-Willem leerde kennen. Een charmeur met
ondeugende ogen, ik viel voor hem, niet wetende dat
hij verslaafd aan heroïne was. Ik geloof dat hij dat
zelfs ontkende. Hij stond aan het begin van een hele
lange lijdensweg voor hemzelf en zijn omgeving. We
zijn getrouwd, kregen een zoon (ook Jan-Willem). Na
vreselijke jaren die met geen pen te beschrijven zijn,
ben ik gescheiden. Ik was kapot. Pogingen om hem van
zijn verslaving af te houden, waren helemaal mislukt.
Ik was nog zo jong, had met hem mjin leven vergooid,
maar één ding wil ik duidelijk stellen: ik heb nooit
gebruikt. Jan had mijn benen gebroken als ik zelf
ooit maar iets zou gebruiken. Dat respecteerde ik
in hem. In de meeste gevallen gaat de partner mee
in zo'n verslaving, maar hij, hoe diep hij ook zonk,
waakte er wel voor mij mee te nemen in zijn verslaving.
Alle leed wat je je maar kunt bedenken, heb ik meegemaakt.
Het huis vol bloed en verstopte naalden, meubels en
persoonlijke eigendommen die verkocht werden om maar
aan dope te komen. Ik dacht genie te zijn geworden
in het verstoppen van mijn geld en spullen, maar hij
vond alles. Ik had de gekste plekken om mijn geld
te verstoppen, de strijkplank, gordijnzomen, vergaarbak,
suikerpot, vloerbedekking en meubels haalde ik weg
en lag mijn geld er onder, alles vond hij. Ik heb
pogingen gedaan mijzelf te doden, zo erg was deze
relatie. Waarom ik ermee doorging? Ik had geen zelfrespect
en kwam niet voor mijzelf op. Na jaren dorst ik te
kiezen voor mijzelf en mijn zoon. Ik ben gescheiden
en Jan zakte heel ver weg. Na jaren is hij gestopt
met de heroïne en begon een nieuwe relatie en kreeg
twee nieuwe kinderen. Nooit heeft hij sorry tegen
mij gezegd voor alle jaren diepe, diepe ellende. Zijn
zoon bestond niet meer, zijn latere kinderen waren
zijn afgodjes. ik heb daar nog steeds héél véél pijn
van. Hij kan ook niets meer goedmaken. Jan is dood,
nu één jaar geleden is hij tijdens het stappen door
een 'vriend' doodgeslagen. Per ongeluk. Deze 'vriend'
wilde Jan behoeden dronken in de auto te stappen.
Dit werd door Jan niet in dank afgenomen. Er ontstond
een onbenullig vechtpartijtje. Jan viel op de grond
en een dag later was hij dood! Wij kregen dit telefonisch
te horen. Hierna volgt nog een lange lijdensweg. Ik
mocht geen afscheid nemen van Jan, omdat de ouders
van Jan een brief hadden gevonden waarin ik mijn ongenoegen
naar Jan toe liet blijken. Deze brief zou een grote
rol gaan spelen. Nu nog.... Jan en ik hadden door
de jaren heen nog wel eens contact over onze zoon
Jan-Willem. Dit ging altijd met ruzie gepaard omdat
ik vond dat er teveel verschil was in het omgaan met
zijn drie kinderen. Jan-Willem was zijn eerste, maar
daar werd niet naar omgekeken. Met de anderen ging
hij naar het voetballen, etc. Dit stak mij erg en
ik heb toen de bewuste brief naar Jan geschreven.
Deze brief is door mijn ex-schoonouders gebruikt om
mij weg te houden bij Jan's afscheid. Dit heeft mij
gebroken, na alles wat ik met hem heb meegemaakt heb
ik geen afscheid mogen nemen van mijn eerste liefde.
Ik ben later weer getrouwd, kreeg nog een dochter
(Priscilla), deze dochter is verstandelijk gehandicapt
en heeft al eens bij jullie in de krant gestaan onder
de kop 'Priscilla maakt thuis alles kapot' door Ina
Eggink. Ik ben nu weer bijna gescheiden van een man
die hele grote geestelijke problemen heeft en die
op zijn 42e verslaafd is geraakt aan 'coke'. Ik tref
het wel, he? Alleen stap ik er nu op tijd uit en kies
voor mijzelf. Ik ben nu 41 en heb het gehad. Ik wil
nu rust! Jan-Willem, de zoon van Jan, is nu 20 en
heeft flink met drugs gespeeld, hij niet zonder softdrugs,
maar is een goeie gozer geworden, ondanks alle ellende
in zijn jonge leventje! Volgens mij zit verslaafd
worden in je genen, aan Jan's kant waren veel verslaafden.
Opa van Jan was alcoholverslaafd; moeder van Jan verslaafd
aan drank en pillen; zoon van Jan kan tot mijn grote
spijt ook niet zonder drugs, ondanks al mijn gesprekken
en mijn openheid. Er is een grote belangstelling voor
de 'wondere wereld van de drugs'.
Roliene Cohen
ANGST
Ik heb een aantal jaren
gedacht dat ik de wereld kon verbeteren en mijn partner
van zijn drugsverslaving af kon helpen. Hij wilde
dat zelf ook, zei hij tenminste. Ik was de enige die
wist hoe erg het was en ook daarom kon ik hem niet
laten vallen. Ik ben er zelf kapot aan gegaan. Dat
de relatie uiteindelijk ook kapot ging had andere
redenen dan zijn drugsgebruik. Alhoewel, zijn gedrag
werd er natuurlijk wel erg door beïnvloed. Nu, ruim
2 jaar later is hij nog steeds verslaafd. Ik kan het
niet opbrengen om hem te zien, want het breekt nog
steeds mijn hart. Ookal lijkt het alsof er niets met
hem aan de hand is. Ik ben nu gelukkig met iemand
anders, maar merk wel in deze relatie dat ik helemaal
in de stress raak als mijn nieuwe vriend bijvoorbeeld
een keer een glaasje teveel drinkt. Ik ben bang voor
verslavingen geworden, waarbij gedragsverandering
zich voor doet. Ik weet wat het allemaal kapot kan
maken!
Anoniem
INZINKING
Na het artikel gelezen
te hebben kwam er bij mij heel wat boven. Ik leef
al 26 jaar met een alcoholist. Hij is er in ons huwelijk
een keer 6 jaar vanaf gebleven, omdat hij leverklachten
kreeg en van de arts een grote waarschuwing heeft
gehad. Ik kon het niet meer aan en ben 5 jaar geleden
bij hem weggegaan, verbaal geweld had ik te verduren.
Ik had het al een paar keer gezegd (dat ik hem zou
verlaten) en als antwoord kreeg ik : 'Ik vermoord
je, ik rijd je dood, ik zorg dat je geen vrienden
meer overhoudt', enz enz. |Ik trok het niet meer,
mocht niet weg, geen vrienden hebben, niet uit met
vriendinnen, alleen maar thuisblijven.Toen ik bij
hem weg was gegaan, kreeg ik een inzinking, werd lastiggevallen,
opgebeld constant door hem. Tot ik besloot hem weer
terug te nemen, hij beloofde tenslotte beterschap,
en 20 jaar huwelijk geef je niet vlug op toch? Een
half jaar heb ik alleen gewoond, en daarna kwam hij
weer bij mij, het eerste half jaar ging het wel, daarna
ging hij weer in zijn oude fouten vervallen. Ik zelf
heb geen leven, ben mezelf kwijt, ben overspannen,
zit aan de anti-depressiva. Bezoek sinds 1 jaar een
psychiater. Het is heel moeilijk om zo te leven.
Heksje
"HELP, HIJ IS SEKSVERSLAAFD!"
Een verslaving is iets
verschrikkelijks. Mijn man is werkelijk sexverslaafd.
Niet dat hij het met een ander doet, maar zodra hij
thuiskomt, voelt hij onder mijn rok en zegt 'Even
controleren, schat!' en dan doen we het maar. Tijdens
het eten begint hij weer, onder het eten weer even
voelen. Dit gaat door tot we in bed zijn, dan moet
het nog maar een keer of twee gebeuren. Vaak wordt
hij wakker midden in de nacht en neemt hij me en gaat
dan naar de wc, komt weer in bed, drukt hem er weer
in, en gaat dan slapen. Dit gaat al een halfjaar zo.
Ik houd heel veel van hem, maar hij luistert niet.
Zelfs niet als ik zeg dat ik hem verlaat. Dan zegt
hij: 'We hebben het toch goed?' Van hulp of van een
arts wil hij niets weten, want hij zegt dan: 'Over
een paar jaar zijn we zo bekend met elkaars lichaam
dat je moet vragen of ik eens wil!' HELP! Ik stuur
een e-mail via de computer van een kennis, want ik
ben bang dat hij het leest.
Anoniem
GEDRAG
De voorbeelden in het
artikel zijn de extreme, verslavingen kent vele voorportalen.
Voor de "verzorgende redsters" raad ik het boek "Als
hij maar gelukkig is" van Robin Norwood (uitg. Diogenes)
aan. Zodat zij niet meer in de valkuil van de herhaling
trappen. Het is niet voor niets dat zij zich aan getrokken
voelen tot verslaafde mannen. Ook belangrijk is te
herkennen dat mensen met gelijke problemen elkaar
altijd opzoeken of de andere mede-afhankelijk proberen
te maken zodat zij een "alibi" hebben voor hun gedrag.
Het gaat om de karakterverandering, niet om de hoeveelheid.
Je hebt vele soorten drinkers; weekenddrinkers, drinkers
die eens per jaar van de wereld zijn. Een aardige
site voor hulp voor probleemdrinkers is: www.helderheid.nl,
waar niet alleen de fysieke aspecten, maar ook het
spirituele aspect wordt behandeld. Het alcoholgedrag
van tieners met hun shooters aangespoord door de "coole"
trendy drankjes van de commercials, dát is een probleem.
Leeftijd, frequentie en hoeveelheid zijn de ingrediënten
van toekomstige verslaving. Vroeger gebeurde dit pas
in de studententijd. Wat dat betreft is dat een pluspunt
van de islam: moslims vieren een voetbaloverwinning
zonder dronkenschap!
J. Berg
GOKKEN
Zelf heb ik helaas de
ervaring meegemaakt om samen te wonen met een gokverslaafde
man. Het is vreselijk, zelfs één gulden kon ik niet
laten liggen op het dressoir! Ik sliep met mijn portemonnee
onder mijn kussen. Je gaat emotioneel en financieel
ten onder. Hij is diverse keren opgenomen in een kliniek
en ik heb gemerkt dat de partner totaal in de kou
wordt gelaten. Helaas is dit stukje te kort om een
relatie van 4,5 jaar te beschrijven. Ik ben blij (op
dat moment natuurlijk niet, ik hield van die man)
dat er een einde aan deze relatie is gekomen en het
heeft me twee jaar gekost om er bovenop te komen.
Yvonne Hendriks
INCOMPLEET
Het is heel herkenbaar.
Wat ik wel mis in het artikel is het vertrouwen, de
veiligheid en de eerlijkheid die je normaal voelt
voor elkaar en je relatie. Door drankmisbruik raak
je dit kwijt. Nu ik dit kwijt ben voel ik mij niet
compleet. Voordat je als partner bewust toegeeft dat
je relatie aan het veranderen is, gaat er veel tijd
voorbij. Mijn partner, waar ik inmiddels van gescheiden
ben sinds vorige maand na een huwelijk van 27 jaar,
heeft nooit willen toegeven dat er een probleem was.
Hij verstopte drank op de meest waanzinnige plekken
in het huis, de garage en de tuin. Toen bij mij de
oogkleppen afvielen heb ik hem voor de keuze gesteld:
je probleem oplossen met hulp van ons (mijzelf en
onze drie volwassen zoons) of het huis uit. Hij koos
uiteindelijk voor het laatste met het idee dat het
allemaal niet zo'n vaart zou lopen. Ik heb na vijf
jaar modderen een harde houding aangenomen. Het was
het één of het ander. Na relatietherapie en een bezoek
aan een psychiater voelde ik me nog beroerder. Alle
aandacht werd gericht op het slachtoffer (de verslaafde)
die de indruk krijgt ik ben bezig mijn probleem op
te lossen. Ondertussen bleef hij zijn oude leventje
volhouden met de mededeling ik doe er toch alles aan
om onze relatie te redden. Het advies dat gegeven
werd: meneer het is verstandig dat u gaat afkicken
miste elk doel. Als de persoon zelf niet aangeeft
dat hij geholpen wil worden staakt alle hulpverlening.
Je valt terug in de oude gewoonte en je raakt steeds
verder gefrustreerd. Ik had het idee dat ik alleen
maar bezig was hem te verzorgen en hij vond dit prima
zo. Hij hoorde tijdens een therapie dat lichamelijke
agressie vaak voor kwam bij drankmisbruik. Zijn reactie
naar mij was dan ook het is niet zo erg want in sla
je niet eens. Hij ging wel even voorbij aan de geestelijke
agressie die tussen ons plaats vond. Ik heb in de
jaren vóór de "openbaring" de schuld van de teruglopende
relatie bij mezelf gezocht. Ik heb bezoeken gebracht
aan een maatschappelijk werker en een holiste. Dit
heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat ik steeds
meer voor mezelf probeerde op te komen en me in mijn
uiteindelijke beslissing gesterkt. De energie die
ik opdeed in die gesprekken heb ik in die tijd grotendeels
in onze relatie gestopt, omdat je daarvoor aan het
knokken bent. Inmiddels ben ik gescheiden en zit hij
in zijn eentje op een flat. Twee zoons hebben de zorg
voor hun vader op zich genomen. Een zoon heeft na
een jaar alles geprobeerd te hebben om zijn vader
weer op het spoor te krijgen het opgegeven en wil
momenteel geen contact met hem. Dan heb je nog het
probleem met de familie van mijn partner. Zij vinden
wel dat hij verkeerd heeft gehandeld maar hij is momenteel
bezig aan het afkicken. Hij doet toch zo zijn best
en een goed gesprek moet toch alles oplossen. In elk
huwelijk is wel is wat. Of je krijgt een schuldgevoel
aangepraat dat er vast iets moet zijn voorgevallen
waarom hij is gaan drinken. En uiteraard ligt dat
dan aan mij. Gelukkig reageert niet iedereen zo maar
het is wel moeilijk voor het verwerkingsproces waar
je als partner doorheen moet. Het vreemde is dat ik
nog steeds geen hekel aan hem heb. Houden van is wel
weggezakt. Ik ben op dit moment ontzettend boos op
hem. Ik heb het gevoel dat hij mijn toekomst heeft
weggenomen. Nu ben ik zover dat ik dit soort gedachten
opzij probeer te zetten en het een plaats probeer
te geven. Ik wil mijn sociale leven weer oppakken
wat ik de laatste vijf jaar niet meer gedaan heb.
Ik ben alleen maar met hem bezig geweest. Je spreekt
niets meer af met vrienden want het gaat niet goed
met hem. Hij kan het niet aan. Je raakt zelf in een
isolement. Ik wil weer kennismaken met andere mensen
en het plezier in het leven weer terugvinden. Vorig
jaar maart toen hij zijn rijbewijs moest inleveren
doordat hij dronken een ongeluk had veroorzaakt is
bij mij alles duidelijk geworden. De puzzelstukjes
vallen dan in elkaar. Hij heeft bij zijn drankverslaving
ook nog suikerziekte gekregen. Alle problemen die
hij had werden weggestopt onder het kopje ziekte.
Zijn vermoeidheid, hij sliep bijna de gehele dag op
de bank, zijn adem, dat kwam vast van de medicijnen
die bij moest gebruiken. Hij viel regelmatig om dan
werd de oorzaak gezocht in te laag bloedsuiker. We
hebben na één van zijn black out's hem naar het ziekenhuis
gebracht. Het hart werd onderzocht. Iedereen was vreselijk
bezorgd over hem. Hij kon zijn urine niet ophouden.
Stond je in de winkel en dan had hij plotseling een
natte broek. Zijn reactie was dan altijd heel nonchalant.
Ik schaamde me vaak voor hem. Hij kon zulke rare antwoorden
geven. Zo kon hij ook niet meer de video of de oven/magnetron
combi bedienen. Ik dacht dat de suiker zijn korte
termijngeheugen had aangetast. Ik heb op een gegeven
moment met lood in mijn schoenen achter zijn rug om
contact met de huisarts gezocht over de hiervoor beschreven
zaken die steeds vaker voorkwamen. Zelf toen was nog
niet doorgedrongen dat drank de hoofdoorzaak was.
Ik ontkende dat nog bij de huisarts. Er werd serieus
met zijn klachten omgegaan. Hij werd binnenste buiten
gekeerd in het ziekenhuis. Nog steeds zweeg hij over
het drankprobleem en ik was nog steeds goedgelovig.
Hij zei tegen mij dat hij niet dronk. Het heeft me
toen wel aan het denken gezet dat er meer moest zijn
dan suikerziekte alleen. Iedere keer als ik hem vroeg
of hij drank gebruikte ontkende hij in alle toonaarden.
De artsen deden ook verder niets. Ze onderzochten
hem en verder gingen ze niet. Hij gaf niets aan dus
kunnen wij medici niets doen. Achteraf vind ik dat
nog steeds ongelooflijk. Toen hij opgepakt is door
de politie bleef hij zelfs toen nog ontkennen. En
ik geloofde hem nog steeds. Dat duurde ongeveer nog
één dag toen werd alles duidelijk. Na wat speurwerk
vond ik enkele flessen jonge jenever. Overal lag wat.
Ik was al die tijd in de zeik genomen. We hebben hem
droog gezet. Dat was helemaal erg. Er is wat drank
door de gootsteen gegaan. Onze zoon was het weekend
daarna jarig. Hij was niet in staat een nieuwe voorraad
aan te leggen omdat we hem in de gaten hielden. Iedereen
had medelijden met hem. Toen was zijn probleem ook
nog niet bekend bij anderen. Ze vonden alleen dat
ik zo onaardig tegen hem deed. Hij was toch zo zielig.
Nou dus niet hij had afkick verschijnselen. Ik heb
nu definitief een punt gezet achter onze relatie ik
heb daarom ook zelf de scheiding geregeld. Hij vond
alles goed. Ik heb nog dagelijks verdriet over de
situatie waarin ik met de kinderen terecht ben gekomen.
Het verdriet en de verwerking daarvan wordt door allemaal
anders gedaan en het begrip voor elkaar is soms moeilijk.
Als moeder zie je het verdriet bij je kinderen en
kan je ieder kind begrijpen in zijn verdriet. Onderling
hebben ze af en toe flinke discussies over hoe om
te gaan met de situatie. Ik heb de hoop en het vertrouwen
dat de vier direct betrokkenen uiteindelijk sterk
en met begrip voor elkaar uit deze situatie komen.
Ik hoop dat het goed gaat met mijn ex-partner maar
het vertrouwen daarin kan ik niet opbrengen. Ik ben
impulsief achter de computer gaan zitten en heb maar
een fractie kunnen vertellen van wat er allemaal gebeurd
is. Ik was gegrepen door het feit dat je zoveel herkenning
leest. Ik weet wel dat ik niet de enige ben die dit
meemaakt alleen voel ik me wel vaak alleen. Je deelt
je verdriet niet altijd met je kinderen want je weet
dat zij het ook zo moeilijk hebben.
