De enige juiste reactie op dat moment zou natuurlijk de belerende barman van het Spaarne Huys de halve liter pils over zijn kort geknipte koppie heen te storten, zijn geweest; Ruud vond dat echter een beetje zonde van het bier. Diep in zijn hart vond hij daarnaast ook de weliswaar ietwat botte analyse een kern van waarheid bevatten. Hij gedroeg zich de laatste tijd ook als een pathetische loser. In feite leidde hij het leven waar menig man van begin 30 alleen maar van kon dromen. Hij kon gaan en staan waar hij wilde, niemand zeikte ooit over rondslingerende sokken en hij hoefde geen filofische gesprekken te voeren over het hoe en waarom van het wij en hoe nou verder met Ons. Wat voor meer voordelen zaten er eigenlijk aan een vaste relatie dan een reguliere portie seks waarvoor je geen moeite hoefde te doen. En zelfs dat was niet altijd het geval. Niet als hij Hannes moest geloven tenminste. Zijn vriend had Keesje inmiddels opgehaald. Ruud had niet durven vragen of er nog iets positiefs was gebeurd in het overlegweekend met Marloes en Hannes had er zelf ook niets over gezegd. Hij had zijn bakbeest aangelijnd, de koffie afgeslagen en ook voor de whiskey bedankt. 'Ik bel je nog wel'. En een dergelijk summiere tekst was zo absoluut tegennatuurlijk voor Hannes dat Ruud zich ernstig zorgen maakte. "Doe mij eens meer bier Jap", zei hij. Toen werd het zwart voor zijn ogen. "Drie maal raden", zei een totaal onbekende doch zonder meer verleidelijke vrouwenstem. "Eh...", zei Ruud, "ik heb geen idee. Absoluut niet." De vrouw haalde haar handen voor zijn gezicht weg en hij zag een flits van lange bloedrood gelakte nagels. Hij draaide zich om en keek verbaasd in een vrolijk gezicht vol zomersproeten dat al even verbaasd terug keek. "Jezus, sorry", zei het onbekende meisje. "Van achteren lijk je net mijn broer."

"O," zei Ruud. "Wil je wat drinken voor de schrik?"

En het werd toch nog een leuke avond.