Ondanks de hooggespannen verwachtingen gebeurde er werkelijk niks in de eerste helft; het was een aanfluiting voor wat Europa-Cupvoetbal betreft. Oké, Feyenoord hoefde niet, maar PSV liet op Kezman na zien dat het eveneens niet in goeden doen was. Toch probeerde de ploeg er nog het beste van te maken, Feyenoord daarentegen zweerde bij de 0-0. Een stand die recht gaf op de halve finales. Maar dat was te min voor de Rotterdammers, die absoluut niet overweg konden met de gigantische ambiance.

PSV was in die fase feller en begreep eerder de ernst van de situatie dan Feyenoord. Het was de jonge Robin van Persie die als eerste aan de deur rammelde. Zijn schuiver ging echter tot verdriet van het roodwitte gezelschap naast. En ja, waar was het wachten tenslotte op? Zou 'Big Pete' eindelijk zijn pantoffel kunnen zetten achter een soepel lopende aanval? Nee hoor, de beide grootmachten waren ongelooflijk lief voor elkaar. Geen seconde hadden de fans maar het idee, dat Feyenoord zou toeslaan. Het wachten was op die ene geniale pass, op die verrassende opening die in een keer deze, tot dan slome EC-wedstrijd tot ontploffing zou brengen.

De spanning bleef, daar PSV in wezen niets te verliezen had. De Brabanders hadden immers drie ijzers in het vuur, te weten de UEFA Cup, de landstitel en de Amstel Cup. Voorwaar een uitdaging die er niet om loog. Maar net als Feyenoord kon de ploeg van Erik Gerets niet die 'schwung' brengen die inherent is aan het fenomeen Europa Cup.

De Belgische keuzeheer onderkende de patstelling als eerste door middenvelder Theo Lucius op te offeren voor de meer aanvallend ingestelde Adil Ramzi. In deze fase betrof het een gok. Maar wat moest Gerets? Zijn ploeg moest wel een gokje wagen voor wat betreft overleven in het UEFA-Cuptoernooi. Feyenoord vond het wel prima zo; het kwam nauwelijks in gevaar en koesterde de in Eindhoven verworven 1-1 als een schat van goud. Dat zowel PSV als Feyenoord elkaar tot uitentreuren hadden bespioneerd, maakte het spel er niet beter op. En opdat Ebi Smolarek meer defensieve kwaliteiten werden toegedicht dan 'junior' Van Persie, mocht de Poolse neo-international aan de bak. Het zette weinig zoden aan de dijk.

Wat heet! Een kwartier voor tijd deed Mark van Bommel het licht uit in De Kuip. De schoonzoon van Feyenoords trainer Bert van Marwijk haalde vanaf zeker 25 meter schitterend uit: 0-1. Daarmee was de kous af en de halve finale voor PSV een feit. Het had voor Feyenoord nog erger kunnen worden, ware het niet dat Kezman de 0-2 liet liggen. Het was volstrekt onlogisch dat Feyenoord Smolarek bracht in plaats van de kwikzilverige Braziliaan Leonardo. Het was wikken en wegen, maar Feyenoord leek de grootste sof sinds tientallen jaren te beleven.

Leek? Welnee! Menig schietgebedje vond er plaats, toen de Engelse arbiter Barber na de 90e minuut nog liet doorspelen. Dribbelend ging invaller Johan Elmander er op de rechterflank vandoor, waarna Pierre van Hooijdonk (wie anders?) alsnog de gelijkmaker achter Ronald Waterreus kopte. Wat een apotheose, wat een verschrikkelijk mooi slot van deze voor Nederlandse begrippen unieke tweekamp!