door Felix Wilbrink

 Cor Coerse (58) is een hardwerkende brigadier bij de Spoorwegpolitie. Wat heet, hij maakt wel 10 tot 12 uur per dag. Zijn vrouw Marjo wacht op hem. Straks als hij met pensioen is, hebben ze weer meer tijd voor elkaar. Maar dan krijgt Cor een hartinfarct. Hun leven staat op z'n kop. Marjo is boos, angstig, kan nergens met haar onzekerheid terecht. Ze wil zelfs weglopen. Over het jaar waarin wanhoop uiteindelijk plaats maakte voor een nieuw leven en nieuwe liefde met en voor elkaar, schreef ze De tijd stond "even" stil. Het boek wordt verslonden, want te weinig nog blijkt men in de medische wereld oog te hebben voor de partner van de patiënt.

 Wilt u reageren op dit artikel, klik dan hier

SITTARD - Zelfs in Limburg is de Heilige Maagd Maria inmiddels ingeruild voor de Boeddha. De winkelstraat van Sittard kent maar liefst drie New Age winkels. Klankschalen, zachte plingplong-muziek en exotische wierook. Binnen bij Marjo Coerse-Gerardu is het al niet anders. In een sneeuwwit tafeltempeltje staat de boeddha net zo mysterieus te glimlachen als Maria dat eeuwen lang in deze landstreek deed.

"Nee," lacht Marjo Coerse, "Maria is weg en een Heilig Hart-beeld zul je hier ook niet meer vinden. Dat zie je bij de jonge generatie Limburgers niet meer. Dit tempeltje kocht ik als kerstcadeau voor mijn man Cor. Waarom weet ik niet, ik voelde gewoon dat het hier moest staan." Jonge generatie? Marjo is net als haar Cor al in de vijftig. Maar ze voelen zich weer jong, dartel bijna en dat nadat Cor anderhalf jaar geleden werd getroffen door een hartinfarct. Marjo is een vrouw van wie je in eerste instantie denkt dat zij de nuchterheid zelve is. Maar kijk je verder in haar huis dan vallen nog meer boeddha's op en vele, vele boeken over astrologie. Dat is dan ook haar beroep, astrologe.

Onvermoeibaar

Wat een tegenstelling met die grote vent naast haar. Cor is brigadier bij de Spoorwegpolitie. Zo'n man die zijn brede schouders onder iedere mogelijke klus zet. Sterk, onvermoeibaar. Altijd maar aan het werk. En daar ging het dan ook net mis. Gewoontegetrouw zat hij alweer vroeg op zijn kantoor. Hij werd draaierig, begon te zweten, werd niet lekker en ging onderuit. Kortom, een hartinfarct. Toegesnelde collega's zorgden snel voor een ambulance.

Marjo Gerardu schreef op wat er daarna met haar en haar relatie met Cor gebeurde. Het werd een boek dat nu nog alleen in het Limburgse maar binnenkort zeer waarschijnlijk door heel Nederland verslonden zal worden. Vlot geschreven, zonder enige opsmuk. Het verhaal van de partner, het verhaal van de angst, van de domme dingen die je doet om je partner maar te ontzien, van de onzekerheid die toeslaat en van de spanningen die binnen de relatie ontstaan. En van het volstrekte onbegrip dat Marjo van de arts van Cor kreeg. "Hoezo komt mijn man nu alweer naar huis? Hij is toch ziek, levensgevaarlijk ziek? Wanneer kan ik eens met die dokter praten zodat hij me kan uitleggen wat er met mijn man is? Wat kan hij aan, wat kan hij niet aan? Wat is er fysiek met hem gebeurd, waarom is hij zo vergeetachtig, kan hij ooit nog werken, kunnen we nog seks hebben? Kortom, ik barstte zowat van de vragen. Maar wat ik ook probeerde, die man had of geen tijd of geen zin."

Later na veel aandringen, volgde er dan eindelijk een gesprek waarin ze meer werd afgesnauwd dan te woord gestaan. Eindelijk, na meerdere pogingen ging de arts er voor zitten. "Die dokter," haar ogen schieten nog steeds vuur als ze over hem begint, "legde uit over de vervetting, over kransslagaders, over hoe zelfs een licht infarct net zo levensbedreigend is als een groot infarct. Maar alles ging zo snel dat ik na afloop meer vragen had dan ervoor."

Nu lachen Cor en Marjo er om. Maar toen sloeg de paniek dubbel dwars nog een keer toe. Zo staat het in haar boek "De tijd stond 'even' stil" (uitgeverij DrukVorm, Geulle): Vijf minuten over twee gaat de deur open. Daar staat hij, met een zak grond die eigenlijk veel te zwaar is. "Ze hadden geen kleinere," verontschuldigt hij zich. Hij had onderweg zelf gevoeld dat het teveel was. Als hij zich bukt om de zak aarde in de keuken neer te zetten, gebeurt het. Hij komt overeind! Ik zie hem wit wegtrekken en meteen gooit hij zijn armen over mijn schouders heen. Ik blijf stokstijf staan en ben bang dat we samen tegen de grond slaan. Hij kan zich echter staande houden en we strompelen naar de bank. "Goh," zegt hij, "ik was me toch opeens duizelig, ik dacht dat ik van de wereld ging." Ik vind dat hij de huisarts moet bellen. "Dat kan ik wel doen, maar die is er toch niet." Gelijk heeft hij. 's Middags moeten wij niet ziek worden, want dan is onze huisarts niet meer aanwezig en word je verwezen naar de volgende ochtend."

Cor ging maar vroeg naar bed. Pas na twee dagen kwam er een dokter, die constateerde dat Cor een gevaarlijk lage onderdruk heeft. Marjo had de laatste weken zoutloos gekookt. Ze dacht dat dat goed was, maar Cor had nooit te hoge bloeddruk. Door het zoutloze dieet was zijn bloeddruk te laag geworden. Marjo: "Zo'n incident laat zien hoe machteloos je bent in dit soort gevallen. Je weet niets. Toen pas gaf de dokter ons een telefoonnummer dat we in geval van nood konden bellen. We wisten niet eens dat zoiets bestond."

Marjo kwam onder druk te staan. "Het ergste was dat ik er vandoor wilde gaan. Altijd maar was Cor aan het werk en ik zat alleen thuis. Ik voelde woede naar hem. Als hij dood zou gaan dan had ik voor niks al die jaren zitten wachten. Zoiets tegen hem zeggen kon natuurlijk niet, ik was bang dat mijn kwaadheid het voor hem nog erger zou maken."

Cor intussen maakte een verandering door. Hij merkte dat hij steeds meer ging genieten van de rust en de stilte. Maar het werk riep alweer. Werk waarnaar hij eigenlijk niet meer terug wilde. Want daar had Cor zijn hartinfarct gehad, daar was het ook waar hij dag in dag onder grote stress probeerde te bewijzen dat hij nog niet oud en versleten was.

Het was de maatschappelijk werkster die net op tijd ingreep. Ze sprak met Marjo en ze sprak met Cor en langzaam begonnen die twee ook weer met elkaar te praten. Nu wandelen ze veel. Of doen samen boodschappen. Samen gaan ze naar het casino, waar Marjo zo graag mag komen. Cor: "Ik werk voortaan om te leven, vroeger leefde ik om te werken!" Marjo: "Na dat moeilijke jaar zagen we eindelijk weer wat licht. Ik was al aan het boek begonnen. Cor las met me mee. Daardoor besefte hij ook dat er iets moest veranderen. Omdat de maatschappelijk werkster ons heeft leren praten, heeft dit boek een happy end. Het mooiste moment was wel toen we het boek in het ziekenhuis waar Cor had gelegen op de hartafdeling mochten aanbieden. De directeur van het ziekenhuis hield een prachtig verhaal over de noodzaak van zorg, óók voor de partner van de patiënt. Vanuit mijn ooghoek zag ik die ene dokter gauw maken dat hij wegkwam."

Kroon

De kroon op haar werk was dat in Maastricht werd besloten om regelmatig een speciale avond voor partners van patiënten te houden. "Het was ze ook gebleken dat als de patiënten meekwamen, de partners niets durfden te zeggen om hun man of vrouw te sparen, maar eenmaal onder elkaar hielden de verhalen niet op. Ik heb ervan geleerd dat je moet doorvragen. Zeuren desnoods, je hebt er recht op te weten wat er met je partner aan de hand is. En vraag hulp als je er samen niet uitkomt."

"Gek hè, ik heb eigenlijk altijd al geweten dat Cor er wel overheen zou komen. Ik wist het al op het moment dat ze me het slechte nieuws kwamen vertellen. Het was zijn tijd nog niet, dacht ik. Tja, dat is katholiek, nog steeds, denk ik. Je gaat pas, als het je tijd is..." De boeddha in de hoek van de kamer glimlacht tevreden.