AMSTERDAM - Ze kreeg een sms-je. Ze geloofde het niet. Vier minuten later werd het tragische nieuws door de telefoon bevestigd: Pim Fortuyn was dood. Connie Breukhoven kon en kan het nog steeds niet bevatten. Haar vriendje is er niet meer...

Vanessa: "Geen enkele eurocent wil ik er aan verdienen."

"Zo heb ik het ook voor mijn zusje gedaan." In een spijkerbroek en een wit sober bloesje zit een nog steeds verslagen Vanessa in de studio. De ex-zangeres gaat een nummer opnemen als eerbetoon aan haar vriendje Pim Fortuyn. Nog geen week geleden trad Vanessa voor het eerst in zestien jaar weer op in de gloednieuwe show van Carlo Boszhard. Gewoon voor de lol. Eenmalig, want zakenvrouw Connie Breukhoven heeft geen tijd meer voor een zangcarrière. Maar de dood van Pim heeft alles veranderd. Dat moet ze van zich af zingen.

"Zo'n twintig jaar geleden heb ik maandenlang aan het ziekbed van mijn zusje Lydia gezeten. Tot de laatste dag heb ik haar met alle liefde die ik in me had verzorgd. Toen zij overleed wist ik me werkelijk geen raad. Vond het leven zo oneerlijk. Door speciaal voor haar het nummer 'Lydia' op te nemen, heb ik mijn verdriet beter kunnen verwerken."

"En zo hoop ik het vandaag ook voor Pim Fortuyn te kunnen doen. Zijn dood raakt ook mij diep in mijn ziel. Nu ik het, naar mijn bescheiden mening zeer op Pim toepasselijke nummer 'Now you say nothing at all' sta in te zingen, zit er dan ook continu een keiharde knoop in mijn maag. Hij is begraven als Lady Di en hij krijgt een lied als Lady Di."

De dvd, die vanaf morgen in vele platenwinkels zal liggen, bevat naast het liedje ook persoonlijke beelden van Pim Fortuyn. Pim samen met Connie in Frankrijk en Pim in zijn dierbare Italië. De gehele opbrengst van de productie is bestemd voor een standbeeld voor Pim op het pleintje vlak voor zijn huis. Connie: "Ik heb met Pims rechterhand Herman overlegd en samen hebben we besloten dat het geld bestemd moet worden voor het standbeeld. Tijdens de kerkmis op de dag van de begrafenis is al geld opgehaald voor het Aids Fonds en de Stichting Weeskinderen van Rotterdam, dus leek dit ons een goed idee."

Connie leerde Pim Fortuyn zo'n vijf jaar geleden kennen. "We deden samen 'Villa Felderhof'. Dus noodgedwongen trokken we toen een paar dagen met elkaar op. Zo op het eerste gezicht vond ik Pim maar een arrogante bal. Maar de eerste indruk is niet altijd de beste, want na een paar uur moest ik mijn mening al herzien. Pim bleek er zo één te zijn van een grote mond, maar een héél, héél klein hartje. We zijn daar vrienden geworden en gebleven."

"Ik kan me nog herinneren dat we in Saint Tropez zouden gaan zwemmen. Je moet weten dat ik altijd al een hekel heb gehad aan knieën. Dat vind ik zulke lelijke dingen. Vooral als je boven de veertig bent. Dan gaan ze namelijk een beetje kreukelen. Nou goed, ik kwam dus in m'n badpak naar beneden. En onder dat badpak had ik een hele dunne panty aangetrokken. Voor m'n knieën, snap je. Pim riep: Jeminee Con, wat heb jij prachtige strakke benen. Ik gniffelde in m'n vuistje en liet me langzaam het zwembad in zakken. Maar wat gebeurt er. Die panty loopt vol water en ik kreeg hele grote zakken onder m'n voeten. Ik wist me geen raad, want ik kon ook het water niet meer op een normale manier uit komen. Pim heeft me toen, terwijl hij niet meer bij kwam van het lachen, aan de kant gehesen. Ach, Pim liet zich ook zo graag verwennen. Om de paar uur smeerde ik heel voorzichtig z'n kale hoofd met factor dertig in. Hij zat dan helemaal te spinnen van genoegen."

Toen Pim van het leven werd beroofd landde Connie met haar man Hans en zoontje Marvin net op het vliegveld van Marrakech voor een korte vakantie in Marokko. "Mijn dochter Shanna belde op. 'Mama', zei ze volledig uit het veld geslagen, 'Pim is neergeschoten en hij heeft het niet gered'."

"We stonden bij de bagageband. Met z'n drieën hebben we als kleine kinderen staan janken. Het was vreselijk. Het eerste wat ik zei was: 'Hans we pakken hetzelfde vliegtuig weer terug'. 'Maar wat gaan we daar dan doen', vroeg Hans me heel terecht. Dat wist ik eigenlijk ook niet. Ik wilde Pim niet dood zien. Ik onthoud de mensen liever zoals ze waren tijdens hun leven. Ik ben ook niet iemand die foto's heeft staan van overleden dierbaren. Ze staan namelijk op m'n netvlies gebrand. En zo nu ook mijn vriendje Pim."

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 17 mei 2002