|
'Ik had af en toe een hekel aan Sherman Klump, Eddy Murphy, onnavolgbaar in "Ik had een hit nodig", zegt Eddy Murphy openhartig over zijn motieven om 'The Nutty Professor' te doen. Zo'n opmerking zorgt meteen voor een hele hoop ongezonde nieuwsgierigheid. Heeft Murphy geldproblemen? Kan hij de alimentatie aan al zijn exxen niet meer voldoen? Is Las Vegas hem desastreus geworden? "Ik wil weer het theater in", is zijn antwoord. "Als stand-up-comedian. Maar als ik dat was gaan doen na al die flops, dan hadden ze gezegd: hij is aan lager wal geraakt en nu probeert hij weer de schouwburg. Nee, dat wilde ik niet. Maar met deze kaskraker achter mijn reet kan ik weer ouderwets de bühne op."
Het nogal gedeukte imago van de 35-jarige superster kon wel een opknapbeurt gebruiken. In 'The Nutty Professor' speelt hij onnavolgbaar een fiks aantal rollen, waaronder die van de veel te dikke wetenschapper Sherman Klump die een middel heeft gevonden om slank te worden. Eén slok en je verandert in de playboy Buddy Love, die echter iets te veel macho-hormonen in zijn aderen heeft rondhollen. "Als kind deed ik al typetjes. Dan belde ik mijn moeder alsof ik de hoofdonderwijzer was en dan maakte ik haar van alles wijs", zegt hij over zijn talent. "Ik kruip letterlijk in zo'n huid en transformeer totaal. Ze plakten me die onderkinnen aan voor Sherman Klump en ze hesen me die buik aan, en dan werd ik die lieve professor. Zelf vind ik dat ook nog altijd tovenarij. Je voelt hoe je stem zich verandert, en dat je loop anders wordt en eigenlijk kan je daar helemaal niks aan doen." Een periode lang werd Eddy Murphy niet gezegend met goeie scripts en succesvolle projecten. Hoe heeft hij dat dipje in zijn loopbaan zelf beleefd? "Ik was 21 toen ik de filmbizz in rolde. Ik wist helemaal niks. O, gaan we een film doen? Leuk! Zeg maar waar ik moet staan. Moet ik even grappig doen? Ik was onmiddellijk een slachtoffer van mijn eigen succes. En ik werd een slaaf van de producers. Ik wist niks, en ik wou niks. Zij wisten alles, en zij wilden alles. Ik had geen tijd om na te denken." Toen het succes uitbleef, werd Murphy op zichzelf teruggeworpen. "Ik merkte dat ik een bankrekening had die ervoor zorgde dat ik nooit meer hoef te werken. En ook mijn familie hoeft zich nooit meer zorgen te maken. De noodzaak om geld te verdienen viel weg. En daarmee kwam voor het eerst de vraag op: wat wil ik nou eigenlijk? Wat wil ik zelf? Plotseling begon ik het theater te missen, en het publiek. Ik deed alleen nog maar dat wat filmstudio's leuk vonden; maar dat is niet genoeg." In die depressie zag Murphy 'The Nutty Professor' van Jerry Lewis een film die algemeen wordt gezien als diens chef d'oeuvre en merkte ook de reacties van mensen om hem heen op die film. Hoe ze de hoofdpersoon in hun hart sloten, hoe ze met hem ontroerd raakten en hem dat mooie meisje gunden waar hij z'n zinnen op had gezet. "Die onvoorwaardelijke liefde van de toeschouwer voor het personage; dat wilde ik ook. We kochten de rechten van Jerry en we gingen aan de slag." Van Lewis kreeg hij een klein briefje na de première. Nee, de inhoud wil hij niet prijsgeven, maar "het was een compliment waar ik nog steeds van zit na te trillen." Murphy is blij met de bijval van de intussen bejaarde komiek. "Het was toch een risicovolle belediging om zo'n remake te maken. Hoe kun je een meesterwerk verbeteren. Maar ik denk dat we een eigen vorm voor het verhaal hebben gevonden. Sherman Klump is minder gek dan zijn Julius Ferris Kelp, maar daardoor wel een stuk sympathieker." Hij mist zijn personage wel, en vooral de reacties als hij zijn pak, buik en onderkinnen aanhad. "De crew en de cast, ze hielden allemaal van Sherman Klump. Ze wilden ook steeds met hem knuffelen. En ik werd ook heel erg vriendelijk. Ik moest af en toe van mezelf overgeven, zo vriendelijk werd ik. Nee, op een come-back van old Sherman hoef je niet te rekenen. Het wordt nu weer tijd voor het azijn van Eddy Murphy, zelf!" Dick van den Heuvel Publicatie 24 oktober 1996 |
