Bekende landgenotes over liefde en teleurstellingen

Mannen om nooit
te vergeten

door INGRID HOOGERVORST

AMSTERDAM - Welke man in uw leven zult u nooit meer vergeten? Stel deze vraag aan een willekeurige vrouw van boven de dertig en er komt een verhaal. Over de eerste grote liefde of rampzalige teleurstelling. In het leven van elke vrouw is wel een man aan wie ze nog vaak aan moet denken, of ze wil of niet.

Hanneke Groenteman: ...joodse man op tractor...
FOTO: ANP

In het boek ’Een man om nooit te vergeten’, verschenen bij uitgeverij De Arbeiderspers, stelde socioloog en journalist Emma Brunt de vraag aan 18 bekende Nederlandse vrouwen. Ze zijn stuk voor stuk goedgebekt, maar bleken toch een man in hun leven nodig te hebben gehad om het besef van eigen kunnen te krijgen. Het merendeel van de vrouwen die Emma Brunt interviewde, is schrijfster. Dat levert mooie verhalen op, want schrijvers zijn gewend te dwalen in hun geheugen en kunnen met veel humor en zelfkennis over vroeger vertellen.

Zoals de Haagse Helga Ruebsamen die zich nog steeds verwondert over haar verwarrende liefdesavontuur met een travestiet. De 66-jarige schrijfster vertelt „niet van die vriendelijke, begrijpende figuren te houden die het huishouden voor je willen doen". Ze zoekt haar mannen bij voorkeur uit op macho-gedrag, ruige zeilers, reders en baggeraars die volgens Ruebsamen vooral te vinden zijn bij wedstrijdzeilen. Daar vond ze ook de man die voor eeuwig in haar geheugen staat gegrift.

Jenny Arean: ...zachtmoedige stiefvader...
FOTO: ANKO STOFFELS

Een soort kapitein Rob met doorborende blauwe zeelieden-ogen. „Als we voeren was het net alsof hij het opnam tegen Neptunus", vertelt Ruebsamen. „Op een gegeven moment merkte ik iets vreemds."

Wanneer ze met haar stoere zeegaander, in zijn riante buitenhuis, aan wal verbleef, verdwenen op geheimzinnige wijze haar kokette lingerie en leuke boothalsblouses. De diefstalletjes bleken niet het werk van de rondspokende geest van een overleden echtgenote, maar van haar stoere bink die in het diepste geheim graag zijn macho-uiterlijk verwisselde voor dat van een frivole dame.

Jessica Durlacher: ...lelijke chauffeur...
FOTO: GLENN WASSENBERGH

Een afknapper was ook de Tsjechische minnaar die Nelleke Noordervliet in 1968 in Praag ontmoette. Alle veroveringstactieken ten spijt bleek hij in bed minder potent dan daarbuiten, wat de schrijfster op de vlucht joeg. Een dag eerder dan gepland vertrok ze met de noorderzon. Een laffe actie vindt ze achteraf, die in het licht van de toekomst een belangrijke historische daad werd: diezelfde nacht trokken de Russen met hun tanks Praag binnen. Ze was net op tijd weg.

Jessica Durlacher, dochter van wijlen G.L. Durlacher en getrouwd met Leon de Winter, had van zichzelf nooit verwacht als een baksteen te vallen voor een Engelse truckdriver met onvervalst cockney-accent, die nog nooit van zijn leven een boek had gelezen. Hij was lelijk, kankerde op alles, maakte platte, gemene geintjes en had nog een ander ook, maar daar trek je je weinig van aan als je achttien bent en rebelleert tegen de intellectuele sfeer thuis. Spijt van haar heftige verliefdheid voor de ’viezerik’ heeft ze niet, want na drie maanden samenwonen, kwam ze erachter dat het respect voor boeken en kunst waarmee haar ouders haar hadden opgevoed, ook onontbeerlijk was in haar leven.

Leerzaam

Geen van de vrouwen heeft overigens last van spijt. Ook al was hun ervaring met die ene man niet altijd leuk, leerzaam was het wel. Zo viel journaliste Marjo van Soest op haar negentiende voor de aankomende Franse popster Adamo die ze interviewde voor de tienerpagina van de Limburgse krant waarvoor ze werkte. Adamo! Voor wie hem niet meer kent: de goed gevooisde Italiaanse immigrantenzoon van Vous permettez monsieur. Met een hoofd vol dromen volgde ze hem naar Zuid-Frankrijk en de rest laat zich raden.

Kinderboekenschrijver Miep Diekman zal nooit haar geheime minnaar vergeten met wie ze ten tijde van het communisme een romance had in Praag, Hanneke Groenteman droomt nog steeds van de joodse man op de tractor en Mensje van Keulen van haar Haagse blonde Elvis, die zo stom was de liefdesbrieven van zijn beide vriendinnen te verwisselen.

Voor Jenny Arean is haar zachtmoedige stiefvader de man om nooit te vergeten, terwijl Cisca Dresselhuys nog vaak met grote afkeer terugdenkt aan de gymnastiekleraar, die haar het leven zes jaar lang zuur maakte met zijn nare afwijzende opmerkingen omdat ze als protestantse niet thuishoorde in het Limburgse zuiden.

’Een man om nooit te vergeten’ is een heerlijk boek. Emma Brunt maakte van elk gesprek een mooi, goedlopend verhaal, waarin elke lezer wel iets van zichzelf zal herkennen. Jammer dat het zo snel uit was. Het had wel twee keer zo dik mogen zijn.