|
In 'Last Dance' ondergaat zij doodstraf Sharon Stone blijft onbewogen Sharon Stone mag dan een Grote Ster zijn; dat wil nog niet zeggen dat zij ook een Groot Actrice is. In de puur dramatische rollen die zij zich begint te permitteren op basis van haar status en dank zij haar eigen productiemaatschappij, blijkt dat. In 'Last Dance' bijvoorbeeld.
Cindy Liggett heet het 'slachtoffer' en Sharon Stone geeft haar gestalte. Ze verblijft al eindeloos in een dodencel en opnieuw wordt geprobeerd door allerlei hulp verlenende instanties haar straf omgezet te krijgen in levenslang of zo. Een jonge ambitieuze reclasseringsambtenaar zet zich hartstochtelijk voor haar in. Hij wordt extra gemotiveerd omdat hij nauwelijks kan verhelen dat hij wat meer in haar ziet. Amoureuze acties zijn bij voorbaat gedoemd te mislukken, want de maatschappij blijft voor Sharon 'sowieso' een afgesloten boek. Het verhaal voltrekt zich vooral met dialogen en kleine speelscènes die het moeten hebben van sfeer, gevoel en uitstraling. Juist de centrale figuur moet daarbij de toon zetten. En daarin blijft die belangrijke hoofdrol te flets. Het is niet echt slecht of verkeerd, maar ze doet je niks. Ze veroorzaakt geen schokeffect waardoor een politiek of juridisch principe aan de orde wordt gesteld. Ze speelt de scènes keurig volgens het script, maar slaagt er geen moment in medegevoel te wekken op actiebereidheid waar zij de vraag stelt of de samenleving wel het recht heeft haar leven te nemen. Bruce Beresford als regisseur krijgt haar ook niet echt los. In flash-back zien we de feiten waarvoor ze veroordeeld is. Die zijn niet
mis. En door het gebrek aan overtuigingskracht denk je als toeschouwer eerder
nog: je verdient niet veel beter. Je zou het eerder wensen voor de ijverige
Rob Morrow die erg zijn best voor haar doet en haar laat voelen dat hij
verliefd begint te worden. Tot Sharon Stone lijkt dat niet echt door te
dringen. De mensen om haar heen zijn mede door haar onbewogenheid vergeefs
bezig. HENK TEN BERGE Première 13 juni 1996 |
Dat is op zichzelf beschouwd zeker een interessant verhaal. Het gaat over
een ter dood veroordeelde, een vrouw in dit geval. Er zijn in de loop der
jaren (in Amerika) al meer dan 300 mannen geëxecuteerd na een doodvonnis;
met vrouwen is dat nog nooit ten uitvoer gelegd. En omdat we heel geëmancipeerd
willen zijn en gelijkberechtigd, werd het tijd dat een vrouwelijke ter dood
veroordeelde nu eens geen gratie krijgt.