|
'Renaissance Man' overtuigt niet Danny DeVito bundelt door Eric Koch Reclameschrijver Danny DeVito is 't even kwijt. De teksten rollen hem niet meer zo gemakkelijk uit de pen, wellicht omdat zijn leven ook anderszins niet op rolletjes loopt. Het contact met zijn dochter, die elders met DeVito's ex-echtgenote woont, verloopt stroef. Hij versombert in zijn flatje en zijn ontslag, nadat hij een belangrijke conferentie bij zijn werkgever had gemist, komt niet als een verrassing.
Nieuwe inspiratie komt van onverwachte kant. Nadat hij wekenlang het arbeidsbureau heeft platgelopen, ziet hij zich min of meer gedwongen om een baantje aan te nemen als leraar in het leger. Bij wijze van experiment mag hij proberen om een als uiterst dom aangemerkt regiment denken te leren. Hij roept de hulp in van William Shakespeare en diens toneelstuk MacBeth. Een opmerkelijke keuze, typerend voor een speelfilm. De rekruten, die nooit veel verder zijn gekomen dan de avonturen van Donald Duck, gaan onder de steeds enthousiaster wordende begeleiding van DeVito zèlf de diepere bedoelingen van Bills tijdloze klassieker formuleren. Het zal best een intrigerend uitgangspunt geleken hebben, kansarme jongeren die zich met een duwtje in de rug ontplooien tot de intellectuelen, die we in potentie allemaal zouden kunnen zijn. Heel idealistisch ook, maar het levert bepaald geen overtuigende ontwikkelingen op. Liever dan als teerhartige leraar zien we Danny DeVito als de giftige driftkikker, die hij aan het grappige begin van 'Renaissance Man' is. Première 26 januari 1995 |
