JACOB VILLAGE (Ivoorkust) - Als de groene jeep hortend en stotend tot stilstand komt, stopt de jeugd van Jacob Village met het partijtje voetbal. Er klinkt gejuich in het dorp waar Feyenoorder Bonaventure Kalou het net als velen Ivorianen in zijn prille jeugd zo arm had als een kerkrat. Hier in de jungle van West-Afrika schopte de oudste van dertien kinderen van het gezin van papa Isidre Kalou en mama Hélenè TraLouGohi het tot miljonair bij Feyenoord Rotterdam in Pays Bas. Leeftijdsgenoten van hem kunnen alleen maar dromen van zo'n carrière, in het op bijna 6000 kilometer verwijderde Holland. Maar op de gezichtjes van zijn vroegere buurtbewoners is er geen spoortje van jaloezie te bespeuren. Want hun Bona draagt een fors deel van zijn salaris af aan familie en de vele hulpbehoevenden die dit kolossale land met de hoogste cacao-export ter wereld rijk is. In de 'kampong' leven ze bij de dag. Mannen worden gemiddeld niet ouder dan 55 jaar, vrouwen mogen blij zijn als ze Sarah zien.

Dromen op het strand in Ivoorkust van een grootse UEFA Cup-finale. De vader en moeder van Kalou zijn klaar voor de grote reis.

Maar ondanks het gebrek aan stromend water, gas en licht danken zij iedere dag Onze Lieve Heer. Ivorianen zijn met weinig tevreden, zoals hier in Jacob Village. Wanneer papa Kalou uit de auto stapt, komen uit alle hoeken en gaten kinderen aanrennen. Blootsvoets of op plastic sandalen die bij de Hema hooguit twee euro kosten. De vader van Feyenoords Europacupfinalist heeft foto's van zijn zoon bij zich. Aan uitdelen komt de goede man niet toe, de afbeeldingen worden bijkans uit zijn handen gerukt. Onder een dak van golfplaten en palmtakken dammen enkele dorpsoudsten met blokjes hout. Af en toe kijken ze naar het schilderachtige tafereel dat zich op een met zand en kiezelsteentjes bezaaid trapveldje afspeelt. Drie bamboestokken fungeren als doel en de lekke bal is van een inferieure kwaliteit.

"Ach ja", zegt papa Kalou als hij het uit veel planken en weinig beton opgetrokken schooltje laat zien waar hij Bona tot zijn tiende zelf les gaf, "ach, mijn zoon speelde toujours met een sinaasappel van 's morgens vroeg tot 's avonds laat." Sterker, bij het krieken van de dag stond moeder Kalou klaar met een bekertje om zijn tandjes te poetsen. "Ook daar jongleerde hij mee", schatert moeder Hélenè, een knappe verschijning die in enkele jaren bijna een heel elftal baarde. Ook voor haar is een droom in vervulling gegaan. Voor het eerst zit ze vandaag in een vliegtuig en voor het eerst ziet zij na lange tijd haar kleinzoon Junior. Net als Salomon Kalou, het 17-jarige broertje van Bonaventure, zal ook hij wellicht zijn geld als profvoetballer verdienen.

Maar niets is zeker in République de Côte d'Ivoire, waar twee jaar geleden een staatsgreep plaatsvond en de Nederlandse ambassadeur de kogels om zijn oren hoorde fluiten. Ook Bonaventure weet daar inmiddels alles van. Terugkomend van het toernooi om de Afrika Cup werd hij en de andere spelers van het nationale voetbalelftal bijna een week opgesloten in een militaire basis. Monsieur de president had namelijk zwaar de balen van de ondermaatse prestaties. Ook dat is Ivoorkust waar slechts 900.000 van de 16 miljoen inwoners een televisie heeft.

Toen Feyenoord met 0-1 stuntte tegen Inter in het Milanese San Siro en Bona uitblonk, zat papa Kalou in Oume, bij Yamoussoukro linksaf, met zijn mobieltje aan zijn oor. "Mijn schoondochter kon op 'Zuudplijn' in Rotterdam wel het tv-verslag volgen en gaf telefonisch zowat een ooggetuigenverslag door. Die avond heb ik niet meer gegeten, de tranen stonden in mijn ogen", zegt Isidre terwijl hij een van zijn 23 familieleden voor de gasten uit Pays Bas twee flesjes Flag-bier laat halen. We hebben inmiddels Jacob Village verlaten, waar een bekende van Isidre, zelf een goede spits van AS Oume, hem spontaan een babygazelle aanbiedt. Tja, Ivorianen hebben niet veel, maar wat ze hebben delen ze met anderen. Zo ook Bonaventure, die twee zusjes laat studeren in Londen en Detroit.

"En dat is niet alles", beweert zijn vriend Patrice, een sergeant uit het leger die voor het bezoek uit Holland als bodyguard fungeert. In zijn heuptasje zit een zwaar kaliber pistool, maar hij loopt er nauwelijks mee te koop. "Bona heeft tegen me gezegd dat ik goed op jullie moet letten want 's avonds moet je echt niet in Abidjan over straat lopen. Ja", vervolgt Patrice, "wanneer Bona hier op het vliegveld landt, dan staat het zwart van de mensen. Ze willen allemaal wat van hem. Zelfs bellen er regelmatig mensen bij hem aan die zeggen dat ze ziek zijn. Bona geeft ze dan spontaan geld."

Het wordt laat in het uit bakstenen opgetrokken huisje. Ook hier geen luxe, wel eten dat door een van de dochters op een houtskoolvuurtje wordt voorbereid. In het pikkedonker wordt een compleet bankstel naar het binnenplaatsje getild als papa Kalou de plakboeken van de familie laat zien. Binnen hangen de muren vol met foto's van Bona als baby, Bona als schooljongen en natuurlijk als professional bij Feyenoord. Zijn vader is al een keer eerder in Rotterdam geweest. "Mooie stad en vooral schoon. Ik ben ook in Den Haag geweest en heb het paleis van jullie reine Beatrice gezien." Mama hoort het allemaal in Keulen of zo donderen, want voor haar wordt het de eerste trip naar een ver en totaal onbekend land.

"Het is magnifiek", vertelt Isidre, "dat we over een paar dagen onze zoon mogen zien voetballen in de finale. Het is voor ons top van de top." En trots laat hij zijn Feyenoord-shirt zien. Mama Kalou kan kennelijk niet meer zonder, zij slaapt bij wijze van spreken in het uit-shirt van de Europacupfinalist. Ach ja, hier in donker Afrika waar het gemiddelde jaarsalaris amper $650 is en apen, olifanten en buffels nog in het regenwoud of de savanne lopen, plukt men de dag.

Door de constante tropisch aandoende temperatuur van een graadje of 30 doet de Ivoriaan, als hij tenminste werk heeft, het heel rustig aan. Stress en rsi kennen ze hier niet, wel de gevreesde ziekte aids. In 1999 stierven liefst 77.000 mensen hier in deze voormalige Franse kolonie aan deze plaag. En door ziekten als de gele koorts en vooral malaria is de sterfte bij net geboren baby's nog steeds hoog. Eten is er genoeg, doch de weelde waar sommige Ivorianen in baden is slechts voor de elite weggelegd. Zo is er in het peperdure hotel Ivoire Abidjan een ijsbaan. Niemand die daar van opkijkt. Ook niet trouwens als mannen in de Bancorivier de was doen voor steenrijke families uit deze zakelijke hoofdstad.

Hélenè en Isidre Kalou tellen inmiddels de dagen af voor hun reis naar Rotterdam. De spanning is hen aan te zien, maar ze blijven lachen. "Toen Bona ons belde, dat we op uitnodiging van jullie journal naar Rotterdam mochten komen om de finale te zien, konden we het eerst niet geloven. Maar nu is het realiteit, we zijn zielsgelukkig en ik bid dat Bona de cup straks eventjes naar Ivoorkust mag meenemen."

En bidden doen alle Ivorianen voor Bonaventure Kalou, hun zoon en absolute voetbalgod.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 6 mei 2002