door Marjolein Hurkmans

Een boek over mannen met op de omslag drie vrouwen met naakte borsten. Schrijfster Margriet Hunfeld heeft er goed over nagedacht. "Mannen kijken graag naar borsten", zegt ze. "En van mij mogen ze. Mannen zijn geen vrouwen, maar wel leuke mensen. Het wordt tijd dat zij dat zelf ook weer inzien na al die jaren waarin we ze hebben ingepeperd dat er niks aan hen deugt. Man zijn mag weer." En om dat eens goed duidelijk te maken, schreef ze het boek Mannenziel.

Wilt u reageren op dit artikel, klik dan hier

Onlangs signeerde schrijfster/journalist Margriet Hunfeld haar boeken in een winkelcentrum. Er kwam een man naar haar toe met wie ze een gesprek begon over zijn drijfveren. "Op een bepaald moment zei ik: 'Ik vind jou een leuke man'. Hij schrok er helemaal van en vroeg of ik dat even in het boek wilde zetten. Dan kon zijn vrouw het ook lezen."

"Zo ver hebben we het al laten komen. We hebben mannen jarenlang ingepeperd dat ze van geen kant deugen. We hebben ze verweten maar aan één ding te denken en vervolgens voor watje uitgemaakt omdat ze voor ons stofzuigden. Het is mooi geweest. De slogan 'alles went, behalve een vent' moet onderhand eens vervangen worden door 'niets went zo snel als een leuke vent'. Mannen zijn namelijk hartstikke leuk."

Ze noemt zichzelf ervaringsdeskundige: "Ik werk met mannen, ik praat met mannen en ik schrijf over mannen." En vooral om dat laatste kan niemand heen, want Margriets boek Mannenziel (uitgeverij De Kern) staat boordevol interviews met kerels van stavast. Ze sprak met onder anderen professor Smalhout, de voetballer Barry Hulshoff, een Nobelprijs-winnaar, schilder Peter Klashorst en een versierder die met meer vrouwen de lakens deelde dan de gemiddelde Nederlander in zijn leven aan schoenen verslijt.

"Ik wilde vooral weten wat mannen nu echt drijft", legt Margriet uit. "Al decennialang roepen feministen dat kerels vooral geïnteresseerd zijn in macht, geld, seks, voetbal en bier en ik besloot dat te gaan onderzoeken door met mannen te praten die op een van die gebieden hun strepen hebben gehaald. Professor Smalhout bijvoorbeeld is een machtig man, maar wat betekent het voor hem als persoon dat heel veel mensen zijn woorden voor waarheid aannemen? En hotelbon-bedenker Chris Luken was op zijn dertigste al meervoudig miljonair. Maar in gesprekken blijken die mannen veel meer te zijn dan alleen machtig of rijk; het blijken mensen te zijn. En dan nog boeiende, interessante en leuke ook!"

Crisis

"Dat de man in crisis zou zijn, is geen onzinverhaal", vervolgt ze met stelligheid. "Heel veel veertigers zitten in therapie vanwege een minderwaardigheidscomplex. Mannen worden continu aangevallen. Niet alleen door zure, links georiënteerde feministen, maar door vrijwel alle vrouwen. Schrijfsters als Yvonne Kroonenberg, die onlangs weer met een boekje kwam met de achterhaalde titel <I>Meneer, als ik u zie, heb ik zo'n zin in ruzie </I>en Renate Rubinstein hebben ons dat goed ingepeperd: mannen mag je afzeiken. Nou, niet meer dus hè. De emancipatiestrijd was ooit nodig, maar is nu wel gestreden. Vaders lopen achter de kinderwagen, koken eten en verschonen luiers. Laat ze nou ook weer gewoon man mogen zijn, asjeblieft."

"Weet je wat ik bijvoorbeeld absurd vind? Ik kom voor mijn werk nogal eens op mannenwerkplaatsen zoals garages of fabriekshallen. Daar hangt tegenwoordig geen enkele foto meer van een vrouw in bikini omdat dat sekse-discriminerend zou zijn. Ik vind het behoorlijk discriminerend dat die mannen niet zichzelf mogen zijn. Waarom moeten zij steeds van ons ontkennen dat ze graag naar borsten kijken? Wat is daar eigenlijk fout aan? Uit een Duits onderzoek is zelfs gebleken dat mannen die vaak naar borsten kijken, minder snel een hartkwaal krijgen. Het is dus nog goed voor ze ook. En wat voor last hebben wij er eigenlijk van? Goed, dan knijpt er een in je billen. Stel dat-ie zich walgend van je zou afkeren, dan zou je jezelf pas echt rot voelen."

"Eigenlijk", vervolgt ze, "willen wij in ons hart best nagefloten worden. We doen echter net of we het niet willen. En als de mannen zich daar dan weer braaf aan aanpassen, zoals ze zich aan al onze nukken aanpassen, verwijten we hun dat ze watjes zijn. Ik kan het de man niet kwalijk nemen dat hij momenteel totaal de weg kwijt is."

Met haar boek wil ze hen een hart onder de riem steken. "Ik wil ze duidelijk maken dat ze de moeite waard zijn als man en dat ze helemaal niet aan alle eisen van mevrouw hoeven te voldoen. Dat ze in sommige dingen zelfs veel leuker zijn dan die dames die het allemaal zo goed weten. Neem het gemiddelde conflict: een man slaat een keer hard met zijn vuist op tafel, een vrouw blijft een week lang broeden. Wie is er hier nou het moeilijkst om mee samen te leven?"